The Cupids บริษัทรักอุตลุด : กามเทพซ้อนกล

บทนำ

Page of Pentacles (เด็กถือเหรียญ)

คนที่รู้จักค่าของเงิน ใช้จ่ายเงินอย่างประหยัด

ถ้าใครจับได้ไพ่ใบนี้ หมายถึง คุณกำลังเก็บออมเพื่ออนาคตวันข้างหน้า!

“สิบ...ยี่สิบ...สามสิบ...สี่สิบ”

มือเล็กกำลังนับเหรียญซึ่งวางกองเรียงกันเป็นตั้ง ข้างๆ กันคือ กระดาษทดเลขแผ่นเล็กและกระปุกออมสินรูปหมูซึ่งถูกถอดจุกด้านล่าง ออก เจ้าหมูอดออมตัวนี้ป้าอนงค์ซื้อให้มิลินตั้งแต่เธอเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่สาม แม้สีของกระปุกจะซีดจางไปตามกาลเวลา แต่มันก็ยังเป็นของคู่ใจของสาวน้อยร่างเล็ก

ผมยุ่งติดจะฟูเล็กน้อยดัดหยิกเป็นลอนตามสไตล์เกาหลีซึ่งเจ้าตัว ภูมิใจนักหนา เพราะได้ผมทรงนี้มาด้วยราคาถูกแสนถูกจากการออดอ้อน ช่างผมหน้าปากซอยด้วยสนิทคุ้นเคยกัน วงหน้ารูปไข่ชื้นไปด้วยเหงื่อ เพราะเจ้าตัวนั่งนับเหรียญมาเกือบชั่วโมงแล้ว รอยยิ้มบนริมฝีปากค่อยกว้างขึ้นทุกขณะ

เธอเลือกที่จะนับเหรียญเล็กก่อนตามด้วยเหรียญที่มีมูลค่ามากขึ้น เพราะนั่นหมายถึงจำนวนเงินที่มากขึ้นตามไปด้วย เมื่อเหรียญสุดท้ายถูก หย่อนลงในถุงพลาสติกใส มิลินก็ไม่ลืมจดจำนวนเงินลงบนถุงเพื่อเตรียมนำไปฝากธนาคารในวันรุ่งขึ้น

บ่อยครั้งที่ป้าอนงค์มักบอกว่า มิลินเค็มจนเกลือเรียกพี่ แต่หญิงสาว รู้ดีว่า เพราะเธอมีรายจ่ายในแต่ละเดือนมากกว่ารายรับต่างหาก

รายได้จากเงินเดือนที่บริษัทคิวปิดฮัตอยู่ที่หมื่นปลายๆ ในเดือน หนึ่งมิลินต้องใช้จ่ายอย่างกระเหม็ดกระแหม่ ไหนจะถูกหักเข้าประกันสังคม กองทุนของบริษัท อีกทั้งยังค่ากินอยู่ ค่ารถไฟฟ้า ที่สำคัญคือ ค่ายาเบาหวาน ค่ายาความดันและยาลดไขมันของลุงกับป้าในแต่ละเดือน เป็นจำนวนไม่น้อย

“สองพันหนึ่งร้อยสิบห้าบาทเจ็ดสิบห้าสตางค์”

หญิงสาวยกมือปาดเหงื่อ พัดลมขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ปลายเตียงไม่ได้ ช่วยบรรเทาความร้อนให้ลดลงเลย มิลินเลือกที่จะใช้มันแทนเครื่องปรับอากาศซึ่งกินไฟมากกว่า ตัวเลขที่ต้องจ่ายค่าไฟในแต่ละเดือนแทบจะทำให้ สาวน้อยร่างเล็กลืมเรื่องความร้อนไปสนิทใจ ผิดกับห้องของลุงและป้าซึ่งติดแอร์เพี่อให้ท่านนอนสบาย ท่านทั้งสองเป็นผู้มีพระคุณ ป้ากับลุงเลี้ยงมิลินมาด้วยความยากลำบาก

รอยยิ้มแต้มที่มุมปากจนเห็นฟันซี่เล็กขาวเรียงเป็นระเบียบเมื่อเห็นตัวเลขที่จดในกระดาษทด มิลินเรียกว่า ตัวเลขแห่งความภูมิใจ เพราะมัน แสดงถึงความประหยัดและอดออม แต่เมื่อก้มมองกันกระปุกสายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษสีขาวย่นยับถูกซุกอยู่ใต้สุด มิลินล้วงมือไปหยิบและ คลี่ออก ตาเบิกกว้างราวกับพบสิ่งที่ถูกใจ ก่อนจะรีบหยิบใบเรียงเบอร์งวดนี้ ออกมาดู

“กรี๊ด!!!”

เสียงกรีดร้องของเธอดังจนมันก้องสะท้อนอยู่ในความคิด เจ้าตัวรีบเอามือปิดปากด้วยความดีใจ มือเล็กหยิกแก้มตัวเองราวกับจะทดสอบ ว่าไม่ได้ฝันไป...

'เธอถูกลอตเตอรี่’

มิลินรีบหยิบสมุดโน้ตคู่ใจลายหมีพูห์ออกมา ภายในนั้นคือรายรับ รายจ่ายในแต่ละเดือน รวมถึงเงินที่เธอยังขาดในการเป็นเจ้าของกระเป๋า สุดหรูในภาพที่ติดไว้ในสมุด

กระเป๋าถือหลุยส์วิตตอง รุ่น Tivoli GM ราคาเป็นเงินปอนด์ เท่ากับ ๙๔๕ ปอนด์ จากการนับครั้งล่าสุดเมื่อต้นอาทิตย์ ยังขาดเงินอีกเป็นจำนวน สี่หมื่นสองพันสองร้อยสี่สิบห้าบาทห้าสิบสตางค์

'เราฝันไปหรือเปล่า? กรี๊ดๆๆๆ’

มิลินหยิกตัวเองอีกครั้ง ผลก็คือเจ็บ...ใช่ เธอไม่ได้ฝัน...

เธอก็เหมือนกับผู้หญิงส่วนใหญ่ทั่วโลกที่ใฝ่ฝันจะเป็นเจ้าของกระเป๋าลายโมโนแกรมสุดหรู หลายคนว่ามันเกร่อ เพราะมีของปลอมขายกันให้ เกลื่อน แต่สำหรับมิลิน นี่คือรางวัลของชีวิต

ตลอดหลายปีที่ต้องใช้ชีวิตอย่างมัธยัสถ์ แต่วันนี้ในที่สุดเธอก็จะได้ เป็นเจ้าของกระเป๋า มิลินจ้องมองสลากกินแบ่งรัฐบาลสีซีดยับย่นใบเดิมซํ้า อีกครั้ง กะพริบตาเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่หายไปในช่วงที่ลืมตา เธอรีบพับ กระดาษใบนั้นอย่างเรียบร้อยก่อนเก็บเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ เหลียวซ้าย แลขวา อดใจไม่ได้ที่จะดึงกระดาษขึ้นมาจูบอีกครั้งราวกับจะซึมซับความ หอมหวานแห่งชัยชนะ แต่แล้วซอกลึกที่สุดในใจกลับรํ่าร้อง 'ไม่...ต้องมีบางอย่างผิดพลาด...เป็นไปไม่ได้’

มิลินเพ่งมองกระดาษใบเดิมอีกครั้ง จ้องนิ่งที่ตัวเลขบ่งบอกวัน เดือน และ...ปี ตาเบิกกว้างและร้องกรี๊ดออกมา 'ลอตเตอรี่ฃองปีที่แล้ว!’

หญิงสาวได้ยินเสียงลมรั่วออกจากหัวใจที่พองโต ร่างเล็กสะดุ้งผุด ลุกขึ้น เหงื่อแตกพลั่กด้วยความเสียดายสุดขีด ก่อนจ้องมองไปรอบๆ อย่างสับสน

เธอไม่ได้นั่งนับเงิน ไม่ได้พลาดรางวัลลอตเตอรี่ แถมยังไม่ได้อยู่ใน ห้องนอนซึ่งผนังรอบด้านมีรูปกระเป๋าหลุยส์ติดอยู่เต็มเหมือนที่ควรจะเป็น

...ที่นี่ที่ไหน?...

สภาพแวดล้อมแปลกตาและความเย็นของเครื่องปรับอากาศทำให้รู้ ว่าไม่ใช่บ้าน ข้างกายคือเพื่อนสาวรุ่นพี่ที่นอนระเกะระกะ หลายคนลุกขึ้นในสภาพมึนงง ทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน เสียงหัวเราะของทุกคนซึ่งอยู่ใน อาการเมามายเพราะเป็นปาร์ตี้สุดเหวี่ยงของสาวโสดแปดคนยังดังเลือนๆ อยู่ในสมอง

เมื่อคืนนี้เป็นวันวาเลนไทน์ วันที่หญิงสาวครึ่งค่อนประเทศพร้อมใจ กันออกเดต ส่วนที่เหลือก็อาจไม่นิยมประเพณีปฏิบัติเช่นนี้ หรือไม่ก็ อกหักรักคุด ไม่อีกทีก็ยังไม่มีแฟน ซึ่งก็รวมถึงพวกเธอแปดคนด้วยที่คง ต้องจัดอยู่ในกลุ่มที่เหลือที่ไม่ได้ออกไปไหน วราลีหรือเรียกกันว่า เจ๊ลี ชวนสาวๆ มาทำอาหารกินกันที่บ้าน มิลินไม่ปฏิเสธ เพราะไม่มีที่ไป เธอก็เหมือนกับเพื่อนๆ ที่ยังไม่มีแฟน...

มือยกขึ้นกุมขมับที่ปวดเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ความรู้สึกเบา โหวงตรงอกซ้ายทำใหัมิลินยกมือขึ้นคลำ ตาเบิกกว้างเมื่อเห็นวัตถุสีชมพู นอนเค้งอยู่บนใบหน้าของเพื่อนสาวคนหนึ่งในบริษัท มิสินรีบตะครุบและเก็บซิสิโคนยัดกลับเข้าที่ด้วยความชำนาญ เธอเป็นสาวคัปเอ...อุปกรณ์ชิ้นนี้ สำหรับเธอแล้วสำคัญมากกว่าเครื่องสำอางเสียอีก

ร่างเล็กลุกขึ้นโซเซ รู้สึกว่าตนเองไม่ต่างอะไรกับเด็กที่เริ่มหัดเดิน พื้นโคลงเคลงด้วยฤทธ์แอลกอฮอล์ที่ยังค้างอยู่ กวาดสายตาไปรอบห้อง ช้าๆ ก่อนจะจับจ้องไปยังกระดาษแผ่นหนึ่งที่ติดอยู่ตรงหน้า ปากอ้ากว้าง อย่างตกใจ

“ไม่จริง”

มิสินบอกตัวเอง ตัวอักษรโย้เย้และรอยประทับริมืมปากนั่นมันไม่มี ทางเป็นของเธออย่างแน่นอน สัญญาที่เขียนด้วยความเมาว่าจะหาแฟนให้ ได้ในปีนี้ มันไม่มีทางเป็นไปไค้เลย...

...แต่มันก็เป็นไปแล้ว เธอจะทำยังไงกับสัญญากำจัดความโสด

แผ่นนีดี.

“มิ้มจะได้เจอเนื้อคู่”

หญิงวัยกลางคนในชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าสีดำสนิท เล็บทั้งสิบ ทาด้วยสีดำ ตรงจมูกเจาะรูร้อยด้วยห่วงเงินเล็กๆ มิลินเงยหน้าสบตาด้วย ความประหลาดใจ ก่อนจะถามยํ้าเพื่อให้แน่ใจว่า ไม่ได้ฟังผิด “อะไรนะคะ...ป้าอำมิ้มเล่นใช่ไหม”

วงหน้ารูปไข่ที่ดูอารียังคงตรงไปตรงมาเหมือนเช่นเคย ผิดกับมิลิน ที่ฟังอย่างไม่เชื่อหู ไม่แน่ใจด้วยซํ้าว่า ไพ่ยิปซีที่เธอโปรดปรานนักหนาจะ ทำนายแบบที่อีกฝ่ายบอกจริงๆ

“ป้าจะอำหนูทำไม นี่มันเรื่องจริง ไม่เชื่อดูไพ่นี่สิ”

ไพ่ยิปซีที่วางเด่นอยู่กลางโต๊ะเป็นคำตอบ กิจวัตรประจำวันฃองมิสิน ที่ฃาดไม่ได้คือ การแวะมาหาอรดีเพื่อให้ดูไพ่ยิปซีเป็นการเอาฤกษ์เอาชัย ก่อนไปทำงานทุกวัน

บ้านของทั้งคู่อยู่ติดกัน มิลินกำพร้า บิดามารดาเสียชีวิตไปหลายปี แล้วด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ลุงธงชัยกับป้าอนงค์เป็นผู้เลี้ยงดูเธอมา

ฐานะครอบครัวมิสินไม่ค่อยดีนัก รายได้ส่วนใหญ่ของป้าอนงค์มา จากการขายขนมหวานในตลาด นอกจากนั้นยังรับจ้างทำของว่างให้แก่บรรดาพนักงานบริษัทอีกด้วย แต่พักหลังป้าอนงค์ปวยเป็นความดันและ เบาหวาน ส่วนธงชัยก็เป็นอัมพฤกษ์จึงต้องลาออกจากงาน เมื่อมิสินเรียนจบ ภาระทั้งหมดจึงตกอยู่ที่เธอ

ทั้งสามอยู่กันอย่างมัธยัสถ์ รายได้ส่วนใหญ่มาจากเงินเดือนของมิสิน เธอทำงานอยู่ในบริษัทคิวปีดฮัต ซึ่งเป็นบริษัทหาคู่

ในสมัยก่อนที่ประเทศไทยยังใหม่มากกับการหาคู่ผ่านทางเว็บไซต์ บริษัทคิวปีดฮัตเป็นบริษัทหาคู่รุ่นแรกๆ เพราะความตั้งใจทำงานและการ มองการณ์ไกลของเจ้านายหนุ่มทำให้บริษัทคิวปีดฮัตสร้างชื่อได้ในเวลาอัน

รวดเร็ว ตำแหน่งของสาวร่างเล็กก็คือพนักงานการเงิน ซึ่งตรงกับบุคลิก แสนประหยัดของมิลินเป็นที่สุด

หญิงสาววางปิ่นโตใส่อาหารกลางวันลงบนโต๊ะ ขยับเข้าไปใกล้อรดี มากขึ้น

“แต่มันไม่น่าเป็นไปได้”

อรดีเป็นหมอดูไพ่ยิปซีที่แม่นมาก ทุกครั้งที่เธอทำนายไพ่ที่ให้มิลิน หยิบ เหตุการณ์ดังกล่าวก็จะเกิดขึ้นจริงแทบทุกวัน แรกทีเดียวหญิงสาว คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่หลังจากพิสูจน์ความจริงมาหลายครั้ง มิลินก็ ต้องยอมรับความจริงในที่สุด

อย่างครั้งแรกที่อรดีทักว่ามิลินกำลังมีเคราะห์ วันเดียวกันนั้นเอง หญิงสาวก็เดินสะดุดพื้นถนนจนหกล้มเข่าถลอก และวันต่อมาที่บอกว่า เธอจะต้องมีอุปสรรค ก็บังเอิญเหลือเกินที่ฝนตกหนักและมิลินลืมพกร่ม ไป สาวน้อยจึงอยู่ในสภาพเปียกปอนไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำ วันต่อๆ มา ที่อรดีทำนายว่าเธอจะต้องมีเรื่องกับผู้ใหญ่ ก็เป็นวันที่ถูกบอสจอมโหดดุด่าเรื่องงาน

ภีม เตชะดำรงกุล เจ้านายหนุ่มของเธอ เคยเป็นเจ้าชายในฝันของมิลินมาก่อน ด้วยภาพลักษณ์ของหนุ่มโสด หล่อ รวย แต่หลังจากสัปดาห์ แรกที่เข้าทำงานที่คิวปิดฮัต ภาพฝันนั้นก็แทบจะปลิวหายไปกับสายลมใน ทันที

จากชายหนุ่มหล่อลํ้ากลายเป็นปีศาจร้ายที่มีเขี้ยวยาวโง้งน่าสะพรึง กลัว บางวันมิลินเห็นภีมประหนึ่งยักษ์วัดแจ้งหน้าตาถมึงทึงไม่เคยมีรอย ยิ้ม บางวันชายหนุ่มยามผรุสวาทก็ดูคล้ายกับยักษ์ตัวเขียวในภาพยนตร์ ผจญภัยของเด็กๆ

คำนิยามที่เหมาะกับภีมมากที่สุดก็คือ 'โหด ปากจัด เผด็จการ’ สาวๆ ในบริษัทจึงพากันขนานนามบอลเสียใหม่ว่า ฮิตเลอร์ อันตรงกับ ตัวตนของชายหนุ่มเป็นที่สุด แต่เพราะเป็นคนสปอร์ตในเรื่องคำตอบแทน

ทำให้มิลินสู้อดทน เชื่อว่าพนักงานสาวทุกๆ คนในคิวปิดฮัตคงเห็นพ้องต้องกัน และวันนี้จะเป็นวันที่พวกเธอได้รับเงินโบนัส

สมองของมิลินเต็มไปด้วยเครื่องหมายดอลลาร์ที่วิ่งกันให้พรึ่บ แต่ ก่อนที่จะได้รับสิ่งนั้นจะต้องผ่านการประชุมอันหฤโหดไปให้ได้เสียก่อน เธอต้องทำหูทวนลม ฟังหูปล่อยออกหูอีกข้าง ไม่เช่นนั้นแล้วอาจเผลอตัวเข้าประทุษร้ายเจ้านายก็เป็นได้

“มิ้ม...มิ้ม คิดอะไรอยู่ เหม่ออีกแล้ว”

อรดีเอียงหน้าเข้ามาใกล้ มิลินกะพริบตาดึงตัวเองกลับมาจากฝัน เพ้อเจ้อ หญิงสาวเลิกตั้งความหวังเรื่องคู่มาหลายปีแล้ว ทุกอย่างคงเป็น เรื่องโกหกเหมือนวันเอพริลฟูล เช่นเดียวกับไพ่ยิปซีใบนี้ของอรดีที่คงเชื่อ ไม่ได้ ไม่มีทางที่ผู้หญิงอย่างเธอจะพบเนื้อคู่

“ไพ่ของป้าอรวันนี้ไม่แม่น มิ้มหยุดดูก่อนดีกว่า”

“อ้าวเป็นงั้นไป คนเขาบอกความจริงก็ไม่เชื่อ”

“ก็มันจริงนี่คะ อย่างมิ้มเนี่ยนะจะเจอเนื้อคู่ มิ้มเลิกหวังไปตั้งแต่จบ ปีหนึ่งแล้วค่ะ”

“ป้าจะหลอกมิ้มทำไม เพราะป้ารักมิ้มเหมือนลูก”

ขอบตาของอรดีแดงก่ำ เหมือนทุกครั้งที่คนตรงหน้าเอ่ยถึงครอบครัว ไม่มีใครรู้ว่าอรดีเป็นใคร รู้เพียงแต่ว่าตัวคนเดียว อรดีมาเช่าบ้านติดกับบ้านของมิลินมาหลายปีแล้ว จากเดิมแค่คนรู้จักกลายเป็นสนิท ในช่วงที่อรดีลำบากที่สุด ไม่มีลูกค้าดูดวง มิลินกับอนงค์ก็แบ่งกับข้าว เล็กๆ น้อยๆ มาให้ แต่หลังจากเปิดร้านไปได้ลักระยะ มีลูกค้าบอกต่อ อรดีก็เริ่มมีรายได้มากขึ้น สองบ้านเริ่มสนิทสนมกัน มิลินรู้สึกถูกชะตากับ อรดีอย่างบอกไม่ถูก

“ป้าทำไมไม่ไปหาลูกบ้างล่ะจ๊ะ”

อรดีไม่เคยบอกว่าหนีใคร หรืออะไร แต่มิลินเดาจากอากัปกิริยา ของคนตรงหน้าว่าอรดีมีเรื่องลำบากใจ อาจเป็นปัญหาที่สร้างรอยร้าวลึก…

โปรดติดตามต่อในเล่ม....