บ้านไร่ปลายฝัน : วายุภัคมนตรา (แพรณัฐ)

เรือนร่างอรชรที่ยืนเด่นอิงกรอบหน้าต่างอาบไล้ด้วยแสงจันทร์สีนวล

จนดูลึกลับชวนค้นหา ดวงหน้างดงามแต้มสีแดงระเรื่อ ยามสายลมเย็นจัดจาก ภายนอกลูบไล้ ผมยาวสลวยถึงกลางหลังพลิ้วตามลมจนนิ้วเรียวต้องทัดมันไว้ ข้างใบหู ขณะที่นัยน์ตาดำขลับยังคงทอดมองทะเลดาวบนผืนฟ้าอย่างชื่นชม

หารู้ไม่ว่ามีสายตาวาววามอีกคู่หนึ่งจับจ้องเธออยู่นานแล้วด้วยความชื่นชมยิ่งกว่า

ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้อย่างเงียบเชียบประดุจต้องมนตร์แห่งจันทรา วงแขนแกร่งรวบกอดร่างกลมกลึงจากด้านหลังจนหญิงสาวสะดุ้งเฮือก รีบหมุน

ตัวเผชิญหน้าเขาด้วยความตกใจ เธอถอนใจโล่งอกเมื่อพบวาเป็นผู้ใด

“คุณนี่เอง...ตกใจหมดเลย”

เจ้าของวงหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร อ้อมแขนแกร่งโอบกอด ร่างกลมกลึงไว้อย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ดวงตาคมปลาบจ้องมองเนตรหวาน

ไม่วางตาจนหญิงสาวเห็นไฟปรารถนาที่ทำให้หน้าสะสวยร้อนผ่าว เจ้าของ

ร่างน้อยหายใจขัดเมื่อนึกถึงความทรงจำอันหวานชื่นและร้อนเร่าของเขากับเธอ

ท่าทางขัดเขินของหญิงสาวจุดประกายพราวระยับในเนตรคม ชายหนุ่ม

กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น รีมฝีปากร้อนโน้มลงมาสัมผัสหน้าผากเนียน แล้ว

ลากไล้ที่เปลือกตา นวลแก้ม เคล้าเคลียเรียวปากอวบอิ่มอย่างคลั่งไคล้ ก่อนจะ ขบติ่งหูเล็กๆ จนร่างบางลั่นสะท้าน

มือเชี่ยวชำนาญไล่ลงมาตามแนวของชุดนอนมันลื่นที่ช่อนผิวผุดผาดไว้ ภายใน แขนเสื้อเส้นเล็กถูกเลื่อนลงจากบ่าทีละข้าง ชายหนุ่มดึงมันตํ่าลงจนชุด นอนลีหวานหล่นไปกองที่พื้น เผยร่างขาวกระจ่างตาท่ามกลางแสงจันทร์ผ่อง พร้อมกับอาภรณ์ชิ้นน้อยอีกเพียงสองชิ้นเท่านั้น สุดท้ายมันก็หลุดร่วงตามมาจน เหลือเพียงเรือนร่างเปลือยเปล่าอันแสนรัญจวนใจ

แม้นสายลมหนาวจะพัดเข้ามาไม่ขาดสาย แต่อุณหภูมิภายในห้องกลับ สูงขึ้นท้นตา ร่างสูงสง่าก้าวประชิดรวดเร็ว ลิ้มรสกลีบปากหวานละมุนอย่าง วาบหวาม ชายหนุ่มอุ้มร่างงามเย้ายวนขึ้นมาแนบอก แล้วพาไปยังเตียงกว้าง

กลางห้องโดยที่รีมฝีปากหยักยังคงเคล้าเคลียปากอิ่มไม่คลาดคลาย

เตียงนุ่มยวบจนรู้สึกได้เมื่อเขาวางร่างเย้ายวนลง ก่อนจะทาบทับเธอไว้ทั้งตัว...

เอ...หรือจะถอดเสื้อก่อนดีนะ...

เอาใหม่ดึกว่า...

เตียงนุ่มยวบจนรู้สึกได้เมื่อเขาวางร่างเย้ายวนลง ชายหนุ่มรีบถอดเสื้อ เชิ้ตและกางเกงออกด้วยความเร่งร้อน แล้วเหวี่ยงมันทั้งไปอย่างไม่ไยดีดั่ง

ไม่ต้องการเสียเวลาอันมีค่านั้นไปอีก เพียงชั่วพริบตาร่างสูงก็เปลือยเปล่าเช่นเดียว กับสาวน้อยบนเตียง

เขาทาบทับเธอไร้ทั้งตัว แล้ว...เอ่อ...แล้ว...แล้วยังไงดีล่ะเนี่ย...

อ๊ะ! รู้แล้ว...

เขาทาบทับเธอไร้ทั้งตัว แล้วดูดดื่มความหวานจากริมฝีปากที่บวมเจ่อ ด้วยรอยจูบอีกครั้งอย่างหลงใหล...

จะจริงเร้อ...แค่จูบเนี่ยนะ ปากจะบวมเจ่อได้...โม้รึเปล่า...

แต่นิยายโรมานช์ฝรั่งเขาเขียนไว้แบบนี้นี่นา ของไทยอย่างณารา ซ่อนกลิ่น ก็บอกไว้เหมือนกัน...แต่เอ...ณาราบอกว่าปากเห่อซ้ำ ส่วนช่อนกลิ่นบอกว่าบวม

เจ่อ ตกลงมันช้ำหรือบวมเจ่อกันแน่...ไม่ได้ถูกต่อยนี่นา คงไม่ถึงกับเจ่อหรอก

มั้ง...

ยุ่งยากชะมัด แต่เอาก็เอาวะ...บวมเจ่อก็บวมเจ่อ...

เขาทาบทับเธอไว้ทั้งตัว แล้วดูดดื่มความหวานจากริมฝีปากที่บวมเจ่อ ด้วยรอยจูบอีกครั้งอย่างหลงใหล มือข้างหนึ่งลูบไล้ทรวงอกเต่งตึงจนหญิงสาวครางแผ่วเบาด้วยความเสียวซ่าน ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยก่อนกดปากลงบน

ยอดอกข้างนั้น ดูดดึงขบเม้มอย่างหิวกระหาย...

เอาละเว้ย ! ถึงตอนนี้อีกแล้ว ฉันจะเขียนยังไงต่อล่ะเนี่ย เขียนกี่เรื่องต่อ

กี่เรื่องมันก็เข้าอีหรอบเดิมจนไม่มีมุกเหลือแล้ว

ลบๆๆๆ ย่อหน้านี้เหมือนเรื่องที่ผ่านมาไม่มีผิด จะว่าไปมันก็เหมือน เรื่องก่อนหน้านั้นด้วย และยังเรื่องโน้นอีก...

ว้าก ! ฉัน-จะเขียนว่าอะไรดีล่ะเนี่ย !

พี่ซาร่านะพี่ซาร่า...อยู่ดีไม่ว่าดีมาให้คนไม่เคยเสียจิ้นแบบฉันเขียนนิยาย โรมานช์ก็อย่างนี้แหละ !

ทิชากรละมือจากคีย์บอร์ดของคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ รอบตัวเธอเต็มไปด้วยหนังสือนิยายโรมานช์ของนักเขียนทั้งไทยและเทศจน

เกะกะไปหมด หลังจากถอนหายใจอีกสามเฮือกใหญ่ เจ้าหล่อนจึงตัดสินใจหยุด พักจากการปลุกปันฉากรักชวนวาบหวามสำหรับตัวละครกับคนอ่าน แต่ชวน

ปวดหัวสำหรับนักเขียนสาวจิ้นลักพักหนึ่งก่อน

นักเขียนสาวเชพินิยายที่เขียนในวันนี้ แล้วกดปุ่มปิดคอมพิวเตอร์

ร่างโปร่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ พลางยืดแขนและเอี้ยวตัวไปมาให้หายเมื่อย

แม้ว่าทิชากรจะไม่ใช่ผู้หญิงขาวหมวยสวยเด่นสไตล์เกาหลีญี่ปุ่นที่กำลัง อินเทรนด์อยู่ในขณะนี้ แต่ใบหน้าคมหวานกลับดูเก่ชนิดที่ไม่อาจมองผ่านเลยไป โดยเฉพาะดวงตากลมโตอันมีชีวิตชีวาชองเธอซึ่งดูเหมือนจะเป็นส่วนที่โดดเด่น จับตาที่สุดบนวงหน้า แก้มเนียนมีเลือดฝาดชมพูระเรื่อรับกับปากรูปกระจับและ จมูกโด่งเป็นลันตรง ผมยาวสลวยหยิกเป็นคลื่นลอนตามธรรมชาติถูกรวบเป็น มวยง่าย ๆ เผยให้เห็นไรผมรุ่ยบนล่าคอระหง

ทว่าสิ่งซึ่งทำให้เจ้าหล่อนไม่เหมือนใครอย่างแท้จริง นั่นก็คือการแต่งกาย อันเป็นเอกลักษณ์ตามแบบฉบับของสาวติสต์เต็มขั้น ร่างสูงโปร่งในยามนี้ใส่

เสื้อยืดสีสดตัวเล็กกับกางเกงเลเพนต์ลายแขกสีตัดกัน วงแขนเรียวมีกำไล พลาสติกสลับสีจัดจ้านข้างละเกือบสิบวง ขณะที่ข้อเท้าข้างหนึ่งสวมกระพรวน เสียงดังกรุ๊งกริ๊งยามเจ้าตัวขยับกาย

แท้ใครหลายคนจะมองว่านักเขียนสาวแต่งกายแปลก หากทิชากรกลับ ชื่นชอบในความเป็นตัวเองจนไม่ใส่ใจคำพูดของใครทั้งสิ้น ขอเพียงเธอมี

ความสุข สนุกสนานกับการแต่งตัวตามแบบฉบับของตนโดยไม่ทำให้ผู้ใดเดือดร้อน เท่านั้นก็เพียงพอ

“เลิกเขียนแล้วเหรอกะทิ” เด็กไว้จุกนุ่งโจงกระเบนสีเขียวเข้มแต่งองค์ ทรงเครื่องครบครันโผล่หน้ามาถามจากนอกหน้าต่าง

“จ้ะพี่รัก ฉันเขียนไม่ออกแล้วละ” หญิงสาว'หยุดบิดขี้เกียจ หันไปส่งยิ้ม โดยไม่มีทำทางประหลาดใจลักนิดที่เห็นเด็กชายปรากฏตัวตรงหน้าต่างชั้นสอง ของบ้านได้ทั้งที่ไม่มีระเบียงหรือกันสาดอยู่ด้านนอก

“งั้นไปเล่นกันเถอะ ฉันกับรักรออยู่ตั้งนานแล้ว” เด็กชายอีกคนผุดขึ้น

มากลางห้องนอน หน้าตาของเขาดูละม้ายเด็กคนแรกอยู่มาก แตกต่างกันที่ร่าง อ้วนป้อมกว่าเล็กน้อยและแต่งเครื่องทรงกับนุ่งโจงสีเหลือง

“ไม่ได้หรอกพี่ยม ฉันต้องเร่งปันนิยายให้จบ เดี๋ยวส่งสำนักพิมพ์ไม่ท้น”

ทิชากรย่นจมูก นึกข้นเมื่อนึกถึงเสียงแหลมสะท้านทรวงที่ซาร่าบรรณาธิการคนสวยใช้เวลาทวงต้นฉบับ

“อ้าว ! แล้วทำไมไม่เขียนต่อให้เสร็จล่ะ” รักเดินทะลุผ่านหน้าต่างเข้ามา ในห้องอย่างงุนงง

“เขียนไม่ออกน่ะลิจ๊ะ ฉันเลยว่าจะไปห้องพระลักแป๊บนึงแล้วค่อย

มาเขียนต่อ พี่รักพี่ ยมเล่นกันไป เองก่อนแล้วกันนะ”

ทิชากรคลี่ยิ้มสดใสให้รัก-ยมซึ่งบิดาเลี้ยงมาตั้งแต่ก่อนเธอเกิด นักเขียน สาวจึงมีศักดิ์เป็นน้องของกุมารผมจุกทั้งสองไปโดยปริยาย แท้ว่าจะโตเป็นสาว แล้วก็ตาม

ร่างเพรียวเดินตรงไปยังห้องพระซึ่งเต็มไปด้วยพระพุทธรูปมากมาย รวม ทั้ง ‘ของดี’ ที่บิดาซึ่งเป็นอดีตหมอไสยศาสตร์ประจำตำบลสะสมไว้บูชา ก่อนเขา จะวางมือมาประกอบอาชีพแพทย์แผนโบราณเพี่อช่วยเหลือคนเพียงอย่างเดียว และมุ่งหน้าปฏิบัติธรรมด้วยความศรัทธาในพระพุทธศาสนา

ทิชากรก้มลงกราบพระด้วยอาการสำรวม แล้วนั่งขัดสมาธิ เอามือวาง ทาบกันบนตัก หลับตาทำสมาธิเหมือนที่หญิงสาวทำเป็นประจำยามคิดงานไม่ออก เธอสูดลมหายใจเข้าช้าๆ ผ่อนลมหายใจออกอย่างสบายๆ ดำดิ่งสู่ความสงบ

ใครจะคิดว่านักเขียนนิยายโรมานช์ชึ่งกำลังมาแรงในขณะนี้จะมีบุคลิก และนิสัยขัดกับงานเขียนของเจ้าตัวอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ ก่อนหน้านี้ทิชากร

ผู้หลงใหลในการอ่านนิยายทุกประเภทได้ลองเขียนนิยายของตนเองลงใน อินเทอร์เน็ต แต่เรื่องที่ทำให้มีคนติดกันเกรียวกราวกลับเป็นนิยายแนวโรมานช์ ที่หญิงสาวลองเขียนตามแรงยุของเพื่อนฝูงซึ่งชื่นชอบแนวนี้อยู่เป็นทุนเดิม เพียง

ไม่นานชื่อของ ‘อัมมิ่งเบิร์ด’ ซึ่งทิชากรดัดแปลงจากความหมายของชื่อจริงที่ แปลว่า ‘นก’ ก็เป็นที่รู้จักของคอโรมานช์และได้รับการตีพิมพ์เป็นหนังสืออย่าง ต่อเนื่อง

หลังจากทิชากรเรียนจบปริญญาตรีทางด้านนิเทศศาสตร์เมื่อปีกลาย หญิงสาวจึงยึดอาชีพนักเขียนมาโดยตลอด เนื่องจากผลตอบรับจากงานเขียน ของเธอดีมากชนิดพิมพ์ซ้ำไม่รู้กี่หน แต่ใครจะรู้ว่าคนเขียนกำลังหมดมุกกับฉาก วาบหวามที่ใครต่อใครชื่นชอบสำบัดสำนวนจนไม่รู้จะสรรหาอะไรมาบรรยายแล้ว

นานเกือบชั่วโมงกว่าหญิงสาวจะออกจากสมาธิ ดวงหน้าใสยิ้มละไมด้วย ความอิ่มเอิบ สมองปลอดโปร่งสมดังใจหวัง ร่างระหงก้มลงกราบพระ แล้วเดิน ออกจากห้องในเวลาเดียวกับที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังจากห้องนอนของตน ยังไม่ทันจับลูกบิดโลหะ ประตูไม้ก็เปิดออกอย่างเชื้อเชิญ โทรศัพท์ เครื่องเล็กลอยมาถึงมือ ก่อนร่างของเด็กจุกหน้าเป็นจะปรากฏชื้นตรงหน้า

“ขอบคุณจ้ะพี่ยม” หญิงสาวเหลือบมองหมายเลขที่โทรเข้ามา เสียว

สันหลังวาบเมื่อรู้ว่าเป็นใคร “กะทิพูดค่ะ”

“บงชูร์ ! กูดมอร์นิง ! นี่พี่ซาร่าคนสวยเองนะจ๊ะน้องกะทิ” เสียงห้าวซึ่งดัดเสียจนแหลมบาดหูของบรรณาธิการสาวประเภทสองทักทายอย่างคุ้นเคย

“สวัสดีค่ะพี่ซาร่า... เอ่อ...คือว่า...กะทิยังปันต้นฉบับไม่เสร็จเลย แต่

เหลือไม่กี่บทแล้ว อีกสองสามวันก็น่าจะเสร็จค่ะพี่’’ นักเขียนสาวหัวเราะแห้ง ๆ เมื่อเดาสา เหตุที่ซาร่าโทรมาว่าย่อมไม่พ้นทวงต้นฉบับแน่นอน