เพลิงภูต (หัสบรรณ)

ทองเค’ เป็นนามปากกาของ ‘มโน’ นักเขียนนิยายระทึกขวัญ

สั่นประสาทหักมุมที่น้อยคนนักจะคาดเดาตอนจบได้ เช่นเดียวกับตัวตน

ของนักเขียนผู้นี้ สังคมรู้จักเขาในฐานะนักเขียนฝีมือฉกาจที่ชอบเก็บตัว

เป็นเพื่อนที่พึ่งพาได้ และเป็นลูกที่อยู่ในโอวาทอย่างเคร่งครัดสำหรับครอบครัว

เมื่อปีก่อน มโนรู้สึกว่าได้มาถึงจุดอิ่มตัวของนิยายแนวนี้ จึงหันไป

เขียนแนวอื่น แต่ยอดขายไม่ดีจึงกลับมาเขียนแนวเดิม ระหว่างนั้นเขา

พักสมองอยู่ครึ่งปี พอหันมาจับปากกาอีกครั้งก็รู้สึกได้ถึงความฝืด เขาเขียน

ไม่ออก ทั้งสมองไม่แล่นและวิธีเขียนไม่ลื่น ตอนหัดเขียนแรกๆ ยังไม่ติดขัด

เท่านี้ เขาบอกเหตุผลที่ว่านี้แก่ บก. ของเขาหลังจากถูกถามถึงความคืบหน้า

ของงาน บก. แนะนำอย่างผู้มีประสบการณ์ว่า เขาควรหาแรงบันดาลใจในการเขียน

มโนไม่ใช่คนชอบเที่ยว เขาต้องการแค่เปลี่ยนบรรยากาศในการ

ทำงาน เพื่อนสนิทจึงแนะนำสถานที่แห่งหนึ่งให้เขา มันเป็นบ้านที่คล้ายกับ

บ้านพักตากอากาศบนเขาที่ประกาศให้เช่ามาหลายปีแล้ว แต่ไม่มีใครสนใจ

เข้าไปอยู่นัก เพราะห่างไกลความเจริญและเป็นบ้านเพียงหลังเดียวบนเขา

ลูกนั้น ไม่เหมาะอย่างยิ่งสำหรับคนเมืองที่เสพติดความสะดวกสบาย แต่

สำหรับมโนแล้ว เรื่องนั้นไม่เป็นอุปสรรคเลย เขามีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูง

บ้านหลังนี้จึงเป็นทางเลือกลำดับแรก ดีกว่าไปพักรีสอร์ตที่แพงกว่าไม่รู้กี่เท่า

เพราะเขายังไม่รู้ว่าจะใช้เวลาอยู่นานเท่าไร

ชายหนุ่มพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง หนังสือนิยายของ เหม เวชกร

และ สตีเฟ่น นักเขียนเรื่องสยองขวัญคนโปรดที่เขาอ่านนับครั้งไม่ถ้วน

วางเป็นลำดับสุดท้ายก่อนปิดกระเป๋า ทุกครั้งที่เขาจำต้องห่างจากตู้หนังสือ

เขาจะต้องนิยายของนักเขียนคนโปรดไปด้วย เหมือนกับบางคนที่ชอบ

พกหนังสือสวดมนต์ หรือสารพัดยาสามัญประจำบ้าน

มโนมาถึงพะเยาตอนใกล้ค่ำ แสงสีส้มจับขอบฟ้าเหนือภูเขาสีอึมครึม

เป็นรูปหยักซ้อนสองข้างทางจนดูเหมือนเส้นทางสัญจรเป็นเหวลึก เขารอให้

ถนนว่างแล้วแอบรถข้างทางเพื่อเก็บภาพก่อนมันจะหายไปในไม่กี่นาทีต่อมา

ชายหนุ่มขับรถไปตามแผนที่และป้ายบอกทางจนถึงอำเภอเล็ก ๆ จุดหมาย

ของการเดินทางครั้งนี้ โทร. หาผู้ใหญ่บ้านเพื่อสอบถามเส้นทาง ก่อนจะบังคับ

รถให้ไปตามเส้นทางเล็กๆ ที่มีป้ายไม้สลักชื่อหมู่บ้านตรงทางเข้า

ถนนลูกรักสายเล็กมีบ้างเรียงรายทั้งสองข้างทางโดยมีภาพธรรมชาติ

อันอุดมสมบูรณ์ซ้อนอยู่เบื้องหลัง น่าเสียดายที่มาถึงมืดเกินไปจึงไม่ได้ดื่มด่ำ

กับความงามบริสุทธิ์ มโนถอนหายใจเล็กน้อยแล้วขับต่อไปจนมาถึงบ้านไม้

สองชั้นทาสีฟ้าที่เปิดไฟสว่างทั้งหลังราวกับมีงานสำคัญ

รถกระบะสีดำสมรรถนะสูงแล่นไปจอดหน้าบ้านโดยไม่ดับเครื่องยนต์

คนที่นั่งรวมกันอยู่บริเวณนั้นจ้องมองมาที่รถเป็นตาเดียว ผู้ที่ก้าวลงมาเป็น

ชายหนุ่มสูงไม่เกินร้อยแปดสิบ สวมกางเกงยีนกับเสื้อเชิ้ตลายสกอตสีน้ำตาล

อ่อน พอเขามายืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟก็ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน

โดยเฉพาะผู้หญิงที่ต่างก็จ้องกันตาโต ไม่ถึงนาที ผู้ชายร่างท้วมสวมเสื้อ

ม่อฮ่อมสีซีดกับกางเกงขาก๊วยสีดำคาดทับด้วยผ้าขาวม้าลายแดงสลับขาวก็

แหวกผู้คนเดินตรงมายืนต่อหน้า มองคนมาใหม่อย่างสำรวจ ก่อนเอ่ยด้วย

น้ำเสียงยินดีว่า

“คุณทองเคใช่ไหมครับ ผมชื่อคำถง เป็นผู้ใหญ่ของหมู่บ้านนี้ ยินดี

ต้อนรับครับ”

“สวัสดีครับผู้ใหญ่ ต้องขอโทษด้วยนะครับที่มารบกวน เรียกผมว่า

เคก็ได้” เขายกมือไหว้ผู้อาวุโส ก่อนจะมองไปยังกลุ่มคนที่ยืนมองอยู่ และ

กราดไหว้ราวกับนักการเมืองท้องถิ่นฤดูหาเสียง

“ไม่รบกวนหรอกครับ พวกเรามานั่งสังสรรค์กันทุกเย็น แต่วันนี้

ตื่นเต้นกันหน่อยเพราะคุณมา” ผู้ใหญ่คำถงปรายตาไปด้านหลัง แม่พวก

สาวๆ ท่าทางยินดีจนออกนอกหน้า ทั้งสาวรุ่นสาวแก่ นั่น...เมียเขายืนบิด

จนน่าเกลียด ชายวัยกลางคนกระแอมเล็กน้อยกลบเกลื่อนความเสียมารยาท

ของคนในปกครอง มากกว่าจะไล่ความตื่นเต้นก่อนเริ่มประโยคต่อไป

แบบที่นักการเมืองชอบทำยามกล่าวสุนทรพจน์บนเวทีที่มีผู้ถูกเกณฑ์ให้มา

นั่งถ่างตารอฟังนับร้อย

“ผมคงไม่อยู่นาน ถ้าทำงานเสร็จแล้วก็จะรีบกลับ” มโนออกตัว เขา

ไม่รู้ธรรมเนียมปฏิบัติเมื่อต้องมาอยู่ต่างถิ่น โดยเฉพาะในฐานะผู้ขอรับ

ความช่วยเหลือ

“อยู่เป็นปีก็ได้คุณ พะเยามีที่ให้เที่ยวเยอะแยะ ถ้าคุณชอบธรรมชาติ”

วัดวาอาราม ของเก่าอะไรพวกนั้น ผมยินดีพาคุณเที่ยว”

“คำมอนจะพาคุณเที่ยวเองจ้ะ”

เสียงเล็กๆ ดังมาก่อนตัว มโนเบนสายตาไปมองเจ้าของเสียงซึ่งเป็น

หญิงสาวอายุไม่น่าเกินยี่สิบ ใบหน้าแฉล้มตัดกับปากสีสดที่เห็นได้ชัดแม้

ในที่แสงน้อย กลิ่นน้ำหอมหรือแป้งเย็นสักอย่างโชยออกมาจากตัวสาวน้อย

ก่อนสายลมหนาวจะพัดมันออกไปจากปลายจมูกเขา

ผู้ใหญ่คำถงหันไปปรามสาวน้อยด้วยสายตา ก่อนจะส่งสายตานั้น

เลยไปยังหญิงสาวอีกสองสามคนด้านหลังที่ออกมายืนดาหน้าราวกับว่า

พวกหล่อนเป็นสินค้ารอเสนอตัวให้ชายหนุ่มเลือกซื้อ

“นี่ครับกุญแจ เฉพาะประตูหน้า ห้องอื่นๆ ไม่ได้ล็อก” เขายื่นกุญแจ

ด้วยท่าทีเหมือนจะยัดใส่มือชายหนุ่มราวกับกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจอยาก

รับลูกสาวของเขาแทน

“ขาดเหลืออะไรก็บอกนะครับ โทร. มาก็ได้ แต่... อย่าให้ดึกนัก เอ่อ...

ผมนอนเร็ว คนแก่ก็อย่างนี้” ผู้ใหญ่หัวเราะเก้อๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มมองมา

ด้วยสายตาประหลาดใจ

“ขอบคุณครับ”

“คุณกินอะไรมาหรือยังจ๊ะ วันนี้แม่ทำต้มยำปลาช่อน...”

“กับข้าวพื้นๆ น่ะครับ” ผู้ใหญ่คำถงขัดขึ้นก่อนที่ลูกสาวจะแจกแจง

เมนูจนหมดไส้หมดพุง ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มเป็นแขกต่างถิ่นคนแรกของที่นี่จน

เขาประหม่าไม่รู้เรื่องมารยาทในการต้อนรับ แต่แขกเหล่านั้นไม่ได้หน้าตาดี

ขนาดนี้ แค่หนุ่มนักพัฒนาชุมชนคนเดียว แม่ลูกสาวตัวดียังทำเอาเขาวางตัว

ลำบาก ถ้าชายหนุ่มจากกรุงเทพฯ คนนี้มาเป็นแขกประจำลูกที่เพิ่งผ่าน

วัยสาวมาได้ไม่กี่ฝนคงได้หอบผ้าหอบผ่อนตามไปอย่างไม่ต้องสงสัย

“ไม่เป็นไรครับ ผมมีเสบียงมาด้วย แต่ตอนนี้อยากนอนมากกว่า

ไม่คิดว่าขับจะเหนื่อยขนาดนี้” มโนบีบไหล่เล็กน้อยประกอบ เกิดมาก็พึ่ง

เคยเสแสร้งนี่แหละ จะว่าไปแล้วเรื่องเข้าสังคมไม่ใช่งานถนัดของเขาเพราะ

แทบไม่ได้ออกจากบ้าน นี่คงเป็นสัญชาตญาณของสัตว์สังคมในตัวเขาที่

ตอบสนองออกมาโดยอัตโนมัติ

“คำมอนนวดเป็นจ้ะ เก่งด้วย เคยไปเรียนเอาไว้ไปทำงานที่เมืองนอก”

สาวหน้าขาววอกทำท่าจะอธิบายต่อแต่ถูกคนเป็นพ่อเบรกหัวทิ่ม

“ไม่ได้ยินเหรอ คุณเค้าเหนื่อย จะรีบไปนอน”

“แต่ฉันนวดเป็นจริงๆ นี่” สาวน้อยเถียงตาใส

“คุณเคจะไปบ้านบนเขาโน่นนะ” ผู้ใหญ่เน้นเสียง ไม่เพียงแต่สะกิดใจ

หญิงสาว คนที่ถูกพาดพิงเลิกคิ้วเล็กน้อยระหว่างมองปฏิกิริยาแบบเพิ่งจะนึกได้ของเธอ

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

                            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)