เพียงใจภักดิ์ (ไอศิยา)

เสียงพูดคุยสนทนาเหมือนจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา หัวข้อหลักใหญ่

ไม่ได้เข้าหูคนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโซฟารับแขกด้านริมหน้าต่างบานใหญ่เลยแม้แต่น้อย

เจ้าของใบหน้าเรียวยาวสวยคมหลุบเปลือกตาลงพร้อมกับผ่อนลม หายใจยาวอย่างทอดถอนก่อนจะเผยอเปลือกตาขึ้น นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบมอง

บิดาซึ่งนั่งกัดไปจากตนเองแล้วจึงมองไปยังหญิงสูงรัยในชุดผ้าไหมสีเปลือก มังคุดครั้งหนึ่งอย่างจนปัญญาที่จะเอ่ยด้านอะไรออกไป เมื่อหัวข้อสนทนา

กำลังพูดถึงการพรากความโสดของหล่อน จากการเห็นควรของคุณย่าพรพรรณ หรือที่หล่อนและหลายคนเรียกท่านว่าคุณย่าใหญ่

‘การแต่งงาน’ คำนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนหล่อนคงหัวเราะ ยิ้มอย่างเริงร่า

เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในความคิดคำนึงของหล่อนเลยแม้แต่น้อย แต่ว่าการที่

ถูกคุณย่าใหญ่พูดกรอกหูอยู่บ่อยๆ เรื่องแต่งงาน มันก็ท่าให้เบื่อหน่ายได้ เหมือนกัน

ทว่าตอนนี้หล่อนคงยิ่งกว่าเบื่อแสนเบื่อเสียอีก เพราะดูเหมือนว่า

คำพรํ่าพูดของท่านมิได้เป็นการเอ่ยทาบทามหรือแกล้งหยอกเย้า แต่มันเป็น

ความจริงที่ท่านบอกแทบจะทุกครั้งที่ได้มาเยี่ยมเยียนบ้านหลังนี้ และดูท่า

คราวนี้จะเอาจริงเสียด้วยสิ!

คุณพรพรรณผู้มองการณ์ไกลเคยมองอนาคตของหลานชายและ หลานสาวของตนไว้ว่า อยากจะให้เพียงเพตราแต่งงานกับอดิศร เพราะท่าน

ถือว่า ‘เรือล่มในหนองทองจะไปไหน’

ทว่าสำหรับเพียงเพตรา ไม่ว่าเรือจะล่มในหนองนี้หรือหนองหน้า หล่อน ก็ยังไม่พร้อมกับการแต่งงานอยู่ดี อีกทั้งมันยังไม่ใช่ความสมัครใจของหล่อน เลยแม้แต่น้อย

และถึงแม้คุณพลรบผู้เป็นบิดาจะไม่เห็นด้วยกับการเอาแต่ใจของคุณ พรพรรณ แต่ท่านก็ไม¹สามารถคัดค้านอะไรได้ เนื่องจากตัวท่านเองก็เคยขัด คำสั่งคุณพรพรรณผู้เป็นมารดา โดยการแต่งงานกับ แมรี่ โจนส์ ผู้หญิงต่าง

ชาติผู้กุมหัวใจของเขาจนกระทั้งมีเพียงเพตราและเพียงภพออกมาเป็นพยานรัก

ตั้งแต่นั้นมาคุณพลรบก็ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ท่าให้คุณพรพรรณเสียใจอีก เพราะการที่ท่านกล้าขัดใจมารดาที่รักยิ่งโดยการแต่งงานกับ แมรี่ โจนส์ ทำให้ คุณพรพรรณท่าใจไม่ได้กับการรับผู้หญิงต่างชาติต่างภาษามาเป็นสะใภ้จน เกือบจะตัดแม่ตัดลูกกันเสยทีเดียว

คุณพลรบให้สัญญาว่าการขัดใจอย่างคราวนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีก การ แต่งงานกับแมรี่จะเป็นการขัดคำสั่งคุณพรพรรณครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้ง สุดท้ายเท่านั้น

เพราะฉะนั้นการเจ้ากี้เจ้าการของคุณพรพรรณเกี่ยวกับอนาคตของ เพียงเพตราในครั้งนี้ คุณพลรบจึงไม่สามารถออกความคิดเห็นอะไรได้เลยไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว!

ทว่าครอบครัวแสนสุขก็ใช่ว่าจะมีแต่ความสุขเสมอไป เมื่อ แมรี่ โจนส์ มารดาของหล่อนได้จากไปเพราะการคลอดเพียงภพ คุณย่าใหญ่ก็เหมือน จะสงสารและเอ็นดูหลานๆ มากขึ้น การที่หลานต้องสูญเสียมารดาไป คงท่าให้ ท่านเปิดใจมากขึ้นกระมัง แต่ถึงกระนั้นท่านก็ไม่ได้เลิกเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิต ใครๆ ตรงกันข้าม กลับยิ่งหนักกว่าเดิมเสียด้วยซํ้าไป

เพียงเพตราลอบถอนหายใจอยู่หลายๆ เฮือก ใบหน้าเรียวเริ่มหม่น ลง

ริมฝีปากบางขบเม้มจนเกือบจะเป็นเส้นตรง คิ้วโก่งเรียวยาวขมวดมุ่นมาก

ขึ้น พร้อมกับหลุบตาตํ่าลงอย่างครุ่นคิดถึงอนาคตที่กำลังจะมาเยือน ครุ่นคิด

ถึงความเป็นไปได้จากข้อความการสนทนาในครั้งนี้

มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่หล่อนจะสามารถปฏิเสธการคลุมถุงชน แต่มันก็แค¹ ‘แทบจะ’ เท่านั้น ถ้าหล่อนสามารถหาข้อหักล้างในการคลุมถุงชน ได้ หล่อนก็จะเป็นอิสระทันที

แต่...ปัญหามันอยู่ที่ว่าหล่อนยังคิดไม่ออกนี่สิ!

หญิงสาวรู้ดีว่าเรื่องระหว่างหล่อนกับอดิศรถูกพูดกรอกหูอยู่หลายครั้ง ตั้งแต่สมัยเด็กๆ แต่ก็ไม¹คิดว่าการเกริ่นคุยกันตามธรรมดาทั่วไปจะกลายเป็น เรื่องเป็นราวจริงจังและถึงขั้นมีการบังคับแอบแฝงอยู่เลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งวันนี้ วันที่คุณย่าใหญ่มาเยี่ยมเยียนและบอกว่าถึงเวลาที่จะ จัดการเรื่องนี้ได้แล้ว เพราะเพียงเพตราเองก็อายุไม¹ใช่น้อยๆ อีกทั้งท่านก็แล เห็นว่าทั้งหล่อนและอดิศรเหมาะสมกันมากมายเพียงใด ทั้งในเรื่องรูปร่าง หน้าตาและหน้าที่การงาน

อดิศร หรือที่หล่อนมักจะเรียกเขาว่า ‘พี่ดิศ’ นั้น ตอนนี้เป็นแพทย์

อายุรกรรม เปิดคลินิกอยู่ที่จังหวัดพะเยา ส่วนที่เขาไม¹ได้มาหาหล่อนพร้อม

กับคุณย่าใหญ่ครั้งนี้ก็เพราะต้องบินด่วนไปต่างประเทศยังไม่กลับมา

และถ้าพูดถึงอดิศรแล้ว เพียงเพตราก็แทบนับนิ้วได้เลยว่าเคยเจอกัน กี่ครั้ง เพราะการพบเจอกันระหว่างเขากับหล่อนจะเกิดขึ้นเฉพาะเวลารวมญาติ เท่านั้น

หล่อนกับเขาไม่ได้สนิทสนมกันมากไปกว่าความที่เป็นหลานคุณย่า

ใหญ่เหมือนกัน น้องสาวของคุณพรพรรณเป็นมารดาของคุณพรพลซึ่งเป็น

บิดาของอดิศร ดังนั้นคุณพลรบกับคุณพรพลจึงเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เหมือน

กับที่หล่อนเป็นลูกพี่ลูกน้องกับอดิศร และอดิศรเองก็ดูเหมือนจะรู้ตัวดีว่า

ตนเองต้องถูกคุณย่าใหญ่บงการชีวิต แต่ดูเหมือนเขาไม่ค่อยเดือดเนื้อร้อนใจ อะไรเลยที่จะต้องถูกจับคลุมถุงชนกับหล่อน

ลงท้ายก็มีหล่อนคนเดียวที่ต้องรับชะตากรรมในครั้งนี้ แม้จะไม่รัก

แต่ก็ไม่เคยนึกเกลียดอดิศร เพราะเขาเป็นคนดีและเพียบพร้อมอย่างที่คุณย่าใหญ่บอกจริงๆ

ดังนั้นหล่อนจึงไม่มีข้อโต้แย้งที่จะใช้ปฏิเสธได้ในตอนนี้

แต่ถึงอย่างนั้นหล่อนก็จะพยายามหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ให้ได้ มัน

ไม่ง่ายเลยสักนิดที่จะทำใจให้ยอมรับ อีกอย่างยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว การ

คลุมถุงชนอาจจะมีได้ แต่คงไม่ใช่ด้วยการยอมจำนนง่ายๆ อย่างแน่นอน!

 

เมื่อบรรยากาศยามเย็นคืบคลานเข้ามา ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัวลง คุณย่า

ใหญ่พรพรรณกลับไปแล้ว เพียงภพที่หนีหน้าคุณย่าไปดูภาพยนตร์กับเพื่อน

และได้บอกล่วงหน้าแล้วว่าไม¹ต้องรอเขากลับมารับประทานอาหารเย็นก็กลับ มาถึงบ้านพร้อมเพื่อนอีกสามคนที่จะมาค้างที่บ้านด้วยตามที่บอกไว้ทางโทรศัพท์

เด็กหนุ่มร้องเรียกพี่สาวที่ก้มหน้าอ่านหนังสืออ่านเล่นอยู่ในห้อง

รับแขกด้วยเลียงค่อนช้างด้ง เพราะกลัวอีกฝ่ายที่มัวแต่จดจ่ออยู่กับหนังสือในมือจะไม่ได้ยิน

“พี่แพท”

คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมองต้นเลียง แล้วจึงเห็นน้องชายพร้อมกับ เพื่อนอีกสามคนยืนขนาบข้างกันอยู่ตรงประตูค้านหน้าซึ่งเปิดโล่งไว้ เพียงเพตรา สุกจากโซฟาพร้อมๆ กับที่เพี่อนของเพียงภพยกมือไหว้หล่อนตามมารยาท

“สวัสดีครับพี่แพท”

“สวัสดีจ้ะ”

หล่อนรับไหว้พลางผินหน้ามองไปทางน้องชายพอดีกับที่ฝ่ายนั้นถามขึ้น

“ป๋าล่ะพื่แพท?”

“ป๋าไปค้างบ้านลุงกาญจน์นะ คงกลับพรุ่งนี้”

เพียงเพตราบอกและไม่ได้อธิบายเพิ่มว่าคนที่เอ่ยถึงนั้นเป็นใคร เพราะ คิดว่าเพียงภพคงจดจำคนที่พาดพิงถึงได้ดีว่าเป็นนายทหารระดับนายพลและ เป็นเพื่อนสนิทของบิดา จึงไม่จำเป็นต้องเอ่ยให้มากความ

ส่วนเพียงภพก็พยักหน้านิดๆ เป็นเชิงเข้าใจ แต่แล้วก็กลับโดนพี่สาว

ส่งสายตาเป็นเชิงไล่เลียงกลับมา เนื่องจากน้องชายโทรศัพท์กลับมาบอกว่าจะ กลับข้า ไม¹ต้องรอรับประทานอาหารเย็น แล้วก็บอกต่อแค่ว่าจะพาเพื่อนมา

ค้างที่บ้านด้วย แตกไม่รู้ว่ามาทำอะไรกันแน่ หากเพียงภพที่รู้เท่าทันนัยน์ตาสีฟ้า

ซึ่งเต็มไปด้วยความสงสัยของพี่สาวก็รีบบอกทันที

“ผมพาเพื่อนมาทำรายงานอะพี่แพท”

“อ้อ...” คนฟังลากเลียงยาวแล้วถามต่อ “วิชาอะไรล่ะ?”

เพื่อนสามคนหันไปมองหน้ากันด้วยทำทีอึกอัก แต่ไม¹มีใครตอบออก มาลักคน เพียงภพเห็นด้งนั้นจึงรีบตอบเลียเอง

“รายงานกลุ่มน่ะพี่แพท วิชาพระพุทธศาสนา”

แม้จะเตี๊ยมกันมาอย่างดีว่าจะมาทำรายงาน แต่พอเอาเข้าจริงก็โกหก

ไม่เก่งลักคน แถมใครไหนเลยจะกล้าบอกเล่าว่าแท้จริงแล้วไม่ได้มาช่วยกันทำ รายงานอย่างที่กล่าวอ้างเลยลักนิด

พวกเขามาเพื่อทำ ‘อย่างอื่น’ ต่างหากล่ะ

เพียงเพตราเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งกับชื่อวิชาที่น้องชายบอก เพราะไม¹คิดว่า มันจะเป็นวิชาที่น้องชายขยันถึงขนาดพาเพื่อนมาทำรายงานที่บ้านได้...ยกเว้น

แต่มีเหตุให้ต้องขยันทำ เช่นไฟลนก้นกำหนดล่งพรุ่งนี้เป็นต้น

แต่อย่างไรเลียหล่อนก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เชื่อในสิ่งที่น้องชายบอก แม้ว่าลางสังหรณ์ของหล่อนจะบอกว่า...

มันมีบางอย่างแอบแฝงอยู่ในคำพูดนั้น!

“งั้นภพพาเพื่อนขึ้นไปบนห้องก่อนนะพี่แพท”

“อืม...เดี๋ยวพี่บอกป้านุ่นให้เอาของว่างขึ้นไปให้ละกัน”

สิ้นเสียงตอบอย่างหวังดีของพี่สาว หัวโจกจอมโกหกก็รีบร้องห้ามแทบ

จะทันที “ไม่ต้อง'หรอกพี่แพท พวกผมทานมาจากข้างนอกแล้ว อิ่มจะแย่”

“แน่ใจนะ เดี๋ยวก็หิวกลางดึกหรอก”

หล่อนถามอย่างเป็นห่วง อย่างน้อยถ้านายภพไม่หิวก็ไม่เป็นไร แต่ เพื่อนของน้องชายถือได้ว่าเป็นแขกเหรื่อมาเยี่ยมบ้าน ก็ควรจะต้อนรีบขับสู่ให้ดี ทว่าความหวังดีของหล่อนกลับเป็นศูนย์ เมื่อทั้งหมดยืนยันเป็นเสียง เดียวกัน

“ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไรครับพี่แพท พวกผมอิ่มแล้วจริงๆ” ชานนท์ ที่ดูจะเรียบร้อยที่สุดในกลุ่มเป็นฝ่ายตอบแทนเพื่อนๆ ด้วยท่าทีนอบน้อม ทำให้ เพียงเพตราได้แต่พยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

“งั้นตามสบายนะจ๊ะแต่ถ้าหิวหรืออยากได้อะไรก็ให้ภพมาเอาแล้วกันนะ” “ขอบคุณครับพี่แพท”

สามสหายเพื่อนเกลอรีบบอกขอบคุณ ก่อนที่เพียงภพจะรีบรุนหลัง ผองเพื่อนให้เดินไปยังบันไดทางขึ้นที่อยู่ตรงโถงทางเดินเพี่อพาขึ้นสู่ชั้นสอง

ปล่อยให้เพียงเพตรามองตามด้วยความสงสัย

“อะไรของพวกนี้ ดูมีสับลมคมในชอบกล”

คล้อยหลังที่แยกกับเพียงเพตรามาแล้ว เพียงภพก็พาเพื่อนทั้งสาม

เข้ามาในห้องและล็อกประตูทันที พร้อมกับเอาอุปกรณ์ที่เตรียมมาทำรายงาน ‘ลวง’ ออกมาจากกระเป๋าเป้

ชานนท์หรือที่เพื่อนชอบเรียกกันว่า ไอ้นิ่ม’ เพราะเป็นคนเรียบร้อย

และขี้กลัวที่สุดในกลุ่มก็รีบเอ่ยถามเพียงภพที่เป็นทั้งเพื่อนและเจ้าของบ้าน

ด้วยน้ำเสียงหวั่นอกหวั่นใจ

“แน่ใจนะเว้ยว่าจะไม่เป็นเรื่อง”

“เอาน่า ก็พวกแกอยากรู้ไม่ใช่เหรอ”