ทะเลบูรพา (ไอลี่)

ถนนสายริมทะเลเลียบชายหาดระยิบระยับด้วยแสงไฟงดงาม ตรงข้ามกับความหมองเศร้าในใจของหญิงสาวที่ก้าวเดินเชื่องช้าไปตามทาง สู่หมู่ตึกตรงหน้า...สถานที่อโคจรซึ่งไม่เคยแม้แต่จะคิดเหยียบย่างเข้าไป

หากมีทางอื่นตารกาคงไม¹ตัดสินใจอย่างนี้ ใบหน้าสวยหวานฉาย แววหวาดหวั่น...ลังเล หล่อนคงจะหันหลังกลับ หากไม่มีเสียงเรียกดังขึ้น เสียก่อน

“ตา...มาแล้วเหรอ ฉันรอตั้งนาน เร็วๆ เข้าจะได้ไปแต่งตัว” เจ้าของ เสียงไม่เรียกเปล่าหากยังวิ่งมารั้งข้อมือไว้ เพราะรู้อยู่เหมือนกันว่าเพื่อน อาจจะเปลี่ยนใจ

“เจนนี่” ตารกามองเพื่อนรักคนเดียวที่เหลืออยู่ เจนนี่เป็นเป้าสายตา คนรอบตัวเสมอ ไม่เพียงเพราะความสวย แต่ยังด้วยการแต่งตัวที่เรียกได้ว่า ฉูดฉาด แต่ตารการู้ดีว่า ภายใต้สีสันของเครื่องสำอางนั้น มีความจริงใจ ที่ใสสะอาด

หลังจากชีวิตของตารกาพลิกผัน มีแต่เจนนี่ที่ยื่นมือ ข้ามาโอบอุ้ม

ด้วยเหตุผลที่ว่า

‘จำได้ไหมต้า ตอนที่ฉันถูกไล่ออกจากโรงเรียน มีเธอคนเดียวที่ เข้ามากอดแล้วก็ร้องไห้ วันนั้นเธอบอกฉันว่า ยังไงก็โทร. มานะเจนนี่ โทร.หาฉันได้เสมอ ฉันไม่เคยลืมเลย’

...วันนั้น...ย้อนไปหลายปีก่อน เมื่อครั้งที ตารกายังเป็นคุณหนู ลูกสาวคนเดียวของเศรษฐีนักธุรกิจใหญ่ ในขณะที่เจนนี่เพื่อนร่วมชั้น ใจแตกเที่ยวเก่งจนถูกลงโทษสถานหนักที่สุดคือไล่ออกจากโรงเรียน

ตอนเจนนี่ร้องไห้ออกมาจากห้องทำงานของคุณแม่อธิการ มีแต่ ตารกาที่ยืนรอล่งเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล แม้เมื่อเติบโตจะมี นิสัยแตกต่าง ตารกาก็อดใจหายไม่ได้เมื่อเพื่อนต้องมีอันเป็นถึงเพียงนี้

อ้อมกอดของทั้งคู^่คลายลงเพราะเสียงแข็งๆ ของคุณแม่อธิการที่ บอกมาว่าไปได้แล้ว เจนจิรา’

...หลังจากนั้น เส้นทางชีวิตของตารกากับเจนนี่เหมือนจะแยกกันไป คนละทาง แต่สายใยของความเป็นเพื่อนไม่เคยเลือนหาย

แล้วก็เป็นเจนนี่ ที่ยื่นมือเข้ามาในวันที่ตารกามืดมนที่สุด...

จากชีวิตที่สดใสประดุจดวงดาว เส้นทางอนาคตเหมือนโรยด้วย กลีบกุหลาบ ตารกาหมดสิ้นทุกอย่างเมื่อบิดาตัดสินใจก้าวเข้าล่วงการ การเมืองท้องถิ่น คุณตระการไม่ใช่ไม่รู้ว่าถนนสายนี้มีขวากหนามแค่ไหน แต่เขาเชื่อมั่นในกองหนุนและพรรคพวก กับอีกเหตุผลหนึ่ง ธุรกิจที่ทำ หากขาดอำนาจทางการเมือง ก็ยากที¹จะยืนอยู่ได้ ในช่วงที¹เขาสมัคร รับเลือกตั้งนั้น ฐานะที่ดูดีก็ผุกร่อนภายในจนไม่มั่นคงเหมือนเดิมแล้ว ผลประโยชน์ต่างตอบแทนเท่านั้นที่จะช่วยได้

ตระการรู้ดีว่าการเมืองท้องถิ่นต้องแช่งขันสูง และมีภยันตรายรอบ ด้าน แต่ไม่คิดว่าคนใกล้ตัวจะกล้าทรยศถึงขั้นเอาชีวิตกัน

กว่าจะรู้...ก็สายเกินแก้ จุดจบมาถึงรวดเร็วกะทันหันในรูปของ ระเบิดที่ติดไวใต้ท้องรถ แบบที่เพื่อนผู้ยิ่งใหญ่หลายคนต้องสิ้นชื่อมาแล้ว และอิทธิพลของนักการเมืองคู่แข่งก็ทำให้เรื่องนี้กลายเป็นประเด็น ‘ชู้สาว’ ไปได้อย่างเหลือเชื่อ

เมื่อบิดาจากไป ฐานะครอบครัวก็พังทลาย เจ้าหนี้ที่เคยเกรงใจ พากันทวงถาม บ้านหลังใหญ่กลายเป็นของคนอื่น ซํ้าร้าย มารดาผู้เปราะบาง อ่อนแอยังรับสภาพไม่ได้

คุณ'นิคา'ไม่ เคยเสียใจผิดหวังเรื่องใดมาก่อนในชีวิต เมื่อยังเด็กเธอ อยู่ในครอบครัวอบอุ่นที่ทะนุถนอมราวไข่ในหินพอเป็นสาวได้ไม่เท่าไรก็ แต่งงานกับคุณตระการ ผู้ซึ่งดูแลภรรยาดีจนเกินควร ไม่เคยให้เธอได้รับรู้ ปัญหาอุปสรรคใดๆ เมือพบมรสุมใหญ่ คุณนิศาจึงล้มลงด้วยอาการ ทางประสาท เลื่อนลอยไม่รับรู้ความจริง อาจเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นโหดร้าย เกินกว่าจิตใจของเธอจะรับได้

แน่นอนว่าไม่มีญาติพี่น้อง เพื่อนฝูงคนไหนอยากรับภาระคนป่วย ที่มีทั้งเจ้าหนี้และศัตรู ความเป็นเด็กสาวสดใสของตารกาจบสิ้นลงไป ในวันนั้น เพราะหล่อนกลายเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของมารดา

เงินน้อยนิดที่มีเหลืออยู่หมดไปกับค่าเช่าอพาร์ตเมนต์และค่ายา คุณนิศาต้องการคนดูแลใกล้ชิด แพทย์แนะนำให้เข้ารักษาตัวในสถาน ฟืน'ฟู¹จิต'ใจ ซึ่งแน่นอนว่าต้องใช้เงิน ในช่วงแรก เครื่องประดับเพชรพลอย พอจะช่วยได้ แต่ต่อไปในเดือนข้างหน้า ตารกายังไม่มีเงินเลย...

ตอนนั้นเองที่เจนนี่โทรศัพท์เข้ามา

‘ต้า...ล่าบากมากไหม’ เจนนี่เป็นคนเดียวที่กล้าถามตรงๆ อย่างนี้ ในขณะที่คนอื่นแสดงความเสียใจแล้วหลบเลี่ยงไม่คิดจะยื่นมือช่วยเหลือ แม้แต่ญาติที่เคยพึ่งพาบิดาของตารกามาก่อน‘มาก’ ตารากน้ำตาร่วงพรู

‘ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้’ เจนนี่บอกสั้นๆ รวบรัด

อพาร์ตเมนต์ที่ตารกาพักอยู่นั้นไม่ถึงกับซอมซ่อ แต่ก็เป็นเพียงห้องนอนห้องเดียวที่เล็กจนน่าใจหายสำหรับคุณหนูที่เคยพรั่งพร้อมทุกอย่าง เจนนี่มองไปรอบๆ ไม่อยากเชื่อว่าเพื่อนจะอยู่ที่นี่ได้ แต่ร่างเล็กน่ารักนั้น คงจะเข้มแข็งกว่าที่เห็น

‘แม่ไม่สบายมาก’ ตารกาจับมือเจนนี่ไว้แน่นเหมือนจะหาหลักยึด ‘แล้วฉันก็ไม่มีเงินเลย’

เรื่องในใจของตารกามีมากมาย แต่สำหรับตอนนี้แม่สำคัญที่สุด สำหรับหล่อน

แขนเรียวหอมกรุ่นโอบกอดตารกา ปลอบเบาๆ ว่า ‘แต่เธอมีงานทำ ค่อยๆ เก็บไปก็น่าจะได้’

‘งาน...’ ตารกาสะอื้น ‘งานสอนเต้นรำน่ะเหรอ’

วิชาบัลเลต์และแจ๊ซแดนซ์ที่เรียนพิเศษมาตั้งแต่เล็กจนจบปริญญา ตรีแทบไม¹มีประโยชน์อะไรในตอนนี้ งานสอนเด็กๆ อาจจะพอเลี้ยงตัว คนเดียวได้ แต่ตารกามีแม่ที่ต้องดูแล และหล่อนก็ไม่อยากเสียโอกาสที่จะ รักษาท่านให้เป็นปกติ

'เธอต้องใช้เงินลักเท่าไหร่’ เจนนี่ถามอย่างเอื้อเฟือ แต่จำนวนที่

ตารกาบอกนั้นสูงจนน่าตกใจ ‘ทำไมมากจังล่ะ’

‘เป็นค่าเข้าไปอยู่ในสถานพักฟืน ค่ายา ค่าหมอ ที่อื่นฉันก็ไม่ไว้ใจ ถ้าไม่มีเงินไปจ่ายเขา อีกไม่นานแม่ก็ต้องออกมาอยู่ที่ห้องนี้ แล้วก็ไม่ได้รับ การบำบัดอะไรเลย ตอนนี้ยังพอมีหวัง ฉันไม่อยากปล่อยเวลาให้เสียเปล่า ถ้ารีบรักษา แม่อาจจะหายก็ได้’

‘อืม...’ เจนนี่กัดริมฝีปาก จับไหล่เพื่อนบีบแน่น ก่อนจะตัดสินใจ พูดออกมาอย่างเร็วว่า ‘ไปท่างานกับฉันไหม’

ดวงตาสวยหวานของตารกาเหลือบขึ้นอย่างตื่นตระหนก ค่าตอบ แรกที่หลุดจากริมฝีปากอิ่มคือ ‘ไม่ ฉันท่าไม่ได้’

ตารกาที่เคยเป็นนางเอกบัลเลต์บนเวทีของมหาวิทยาลัย จะไป เต้นร่าในไนต์คลับได้อย่างไร ถึงแม้คลับที่เจนนี่ท่างานอยู่จะหรูหรา รับเฉพาะสมาชิกที^่ส่วนใหญ่เป็นผู้บริหารและวิศวกรต่างชาติที¹ทำงานใน อุตสาหกรรมก๊าซธรรมชาติแหล่งใหม่ในทะเลตะวันออก แต่ก็ยังนับได้ว่า เป็นที่เที่ยวกลางคืน และแน่นอนว่า ผู้ชายส่วนใหญ่ที่เช้ามาในคลับ ไม่ได้ ดูการเต้นรำเพื่อศิลปะหรอก

‘ถ้าฉันมีทางอื่นช่วยเธอได้ ก็คงไม่เสนออย่างนี้’ เจนนี่ลูบไหล่ปลอบใจ เพื่อน ‘พี่โรส ผู้จัดการคลับเขาน่าจะชอบเธอมาก ตอนนี้เขาหานักเต้น คนใหม่อยู่ คลับเราก็ไม่ได้มีโชว์ที่น่าเกลียดอะไร เต้นสวยๆ เซ็กซี่กว่าที่เธอ เต้นบนเวทีนิดหน่อยแค่นั้นเอง’

เจนนี่มองเป็นเรื่องธรรมดา เพราะเจ้าหล่อนทำงานกลางคืนมา ตั้งแต่อายุครบเช้าผับได้ ในขณะที่ตารกาแม้แต่จะไปเที่ยวก็ยังไม่เคย

‘คลับของเราน่ะนะ’ เจนนี่ขยับตัวเช้าไปใกล้เพื่อนมากขึ้นอีก ก่อน จะพูดต่อไปด้วยลีหน้าจริงจัง ‘เป็นคลับชั้นดี โชว์ชองเราเป็นศิลปะ ไม่ใช่ อนาจาร ไม่มีการถอดเสื้อผ้า และไม่มีออฟ’ หญิงสาวหมายถึงการจ่ายเงิน ค่าชั่วโมงเพื่อพานักเต้นหรือสาวเสิร์ฟออกไปเที่ยว

‘คนที่มาเขาก็ตั้งใจจะดูโชว์สวยๆ ดื่มคุยกันผ่อนคลาย ไม¹ใช่มา ซื้อเซ็กซ์’ ถึงกระนั้น การเต้นรำในคลับก็ไม่เหมือนเต้นบัลเลต์บนเวทีอย่างแน่นอน ‘เป็นแค่การแสดงจริงๆ นะ’ เจนนี่ยํ้า ‘เธอลองไปดูก่อนก็ได้’ ‘ไม่มีทางอื่นแล้วเหรอ’ น้ำตาอีกหยดไหลลงมาอาบแก้มใสอย่างที่ เจนนี่มองแล้วก็ใจอ่อนยวบ

‘เธอรอไหวไหมล่ะ ฉันจะลองถามให้ว่ามีที่ไหนต้องการคนทำงาน บ้าง เธออาจจะทำงานสองที่ เผื่อจะเก็บเงินได้’

ตารกาส่ายหน้า รู้ดีว่าทำงานอย่างไรก็คงไม¹มีทางได้เงินก้อนใหญ่ พอที่จะล่งให้แม่อยู่ในสถานพักฟืนต่อไปได้ ‘ที่นั่นเขาเก็บเงินรายหกเดือน ต้องจ่ายล่วงหน้า ฉันชายชองแต่งตัวที่มีไปหมดเพื่อจ่ายหกเดือนแรก ตอนนี้ก็กำลังจะต้องจ่ายอีกงวดแล้ว’

‘ถ้าอย่างนั้น...’ เจนนี่ถอนใจ ลูบผมยาวสลวยชองเพื่อนอย่าง สงสาร ‘คงต้องเบิกพี่โรสมาก่อนแหละ พี่โรสใจดี แล้วก็ชอบเธอแน่นอน เพราะเธอน่ารักออกอย่างนี้ แล้วพี่โรสก็เลือกแต่คนที่เป็นแดนเซอร์แท้ๆ หลายคนเรียนเต้นรำตั้งแต่เด็กนะ ไม่ใช่โคโยตี้หรืออะไรแบบนั้น ถ้าจะคล้าย ก็คงเป็นคาบาเรต์ แต่ว่าเราเต้นเดี่ยว’

ถึงอย่างไร ก็ยังเป็นงานกลางคืนในคลับในบาร์ หากตารกาไม่อับจนหนทางถึงที่สุด คงไม่มีวันตอบรับ แต่วันนี้ หล่อนมองไม่เห็นทางอื่น อีกแล้ว...

อย่างน้อยที่นี่ก็อยู่ไกลจากบ้านและสังคมที่เคยคุ้น คงไม่มีคนรู้จัก เข้ามาเห็นเธอในสภาพน่าสมเพช

‘ต้าไม่นั่งคุยกับลูกค้า ไม¹ออกไปกับใคร และขอเลือกชุด เลือก เพลงเองนะคะพี่’ เจนนี่พูดแทนเพื่อน ใน^,ขณะ^,ที่โรส เจ้าชองบาร์ที่มีรูปร่าง หน้าตาชัดกับชื่อเป็นที่สุดเดินวนรอบตัวตารกาก่อนจะใช้ปลายนิ้วเชยคาง หญิงสาวขึ้น

‘น่ารักมาก’ เสียงทุ้มที่ดัดให้แหลมกล่าวชม พี่โรสท่าทางดีกว่าที่ตารกาคาดไว้ แต่งตัวเป็นหญิงได้ไม่ชัดตาในชุด กางเกงสแล็กส์ชายาวและเสื้อคอลึกทับด้วยแจ็กเกตลืชาวทั้งชุด เครื่อง ประดับมีเพียงเข็มกลัดช่อกุหลาบที่ปกเสื้อ แต่งหน้าเน้นดวงตาเข้มแบบ สโมกกีอายส์ ดูสวยโล้อย่างนักบริหารที่เก่งกาจ และเจ้าหล่อนก็มีผีเมือจริง เสียด้วย ไม่อย่างนั้น สตาร์ไลต์คงไม่เป็นคลับอันดับหนึ่งชองเมืองอยู่ได้ ‘ถูกใจฉันจริงๆ’ พี่โรสเพ่งพิศแทบจะเดินวนรอบตัวตารกา ‘สวย แบบไร้เดียงสา คลับเราไม¹เคยมีแบบนี้ลักคน มีแต่แก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่า อย่างยายเจนนี่ ไม่ต้องกลัวนะหนู แชกที่นี่ไม่เกะกะ และเราก็ดูแลเด็กชอง เราดีด้วย’

เสียงของ ‘พีโรส’ ผ่านหูตารกาไปโดยสมองไม^่ได้ประมวลผล ใบหน้างดงามก้มตํ่า อดสูในความสิ้นคิดชองตัวเอง

ไม่น่าเชื่อว่าดาวเด่นบนเวทีชองมหาวิทยาลัยจะต้องมาพบชะตากรรมเช่นนี้...

...กระแสความรู้สึกหยุดลงเมื่อเจนจิราเรียกซํ้า

“เข้ามาแต่งตัวเถอะต้า ฉันจะช่วยดูให้”