หนังสือชุด LOVE SECRET : ตะวันรุ่งที่ปลายฟ้า

                              นางฟ้า

ตะวันรุ่งยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา หลังจากเต็มดวงและลายรุ้ง

เล่าเรื่องราวของพวกเธอจบลง เขาพบว่าความตื่นเต้นในเรื่องราวของคน

ทั้งสองสามารถทำให้เวลาผ่านพ้นไปได้อย่างรวดเร็ว

เรื่องของเต็มดวงดูจะซับซ้อนและน่าสนใจ แถมท้ายเรื่องยังทำ

ให้เราได้ เขน หนุ่มหล่อมาดเข้มซึ่งเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการก่อกองไฟมา

เป็นสมาชิกรอบกองไฟอีกคนด้วย

ส่วนเรื่องของลายรุ้งเองก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน เขาได้รู้ว่าเธอคือ

นางแบบชื่อดัง ซึ่งสามารถไขข้อข้องใจตั้งแต่ตอนเห็นหน้าเธอครั้งแรกได้ว่า

ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นหน้าเธอนัก และก็ยังได้รู้อีกว่า ชายหนุ่มที่นอนหนุนตัก

เธอมาตลอดนั้นชื่อทิวัตต์ ซึ่งเป็นนักธุรกิจหนุ่มด้านอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังของฮ่องกง

ตอนนี้เป็นเวลาใกล้รุ่งเต็มทีแล้ว เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก็เห็น

ดาวดารดาษอยู่เต็มไปหมด โดยเฉพาะดาวประกายพรึกซึ่งฉายรัศมีอย่าง

โดดเด่นอยู่ทางทิศตะวันออก นั่นถือเป็นนิมิตหมายอันดีที่แสดงให้เห็นว่า

พายุร้ายได้ผ่านพ้นไปแล้ว

ท้องฟ้าปลอดโปร่งเช่นนี้ อีกไม่นานก็คงจะมีทีมช่วยเหลือมาถึง

“ถึงตาคุณแล้วค่ะ...คุณตะวันรุ่ง”

เสียงของแอร์โฮสเตสสาวดึงเขาให้กลับสู่วงสนทนา รวงข้าวชักจูงคน

ได้เสมอ โดยเฉพาะกับเขา ตะวันรุ่งแอบสงสัยมาตลอดคืนว่าอาจมีเส้นแบ่ง

เขตบางๆ ในสถานะของเธอ ผู้หญิงคนนี้อาจจะจบการศึกษาด้านจิตวิทยา

มาด้วยคะแนนสูงมาก หรือไม่เธอก็อาจเป็น...แม่มด

“ทำไมคุณไม่เล่าก่อนล่ะครับ...คุณรวงข้าว”

หญิงสาวยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้เขารู้สึกอุ่นใจทุกครั้งที่ได้มอง แน่ละ...

ถ้าเขาไม่มีใครบางคนอยู่ในหัวใจจนกระทั่งดั้นด้นมาตกระกำลำบากแบบนี้

แล้วละก็ เขาคงคิดว่าตัวเองตกหลุมรักผู้หญิงสวยคนนี้เข้าให้แล้ว

“ฉันเล่าแน่ค่ะ ฉันไม่เอาเปรียบพวกคุณหรอก ถึงแม้ว่าจะใกล้เช้าแล้ว

แต่เรายังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่าทีมช่วยเหลือจะมาถึง”

“คุณพูดอย่างกับรู้เวลาที่พวกเขาจะมา”

เธอยักไหล่ “ฉันคะเนเอาค่ะ ถึงท้องฟ้าจะเปิดแล้ว แต่พวกเขาก็คงจะ

ต้องใช้เวลาเตรียมการอยู่พอสมควรนะคะ”

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ก่อนจะเหลือบมองหนุ่มสาวสองคู่

ที่นั่งล้อมกองไฟอันลุกโชนอยู่ด้วยกันมาตลอดคืน ดวงตาแต่ละคู่ต่างก็จ้อง

มองเขาด้วยความอยากรู้ว่า เรื่องราวของเขาจะเป็นอย่างไร หลังจากพวกเขา

เปิดเผยเรื่องราวของตัวเองออกมาแล้ว

“ก็ได้ครับ ผมจะเล่า แต่...” ตะวันรุ่งหันไปมองรวงข้าวด้วยแววตา

มุ่งมั่น “คุณต้องสัญญานะว่า คุณจะเล่าเป็นคนต่อไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

“ฉันสัญญาค่ะ”

ตะวันรุ่งพยักหน้า เขาเชื่อเธอโดยง่ายอีกครั้ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง

ท้องฟ้าแล้วหลับตาลง

“เรื่องของผม คงไม่ใช่เรื่องตื่นเต้นเร้าใจเหมือนของคุณเต็มดวงกับ

คุณลายรุ้งหรอกนะครับ แต่มันเป็นเรื่องที่เปลี่ยนชีวิตของผม และทำให้ผม

รู้ว่า การที่ไม่ต้องเดินตามเส้นทางที่คนอื่นต้องการอยู่ตลอดเวลานั้น ชีวิต

มันมีคุณค่าและมีความหมายมากมายเพียงไร”

“คนอื่นที่คุณบอกนี่คือ...พ่อแม่หรือคะ” เต็มดวง สาวสะพรั่งซึ่งมี

ใบหน้าอ่อนเยาว์กว่าวัยถาม

“ส่วนหนึ่งก็ใช่ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้ายอมรับ เพราะตั้งแต่จำความได้

เขาถูกบิดากำหนดเส้นทางมาตลอด ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องเรียนมหาวิทยาลัย

ท่านก็เป็นคนกำหนดให้เขาร่ำเรียนสายบริหาร เพื่อที่จะมาเป็นกำลังหลัก

ให้บริษัทแสงสุริยันซึ่งทำธุรกิจเกี่ยวกับเซรามิกและสุขภัณฑ์รายใหญ่ของ

ประเทศต่อจากท่าน

“คุณพูดเหมือนมีใครอีกคนที่ขีดเส้นชีวิตให้คุณ” เขนถามด้วยความสนใจ

ชายหนุ่มยิ้ม “อีกคนก็คู่หมั้นของผมเองครับ”

“ให้ฉันเดานะคะ คู่หมั้นคนนี้เป็นคนที่คุณพ่อหรือคุณแม่ของคุณ

เลือกมาแน่เลย” ลายรุ้งกล่าวต่อด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจตามสไตล์

“ใช่ครับ” ตะวันรุ่งพยักหน้าซึมๆ เมื่อนึกถึงมณฑกาญจน์ หรือมิ้นท์

อดีตคู่หมั้นสาวขึ้นมา “เธอเป็นลูกสาวของเพื่อนพ่อผมน่ะครับ”

“ดูจากหน้าตาของคุณ ผู้หญิงคนนั้นคง...เอ่อ...ไม่ใช่สเปกของหนุ่มๆ

ใช่ไหมคะ” ลายรุ้งเอ่ยด้วยความมั่นใจในความงามและสง่าของตัวเอง

“จะว่าไม่ใช่สเปกของหนุ่มๆ คงไม่ได้ครับ เพราะเธอเข้าข่าย ขาว สวย

หมวย อึ๋ม เป็นที่ต้องตาต้องใจของหนุ่มๆ หลายคนทีเดียว”

“แต่ไม่ใช่สเปกคุณ” รวงข้าวถามอย่างเจาะจง

ตะวันรุ่งยักไหล่ “ตอนนั้นผมก็ไม่แน่ใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็ทำให้

ผมรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนที่ผมต้องการ โดยเฉพาะเมื่อผมพบกับผู้หญิงอีกคน

เมื่อห้าปีที่แล้ว”

“ผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมคะ ที่เปลี่ยนชีวิตคุณ” รวงข้าวถามอีกครั้ง

“ครับ” เขาพยักหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ดารดาษไปด้วยหมู่

ดาว มันทำให้เขานึกถึงดวงตาของเธอผู้นั้น นัยน์ตาของเธอราวกับมีจักรวาล

ซ่อนอยู่ ดวงหน้าของเธอยังคงตราตรึงใจของเขาอย่างไม่มีวันเลือน

“แต่เชื่อไหมครับ นอกจากใบหน้าที่อยู่ในความทรงจำของผมกับชื่อ

เล่นของเธอ จนป่านนี้ผมก็ยังไม่รู้เลยสักนิดว่าเธอคือใคร”

“เฮ้อ...ขึ้นต้นแบบนี้ คงเป็นเรื่องรักสามเส้าที่ไม่สมหวังแน่เลยใช่ไหม

คะ” เต็มดวงยกสองมือเท้าคาง สีหน้าเต็มไปด้วยความเห็นใจ

ชายหนุ่มยิ้มเศร้าๆ แล้วหันไปมองซากเครื่องบินอันยับเยิน “ผมก็

หวังจะให้มันจบลงอย่างแฮปปีเอนดิงนะครับ ถึงได้ขึ้นเครื่องบินลำนี้มา แต่

ก็ไม่นึกว่าจะมาจบลงอย่างน่ากลัวเช่นนี้”

“คุณจะไปตามหาเธอที่มะนิลาหรือคะ” ดวงตากลมของเต็มดวงเป็น

ประกายขึ้น

“เปล่าครับ” เขาส่ายหน้า “ที่ภูเขาไฟตาอัลต่างหากล่ะครับ”

“ภูเขาไฟ?” ลายรุ้งทวนคำ “อืม ชักน่าสนใจขึ้นมาแล้วแฮะ แล้วเธอ

ชื่ออะไรคะ”

ตะวันรุ่งยิ้ม กระชับเสื้อสูทที่รวงข้าวให้มาเพื่อสร้างความอบอุ่นให้

ตัวเอง ก่อนจะหันไปมองดวงดาวระยิบระยับอีกครั้ง แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียง

ที่ราวกับจะหลุดเข้าสู่อุโมงค์กาลเวลาที่ย้อนกลับไปยังอดีตอันแสนหวาน

“เธอชื่อกริ๊งครับ ต้องสะกดด้วยตัว ร เรือ ด้วยนะครับ กริ๊งๆ เหมือน

เสียงกระดิ่ง...”

ห้าปีก่อน...

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ตะวันรุ่งต้องละสายตาจากแผนการร่วม

ลงทุนสร้างโรงงานเซรามิกในประเทศฟิลิปปินส์ชั่วคราว ก่อนจะเอื้อมมือไป

คว้าหูโทรศัพท์มาแล้วกรอกเสียงลงไป      

“สวัสดีครับ”

“ซันหรือคะ” เสียงแหลมสูงคุ้นหูดังออกมาจากลำโพงอย่างเอาเรื่อง

“มิ้นท์” เขาอุทาน

“นี่ยังอยู่ออฟฟิซหรือคะ” ปลายสายถามเสียงเขียว

ชายหนุ่มรีบยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู “ตายละ จะเก้าโมงแล้วหรือนี่”

“ก็ใช่น่ะสิคะ แล้วมิ้นท์ก็รอนานมากแล้วด้วย ทำไมยังไม่ออกจาก

ออฟฟิซอีกล่ะคะ แล้วมันจะทันหรือคะนี่ ไหนจะต้องไปตัดชุด ไหนจะเลือก

การ์ด เลือกของชำร่วย ดูซันไม่ค่อยกระตือรือร้นเลยนะคะ” มณฑกาญจน์

คู่หมั้นของเขาบ่น

“ผมขอโทษ”

“อะไรกัน ซันพูดได้แต่ขอโทษๆ งั้นหรือคะ”

“เอ่อ...ถ้างั้นผมจะรีบออกจากออฟฟิซไปรับมิ้นท์ที่บ้านละกันนะ

แล้วไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันให้ใจเย็นๆ ก่อนจะไปทำอะไรอย่างที่ว่านั่น”

“อย่างที่ว่านั่นมันเพื่องานแต่งงานของเรานะคะ ไม่เห็นความสำคัญ

ของมันเลยหรือไง”

ตะวันรุ่งลอบถอนหายใจเบาๆ “เห็นสิจ๊ะ แต่กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะ”

“ออกทัพช้าแบบนี้ก็ตายกันหมดพอดี” หญิงสาวโพล่งขึ้นอย่างมี

อารมณ์ ซึ่งเขาก็เข้าใจเธอดี เธอถูกตามใจมาตั้งแต่เล็ก เพราะเป็นลูกสาว

คนเดียวของเจ้าสัวใหญ่แห่งอุตสาหกรรมสิ่งทอรายใหญ่ของประเทศ เพื่อน

สนิทของบิดาเขา

“ไม่รู้ละ ซันหาอะไรง่ายๆ ทานระหว่างทางก็แล้วกัน มิ้นท์ทาน

เรียบร้อยแล้ว ไม่รอซันให้ผิดเวลาอาหารหรอกค่ะ”

“เอางั้นก็ได้จ้ะ” เขาเอ่ยอย่างประนีประนอม

มณฑกาญจน์วางสายไปด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว ตะวันรุ่งจึงรีบหยิบเสื้อ

สูทสีเดียวกับกางเกงผ้าที่พาดอยู่บนพนักเก้าอี้มาสวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาวคอจีน

แล้วรีบออกจากสำนักงาน เขาเดินตรงไปกดปุ่มเรียกลิฟต์ย้ำหลายๆ ครั้ง

ตั้งใจว่าจะลงไปซื้อแซนด์วิชกินสักชิ้นในร้านสะดวกซื้อที่เปิดบริการอยู่ที่ชั้น

ล่างของอาคาร ก่อนจะขับรถไปหาคู่หมั้นสาวให้เร็วที่สุด ทว่าเมื่อประตูลิฟต์

เปิดออก เขากลับต้องชะงักเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนพิงผนังลิฟต์อยู่

ภายในนั้น

ชั่ววินาทีหนึ่งเขานึกถึงนางฟ้า

อาจเป็นเพราะโปสเตอร์รูปปีกสีขาวที่ติดอยู่บนผนังเบื้องหลังเธอพอ

ดิบพอดีที่ทำให้เขาคิดอย่างนั้น แต่เชื่อเถอะ ถึงไม่มีมัน รูปร่างอันงดงาม

ของเธอก็ทำให้เขาคิดไปได้เช่นกัน

เธอเป็นผู้หญิงที่มีทรวดทรงองค์เอวดึงดูดใจเขาได้อย่างน่าประหลาด

เสื้อยืดรัดรูปกับสองแขนที่ไขว้กันใต้ฐานอกทำให้เขาเห็นว่า เธอไม่ได้เสริม

หน้าอกมาจนใหญ่เหมือนมณฑกาญจน์ แต่ก็ไม่ใช่เล็กๆ เลยสำหรับผู้หญิง

ทั่วไป กางเกงยีนเอวต่ำแบบพอดีตัวทำให้สามารถเห็นเรียวขายาวราวกับนาง

แบบบนแคตวอล์กและหน้าท้องที่แบนราบเหนือสะโพกผายได้เป็นอย่างดี

เมื่อประตูลิฟต์เริ่มเลื่อนปิดหลังจากไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ชายหนุ่ม

ก็ถึงกับสะดุ้ง รีบเอื้อมมือไปกดปุ่มเรียกลิฟต์อีกครั้งจนประตูเลื่อนเปิดออก

ดังเดิม หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความสงสัย นั่นทำให้เขาสังเกต

เห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ ดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำตาฉายแววตระหนกเล็กน้อย

แต่มันไม่อาจลดทอนความงดงามของดวงหน้าสวยหวานแบบไทยแท้ที่ล้อม

ด้วยผมยาวตรงสีดำสนิทไปได้เลย

ให้ตายสิ...ริมฝีปากอิ่มเต็มของเธอช่างแดงจัดน่าหลงใหลเสียเหลือเกิน

เธอเม้มปากอย่างประหม่า ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากสองแก้ม

สีชมพูเปล่งปลั่ง ก่อนจะกอดอก ก้มหน้ายืนนิ่งอย่างสำรวม

 ตะวันรุ่งลังเลอยู่ชั่ววินาทีหนึ่ง เขาไม่แน่ใจว่าควรจะปล่อยเธอให้ลง

ไปตามลำพังดี หรือควรจะลงไปกับเธอด้วย อย่างแรกคงดีกับทั้งสองฝ่าย

แต่อย่างหลังคงทำให้ต่างฝ่ายต่างอึดอัดน่าดู เพราะกว่าลิฟต์จะลงจากชั้นสิบ

ไปถึงชั้นหนึ่งก็น่าจะใช้เวลานานหลายนาที

ทว่าอะไรบางอย่างกลับดลใจให้เขาตัดสินใจเลือกอย่างหลัง

ชายหนุ่มก้าวเข้าไปในลิฟต์ ก่อนจะถอยมายืนชิดผนังอีกมุมหนึ่งโดย

ไม่กดปุ่มชั้นเป้าหมาย เพราะมันถูกเธอกดไว้แล้ว

ประตูลิฟต์ปิดสนิทอีกครั้ง พื้นที่แคบๆ ทำให้เขาได้กลิ่นหอมของเธอ

กลิ่นนี้ไม่ได้ทำให้จมูกเขาแสบเหมือนกลิ่นของมณฑกาญจน์ซึ่งชโลมน้ำหอม

ราคาแพงเอาไว้ทั่วเรือนกายทุกครั้งที่พบกัน ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกสดชื่น

กับความหอมละมุนคล้ายอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้จนเผลอสูดลมหายใจลึก

ทว่าเมื่อลิฟต์เคลื่อนตัวลงอย่างช้าๆ น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นเอาไว้ก็

หยดแหมะลงบนพื้น เธอยกมือขึ้นมาเช็ดหน้าอีกครั้ง หญิงสาวทำให้ตะวันรุ่ง

ถึงกับทำอะไรไม่ถูกนอกจากหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตแล้วยื่นให้

“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยพลางสะอึกสะอื้น แต่ก็ไม่ได้รับผ้าเช็ดหน้าของ

เขาไว้ เล่นเอาเขาถึงกับเก้อ ก่อนจะเก็บมันกลับเข้ากระเป๋าเสื้อดังเดิม

แต่แม้เธอจะไม่ได้รับผ้าเช็ดหน้าจากเขา ตะวันรุ่งก็รู้สึกว่าการหยิบ

ยื่นไมตรีเล็กๆ น้อยๆ ให้เธอนั้นช่วยให้เธอสงบลงได้ หญิงสาวปาดน้ำตา

ด้วยสองมืออีกครั้ง ก่อนจะกอดอกอีกคราด้วยท่าทางสงบนิ่งกว่าเดิม

ทว่าดวงตาของเธอก็ยังคงไหวระริกด้วยความโศกเศร้าและพร้อมจะ

ปล่อยน้ำใสๆ ให้ไหลลงมาอาบแก้มเนียนอีกครั้ง

เขาไม่รู้ว่าเธอเสียใจอะไรมา เพราะเหนือสำนักงานของเขาขึ้นไปก็เป็น

ที่ตั้งของสำนักงานอื่นอีกสองสามชั้น เลยขึ้นไปอีกครึ่งค่อนอาคารก็เป็น

คอนโดมิเนียมหรูซึ่งมีผู้มาพักอาศัยอยู่เต็มทุกห้อง เธออาจโดนเจ้านายตำหนิ

ถูกไล่ออกจากงาน หรือไม่ก็ทะเลาะกับคนในครอบครัว พ่อแม่ หรือ...สามี

บุคคลสุดท้ายที่นึกถึงทำให้เขาอดเหลือบมองไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของ

เธอไม่ได้ เขาสังเกตเห็นว่าถึงแม้จะไม่มีแหวนเพชรหรือแหวนปลอกมีดอยู่

                              (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)