Sahara s Diary บันทึกรักสุดผืนทราย

บทนำ

สายลมแห่งโชคชะตา

“กรี๊ด”

บราลีกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว ดวงตาคู่โตจ้องมองกลุ่มชายฉกรรจ์ ในชุดคลุมสกปรกที่ห้อมล้อมเธออยู่

“พวกแกอยากได้ของมีค่าใช่ไหม เอาไปเลย เอาไปให้หมดเลย แล้วอย่า มายุ่งกับฉัน” เธอพูดภาษาอังกฤษด้วยนํ้าเลียงลั่นๆ พลางถอดเครื่องประดับที่มี ติดตัวโยนใส่พวกมัน แต่คนเหล่านั้นหาได้สนใจของมีค่าที่เธอโยนให้ไม่ พวกมัน หัวเราะเลียงเหี้ยมพลางสืบเท้าเข้ามาหาด้วยท่าทางมุ่งร้าย ดวงตาที่พ้นผ้าโพกศีรษะออกมาวาววับอย่างหื่นกระหาย

“พวกแกต้องการอะไร อยากได้อะไรก็บอกมาสิ พ่อฉันรวยมากนะ ถ้าแก ปล่อยฉันไปฉันจะให้คุณพ่อโอนเงินมาให้แกเยอะๆ เลย” เธอเปลี่ยนมาเจรจา ด้วยภาษาอาหรับ^๑ และดูเหมือนค่าว่า ‘เงิน’ จะทำให้พวกมันชะงักได้ เหล่าโจร ทะเลทรายหันมองกันไปมา ก่อนที่ชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งจะพูดขึ้น

^๑ภาษาอาหรับ เป็นภาษากลุ่มเซมิติก ที่มิผู้พูดมากที่สุด ซึ่งมิความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดพอควร กับภาษาฮีบรูและภาษาอราเมอิก โดยพัฒนามาจากภาษาเดียวกันคือภาษาเซมิติกดั้งเดิม ภาษาอาหรับสมัยใหม่ถือเป็นภาษาขนาดใหญ่ แบ่งเป็นสำเนียงย่อยได้ถึง ๒๗ สำเนียง ใช้มากในแถบตะวันออกกลาง และแอพัริกาตอนบน

“ไม่ต้องรีบร้อนหรอกคนสวย พ่อของเจ้าได้มาไถ่ตัวเจ้าแน่ แต่ก่อนจะถึง ตอนนั้น ข้าขอเชยชมเจ้าให้สมใจเสียก่อน” มันใช้สายตาโลมเลียมเธออย่าง จาบจ้วง ก่อนจะหันไปพูดกับสมุนโจรคนอื่นๆ “พวกเจ้าถอยไปให้หมด นางเป็นของข้าคนเดียว”

บราลียกมือกอดตัวเองพลางเดินถอยหลังก้าวใหญ่ ก่อนจะผวามา ข้างหน้า เมื่อแผ่นหลังบอบบางของตนไปชนเข้ากับแผ่นอกแข็งๆ ของพวกมัน คนหนึ่ง หญิงสาวมองไปรอบตัวด้วยความตื่นตระหนก เธอหมดทางหนีแล้ว จริงๆ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีพวกโจรห้อมล้อมเต็มไปหมด

“ไอ้พวกบ้า ไอ้พวกชั่ว ไอ้โจรสารเลว อย่าเข้ามานะ” เธอร้องด่าอย่าง เกรี้ยวกราด พยายามเอาเสียงเข้าข่มแม้หัวใจจะเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่น แต่ พวกโจรหาได้สนใจไม่ พวกมันหัวเราะขบขันพลางยื่นมือมาสัมผัสเนื้อตัวเธอ ยิ่งเห็นเธอหวาดกลัวพวกมันก็ยิ่งสนุก

บราลีปัดป้องด้วยความรังเกียจ ก่อนจะถูกเจ้าโจรคนที่พูดกับเธอดึงเข้าไปกอด มันยื่นริมฝีปากมาที่แก้มของเธออย่างหยาบคาย หญิงสาวเอียงหน้า หลบพลางกางเล็บข่วนใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของมันเต็มแรง

“โอ๊ย!” เจ้าโจรชั่วส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด หญิงสาวดิ้นหนีจาก อ้อมแขนของมันสองมือกอดตัวเองแน่น ในขณะที่โจรคนอื่นๆ หัวเราะเสียงดัง อย่างสนุกสนานที่เห็นเธอทำให้เพี่อนของมันเสียเลือดได้

“นังตัวแสบ!” เจ้าโจรชั่วคำรามเสียงเหี้ยมอย่างเดือดดาล ความเจ็บปวด จากคมเล็บของเหยื่อสาวเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกเสียหน้า มันเงื้อมือใหญ่ ราวกับใบพายขึ้นสุดแขน

บราลีหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัวสุดขีด แต่ก่อนที่ฝ่ามือหยาบกร้านจะ กระทบใบหน้าของเธอ ก็มีอูฐตัวหนึ่งวิ่งฝ่าวงล้อมเข้ามา ชายที่นึ่งอยู่บนหลังอูฐ คว้าตัวเธอขึ้นจากพื้น เขาพาดตัวเธอบนตันขาแข็งแกร่งแล้วควบอูฐหนีไปอย่าง รวดเร็ว ท่ามกลางความตกตะลึงของเหล่าโจรที่พากันยืนนึ่งอย่างคิดไม่ถึง กว่า พวกมันจะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้นอูฐปริศนาตัวนั้นและเจ้านายของมันก็พาเหยื่อสาว แสนสวยหายรับไปกับความมืดมิดแล้ว

“กรี๊ด”

หญิงสาวกรีดร้องเสียงยาวด้วยความตกใจ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูก ฝ่ามือแข็งๆ ฟาดลงบนสะโพกฉาดใหญ่

“เงียบนะ!” เจ้าของฝ่ามือสั่งเสียงเข้ม

“ไอ้บ้า ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลว แกมาตีฉันทำไมฉันเจ็บนะ ไอ้คนรังแกผู้หญิง” เธอร้องด่าด้วยความโมโห เจ็บจนนํ้าตาแทบร่วง บั้นท้ายปวดแปลบด้วยฤทธิ์ ฝ่ามือของคนใจโฉด

“ถ้าไม่หุบปากข้าจะพาเจ้าไปคืนพวกมันเดี๋ยวนี้เลย” เขาขู่เสียงเหี้ยม

“นึกว่าเป็นฉันผู้หญิงแล้วจะมารังแกกันง่ายๆ เหรอ นี่แน่ะ!” หญิงสาวกัด ต้นขาเขาจมเขี้ยว คนอย่างเธอไม่เคยยอมให้ใครมาทำร้ายฝ่ายเดียวอยู่แล้ว

“โอ๊ย!” ชายหนุ่มร้องสั่นด้วยความเจ็บปวด เขากระชากศีรษะแม่คนฤทธิ์ มากออกจากต้นขาของตน ก่อนจะมัดปากเธอด้วยผ้าชีมัค^๒ ของเขา

“อ้ายอ้า อ้ายอั่ว อ่อยอั้นอ๊า” เธอร้องด่าเสียงอู้อี้พร้อมกับดิ้นดุกดิกด้วย ทำทางน่าขัน

“นี่แน่ะบ้า นี่แน่ะชั่ว” เขาฟาดฝ่ามือบนบั้นท้ายงามงอนไม่ยั้ง “ถ้าไม่หยุด ดิ้นหยุดโวยวาย เจ้าจะโดนหนักกว่านี้”

บราลีชะงักกึกเจ็บจนน้ำตาร่วง ผู้ชายคนนี้มือหนักชะมัดฟาดแต่ละทีไม่มียั้งยิ่งเธออาละวาดเขาก็ยิ่งลงมือหนักขึ้นจนสะโพกของเธอร้าวระบมไปทั้งแถบ

หญิงสาวปล่อยศีรษะตกห้อยอย่างหมดอาลัยตายอยาก ทำไมเธอถึงได้ โชคร้ายแบบนี้นะ พลัดหลงกับเพี่อนรัก ถูกโจรทะเลทรายดักปล้น แล้วยังมา ถูกไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้จับตัวมาทรมานทรกรรมอีก เธอไม่น่าไปรับคำท้ายายธันยา เลย เพราะศักดิ์ศรีบ้าๆ ของเธอแท้ๆ ทำให้เธอต้องเดินทางมาที่บ้านป่าเมืองเถื่อนแห่งนี้ ช่างหาเรื่องให้ตัวเองลำบากจริงๆ

‘ฮือๆ พ่อขาช่วยเบลด้วย เบลกลัวค่ะพ่อ’ เธอรำพันในใจด้วยความเจ็บชํ้า ก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ปล่อยให้สายลมพัดพาโชคชะตาเธอไปตาม ยถากรรม...

^๒ผ้าชีมัค (Shemagh) คือผ้าที่ชาวอาหรับใช้คลุมศีรษะและใบหน้า เพื่อป้องกันฝ่นทราย และเปลวแดด

ท้าพนัน

โครม!

บทละครเล่มใหญ่ถูกโยนลงบนโต๊ะอย่างไม่ปรานีปราศรัย ก่อนที่หญิงสาว ร่างบางในชุดกระโปรงสั้นทันสมัยจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างอารมณ์เสีย แขนเรียวยกขึ้นกอดอก ดวงตากลมโตตวัดค้อน ริมฝืปากอิ่มสีกุหลาบแบะออกอย่าง เหยียดหยาม

“บทบ้าอะไรเนี่ย ปัญหาอ่อนสิ้นดี”

“มีอะไรหรือคะคุณน้องเบล” ผู้จัดละครสาวใหญ่เอ่ยถามด้วยความงุนงง ละครเรื่องนี้เป็นโปรเจ็กต์ยักษ์ของค่ายละครชื่อดังที่เธอสังกัดอยู่ มีกำหนด ออนแอร์กับสถานีโทรทัศน์ช่องหลายสีต้นปีหน้า ถ่ายทำต่างประเทศเกือบทั้งเรื่อง งบประมาณที่ได้รับไม่จำกัด เพียงแต่มีข้อแม้ว่านางเอกของเรื่องต้องเป็น ดารานางแบบไฮโชที่ชื่อว่า บราลี ธีรดนัย คนนี้เท่านั้น

“ก็บทละครนี่ไงคะคุณพี่ใบเฟิร์น เอะอะนางเอกก็ถูกตบ เอะอะนางเอก ก็ถูกข่มขืน เรื่องไหนๆ ก็เป็นแบบนี้ ไม่มีอะไรที่แปลกใหม่กว่านี้เลยหรือคะ”

ใบเฟิร์นหยิบบทละครขึ้นมาดูก่อนจะเอ่ยเอาใจ “บทแบบนี้คนดูชอบค่ะ คุณน้องขา พี่ใบเฟิร์นรับรองเลยค่ะ ถ้าคุณน้องเบลเล่นละครเรื่องนี้คุณน้องจะดังเป็นพลุแตกภายในชั่วข้ามคืนแน่นอนค่ะ”

“เบลไม่เล่นหรอกค่ะ บทชํ้าซากจำเจแบบนี้ คุณพี่ใบเฟิร์นไปหาคนอื่นมา เล่นแทนเบลเถอะค่ะ”

บราลีลุกขึ้นยืนคว้ากระเป๋าถือใบสวยเตรียมจะกลับ ความจริงบทละคร น้ำเน่าแบบนี้เธอก็พอรับได้อยู่หรอก เพราะมันไม่ได้แตกต่างจากละครทั่วไปที่ กำลังออนแอร์อยู่ตอนนี้ แต่สิ่งที่เธอรับไม่ได้เลยก็คือเจ้าของบทละครที่ชี่อว่า ‘ธันยา’ เพราะยายคนนี้เป็นคู่ปรับของเธอมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ชอบ อวดเก่ง ทำเป็นรู้มากกว่าคนอื่น เธอไม่มีวันยอมเล่นละครเรื่องนี้เด็ดขาด เพราะ ถ้าละครเรื่องนี้ดังขึ้นมา ยายธันยาก็จะพลอยได้หน้าไปด้วย

ใบเฟิร์นรีบวิ่งอ้อมโต๊ะมาขวางพลางร้องห้ามเลียงแหลม “ว้าย ไม่ได้ นะคะคุณน้องขา ทางช่องเขาเจาะจงมาเลยว่าต้องให้คุณน้องเบลเป็นนางเอกเท่านั้น ถ้าคุณน้องไม่เล่นพี่ก็แย่สิคะ”

“แต่เบลไม่อยากเล่นเรื่องนี้ มีเรื่องอื่นให้เลือกไหมคะ” หญิงสาวยอมถอย ก้าวหนึ่ง เพราะช่วงนี้เธอกำลังว่างอยู่พอดี ถ้าได้เล่นละครแก้เบื่อลักเรื่องก็คง ไม่เลวเหมือนกัน แต่มันต้องไม่ใช่ละครของยายธันยา!

“โธ่คุณน้องขา...บทละครเรื่องนี้ดีมากๆ เลยนะคะ ตอนเป็นหนังลือ ก็ขายดีติดเบสต์เชลเลอร์ ถ้าเป็นละครเรตติงต้องถล่มทลายแน่นอนค่ะ พี่ใบเฟิร์น คอนเฟิร์ม!” ผู้จัดละครสาวใหญ่ชูนี้วโป้งสองข้างการันตีคุณภาพของบทละคร โดยไม่รู้ว่าค่าเยินยอของตนกำลังจะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก

“เบสต์เชลเลอร์” บราลีแค่นหัวเราะ ก่อนจะเอ่ยอย่างเย้ยหยัน “เขียนได้ แค่นี้นะคะติดเบสต์เชลเลอร์ แค่เปิดหน้าแรกยุงก็บินกันหึ่งแล้วค่ะ”

“พูดแบบนี้หมายความว่าเธอเขียนนิยายได้ดีกว่าฉันงั้นสิ”

เลียงของผู้ถูกพาดพิงดังขึ้นอย่างไม่คาดฝัน ใบเฟิร์นหันไปมองพลาง ยกมีอตบอกด้วยความตกใจ รู้สึกหวิวๆ เหมือนจะเป็นลม ให้ตายสิ! แม่เสือสาว สองตัวปะทะกันจนได้ “น้องธันยา!”

“ว่าไง เธอเขียนนิยายได้ดีกว่าฉันสินะบราลี” ธันยาเดินเข้ามาหาพลาง เอ่ยถามอย่างท้าทาย

คนถูกท้าค่อยๆ หันกลับไปสบตาคนท้าด้วยท่าทางไม่ยินดียินร้าย ก่อน จะเหยียดยิ้มอย่างดูแคลน

“ใช่ แค่เขียนนิยายดีๆ ที่ไม่นํ้าเน่า มันจะยากอะไรนักหนา”

“หึ ช่างกล้าพูดนะ เธอรู้เหรอว่านิยายดีๆ เขาเขียนกันยังไง ตั้งแต่รู้จักกัน มาฉันไม่เคยเห็นเธอเขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง ขนาดรายงานธรรมดาๆ ยังต้องให้นีรชาช่วยทำเลย”

“ไม่เคยทำไม่ได้หมายความว่าทำไม่ได้ ถ้าฉันเอาจริงขึ้นมานักเขียน ปลายแถวอย่างเธอเทียบไม่ติดฝุ่นฉันหรอก” บราลีโต้กลับไปอย่างเผ็ดร้อน คนอย่างเธอไม่มีวันยอมโดนว่าฝ่ายเดียวอยู่แล้ว

“เหรอ แล้วเมื่อไรเธอจะเอาจริงสักทีล่ะ ทุกวันนี้ฉันเห็นเธอทำอะไรก็เป็น เล่นไปหมด เดินแบบเล่นๆ แสดงละครเล่นๆ และตอนนี้ก็กำลังจะเขียนนิยาย เล่นๆ”

บราลีกัดฟันกรอดจ้องหน้าคู่ปรับเขม็ง “เธอคอยดูก็แล้วกันธันยา ภายใน เวลาหกเดือนฉันจะเขียนนิยายเบสต์เชลเลอร์ให้ดู”

“เอาสิ ถ้าเธอทำได้จริงฉันจะยอมทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ แต่ถ้าเธอ ทำไม่ได้อย่างที่พูด เธอต้องคุกเข่าขอโทษที่สบประมาทนิยายของฉัน”

ธันยายี่นมือไปข้างหน้า บราลียี่นมือของตนไปประกบ สองสาวบีบมือกันแน่น ดวงตาสบประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ได้ เมื่อถึงเวลานั้น เธออย่าลืมค่าพูดของตัวเองก็แล้วกันธันยา”

“เธอก็เหมือนกันบราลี”

“ขอเวลานอกนิดหนึ่งนะคะคุณน้องทั้งสอง” ใบเฟิร์นเดินเข้าไปแทรก กลางแยกสองสาวออกห่างกัน ก่อนจะหันไปถามบราลี “ตกลงคุณน้องเบลรับ เล่นละครเรื่องนี้แล้วใช่ไหมคะ พี่จะได้ให้เด็กๆ เตรียมงานบวงสรวงเลย”

“เบลไม่เล่นค่ะ คุณพี่ใบเฟิร์นหาคนอื่นมาแทนเบลเลยนะคะ นิยายน้ำเน่า แบบนี้ไม่เหมาะกับเบลหรอกค่ะ” เธอพูดโดยไม่ละสายตาจากคู่ปรับ เจตนาเน้น ค่าว่า 'น่ำเน่า’ ให้อีกฝ่ายได้ยินชัดๆ

“อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ ถ้าคุณน้องเบลไม่ยอมเล่นพี่ต้องตายแน่ๆ สงสาร พี่เถอะค่ะคุณน้อง” ใบเฟิร์นอ้อนวอนเลียงแหลม ถ้าบราลีไม่รับเล่นละครเรื่องนี้

โปรเจ็กต์ยักษ์ที่เธอฝันไว้ต้องพังไม่เป็นท่าแน่ๆ

“เบลขอตัวก่อนนะคะ ต้องรีบไปเขียนนิยายเบสต์เชลเลอร์”

บราลีส่งรอยยิ้มเย้ยหยันไปให้คู่ปรับ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินจากไปทันที โดยไม่สนใจเสียงเรียกของผู้จัดการสาวใหญ่ที่ดังตามหลังมา

“คุณน้องเบล คุณน้องเบลขา อย่าทำกับพี่อย่างนี้สิคะ...”

“อะไรนะ!”

เลียงแหลมสูงดังก้องในห้องรีบแขกหรูหราของคฤหาสน์เสมอดาว ก่อนที่ เจ้าของเสียงจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวสวยด้วยความหงุดหงิด เธอถูกตามตัวมา ที่บ้านของบราลีเพี่อนรักอย่างเร่งด่วน ตอนแรกนึกว่ามีเรี่องคอขาดบาดตายอะไร แต่ผู้เป็นเพี่อนกลับเรียกเธอมาปรึกษาด้วยเรื่องที่เธอเห็นว่ามันช่างเหลวไหลที่สุด

“ฉันอยากเป็นนักเขียนเบสต์เชลเลอร์” บราลีเอ่ยช้าๆ เพี่อให้เพื่อนสาว ได้ยินชัดๆ อีกครั้ง

“เธอจะบ้าเหรอเบล การเขียนนิยายไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะ”

นีรชายกมือกุมขมับด้วยความกลุ้มใจ เธอรู้จักกับบราลีมาตั้งแต่เรียน อนุบาล หญิงสาวเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองอย่างร้ายกาจ อยากได้อะไรแล้วต้องได้ แต่การเขียนนิยายให้ติดเบสต์เซลเลอร์ ทั้งที่ไม่เคยเขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ

“ฉันถึงได้เรียกเธอมาปรึกษาไง ตอนเรียนเธอได้ทอปวิชาวรรณกรรม ร่วมสมัย^,นี่นา แล้วเธอยังเป็นนักอ่านนิยายตัวยงอีกต่างหาก ดังนั้นเธอต้องรู้สิว่า จะเขียนนิยายยังไงให้ติดเบสต์เชลเลอร์” บราลีทรุดตัวลงนั่งข้างเพี่อนรักพลาง จ้องมองด้วยสายตาเว้าวอน “ช่วยฉันหน่อยนะนิ่ม ถ้าเธอไม่ช่วย ฉันต้องแย่แน่ๆ เลย”

“ไม่ใช่ฉันไม่อยากช่วย แต่รู้กับทำมันไม่เหมือนกันนะเบล ฉันอาจจะรู้วิธี เขียนนิยาย แต่การจะเขียนให้ได้ดีมันต้องใช้มากกว่าความรู้ เธอต้องฝึกฝน ต้องมีจินตนาการ และที่สำคัญมันต้องอาศัยเวลา” นีรชายกเหตุผลมาอธิบายให้ เพื่อนรักฟัง แต่ดูเหมือนจะเลียแรงเปล่าเพราะอีกฝ่ายไม่ได้เข้าใจอะไรเลย

โปรดติดตามต่อในเล่ม......