เล่ห์นางฟ้า (แพรณัฐ)

ลัลน์ลลิตหยุดมองกระจกเป็นครั้งที่ยี่สิบเจ็ดภายในเวลาไม่ถึงห้านาที โชคดีที่ในงานแฟชั่นโชว์สุดอลังการซึ่งเธอได้รับเชิญเป็นหนึ่งในนางแบบ

กิตติมศักดิ์ประดับกระจกไว้แทบทุกมุมสวนของโรงแรมด้งริมแม่นํ้าเจ้าพระยา หญิงสาวจึงไม่หงุดหงิดกับการหากระจกชื่นชมความงามพริ้งของตนเอง

นับจากเด็กจนโต เธอได้ยินคำสรรเสริญเยินยอเกี่ยวกับความสวยที่

ไม่เป็นรองใครของตนมาตลอด ถึงขนาดค่ายละครและโมเดลลิงชื่อดัง

ทาบทามเข้าวงการบันเทิงอยู่เนืองๆ ตั้งแต่อายุไม่ถึงห้าขวบด้วยซํ้า ทว่าบิดา มารดาซึ่งเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นของประเทศมีความเห็นว่าลูกสาวไม่จำเป็น

ต้องทำงานให้เหนื่อยยาก

เมื่อล่วงเข้าวัยสาว ความงามผุดผาดก็เข้าตาจิตรกรเลื่องชื่อแห่งยุคจน

ขอเธอเป็นแบบวาดภาพนางในวรรณคดีเพื่อเป็นบัตรอวยพรปีใหม่ ปฏิทิน

รวมทั้งจัดนิทรรศการทั้งในและนอกประเทศ คราวนี้ลัลน์ลลิตไม่ปฏิเสธเพราะ

รู้ดีว่าศิลปินจอมหยิ่งท่านนั้นไม่เคยขอร้องใครง่ายๆ นอกจากพึงใจถึงขีดสุด

ชื่อเสียงของหญิงสาวยิ่งดังกว่าพสุแตกหลังเข้ามหาวิทยาลัยได้ไม่นาน

เนื่องจากบิดามารดาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุเครื่องบินตก ทายาทผู้รับมรดก

หมื่นล้านอย่างลัลน์ลลิตกลายเป็นสาวไฮโซซึ่งทุกคนจับตามอง นิตยสารเกือบ

ทุกเล่มขอสัมภาษณ์ มีการ์ดเชิญให้ร่วมออกงานสังคมไม่เว้นรัน งานใดที่เธอ ปรากฏกาย งานนั้นก็จะน่าสนใจขึ้นมาทันที

แฟชั่นโชว์คราวนี้ก็เช่นกัน ลัลน์ลลิตตอบตกลงเพราะเป็นการจับมือ

กันระหว่างห้องเสื้อกับร้านเพชรซึ่งกำลังมาแรง

นางแบบอาชีพและนางแบบกิตติมศักดิ์ทั้งหลายแต่งกายด้วยชุดกรุย กรายสีพาสเทลตามคอนเซปต์ ‘หงส์หยก...เจ้าแห่งความงาม’ ไม่ต่างจาก

ผู้หญิงที่รักสวยรักงามเหมาะสมกับผ้าชีฟองบางพลิ้วและเครื่องประดับเลอค่า

แน่นอนว่าไม่มีนางแบบคนใดโดดเด่นเท่าลัลน์ลลิต เธอจึงได้รับการ

วางตัวให้เดินชุดฟินาเลปิดท้ายเพื่ออวดเสื้อผ้ากับเครื่องเพชรซึ่งตระการตายิ่งกว่าใคร

หญิงสาวทำได้ไร้ที่ติเหมือนเคยด้วยความมั่นใจเกินร้อย แม้นว่าหลาย ครั้งจะสยองพองขนกับนกหงส์หยกซึ่งถูกฝึกมาอย่างดีเพื่อให้บินมาเกาะตรง ปลายนิ้วประดับแหวนเพชรลิบกะรัตของตน ขนสีเชียวสลับเหลืองของมันช่าง เหมือนกับสีของชุดกรุยกรายที่เธอสวมใส่ราวกับฝาแฝด

ลัลน์ลลิตไม่ชอบสัตว์ทุกชนิด ถึงขั้นเกลียดเลยด้วยซํ้า แต่มืออาชีพเยี่ยงเธอมีหรือจะระย่อ

ในที่สุดการเดินแบบก็จบลงด้วยดี ผู้คนสรรเสริญเยินยอเหมือนทุกครั้ง ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องทนปันหน้ายิ้มโดยมีเจ้านกบ้าเกาะนิ้วอีกต่อไป

หญิงสาวหยุดล่องกระจกเมื่อนักข่าวขอถ่ายรูป เยื้องกรายสง่างาม

กรีด นิ้วล่งกระเปาถือให้ผู้ช่วยส่วนตัวซึ่งเดินตามหลังราวกับนางสนองพระโอษฐ์ ของเจ้าหญิงสูงศักดิ์ เธอจิกตาใส่ผู้ช่วยเป็นเชิงสั่งให้จัดชายกระโปรงให้งาม

พร้อมสำหรับถ่ายภาพ คลี่ยิ้มกับแสงแฟลชวูบวาบจากกล้องของช่างภาพกลุ่ม

โตอย่างมั่นใจ ไม่ลืมตวัดหางตาใส่ช่างวิดีโอส่วนตัวซึ่งควบตำแหน่งคนขับรถให้เก็บภาพตนทุกอิริยาบถ

ทันใดนั้นเอง...หญิงสาวก็ต้องตกตะลึงเมื่อนกหงส์หยกในกรงพร้อมใจ กันส่งเสียงร้องดังลั่น ผู้คนรอบกายตัวแข็งทื่ออยู่ในท่าเดิมละม้ายสัตว์ซึ่งถูกสตัฟฟ์เอาไว้

เมื่อได้สติ เธอพยายามเรียกและเขย่าร่างนักข่าวซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดด้วยความตกใจ

...ทุกสิ่งยังเป็นเช่นเดิม...

ความพรั่นพรึงของลัลน์ลลิตยิ่งทวีคูณเมื่อลูกไฟดวงโตปรากฏขึ้นเหนือ ท้องฟ้า และลอยปราดลงมาหยุดตรงหน้าอย่างฉับไว

หญิงสาวสะดุ้งโหยง นัยน์ตาเบิกกว้างเมื่อเห็นสตรีกลุ่มหนึ่งยืนประจัน หน้า แต่ละคนแต่งองค์ทรงเครื่องงามวิจิตรประหนึ่งตัวละครในหนังจักรๆ วงศ์ๆ

หญิงสาวหันซ้ายแลขวาหากล้องแอบถ่าย เชื่อว่าตนเองจะต้องถูกกลั่น แกล้งเพื่อออกรายการโทรทัศน์รายการใดรายการหนึ่งแน่ แต่เมื่อพยายามเพ่ง หาลวดสลิงด้านหลังของผู้หญิงแปลกหน้าทั้งสี่ เธอก็ต้องตกใจเป็นคำรบสอง

ไม่มีลวดสลิงเลยสักเส้นเดียว...ทุกสิ่งแปลกพิสดารจนน่าหวั่นใจ...

“พวกเธอเป็นใคร ลงทุนแต่งตัวกันขนาดนี้ไม่เวิร์กหรอก บอกฉันมา

ดีกว่าว่าใครจ้างลิเกหลงโรงอย่างพวกเธอมาแกล้งฉัน ถ้าไม่บอก ฉันจะเรียก ตำรวจมาจับเดี๋ยวนี้เลย!” ลัลน์ลลิตขึ้นเสียงวางอำนาจตามความเคยชิน แต่สิ่งที่ได้ยินก็คือ

“ข้อเสียประการที่สาม ชอบวางอำนาจ ถูกต้องจริงๆ ด้วย”

“แถมยังหลงตัวเองอย่างหน้ามีดตามัวอีกต่างหาก เมื่อครู่ข้าอ่านความ คิดของนางมาหมดแล้ว”

“พวกเธอว่าฉันงั้นเรอะ” ลัลน์ลลิตสืบเท้าเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางเอาเรื่อง นัยน์ตาคู่สวยวาววาบอย่างหงุดหงิดจนลืมกลัว

ลูกไฟเจิดจ้าสว่างขึ้นโดยพลัน ผลักร่างระหงให้กระเด็นล้มลงกับพื้นทันที!

หญิงสาวพยายามลุกขึ้นสุดความสามารถ แต่กลับถูกพลังลึกลับตรึงไว้ กับที่จนขยับเขยื้อนไม่ได้ แถมยังเจ็บไปหมดทั้งตัวประหนึ่งร่างกายจะแตก ออกเป็นเสี่ยง ขณะที่ผู้หญิงแปลกหน้าซึ่งใส่แว่นตากรอบหนาฝังเพชรวิบวับกล่าวเสียงทรงอำนาจ

“ถึงเวลาที่เราต้องให้บทเรียนแก¹นางเสียที นับจากนี้ไปนางจะได้อยู่ใน โลกแห่งความจริงซึ่งนางไม่เคยสัมผัสมาก่อน...ในเมื่อนางรักสวยรักงามนัก

ข้าขอสาปให้นางกลายเป็นนกหงส์หยกในเวลากลางคืนและเป็นมนุษย์ในเวลา กลางวัน จนกว่าสมองของนางจะอัดแน่นด้วยเรื่องที่มีประโยชน์ นอกเหนือ

ไปจากความงามของนางเองในระดับที่ข้าพึงพอใจ”

“จนกว่ากราฟความดีของนางจะเพิ่มขึ้นสูงกว่าความไม่ดีอย่างน้อยสอง เท่า” หญิงคนที่สองเสริม ตามด้วยคนต่อมา

“และจนกว่านางจะได้ริบจุมพิตจากชายซึ่งนางรักยิ่งกว่าชีวิตของนางเอง” ผู้หญิงทั้งสามผินหน้าไปยังสตรีคนที่สี่ซึ่งงามลํ้าที่สุด เธอผู้นั้นมอง

ลัลน์ลลิตด้วยสายตาเศร้าสร้อย แล้วเอ่ยอย่างเคร่งขรึม

“นั่นคือคำสาปทั้งหมดที่นางมนุษย์ผู้นี้ควรได้รับ”

เมื่อการสนทนาจบลง หญิงสาวก็ต้องเบิ่งตาด้าง มองกลุ่มคนตรงหน้า

ซึ่งโบกไม้ที่ปลายยอดมีดาวพราวระยับประดับอยู่ แล้วชี้มายังร่างของตนพลันลูกไฟดวงโตพุ่งเข้ามาหา

เสียงนกหงส์หยกในกรงร้องเซ็งแซ่ บ้างก็ตีปีกพึ่บๆ จนขนสีสดลอยพลิ้วจากลำตัว

หญิงสาวรู้สึกเสียขวัญอย่างถึงที่สุด เธออยากหนีไปให้ไกล ขาทั้งสอง กลับหมดเรี่ยวแรง สิ่งเดียวที่รับรู้คือความคลื่นเหียนราวกับถูกเหวี่ยงกลาง พายุหมุน

ไฟเรืองโรจน์พลันหายวับ เหลือเพียงความมืดมิดอันน่ากลัว ดวงตาสุกใสเต็มไปด้วยความพรั่นพรึง ผู้หญิงสี่คนหายไปแล้วราวกับ ไม่เคยมีพวกเธอมาก่อน ทว่าเสียงทรงอำนาจยังดังก้องอยู่ในหู ประสานกับ เสียงร้องน่ารำคาญของนกหงส์หยกในกรงอย่างไม่มีวันลบเลือน

ผู้คนในงานเคลื่อนไหวอีกครั้งเรียกความอุ่นใจคืนสู่ไฮโซสาว แสง

แฟลชวูบวาบ ก่อนเลือนหายไปพร้อมอาการงุนงงของกองทัพช่างภาพ เธอ แปลกใจที่พวกเขาช่างสูงราวกับยักษ์ปักหลั่นจนต้องแหงนคอมอง

“อ้าว! คุณบิวตี้หายไปไหนแล้วล่ะ” ช่างภาพหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างข้องใจ

“นั่นสิ เมื่อกี้เธอยังอยู่ตรงนี้ไม่ใช่หรือ” เพื่อนร่วมอาชีพอีกคนหันซ้ายขวาเลิ่กลั่ก

“สงสัยจะทำอะไรตามใจตัวเองอีกนั่นแหละ จำไม่ได้หรือที่เธอเคย

วีนแตกจนงานแทบล่ม เพราะไม่พอใจฉากหลังซึ่งไม่เข้ากับชุดตัวเองน่ะ หนนี้ ก็คงไม่พอใจอะไรอีกนั่นแหละ” นักข่าวหญิงซึ่งยืนถือสมุดจดอยู่ด้านข้าง เตือนความจำ ทุกคนในที่นั้นพยักหน้าหงึกๆ

“ไม่จริงนะ ฉันอยู่นี่ แล้วฉันก็ไม่ได้วีนซะหน่อย!” ลัลน์ลลิตร้องเรียก พยายามคลี่ยิ้ม โพสท่าด้วยความมั่นใจ ร่างกายกลับติดขัดเหมือนไม่ใช่คนเดิม

“อย่าไปสนใจเลย แค¹รูปที่คุณบิวตี้อยู่บนเวทีก็พอแล้วละ ไปถ่ายนางแบบ คนอื่นที่พร้อมให้เราก่ายรูปดีกว่า เสียเวลารอเปล่าๆ” ช่างภาพวัยกลางคนเสนอ ทุกคนเห็นด้วยพร้อมกับมุ่งไปหาสาวไฮโซหน้าใหม่ซึ่งกำลังเป็นที่สนใจ

“เอ๊ะ! พวกคุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง” สาวสังคมสุดเก่าขึ้นเสียงอย่าง หงุดหงิด ไม่มีใครหันกลับมาแม้แต่คนเดียว ความโกรธจึงยิ่งทบทวี “นี่! ฉัน คือลัลน์ลลิตนะ ผู้หญิงสวยที่สุดในโลก จัดอันดับโดยนิตยสารบิ๊กเมสาม

เล่มในเวลาห้าปีซ้อน ยายเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนนั้นสวยสู้ฉันไม่ได้หรอก”

หญิงสาวไล่ตามทุกคนไปด้วยอาการหัวเสีย ไม่เคยมีใครหันหลังให้ ผู้หญิงเพอร์เฟกต์เยี่ยงเธอมาก่อน ลืมสนใจว่ามุมมองของสิ่งต่างๆ รอบกาย เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ

ตอนนี้เองที่หญิงสาวเห็นเจ้าของห้องเสื้อกับเจ้าของร้านเพชรซึ่งเชิญ

ตนมาเป็นดาวเด่นของงาน จึงตัดสินใจปรี่เข้าไปฟ้อง มั่นใจว่าทั้งสองจะต้อง เข้าข้างแน่นอน

สิ่งที่ได้ยินกลับทำให้ลัลน์ลลิตต้องชะงัก

“ค่อยยังชั่วนะคะคุณพี่ที่งานของเราจบลงได้ด้วยดี คุณน้องลุ้นแทบ

ตาย กลัวคุณบิวตี้คนงามจะวีนนั่นวีนนี่จนแฟชั่นโชว์ล่มไปซะก่อน”

“นั่นสิคะ คุณพี่ละบนไม่รู้กี่วัดต่อกี่วัดให้คุณบิวติ้ไม่ก่อปัญหา ถึงเธอ

จะสวย รวย และดังกว่าใคร แต่ร้ายเหลือทน ถ้าไม่เพราะเธอเป็นตัวดูด นักข่าวละก็ คุณพี่คงไม่เชิญมาหรอก โชคดีจริงๆ ที่วันนี้เธออารมณ์ดี แม้จะ วีนนิดๆ เรื่องให้เดินแฟชั่นกับนกหงส์หยกก็เถอะ”

“ไม่มีใครเหมาะกับนกหงส์หยกเท่าคุณบิวตี้แล้วละค่า ล่องกระจก ทุกสามก้าวซะขนาดนั้น ไม่รู้ว่าในสมองคิดเรื่องอื่นบ้างรึเปล่านอกจากหลง ตัวเอง”

เสียงเหล่านี้ทิ่มแทงใจลัลน์ลลิตจนควันแทบออกหู

สิ่งที่ทำได้ก็คือกรีดเสียงแหลมอย่างโกรธเกรี้ยว แล้วโถมร่างเข้าใส่

พวกหน้าไหว้หลังหลอกด้วยความเจ็บใจ แต่เรี่ยวแรงของหญิงสาวที่ควรทำให้ หนึ่งในสองล้มก้นกระแทกได้ กลับเป็นเพียงให้อีกฝ่ายสะดุ้งเท่านั้น

ดีไซเนอร์สาวประเภทสองแผดร้องเสียงด้งด้วยความลืมตัว เจ้าของ ร้านเพชรเองก็กรี้ดกร๊าดพร้อมกับปัดร่างของลัลน์ลลิตให้ลอยกระเด็น

หญิงสาวไม่ยอมแพ้ โผกลับไปหาอย่างลืมเจ็บ ใช้ทั้งปากทั้งแขนต่อตี ทั้งสองสุดแรงเกิดด้วยความกราดเกรี้ยว และเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกรำคาญ ประกายเพชรจากล่าคออวบซึ่งล่องเข้าตา

เธอตัดสินใจเลือกที่จะปรี่เข้ากัดกระชากสร้อยเส้นที่เห็นจนขาดผึง ไข่มุกที่ร้อยสลับเพชรกระเด็นไปทั่วบริเวณจนสาวใหญ่ต้องรีบคลาน หาอย่างวุ่นวาย เสียงอึกทึกดังไปทั่วงานแฟชั่นโชว์แห่งปี ช่างภาพกรูกันมาก่าย รูปจนแสงแฟลชวูบวาบยิ่งกว่าทุกครั้ง

ชายฉกรรจ์นับสิบวิ่งตรงมาพร้อมกับสวิงอันโต ดวงตาทุกคู่มุ่งมาที่เธอ อย่างมุ่งร้าย

หญิงสาวปรารถนาจะจัดการทุกคนเรียงตัวให้รู้ฤทธิ์เดชองตน แต่ ทันใดนั้นก็มีเสียงหวานอันลึกลับดังชื้นและบอกเธอให้หนีไปจากตรงนั้น

ลัลน์ลลิตตัดสินใจผละออกจากดีไซเนอร์สาวเทียมที่ยังพยายามตบตี

มาไม่หยุด แล้วหันไปหาแสงระยิบระยับสีทองอร่ามซึ่งปรากฏชื้นเบื้องหน้า

...รู้สึกถึงความอุ่นใจจนต้องตามมันไปทั้งที่ไม่ใช่วิสัยเธอที่จะรับฟังใคร

 ครั้นเหลียวกลับไปมองด้านหลัง หญิงสาวก็หัวเราะสะใจเมื่อเห็น ดีไซเนอร์คนดังดีดดิ้นอยู่กับที่พร้อมหัวไข่ดาวปราศจากวิกปิดบัง ขณะที่สาว

ใหญ่อีกนางยังคงคลานคลุกมุ่นหาอัญมณีซึ่งหล่นกระจาย โดยมีกองทัพ

ช่างภาพรัวชัตเตอร์จนมือเป็นระวิง

อย่างน้อยเธอก็ได้แก้แค้นพอหอมปากหอมคอแล้ว แฟชั่นโชว์ครั้งนี้ จะต้องดังระเบิดสมใจคนจัดแน่นอน

แต่จะดังในทางไหนนั้น... ลัลน์ลลิตเหยียดยิ้ม...มันไม่ใช่กิจของเธอ

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)