นิมิตลิขิตรัก (รัญจน์ธร)

“เชิญคุณทิพรดาค่ะ” เสียงขานชื่อหญิงสาวดังขึ้น เตือนให้เจ้าของ

เรือนร่างเล็กกะทัดรัดสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่

ทั้งๆ ที่ไม่ใช่การสัมภาษณ์งานครั้งแรกในชีวิตของทิพรดา แต่หญิงสาว

ก็อดรู้สึกประหม่าไม่ได้ เหตุผลหนึ่งคงเป็นเพราะเธอตั้งความหวังกับการทำงาน

ในบริษัทนี้ไว้มาก

ก็จะไม่ให้มากได้อย่างไรกัน ในเมื่อบริษัทนี้ทั้งเงินเดือนดี แถมยังมีเพื่อน

สนิทคนสำคัญทำงานอยู่ที่นี่ด้วย

‘พี่ลองไปสมัครงานที่บริษัทพี่ดูดีไหม’ วัตต์ซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นพี่คนสำคัญ

เอ่ยปากกับเธอในเข้าวันหนึ่ง       เมื่อรู้ว่าหญิงสาวกำลังตกที่นึ่งลำบากกับการว่างงาน

‘จะดีเหรอพี่วัตต์ พี่ทำงานเลขาฯ ไม่เป็นสักหน่อย จู่ๆ จะให้ไปสมัครงาน

ตำแหน่งเลขาฯ ทั้งๆ ที่ไม่มีประสบการณ์ทำงานเนี่ยนะ’ หญิงสาวบ่นเมื่อวัตต์

เอาตำแหน่งงานซึ่งบริษัทกำลังเปิดรับสมัครมาให้เธอดูถึงบ้าน

‘ไม่เป็นไรหรอก งานตำแหน่งเลขาฯ ไม่น่าจะมีอะไรยุ่งยากไม่ใช่เหรอ

แค่คอยจัดตารางงานของเจ้านายให้เป็น อีกอย่างทอฟพี่เก่งทั้งอังกฤษและญี่ปุ่น

คุณภัทรต้องชอบแน่ๆ เพราะหาคนร่างเอกสารเป็นทั้งสองภาษาแบบไม่ง่ายนัก

หรอก’ วัตต์เอ่ยถึงเจ้านายใหญ่ของเขา ซึ่งกำลังมองหาเลขาฯ ส่วนตัวแทนคน

เก่าที่กำลังจะลาออก

‘แต่ที่ไม่เคยเรียนชวเลขมานะพี่วัตต์ เวลาประชุมจะจดทันเขาได้ยังไง’

‘เราจดเล็กเชอร์เร็วจะตาย จะมาห่วงอะไรกับเรื่องแค่นี้ อย่ามามัว

อ้างนู่นอ้างนี่หน่อยเลย รีบๆ หางานทำเข้า ก่อนที่จะต้องมานั่งกินแกลบอีกเดือน’

ไม่ใช่คำขู่เข็ญของวัตต์หรอกที่ทำให้หญิงสาวตัดสินใจมายืนอยู่ตรงนี้

แต่เป็นเพราะตัวเลขเงินเดือนที่เพื่อนรุ่นพี่ของเธอเอามาหลอกส่อนั้นสูงกว่า

เงินเดือนเก่าของเธอไม่น้อย ทำให้ทิพรดาฮึดสู้ขึ้นมาเพี่อหวังจะได้ตำแหน่ง

เลขานุการของประธานบริษัทภพนิพิฐไปครอบครอง

“เชิญ” เสียงทุ้มห้าวดังแทรกผ่านบานประตูเข้ามาหลังสัญญาณเคาะเพียงไม่นาน

ทิพรดาก้าวเข้ามาในห้องทำงานของประธานบริษัทภพนิพิฐด้วยความ

มุ่งมั่นเต็มเปี่ยม หากหัวใจกลับกระตุกอย่างแรง เมื่อเงยหน้าขึ้นสบกับนัยน์ตา

สีดำ เข้มที่มองมาก่อนหน้า

ตลอดชีวิตอันแสนเรียบง่ายของหญิงสาว เธอไม่เคยคิดเลยว่าโลกใบนี้จะ

มีเทพบุตรอาศัยอยู่จริง โดยเฉพาะเทพบุตรตัวจริงที่กำลังยืนพิงสะโพกกับขอบ

โต๊ะจ้องมองมายังเธออยู่ในขณะนี้ ใบหน้าคมเข้มไม่ต่างจากประติมากรรมขึ้น

เอกกำลังจ้องเธอตาไม่กะพริบ นัยน์ตายาวริล้อมกรอบด้วยแพขนตาหนาชนิด

ที่แม้แต่ตัวเธอยังรู้สึกอาย โดดเด่นอยู่บนเครื่องหน้าสมบูรณ์แบบ

ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนหล่อขนาดนี้มาก่อน ทิพรดาอุทาน

กับตัวเองในใจขณะบังคับขาไม่ให้สั่น ก้าวเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม

“สวัสดีค่ะ ดิฉันทิพรดา พรรณไพศาล” เธอแนะน้าตัวเองสั้นๆ ไม่กล้า

เงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย ด้วยเกรงว่าเขาจะเห็นแววตื่นตกใจแกมชื่นชมที่เธอมี

ต่อว่างสูงตรงหน้า

“ครับ เชิญนั่งก่อน” เสียงทุ้มนุ่มบอก ขณะผายมือไปที่โซฟาซึ่งตั้งอยู่ทาง

ซ้ายมือของหญิงสาว

ทิพรดาทรุดกายนั่งลงพร้อมกับความรู้สึกที่ว่า ยามนี้หัวใจเธอคงถูก เจ้าของนัยน์ตาคมเข้มตรงหน้าช่วงชิงไปเสียแล้ว

...สามเดือนถัดมา...

“ยายพี่เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกัน” เสียงเรียกชื่อหญิงสาวดังอยู่เหนือศีรษะ ทิพรดาเงยหน้าจากเศษกระดาษที่เต็มไปด้วยลายมือหวัดๆ ขึ้นมอง

อีกฝ่าย เมื่อเห็นชัดว่าเป็นใคร รอยยิ้มหวานจึงส่งตรงไปให้อย่างไม่คิดถนอม

“ไปสิคะ แต่รอแป๊บนึงได้ไหม ขอเคลียร์งานก่อน”

“งานอะไร แปลเอกสารให้คุณภัทรอยู่เหรอ?” วัตต์ชะโงกหน้าเข้ามาดู

ลายมือขยุกขยิกที่แทบ-จะอ่าน’ไม่รู้เรื่อง รอยน้ำหมึกสีดำลงเส้นหนักแทบ ทุกตัวอักษรบ่งบอกชัดเจนว่าเจ้าของลายมือคงไม่ใช่หญิงสาวหน้าหวานเพื่อน

รุ่นน้องของเขาเป็นแน่

“อืม คุณภัทรบอกว่าอยากให้ช่วยร่างจดหมายเป็นภาษาญี่ปุ่นให้เขา หน่อย” เธอขยายความให้วัตต์ฟัง ก่อนอดบ่นต่อไม่ได้ “อันที่จริงตอนนี้พี่กำลัง ปวดหัวกับลายมือของคุณภัทรอยู่ อ่านไม่ค่อยรู้เรื่องเลย” ทิพรดากระซิบบอก

“อะไรกัน ทำงานกับเขามาตั้งเกือบสามเดือนแล้วไม่ใช่เหรอ ยังอ่าน

ไม่ออกอีก” วัตต์แซวทั้งๆ ที่รู้ดีว่าลายมือท่านประธานบริษัทภพนิพิฐอ่านยาก

ยิ่งกว่าลายแทงขุมทรัพย์เสียอีก

“แหม พี่วัตต์ก็ พี่ก็พยายามแล้วนะ แต่มันได้แค่นี้” เธอบ่นเสียงอ่อย

“งั้นทำไมไม่เดินกลับไปถามคุณภัทรล่ะ เรื่องแค่นี้คุณภัทรไม่ว่าอะไร หรอก” วัตต์เสนอ ไม่เข้าใจว่าเพี่อนของเขาจะมามัวนั่งงมลายแทงขุมทรัพย์ แผ่นนี้อยู่ทำไมให้เสียเวลา

“ไม่เอาหรอก อัน'ที่'จริง'พี่ก็'พอเดา'ๆ ได้บ้างแหละ” ทิพรดาริบแก้ตัวทันที เมื่อได้ยินข้อเสนอแนะของเพื่อนรุ่นพี่

เธอไม่กล้าเข้าไปถามเจ้านายโดยตรงด้วยเรื่องเพียงแค่นี้หรอก ทิพรดา จำได้ถึงหลายๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตลอดการทดลองงานของเธอ ภรภัทรไม่ต่าง จากเจ้าชายในฝันในช่วงสองสัปดาห์แรกที่เธอได้เข้ามาทำงานอยู่ในบริษัทแห่งนี้

หากภาพของชายหนุ่มผู้สุดแสนอบอุ่น เป็นยิ่งกว่าความฝันใดๆ ของหญิงสาว

กลับเลือนหายไปในเช้าวันจันทร์ของสัปดาห์ที่สาม เมื่อความหมางเมินเย็นชา

เช้ามาแทนที่ความอบอุ่นตลอดอาทิตย์ที่เคยได้รับ มิหนำชํ้าระยะหลังๆ มานี้ เจ้านายเธอกลับยิ่งดุ แล้วก็โหดร้ายกับเธอขึ้นเรื่อยๆ

เฮ้อ สงสัยงานนี้เธอคงไม่ผ่านการทดลองงานเป็นแน่

“คุณฟี่ เอกสารผมได้รึยัง” เสียงทุ้มห้าวด้งมาจากทางด้านหลัง หยุด

บทสนทนาของสองหนุ่มสาวลงฉับพลัน

“ยะ...ยังค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะลงไปทานข้าวก่อน แล้วจะรีบขึ้นมาทำให้เสร็จ”

ร่างสูงเดินมาหยุดลงช้างโต๊ะทำงานของหญิงสาว สายตาคมกริบยังคง

จ้องมองเธอจนทิพรดาจำต้องก้มหน้าหลบ ภรภัทรปรายตามองไปยังร่างสูงของ ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ยืนพิงขอบโต๊ะไม่ห่างจากเก้าอี้หญิงสาวด้วยท่าทีหงุดหงิด เล็กน้อย

“แต่ผมต้องส่งจดหมายฉบับนี้ให้ลูกค้าก่อนบ่ายโมงวันนี้”

“อ้าว เมื่อกี้คุณภัทรไม่ได้บอกดิฉันนี่คะว่าต้องใช้เอกสารก่อนบ่ายโมง” ทิพรดาจำได้แม่นว่าไม่มีคำว่า ‘บ่ายโมง’ อยู่ในบทสนทนาเมื่อครึ่งชั่วโมง

ก่อนหน้านี้เลย

“ผมคงสั่งงานคุณไม่ละเอียดเองล่ะมั้ง แต่ยังไงคุณก็ช่วยเร่งมือหน่อย แล้วก้น เสร็จแล้วเอาเช้ามาให้ผมในห้องด้วย” พูดจบ ร่างสูงก็เดินตรงกลับเช้า ห้องทำงานไปโดยไม่ให้เวลาหญิงสาวได้เอ่ยปากประห้วงใดๆ

“สงสัยงานนี้เธอคงอดทานข้าวกลางวันแล้วสิเนึ่ย จะให้พี่ชื้อขึ้นมา ให้ไหม” วัตต์ถามเมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของหญิงสาว

“ก็ดีค่ะ พี่วัตต์ลงไปทานคนเดียวแล้วก้น พี่คงต้องรีบปันงานให้เสร็จ ก่อนจะโดนใครบางคนฉีกอก” เธอพูดด้วยท่าทางเหนื่อยใจ

“เอาน่าๆ อดทนเช้าไว้ แต่ก็แปลกนะ ไม่รู้ว่าหมู่นี้คุณภัทรเป็นอะไร อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ตลอดเวลา”

“ไม่เห็นแปลกเลย พี่เห็นเขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เช้ามาทำงานที่นี่แล้ว”

“ไม่หรอก ปกติคุณภัทรออกจะใจดีกับลูกน้อง ก็มีแต่ทอฟฟี่นี่แหละ

 เหมือนจะโดนดุเอาตลอดเวลา” วัตต์ตั้งข้อสังเกต

“ถ้ารั้นคงเป็นเพราะพี่ทำงานไม่ถูกใจเขามั้งคะ นี่ก็จะครบสามเดือนแล้ว ไม่รู้ว่าจะผ่านช่วงทดลองงานรึเปล่า”

เพราะคำพูดแกมเศร้า หมดอาลัยตายอยากของร่างน้อยเบื้องหน้า ทำให้ วัตต์เอื้อมมือเขย่าศีรษะหญิงสาว

“ผ่าน ทอฟฟี่ไม่ได้ทำงานแย่ขนาดนั้นเสียหน่อย รีบทำงานให้เสร็จ แล้วไปล่งคุณภัทรเถอะ แล้วเดี๋ยวพี่จะชื้อขนมขึ้นมาฝาก”

“งั้นเอาชานมไข่มุกด้วยนะคะ พี่อยากกิน” เสียงหวานร้องออดอ้อน

“แหม พอพูดถึงของกินหน่อยก็หน้าระรื่นขึ้นมาเชียว ก็ได้ เดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงเอง”

เมื่อวัตต์เดินจากไป ทิพรดาจึงหันกลับมาก้มหน้าก้มตาแปลเอกสาร

ในมือต่อ จนเข็มนาฟ้กาเดินไปจนเกือบจะถึงเวลาบ่ายโมง หญิงสาวอ่านทวน

ด้วยความรวดเร็วอีกครั้งหนึ่ง ก่อนกดพิมพ์เอกสารออกมาจากเครื่องพิมพ์ที่อยู่

ใกล้โต๊ะทำงานที่สุด ทิพรดาต้องใช้เวลารวบรวมแรงใจอยู่นานกว่าหนึ่งนาที เธอ ถึงจะกล้ายกมือขึ้นเคาะห้องประธานบริษัท เบื้องหลังประตูบานใหญ่คือร่างสูงของ ภรภัทร ภพนิพิฐ ประธานหรือเจ้าของบริษัทภพนิพิฐ ซึ่งถือเป็นบริษัทนำเข้าวัสดุ ตกแต่งภายในรายใหญ่แห่งหนึ่งของเมืองไทย โดยมีฐานลูกค้าเป็นบริษัทและ ห้างสรรพสินค้าชั้นนำหลายแห่งในเมืองไทย สิ่งหนึ่งซึ่งถือเป็นความนำสนใจ ของบริษัทภพนิพิฐก็คือประธานบริษัทสุดหล่อคนล่าสุด ภรภัทรเพิ่งรับตำแหน่ง ต่อจากผู้เป็นบิดาไม่ถึงสองปี หากสองปีที่ผ่านมานั้นก็นับเป็นความก้าวกระโดด ครั้งใหญ่ของบริษัท เมื่อแผนการตลาดของบริษัทถูกปรับเปลี่ยนโดยคนรุ่นใหม่ ส่งผลให้ยอดขายในแต่ละไตรมาสทุ่งสูงขึ้นกว่าปีก่อนๆ อย่างเห็นได้ชัด นอก จากนี้ภรภัทรยังถือเป็นขวัญใจของสาวๆ ทั้งในและนอกวงธุรกิจ แต่ดูเหมือน เจ้านายหนุ่มของเธอคนนี้กลับไม่เคยมีใจผูกสมัครรักใคร่สาวนางใดมาก่อน

จนบรรดาสาวๆ มากมายในออฟฟิชต่างถอดใจกันเป็นทิวแถว

“เอกสารของคุณภัทรค่ะ” ทิพรดายื่นแฟ้มใส ภายในบรรจุแผ่นกระดาษ เพียงไม่กี่แผ่นให้ชายหนุ่มดู

เพียงมองปราดเดียว ภรภัทรก็หยิบปากกาสีดำข้างกระเป๋าเสื้อเขาขึ้นมา

เขียนวงกลมตัวใหญ่บนแผ่นกระดาษ

“คุณฟังผมไม่เข้าใจหรือคุณพี ผมไม่ได้ให้คุณเขียนแบบนี้สักหน่อย”

เจ้าของเสียงดุเอ่ยถามเธอทั้งๆ ที่นัยน์ตายังไม่ละไปจากแผ่นกระดาษเบื้องหน้า

“แล้วดีฉันต้องแก้ตรงไหนบ้างคะ” ทิพรดาถามเสียงอ่อย

ไม่ใช่ไม่เข้าใจหรอก ความจริงคือเธออ่านลายมือของภรภัทรไม่ออก มากกว่า ครั้นจะเดินเข้ามาเอ่ยปากถามก็นึกกลัวใบหน้าดุๆ อยู่ครามครัน

นัยน์ตาดุดูจะอ่อนแสงลง เมื่อเห็นอีกฝ่ายตอบมาด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม “นั่งก่อนสิ เดี๋ยวผมอธิบายให้ฟังอีกรอบ” ภรภัทรบอก

หลังจากนั้นอีกเกือบหนึ่งชั่วโมง ทิพรดาก็ยังคงง่วนอยู่กับการแปลเอกสาร ให้เจ้านายเธอ โดยทิ้งข้าวกลางรันและชานมไข่มุกของโปรดไว้ที่โต๊ะทำงาน

“โอเค ใช้ได้แล้ว ช่วยส่งอีเมลให้ผมด้วยแล้วกัน” ภรภัทรสั่งงานเมื่อ

เธอพรินต์เอกสาร เดินกลับมาหาเขาเป็นรอบที่สาม

“ค่ะ แล้วคุณภัทรจะให้ดีฉันแปลเอกสารฉบับนี้เป็นภาษาอังกฤษด้วย

ไหม” ทิพรดาถามเมื่อเห็นว่าเอกสารที่เธอทำนั้นมีเฉพาะภาษาไทยกับภาษาญี่ปุ่น

“ถ้าคุณว่างก็ทำเก็บไว้แล้วกัน เอกสารเกี่ยวกับบริษัทของเราพวกนี้ ยังไง ก็ต้องใช้ลักวัน” ภรภัทรบอก ก่อนก้มหน้าก้มตาทำงานบนโต๊ะของตนต่อไป

ทิพรดาจัดการเก็บแฟ้มงานทั้งหมดให้เข้าที่ ก่อนขอตัวออกจากห้องมา “จริงสิคุณพี ขอกาแฟให้ผมอีกลักแก้วสิ ช่วงบ่ายนี้ง่วงเหลือเกิน”

เสียงทุ้มเอ่ยไล่หลัง เธอมา

“ค่ะ”

เฮ้อ แล้วแบบนี้เธอจะได้กินข้าวกลางวันเมื่อไร

หลังจากกองเอกสารไว้บนโต๊ะทำงานแล้ว ทิพรดาเดินตรงไปยังห้อง

แพนทรีเพี่อชงกาแฟให้เจ้านายหนุ่มของเธอ โดยไม่ลืมหยิบกล่องข้าวที่วัตต์ชื้อ

มาให้เธอติดมือไปด้วย

“อ้าว ทอฟพี่ยังไม่ได้ทานข้าวอีกเหรอ?” วัตต์เลิกคิ้วถามเมื่อเห็นกล่อง ข้าวในมือหญิงสาว

                                 (ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)