แสนเสน่ห์ (น้ำว้า)

บทนำ

บรรยากาศในงานหมั้นเป็นไปอย่างชื่นมื่น  ท่ามกลางสักขีพยานของทั้งสองฝ่าย  เมื่อฝ่ายชายสวมแหวนให้ฝ่ายหญิง  แสงแฟลชก็วูบวาบ คนทั้งคู่ยิ้มให้กล้องที่มาจากสื่อต่างๆ

ฝ่ายชายหล่อเหลา ฝ่ายหญิงก็งดงาม แลดูเป็นคู่ที่เหมาะสมกันยิ่งเสียงแสดงความยินดีจากผู้มีเกียรติดังต่อเนื่อง  แต่เมื่อหญิงสาวมองเลยมาเห็นใครบางคน ดวงหน้างามก็เผือดไป

ชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้ประตูทางออกหันหลังกลับ  ก้าวพรวดออกจากห้องโถงใหญ่แห่งนั้น เขาไม่ได้มองจึงชนเข้ากับสตรีผู้หนึ่ง

“ขอโทษครับ”

“ตรีรุจ!”

เสียงอุทานทำให้เท้าที่กำลังจะก้าวเลี่ยงชะงักไป  นัยน์ตาเข้มตวัดมองหน้าสตรีผู้นั้น เจ้าตัวถึงกับยกมือทาบอก ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

“ตกใจอะไรหรือ” เขาถามด้วยเสียงหยัน

“ฉัน...ฉันไม่คิดว่าคุณจะมา” คนพูดหน้าเจื่อน

“พี่ชายหมั้นทั้งทีผมไม่มาได้ยังไง” เขายิ้ม “ขอแสดงความยินดีกับคุณวีรดาด้วยนะครับ ที่ทำหน้าที่แม่สื่อได้ดีเยี่ยม!”

“คุณ...คุณจะมาโทษฉันไม่ได้นะ”  เจ้าตัวลดเสียงเพราะไม่อยากให้ดังไปถึงหูใครอื่น “แม้ฉันจะเป็นเพื่อนสนิทของศา แต่การจะเลือกใครมันขึ้นอยู่กับคนกลางและครอบครัวของเขา”

“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่...รู้ตัวเองดีว่าผมเป็นใคร และพี่ชายผมเป็นใคร...ขอตัวนะครับ!”

ชายหนุ่มทำท่าจะผละไป แต่ถูกใครอีกคนเรียกไว้

“คุณรุจครับ”

คนเรียกเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับกลัวว่าเขาจะหนีหายไปเสียก่อน

“ท่านสั่งไว้ว่าถ้าเห็นคุณมาให้เชิญไปที่ห้องของท่าน...ท่านมีเรื่องจะพูดกับคุณ”

“เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน เพราะผมคิดว่าวันนี้ท่านคงไม่มีเวลาหรอก”

เขากล่าวเรียบๆ  แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น  แต่คนสนิทของบิดายังตามมา

“คุณรุจ...ท่านอยากพบคุณจริงๆ นะครับ”

“คุณพ่อมีคนข้างกายมากมายจะอยากพบผมไปทำไม”  เขาไม่ได้หยุดเดิน นำเสียงที่กล่าวไม่ยินดียินร้าย “บอกคุณพ่อด้วยก็แล้วกันว่าไม่ต้องห่วงไปหรอก...คนอย่างผม  เมื่อผู้หญิงเขาไม่ต้องการก็ไม่คิดที่จะช่วงชิง...ยังไงคุณกรินทร์ก็เป็นพี่ชายผม ถึงจะคนละแม่...แต่ผมคงไม่ฆ่าเขาเพราะเรื่องนี้”

คนฟังสะอึกไปกับคำพูดเหล่านั้น แต่ยังไม่ละความพยายาม

“คุณรุจกำลังเข้าใจผิด...ท่านไม่ได้ห่วงว่าคุณจะทำอะไรคุณกรินทร์ แต่ห่วงความรู้สึกของคุณมากกว่า...”

ชายหนุ่มหันมายกมือปราม “ไม่ต้องพูดแทนเขาหรอก คุณทักขิญ...เก็บคำพูดสวยๆ พวกนั้นไว้เถอะ ผมไม่ต้องการคำปลอบใจ เพราะถึงยังไงผมก็เป็นได้แค่ไอ้ลูกนอกคอก  คุณเองก็เคยได้ยินกับหูว่าครั้งสุดท้ายที่เราพบกัน ท่านพูดว่ายังไงบ้าง”

“แต่...แต่ครั้งนั้นท่านพูดไปก็เพราะอารมณ์...”

“ไม่หรอก” ตรีรุจยิ้มเฉพาะปาก หากนัยน์ตาไม่ยิ้มด้วย “ผมว่าท่านพูดถูก ที่ว่าผมเป็นไอ้ลูกนอกคอก แต่ไม่น่าจะโทษเลือดทางแม่และตา น่าจะโทษสันดานผมมากกว่า”

“โธ่...คุณรุจ...ท่านก็แค่พลั้งปาก...”

“อย่าพูดอีกเลย เสียเวลาเปล่าๆ” เขาตัดบทแล้วก้าวยาวๆ ไปยังที่จอดรถ

“คุณรุจจะไปไหนครับ...จะกลับคอนโดฯ เลยหรือเปล่า”

เสียงถามยังคงดังตามมา แต่เขาไม่สนใจที่จะตอบคำถาม สูทสีเทาอ่อน

ตัวนอกถูกถอดออกเผยให้เห็นเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินที่อยู่ด้านใน

“ฝากคืนสูทให้คุณพ่อด้วย...บอกว่าผมขอบคุณมากที่อุตส่าห์ส่งสูทไปให้”  ชายหนุ่มเปิดประตูรถพิกอัปของเขาแล้วหยิบถุงกระดาษออกมา  “แต่กางเกงผมไม่ได้ใช้ เพราะรู้สึกว่ายีนสีน้ำตาลไหม้เรียบๆ ตัวนี้ก็สุภาพดีอยู่แล้ว”

ทักขิญมองอย่างลำบากใจ “ท่านให้คุณแล้ว ก็คงอยากให้คุณเก็บไว้”

“ผมไม่ค่อยได้ใช้ ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม” เขาพับเสื้อสูทใส่ถุงรวมกับกางเกงแล้วส่งให้อีกฝ่าย

ทักขิญจำต้องรับเอาไว้  มองชายหนุ่มที่แกะกระดุมข้อมือ  แล้วพับแขนเสื้อขึ้นมาทั้งสองข้างอย่างไม่สบายใจนัก  เมื่อส่งสายตาเข้าไปในรถก็เห็นเป้ใบหนึ่ง จึงถามขึ้นอีกครั้ง

“คุณรุจจะไปไหนครับ”

“ไปให้พ้นจากกรุงเทพฯ สักพัก” นัยน์ตาเข้มของคนพูดมองไปรอบตัว “ผมอยากจะลบความทรงจำใหม่ๆ  ให้หมด  แล้วกลับไปหาความทรงจำเก่าๆ ที่อบอุ่น”

ทักขิญไม่ได้ยินประโยคท้าย เพราะคำพูดนั้นเบาแสนเบาคล้ายรำพึงกับตัวเอง

“พอจะบอกได้ไหมครับว่าคุณจะไปอยู่ที่ไหน ถ้าท่านถามผมจะได้ตอบถูก”

ริมฝีปากหยักลึกรูปคันศรเหยียดยิ้ม

“คุณพ่อไม่อยากรู้หรอก” คนพูดเปิดประตูรถแล้วก้าวขึ้นไปนั่ง “ขอบคุณนะครับที่มาส่ง ผมไปละ”

กล่าวจบก็ปิดประตู เสียบกุญแจ สตาร์ตรถแล้วขับปราดไปจากตรงนั้น

พิธีการต่างๆ เสร็จสิ้นแล้ว กรินทร์และคู่หมั้นกำลังให้สัมภาษณ์กับสื่อต่างๆ  ที่เข้ามาห้อมล้อม  เพราะความมีชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลของคนทั้งสองทำให้ได้รับความสนใจในวงกว้าง

“คุณศานิตากับคุณกรินทร์จะแต่งงานกันเมื่อไหร่คะ”  เสียงถามดังมาเข้าหู

“อีกห้าเดือนครับ”  ชายหนุ่มเป็นฝ่ายตอบ  ในขณะที่หญิงสาวยังอดเหลือบมองไปที่ประตูมิได้ กรินทร์จึงโอบร่างหล่อนเข้าไปหาตัวแสดงถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

ผู้เป็นพ่อมองภาพนั้นแล้วหันมองออกไปด้านนอก  เห็นทักขิญเดินกลับเข้ามาพอดี เขาจึงขอตัวกับบรรดาแขกผู้มีเกียรติก้าวเข้าไปหาคนสนิท

“นายรุจล่ะ” ผู้เป็นนายถามเสียงแผ่ว แต่มีความจดจ่อในน้ำเสียง

“เอ่อ...กลับไปแล้วครับ”

คำตอบนั้นทำให้คนถามต้องขมวดคิ้ว  “ไม่ได้บอกหรือว่าฉันมีเรื่องจะพูดด้วย”

“บอกแล้วครับ แต่คุณรุจบอกว่าวันนี้ท่านคงไม่ว่าง”

“อวดดี!” ผู้เป็นพ่อหน้าเคร่งขึ้นมาทันที “ไปตามมันมาพบฉันเดี๋ยวนี้!”

“คุณรุจไม่ได้กลับคอนโดฯ  ครับ...บอกว่าจะไจากกรุงเทพฯ  สักพัก แต่ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน”

คนฟังคาดไม่ถึง วินาทีต่อมาก็ออกคำสั่ง

“โทรศัพท์ไปหามัน...ฉันจะพูดด้วย”

ทักขิญรีบทำตามความประสงค์ของผู้เป็นนาย เขาโทรศัพท์อย่างว่องไว ทว่าเพียงครู่เดียวก็จำต้องรายงานว่า “คุณรุจไม่เปิดเครื่องครับ”

“ไอ้ลูกคนนี้...ฉันควรจะทำยังไงกับมันดี”

ประโยคนั้นคงจะดังไปหน่อย แขกผู้มีเกียรติท่านหนึ่งจึงหันมา

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณนทีกูล”

“เปล่าครับ  ไม่มีอะไร”  เขายิ้มกลบเกลื่อน  ทว่าในใจนั้นคุกรุ่น  ตรีรุจแข็งเกินไป  ถ้าเพียงแต่ลูกชายคนนี้จะยอมพึ่งพาเขาสักนิด  เขาก็พร้อมจะหยิบยื่นให้ ไม่ว่าจะเป็นทรัพย์สินเงินทองหรือตำแหน่งสำคัญๆ ในบริษัท

แม้แต่ศานิตา...

ถ้าตรีรุจมาขอให้เขาช่วยก่อนหน้านี้  เขาก็พร้อม  แต่ตรีรุจไม่เคยขอ ความหยิ่งจองหองของตรีรุจทำให้เขาสู้พี่ชายที่เหนือกว่าทุกด้านไม่ได้

พ่ออยากช่วยแกนะรุจ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง...

ที่สุดผู้เป็นพ่อก็ได้แต่รำพึงอยู่ในใจ

ตรีรุจขับรถออกห่างกรุงเทพฯ  และจังหวัดปริมณฑลมาทุกทีๆ จนกระทั่งเลี้ยวแยกเข้าเขตอำเภอที่เป็นจุดหมายปลายทาง เขาไม่ได้กินข้าวมื้อกลางวัน แต่ก็ไม่รู้สึกหิว ความรู้สึกมันตื้อไปหมด แม้จะทำใจมาแล้วพักหนึ่ง

ตั้งแต่ได้รู้ว่าศานิตาตกลงใจรับหมั้นกรินทร์  ทว่าจะไม่ให้รู้สึกรู้สาคงเป็นไปไม่ได้

“นายเลือกเองนะรุจ” เขาตอกย้ำกับตัวเอง “เลือกที่จะเป็นนายรุจ ลูกแม่ราตรี หลานตาเริ่ม และลุงฤกษ์ แล้วจะมานั่งหดหู่อยู่ทำไมเมื่อผู้หญิงเขาไม่เลือก”

รถที่ขับเลยทางแยกเข้าบ้านสวนไปแล้วแต่เขายังไม่รู้ตัว  ถนนช่วงนั้นมีต้นอินทนิลปลูกอยู่ตลอดแนว  ดอกกำลังบานเต็มที่มองเห็นเป็นช่อสีชมพูอมม่วงพราวงดงาม ตรีรุจผ่อนคันเร่งอย่างเผลอไผล มองดอกไม้แล้วไม่วายคิด

ดอกฟ้าเขาไม่เลือกหมาวัดกันหรอก...

ชายหนุ่มถอนใจ หันกลับมามองทางข้างหน้า แต่แล้วก็ต้องอุทานลั่น

“เฮ้ย...หมา!”

ไม่ใช่แค่หมา เพราะมีร่างเล็กๆ วิ่งตามมาปกป้องสัตว์เลี้ยงแสนรัก จะเบรกก็ไม่ทันเสียแล้ว ซ้ำอีกเลนก็มีรถสวน เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากหักพวงมาลัยรถลงข้างทาง

ตรีรุจรับรู้ได้ถึงแรงกระแทก เสียงชนดังสนั่นเข้ามาในโสต ต้นอินทนิลเข้ามาอยู่ใกล้แค่เอื้อม เขาขยับตัวไม่ได้ สำนึกสุดท้ายคือการได้เห็นหน้าเรียวๆ โผล่อยู่นอกประตู นัยน์ตาสีน้ำตาลจัดบนใบหน้านั้นเบิกโตอย่างตระหนก

แล้วเขาก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...

งานเลี้ยงฉลองหมั้นผ่านไปด้วยดี แต่นทีกูลกลับรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างไรบอกไม่ถูก แม้เมื่อกลับมาถึงบ้านกฤตาลัย

“คุณคงจะเหนื่อย ดื่มน้ำเย็นๆ ก่อนสิคะ” ภรรยานำแก้วน้ำเย็นมาเสิร์ฟให้ด้วยตัวเองอย่างจะเอาใจ

เขารับมา แต่ไม่รู้ว่าพลาดตรงไหน จึงทำหล่นพื้นแตกกระจายไปต่อหน้าต่อตา เท่านั้นเองความอดทนของผู้เป็นภรรยาก็สิ้นสุด

“ทำไมคะ แค่ไม่ได้เห็นหน้าลูกชายสุดที่รัก ก็ทำให้คุณใจลอยได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ!”

“ไม่เอาน่า...ผมก็แค่รับแก้วน้ำพลาดไปหน่อย มันเป็นอุบัติเหตุเล็กๆ น้อยๆ ทำไมจะต้องพาดพิงไปถึงเขา”

“นึกหรือว่าฉันไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร” หล่อนมองเขาด้วยแววตาเจ็บปวด “วันนี้วันหมั้นกรินทร์แท้ๆ แต่คุณเอาแต่มองหาตรีรุจ ฉันเห็นนะ ตอนที่คุณเลี่ยงไปพูดอะไรกับทักขิญ...ใช่สิ...กรินทร์ไม่ใช่ลูกชายคุณนี่!”

“ไปกันใหญ่แล้วนะ คุณเกยูร” นทีกูลมองไปรอบๆ แล้วลดเสียงลง “เดี๋ยวใครก็ได้ยินเข้าหรอก”

นั่นดูเหมือนจะทำให้หล่อนรู้ตัว แต่ความผิดหวังน้อยใจยังอยู่ จึงผลุนผลันเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน

นทีกูลถอนใจ เดินตามภรรยาขึ้นไป เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง เขาพบหล่อนนั่งร้องไห้อยู่ที่เก้าอี้ จึงก้าวเข้าไปจับหัวไหล่ แต่หล่อนสลัดออก หันมาเผชิญหน้าด้วยน้ำตาที่เปียกชุ่ม

“เพราะฉันมีลูกไม่ได้ คุณถึงต้องไปมีลูกกับคนอื่น...ฉันเป็นคนอนุญาตคุณเอง จะโทษใครได้”

“คุณจะรื้อฟื้นเรื่องนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา ไหนๆ แม่นายรุจก็ตายไปนานแล้ว”

“แต่คุณไม่เคยลืม คุณรักตรีรุจ...คุณไม่ยุติธรรม!”

“ผมไม่ยุติธรรมตรงไหน” เขาขมวดคิ้ว “กรินทร์มีตำแหน่งใหญ่โตในบริษัท มีคู่หมั้นแสนสวยอย่างหนูศานิตา มีทุกสิ่งทุกอย่างเพียบพร้อม ในขณะที่นายรุจไม่มีอะไรเลย กรินทร์เหนือกว่านายรุจทุกอย่างคุณก็เห็น”

เกยูรได้ยินแบบนั้นก็อึ้งไปบ้าง

“คุณอย่าระแวงไปเลยว่าผมจะรักกรินทร์น้อยกว่า ยังไงเขาก็เป็นลูกบุญธรรมของเรา เป็นหลานแท้ๆ ของคุณเอง เราเลี้ยงเขามาตั้งแต่แบเบาะ เพราะน้องสาวคุณและสามีเสียชีวิตอย่างกะทันหัน ทำไมผมจะไม่รักเขา” นทีกูลต้องพูดเป็นครั้งที่เท่าไรเขาก็จำไม่ได้เสียแล้ว “ผมรักเขาเหมือนลูกชายแท้ๆ และไม่เคยลืมที่ให้สัญญากับคุณว่าจะไม่เปิดเผยกับเขาว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของผม...ทุกวันนี้เขามีความสุข คุณยังต้องการอะไรอีก”

หล่อนก้มหน้าลง ไม่ได้ตอบว่าสิ่งที่หล่อนต้องการคือความมั่นใจ และหล่อนรู้สึกสูญเสียมันไปทุกครั้งที่เห็นเขาแสดงความห่วงใยเอาใจใส่ตรีรุจ

นทีกูลประคองร่างภรรยาขึ้นแล้วโอบหล่อนไว้ “ผมไม่อยากให้คุณคิดมาก เพราะจะเป็นผลเสียต่อสุขภาพ...เอาเป็นว่า...ถ้าวันนี้ผมทำอะไรให้คุณไม่พอใจ ผมขอโทษด้วยก็แล้วกัน”

เกยูรน้ำตาซึม “ฉันขอโทษนะคะ ฉันควรใจกว้างกว่านี้ แต่...”

“อย่าพูดอะไรอีกเลย วันนี้คุณเหนื่อยมามากแล้ว อาบน้ำแล้วพักผ่อนดีกว่า”

หล่อนพยักหน้า และทำตามอย่างว่าง่าย

รอจนภรรยาเข้าห้องน้ำไปแล้ว นทีกูลจึงออกจากห้องเดินลงไปข้างล่าง ทักขิญมาถึงพอดี เขาจึงถามโดยไม่รอช้า

“มีอะไรคืบหน้าบ้างมั้ย”

“ยังเลยครับ ผมโทร. ไปตามบ้านเพื่อนและคนรู้จักของคุณรุจ แต่ทุกคนปฏิเสธว่าคุณรุจไม่ได้ไปหา...และไม่ได้รับการติดต่อใดๆ จากคุณรุจ”

“แล้วบริษัทรับสร้างบ้านที่นายรุจทำงานอยู่ล่ะ มีใครรู้อะไรบ้างหรือเปล่า”

“เอ่อ...ผมโทร. ไปถาม เขาบอกว่าคุณรุจลาออกแล้วครับ”

นทีกูลได้ฟังก็อึ้งไปเป็นครู่เพราะความคาดไม่ถึง ที่สุดจึงกล่าวว่า “ตามหาต่อไป อย่างน้อยขอแค่ได้รู้ว่านายรุจปลอดภัย ไม่ได้เสียอกเสียใจจนทำร้ายตัวเอง ฉันก็พอใจแล้ว”

“คุณรุจไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกครับ”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)