รอยบรรพ์ (กุลธิดา)

แสงอรุณเพิ่งจับขอบฟ้าไดไม่นานเมื่อชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้ามาใน บริเวณโรงพยาบาล จะว่านี่คือสถานที่ซึ่งคุ้นเคยก็คงได้ เขาลืมตาดูโลกที่นี่เมื่อ สามสิบปีที่แล้ว เมื่อครั้งที่โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นเพียงตึกหลังเดียวบนพื้นที่ว่าง กว้างขวาง เวลานี้ตึกหลังนั้นลดความสำคัญลงมาก เหตุก็เพราะมีอีกหลังถูกสร้างขึ้นแทนที่ ตึกหลังใหญ่เจ็ดชั้นนั้นสร้างขึ้นทางซีกซ้าย เยื้องมาตอนหน้าของหลังเก่า

ไกลออกไปทางฝั่งซ้ายของตึกทั้งสองหลังเป็นตึกสองชั้นรูปทรงเรียบๆ

ดูไกลๆ เหมือนกล่องสี่เหลี่ยมสีน้ำตาล ตึกหลังนั้นสร้างเมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว

มิได้เป็นส่วนหนึ่งของโรงพยาบาลเสียทีเดียว หากเป็นสถานที่เก็บศพและชันสูตร ศพของเคาน์ตี้มากกว่า

ก่อนเลี้ยวเข้าบริเวณลานจอด เขายังอดมองไปทางตึกหลังนั้นไม่ได้ ร่าง ของมาเรียคงอยู่ที่นั่นแล้วในเวลานี้ หญิงสูงวัยน่าสงสารที่ตลอดชีวิตประกอบแต่ กรรมดี หล่อนไม่เคยคิดร้ายและไม่เคยทำร้ายใครเลย สบายใจอย่างหนึ่งว่า

อย่างน้อยหล่อนก็ไม่ได้สิ้นใจอย่างโดดเดี่ยวอยู่กลางถนน อย่างน้อยเขาก็อยู่ที่นั่นด้วย

เท้าซึ่งกำลังผ่อนคันเร่งเพี่อเลี้ยวเข้าจอดชะงักไปนิดเมื่อจักรยานแบบเสือ หมอบพุ่งปราดออกมาจากด้านหลังของตึกหลังใหญ่ คนซึ่งอยู่บนจักรยานดู

ตัวเล็กนิดเดียว ร่างเล็กๆ บางๆ นั้นมีเสื้อโคตรสีนํ้าตาลคลุมเสียมิดชิด บนหลังมี

เป็นสีน้ำเงิน ศีรษะสวมหมวกคันน็อก จึงมองไม่เห็นใบหน้า ที่ทำให้เขาแน่ใจว่า เป็นเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลก็ตรงชายขากางเกงผ้าสีฟ้าซึ่งโผล่พ้นเสื้อโคต

ตัวใหญ่นั้นออกมา รองเท้าผ้าใบสีขาวสะท้อนแสงสีทองจางยามรุ่งสาง

จักรยานคันนั้นอ้อมโค้งผ่านหน้าเขาไปอีกฝังถนน แล้วพุ่งไปอย่างรวดเร็ว ท้นได้เห็นก็เพียงเสี้ยวหน้าที่โผล่พ้นหมวกคันน็อกออกมานิดเดียว นิดเดียว

จริงๆ เพราะใบหน้านั้นดูเล็กมาก น่าจะเป็นผู้หญิง เขาคิดเช่นนั้น ผู้หญิงซึ่งทำงาน

ที่นี่ คุ้นเคยคับที่นี่ จึงไม่หวาดกลัวที่จะถีบจักรยานคนเดียวในโรงพยาบาล

ในเวลาเข้าซึ่งยังไม่มีผู้คนให้เห็นเลยอย่างนี้

มีรถเพียงไม่กี่คันในลานจอดด้านหน้า จากที่จอดรถตรงนี้มองตรงไป

เห็นตึกหลังเก่ารำไร สายตาเขาจับอยู่ที่นั่นขณะก้าวลงจากรถ ทุกอย่างที่นั่นยัง

คงเหมือนเดิม เหมือนเช่นที่มันเป็นเมื่อหลายสิบปีมาแล้ว มีความหลังมากมาย

อยู่ที่นั่น ความหลังซึ่งเกี่ยวข้องคับแม่และพ่อที่เขารักและนับถือไม่ต่างจากพ่อ

ที่แท้จริง พ่อซึ่งเลี้ยงเขานับแต่วันคลอดจนเติบใหญ่

แผนกคนไข้โรคมะเร็งอยู่ชั้นสาม ทางปีกซ้ายของตึกหลังใหญ่ เขาคุ้นเคย คับชั้นนั้นพอสมควร พอออกจากลิฟต์ก็รู้ว่าต้องเดินต่อไปทางไหน พยาบาล

สองคนและผู้ช่วยกำลังจัดยา อีกคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ กำลังดูอะไรบางอย่างบนจอ คอมพิวเตอร์ หล่อนเงยหน้าขึ้นมองเมื่อเขาเดินผ่าน พอเห็นชัดๆ ว่าเป็นใครก็ส่ง สายตาหยาดเยิ้มมาให้ เขาเพียงแต่ยิ้มบางๆ ที่มุมปากเป็นเชิงรับรู้ เคยชินเสีย

แล้วคับสายตาลักษณะนั้นจากผู้หญิงสาว หรือแม้แต่ไม่สาวก็ตาม เขาไม่ได้ ทักทาย ไม่คิดจะถามถึงอาการของคนไข้ที่มาเยี่ยม ในเมื่อรู้ดีอยู่แล้วว่าอีก

ไม่นาน...

ภายในห้องนั้นมีดเมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป มีเพียงไฟดวงเล็กๆ ให้แสง สว่างเพียงเล็กน้อยบริเวณหัวเตียง ช่วยให้เห็นร่างผ่ายผอมที่กำลังหลับสนิท

ตาลึกโหล เปลือกตาบางจนเห็นริ้วเส้นเลือด ขอบตาดำคล้ำ แก้มตอบ ริมฝีปาก ปราศจากสีเลือดนั้นแห้งผากและแตกเป็นขุย ไม่ต่างอะไรคับสองแขนผอมเกร็ง

ที่ทอดยาวอยู่ข้างตัว บนศีรษะมีเส้นผมสีเงินปนทองเหลืออยู่เพียงหร็อมแหร็ม

สายพลาสติกใสเส้นเล็กๆ คล้องอยู่กับหูสองข้าง โยงมาถึงจมูกเพี่อให้ออกซิเจน

ผ้าห่มกักลายละเอียดสีขาวนวลคลุมขึ้นมาถึงหน้าอกซึ่งกระเพื่อมขึ้นลงเป็น

จังหวะ นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่บอกให้รู้ว่าคนที่นอนอยู่ยังมีลมหายใจ หากก็เบา

เสียจนแทบดูไม่ออก

ภายในห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงบี๊ปเบาๆ เป็นจังหวะสมํ่าเสมอจาก

เครื่องตรวจสอบการเต้นของหัวใจข้างเตียง ตัวเลขดิจิทัลสีแดงบนเครื่องคงที่

อยู่ที่ ๖๗ บางขณะ ขึ้นไปเป็น ๖๙ แล้วตกกลับลงมาที่ ๖๗ อีกครั้ง เหนือขึ้นไป

เป็นเสาโลหะแขวนถุงพลาสติก ภายในมีนํ้าเกลือเหลือให้เห็นอยู่ครึ่งหนึ่ง มีสาย พลาสติกต่อมาที่แขนขวาของผู้ปวย

ร่างบนเตียงที่ผอมจนแทบเหลือแต่โครงกระดูกนั้นกำลังเรืองแสงขาวนวล แสงเรืองๆ ซึ่งเขาเป็นคนเดียวที่เห็นนั้นบัดนี้หมองหม่นและอ่อนจาง...สัญญาณ

บ่งบอกถึงจิตวิญญาณที่ใกล้แตกดับเต็มที เขารู้ดี

เขาแตะหลังมือผอมๆ แผ่วเบา ขณะแรกไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ

หากก็เพียงครู่เดียว นัยน์ตาอ่อนล้านั้นปรือขึ้นมอง เสียงครางแผ่วโหยลอด

ริมฝีปากซึ่งแทบไม่ขยับ

“เอริค...” เสียงนั้นราบเรียบ บ่งบอกความปลื้มอกปลื้มใจลึกซึ้ง “ดีใจ

ที่คุณมา...”

“เช่นกัน แฟรงค์”

ชายร่างสูงหนาทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งวางอยู่ข้างเตียง พิจารณาดวงตาสีฟ้า อมเทาปราศจากประกาย ผิวหน้าเผือดสี ดูเผินๆ เหมือนมีแผ่นฟิล์มสีขุ่นเคลือบไว้

“ได้เวลาแล้วใช่ไหม”

เอริคเงียบ ไม่ตอบคำถามนั้น หลับตาลงอย่างหดหู่เมื่อได้ยินประโยค

ต่อมา คราวนี้ปลายเสียงคนพูดสั่นเครือ

“วิลลี่จะเป็นยังไงบ้าง”

เขารู้ว่าแกถามถึงหลานคนไหนในบรรดาหลานแปดคนที่มี หลานคนนั้น ติดยาเสพติดมานานปี คนดีมักคิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอแม้ในเวลา

ที่กำลังจะหมดลมหายใจ เท่าที่เขาเห็นมาจะเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง

“อย่าห่วงเลย แฟรงค์ วิลลี่จะเลิกยาได้ แต่อาจต้องใช้เวลา”

มีเสียงเหมือนถอนใจยาวเป็นคำตอบ ก่อนแฟรงค์จะถามถึงคนต่อมา

“เทเรซ่าจะเป็นยังไงบ้าง” คนป่วยหมายถึงภรรยาวัยเดียวกันของตัวเอง “เทเรซ่าจะตามคุณไปในไม่ช้านี้”

“ไม่เลย แฟรงค์ เทเรซ่าจะไม่ทรมาน”

มีเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกอีกครั้ง

“เมื่อถึงเวลาของเทเรซ่า คุณจะไปอยู่กับเธอเหมือนที่คุณอยู่กับผมตอนนี้ ไต้ไหม ช่วยจับมือเธอแทนผม เธอจะไต้ไม่กลัว” เสียงขอร้องนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง เหมือนคนพูดกลํ้ากลืนอะไรบางอย่าง “เทเรซ่ากลัวโน่นกลัวนี่ทุกครั้ง” ประโยค ท้ายสั่นเครือขึ้นมาอีก

“ผมจะพยายาม แฟรงค์ ผมจะพยายาม หลับให้สบายเถอะ อย่ากลัว

ไม่มีอะไรต้องกลัว อย่าห่วง ไม่มือะไรต้องเป็นห่วงอีกแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มนวล ปลอบประโลม เหมือนเช่นทุกครั้งที่เขาทำหน้าที่นี้

เสียงบี๊ปจากเครื่องตรวจสอบการเต้นของหัวใจคนไข้ข้างตัวเขารัวถี่ขึ้น อย่างกะทันหัน ชายหนุ่มหันขวับไปดู เห็นไฟแดงกะพริบถี่ๆ ตัวเลขดิจิทัลบอก ระดับการเต้นของหัวใจซึ่งเมื่อครู่คงที่ เวลานี้กำลังลดลงอย่างรวดเร็ว กลายเป็น

ห้าสิบหก...ห้าสิบห้า...ห้าสิบสาม...และยังลดลงเรื่อยๆ

ชายร่างสูงใหญ่ขยับลุกจากเก้าอี้ ก้มลงกระซิบที่ช้างหูคนป่วยซึ่งจิต วิญญาณกำลังหลุดลอย

“ไปกับพระเจ้าเถอะนะ แฟรงค์ ไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้ว เทเรซ่าจะตาม คุณไปในไม่ช้านี้”

เอริคลุกขึ้นยืน ทาบมือลงบนหลังมือเหี่ยวย่นมีเส้นเลือดปูดโปนอีกครั้ง บีบเบาๆ ก่อนหันไปทางประตูเมื่อพยาบาลและผู้ช่วยผลุนผลันเปิดเข้ามา เขา

ถอยห่างออกมาจากเตียงแล้วเลี่ยงออกจากห้องไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

ทางดินแคบๆ ซึ่งนำไปสู่โรงรถดูเปียกชื้น เมื่อคืนอาจมีฝนตก แต่ วาดตะวันไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะอยู่แต่ในตึกทั้งวันทั้งคืนอย่างนั้น สนามหญ้า สองข้างทางดูเหมือนเปียก หรือไม่ก็อาจเป็นน้ำค้างซึ่งยังคงค้างคามาจากเมื่อคืน แสงอาทิตย์ในเวลานี้ยังไม่จัดจ้าพอจะเผาผลาญทั้งหมดที่เห็น

หญิงสาวแวะเปิดตู้จดหมายที่เสาเตี้ยๆ หน้าบ้าน มีจดหมายสี่ฉบับ จาก บริษัทให้บริการบัตรเครดิตของเธอฉบับหนึ่ง พอเห็นอีกฉบับคิ้วเรียวก็ย่นเข้าหา กันนิดหนึ่ง เธอไม่เคยเห็นลายมือนี้มาก่อนเลย ที่อยู่บนหน้าชองเขียนด้วยดินสอ ตัวอักษรโตเท่าหม้อแกง แต่โย้เย้เหมือนเด็กเล็กๆ เขียน ไม่มีชื่อหรือแม้แต่ที่อยู่

ของผู้ส่ง เธอเดาไม่ออกเลยว่าเป็นใคร แต่เธอก็ไม่ติดใจอะไรนัก เพราะเห็นหน้า ชองอีกฉบับเสียก่อน คราวนี้ยิ้มออกมาได้เพราะจำลายมือนั้นได้ดี ตัวอักษรลง

เส้นหนาหนักแบบนี้จะใครเสียอีก ไม่ต้องดูชื่อผู้ส่งก็รู้ ฉบับ^,ที่สี่จ่าหน้าซองถึง เบียทริซ หญิงสูงวัยผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ นอกนั้นก็เป็นแผ่นโฆษณาสินค้า

ลดราคาของห้างสรรพสินค้าในเมือง และโฆษณาร้านแว่นซึ่งเพิ่งเปิดได้ไม่นาน

วาดตะวันรวบทั้งหมดไร้ด้วยกัน ถอดหมวกกันน็อกแล้วเข็นรถจักรยาน ไปจอดหน้าบ้านก่อน ประตูหน้าบ้านยังปิด แสดงว่าเบียทริซยังไม่ตื่น หรือไม่ก็ตื่นแล้ว แต่ท่าอาหารเช้าอยู่ในครัว

วาดตะวันเสียบจดหมายฉบับนั้นไว้กับชอกประตูแล้วเข็นจักรยานต่อไป ทางด้านหลัง โรงรถและที่พักของเธอนั้นตั้งอยู่เลยไปทางด้านหลังของบริเวณบ้านมากพอสมควร

ภายในโรงรถมีคาดิลแลค เอส.อาร์.เอ็กซ์. ค้นค่อนข้างใหม่จอดอยู่

ประจำ รถค้นนั้นเป็นของขวัญวันเกิดจากพ่อเมื่อปีที่แล้ว ท่านให้ ‘อา’ โอนเงินมาให้เธอชื้อรถยนต์ค้นใหม่เมื่อรู้ว่าค้นเก่าซึ่งเธอใช้มาตั้งแต่ครั้งยังเป็นนักเรียน แพทย์ได้ขึ้นไปตายสนิทอยู่บนยอดเขา ท่านสั่งให้บอกเธอว่าเป็นเงินของอา แต่

พอเธอแทบจะเค้นคอถาม อาก็จำต้องบอกความจริง

นับแต่มาเรียนหนังสือตั้งแต่ระดับมัธยมที่อเมริกาเมื่อหลายปีก่อน

วาดตะวันกลับไปเยี่ยมพ่อที่เมืองไทยน้อยครั้งมาก และเพราะปัญหาขัดแย้งที่

ทำให้ไม่ลงรอยกับพ่อ ท่านจึงยกให้ ‘อา’ เป็นผู้ดูแลความเป็นอยู่ของเธอ และ

ทุกครั้งที่อามาอเมริกาก็จะแวะมาเยี่ยมเธอเสมอ จะมาเล่าถึงความเป็นไปที่