ราชันแดนเถื่อน (ซ่อนกลิ่น)

“อลิซาเบธ” เซอร์อเล็กซ์หันไปดุลูกสาวเมื่อหล่อนทักทายเจ้าชาย

มาอิซ บิน สุลต่าน กอเซ็ม อัล อะละวีย์ เจ้าชายรัชทายาทแห่งราชอาณาจักร

อัลซาฮาห์ด้วยสรรพนามและน้ำเสียงที่ไม่สุภาพนัก

เจ้าหล่อนหน้าเจื่อนไป ไม่รู้ด้วยเพราะถูกบิดาขนาบ หรือเป็นเพราะ ไ

ด้รู้ความจริงว่าคนที่ตนกล่าวหาว่าเป็นคนเลี้ยงม้าเมื่อสักครู่นั้นกลับ

กลายมาเป็นเจ้าชายไปเสียได้

เจ้าชายมาอิซทรงพระสรวลเบาๆ แล้วทรงพระปฏิสันถารกับหล่อน

พร้อมแย้มพระสรวลกรุ้มกริ่ม เหมือนกับที่ทรงแสร้งรับสมอ้างเป็นคน

เลี้ยงม้า อย่างที่คนรับใช้ของหล่อนคิดไปเอง

“ขอความสันติสุข ความเมตตา และความเจริญจากพระอัลลอฮ์

จงประสบแด่คุณครับ...คุณผู้หญิงบราวน์”

“เอ่อ...ขอความสันติสุข ความเมตตา และความเจริญจากพระ-

อัลลอฮ์จงประสบแด่ฝ่าบาทเพคะ” คราวนี้เป็นหล่อนบ้างที่ต้องตอบสลาม

อย่างละล่ำละลัก แต่ดวงตาสีเทอร์คอยส์ที่สั่นระริกอยู่เดี๋ยวนี้ก็ยังคงจ้อง

พระองค์อย่างไม่วางตา

ต่อเมื่อบิดาหล่อนเคลื่อนไปมอบรางวัลให้รองอันดับหนึ่ง อลิซาเบธ

ก็ถึงกับสะอึกราวกับเพิ่งหลุดจากภวังค์ ครั้นท่านเรียกเหรียญรางวัล

อีกครั้ง หล่อนจึงรีบขยับเท้าตามไปแล้วก้มหน้างุดๆ พยายามให้ปีกหมวก

กว้างปิดบังใบหน้าตลอดเวลาที่เซอร์อเล็กซ์มอบรางวัลให้รองชนะเลิศทั้งสอง

‘ถ้าจะมีผู้หญิงคนไหนหยุดโลกของเราได้ในครั้งแรกที่ได้พบเจอ

ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นเธอ’ เจ้าชายมาอิซครุ่นคิดอยู่ในพระหทัยเมื่อทอด-

พระเนตรเจ้าของเรือนร่างงดงามนั้นตลอดเวลาระหว่างพิธีมอบเหรียญรางวัล

ครั้งแรกที่พระองค์ทรงเห็นหล่อนในคอกม้า โลกของพระองค์แทบ

จะหยุดหมุนตรงนั้นเลยทีเดียว ไม่น่าเชื่อว่าบนโลกนี้จะมีใครที่สวยอย่าง

หล่อน ผิวของหล่อนผุดผาดประดุจดั่งน้ำนม ผมหรือก็เป็นสีทองอร่ามตา

เสริมให้ดวงตาสีฟ้าใสกับใบหน้ารูปหัวใจดูมีเสน่ห์ขึ้นอีกเป็นกอง ต่อเมื่อ

คนรับใช้ของหล่อนปรามาสพระองค์ว่าเป็นคนเลี้ยงม้า จึงทรงแกล้งรับ

สมอ้างไปอย่างนึกสนุก ครั้นทรงทราบชื่อหล่อนก็ทำให้พระองค์ทรงเข้าใจ

ได้ในทันทีว่า ทำไมหล่อนถึงมีอิทธิพลกับพระองค์ได้อย่างมากมายนัก

มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลยที่เจ้าหล่อนจะทำให้พระองค์ทรง

ประทับใจตั้งแต่แรกเห็น เพราะเป็นที่เล่าลือกันทั่วเกาะอังกฤษมานานแล้ว

ว่า ธิดาคนเล็กของ พลเอก เซอร์ อเล็กซ์ บราวน์ นั้นสวยเข้าขั้นเทพธิดา

อย่างที่พระองค์ตรัสชมออกไปตอนที่หลอกถามชื่อของหล่อน

เป็นที่รู้กันอยู่ว่า พลเอก เซอร์ อเล็กซ์ บราวน์ นั้นมีบุตรอยู่สองคน

 คนโตนั้นคือนาวาตรี เดวิด บราวน์ เป็นนายทหารเรือของราชนาวีอังกฤษ

พระองค์ทรงเคยพบกับเขามาแล้วครั้งหนึ่งที่โรงเรียนนายร้อยแซนด์เฮิร์สต์

ขณะที่ยังทรงศึกษาอยู่ ตอนนั้นเขายังดำรงตำแหน่งเรือโท และได้เข้ามา

เป็นครูฝึกสอนทักษะทางน้ำในโรงเรียน ทรงจำได้ว่าเขาเป็นนายทหาร

หนุ่มที่องอาจมากทีเดียว ตัวใหญ่ล่ำสัน มีดวงตาสีเดียวกับน้องสาว ใบหน้า

แกร่งคมและเป็นที่หลงใหลของสาวน้อยสาวใหญ่ในวงสังคมคนหนึ่ง

ทีเดียว แต่ไม่มีข่าวว่าเขาสนใจใครเป็นพิเศษ ด้วยเขาใช้ชีวิตอยู่ในทะเลเสียเป็นส่วนใหญ่

ส่วนคนน้องนั้นก็ค่อนข้างเก็บตัวเช่นเดียวกัน พระองค์ทรงทราบจาก

พระสหายร่วมชั้นว่าหล่อนมีอายุห่างจากพี่ชายถึงสิบสองปี จากตอนนั้น

มาจนถึงตอนนี้หล่อนก็คงจะอายุครบสิบแปดปีแล้วกระมัง พระสหาย

เล่าให้พระองค์ฟังว่า ที่ทั้งสองพี่น้องอายุห่างกันมากนั้นก็เป็นเพราะภรรยา

คนแรกของเซอร์อเล็กซ์ถึงแก่กรรมลงขณะที่เดวิดมีอายุได้สิบปี หลังจาก

นั้นหนึ่งปี ท่านเซอร์ก็แต่งงานใหม่กับน้องสาวของภรรยาผู้ล่วงลับ จนอีก

หนึ่งปีให้หลังก็ให้กำเนิดบุตรีขึ้นมา ซึ่งก็คือคนที่ท่านเซอร์ตั้งชื่อให้หล่อนว่า ‘อลิซาเบธ’ นั่นเอง

“คืนนี้ที่บ้านของกระหม่อมจะมีงานเลี้ยง อย่างไรเสีย กระหม่อม

ขอทูลเชิญฝ่าบาทไปเป็นเกียรติในงานได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ” เซอร์อเล็กซ์เอ่ย

ขึ้นหลังจากเจ้าชายมาอิซทรงลงจากแท่นรับรางวัลแล้ว

เจ้าชายหนุ่มละสายพระเนตรจากอลิซาเบธไปที่บิดาของหล่อน

ก่อนจะค้อมพระเศียรเล็กน้อยด้วยความสุภาพ “ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ”

เมื่อรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วก็หันกลับไปทอดพระเนตร

หญิงสาวอีกครั้งหนึ่ง จนกระทั่งได้ยินเสียงเซอร์อเล็กซ์ดังขึ้นมาอีกครั้ง

“นี่ลูกสาวของกระหม่อมเอง ชื่ออลิซาเบธพ่ะย่ะค่ะ”

“เราเคยพบกันแล้ว” เจ้าชายแย้มพระสรวลเล็กน้อย

“จริงหรือ” ผู้เป็นบิดาหันไปหาลูกสาวด้วยสีหน้าขึงขัง

เจ้าหล่อนพยักหน้าหงึกๆ อย่างกระวนกระวายใจ

เจ้าชายมาอิซรู้สึกผิดที่ตรัสออกไปเช่นนั้น เพราะอาจจะสร้างความ

เสื่อมเสียให้หล่อนได้ จึงรีบแก้ต่างให้หล่อนทันที “พอดีผมเห็นว่าคุณผู้หญิง

บราวน์สนใจเรื่องม้าน่ะครับ เลยเชิญเธอไปดูเจ้าซาบิกพร้อมๆ กับไอชา”

เมื่อท่านเซอร์ได้ยินชื่อคนรับใช้ใกล้ชิดบุตรสาวก็พยักหน้าอย่าง

คลายใจว่า ลูกสาวคนเดียวมิได้พบปะกับบุรุษหนุ่มตามลำพัง และเมื่อ

ท่านหันไปสนทนากับเจ้าหน้าที่ด้วยเรื่องด่วนบางประการ พระองค์ก็หัน

ไปส่งสายพระเนตรและแย้มพระสรวลกรุ้มกริ่มให้อลิซาเบธ

เจ้าหล่อนทำปากขมุบขมิบเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะทำหน้าคว่ำ

ส่งค้อนให้พระองค์วงใหญ่ แล้วสะบัดหน้าพรืดไป จนเจ้าชายหนุ่มอด

ที่จะขันในพระทัยไม่ได้

“ฝ่าบาท” เสียงเรียกที่ดังขึ้นด้านหลังดึงให้เจ้าชายหนุ่มหลุดพ้น

จากห้วงแห่งหมอกควันสีชมพูในสายพระเนตร

“อ้าว...ดัฟฟา ตาลิด” เจ้าชายมาอิซตรัสเรียกทั้งสองซึ่งเป็นทหาร

ราชองครักษ์ ที่นายพลรอฟีล ผู้บัญชาการกองทหารราชองครักษ์ส่งมา

เพื่อคอยคุ้มกันพระองค์ ขณะที่ทรงศึกษาอยู่ที่ประเทศอังกฤษ

“ได้เวลาเปลี่ยนฉลองพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ” ตาลิดกราบทูล

“อืม” เจ้าชายมาอิซพยักพระพักตร์ ก่อนจะทรงหันกลับไปทำ

พระโอษฐ์ขมุบขมิบกับอลิซาเบธ ‘คืนนี้พบกันนะครับ’

หญิงสาวซึ่งกำลังเผลอมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นถึงกับสะอึก

แต่ไม่ตอบอะไร กลับสะบัดหน้าพรืดไปอีกครั้งราวกับโกรธพระองค์มา

ร้อยปีร้อยชาติ ทำให้เจ้าชายหนุ่มทรงเอ็นดูหล่อนไม่น้อย ก่อนจะทรงหัน

ไปหาบิดาของหล่อนเพื่อกล่าวคำอำลา

ก่อนจะทรงจากมาเจ้าชายมาอิซแย้มพระสรวลให้หล่อนอีกครั้ง

อลิซาเบธยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยคล้ายจะยิ้มตอบ แต่แล้วก็กลับ

แบะปากแล้วเมินใส่พระองค์ ซึ่งคงเป็นผลมาจากที่พระองค์ทรงหลอก

หล่อนว่าเป็นเด็กเลี้ยงม้า โดยหารู้ไม่ว่าท่าทางเช่นนั้นทำให้พระองค์ต้อง

พระทัยขึ้นมาจนทรงคิดว่า อย่างไรเสียคืนนี้ก็จะทรงขอหล่อนเต้นรำด้วยให้ได้ทีเดียว

หลังจากเจ้าชายมาอิซทรงพระดำเนินตามราชองครักษ์ทั้งสองมายัง

ที่พักรับรองส่วนพระองค์ ที่ทางเจ้าหน้าที่จัดการแข่งขันจัดเอาไว้ให้

เหล่าคนรับใช้ทั้งหลายก็พากันมาปลดเปลื้องฉลองพระองค์ออก ก่อนจะ

นำชุดกันดูเราะห์ หรือเสื้อคลุมยาวสีขาวสะอาดมาสวมใส่ให้ ระหว่างนั้น

ดัฟฟาก็กราบทูลขึ้นว่า มีพระราชสาสน์จากสมเด็จพระราชินีนาถนิสรีน

แห่งราชอาณาจักรอัลซาฮาห์ ผู้เป็นพระเชษฐภคินีของพระองค์มาว่า

ให้พระองค์รีบเสด็จกลับอัลซาฮาห์ได้แล้ว เพราะเลยเวลาที่จะทรงขึ้น

ครองราชย์ตามหมายกำหนดการเดิม ที่ได้กำหนดเอาไว้เมื่อสิบแปดปีที่

 แล้วมาสามปีเข้าให้แล้ว

“กราบทูลตอบไปว่าเรายังไม่คิดจะกลับตอนนี้”

“เอ่อ...แต่สมเด็จพระราชินีนาถทรงกำชับมาหนักหนาว่าคราวนี้

เห็นทีจะผ่อนผันอีกไม่ได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” ดัฟฟากราบทูลด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก

“เจ้าก็รู้ว่าอีกไม่กี่เดือนก็จะถึงงานแข่งม้าประจำปีของอังกฤษที่

แอสคอตแล้ว เรากับเจ้าซาบิกฝ่าฟันกันมาขนาดไหนกว่าจะได้เข้าร่วมการ

แข่งขันที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น เราไม่ยอมพลาดหรอกนะ”

“แต่พระราชินีคงจะไม่โปรดแน่หากว่า...”

เจ้าชายหนุ่มรีบยกพระหัตถ์ขึ้นปรามราชองครักษ์ทันที “พระราชินี

กับเจ้าชายอับดุลอะซีซทรงบริหารบ้านเมืองได้เป็นอย่างดีอยู่แล้ว เรา

กลับไปช้านิดช้าหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอก เอาไว้เราได้ถ้วยชนะเลิศแล้วเราจะกลับไปทันที”

ทรงยกเรื่องพระปรีชาสามารถในการปกครองของพระเชษฐ-

ภคินีกับพระเทวันขึ้นมาอ้าง ทั้งสองพระองค์อาจเริ่มต้นกันไม่ดีนัก เพราะ

เจ้าชายอับดุลอะซีซเคยเป็นจอมโจรแดนเถื่อนที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับราชวงศ์

มาก่อน ทว่าในที่สุดทั้งสองพระองค์ก็ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ นานามาครองรัก

กันได้ และเจ้าชายมาอิซก็คิดว่านั่นเป็นโชคดีอันใหญ่หลวงของประเทศ

ชาติเลยทีเดียว เพราะตลอดเวลาสิบแปดปีที่สมเด็จพระราชินีนาถนิสรีน

ครองราชย์ พระองค์ทรงร่วมกับพระสวามีพัฒนาบ้านเมือง จนเกิดความ

ปรองดองกับชนเผ่าต่างๆ อย่างกว้างขวาง รวมไปถึงการผนวกความ

สามารถในด้านการรบของเจ้าชายอับดุลอะซีซกับนายพลรอฟีล ผู้บัญชาการ

กองทหารราชองครักษ์ ทำให้ปราบปรามพวกโจรร้ายในทะเลทรายดำ

ได้ราบคาบไปหลายก๊กหลายเหล่าเลยทีเดียว

“ใครพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก เราจะถือว่าขัดคำสั่งเรา” เจ้าชายมาอิซ

ตรัสเฉียบขาดด้วยสีพระพักตร์เคร่งขรึมจนราชองครักษ์ทั้งสองก้มศีรษะยอมรับอย่างจำใจ

“อ้อ” เจ้าชายมาอิซตรัสอย่างนึกขึ้นได้ อีกทั้งต้องการจะเปลี่ยน

เรื่องสนทนาให้พ้นจากเรื่องกวนพระทัยด้วย “ให้ช่างเสื้อเตรียมชุดสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ด้วยนะ”

“ฝ่าบาทจะเสด็จไปงานเลี้ยงที่ไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ” ตาลิดกราบทูลถาม

เจ้าชายหนุ่มแย้มพระสรวลเล็กน้อย ก่อนจะตรัสตอบไปว่า “คฤหาสน์บราวน์ฮอลล์”

คฤหาสน์บราวน์ฮอลล์ตั้งอยู่บนเนื้อที่สามร้อยเอเคอร์ ทางตอนเหนือ

ของฮันติงดอนเชอร์ ซึ่งอยู่ทางฝั่งตะวันตกของมณฑลเคมบริดจ์เชอร์ เป็น

คฤหาสน์ที่ออกแบบโดยสถาปนิกชาวอังกฤษในศตวรรษที่ ๑๘ เพื่อให้เป็น

ที่พักอาศัยของพลเรือเอกจอร์จ บราวน์ ผู้เป็นปู่ของเซอร์อเล็กซ์ บราวน์นั่นเอง

หลังจากรถม้าพระที่นั่งของเจ้าชายมาอิซผ่านประตูรั้วเข้าไปภายใน

พระองค์ทรงพบว่ารอบๆ อาคารหลังใหญ่สไตล์บารอคอังกฤษที่พัฒนา

มาจากสถาปัตยกรรมแบบพัลลาเดียนนั้น ดารดาษไปด้วยสวนดอกไม้และ

ต้นไม้ใหญ่ร่มรื่นทีเดียว ส่วนตัวอาคารนั้นแบ่งเป็นสามส่วน ตรงกลางเรียกว่า

                                 (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)