หวงรัก (ยาใจ)

                        เฮงตระกูล

 

“แยกย้ายกันไปจัดของได้ ตอนเย็นก็มาให้ตรงเวลาด้วยล่ะ อ้อ!

ณัฐฐา ลื้ออย่าลืมทำกระเพาะปลาสูตรดั้งเดิมด้วยนะ” เสียงใสเพิ่ง

แตกหนุ่มที่ดัดให้ห้าวลง เลียนแบบสำนวนจีนสร้างเสียงหัวเราะจากบรรดา

หนุ่มสาวที่นั่งเรียงล้อมกันเป็นโต๊ะกลม แต่ก็หัวเราะได้ไม่เต็มเสียงนัก

เพราะห่างไปแค่เมตรกว่าๆ ก็คือโต๊ะกลมขนาดใหญ่ที่ดูโอ่อ่ากว่า รายล้อม

ไปด้วยบรรดาผู้มีอายุอยู่ไม่ไกล

“นายวงศ์! เซี้ยวจริง เดี๋ยวลุงใหญ่ก็ได้ยินหรอก” ฐาปนีย์ตีแขน

น้องชายเบาๆ แต่คนถูกเตือนไม่สะดุ้งสะเทือน กระนั้นคนเตือนเองก็อด

ที่จะร่วมหัวเราะไม่ได้ โต๊ะกลมตัวไม่ใหญ่นัก แต่ก็เพียงพอสำหรับลูกพี่

ลูกน้องเจ็ดคนที่บัดนี้นั่งอยู่แค่สี่คนเท่านั้น สองในสามที่หายไปถูกดึงไปคุย

อยู่ที่โต๊ะใหญ่ของบรรดาพ่อๆ แม่ๆ ที่วันนี้มากันครบ เหลือที่ว่างอีกหนึ่งที่

“แล้วเฮียซีล่ะฮะ” ฐาปนวงศ์ยินยอมเปลี่ยนหัวข้อแต่โดยดี หันมา

ถามหาธามจากธิติยาที่เป็นน้องสาวแท้ๆ ของคนที่ถูกถามหา

“นั่นไง” ใครบางคนส่งเสียงบอกทำให้ทั้งโต๊ะหันไปมอง

ชายหนุ่มร่างเพรียวแต่ไม่สูงเกินมาตรฐานชายไทยนักเดินมาพร้อม

กับหญิงสาวดูท่าทางอ่อนหวาน ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ราวกับเพิ่งพ้นรั้ว

มหาวิทยาลัยได้ไม่นานออกอาการเขินๆ เมื่อเขาพาหญิงสาวไปไหว้ผู้หลัก

ผู้ใหญ่ ตาชั้นเดียวกลายเป็นเส้นตรงเมื่อเจ้าตัวยิ้มจนแก้มแทบปริเช่นนี้

ก่อนจะพากันเดินกลับมาร่วมโต๊ะของเด็กๆ ที่ทุกคนต่างจ้องมองด้วย

ความสนใจไม่แพ้กัน

“นี่นายาครับ” ธามแนะนำสาวน้อยอ่อนหวานที่แสนจะแตกต่าง

จากบรรดาพี่ๆน้องๆผู้หญิงในบ้านให้ทุกคนบนโต๊ะได้รู้จัก ทุกคนส่งเสียง

ทักทายจนผู้เป็นแขกชักจะเวียนหัวตาลายไม่น้อย

“นาครับ เรียงจากซ้ายไปขวา นั่นพี่ทีต้า นีนี นายวงศ์ แล้วก็ยายดี

ไงครับ” เขาแนะนำเรียงคนก่อนจะพาคนรักไปนั่งถัดจากน้องสาวอีกทีหนึ่ง

และมีเขาปิดท้าย เหลือที่นั่งสองที่ไว้เผื่อคนถูกดึงตัวไปจะเบื่อและหลบกลับ

มานั่งสังสรรค์กัน

“ตายละ แล้วนาจะจำญาติของซีได้หมดไหมคะเนี่ย” คำพูดของ

หญิงสาวสร้างเสียงหัวเราะโดยพร้อมเพรียงกัน สำหรับ ‘เองตระกูล’ แล้ว

ยังถือว่ามีสมาชิกน้อยเมื่อเทียบกับตระกูลจากเมืองจีนหลายๆ ตระกูล

“เดี๋ยวก็จำได้เองละค่ะพี่นา เพราะเราน่ะเลี้ยงสังสรรค์กันตลอดเลย”

ธิติยาทักคนรักของพี่ชายอย่างคุ้นเคย ทำให้นายาที่หวาดๆ การเจอ

ครอบครัวของคนรักลดอาการเกร็งไปได้บ้าง

“ใจเย็นๆ ครับ เดี๋ยวผมร่ายให้ฟัง” น้ำเสียงสุภาพของธามเรียก

อาการผิวปากจากน้องสาวตัวดี พร้อมกับที่เจ้าตัวลอยหน้าลอยตาพูด

อย่างร่าเริง

“เอาเลยเฮีย ดีรอฟังประวัติตระกูลเองอยู่”

ธามเขกหัวธิติยาเบาๆ ไปหนึ่งครั้งเมื่อเห็นความทะเล้นจนล้นโดย

มีฐาปนวงศ์ที่วัยใกล้เคียงกันเป็นลูกคู่ “แถ่น...แทน...แท้น”

ธามหัวเราะแต่ทำเมินไปเสีย

“อย่างแรกที่ต้องบอกก่อนเพราะนาอาจจะไม่เข้าใจก็คือ ส่วนใหญ่

สะใภ้บ้านนี้เป็นคนไทย เราก็เลยสนับสนุนให้นับญาติแบบภาษาไทยกัน

มากกว่า” ธามยิ้มให้คนรักอย่างเอ็นดูที่เห็นท่าทางโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด

“แต่กว่าจะตกลงกันอย่างนี้ได้ เห็นทะเลาะกันเสียเกือบจะบ้านแตก”

ฐิตาที่นั่งเงียบอยู่คนเดียวมาตั้งแต่ต้นพึมพำขึ้นเบาๆ แต่ทุกคนหันไปสนใจ

เรื่องเล่าของธามเสียมากกว่า จึงไม่มีใครได้ยิน

“ทีนี้ครับนา เริ่มจากลุงใหญ่ที่เป็นหัวหน้าครอบครัวคนปัจจุบัน

ที่นั่งอยู่ตรงนั้น” ภาพของชายร่างท้วมเล็กน้อย แต่ไม่เผละผละบอกยี่ห้อ

เมืองจีนได้ดี ติดแต่ใบหน้านั้นกลับดุทั้งที่มีตาแค่ชั้นเดียว นายาจำได้ว่า

ขณะที่ธามพาเธอไปไหว้ เธอแทบจะหลบสายตาตำหนิติเตียนไม่ทัน

“เสี่ยกร หรือคุณลุงณัฐกร เองตระกูล...เป็นลุงใหญ่ดูแลทุกอย่าง

ของตระกูล รวมทั้งเป็นประธานบริษัท ‘กันเองเฟอร์นิเจอร์’ ด้วย”

นายาพยักหน้าอย่างรับรู้ ธุรกิจของเองตระกูลคือการผลิตวัสดุ

ตกแต่งบ้าน เครื่องเรือนต่างๆ มาเป็นเวลานาน และด้วยความขยัน

ขันแข็งอย่างชาวจีนทำให้บริษัทนี้เติบโตจนเรียกว่าเป็นหนึ่งในยักษ์ใหญ่

ของวงการเฟอร์นิเจอร์

“น้องของลุงใหญ่มีสี่คน เรียงมาก็ได้แก่ คุณลุงณัฐดนัย คุณป้า

ณัฐฐา แล้วก็พ่อของผมณัฐกิตติ์ สุดท้ายคืออาณัฐนรี”

คราวนี้ยังไม่ได้หันไปมองหน้า แต่นายาก็นับนิ้วอย่างตั้งใจ

“ตะหลึ่ง ตึ่งชึ้ง” สองหนุ่มสาวที่อายุน้อยที่สุดเคาะตะเกียบส่งเสียง

ประกอบ ฐิตาหันมาปรามน้องที่เอาถ้วยโถโอชามมาเล่นอย่างไม่รู้กาลเทศะ

ฐาปนวงศ์กับธิติยาจึงค่อยลดมือลงอย่างเกรงๆ

“อะแฮ่ม คุณลุงใหญ่แต่งงานกับคุณป้าศิริพร แล้วก็มีลูกชาย

คนเดียวชื่อศุภวัชช์หรือพี่เอ นั่งขนาบอยู่สองข้างนั่นไงครับ” ธามชี้ให้นายา

มองไปทางหญิงวัยกลางคนที่ยังคงดูดีไม่น้อย ผมดัดสั้นแค่บ่า และการ

แต่งตัวด้วยผ้าไหมไทยทำให้นายานึกไปถึงคำบอกเล่าเรื่องสะใภ้คนไทย

ของบ้านนี้

“เฮียเอเลยนั่งอยู่ตรงนั้นนานเลย นีว่าจะปรึกษาเรื่องที่บริษัท

เสียหน่อย” เสียงบ่นของฐาปนีย์ทำให้นายาเบนสายตาไปมองอีกข้าง ก็เห็น

ชายหนุ่มวัยใกล้สามสิบที่ดูดีด้วยใบหน้าขาวจัดอย่างคนจีนแท้ ตาเล็กเรียว

ในกรอบแว่นตาสีเงินทำให้ดูเท่ ผมที่หวีจนเรียบกริบกับเนกไทกลีบงาม

เข้ากันได้ดีกับใบหน้าเคร่งขรึม

“เฮียแกเป็นกรรมการผู้จัดการของกันเองเฟอร์นิเจอร์น่ะค่ะ เดี๋ยวนี้

ดูแลแทนลุงใหญ่เกือบหมด” ธิติยาเสริมเสียงใสพลางเริ่มคีบอาหารเข้าปาก

ไปด้วย “ต่อมาก็ลุงนัย”

นายามองคนที่นั่งถัดจากศุภวัชช์ คือชายผมสีดอกเลาที่สูงที่สุด

ในบรรดาพี่น้อง ณัฐดนัยมักจะหัวเราะอยู่ตลอดทำให้นายาจำได้ในทันที

“ลุงนัยแต่งงานกับคุณหญิงป้ามัธนา ทั้งคู่เป็นที่ปรึกษาด้านกฎหมาย

ของบริษัท และมีลูกสาวคือพี่บี...มาธวี” ข้างณัฐดนัยคือหญิงวัยกลางคน

ที่มีรัศมีของคุณหญิงจับ ตามมาด้วยหญิงสาวที่วัยใกล้เคียงกับเธอแต่

แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดด้วยสายเดี่ยวสีดำ และห้อยสร้อยคอระโยงระยางเต็ม

ไปหมด ดวงตาคมเข้มด้วยการแต่งหน้าแบบสโมกกีอาย เสริมตาชั้นเดียว

ให้ดูดีขึ้นมาทันควัน

“อุ๊ย! ครอบครัวของซีนี่น่ารักจังนะคะ ขนาดเป็นลูกพี่ลูกน้องกันยัง

ตั้งชื่อเรียง เอ บี ซี ดี แล้วพี่น้องของซีที่เหลือล่ะคะ ชื่อมีความหมายยังไง

บ้าง” ขณะที่เธอถามดวงตาหวานก็แพรวพราวอย่างตื่นเต้น กวาดตามอง

สามคนบนโต๊ะที่เธอยังฟังชื่อเล่นผ่านๆ ในตอนแรกอย่างคาดหวัง แต่

น่าแปลก สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มแกนๆ เท่านั้น

“ใช่ครับ นั่นน่ะบ้านใหญ่ ส่วนบ้านเมียน้อยอย่างเราไม่ได้กุ๊กกิ๊ก

น่ารักอย่างนั้นหรอก” ฐาปนวงศ์บ่นอย่างหน่ายๆ สร้างความสงสัยแกม

กระอักกระอ่วนใจให้คนถามจนธามต้องรีบเล่าต่อ            

 “เอ่อ...ถัดมาคือครอบครัวของคุณป้าณัฐฐาครับ เอ...คุณป้าอยู่ไหน

ล่ะเนี่ย” ธามชะเง้อหาร่างเล็กของผู้เป็นป้า ก่อนจะหยุดเมื่อได้รับเสียงเซ็งๆ

ปนเหน็บแนมจากฐาปนีย์

“จะอยู่ที่ไหนได้ล่ะ ก็ต้องอยู่ในครัวคอยรับพระบัญชาจากฮ่องเต้

น่ะสิ คิดหรือว่าจะมีที่นั่งบนโต๊ะให้ ‘ผู้หญิงที่แต่งงานออกก็เหมือนคนนอก

ครอบครัว เป็นคนอื่น’ ล่ะ” เธอบีบเสียงทำให้ฐาปนวงศ์แทบจะพ่นอาหาร

ออกจากปาก แต่ถูกพี่ใหญ่ของโต๊ะปรามเสียก่อน

“ยายนีนี อย่าพูดถึงแม่อย่างนั้นสิ”

ฐาปนีย์หน้าม่อยเมื่อถูกเอ็ด บางทีเธอก็ไม่เข้าใจพี่สาวอย่างฐิตา

แม้แต่น้อย เพราะผู้เป็นพี่มักจะต่อปากต่อคำกับลุงใหญ่อย่างถึงพริกถึงขิง

ไม่เกรงกลัวเหมือนคนอื่น แต่พออยู่ลับหลังฐิตากลับไม่ยอมปริปากเรื่อง

ในครอบครัวแม้แต่นิดเดียว

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ลูกของแม่ณัฐฐามีสามคนก็คือพี่ ชื่อฐิตา

นรารักษ์ เรียกพี่ต้าก็ได้”

นายาที่งงเมื่อเห็นการต่อปากต่อคำเมื่อครู่และยิ้มได้อีกครั้งหลังจาก

ได้รับรอยยิ้มอ่อนโยนที่เหมือนสายน้ำเย็นๆ จากหญิงสาวที่นั่งนิ่งอยู่นาน

คนรักของธามลอบเก็บความสงสัยไว้ว่าหญิงสาวที่แทนตัวเองว่าพี่กับ

คนรักของเธอกลับไม่ได้มีชื่อเรียงเป็นตัวอักษรกับเขา

“สวัสดีอีกครั้งค่ะพี่ต้า พี่ต้าสวยจังนะคะ” นายามองใบหน้าสวยๆ

อย่างชื่นชม ไม่ต่างจากฐาปนีย์ที่มองพี่สาวของตัวเองกี่ครั้งก็ยิ้มอย่าง ปลื้มใจ

เป็นเพราะคุณณัฐฐาเป็นคนจีนที่ตาโตสวย ซึ่งถ่ายทอดมาให้

ลูกสาวคนโต ประกอบเข้ากับปากนิด จมูกหน่อย ผมดำเหยียดตรง ฐิตา

จึงดูเป็นสาวสวยที่ออกแนวเย็นๆ ต่างจากมาธวีที่คมเข้ม

“นี่น้องพี่สองคนจ้ะ นีนี ฐาปนีย์ กับนายวงศ์ ฐาปนวงศ์”

ข้างขวาของฐิตาคือฐาปนีย์ที่ผิวไม่ได้ขาวจัดอย่างพี่สาว แต่ใบหน้า

สีน้ำผึ้งดูเก๋ไก๋ด้วยผมทรงบ๊อบเทที่เจ้าตัวภูมิใจ ถัดจากฐาปนีย์คือเด็กหนุ่ม

ที่คงจะสูงไม่น้อยเพราะขนาดนั่งยังแลเห็นถึงความเก้งก้างเมื่อสวม

ชุดนักศึกษา แต่ผิวขาวและใบหน้าเหมือนกับพี่สาวคนโตมาก จนน่าจะเป็น

หนุ่มหล่อที่หน้าสวยไม่น้อยถ้าทำผมทรงเกาหลีตามสมัยนิยม แต่ก็ต้อง

ยอมรับว่าผมรองทรงที่เป็นอยู่ก็ทำให้ดูดีและแมนทีเดียว

“พวกเราไม่ค่อยได้เกี่ยวข้องกับบ้านใหญ่หรอกครับ ไม่ได้ใช้

นามสกุล ‘เองตระกูล’ เหมือนทุกๆ คนด้วย ยกเว้นว่าเราอาศัยอยู่ที่

บ้านเล็กในรั้วคฤหาสน์นี้ อ้อ...ที่พี่นีนีทำงานอยู่ที่กันเองเฟอร์นิเจอร์ด้วย”

หนุ่มกำลังโตชี้ไปทางหลังบ้านประกอบคำพูด

“เจ๊ทีต้าเป็นหมอ แล้วก็ทำงานเป็นอาจารย์ในคณะแพทย์ ส่วนนาย

วงศ์เรียนวิศวกรรมปีสอง ที่เดียวกับยายดีนั่นแหละ” ธามเสริมเมื่อคนรัก

มองพี่สาวคนสวยไม่วางตา

นายาเบิกตาโตด้วยความชื่นชมพลางหันมากระซิบถาม

“แล้วพี่ต้าอายุเท่าไรแล้วล่ะคะ”

“สักยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดละมัง เพราะอ่อนกว่าเฮียเอแค่ปีเดียว” ธาม

คำนวณอยู่ในใจ ถัดจากฐิตาสองปีก็เป็นมาธวี เขา และฐาปนีย์ ที่ห่างกัน

คนละปีพอดี จากนั้นค่อยหลงสองคนเล็กออกมา

“ถัดจากป้าณัฐฐาก็คือพ่อณัฐกิตติ์กับแม่รัตนา ซึ่งมีผมกับดี สุดท้าย

ก็คุณอาณัฐนรี”

“โสด” คำสุดท้ายเป็นเสียงกระซิบจากผีบอกที่ยิ้มแป้นอยู่ข้างๆ

ธิติยาก้มศีรษะหลบมะเหงกของพี่ชายได้อย่างเฉียดฉิว

นายาลอบมองคนที่ได้รับการแนะนำลวกๆ ณัฐกิตติ์ไม่สูงนักเมื่อ

เทียบกับพี่ๆ น้องๆ แต่ผมที่ยังดกดำก็บอกได้ว่าน่าจะอายุห่างออกมาจาก

พี่ๆ ไม่น้อย ใบหน้าเจ้าเนื้อดูใจดี เคียงข้างกันคือนางรัตนาที่ร่างอวบท้วม

ต่างจากพี่สะใภ้สองคนอย่างเห็นได้ชัด แต่ใบหน้ากลมๆ ก็ดูเข้าถึงได้ง่าย

กว่าสะใภ้ใหญ่ สะใภ้รอง ที่มีรัศมีการวางตัวเปล่งประกายอยู่ตลอดเวลา

สุดท้ายคือสาวใหญ่ที่สวมเสื้อกี่เพ้าสีแดงสด คุณณัฐนรีดูอายุอานามไม่น่า

จะถึงสี่สิบด้วยซ้ำ ท่วงท่ากรีดกรายจับตะเกียบทำให้เหมือนเห็นนางเอกงิ้ว

จากโรงละคร ดวงตาโตสวยต่างจากพี่น้องผู้ชายทำให้นายาแปลกใจว่า

ทำไมเธอถึงยังโสดมาจนบัดนี้ อาจเป็นเพราะการเป็นน้องเล็กของครอบครัว

หรือเปล่า

“ครอบครัวใหญ่ไหมล่ะคะ พี่นามาที่บ้านบ่อยๆ เดี๋ยวก็จำได้ เพราะ

เราอยู่ที่นี่กันทั้งหมดนั่นแหละ ยกเว้นลุงนัยกับเจ๊บี รายนั้นอยู่บ้านคุณหญิง

ป้า”

“เราก็ไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย” ฐาปนวงศ์ขัดน้องสาวที่อายุห่างกัน

แค่หนึ่งเดือน ทำให้ธิติยาหันมาแลบลิ้นใส่

“ก็ยังอยู่ในรั้วเดียวกันละน่า ตอนเช้าบางวันยังไปมหาวิทยาลัยด้วย

กัน หรือไม่จริง”

คณะศิลปกรรมศาสตร์ของธิติยาเป็นทางผ่านไปคณะวิศวกรรม-

ศาสตร์นี่นา...ฐาปนวงศ์แบะปากใส่น้องสาวคนเล็กของบ้านที่เจริญรอยตาม

กิจการของครอบครัวเป็นอย่างดี

“มาฉลองกันดีกว่าค่ะ เฮียซีเป็นคนแรกในตระกูลเลยนะที่มีแฟน

แซงหน้าเฮียเอไปเสียได้”

“นินทาอะไรเฮียอยู่ล่ะยายดี” เสียงทุ้มดังขึ้นเบื้องหลังทำเอาธิติยา

สะดุ้งโหยง ศุภวัชช์ที่เดินมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทราบทรุดตัวลงนั่งที่ว่าง

ข้างๆ ฐิตา

“ตอนเช้ามีเรื่องยุ่งอะไรหรือเอ ถึงกับมาไหว้ไม่ได้” ฐิตาถามลูกผู้พี่

หนุ่มด้วยความเป็นห่วง ด้วยวัยที่ใกล้เคียงกันทำให้คุยกันรู้เรื่อง

“ทีต้า บอกให้เรียกพี่” คนเป็นน้องสาวทำเป็นหูทวนลมเมื่อได้ยิน

เสียงแสร้งดุ ก่อนที่สองพี่ใหญ่จะพูดคุยธุระปะปังกันเบาๆ ธิติยาขยิบตา

ขอบคุณพี่สาวที่ช่วยเปลี่ยนเรื่องให้ทันพอดี

“รอดไป สองคนนั้นเขายินดีจะเกาะคานกันไปสินะ เอ...แล้วเจ๊บีล่ะ”

ธิติยาไล่ตามอาวุโส โดยเว้นสองคนที่โตสุดไว้ในฐานที่เข้าใจว่าเล่นไม่ได้

                          (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)