หวานรักร้านขนม (อัยย์)

“แย่จริง”

เสียงหญิงสาวเอ่ยขึ้น และสายตายังไม่ละจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ มือลากเมาส์ลงมาเรื่อยๆ “แย่มากๆ”

‘ใบฟาง’ งึมงำอีกครั้ง สีหน้าที่เรียบเฉยอยู่เป็นนิตย์เปลี่ยนเป็นหงิกงอ ใส่หน้าเว็บไซต์ ‘ขนมไทยนายเรย์’ ที่โชว์หราอยู่เบื้องหน้า

ประโยคถัดมา น่าจะเป็นสโลแกนของร้าน

‘ขนมไทย ๑๐๐ ปี จากวังอร่อยถึงบ้าน’

หน้าเว็บร้านค้าออนไลน์ร้านนี้มีสีสันสวยงามสะดุดตา จัดหมวดหมู่ ดูง่ายเป็นระเบียบ การน่าเสนอสินค้าที่เป็นขนมไทย ก็ล้วนแต่เป็นภาพขนม ชนิดต่างๆ ที่ชวนให้คนเข้ามาเยี่ยมชมนํ้าลายหกทั้งสิ้น

หอมหวานไปทั้งเว็บแบบนี้ ต่อให้คนไม่ชอบกินขนมหวานก็คงอดใจ ไม่ไหว คงออร์เดอร์มาชิมถันอย่างแน่นอน

ซึ่ง...หญิงสาวคิดว่าภาพขนมที่เห็นอยู่นี้ สวยเกินจริงไปหน่อย คนถ่าย

 

คงใช้ฝีมือการถ่ายภาพระดับพระกาฬ จากนั้นก็ตกแต่งด้วยโปรแกรม

โฟโตชอปอย่างเต็มเหนี่ยว ภาพที่ออกมาจึงทำให้ขนมไทยลุคโบราณครํ่าครึ กลายเป็นขนมสวยโมเดิร์นไปทุกชิ้น...เธอเคยเข้าไปดูของจริงที่วางอยู่ในร้าน ดูอย่างไรหน้าตาก็ธรรมดาๆ

รสชาติก็ไม่ได้เรื่อง เมื่อวานซื้นลองซื้อขนมชิ้นใบเตยของร้านนั้นมากิน เหนียวหนืด หวานติดคอไปสองวัน แถมยังมันแผล็บเหมือนเอาขนมมาชุบ น้ำมันพืชขาย

แต่ดูการเขียนคำบรรยายประกอบภาพที่ปรากฏในเว็บนี้สิ

“ขนมชั้นใบเตย เขียวสดชื่น เนียนนุ่มละมุนละไม หวานใสไอเลิฟยู เป็นขนมที่ครองใจลูกค้าอันดับหนึ่ง ซึ่งแม้แต่ผมเองก็ยังลืมขนมฝรั่ง ต้อง หยิบมากินกับกาแฟทุกเช้า”

เธอปิดหน้าเว็บนั้นแล้วก็ปิดเครื่องอย่างหงุดหงิด

ทุกอย่างมันคือการโฆษณาชวนเชื่อ มันทำให้ลูกค้าเดิมๆ ในย่านนี้ของ เธอหลงกล หันไปอุดหนุนขนมร้านนี้กันเป็นแถว

 

‘ร้านขนมไทยนายเรย์’ ที่อยู่คนละฟากกับร้าน ‘ใบฟางเบเกอรี’ ของ

เธอนั้น เป็นร้านขนมน้องใหม่ในซอยสุขุมวิท ๒๓ ที่เชื่อมต่อซอย ๒๕ ซึ่งผู้คน สองซอยนี้มีฐานะค่อนข้างดี ที่นี่เป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง มีหมู่บ้าน จัดสรรเก่าแก¹หลายหมู่บ้าน และยังมีคอนโดมิเนียมขนาดใหญ่หลายหลังที่ผุด ชิ้นมาในระยะหลัง เหล่านี้ล้วนเป็นองค์ประกอบให้ย่านนี้มีผู้คนคับคั่ง เป็น ทำเลทองของร้านรวงต่างๆ โดยเฉพาะร้านอาหารที่ตกแต่งอย่างน่ารักๆ ก็มีอยู่ มากมาย

ใบฟางเองเปิดร้านขายเบเกอรีที่นี่สามปีแล้ว กิจการปีแรกก็ล้มลุกคลุกคลานกว่าจะ ตั้งหลักใต้ก็ขึ้นปีที่สอง เมื่อเข้าสู่ปีที่สาม กิจการที่กำลังทำท่าว่า จะรุ่งก็โดนสกัดจากร้านขนมคู่แข่งที่อยู่ฟากตรงข้าม ทั้งที่ขายขนมกันคนละ ประเภท ร้านนั้นขายขนมไทย แต่ก็กวาดเอาลูกค้าขนมเกอรีของเธอไปเป็นแถว

อย่างเมื่อวานนี้ลูกค้าขาประจำคนหนึ่งเข้ามาในร้านแต่ซื้อพายไก่ของ เธอไปเพียงหนึ่งชิ้น

“เอ๊ะ...วันนี้ทำไมซื้อแค¹นี้ล่ะคะคุณพี่”

เธอถามด้วยความแปลกใจ เพราะปกติลูกค้ารายนี้จะซื้อขนมทีละหลาย รายการ

“พอดีพักนี้ลูกๆ เขาอ้วนฉุ พี่เองก็น้ำหนักขึ้น พวกเบเกอรีแป้งเยอะ

ก็เลยต้องเพลาๆ สักหน่อยค่ะคุณฟาง”

“อ้อ...ค่ะไม่เป็นไรค่ะ”

เธอ (พยายาม) ยิ้มให้ลูกค้า แต่ไม่กี่นาทีความสลดก็ปรากฏชัดใน แววตา เมื่อเห็นว่าคุณพี่คนกลัวอ้วนออกจากร้านไปแล้วเดินข้ามถนนไปที่ร้าน

นายเรย์ ไม่นานก็กลับออกมาพร้อมหิ้วถุงขนมหลายถุงจนไหล่ลู่

คำแก้ตัวของลูกค้าสร้างความเจ็บชํ้าน้ำใจให้เธอเป็นที่สุด ทีกินเบเกอรี กลัวจะอ้วน แต่กินขนมไทยกลับไม่กลัว ทั้งๆ ที่นั่นแหละตัวการที่ทำให้อ้วน เพราะขนมไทยมีแต่น้ำตาลทั้งนั้น ขนมทุกอย่างหวานแสบคอ

หญิงสาวล้มตัวลงนอนครุ่นคิด พฤติกรรมของลูกค้าเปลี่ยนไปแล้ว

จะทำอย่างไรดีกับยอดขายที่ลดลงทุกวัน

ไม่น่าเป็นไปได้ที่ร้านเบเกอรีที่เป็นขวัญใจของคนสองซอย จะมาตกต่ำ เพราะถูกร้านขนมไทยเปิดใหม่แย่งลูกค้า เธอไม่คิดและไม่เชื่อเป็นอันขาดว่า คนไทยยุคนี้โดยเฉพาะคนกรุงเทพฯ ที่อยู่ใจกลางเมืองแบบนี้จะชอบกิน ขนมชั้นมากกว่าขนมเค้ก

หรือเธอจะต้องทำเว็บไซต์บ้าง?

แต่เธอเองประสากับเรื่องพวกนี้ที่ไหนกัน ถ้าจะต้องจ้างคนมาทำให้ แล้วมันจะคุ้มกันหรือกับร้านขนมเล็กๆ ร้านนี้ของเธอ เท่าที่เจ้าหมู น้องชายวัย ๑๙ ไปสืบข่าวมาให้ เว็บไซต์ของร้านคู่แข่ง เจ้าของร้านเขาเป็นคนทำเอง ซึ่ง คนทำก็ได้เขียนโฆษณาเว็บไว้ตัวโตที่ป้ายหน้าร้าน

www.kanomnairay.com

ใครขับรถผ่านไปผ่านมาก็เห็นชัดเจน ไม่ลงซื้อขนมเดี๋ยวนั้น ก็คงกลับ ไปเปิดเว็บสั่งซื้อที่บ้านได้อย่างสะดวกสบาย

ขนมไทยร้านนี้เป็นขนมไทยยุคไอทีจริงๆ แล้วอย่างนี้คนรุ่นใหม่แต่ อ่อนไอทีและเทคโนโลยีทุกประเภทอย่างเธอจะสูไหวหรือ

‘คนไหนนะเจ้าของร้าน วันก่อนพี่เข้าไป เจอแต่เด็กคนขาย’ เธอถามหมู น้องชายคนสนิท

‘ผู้ชายตัวสูงๆ ผมยาวๆ ไง เท่ดี พี่ฟางไม่เคยเห็นเหรอ ร้านเรา เขา

ก็เคยเข้ามานะ สงสัยมาดูลาดเลา’

‘นึกออกละ รู้สึกจะเข้ามาซื้อคุกกี้ไปกล่องนึง ผมยาวยังกะผู้หญิง ดีนะ ที่มัดรวบไว้ ไม่งั้นดูสกปรกแย่ พี่ไม่ชอบเลยพวกผู้ชายผมยาว ทำยังกะอยู่

ในยุคฮิปปี้ อ๋อ...นั่นเหรอนายเรย์’

‘ชื่อเรย์ ขนาดชื่อยังเท่เลย’ หมูยังชมไม่หยุด ‘ไม่รู้ทำไมคุณแม่ไม่ตั้งชื่อ ผมแบบนี้บ้างนะพี่ฟาง ตั้งชื่อว่าหมู ไม่รู้คิดได้ไง คนรุ่นนี้ไม่มีใครเขาชื่อ

แบบนี้กันแล้ว’

แล้วหมูก็บ่นเรื่องชื่อตัวเองต่อไปอีกยืดยาวจนพี่สาวต้องเบรก

‘เอาน่ะชื่อหมูก็ยังดี ถ้าชื่อหมาสินายค่อยมาบ่นนี่...พี่ยังคาใจกะร้านนั้น ผู้ชายเซอร์ๆ กับขนมไทย ยังไงก็ไม่มีทางไปกันได้ ขนมเขาก็ไม่เห็นจะอร่อย

สักอย่าง’

น้องชายเงียบไปเหมือนไม่เห็นด้วย ใบฟางยืนยัน

‘จริง! ขนมชั้นใบเตยที่พี่ซื้อมา ทั้งเลี่ยนทั้งเหนียว เปรี้ยวยังกะบูด

อีกต่างหาก แล้วทองหยอดนั่น กินแล้วเหมือนอมน้ำตาล หวานจนต้องรีบคาย ทิ้ง’ ทั้งๆ ที่ปกติเป็นคนพูดน้อย แต่สำหรับขนมร้านนี้ เธอกลับวิจารณ์แบบ

ไม่เหลือดี

‘เป็นเพราะพี่ไม่ชอบขนมไทยหรือเปล่า ก็เลยคิดว่าไม่อร่อย ขนมเขา ชาววังเลยนา’

‘ไม่รู้วังอะไร เดี๋ยวนี้เอะอะก็ชาววังๆ ใครมันจะไปสืบว่าวังไหน’

‘แต่ถ้าไม่อร่อย แล้วเขาจะขายดีเหรอพี่’

‘ก็คนมันเฮง’ เธอพึมพำ แววตาเกือบเป็นอิจฉา...แค่เกือบเท่านั้น

‘อีกอย่าง เขามีกลยุทธ์ไง ที่คนชอบเพราะร้านเขาแต่งสวย’

‘เกี่ยวกันเหรอ เออ แต่ก็คงจริง’ หมูคล้อยตามในที่สุด ‘คุณเรย์อะไร

นั่นเขาเป็นพวกอาร์ตๆ เห็นว่าเป็นพวกช่างภาพด้วย เป็นพวกท่ากราฟิกด้วย ร้านก็สวย เว็บก็สวย เจ้าของร้านหล่ออีก โอ้! จะเพอร์เฟกต์ไปถึงไหน’

‘พี่อยากรู้จริงๆ ว่าคนสมัยนี้เขากินขนมเพราะร้านสวยกับเว็บสวย

หรือเจ้าของร้านหล่อเหรอ เขาไม่ได้กินเพราะขนมอร่อยหรือไง’ เธอตั้งคำถาม กับตัวเองมากกว่าจะให้น้องชายตอบ แต่หมูก็ตอบ

‘มันเป็นกระแสมั้งฮะ ไม่รู้สิ เดี๋ยวนี้เดาใจผู้บริโภคยาก’

‘หมูทำเว็บแบบนั้นได้มั้ย ทำให้พี่หน่อยสิ’

หมูนิ่ง

‘นะ...ท่าให้พี่หน่อย’

ได้หรือเปล่า พี่เห็นนายเก่งคอมพ์อยู่เหมือนกันนี่’

ประโยคหลังเธอโปรยยาหอมไปพร้อมกับแววตาวาดหวัง แต่...

‘โธ่!...ผมท่าเป็นที่ไหนกันล่ะคร้าบ เรื่องคอมพ์น่ะพอได้ แต่ให้ถึงขั้น

ทำเว็บ มันยากนะฮะ’

‘ยากอะไร ก็เห็นนายท่าโฮมเพจ ท่าบล็อก ทำไฮไฟว์ เล่นทวิตเตอร์

เล่นเฟซบุ๊ก อะไรต่อมิอะไรสารพัด’

‘ก็ไอ้นั่นน่ะ มันท่าส่วนตัว ท่าเล่นๆ ไม่ต้องใช้ผีเมือมากมาย แต่เว็บไซต์ เรื่องธุรกิจ มันเรื่องใหญ่กว่าเยอะ ท่าแล้วก็ต้องคอยดู คอยอัปเดตทุกวัน

พี่คิดดู ล้าใครๆ ทำไ+ด้ เขาจะมีการจ้างกันเหรอ อีกอย่าง...’ หมูเว้นวรรคให้

พี่สาวเลิกคิ้วถามก่อนจะพูดต่อ ‘ถึงผมท่าได้ก็ง่อย ไม่มีทางสวยเท่าเขาหรอก’

‘ก็ไม่ต้องเอาสวยขั้นเทพแบบเขาสิ เอาแคมไวให้ลูกค้าสั่งซื้อก็พอ’ เธอ

ยังยื้อ ทั้งที่รู้ว่าหมดหวังถาวรแล้ว

‘เอ...จะดีเหรอ ทำเว็บชุ่ยๆ กระจอกๆ เดี๋ยวจะกลายเป็นลดเกรดขนม ตัวเองไปเลยนะ แทนที่จะขายได้ กลายเป็นตรงข้ามไปซะฉิบ เว็บไม่สวย

คนมักคิดว่าขนมไม่อร่อยนะฮะ’

‘สรุปว่า นายไม่ช่วย?’ เธอถามแบบอ่อนแรงเต็มที

‘ไม่ใช่ไม่อยากช่วย แต่ช่วยก็คง...แหะ...คงไม่รอดหรอก จริ๊ง!’

ว่าแล้วหมูก็เดินโยกตัว ผิวปากหวือออกไป ทั้งให้พี่สาวนั่งหน้ามุ่ยอยู่ ตรงนั้น

ใบฟางพลิกตัวไปมา กว่าจะหลับได้ก็เกือบได้เวลารุ่งสางของอีกวัน

 

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ร้านเบเกอรีของเธอเงียบเหงา ในขณะที่ร้านขนม

ไทยฝังตรงข้ามมีคนเดินเข้าออกตลอดเวลา รถยนต์คันแล้วคันเล่ามาจอด

หน้าร้าน แล้วคนในรถก็ลงไปซื้อขนม ขนเป็นถุงๆ กลับออกมา

รถเด็กล่งขนมที่เขียนไว้ตรงกล่องด้านหลังว่า ‘เรย์ ดิลิเวอรี’ วิ่งเข้า

วิ่งออกทั้งวัน แสดงว่ามีคนสั่งขนมไม่ขาดสาย

เธอมีร้านเบเกอรีมาสามปีเข้านี่แล้ว แต่ยังไม่มีรถล่งขนมแบบร้านนายเรย์ เลย ทั้งๆ ที่จะว่าไปแล้ว ร้านเธอก็ใหญ่กว่าร้านเขาหลายเท่า ลูกค้าของเธอ ส่วนใหญ่เดินเข้ามาซื้อ หรือนั่งกินกับกาแฟในร้านนิดๆ หน่อยๆ แต่ของนายเรย์ มีทั้งที่เดินเข้ามาและสั่งซื้อออนไลน์

เป็นวันที่ผ่านไปแบบไม่มีอะไรงอกเงย เช็กสต๊อกช่วงเย็น ของเหลือ บานเบอะ เงินก็ไม่เข้าเป้า

คืนนี้จึงเป็นอีกคืนที่ใบฟางต้องเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ดูความคืบหน้า ของร้านอื่นๆ เธอเปิดไปดูพวกเว็บไซต์ร้านขนมออนไลน์ต่างๆ หลายเว็บไม่ได้

มีความเคลื่อนไหวมากเหมือนกับเว็บร้านขนมนายเรย์ ซึ่งเจ้าตัวคงภูมิใจมาก ทีเดียว เพราะที่หน้าเว็บแปะสถิติผู้มาเยี่ยมชมรายวันไว้ด้วย

“โอ้โฮ!...หลักพันเสยหรือนี่...ยอดรวมๆ ขึ้นหลักหมื่น...ไม่มีทาง”