ร่านดอกรัก (มุกเรียง)

หญิงสาวร่างระหงในชุดสีดำแบบทันสมัยอุ้มเด็กน้อยวัยขวบเศษ

ก้าวเข้ามาในศาลาที่ตั้งสวดพระอภิธรรมศพ ในระหว่างพระสงฆ์กำลังสวดพระ

อภิธรรม ๗ คัมภีร์* กลายเป็นจุดสนใจของคนในศาลาที่นั่งประนมมือรับฟัง

เสียงสวดมนต์อย่างสำรวม ทุกคนต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว และส่วนหนึ่ง

ให้ความสนใจกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่หญิงสาวลากเข้ามาและเด็กน้อยที่อุ้ม

อยู่ในอ้อมแขน ก่อนหันไปพูดซุบซิบสลับกับปรายตามองเหยียดหยามอีกครั้งแล้วครั้งเล่า

หญิงสาวรับรู้ว่ามีสายตาหลายคู่มองเธออยู่ และรู้ด้วยว่ากำลังซุบซิบ

นินทาเรื่องอะไร แต่เธอไม่ใส่ใจ ดวงตาเธอจดจ่ออยู่ที่โลงสีขาว ซึ่งวางอยู่

ท่ามกลางแจกันดอกกุหลาบสีขาวสลับชมพูที่จัดวางอย่างสวยงาม ใกล้โลงสีขาว

มีรูปถ่ายขนาดใหญ่ของหญิงสาวในชุดราตรี ไม่ต่างจากภาพชุดที่ถ่ายสำหรับงาน

มงคลแต่อย่างใด ใบหน้าหญิงสาวในภาพนั้นยิ้มแย้มอย่างสดใส ดวงตาสีเดียว

กับเธอทอประกายแห่งความสุข ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่แปลกแต่อย่างใดที่เจ้าสาวในภาพ

จะสดใสร่าเริงเช่นนี้ แต่มันกลับทำให้คนมองสลดหดหู่ใจ รูปพวกนี้สมควรวาง

ไว้ให้คนชื่นชมที่ห้องจัดเลี้ยงในงานวิวาห์ หาใช่มาวางไว้ที่หน้าหีบศพในศาลาที่

พระกำลังสวดอภิธรรมเคล้าเสียงร่ำไห้อย่างอาลัยอาวรณ์ของญาติมิตรที่ยังตัดใจมิขาดเช่นนี้

หน้าชุดรับรองสำหรับแขกผู้ใหญ่และเจ้าภาพสวดพระอภิธรรม พรมผืน

หนาปูทับเสื่อพลาสติกขนาดใหญ่ที่ทอเป็นผืนเดียว ลาดเต็มพื้นที่ว่างจากบริเวณ

ที่วางหีบศพถึงยกพื้นที่ซึ่งพระภิกษุกำลังนั่งสวดพระอภิธรรมอยู่ บนพรมผืน

หนาบรรดาญาติของผู้ล่วงลับนั่งประนมมือรับฟังบทสวดมนต์ บางคนกำลัง

ซับน้ำตาที่ซึมออกมา หนึ่งในนั้นคือหญิงวัยกลางคนที่ดวงตาแดงก่ำจากการร่ำไห้

และกำลังได้รับการปลอบโยนจากญาติๆ ซึ่งเป็นผู้หญิงต่างวัยที่นั่งอยู่ด้วยกัน

และทุกสายตาก็เหลียวไปที่ร่างซึ่งมาหยุดยืนมองรูปถ่ายหน้าหีบศพ

“แม่ก้อย” เสียงเรียกชื่ออย่างคาดไม่ถึงดังขึ้น แม้ไม่ดังจนกลบเสียงพระ

ที่กำลังสวดอภิธรรม แต่เรียกให้สายตาหลายคู่เพ่งมองหญิงสาวเจ้าของชื่ออย่าง

เพ่งพิศมากขึ้น ก่อนที่เสียงนินทาจะดังกลบเสียงพระสวด หญิงสาววัยใกล้เคียง

กับคนที่ตกเป็นเป้าสายตาก็ยืนขึ้น เดินเข้าไปหา กระชากแขนแล้วถามลอดไรฟัน

“นังก้อย ใครให้แกมา” หญิงสาวนามแจ่มจันทร์ถามเสียงเขียว ทั้งยังออกแรงลากเจ้าของชื่อ

คนถูกกระชากแขนจนเกือบเซ มองกลับสายตาแข็งกร้าว เธอกลัวว่าแรง

กระชากของแจ่มจันทร์จะทำเด็กหญิงในมือร่วงตกลงไปได้ จึงขืนตัวเอา วาง

กระเป๋าที่ลากมาแล้วผลักแจ่มจันทร์กลับพร้อมพูดเสียงลอดไรฟัน

“ปล่อยแขนฉัน”

“ไม่ปล่อย ออกไปจากศาลาเลยนังก้อย” แจ่มจันทร์ทำหน้าขบเขี้ยวเคี้ยว

ฟัน ไม่ยอมปล่อยแขนหญิงสาวที่หวังอัปเปหิออกไปเสียจากงานศพ

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน แล้วปล่อยแขนฉันได้แล้วนะ” ก้อยหรือ

กณิศาก็ไม่ยอมเช่นกัน เมื่อแจ่มจันทร์ไม่ยอมฟังเสียง ยังคิดจะกระชากแขนทั้งที่

เธออุ้มเด็กเอาไว้ในมือ หญิงสาวจึงผลักอีกครั้งด้วยแรงทั้งหมด แจ่มจันทร์ผงะ

ไปข้างหลังแล้วล้มลงก้นกระแทกพื้นทันที

“โอ๊ย! อี...” แจ่มจันทร์ร้องโอดโอย ยกนิ้วชี้หน้าผรุสวาทด้วยความโกรธ แต่มีเสียงตวาดห้ามไว้

“หยุดเสียที นี่มันในวัดในวา พระก็กำลังสวดอยู่” หญิงวัยกลางคน

ใบหน้าซีดเซียวไร้การปรุงแต่ง ดวงตาแดงก่ำจากการร่ำไห้หันมาห้ามทั้งคู่ แม้

เสียงปรามนั้นจะตะคอกแต่ไม่ได้ดังเกินไปเพราะแค่สองคนยื้อยุดกันก็เป็นเป้า

สายตามากพอแล้ว จึงไม่อยากร่วมวงตกเป็นเหยื่อจากดวงตาอีกหลายๆ คู่ไป

ด้วย ก่อนที่นางจะหันไปหากณิศาที่มองมาอย่างสำนึกผิดและขออภัยอยู่ในที

“กลับไปคอยที่บ้านก่อน”

“แม่!” กณิศาพ้อเสียงละห้อย แต่ไม่กล้าเอ่ยอันใดอีกเมื่อเห็นแววตา

แข็งกร้าวระคนตัดพ้อของนางสายบัวผู้เป็นมารดา หญิงสาวรีบยกมือไหว้ทั้งที่มี

เด็กน้อยในอ้อมแขน อ้อนวอนเบาๆ

“ให้ก้อยจุดธูปบอกพี่เกดก่อนได้ไหมคะ”

“จะบอกอะไรล่ะ บอกว่าน้องชั่วๆ ที่มันหนีไปกับแฟนของพี่สาวตัวเอง

กลับมาแล้วน่ะหรือ” แจ่มจันทร์ได้ทีจึงพูดถากถางขึ้นอีกทั้งคำพูดและสายตา

เพราะเจ็บใจที่ถูกกณิศาทำให้เจ็บตัวจนก้นระบมในเวลานี้ แต่เธอก็ถูกปรามเบาๆ จากมารดาตนเอง

“พอทีเถอะจันทร์” แล้วหันไปพูดกับหญิงสาว “กลับไปคอยที่บ้านเถอะ

แม่ก้อย ให้นายชาติขับรถไปส่ง” นางสำรวยผู้มีศักดิ์เป็นน้าบอกหลานสาว ก่อน

หันมองหาชายที่เอ่ยชื่อเพื่อจะให้ไปส่งกณิศาที่บ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากวัดนี้เท่าใด

นัก เมื่อไม่เห็นอยู่ในสายตาจึงหันไปสั่งบุตรสาวของตนเอง

“จันทร์ไปตามนายชาติมาซิ”

“ผมขับรถไปส่งเองครับ” เสียงทุ้มแทรกขึ้นจากด้านหลังของหญิงสาวที่

กำลังถูกกีดกันออกไปให้พ้นจากบริเวณงาน ทุกคนหันไปมองพร้อมเพรียงกัน

ชายเจ้าของคำพูดยิ้มบางๆ ให้ทุกสายตา ก่อนจะหันมาค้อมศีรษะให้กณิศา

“เชิญครับคุณก้อย” เขาเอ่ยชวนอย่างสนิทสนม แล้วหยิบกระเป๋าเดินทาง

ของเธอมาถือเอาไว้ เพื่อไม่ให้หญิงสาวปฏิเสธได้

กณิศามองชายหนุ่มแล้วหันกลับไปมองมารดาที่ยังวางหน้านิ่งเหมือน

ไม่ไยดี ไม่เหมือนสำรวยและแจ่มจันทร์ที่ยังจับจ้องเธอและเด็กน้อยในอ้อมแขน

ผู้เป็นน้าพยักหน้าสนับสนุน ส่วนแจ่มจันทร์ผู้เป็นลูกกลับแสยะมุมปากส่งสายตา

เหยียดหยาม กณิศาไม่สนใจคนทั้งคู่เท่ามารดาของตนเอง และรู้สึกเจ็บแปลบ

เมอื่ นางสายบวั เมนิ หนี หนั ไปสนใจกบั เสยี งสวดพระอภธิ รรมตอ่ หญงิ สาวตดั สนิ -

ใจเดินตามชายคนดังกล่าวไป เพราะขืนยืนอยู่ตรงนี้ต่อ นอกจากจะเป็นเป้า

สายตานานขึ้นแล้ว หัวตาเธอก็เริ่มร้อน น้ำตาที่เกิดจากความน้อยใจมารดากำลัง

จะเอ่อคลอ แต่ยังมิวายหันไปมองรูปถ่ายของกนกกรพี่สาวที่ล่วงลับอย่างสำนึก

ผิดที่ตนยังไม่ได้มีโอกาสจุดธูปหน้าหีบศพเพื่อขออโหสิกรรมในสิ่งที่ผ่านๆ มา

สายตาหลายคู่เฝ้ามองจนกณิศาอุ้มเด็กน้อยออกไปนอกศาลา เดินตาม

ชายหนุ่มไปที่ลานจอดรถ แล้วหันกลับมาซุบซิบพูดคุยจนบางคนตั้งหน้าตั้งตา

พูดถึงเรื่องของหญิงสาว จนลืมไปว่าเวลาและสถานที่นี้พึงอยู่ในความสำรวม

“ถ้าเป็นลูกสาวฉัน จะตีให้หลังลายแล้วขังไว้ในห้องไม่ให้ออกมาร่าน หนี

ตามผู้ชายไปแบบนี้หรอก”

“หน้าไม่อาย ยังมีหน้ากลับมาอีก แถมกระเตงลูกมาด้วย เป็นฉันจะ

ตะเพิดไปให้ไกลไม่ให้เหยียบเข้าบ้านหรอก ขายขี้หน้าจริงๆ”

“เด็กที่อุ้มมาน่ะเหมือนจะเป็นผู้หญิงเสียด้วย คอยดูเถอะอีกหน่อยก็

หัวกระไดไม่แห้ง ดอกทองเหมือนแม่มันนั่นแหละ”

“แอ้ม!”

เสียงกระแอมดังขึ้นด้านหลังวงนินทาจนทั้งหมดสะดุ้งโหยง หุบปากที่

กำลังจะด่าว่าอย่างเมามัน แต่ไม่มีสักคนที่จะกล้าหันกลับไปมองว่าผู้ใดส่งเสียง

ขัดจังหวะขึ้น มือที่ประนมไว้แค่ระดับตักรีบยกขึ้น ก้มหน้าสำรวมประหนึ่งคน

ซาบซึ้งในรสพระธรรม แต่ยังมิวายชายตามองซึ่งกันและกันเป็นระยะๆ เหมือน

จะมีสัญญาต่อกันว่าเรื่องที่พูดนั้นยังไม่จบไม่สิ้น ในขณะที่คนส่งเสียงขัดขึ้นด้วย

ความรำคาญนั้นหันไปมองตามร่างหญิงสาวที่ถูกนินทาอย่างเวทนา ต่อไปแม้จะ

เสร็จสิ้นงานศพของกนกกรแล้ว แต่เธอจะต้องตกเป็นเหยื่อจากปากของชาวบ้านไปอีกนานทีเดียว

หนทางที่ทอดยาวไปข้างหน้าแม้จะเป็นเพียงถนนลูกรังสีแดงฝุ่นฟุ้ง

กระจายยามหน้าแล้ง ที่เห็นกันเจนตาในชีวิตชนบทห่างไกลความเจริญเช่นเมือง

หลวงหรือเมืองใหญ่ แต่สองข้างทางหาได้มืดมิดหรือรกครึ้ม เพราะมีดวงไฟให้

แสงสว่างเป็นระยะๆ เรียกได้ว่าไม่อันตรายจากสัตว์ร้ายสำหรับคนเดินเท้าใน

เวลาค่ำคืน แต่สำหรับอันตรายจากน้ำมือมนุษย์นั้น แม้จะมีไฟทางส่องสว่าง หรือ

จะเป็นแสงจากพระอาทิตย์ดวงกลมโตเวลากลางวันแสกๆ ผู้มีจิตใจหยาบช้าก็

สามารถทำสิ่งผิดกฎหมายไร้ซึ่งมนุษยธรรมได้โดยไม่สนใจเวล่ำเวลา

ภายในรถกระบะโฟร์วีลคันใหม่เอี่ยมที่กำลังแล่นไปข้างหน้าอย่างช้าๆ

หญิงสาวอุ้มเด็กน้อยที่ผล็อยหลับอิงอกเอาไว้ สายตาเธอมองไปข้างหน้าอย่าง

สนใจ เวลาเกือบสองปีที่ไม่ได้เหยียบย่างมาที่แห่งนี้ทำให้เห็นถึงความแปลกตา

สองข้างทางที่เคยรกร้างไปด้วยต้นไม้ไร้ประโยชน์และวัชพืช กลางคืนก็มืดสนิท

จนไม่มีใครกล้าเดินผ่าน มาบัดนี้กลับสว่างไสวไปด้วยไฟทางสีนวลที่ส่องเป็น

ระยะๆ ต้นไม้รกๆ ข้างทางก็ตัดแต่งเป็นรูปเป็นทรงไม่ให้กิ่งก้านเกิดเงาบดบัง

แสง เมื่อผ่านชุมชนก็เห็นบ้านเรือนริมถนนต่างพร้อมใจกันติดไฟส่องสว่างหน้า

บ้านตนเอง ผิดไปจากเมื่อก่อนจากหน้ามือเป็นหลังมือ

“แปลกตาใช่ไหม” สารถีหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นว่ากณิศาสนใจมองข้างทาง

เป็นนานสองนาน จนไม่พูดคุยกับเขาเลยตลอดเส้นทางที่ผ่านมา

หญิงสาวเหลียวมามองเขาช้าๆ ก่อนพยักหน้าให้เล็กน้อย แต่ไม่ได้เอ่ย

วาจาอันใด ชายหนุ่มจึงพูดต่อ

“พี่ชายผมเป็นคนเข้ามาพัฒนาและปฏิรูปความเป็นอยู่ของคนที่นี่ ถนน

หลายสายลาดยาง บางสายแม้ไม่มีงบประมาณมาลาดยางมะตอย แต่ก็ถมลูกรัง

อัดแน่นฝนตกไม่เละ ไม่เป็นหลุมเป็นบ่อ แล้วก็ติดไฟส่องสว่างทุกสายเพื่อความ

ปลอดภัยของผู้สัญจร หน้าบ้านก็ขอความร่วมมือให้เปิดไฟคนละหนึ่งดวงตลอด

คืน คุณก้อยรู้ไหมว่าลดปัญหาอาชญากรรมได้มากทีเดียวนะครับ”

ชายหนุ่มพูดอย่างภูมิใจเสมือนเป็นคนทำโครงการดังกล่าวเสียเอง แต่

เหมือนหญิงสาวผู้ร่วมโดยสารมาในรถจะไม่ให้ความสนใจมากเท่าใด เธอแค่

พยักหน้ารับทราบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่เขาก็เข้าใจดี เวลานี้จิตใจหญิงสาว

คงหดหู่กับการเสียชีวิตของพี่สาวและเหตุพิพาทในวัดเมื่อสักครู่

“น้องชื่ออะไรครับ ผู้หญิงใช่หรือเปล่า” เขาอยากหาเรื่องคุยกับเธอจึงถาม

ถึงเด็กน้อยที่หลับอยู่แนบอก แม้จะรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้งหลังทำใจได้ไม่

นาน เพราะกณิศานับเป็นคนบ้านเดียวกันที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ และเขาก็แอบ

ชอบเธอมาตั้งแต่เริ่มแตกพาน เรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงคนแรกที่ชอบและคิดจะจีบ

แต่เวลานั้นทั้งตัวเขาและกณิศาต่างเข้าไปเรียนในกรุงเทพฯ จะมีพบเจอกันบ้างก็

ตอนปิดเทอม เขาจำได้ดีว่าจะยิ้มอย่างขัดเขินเสียทุกครั้งเมื่อพบเจอหญิงสาว

ไม่ว่าสถานที่ใด พบเจอตามลำพัง หรือมากับบุคคลอื่น

กณิศาและกนกกรพี่สาวนับเป็นสาวหน้าตาดีถึงขั้นสวยที่สุดในหมู่บ้าน

ทำให้เป็นที่หมายปองของชายหนุ่มทั่วไป ตัวเขาจึงมีคู่แข่งเป็นจำนวนมาก แต่

เรียกได้ว่ายังไม่ได้เปิดตัวลงแข่งขัน รางวัลแห่งชัยชนะก็มีคนคว้าไปเสียแล้ว

เมื่อกณิศาหนีหายไปพร้อมชายอีกคนที่กำลังจะแต่งงานกับกนกกร เป็นที่

กล่าวขานกันไปทั่วทั้งหมู่บ้าน ตอนกณิศาหายหน้าไปใหม่ๆ ครอบครัวของเธอ

แทบจะเข้าหน้าชาวบ้านไม่ติด ไม่พบปะเพื่อนบ้าน ไม่กล้าเหยียบย่างไปในตลาด

เพราะทนกับคำถามและสายตาเหยียดหยามของคนเหล่านั้นไม่ไหว

กนกกรที่ถูกน้องสาวแย่งคนรักไปเสียใจทุกข์ใจมากมายแต่คงไม่เท่านาง

สายบัวผู้เป็นมารดา เพราะถือว่าอับอายชาวบ้านเป็นสองเท่า ลูกสาวคนโตเป็น

ม่ายขันหมากทั้งที่เตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว ส่วนลูกสาวคนเล็กก็ทำเรื่องงาม

หน้าหนีตามคู่รักของพี่ตนเองไป อันเป็นเหตุให้งานแต่งของพี่สาวต้องล้มเลิกไปโดยปริยาย

ส่วนตัวเขาก็แทบไม่เป็นผู้เป็นคน หมดอาลัยในชีวิตไปพักใหญ่ แต่ไม่มี

ใครรู้ว่าสาเหตุมาจากเรื่องของกณิศา เพราะเขายังไม่ทันได้เอ่ยปากให้ใครรู้ว่า

ชอบเธอ กับเจ้าตัวแล้วยิ่งไม่เคยได้เผยความในใจเพื่อสานต่อความสัมพันธ์

แต่อย่างใด เรียกได้ว่าเขาอกหักเสียตั้งแต่ในมุ้งเลยทีเดียว

“ลูกสาวค่ะ ชื่อรวงข้าว” เสียงตอบสั้นๆ ของกณิศารั้งชายหนุ่มกลับมา

จากความหลังที่กำลังหวนรำลึก

“ชื่อน่ารักจังนะครับ คงจะเหนื่อย หลับปุ๋ยเลย” เขายิ้มให้เธอแม้ไม่มี

รอยยิ้มหรือคำพูดตอบแต่อย่างใด

หญิงสาวปล่อยให้ความเงียบครอบครองพื้นที่ภายในห้องผู้โดยสาร

อีกครั้ง ชายหนุ่มลอบถอนหายใจช้าๆ คงเปล่าประโยชน์ที่จะชวนเธอพูดคุย

แม้อยากจะถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของเธออีกมากมาย เขาพารถมุ่งหน้าไปยัง

จุดหมายซึ่งเป็นบ้านหลังงามที่มีอาณาบริเวณกว้างขวางพอสมควร

รถคันใหม่เอี่ยมแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านที่เปิดไฟสว่างไสวทว่าดู

เงียบเหงาจนวังเวง นิพลเปิดประตูลงจากที่นั่งคนขับอ้อมมาเปิดประตูให้กณิศา

ชายหนุ่มส่งมือไปหวังรับเด็กน้อยมาอุ้มเอาไว้เพื่อให้กณิศาลงจากรถได้อย่าง

สะดวก ทว่าหญิงสาวปฏิเสธไม่ยอมส่งเด็กหญิงตัวน้อยที่อุ้มเอาไว้แนบอก ขยับ

ลงจากรถด้วยตนเองจนนิพลต้องรีบหลบทางให้ แล้วเดินไปยกกระเป๋าเดินทางลงจากกระบะท้าย

กณิศาหยุดยืนหน้าบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้หลังเดิม บ้านที่ไม่ได้มาเหยียบเป็น

เวลาสองปีกว่า บ้านแสนสุขที่อบอวลไปด้วยความรักในอดีต แต่บัดนี้เวลานี้บ้าน

กลับดูวังเวงเงียบเหงา ช่วงเวลากลางคืนไม่ได้เป็นเงื่อนไขทำให้บ้านดูเหงาลงไป

มากขนาดนี้ แต่นั่นเป็นเพราะความสูญเสียที่เกิดขึ้นในบ้าน บ้านที่มีแม่เป็น

หัวหน้าครอบครัวตั้งแต่บิดาเสียชีวิตไปตอนเธอเรียนมหาวิทยาลัยปีแรกเท่านั้น

เอง แม่ต้องอยู่กับกนกกรตามลำพังเพราะตัวเธอเองเข้าไปเรียนระดับอุดมศึกษา

ที่กรุงเทพฯ ขณะที่กนกกรเรียนวิทยาลัยอาชีวะอยู่ที่บ้านเกิด

วันหยุดไม่ว่าจะช่วงยาวเช่นปิดเทอมหรือช่วงสั้นเช่นเสาร์อาทิตย์หรือวัน

นักขัตฤกษ์ กณิศาก็พยายามกลับมาบ้าน งานของเธอคือช่วยแม่ดูแลสวนผลไม้

และไร่องุ่น ส่วนกนกกรนั้นถนัดทำงานบ้านมากกว่าออกไปตากแดดให้เหงื่อไหล

ไคลย้อย จนบางครั้งแม่ยังเอ่ยแซวว่าสาวชาวกรุงไม่กลัวแดด แต่สาวบ้านนอก

กลับกลัวแดดยิ่งกว่ากลัวผี การได้นอนหนุนตักแม่ และรับประทานอาหารพร้อม

หน้าสามคนแม่ลูกเป็นช่วงเวลาที่เธอมีความสุขที่สุดหลังบิดาจากไป แต่เวลานี้

ภาพแห่งความสุขเหล่านั้นไม่มีวันหวนคืนมาอีกแล้ว

กณิศาเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาข้างแก้ม ก่อนมองหากระเป๋าเดินทางที่นิพล

ยกลงมาจากกระบะท้าย ชายผู้มีน้ำใจยังถือไว้มิได้วางลง ซ้ำยังหิ้วเดินไปมองที่ประตูหน้าบ้าน

“คุณก้อยมีกุญแจไหมครับ บ้านล็อกนี่นา” นิพลหันกลับมาถาม ก่อนจะ

                              (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)