คำหวาน (ธาดา)

บทนำ

น้องคงสบายดีและสนุกกับงานในลอนดอนอยู่เป็นแน่ พี่ขอบอกไว้ ก่อนว่าพี่นี้อึดอัดใจเหลือขนาด พี่ชอบพอกับหญิงเกื้ออย่างจริงใจ เหตุไฉน ชาววังกลับมองพี่เป็นเพลย์บอยหลอกหญิงเสียได้

เหตุคือพี่เชิญน้องหญิงไปรับดินเนอร์ที่วังเจ้าพระยา อาจจะด้วยความ เคยชินกับธรรมเนียมฝรั่ง แม่ๆ ในเขตในตีอกชกเศียรกันใหญ่ ตรัสว่ามันมิงาม เอาเถิด พี่นี้รักน้องหญิงอยู่เป็นทุน จะทูลให้สมเด็จแม่ไปขอหญิงเกื้อ จากคุณจอมมาเป็นพระชายา น้องจงวางทัยและทำองค์ให้แจ่มใสมาช่วยพี่ รับหน้าแม่ๆ กลับสยามมาบำรุงบ้านเราให้ทัดเทียมอารยะ

                                                                                                                รอน้องอยู่

                                                                                                                ภาคย์

วังเจ้าพระยา

พระเนตรดำขลับทอดพระเนตรลายพระหัตถ์สมเด็จพระเชษฐาเป็น คราที่สาม ทรงพับจดหมายและแย้มสรวลอย่างผ่อนคลาย พระองค์เจ้าหญิง สิรินภิลาส พระขนิษฐาของพระองค์ทรงมีวาสนาจะได้เป็นชายาในสมเด็จ

“ดูผู้หญิงพวกนั้นสิ ขยันหาของมาถวายลูกจริง แม่อยากให้ชายมีเมีย เป็นเรื่องเป็นราว มาห้ามมาปราบหล่อนๆ หน่อย อ้อ ขอบอกไว้เลยนะ จะ มีก็มีเป็นตัวเป็นตน อย่าไปทำฟรีเซ็กซ์เหมือนฝรั่ง ที่นี่สยาม ชาติพันธุ์ท่าน สูง ไปทำใครท้องมันจะลำบาก”

“อ้อ...” พระองค์เพียงแต่ทรงรับทราบ ไม่ได้ทรงรับปากแต่ประการใด ที่เขาเรียก 'นางห้าม’ เพราะเหตุนี้เอง 'ห้าม’ อารมณ์ธรรมชาติของชาย 'ห้าม’ เพื่อรอสตรีที่คู่ควร

“คุณจอมเจ้าคะ ท่านขุนรัตนศักดิ์มาขอพบเจ้าค่ะ” คุณนวล นางกำนัล ใหญ่ของตำหนักมาเรียนท่าน วันนี้คุณจอมมีนัดกับท่านขุนมีชื่อ เปรยว่าจะ นำธิดามาฝากให้ท่านชุบเลี้ยง สอนงานบ้านงานเรือนตามแบบฉบับกุลสตรีชาววัง

“เชิญเข้ามา”

ขุนรัตนศักดิ์คลานเข่านำหน้าบุตรสาววัยแรกแย้มผิวพรรณนวลเนียน เข้ามาไหว้คุณจอม ครั้นเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งก็คิดได้ว่าเป็นพระองค์ชาย จึงกราบแทบพระบาท

“ถวายบังคมฝ่าบาท กราบเจ้าจอมขอรับ”

หญิงสาวทำตามบิดาด้วยกิริยาอ่อนหวาน

“ตามสบายเถิดท่านขุน นี่น่ะรึแม่เต็มเดือนลูกสาวพ่อกับแม่จันทน์ ไหนมาใกล้ๆ ฉันซิ”

เต็มเดือนหมอบคลานเข้าไปกราบเท้าคุณจอมอย่างฝากเนื้อฝากตัว คุณจอมเห็นผิวที่หลังเนียนเป็นสีน้ำผึ้งสว่างก็เอ็นดูระคนถูกใจ ยื่นมือซ้ายเชยคางพินิจดวงหน้าหญิงสาว

“อี้ม หน้าตาคมสวย น่าเอ็นดูจริงๆ เห็นทีบ้านท่านขุนคงหัวกระไดมิแห้ง มิใช่ว่าเอามาฝากฉันหนีหนุ่มกรมไหนนา” คุณจอมหยอกล้อ

ถ้าเป็นเรื่องไม่จริง ขุนรัตนศักดิ์เองก็อยากหัวเราะเป็นลูกคู่ แต่เรื่องที่คุณจอมเย้ากลับเป็นจริงเสียนี่ ท่านขำมิออก ตนนั้นเป็นแต่เพียงข้าราชการ

ชั้นผู้น้อย ทว่าก็รักลูกสุดดวงใจ เมื่อมีเจ้ากรมใหญ่มาเลียบเคียงขอเต็มเดือนไปเป็นอนุ พ่อคนใดจะปล่อยให้ลูกสาวไปกินน้ำใต้ศอกเขาเล่า ท่านขุนจึงคิดพึ่งใบบุญเจ้าจอมมารดาชื่น พระสนมเอกของฝ่ายในเป็นร่มไทร คุ้มครองลูกสาวตน

“กระผมขอฝากลูกสาวให้คุณจอมอบรมสั่งสอน กระผมรักเหลือเกิน ให้อยู่นอกวังก็เกรงว่าชายใดจะทำให้เสียน้ำใจ กระผมมิปฏิเสธ...คุณหลวง หอกลางท่านถูกใจแม่เดือน ลูกกระผมยังไม่ประสา คุณจอมเมตตาด้วย เกิด”

“ฉันจะเลี้ยงไว้ สอนให้เป็นกุลสตรี ขุนรัตน์ไม่ต้องกังวล” ตลอดการ สนทนานั้นบุรุษผู้สูงศักดิ์ที่สุดไม่ได้ละสายพระเนตรจากหญิงสาวร่างบอบบาง และหล่อนก็รู้สึกได้แม้จะก้มหน้ามองพื้นตำหนักและมือที่วางชิดเข่า ตนเอง

สยามมันร้อน... แม้จะประทับในศาลาริมแม่น้ำสายใหญ่อย่างเจ้าพระยาก็ทรงอดบ่นในพระทัยไม่ได้... หรือเป็นเพราะว่าท่านประทับในยุโรปนานเกินไปกันเล่า หากทูลกระหม่อมพี่ไม่ส่งลายพระหัตถ์ไปก็คงจะทรงท้าทายชีวิตในเมืองผู้ดีต่ออีกสักปี... ที่นี่มิใคร่มีเรื่องตื่นเต้นให้ทรงทำสักเท่าใด

พระเนตรคมไล่ทอดพระเนตรบ่าวชายหญิงของวังเจ้าพระยาที่ทูล กระหม่อมภาคย์จัดพระราชทาน ให้ท่านได้ทรงใช้สอยตามพระประสงค์ อยู่ ที่นี่ทรงเป็น 'เจ้าชาย’ โปรดสิ่งใด ช้าราชบริพารก็จะหามาถวายในเวลานั้นทันที วันนี้ท่านทรงเบื่อ... จึงทรงออกมาประทับสำราญพระอิริยาบถ ทอด พระเนตรทิวทัศน์ริมลำน้ำใหญ่ มีเรือพายค้าขายเป็นอันมาก สิ่งนี้หาไม่ได้ ในอังกฤษที่ท่านเจริญพระชันษา เสียงหมอเพลงเรือชายหญิงประสานกัน เพราะพริ้งรื่นพระกรรณเป็นหนักหนา

พอเหลือบชม้ายเห็นสายสมร

อยู่ในกลางสาคร (ฮ้าไฮ้) นํ้าเชี่ยว (ชะ)

ไม่มีผู้ใดเข้ามากรายมากลํ้า

เจ้าลอยอยู่แต่ลำ (ฮ้าไฮ้) ผู้เดียว (ชะ)

โอ้แม่กุมราน้องจงผินหน้ามาเหลียว อย่าว่าพี่เกี้ยวเลยเอย

(โอ้แม่กุมราน้องจงผินหน้ามาเหลียว

อย่าว่าพี่เกี้ยวเลยเอย

โอ้แม่กุมราน้องจงผินหน้ามาเหลียว

อย่าว่าพี่เกี้ยวเลยเอย)

พอได้ยินสุนทรเข้ามาวอนมาวิง

พวกสาวๆ ก็ไม่นิ่ง (ฮ้าไฮ้) อยู่ช้า (ชะ)

อันการจะเล่นมิใช่เต้นใช่รำ

โต้ตอบกันด้วยคำ (ฮ้าไฮ้) วาจา (ชะ)

แต่พอพี่มาร้องตัวน้องก็ว่า

*มิให้เสียเวลาวอนเอย

(มิให้เสียเวลาวอนเอย

มิให้เลียเวลาวอนเอย)^๓

ทำนองสูงตํ่าทำให้สำราญพระหฤทัยขึ้นมาบ้าง ลมเอื่อยๆ พัดมาพอ ให้คลายร้อน ดูไพร่ฟ้าชาวสยามสิ... พวกเขาร่มเย็นและมีความสุข หาต้อง รีบเร่งผลิตสินค้าหาหุ้นส่วนอย่างชาวตะวันตกไม่ ถึงเวลาหรือยังที่พระองค์ เจ้าสฤษดิ์รังสรรค์จะต้องทรงงานถวายชีวิตให้แผ่นดินเกิดเสียที... ทรงปล่อย

^๓ บทร้องเพลงเรือ บทปลอบ

พระทัยล่องลอย พลันสายพระเนตรคมกริบดังพญาเหยี่ยวก็สะดุดกับเรือสำปั้นเก๋งขนาดกลาง ที่สนพระทัยมิใช่เรือ แต่เป็นคนที่อยู่ในเรือต่างหาก

                “ไอ้เรือง” ทรงเรียกบ่าวชายที่หมอบอยู่กับพื้น ไม่ได้โปรดเรืองดอก เพียงแต่เรืองเป็นผู้ที่ปากมากที่สุด ท่านทรงจำชื่อเขาได้แค่คนเดียว

                “กระหม่อม” เรืองรับคำ เตรียมถวายสิ่งที่โปรด

                “นั่นเรือจากตำหนักคุณจอมชื่นใช่หรือไม่”

บ่าวชายหันไปดูเรือที่เสด็จมีรับสั่ง นอกเก๋งมีสตรีร่างบางสองคนนั่งถือ พานมาลัยอย่างทะนุถนอม เรือกำลังมุ่งมาทางนี้

“ใช่กระหม่อม” บ่าวทูลตอบ

เสด็จทรงนิ่งไป พระเนตรงามถูกสะกดไว้ที่เพียงจุดเดียว... เรือสำปั่น เทียบท่าน้ำของวังเจ้าพระยาในสมเด็จเจ้าฟ้าภาคินัยโอภาส คุณนวลคนสนิท ของเจ้าจอมมารดาชื่น พระสนมเอกฝ่ายในก้าวออกมาจากเก๋ง นางกำนัล สาวรุ่นหลายคนเดินตามหลังพร้อมทั้งถือพานมาลัยดอกมะลิ และเครื่องคาว หวานตามหลังนางกำนัลใหญ่

“ถือดีๆ เดินช้าๆ ให้สง่าสมเป็นชาววัง...”

คำกล่าวที่ฟังดูเคร่งครัดดังมาถึงศาลาที่ประทับ เสด็จทอดพระเนตร แถวนางในที่เดินมาเรื่อยๆ ครั้นเหยียบพื้นศาลาใหญ่ คุณนวลต้นแถวก็ ย่อตัวคลานเข่าเข้ามาเฝ้า

“ถวายบังคมเพคะ” นางกราบพระบาทท่านทั้งที่เป็นคนถวายการ อภิบาลมากับมือ พวกนางกำนัลก็ก้มกราบตามคุณนวลอย่างอ่อนช้อย

“ว่ากระไรแม่นวล...” ตรัสพระสุรเสียงขรึมออกมา

พระนมเงยหน้าขึ้นยิ้มหวาน ทรงสง่างามเหลือเกิน...

“คุณจอมชื่นให้หม่อมฉันมาเฝ้าเพคะ ประทับที่วังนี้ทรงพระสำราญ หรือไม่ คุณจอมเป็นห่วงนัก”

ดวงพระเนตรสีนิลหลุบไปจับจ้องที่แผ่นหลังของผู้ที่อยู่หลังคุณนวล อย่างปิดมิมิด ผู้ใหญ่รู้ บ่าวก็รู้...

โปรดติดตามต่อในเล่ม..