บ่วงวิมาลา

“พี่นิภาแน่ใจหรือคะว่าทำแบบนี้แล้วจะสำเร็จ” วิมาลาถามเสียง หวาดหวั่นขณะมองนิภา ผู้จัดการฝ่ายบุคคลของบริษัทสตาร์ไลต์เทผงสีขาวๆ

ลงในแก้วเครื่องดื่มในถาดปริมาณหนึ่ง

“ต้องสำเร็จสิ ก็เราวางแผนก้นอย่างรัดกุมแล้ว เราจะพลาดได้ยังไง”

วิมาลาลังเล ไม่ได้เพิ่งเป็นก่อนลงมือ แต่ความคิดของเธอแบ่งออกเป็น สองฝักสองฝ่ายมาตั้งแต่เริ่มตอบรับงานนี้แล้วด้วยซํ้า

“อีกอย่าง น้ำผึ้งก็มั่นใจแล้วไม¹ใช่หรือว่า คุณกันย์เก็บเอกสารไว้ที่นั่น”

“ก็...ค่ะ แต่สิ่งที่เรากำลังทำมันเสี่ยงมากนะคะ ล้าคุณกันย์ตื่นขึ้นมา เทมิแย่กันหมดรึคะ แล้วถ้าคุณอิฐมาเห็น หรือถ้าคุณกันย์ล้มพับไปก่อน”

“น้ำผึ้งไม่ต้องห่วง ยานอนหลับแค่^,นี้จะทำให้คุณกันย์ง่วงแล้วรีบกลับ

ห้อง แล้วก็เป็นหน้าที่ของน้ำผึ้งที่จะต้องให้เขากินที่เหลือ แล้วเขาก็จะหลับ

เป็นตายไปถึงเช้า พอเขาหลับ ก็รีบขโมยกุญแจตู้เซฟแล้วเอาเอกสารออกมา

แค่นี้ก็เรียบร้อย” นิภาอธิบายอย่างไม่เห็นว่าสิ่งที่หญิงสาวต้องทำเป็นเรื่อง

ยากเย็นแสนเข็ญ แต่สำหรับผู้หญิงที่แสนจะอยู่ในกรอบอย่างวิมาลา ไม่เคย

แม้แต่จะฆ่ามดสักตัว ต้องมาทำสิ่งที่เลวร้ายเช่นนี้ ก็หวาดกลัวไปหมดทุกอย่าง

“อย่าลืมนะว่าน้ำผึ้งรับเงินคุณอรมาแล้วก้อนหนึ่ง และถ้าทำสำเร็จ

ก็จะได้เงินตอบแทนอีกก้อนใหญ่ แค¹นี้เราทุกคนก็พลอยสบายกันไปหมด”

วิมาลากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น...เธอมองแก้วไวน์สลับกับหันไป มองชายหนุ่มที่ยืนคุยกับพนักงานคนหนึ่ง

ของรีสอร์ตภายในงานเลี้ยงฉลอง ประจำปีของบริษัท เขาดื่มเข้าไปหลายแก้วตั้งแต่หัวคํ่า เพราะใครต่อใคร

ก็อยากชนแก้วกับนายหัวทั้งนั้น ถ้าเธอนำแก้วนี้ไปให้ เขาก็จะหลับเป็นตาย

อย่างที่นิภาบอก แต่สิ่งที่ยากก็คือ เธอจะต้องเป็นคนพาเขาเข้าไปในห้องเอง

แล้วจึงจะขโมยกุญแจเซฟจากเขาได้ แต่เธอจะผ่านอิทธิฤทธ์ ลูกน้องคนสนิท

ของกันย์ไปได้อย่างไรกัน

“แล้วคุณอิฐล่ะคะ” เธอถามไปทันที

“โอ๊ย นายอิฐน่ะ ล้ารู้ว่านายหัวของเขาไปกับน้ำผึ้ง เขาไม่มายุ่งด้วย

หรอก อย่าลืมนะว่าตอนนี้ใครๆ ก็รู้ว่านายหัวน่ะสนใจหนูอยู่...” นิภายิ้มอย่าง

มีนัย ทำให้หญิงสาววัยยี่สิบสามถึงกับหน้าร้อนวูบ เพราะตั้งแต่เข้ามาทำงาน

กันย์ก็แสดงออกอย่างเปิดเผย และแม้ว่าเธอจะอ่อนวัยกว่าเขาถึงหนึ่งรอบ

แต่เสน่ห์ของเขาก็ยังคงทำให้หัวใจสาวสั่นคลอนทุกครั้งที่เจอกัน...เพียงแต่

เธอคอยเตือนตัวเองเสมอว่าตนจะหลงรักเขาไม่ได้ เพราะยังมีงานที่ต้องทำให้ สำเร็จ และหากทำงานสำเร็จ เธอก็จะต้องหายสาบสูญไปจากชีวิตของเขา

“อีกอย่างนะ ถ้านายหัวไม่อยู่ เขาก็ต้องคอยดูแลงานแทน และไม่ต้อง ห่วงหรอก ยัง'ไง'พี่ก็'จะคอยกัน พยายามดึงอิฐออกไปจากทางเอง นี้]ผึ้ง'จะ'โต้ ไม่ต้องกังวล”

ถึงจะไม่ต้องห่วงคนสนิทของกันย์แล้ว แต่ยังห่วงว่าตนจะหลอก

กันย์ให้ตามเธอไปในบ้านพักของเขาได้อย่างไรกัน...แล้วถ้าปริมาณยาที่ให้ไป

ทำให้เขาหลับก่อนที่จะถึงบ้านของเขาล่ะ เธอจะลากเขาเข้าบ้านไหวหรือ...โอ๊ย ปัญหาช่างมีนับร้อยๆ ที่ยังแก้ไม่ตก

“เนี่ย...พี่ดีใจมากรูไหมที่นํ้าผึ้งจะหนีไปจากคุณกันย์ได้ ถ้าขืนคบกับ

เขาจริงๆ เมื่อไหร่ ต้องมีแต่นํ้าตาเช็ดหัวเข่าเหมือนพนักงานที่นี่หลายคน ไม่มี

ใครจับเขาได้สักคน รีบจากไปก่อนที่จะเสียใจ ถลำลึกไปมากกว่านี้”

คนพูดยํ้าเตือนความชั่วร้ายของกันย์ เหมือนกับที่คอยเตือนตลอด

เกือบสามเดือนที่ผ่านมา และยัดถาดใส่มือของวิมาลา ก่อนที่เธอจะหาคำตอบ ให้แก่ตนเองได้

“ลงมือได้แล้ว แก้วขวาของเขา พอไปใกล้ๆ ก็หยิบแก้วยื่นให้เขาเลย

ล่ะ อย่าให้พลาด” นิภาเตือน

“ค่ะพี่” เธอพึมพำรับ

“เก็บยาที่เหลือให้ดี พอเข้าไปในห้องของเขาแล้ว ค่อยผสมให้เขากิน

อีกจนหมดซอง ทีนี้ได้หลับถึงเข้าเลย” นิภามองใบหน้าแหยๆ ของหญิงสาว ตรงหน้าแล้วก็เอ่ยเตือนอีกครั้ง

“ครั้งนี้จะเป็นโอกาสที่ดีที่สุดของเรา ถ้าสำเร็จ น้ำผึ้งก็จะออกไปจากที่นี่ทันที ไม¹ต้องอายหรอกว่าใครจะนินทา พรุ่งนี้ก็จะ

ไม่ต้องเจอใครแล้ว ฉะนั้น ใช้มารยาหญิงให้เป็นประโยชน์ ทำให้คุณกันย์

เห็นว่าน้ำผึ้งสนใจเขา แล้วก็หาวิธีชวนเขาไปที่ห้องให้ได้”

วิมาลาสูดลมหายใจเข้าลึก...หลายครั้งติดกัน พยายามคิดถึงมารดา

ที่ป่วยอยู่ที่บ้าน คิดถึงเงินก้อนใหญ่ หากงานนี้สำเร็จ เธอก็จะมีเงินไว้ดูแล

มารดาไปตลอดชีวิต เงินที่เหลือก็จะนำมาเปิดร้านเบเกอรีเล็กๆ ของตนเองบ้าง

“ไป๊ ไปได้แล้ว” นิภาดันหลังให้เธอออกเดิน

วิมาลาจำใจยกเท้าอันแสนจะหนักอึ้งเข้าไปในงาน จนถึงจุดที่กันย์ยืน

อยู่จนได้...และเหมือนเช่นเคย อิทธิฤทธิ์ยืนอยู่ใกล้ๆ กันย์เสมอ

เธอวางถาดลงบนเคาน์เตอร์ใกล้ๆ ตัว หยิบแก้วขวามือสำหรับกันย์

และอีกใบสำหรับตนเอง แล้วเดินเข้าไปหากันย์ พร้อมกับส่งรอยยิ้มหวาน บาดใจ

“รับไวน์ลักแก้วนะคะ ดื่มแรงๆ มาเยอะแล้ว”

“แหม คุณนี่ช่างรูใจผมจริงๆ” กันย์หันมายิ้มตอบ และรับแก้วไวน์

จากมือของเธอ “พนักงานที่นี่คอแข็งกันจริง กินเท่าไหร่ก็ไม่เมา ผมนี่แทบจะ

ไม่ไหวแล้ว”

“ระวังวิสกี้กับไวน์มันจะตีกันนะครับนายหัว” อิทธิฤทธี้เตือน แต่

ไม่จริงจังนัก เพราะกลั้วด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ

“ยังขาดเบียร์ ล้าได้เบียร์อีกอย่าง คงสลบ” กันย์ตอบขำขัน วิมาลา

ได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึกไม่สบายใจลงไป สายตาก็จับจ้องแก้วไวน์ว่า เมื่อไหร่เขาจะเริ่มดื่ม

แต่กันย์กลับวางแก้วลง แล้วปรบมือเมื่อนักร้อง สมัครเล่นบนเวทีร้องเพลงจบพอดี

ตามด้วยนักร้องอีกคนที่รีบขึ้นไปคว้าไมโครโฟน

“พวกนี้นอกจากดื่มเก่งแล้วยังร้องเพลงเก่งด้วย” อิทธิฤทธิ์วิจารณ์

“เอาเถอะ ปีละหน ให้พวกเขาดื่มกินตามสบาย” กันย์บอกอย่าง

ใจป้า ก่อนโบกมือไล่ “แกจะไปไหนก็ไป ไป๊ ฉันจะดื่มกับสาวสวย ไม่ต้องการนายแล้ว”

คนสนิทปรายตามองเธอ ก่อนจะหัวเราะเสียงด้งลั่น

“ถ้างั้น ฝากคุณน้ำผึ้งดูแลนายหัวแทนผมก็แล้วกัน ผมจะได้ไปกินเหล้าบ้าง”

“ไปเลย” คนตอบกลับเป็นกันย์ “เดี๋ยวน้ำผึ้งจะดูแลฉันเอง ใช่ไหมจ๊ะ”

ท้ายประโยคเขาหันมาถามเสียงหวาน วิมาลาท่าหน้าเจื่อนๆ แตกรีบพยักหน้า

“คงดูแลไม่ดีเท่าคุณอิฐหรอกค่ะ”

“แต่ผมคิดว่าคุณจะดูแลผมได้ดีกว่าเจ้าหมอนั่น” เขาก้มหน้าลงมา

ใกล้อีกนิด กลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางรวยรินปนมาในลมหายใจของเขา บอกให้

รู้ว่าเขาเมาเอาเรื่องเหมือนกัน มิเช่นนั้นคงไม¹พูดจาหวานแยบเช่นนี้ เพราะ

ก่อนหน้า แม้จะได้ยินใครต่อใครบอกหลายครั้งว่านายหัวสนใจเธอ แต่เขา

ก็ยังไม่เคยพูดจาเกี้ยวพาเหมือนเมื่อครู่ นี่แหละ เขาถึงเรียกว่าน้ำเมาพาไป

“งั้น ดื่มไวน์กับน้ำผึ้งก็แล้วกันนะคะ เพราะวิสกี้คงไม่ไหว” เธอรีบดึงเข้าสู่เรื่อง

“ดื่มไวน์กับนํ้าผึ้ง...ผมคงเมานํ้าผึ้งมากกว่า..ดวงตาสีเข้มของเขา

หรี่ลง...ส่งสายตาหวานฉํ่าให้เธอ ทำให้คนถูกหว่านเสน่ห์ถึงกับร้อนๆ หนาวๆ

ทั้งอายและกลัวจนเหงื่อออกเต็มมือ พร้อมๆ กับแก้มร้อนจนแทบระเบิด

เพราะคำหวาน แต่เมื่อแสดงบทบาทมาจนถึงขนาดนี้แล้ว เธอก็จะต้องแสดง

ต่อไปให้ตลอดรอดฝัง จึงรีบยกแก้วไวน์ รวบรวมความกล้า

“ดื่มหน่อยนะคะ”

เขายกแก้วไวน์แตะกับเธอเบาๆ แล้วยกจิบ เช่นเดียวกับเธอที่ยังไม่รีบ

ดื่มจนหมด เพราะมีงานต้องทำอีกมากในคํ่าคืนนี้

“ทุกคนมีความสุขมาก ผมดีใจที่เห็นรอยยิ้มของทุกคน” เขาผายมือ

ไปรอบๆ ห้อง ที่พนักงานของรีสอร์ตต่างร้องเล่นเต้นรำกันสุดเหวี่ยง

“ค่ะ” เธอพึมพำรับ ก่อนจะลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา...

พร้อมกับคิดว่า เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าคนอย่างเขาที่ใจกว้างกับลูกน้องราวกับ

แม่น้ำเช่นนี้จะเป็นผู้ชายที่แสนจะโหดร้าย ลงมือทำร้าย ทุบตีลูกเมียได้อย่าง

ในภาพที่เห็น...แต่คนเรา รู้หน้าไม่รู้ใจ...ฉากหน้าเป็นสุภาพบุรุษ หลังฉาก

อาจจะเลวร้ายจนคิดไม่ถึง

วิมาลาปัดความคิดไร้สาระออกจากหัว เพราะเธอจะอยู่กับเขาอีกแค่ ไม่กี่ชั่วโมง พอพระอาทิตย์วันรุ่งขึ้นโผล่พ้นขอบฟ้า

เธอก็จะจากเขาไปอย่างถาวร

กันย์ยกไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแล้ว เธอจึงรีบอาสา “เติมไวน์อีกนิดนะคะ”

“เอาสิ” เขายื่นแก้วไวน์ให้

เธอเดินไปที่บาร์ แล้วบอกบาร์เทนเดอร์รินไวน์ที่กันย์โปรดปราน

ลงไปอีก ระหว่างนั้นเธอก็หันไปสบตานิภาที่ยืนลุ้นอยู่ใกล้ๆ เธอต้องหายใจเข้า ลึกๆ อีกหลายครั้ง ก่อนจะหยิบแก้วไวน์กลับมา

ยื่นให้ชายหนุ่มที่กำลังคุยกับ แม่บ้านสาวใหญ่ที่เข้ามาทักทาย พอเขารับแก้วไปก็ดื่มกับแม่บ้านไปหลายจิบ

และพนักงานคนไหนผ่านเข้ามา เขาก็ชนแก้วไปหมด โชคดีที่ใกล้เวลางาน

เลิกแล้ว หากกันย์จะเมาขอตัวกลับก่อน ทุกคนคงจะไม่ผิดสังเกต

เธอยืนจิบไวน์ของตนเงียบๆ ข้างตัวกันย์ และคอยมองเขาอย่างใกล้ชิด

ผ่านไปราวห้านาที เขาถึงเริ่มมีปฏิกิริยา ด้วยการสะบัดศีรษะติดๆ กันหลายครั้ง

 “เมาแล้วหรือคะ” เธอถาม ขยับเข้าไปใกล้เขาอีกนิด

“มึนๆ” เขาตอบ “ไม่ได้กินหนักๆ แบบนี้มานาน กินไปไม่เท่าไหร่

ก็ไม่ไหวเสียแล้ว”

“ถ้างั้น ให้คุณอิฐดูแลที่นี่ต่อไหมคะ น้ำผึ้งจะเดินไปส่งคุณที่บ้านพัก

เอง” เธออาสา แล้วก็เห็นเขาฉีกยิ้ม

“ดีเหมือนกัน ขืนอยู่ต่อ ก็ต้องชนแก้วกับพวกคอทองแดงพวกนี้ไม่มี

วันจบ เราสองคนกลับไปนั่งคุยกันต่อที่บ้านของผมดีกว่า”

เธอเข้าใจความหมายของเขาดี...หากเป็นทุกครั้ง เธอจะต้องรีบปฏิเสธ แต่คืนนี้เธอปฏิเสธไม่ได้

เพราะยาอีกครึ่งหนึ่งยังอยู่ในกระเป๋า และงานที่ จะต้องท่าให้สำเร็จ

“นึกว่าวันนี้คุณกันย์จะไม่ท่างานเสียอีก” เธอเฉไปอีกเรื่อง

“ผมไม่คิดจะคุยเรื่องงานกับคุณหรอกนะคืนนี้ นอกจากจะหาเพื่อน

นั่งดื่มต่ออีกสักนิด” เสียงของเขาอ่อนโยนลง จนวิมาลาแทบจะรู้สึกผิดที่จะ

ต้องท่าในสิ่งที่ตนจำเป็นต้องท่า

“คุณอิฐน่าจะเป็นเพื่อนดื่มที่ดีกว่าน้ำผึ้งแน่ๆ ค่ะ” เธอไม่รีบตอบรับ

“แต่คืนนี้ผมไม่อยากคุยกับเขานี่นา...อยากคุยกันต่อเรื่องเมื่อคืนก่อน”

เขาหรี่ตาลง เต็มไปด้วยนัยที่รู้กันระหว่างเธอกับเขาเท่านั้น

“แหม ทำไมคุณกันย์พูดแบบนั้นล่ะคะ” เธอเอียงอายโดยไม่ต้องแสร้ง ลังเล ก่อนตัดสินใจ

“ล้ารั้น ดื่มเป็นกาแฟแทนดีไหมคะ อาจจะท่าให้คุณหายง่วงได้”

“คุณดื่มกาแฟ ผมดื่มไวน์ ตกลงไหม?” เขาต่อรอง

“รั้นก็ได้ค่ะ แต่แค่ดื่มกาแฟแก้วเดียวนะคะ” เธอตั้งเงื่อนไขขึ้นมาบ้าง

“ได้เลย และรับรองว่าคุณจะปลอดภัยจากผมแน่นอน” เขาคลี่ยิ้ม

พร้อมกับยกมือขึ้นสามนิ้วให้สัญญา “ค่ะ” เธอยิ้มตอบ