วิญญาณป่วนรัก (อรพิม)

มันพุ่งทะยานไปเบื้องหน้าโดยไม่เกรงสิ่งใด ทั้งที่บริเวณนั้นมืดมิดมองไม่เห็น เส้นทางเบื้องหน้า นอกจากนี้ภายในรถยังหนาว ยะเยือกยิ่งกว่านั้าแข็งขั้วโลกเสียอีก

เมื่อรวมกับกลิ่นดอกไม้ที่หอมประหลาดผสมกับกลิ่นคาวเลือดจางซึ่งไม่รู้ว่า เป็นผลมาจากนั้ายาปริปอากาศยี่ห้อใด ก็ยิ่งทำให้รถคันนั้นแปลกมากขึ้นไปอีก

หากดูเหมือนความผิดปกติเหล่านี้จะไม่ได้ทำให้บรรดาผู้ที่นั่งอยู่ในรถ รู้สึกแต่ประการใด คนขับร่างสันทัด ใบหน้าซีดขาว ดวงตาปราศจากแววยังคง มองตรงไปเบื้องหน้า

มือหยาบเกาะกุมพวงมาลัยหลวมๆ นั่งตัวตรง หลังตรง คอแข็งราวกับหุ่นยนต์ ไม่นำพากับอากาศหนาวเย็นลักนิดทั้งที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ต แขนสั้นบางๆ

ขณะที่ชายกลางคนข้างคนขับยังดูจะมีการเคลื่อนไหวเสียมากกว่า เจ้าตัว หันหน้าอ้วนกลมไปยังเบาะด้านหลัง กวาดตามองหญิงสาวและชายสูงวัยที่นั่งอยู่

ด้วยกันอย่างพิจารณา ดวงตาแดงกํ่าราวกับคนเป็นตาแดงฉายแววครุ่นคิด

ชายสูงวัยผู้นั่งอยู่บนเบาะด้านหลังของเขานั้นนั่งนั่งตัวตรงยิ่งกว่าถูก

ไม้กระดานดามหลังไว้ ดวงตาเรียวรีบอกเชื้อชาติมองตรงไปเบื้องหน้า ดวงตา

ไร้แวว...เฉกเช่นเดียวกับดวงตาของคนขับ ชายผู้นี้สวมสูทสีดำคลุมทับเสื้อเชิ้ต

สีฟ้าอ่อนและเนกไทสีเหลืองทอง แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับที่ขมับด้านซ้ายของเขา

มีรูกลมๆ ขนาดไม่ใหญ่นัก รูซึ่งมีเลือดสีแดงข้นผสมกับเศษเนื้อสีขาวเป็น

มันวาวไหลทะลักลงมาไม่ขาดสาย

สมรักษ์ก้มมองคอมพิวเตอร์ในมือที่มีหน้าตาเหมือนโทรศัพท์มือถือ

ระบบสัมผัส หนาไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตรและมีขนาดไม่เกินฝ่ามือ หน้าจอปรากฏ ข้อความคับรูปภาพเล็กๆ ของชายสูงวัยที่นั่งอยู่ด้านหลัง

ทรงธรรม อายุ ๖๕ปี ถูกยิงตาย เมื่อเวลา ๒๓.๑๑ น.

ชายกลางคนพยักหน้า ก่อนเหลือบตาไปยังหญิงสาวข้างกายทรงธรรม

ซึ่งนั่งอยู่บนเบาะด้านหลังคนขับ

หญิงสาวในชุดราตรีสีดำขับผิวขาวให้นวลผ่อง ผมดำยาวรวบเป็นมวย อย่างประณีตอยู่ด้านหลัง ใบหน้าเรียวซึ่งตกแต่งอย่างประณีตยังคงหลับตาพริ้ม

นอนคอพับคออ่อนพิงประตูหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ดูสภาพแล้วผิดจากชาย

ข้างกายราวฟ้ากับดิน

สมรักษ์ก้มลงมองคอมพิวเตอร์ในมืออีกครั้ง เขาใช้ปลายนิ้วสัมผัสหน้าจอ ทำให้ข้อความบนหน้าจอเปลี่ยนจากข้อมูลของทรงธรรมเป็นข้อมูลของหญิงสาว ผู้นี้แทน

ขอขวัญ อายุ ๒๒ ปี ประสบอุบัติเหตุรถชนเสาไฟฟ้า คอหัก เสียชีวิต

เมื่อเวลา ๒๓.๑๗ น.

ชายกลางคนหันกลับไปมองหล่อนอีกครั้งก่อนขมวดคิ้ว

ทำไมวิญญาณดวงนี้ถึงได้มีลักษณะแปลกไปจากวิญญาณทรงธรรม

นะ ตามคู่มือยมทูตที่เขาอ่านจนจำได้ขึ้นใจบอกไว้ว่า วิญญาณที่ออกจากร่าง

แล้วจะมีสภาพไม่ต่างอะไรกับหุ่นยนต์ ไร้ความรู้สึก ดวงตาไร้แวว ร่างกายแข็งทื่อนี่นา

หรือว่าวิญญาณดวงนี้จะพิเศษกว่าดวงอื่น

คิดแล้วเจ้าตัวยกมือขึ้นเกาศีรษะซึ่งเหลือเส้นผมบางตาอย่างไม่เข้าใจ

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้ปฏิบัติงานภาคสนามในฐานะยมทูต ผู้น้า

ดวงวิญญาณไปส่งยังนรกภูมิเพี่อท่าการพิจารณาเวรกรรมที่มีติดตัว ดวงวิญญาณ

ที่มีคุณความดีจะกลายเป็นเทวดา นางฟ้า ถูกส่งขึ้นไปเสวยสุขอยู่บนสวรรค์

ส่วนพวกที่เคราะห์หนากรรมหนักจะถูกกักตัวลงโทษอยู่ในขุมนรก

สมรักษ์นิ่วหน้า กดปิดเครื่องคอมพิวเตอร์และยัดมันลงกระเป๋าตรงอกเสื้ออย่างตัดใจ

ตอนนี้เขาคงทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะรีบพาวิญญาณทั้งสองไปส่งยัง ที่หมาย แล้วค่อยไปแอบถามคนอี่นทีหลัง

ยมทูตมือใหม่ถอนใจอีกรอบ ดวงตามองฝ่าความมืดไม่มีที่สิ้นสุดไปอย่างไร้จุดหมาย

ไม่ถึงสิบนาทีรถที่พุ่งทะยานด้วยความเร็วสูงก็เริ่มลดระดับความเร็ว ก่อนจะหยุดลงหน้าประตูไม้สีดำบานใหญ่ ประตูที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว สูงเสียดฟ้า กว้างสุดสายตา

สมรักษ์เปิดประตูลงจากรถเป็นคนแรก แล้วยืนรออยู่ข้างรถยนต์คันนั้น มองดูประตูรถด้านหลังสองข้างเปิดออกโดยอัตโนมัติ ทรงธรรมก้าวตามลงมา ด้วยทำทางแข็งทื่อ ขณะที่แม่สาวอีกคนที่นิ่งหลับมาตลอดทางโดยไม่มีทีท่าว่าจะ ตื่นหล่นลงมากองอยู่กับพื้นพร้อมส่งเสียงครางเบาๆ

สมรักษ์เดินอ้อมรถไปอีกฝัง ยืนดูเจ้าหล่อนใกล้ๆ ด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

 วิญญาณยังรู้สึกเจ็บได้อีกเหรอ...ผู้น้าวิญญาณชักลังเล

“เป็นอะไรรึเปล่า” เขาถามขึ้นลอยๆ โดยไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะโต้ตอบ หาก เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงเจ้าหล่อนตอบอย่างใส่อารมณ์

“ก็ลองหล่นพรวดจากรถลงมานอนแอ้งแม้งอย่างฉันบ้างสิ จะได้รู้ว่าเป็น อะไรรึเปล่า” เสียงใสๆ แหวกลับมาทั้งที่ไม่ได้มองหน้าผู้ถาม ร่างบนพื้นสะบัด ข้อมือไปมา ก่อนลุกพรวดพราดขึ้นอย่างหงุดหงิด

เมื่อยืนขึ้นเต็มตัว ร่างบางตรงหน้าที่สูงกว่าสมรักษ์เกือบฟุตก็ทำเอา

ชายกลางคนต้องถอยห่างออกมาเพี่อไม่ให้รู้สึกว่าตัวเองโดนหญิงสาวข่มจน เกินไป

“ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดี ตามฉันมาได้แล้ว”

“เดี่ยวสิลุง จู่ๆ จะให้ตามไปง่ายๆ ได้ยังไง ฉันเป็นสาวเป็นนางนะ” แม่ สาวตรงหน้ายวน พลางปัดฝุ่นตามเนื้อตามตัว

ก่อนจะเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับบรรยากาศรอบตัว

เริ่มตั้งแต่ความเย็นยะเยือกยิ่งกว่าห้องแช่แข็งกับความมืดมิดที่ทำให้ หล่อนมองอะไรไม่เห็นแม้แต่น้อย เว้นแต่ร่างชายกลางคนตรงหน้าที่ดูเหมือน

จะสว่างเรืองรองแปลกตา ใบหน้าเขากลมซีด ดวงตาแดงกํ่ายิ่งกว่าสีเลือดและ

ริมฝีปากเป็นสีม่วงคลํ้า เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำกับกางเกงสีเดียวกัน ถัดไป เป็นประตูสีดำบานใหญ่ ประตูที่สูงเท่าไรก็ไม่อาจรู้ได้ ด้วยขอบบนถูกกลืนหายไปกับความมืด

คนเพิ่งตื่นนิ่วหน้า พลางเหลือบตาข้ามรถสีดำไปยังอีกฝังหนึ่ง จึงเห็นว่า ยังมีร่างสันทัดของใครบางคนยืนแข็งทื่ออยู่ บริเวณขมับมีรูเล็กๆ ที่เกรอะกรังอยู่ด้วยคราบอะไรบางอย่าง

“ลุงบอกฉัน'ทีสิ'ว่า^,ที่นี่ที่'ไหน ทำไมอะไรๆ มันถึงได้ดูแปลกประหลาด อย่างนี้” หญิงสาวถามอย่างตกใจ ดวงตาจ้องมองยังชายกลางคนตรงหน้าเขม็ง

สมรักษ์ส่ายหน้าแล้วถอนใจยาว นี่คงเป็นอาการของคนที่ตายอย่าง กะทันหันตามที่คู่มือยมทูตมือใหม่เขียนเอาไว้กระมัง

“ที่นี่คือชาย แดนระหว่างโลกมนุษย์กับนรก ที่เธอเห็นตรงหน้าเป็นประตู ที่เปิดเข้าสู่นรกภูมิ ส่วนเธอชะตาถึงฆาตแล้ว ฉันถึงได้นำดวงวิญญาณของเธอมาที่นี่ไงล่ะ”

หญิงสาวอ้าปากค้าง

หล่อนตายแล้ว!

เป็นไปได้ยังไง หล่อนเพิ่งไปงานเลี้ยงฉลองรับปริญญากับพี่สาวอยู่เลย...

“ไม่จริง ลุงโกหกฉันริเปล่า ฉันเพิ่งเรียนจบเองนะ แฟนก็ยังไม่เคยมี

แล้วจะตายได้ยังไง” คนถึงฆาตโวยวายเสียงดัง

“เชื่อไม่เชื่อ เธอก็ตายแล้ว เพราะฉะนั้นริบตามฉันเข้าไปในนรกดีกว่า

อย่ามัวโอ้เอ้เดี๋ยวจะเลยเวลา กว่าประตูนรกจะเปิดอีกทีก็ต้องพรุ่งนี้ละ” สมรักษ์ ตัดบท พยักพเยิดให้หญิงสาวตามมา ก่อนเดินไปแปะฝ่ามือบนบานประตู ทำให้ ประตูบานใหญ่ยักษ์นั้นเปิดออกช้าๆ

หลังประตูบานนั้นไม่ต่างจากสภาพด้านนอกสักเท่าไร ด้วยภายในยังคง ดำมืดไร้ซึ่งแสงสว่าง หันมองไปทางไหนก็เหมือนคนตาบอดเพราะไม่เห็นอะไร

ทั้งสิ้น หากสมรักษ์กลับเดินนำทรงธรรมฝ่าความมืดเข้าไปโดยไม่ต้องอาศัยใคร นำทาง

คนชะตาขาดเหลียวมองความมืดรอบตัวอย่างแหยงๆ ก่อน-จ้ำพรวดตาม แสงที่ส่องเรืองรองจากร่างของสมรักษ์เข้าไปด้วย ขณะที่รถลีดำซึ่งยังคงจอดอยู่ อีกฝั่งหนึ่งของประตูแล่นหายลับไปในความมืด

วิญญาณสาวเดินตามแสงสว่างจากร่างเพียงร่างเดียวที่เธอมองเห็นไป เรื่อยๆ กระทั่งผ่านประตูบานหนึ่งเข้าไป สภาพโดยรอบจึงแปรเปลี่ยนเป็นห้อง

สี่เหลี่ยมโล่งกว้าง มีเพียงแสงสลัวจากโคมไฟสีเหลืองบนผนังส่องให้เห็นเพียง รางๆ เท่านั้น

ในห้องมีโต๊ะท่างานพร้อมคอมพิวเตอร์ตั้งเรียงอย่างเป็นระเบียบอยู่หลาย สิบโต๊ะ แต่ละโต๊ะมีเจ้าหน้าที่หน้าตาไร้ความรู้สึกนึ่งประจำอยู่ ทุกคนล้วนแต่ง

ชุดสีดำสนิทคล้ายสมรักษ์ใบหน้าขาวซีดและดวงตาแดงกํ่า

เกือบทุกโต๊ะมีวิญญาณชายหญิงนึ่งตอบคำถามของเจ้าหน้าที่ สมรักษ์ ล่งวิญญาณทรงธรรมให้เจ้าหน้าที่ตนหนึ่งพาไปลงทะเบียนที่โต๊ะแรกทางซ้ายมือ แล้วจึงหันมาทางหญิงสาว

“เธอตามฉันมา เดี๋ยวฉันลงทะเบียนให้เธอเสร็จจะได้ตรวจสอบความดี ความชั่ว แล้วล่งไปใช้หนี้กรรมตามกฎ” ชายกลางคนบอกพลางเดินนำหล่อนไป ยังโต๊ะท่างานตัวหนึ่งซึ่งตั้งอยู่สุดทางเดินทางขวามือ

บนโต๊ะนอกจากมีคอมพิวเตอร์เครื่องใหญ่เหมือนโต๊ะอื่นแล้ว ยังมีคู่มือ ยมทูตมือใหม่ขนาดพกพาวางไร้ด้วย เมื่อเจ้าของโต๊ะเห็นหญิงสาวมองอย่าง

สนใจจึงรีบเก็บมันไร้ในลิ้นชัก พร้อมกับกลึงตาแดงกํ่าใส่จนแทบจะถลนออกมานอกเบ้า

คนถูกดุยักไหล่แล้วชวนคุย

“ลุงเพิ่งเป็นยมทูตเหรอ ถึงได้อ่านคู่มืออย่างนั้น”

“ฮี่อ...ฉันเพิ่งสอบผ่าน” กำลังจะพลั้งปากว่าหลังจากสอบตกมาสามรอบ คนพูดก็รู้สึกตัวเสียก่อนจึงรีบกลบเกลื่อนไปว่า

“เพิ่งท่างานวันนี้เป็นวันแรกเลย ต้องอ่านกฎระเบียบเสียหน่อย เวลาท่างานจะได้ไม่มีปัญหา”

“สอบจนอายุปูนนี้เลยเหรอลุง” หญิงสาวถามเสียงสูง จ้องมองชายตรงหน้าอย่างแปลกใจ

“จะให้ปูนไหนล่ะ ก็ฉันเพิ่งตายตอนแกนนา”

ฟังยมทูตมือใหม่พูดแล้ว เจ้าหล่อนก็ได้แต่หัวเราะแหะๆ เลิกซักถามอีกต่อไป

ระหว่างที่รอสมรักษ์ง่วนกับคอมพิวเตอร์ตรงหน้า มือเรียวก็หยิบสมุด ปกหนังสีดำที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นดูฆ่าเวลา ในนั้นมีรายชื่อมากมาย กำกับด้วยอายุ และสาเหตุการเสียชีวิตเอาไว้ด้วย หากยังไม่ทันได้อ่านรายละเอียด สมุดเล่มนั้น ก็ถูกคว้าไปเสียก่อน

“เธอนั่งเฉยๆ เป็นมั้ย อย่ารื้อโน่นรื้อนี่สิ” สมรักษ์ดุพลางมองไปยัง วิญญาณดวงอื่นที่นั่งสงบ^,นั่ง แข็งทื่อไร้อารมณ์ให้เจ้าหน้าที่ลงทะเบียนเงียบๆ ก่อนจะหันกลับมามองแม่สาวตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

ทำไมแม่คนนี้ถึงได้ทำตัววุ่นวายต่างจากวิญญาณตนอื่นนักนะ...

เมื่อคิดแล้วหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ ยมทูตมือใหม่จึงถอนใจยาวอีก เฮือกแล้วจัดการลงข้อมูลของหญิงสาวในคอมพิวเตอร์แทน

“สมุดอะไรเหรอลุง ทำไมมีรายชื่อคนเต็มไปหมด หรือว่าเป็นสมุดลง

บัญชีคนตาย” หญิงสาวชวนคุย คิดว่าดีกว่านั่งเงียบทำมกลางบรรยากาศสลัวๆ ชวนสยอง

“สมุดมรณะน่ะ ถึงพวกเราจะป้อนข้อมูลลงในคอมพิวเตอร์หมดแล้ว ก็ ต้องจดใส่สมุดไว้ด้วย เผื่อรันไหนเครื่องคอมพ์มีปัญหาจะได้ทำงานได้”

“ถ้างั้นฉันขอดูบ้างได้มั้ย”

“ที่นี่โม่ใช่ร้านทำผมนะ เธอจะได้อ่านหนังสือหรือนิตยสารรอฆ่าเวลา

อ้าว...อย่าหันไปหันมาอย่างนั้นสิ เห็นมั้ยโต๊ะอี่นมองกันใหญ่แล้ว” สมรักษ์

บ่นอย่างอ่อนใจ เมื่อเห็นยมทูตจากโต๊ะอื่นเหลือบมองมาที่โต๊ะเขาเป็นตาเดียว

“แหมลุง...หนังสือก็ไม่ให้อ่าน มองก็ไม่ให้มอง แล้วจะให้ฉันนั่งบื้อ

ทำอะไรล่ะ น่าเบื่อจะตายชัก”

“ไม่ต้องพูดมาก หันกลับมานั่งดีๆ แล้วตอบคำถามฉันดีกว่า ฉันจะรีบลง ทะเบียนของเธอให้เสร็จแล้วล่งเธอไปหน่วยอื่นลักที ปวดกบาลจริง” สมรักษ์

โคลงหัว ทำทางปลงๆ

“จะส่งฉันไปหน่วยไหนอีกเหรอ” วิญญาณสาวชักต่อ ไม่น่าพากับสีหน้า เหนื่อยหน่ายของยมทูตตรงหน้า

“หน่วยพิจารณาคดีไง หน่วยนั้นจะทำหน้าที่พิจารณากรรมดีกับกรรมชั่ว ที่เธอทำ ก่อนส่งตัวเธอไปใช้หนี้กรรมตามที่ต่างๆ” ตอบแล้วเจ้าตัวก็ถอนใจอีก เฮือก

“เอ้า...ไม่ต้องถามมาก ฉันจะลงทะเบียนแล้ว ชื่ออะไร นามสกุลอะไร” ยมทูตถาม ถึงจะรู้ข้อมูลทุกอย่างจากคอมพิวเตอร์แล้ว แต่เพี่อความถูกต้องจึง ต้องถามประวัติส่วนตัวกับวิญญาณทุกดวงอีกครั้ง

“เข็มขาว พรประเสริฐ” หญิงสาวตอบ

นิ้วมือที่กำลังจะกดคลิกเมาส์เปลี่ยนหน้าใหม่พลันชะงัก ดวงตาสีแดง เบิกกว้าง เหลือบตาขึ้นมองคนพูดอย่างตกใจ “เธอว่าเธอชื่ออะไรนะ”

“เข็มขาว ฉันบอกว่าฉันชื่อ เข็มขาว พรประเสริฐ”

ฟังวิญญาณสาวตรงหน้ายํ้า สมรักษ์ก็หน้าซีด แต่คาดว่าหญิงสาวคง

ไม่ทันได้สังเกต เพราะหน้าของเขาซีดเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว หากดวงตาที่เหลือก แทบถลนออกมาจากเบ้า ทำให้เข็มขาวประหลาดใจ

“มีอะไรผิดพลาดรั้นเหรอลุง” เข็มขาวหรี่ตาแล้วไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ หล่อนเดินล้อมโต๊ะตรงหน้ามายืนช้างสมรักษ์ อ่านข้อความประวัติส่วนตัวบน หน้าจอเอาดื้อๆ

“นางสาวขอขวัญ พรประเสริฐ ชาตะ ๒ กันยา ๓๑ มรณะ ๔ พฤศจิก

๕๓ จากอุบัติเหตุคอหักตายในที่เกิดเหตุ...เฮ้ย! นี่มันขวัญนี่นา” วิญญาณสาว ร้องเสียงด้ง พลางชี้นิ้วไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะถูกสมรักษ์ที่รีบลุก

ขึ้นยืน ใช้มือปิดปากหล่อนเอาไว้

“บอกว่าให้เงียบไง โวยวายไปได้” ยมทูตดุเสียงเข้มทั้งๆ ที่สีหน้าจ๋อยสนิท คิดว่าถ้าหัวใจของเขายังเต้นอยู่ ตอนนี้มันคงได้หยุดเต้นเป็นคำรบที่สองแล้ว

“ไม่โวยวายก็ได้ แต่ลุงจะทำยังไง เล่นพาฉันมาผิดตัวแบบนี้ ใช้ได้ที่ไหน” เข็มขาวยกมือกอดอก ขมวดคิ้วมองอีกฝายด้วยท่าทางเอาเรื่อง

มือย่างที่ไหน...อยู่ดีไม่ว่าดี หล่อนดันถูกยมทูตมือใหม่จับมาทัศนาจร

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)