The Sixth Sense ญาณสื่อรัก (ณารา)

บทนำ

ร่างของนักศึกษาที่ชื่อว่าพงษ์ศักดิ์หรือพี่ป๋องของน้องๆ กำลังดิ้น กระแด่วๆ อยู่กลางทะเลจะจมมิจมแหล่ เสียงกรีดร้องของนักศึกษาหญิงสลับ กับเสียงตะโกนโหวกเหวกของนักศึกษาชายดังก้องระงมไปหมด หากก็ไม่มีใคร กล้าจะว่ายนํ้าออกไปช่วยเขา ด้วยเป็นเวลาเกือบสามนาฬิกาของวันใหม่ ไม่มีใคร รู้ว่าจะมีอะไรอยู่ตรงนั้นบ้าง อีกทั้งจู่ๆ ผืนฟ้าที่กระจ่างไปด้วยแสงจันทร์ในคืน วันเพ็ญก็พลันมืดครึ้มเมื่อมีเมฆก้อนใหญ่เคลื่อนเข้ามาบดบัง หญิงสาวข้างตัวของญาณินกระซิบบอก “เขายืนอยู่กลางน้ำ เขากดพี่ป๋องลงน้ำแล้ว”

ญาณินตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ด้วยรู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่ได้เกิดจาก ความคึกคะนองของพงษ์คักดิ์ที่อยากจะออกไปว่ายน้ำกลางดึก หากเป็นฝีมือ ของสิ่งที่มนุษย์ถือว่าเป็นสสารไร้ตัวตนและพากันหวาดกลัวอย่างที่สุดเพราะไม่มี หลักฐานทางวิทยาศาสตร์ใดๆ พิสูจน์ได้

“เธอเห็นอะไร” เธอกระซิบถามออกไป

“ชะ...ชะ...ชายนุ่งผ้าโจงสีแดง...ตัวใหญ่ราวกับต้นตาล”คำตอบนั้นสั่นเครือ คนพูดต้องกลืนน้ำลายติดๆ กันหลายครั้ง กว่าจะพูดต่อได้อีกครั้ง “เขา...เขา...กำลังเหยียบพี่ป๋องจมนํ้า”

เพี่อนเธอกระซิบตอบ มือชี้ไปกลางทะเลที่ชายผู้นั้นกำลังกระเสือก กระสนหนีความตายที่รอคอยอยู่ไม่ไกลหากยังไม่มีใครยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ

เพี่อนสาวอีกคนสบถเสียงดัง ก่อนจะเทข้าวของออกจากย่าม

“โอ๊ย ฉิบหายแล้ว ทำไมเวลารีบถึงหาของไม่เจอเสียทีนะ!”

ข้าวของที่กองอยู่บนทรายปลิวว่อนราวกับตัวการ์ตูนโดราเอมอนยาม รื้อของออกจากกระเป๋าวิเศษ ในที่สุดเธอก็พบของที่ต้องการ ร่างสูงกว่ามาตรฐาน หญิงไทยวิ่งแหวกกลุ่มคนพุ่งลงทะเล แล้วว่ายปราดๆ ออกไปถึงตัวพงษ์ศักดิ์ ก่อนจะพันอะไรบางอย่างรอบตัวเขาอย่างลำบากจนแทบจะพาให้จมน้ำไปด้วยกัน เพี่อนอีกคนของเธอยกมือปิดหู และกระซิบบอก

“เขาโกรธที่รสเข้าไปขัดขวาง”

“เขาเหยียบรสไปอีกคนแล้ว” เพื่อนคนที่เห็นชายนุ่งโจงแดงบอกอีกครั้ง เธอมองสุคนธรสที่จมหายไปต่อหน้าต่อตาด้วยความตกใจ หากเพียงชั่วพริบตาร่างของหญิงสาวก็โผล่ขึ้นมาได้ เธอถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทว่าวิกฤตการณ์ยังไม่ผ่านพ้น เมื่อพงษ์ศักดิ์ยังดิ้นพราดๆ อยู่

ทุกคนริมหาดพากันลุ้นสุดตัว ไม่ถึงนาทีหลังจากนั้นร่างของพงษ์ศักดิ์ก็หยุดดิ้นไปดื้อๆ และทำท่าจะจมน้ำลงไป สุคนธรสจึงรีบพยุงเอาไว้ และหันมา ตะโกนบอกคนบนหาด

“มาช่วยด้วยสิโว้ย!”

ได้ยินดังนั้นนักศึกษาชายหลายคนก็ว่ายเข้าไปช่วยรับร่างพงษ์ศักดิ์กลับ ขึ้นฝั่ง โดยมีสุคนธรสว่ายตามมาติดๆ แล้วเธอก็ยกมือขึ้นไหว้ไปในอากาศกลาง ทะเล

“อย่าเอาเขาไปเลยนะเจ้าคะ พรุ่งนี้หนูจะให้เขาขอขมาลาโทษค่ะ”

เท่านั้น คนที่อยู่รอบข้างก็มองตามและขนลุกเกรียว แล้วจู่ๆ ลมก็พัดแรง ขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุก่อนจะสงบลงไปอย่างรวดเร็วพอๆ กับตอนที่เริ่มต้น สายตา ทุกคู่หันไปมองทางสุคนธรสอีกครั้ง หากหญิงสาวก็ยักไหล่เป็นคำตอบ

“พี่ป๋องลบหลู่เจ้าที่ท่านต้องการชีวิตของเขา ก็เท่านั้น” เธอชี้ไปยังต้นไทร ข้างบ้านเสียงฮือฮาดังอื้ออึง หากสุคนธรสไม่สนใจ เดินดุ่มๆ กลับเข้าบ้าน โดยมี ญาณินและเพี่อนอีกสามคนวิ่งตามเข้าไป เมื่อเจ้าหน้าที่มูลนิธิท้องถิ่นถือเปลวิ่ง เข้ามา...

เท่านี้ญาณินก็รับประกันว่าชื่อเสียงของสุคนธรสจะต้องเป็นที่โจษจัน และโด่งดังไปทั่วมหาวิทยาลัยตลอดเวลาที่เรียนอยู่อย่างแน่นอน!

อันที่จริงญาณินจะต้องเท้าความตั้งแต่แรกถึงจะถูก เริ่มจากตั้งแต่รู้ว่า เธอจะต้องมาร่วมพิธีรับน้องของคณะจิตรกรรมฯ และค้างคืนในคืนวันเพ็ญ ซึ่งเป็นวันที่เธอเกลียดและกลัวเป็นที่สุด หากเธอก็หลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ด้วยเป็นวันสำคัญของชีวิตนักศึกษาที่เพิ่งก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังระดับประเทศ หากพลาดไปพี่น้องร่วมสถาบันคงจะไม่มองหน้า ดังนั้นแม้จะไม่ชอบแต่เธอจำเป็นต้องมา พร้อมกับเพื่อนร่วมรุ่นและรุ่นพี่ทั้งหมดกว่าครึ่งร้อย

ทันทีที่ก้าวลงจากรถทัวร์ ความอึดอัดไม่ทราบสาเหตุก็เริ่มต้น และเพิ่ม มากยิ่งขึ้นนับตั้งแต่ก้าวเข้าไปในเขตบ้านพักริมทะเลที่หาดทุ่งวัวแล่นจังหวัดชุมพร ในตอนใกล้เที่ยง รุ่นพี่จัดให้นักศึกษาหญิงพักที่บ้านหลังใหญ่สองหลังติดชายทะเล ซึ่งห่างออกมาจากบ้านเรือนหลังอื่นๆ ในหมู่บ้านไปจนสุดหาด ติดกันนั้นยังเต็ม ไปด้วยป่ารกครึ้มและสวนสนที่ขึ้นหนาตาจนเธอรู้สึกกลัว ที่สำคัญตรงหัวมุมติด กับโขดหินยังมีต้นไทรขนาดใหญ่สูงตระหง่าน มีศาลไม้เก่าๆ ตั้งอยู่ด้านหน้าลำต้น ถูกพันด้วยผ้าแพรเจ็ดสีเก่าครํ่าคร่า บอกให้รู้ว่า ณ ที่แห่งนี้มีเจ้าที่เจ้าทางดูแล อยู่ เธอจึงยกมือไหว้ขอขมาลาโทษ ก่อนจะก้าวขึ้นบ้านตามเพี่อนร่วมรุ่น หากหางตาของเธอก็สังเกตเห็นเพี่อนในกลุ่มอีกหลายคนที่เดินตามมายกมีอไหว้ศาลเพียงตานั่นแทบจะพร้อมเพรียงกัน ญาณินส่งยิ้มให้เพี่อนอย่างเข้าอกเข้าใจ แล้วเดินเข้าไปในห้องพักตามที่รุ่นพี่ประกาศรายชื่อ ขณะที่นักศึกษา ชายจะนอนกันที่เต็นท์ในป่าสน บ้างก็อาจจะนอนรอบกองไฟ บ้านสองหลังจึง มากพอสำหรับนักศึกษาหญิงทั้งหมด

การรับน้องจะเริ่มต้นขึ้นในตอนบ่ายหลังรับประทานอาหารกล่องกันเสร็จ เรียบร้อย ซึ่งรุ่นพี่เตรียมด่านต่างๆ ไว้พร้อมสรรพแล้วในป่าด้านข้าง ญาณิน วางกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กตรงเบาะที่ปูเรียงรายเอาไว้นับสิบภายในห้อง แล้วเธอก็เดินไปเกาะขอบหน้าต่างเพี่อสูดอากาศบริสุทธิ์ริมทะเลที่พัดผ่านเข้ามา เห็นชายหนุ่มเดินชักแถวไปในป่าสนและเข้าจับจองเต็นท์ที่พักชั่วคราวกันอย่างคึกคัก เธอเลิกสนใจนักศึกษาชายที่กำลังตื่นเต้นและโห่ร้องเป็นลิงเป็นค่างเหล่านั้น แล้วเบือนหน้าไปทางทะเลที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร ก็เข้าใจทันทีว่ารุ่นพี่ เลือกที่แห่งนี้ก็เพราะมีสถานที่เหมาะแก่การตั้งแคมป์ไฟในตอนกลางคืน และมีป่าที่เหมาะสำหรับการรับน้องอันแสนสนุกปนโหดในป่าด้านข้าง

หากสิ่งหนึ่งที่เธอไม่สะดวกใจเลยก็คือต้นไทรและศาลเพียงตาข้างบ้าน เมื่อไม่เห็นมีใครจุดธูปขอขมาท่านสักคนเดียว ทั้งที่กิจกรรมทุกอย่างกำลังจะ เริ่มต้นแล้วแท้ๆ ชึ่งที่จริงควรจะจัดอาหารถวายตั้งแต่พวกเธอมาถึง เพี่อบอกกล่าวและขอขมาเจ้าของสถานที่ ให้การรับน้องในวันนี้และวันพรุ่งผ่านพ้นไปด้วยดี

“เธอเป็นอะไร เห็นถอนใจออกมาเฮือกๆ”

ญาณินหันไปตามเสียง เพี่อนหญิงที่จำได้ว่าชื่อ สุคนธรส สาวห้าวรูปร่าง เพรียวหากสูงโย่งกว่าทุกคนในรุ่นก็เดินมายืนเคียงข้าง

“ไม่สบายใจเรื่องเจ้าที่เหรอ เห็นเธอมองอยู่”

“อือ บอกไม่ถูกเหมือนกัน ไม่มีใครจุดธูปบอกกล่าวเลยสักคน”

“ฉันมีอุปกรณ์ เตรียมมาเพียบ” สาวเจ้าตบกระเป๋าที่มีลักษณะเหมือน ย่ามปักด้วยไหมหลากสี ซึ่งคล้องอยู่ตรงไหล่ด้วยสีหน้าจริงจัง ดวงตาหรี่ลง ท่าทางมุ่งมั่น “ไปบอกเจ้าที่ก่อน เอาข้าวกล่องของฉันไปไหว้เอง”

“ไปสิ” เธอตอบรับ แล้วเดินตามเพี่อนใหม่ที่มีแนวคิดเดียวกันลงไปด้านล่าง สุคนธรสเดินไปหยิบข้าวกล่องส่วนแบ่งของตัวเองที่รุ่นพี่วางไว้ที่โต๊ะใต้ถุนบ้าน นำไปวางที่หน้าศาลไม้ซึ่งทรุดโทรมจะพังมิพังแหล่ ก่อนจะล้วงเข้าไปในย่ามหยิบ ธูปและไฟแช็กขึ้นมาจุด แล้วยกมือขึ้นไหว้ ญาณินจึงยกมือไหว้ตามอีกคนขณะ ที่ริมฝีปากของสุคนธรสขมุบขมีบงึมงำ

ความรู้สึกอึดอัดในอกของเธอคลายลงหลังจากได้ทำความเคารพเจ้าของ สถานที่เรียบร้อยแล้ว พอหันกลับมาก็เห็นเพี่อนร่วมรุ่นอีกสามคนนั่งยกมือไหว้ อยู่ด้านหลัง และรอคอยจนกว่าพราหมณ์สาวจำเป็นเสร็จพิธี

“เรียบร้อย” สุคนธรสเด้งตัวลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง พอหันกลับมาเห็นเพี่อนใหม่ก็อ้าปากค้าง “อ้าว พวกเธอ...”

“ฉันอยากมาไหว้ด้วยน่ะ” หญิงสาวตัวเล็กน่าทะนุถนอมราวตุ๊กตา กระเบื้องเคลือบที่ชี่อเนตรสิตางศุ์ส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร

“ฉันก็เหมือนกัน” กรรัมภา นักศึกษาไฮโชสาวที่ใช้ของแบรนด์เนมตั้งแต่ ศีรษะจดเท้าจนเป็นที่น่าหมั่นไส้ของรุ่นพี่และเพี่อนร่วมรุ่นก็ส่งยิ้มหวานให้อีกคน ยกเว้นคนสุดท้ายที่พยักหน้าให้น้อยๆ หากความเป็นคนไม่พูดมากของกรรณา ก็ไม่ทำให้เธอประหลาดใจ เพราะตั้งแต่ก้าวเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย เธอยัง ไม่เคยเห็นกรรณาพูดกับใครยาวๆ สักที

“ฉันจะแบ่งข้าวให้เธอนะ” แม่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบพูดอีกครั้ง เสียงของ เธอหวานเจี๊ยบราวกับนํ้าผึ้งเดือนห้า

“โอ๊ยไม่ต้องหรอก แค่นี้จี๊บจ๊อย” สุคนธรสโบกมือปฏิเสธ หากพอเพี่อนๆ แบ่งส่วนของตนเองให้ แม่พราหมณ์ก็ยี่นมือออกมารับฝากล่องที่มีข้าวผัดพูนฝา ด้วยสายตาซาบซึ้งใจ

ทั้งห้านั่งล้อมวงกัน และเริ่มพูดคุย...ไม่มีใครพูดเรื่องเจ้าที่ที่ศาลเพียงตา นั้นอีก หากต่างแนะนำชื่อเล่นของตนเองให้เพี่อนใหม่รู้จัก...นั่นเป็นครั้งแรกที่ ญาณินรู้จักเพี่อนใหม่ และจะเป็นเพี่อนร่วมชะตากรรมกับสิ่งที่กำลังจะเกิดในคืนนั้น รวมไปถึงในอีกหลายปีต่อมา...

นักศึกษากว่าห้าสิบชีวิตล้อมวงกันรอบกองไฟตั้งแต่หัวคํ่า อาหาร หลากหลายชนิดรวมไปถึงเครื่องดื่มชนิดต่างๆ ถูกแจกจ่ายให้กันทั่ววง หญิงสาวห้าคนที่เพิ่งทำความรู้จักกันในตอนบ่ายนั่งเรียงชิดติดกันบนผ้าพื้นเมืองทอมือ จากทางเหนือผืนใหญ่ ซึ่งเป็นความอนุเคราะห์ของคุณหนูแบรนด์เนม ที่ยินดีแบ่งปันให้เพื่อนใหม่ได้นั่งบนหาดทรายอย่างสะดวกสบายกว่าบนพื้น เสียงเพลงดังขึ้นผสมผสานเสียงกีตาร์และเสียงปะทุของกองไฟที่ลุกโชติช่วงกลางวง เกม และกิจกรรมต่างๆ ดำเนินติดต่อกันหลายชั่วโมง ยิ่งดึกเครื่องดื่มก็แรงขึ้นตามลำดับ หลายคนแจกจ่ายเหล้าโรงส่งให้กลุ่มผู้ชาย ผู้หญิงที่กล้าหน่อยก็ลองจิบ หากหญิงสาวทั้งห้าพร้อมใจกันปฏิเสธ และนั่งสังเกตการณ์อย่างเงียบๆ เท่านั้น

ยิ่งดึก ความรู้สึกอึดอัดของญาณินก็กลับมาอีก ทั้งที่มันหายไปแล้ว

ตลอดบ่าย เธอเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์เต็มดวงด้วยความไม่สบายใจ เมื่อรู้สึก สังหรณ์ใจอย่างประหลาดว่าบางสิ่งบางอย่างเหนือธรรมชาติค่อยๆ คุกรุ่นขึ้น อย่างช้าๆ

เธอไม่ได้กลัวพระจันทร์ หรือกำลังจะแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่าหรอก เพียงแต่ตลอดระยะเวลาเกือบสิบปีที่ผ่านมา เธอมักจะประสบกับสิ่งแปลกๆ ใน วันข้างขึ้นเสมอ ยิ่งพระจันทร์เต็มดวง เธอแทบจะสื่อสารกับวิญญาณและมอง เห็นเป็นรูปเป็นร่างได้เลยทีเดียว

ญาณินบอกตัวเองว่าเธอไม่ได้กลัวผี แต่เธอก็ไม่อยากจะพบเจอหรือต้อง เผชิญหน้ากับสิ่งเร้นลับที่อธิบายไม่ได้ ด้วยไม่มีหลักฐานใดๆ ยืนยันได้ว่าเธอ ประสบพบเห็นจริง หากพูดไปทุกคนคงจะคิดว่าเธอเป็นคนบ้า และความคิดนี้ถูกฝังไว้ในสมองตั้งแต่จำความได้ เมื่อมารดาของเธอสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง

ยิ่งดึกขึ้น หญิงสาวห้าคนที่นั่งอยู่บนผ้าผืนเดียวกันก็มีอาการเกร็งไปตามๆ กัน หลายคนลอบมองพระจันทร์สลับกับมองไปรอบๆ ตัว จนกระทั่งเสียงหนึ่ง โพล่งขึ้น

“พวกเธอเป็นอะไรกัน นั่งเหลียวหน้าเหลียวหลังมานานแล้วนะ” สุคนธรส ถามให้ได้ยินกันในกลุ่ม เพราะคนที่เหลือกำลังร้องเพลงอย่างสนุกสนาน ไม่มี ใครนั่งตัวเกร็งอย่างเพี่อนในกลุ่ม ซึ่งถ้าเปรียบพวกเธอเป็นแมวละก็ ขนหลังคง ลุกชัน หางตั้งตรงแน่วอย่างแน่นอน

“ฉันบอกไม่ถูก” ตุ๊กตาเจียระไนตอบอ่อยๆ เป็นคนเดียวที่ค่อยๆ ถดไป ช้างหลังญาณินจากที่เคยนั่งอยู่ด้านหน้า และไม่ได้มองไปรอบๆ เหมือนคนอื่น หากทำท่าเหมือนจะปิดหน้าปิดตาไว้ตลอดเวลาด้วยซ้ำ

“หรือเธอกลัวผี” สุคนธรสซัก “ไม่ต้องกลัวหรอกฉันมียันต์ เอ้านี่” เธอ ล้วงเข้าไปในย่ามแม่หมอ แล้วเอากระดาษสีเหลืองๆ ออกมาสามสี่แผ่น ก่อนจะเป่าลงอาคม...หรือน่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะเธอทำปากขมุบขมิบแล้วเป่าเพี้ยงๆ ลงบนกระดาษที่พิมพ์ภาพเพาเวอร์พัฟเกิร์ลไว้อย่างสวยงาม

“อะไรเนี่ย” กรรณาโพล่งถาม “ยันต์เพาเวอร์พัฟหรือไง”

“เออ ศักดิ์สิทธิ์นะโว้ย ของแบบนี้อยู่ที่เวทมนตร์และคาถาที่ใช้ หลวงปู่ของฉันสอนมากับมือ รับรองผลร้อยเปอร์เซ็นต์ และมันไม่เกี่ยวกับกระดาษ ฉันชอบเพาเวอร์พัฟ บลอสชั่ม แล้วจะทำไม ยันต์ฉันเขียนด้วยหมึกล่องหน มัน ช่อนอยู่ข้างในนั่นแหละ ฉันไม่อยากเขียนลบลายสวยๆ ของกระดาษ” เธอโอ้อวด “พับใส่ไว้ในกระเป๋าซะ รับรองคืนนี้ไม่มีใครกล้ามายุ่งแน่”

“โอ้...” คุณหนูแบรนด์เนมอุทาน พลางมองหาที่เสียบเพราะไม่มีกระเป๋า เก็บ จึงตัดสินใจดึงกิ๊บยี่ห้อกุชชี่ออก และพับกระดาษจนเหลือเล็กนิดเดียว แล้วติดเข้าไปในกิ๊บอีกครั้ง “ไว้ตรงนี้แหละดี มันจะได้ไม่กล้าเข้ามายุ่งกับฉัน”

คนอื่นเก็บลงกระเป๋าเสื้อ แล้วก็ยังคงนั่งเงียบต่างจากตอนหัวค่ำอย่าง สิ้นเชิง ทันใดนั้นกรรณาก็ยกมือขึ้นปิดหู ทำท่าราวกับเจ็บปวดเหลือคณา พร้อมๆ กันนั้นเนตรสิตางศฺุ์ก็ปิดตา และฟุบลงบนเข่า ตัวสั่นเทาไปอีกคน

“เกิดอะไรขึ้น เธอเป็นอะไรไป” ญาณินถาม “ไม่สบายหรือเปล่า จะกลับ ไปนอนพักไหม”

กรรัมภาก้มถามพลางแตะมือลงบนหลังของเนตรสิตางศุ์ แล้วเธอก็สะดุ้ง เฮือก ก่อนจะกระตุกมือออกมาอย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟช็อร์ต แล้วรีบหันไปที่กลางวงอย่างรวดเร็ว

ญาณินรู้ว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นแน่นอน สี่สาวรอบตัวหันไปยังจุดจุดเดียว ตรงกลางวง ซึ่งมันเป็นเพียงแค่อากาศธาตุสำหรับเธอ แต่เมื่อมองจากสายตาของทั้งสี่แล้ว เธอเชื่อว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น

ญาณินหลับตาลง และเริ่มกำหนดลมหายใจช้าๆ ปล่อยลมหายใจหยาบ ออกไปจากร่างให้หมด และควบคุมให้ลมหายใจที่สูดเข้าไปในร่างกายละเอียด อ่อนแผ่วเบา ช้าลงเรื่อยๆ และด้วยอิทธิพลของพระจันทร์ ทำให้เธอเข้าสู่สมาธิได้อย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเธอไม่ได้ยินเสียงใดๆ รอบกายแม้แต่เสียงดนตรีนอกจากความเงียบงันแล้ว ในความสงบนั้นเธอก็มองเห็นร่างสูงใหญ่เกือบเท่าต้นตาล นุ่งโจงกระเบนสีแดงใบหน้าเอาเรื่องเต็มที่ ยืนอยู่ข้างกองไฟคร่อมร่างของนักศึกษารุ่นพี่ชายคนหนึ่งชื่อพงษ์ศักดิ์ ที่กำลังร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนาน แล้วร่างนั้นก็หันมาทางพวกเธอ และยกนิ้วชี้หน้า

“พวกเอ็งลบหลู่กู!”

“ว้าย!” นั่นเป็นเสียงอุทานไม่ตํ่ากว่าสามคน ญาณินสะดุ้งโหยง รีบลืมตา..โปรดติดตามต่อในเล่ม..