พรางใจรัก (ซีรีส์นิยายชุด The Killer's Love) (ฟองฟาง)

บนชั้นหกของอพาร์ตเมนต์ที่แสนปลอดภัยและสะดวกสบาย คนที่

เพิ่งย้ายเข้ามาเป็นวันแรกกำลังยืนรอให้รูมเมตของตัวเองรูดคีย์การ์ดและ

ไขกุญแจห้องให้ หลังจากที่สาวสวยขอตัวคุยกับเอกภพอยู่ครู่ใหญ่ ซึ่งหล่อนไม่รู้

หรอกว่าสาวสวยคนนี้รู้เรื่องบางอย่างของหล่อนจากปากของเอกภพ และหล่อน

ก็ไม่ได้สนใจด้วย เพราะมัวแต่ชื่นชมแกมหลงเสน่ห์ต่อรูมเมตคนสวยจนมัน

กลบความคิดความอ่านเรื่องอื่นไปเสียหมดสิ้น

‘อ๊าย...ผู้หญิงอะไรสวยชะมัด สวยจนน่าอิจฉาที่สุด!’

พัสรีเหลือบมองแผ่นหลังของอีกฝ่าย หล่อนดูจะชอบเรือนผมสีบลอนด์

เป็นลอนนี่เหลือเกิน แล้วยังกลิ่นหอมเย็นๆ ที่มาจากตัวชองผู้หญิงคนนี้ มัน

ทำให้หล่อนหวนนึกถึงพี่ชายชองตัวเองขึ้นมา ว่าถ้าได้มาเจอสาวสวยคนนี้คุณ

พี่ชายจะว่ายังไงบ้างน้า...

‘สวยแบบนี้ได้เป็นพี่สะใภ้ละรักตายเลยยายรุ้ง!’

หญิงสาวครางและเริ่มคิดแผนการผูกมิตรกับรูมเมตอยู่ในใจ จนกระทั่ง

ฝ่ายนั้นหันกลับมาพร้อมกับยื่นกุญแจสำรองอีกดอกให้หล่อน

“ประตูที่นี่ต้องใช้คีย์การ์ดและกุญแจเปิดอีกครั้งนึงค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

พัสรีบอกขอบคุณขณะเข็นกระเป๋าเดินทางเดินตามหลังเจนนี่เข้าไป

หญิงสาวมองบรรยากาศภายในห้องด้วยความรู้สึกชื่นชมต่อรสนิยมการตกแต่ง

ห้องของรูมเมต

  บริเวณผนังห้องตรงโถงทางเดินมีรูปภาพแขวนอยู่สองรูปกับตู้วางรองเท้า สีชมพูอมส้มตัดกับสีขาวของห้อง ตรงมุมของผนังทุกด้านมีต้นไม้ประดับทำให้ ห้องนี้ดูมีสีสันผสมกับธรรมชาติได้อย่างลงตัว

ส่วนด้านข้างของโถงทางเดินเป็นครัวเล็กๆ ที่ทำด้านหน้าให้เป็นบาร์นั่ง สามารถมองเข้าไปในครัวก็ได้หรือคนที่ทำอาหารอยู่ในครัวก็สามารถมองออกมา เห็นห้องริบแขก ทำให้ห้องดูโล่งสบายไม่อับทึบ

“ห้องสวยจังเลยนะคะพี่”

พัสรีเอ่ยชมออกมาและจำเป็นต้องเรียกอีกฝ่ายว่าพี่ เพราะสำนึกว่า

เจ้าหล่อนเป็นเพี่อนของเอกภพ แต่ฝ่ายคนถูกเรียกเป็นพี่กลับล่งยิ้มจางๆ ให้

ก่อนจะเดินไปวางกุญแจห้องที่โต๊ะริบแขก แล้วเดินนำไปยังด้านในที่เห็นประตู ห้องทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน

“นี่ห้องของคุณค่ะ แล้วก็ฉันขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ฉันชื่อ จีณาหรือเจนนี่ค่ะ อ้อ แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่าพี่หรอกนะคะ เรียกแบบนั้นแล้วฉัน

รู้สึกว่าแก่ไปเลย เรียกว่าเจนนี่ก็พอค่ะ”

พัสรีพยักหน้าริบพลางยิ้มแก้เก้อ แล้วจึงแนะนำตัวอย่างเป็นทางการกลับ ไปตามมารยาท “ค่ะคุณเจนนี่ ส่วนฉันชื่อพัสรีค่ะ คุณเจนนี่เรียกว่ารุ้งก็ได้ ยังไง

ก็ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

“ยินดีอย่างยิ่งค่ะ” สาวสวยบอกแล้วยิ้มให้ “จริงสิ ไม่ทราบว่าคุณทำงาน อะไรเหรอคะ พอดีฉันจำเป็นต้องถาม เผื่อว่าเราทำงานคนละเวลากัน คุณจะได้

ไม่ต้องเป็นกังวล”

“ฉันกำลังรอเรียกสัมภาษณ์งานอยู่ ที่ร้านเบเกอรีที่อยู่เลยไปสีช่วงถนน นี่เองค่ะ ถ้าได้ก็คงทำงานที่นั่นไปพลางๆ ก่อน แล้วค่อยขยับขยายหางานอื่น

ต่อไปน่ะค่ะ”

“ร้านเบเกอรีเหรอคะ ใช่ร้านคาเฟวินเทจหรือเปล่าคะ”

“ใช่ค่ะ คุณเจนนี่รู้จักด้วยเหรอคะ” พัสรีถามด้วยความสนใจมากขึ้น ไม่คิดว่าร้านเบเกอรีที่ตนเลือกยื่นใบสมัครงานไว้จะเป็นที่รู้จักของรูมเมตคนนี้

“รู้จักสิคะ ถ้าเป็นคนแถวนี้ยังไงก็ต้องรู้จักอยู่แล้วค่ะ ร้านนั้นขนมอร่อย นะคะ แล้วการตกแต่งร้านก็สวยด้วย ไปทีไรฉันก็ต้องชื้อขนมกลับมาบ้าน เยอะแยะทุกที”

“ฉันสมัครงานที่นั่นก็เพราะเหตุนี้แหละค่ะ” พัสรีรีบบอก เพราะคิดว่าเจอ คนคอเดียวกันเข้าแล้ว บางทีการเริ่มต้นชีวิตจากการเป็นอิสระในครั้งนี้ มันจะ

ต้องมีเรื่องดีๆ อยู่แน่นอน

“ไว้ว่างๆ เราค่อยไปด้วยกันนะคะ” น้ำเสียงเชิญชวนนั้นยิ่งทำให้หล่อน แช่มชื่นหัวใจในการมีเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ที่ทั้งสวยและใจดีขนาดนี้

“ค่ะ คุณเจนนี่”

“คุณเพิ่งมาเหนื่อยๆ คงอยากพักผ่อน จัดข้าวของ เชิญตามสะดวกเลย

นะคะ ถ้ามีอะไรก็บอกฉันได้ไม่ต้องเกรงใจ ยังไงเราก็เป็นรูมเมตกัน สนิทกัน

ไว้เยอะๆ ดีกว่า...จริงมั้ยคะ”

“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณเจนนี่”

พัสรีบอกแล้วขอตัวเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง หญิงสาวเริ่มจากจัด

ข้าวของที่ถูกวางทั้งไว้ในห้องด้วยฝืมีอคนล่งของ ทุกอย่างอยู่เรียบร้อยดีในกล่อง ของมัน หล่อนเริ่มปัดกวาดเช็ดถู ซึ่งแทบไม่ต้องทำอะไรมาก เพราะห้องนี้สะอาด อยู่แล้ว แค่ทำความสะอาดนิดหน่อยก็ได้แล้ว

หล่อนจัดข้าวของภายในห้อง รวมทั้งปูผ้าปูที่นอนใหม่ จัดเสื้อผ้าใส่ตู้ จัดโต๊ะหนังสือ ซึ่งกว่าจะเสร็จก็ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง โชคดีที่ห้องนี้มีเครื่อง ปรับอากาศ ไม่อย่างนั้นหล่อนคงร้อนทนไม่ไหวแน่ๆ

“เฮ้อ เสร็จชะที”

หญิงสาวถอนหายใจเฮือกก่อนจะทั้งกายลงบนที่นอน'ที่เพิ่งปูได้ไม่นาน หล่อนมองเพดานห้องสีขาวแล้วก็ให้นึกถึงพี่ชายสองคนที่ตอนนี้ทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ โดยเฉพาะพี่ชายคนโตของหล่อนที่ไม่ค่อยได้กลับบ้าน เนื่องจากภาระหน้าที่ การงานของเขา แถมยังแพ้พนันน้องสาวอย่างหล่อนอีกด้วย

ปานนี้คงกำลังรอดูว่าหล่อนจะร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับบ้านในคืนแรกของการ

 

 

 

ย้ายมาอยู่คนเดียวหรือเปล่าละมั้ง แต่ไม่มีทางเสียหรอก คนอย่างพัสรีไม่มีวัน

ยอมแพ้อะไรหรือใครง่ายๆ!

หล่อนลุกขึ้นนั่งบนเตียง แล้วเดินไปหยิบชุดใหม่เพี่อเตรียมไปอาบนํ้าให้ สดชื่น อย่างน้อยเย็นนี้ก็ควรจะรับประทานมื้อเย็นกับรูมเมตด้วยตัวหอมๆ ไม่ใช่ เหม็นเหงื่อและสารรูปดูไม่ได้อย่างนี้

พ้สรีเดินถือชุดผลัดเปลี่ยนออกมาจากห้องนอน แล้วเลี้ยวมุมไปทาง

ห้องน้ำที่เห็นอยู่ ประตูห้องน้ำถูกปิดไว้เหมือนอย่างครั้งแรกที่เข้ามาในห้องพักนี้ หล่อนเปิดเข้าไปแล้วก็ต้องรีบบอกขอโทษคนที่อยู่ในนั้น

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่คิดว่าคุณเจนนี่ใช้อยู่”

หล่อนปิดมันโดยเร็วและได้แต่ยืนอึ้งอยู่หน้าห้องน้ำก่อนจะขมวดคิ้วคิด ว่าตัวเองตาฝาดไปหรือว่าคิดไปเองหรือเปล่า ที่เมื่อครู่นี้หล่อนเห็นเจนนี่กำลังใส่ หน้าอกปลอม

ใช่แล้ว...หล่อนต้องคิดไปเองแน่ๆ หน้าอกปลอมใครๆ ก็ใส่ได้ถ้ามีปัญหา หน้าอกเล็ก แต่ว่ามันน่าจะรวมไปถึงคนที่ไม่มีหน้าอกด้วยนี่ และคนที่ไม่มี หน้าอกมันก็เข้าข่ายว่าเป็น...ผู้ชาย!

แต่เท่าที่หล่อนรู้สถานที่แห่งนี้เป็นอพาร์ตเมนต์สำ^,หรับผู้หญิงโดยเฉพาะ ซึ่งพี่เอกภพรับช่วงกิจการหอพักมาจากมารดาของตนเอง แล้วลงทุนสร้างอาคาร เพิ่มอีกหนึ่งหลังและท่าให้อาคารหลังที่สองนี้เป็นอพาร์ตเมนต์ที่มีห้องชุดกว้าง ขวางและยังคงคอนเซปต์ความพิเศษในการเป็นอพาร์ตเมนต์สำหรับผู้หญิงเท่านั้น

‘แล้วทำไมถึงมีผู้ชายมาอยู่ได้ล่ะ’

‘เอ๊ะ หรือว่าเราจะคิดมากไปเอง’

พัสรีคิดวนไปมาอยู่ครู่ใหญ่จนกระทั่งประตูห้องน้ำเปิดออก เจนนี่ก้าว ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นค่าตอบได้ดิว่า ‘ไม่มีอะไรเกิดขึ้น’

พัสรียิ้มตอบกับสาวสวยแต่กลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของตนเองมันเคลือบแฝง อย่างชัดเจนมาก โดยเฉพาะความสงสัยที่ว่า สิ่งที่หล่อนเห็นนั้นเป็นความจริง

หรือเปล่า

หญิงสาวอ่ำอึ้งไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกไปก่อนดี ระหว่างการท่าตัวตามปกติ ต่อไปหรือจะโพล่งถามออกไปดิ ซึ่งถ้ามันเป็นเรื่องส่วนตัวทางกายภาพของเจนนี่

เจ้าหล่อนอาจจะอายและไม่อยากเปิดเผยให้ใครรู้ก็ได้

  พัสรีเข้าใจดีว่าผู้หญิงที่ต้องตัดหน้าอกหรือไม่มีหน้าอก มันน่าหดหู่อยู่ ไม่ใช่น้อยเลย!

แต่จังหวะที่หญิงสาวกำลังคิดวกไปวนมาอยู่นั้น รูมเมตสาวคนสวยก็เดิน เข้ามาใกล้ ความสูงของเจ้าหล่อนที่มากกว่าบวกกับท่าทีบางอย่างที่เปลี่ยนไป ท่าให้ ชั่วแวบหนึ่งพัสรีรู้สึกตื่นกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “มะ...มีอะไรเหรอคะ”

“คุณน่ะสิคะ มีอะไรหรือเปล่า”

“เอ่อ...คือ ฉัน...”

พัสรีอึกอักระหว่างความอยากรู้กับมารยาท แต่แล้วสาวสวยก็หยุดลง ตรงหน้าหล่อนในระยะห่างไม่ถึงก้าว เจ้าหล่อนท่าอะไรบางอย่างบนหลังมือของ ตัวเองก่อนที่ใบหน้าสวยที่หล่อนชมเปาะตั้งแต่แรกเห็นจะค่อยๆ ก้มหน้าลงมา ใกล้เพี่อกระซิบที่ข้างหูของแม่สาวหน้าตื่นด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป มันไม่ได้ ไพเราะเพราะพริ้งหรือหวานอย่างที่เป็นก่อนหน้านี้ แต่มันเป็นน้ำเสียงทุ้มที่เป็น เสียงของผู้ชายอย่างชัดเจน

“คุณไม่ได้เห็นผิดไปหรอกพัสรี”

หนุ่มหน้าสวยบอกและขานชื่อหล่อนเต็มยศ และมันก็มากพอที่จะท่าให้ คนฟังรู้สึกช็อกได้ หญิงสาวถึงกับตัวแข็งตาค้างเมื่อความคิดเริ่มประมวลผลของ มันอย่างรวดเร็ว ทั้งน้ำเสียงและคำพูดที่แสนมั่นใจนั้น มันยํ้าชัดถึงเรื่องที่หล่อน สงสัยว่าผู้หญิงคนนี้แท้จริงแล้วเป็น...ผู้ชาย!

หญิงสาวผงะถอยหนีเขาตามสัญชาตญาณ รืมฝีปากสั่นระริกยามเอ่ย ออกไปเป็นคำแรก

“คะ...คุณเป็นผู้ชาย!” หล่อนร้องราวกับเห็นชองแปลก แต่ทว่ากลับท่าใจ เชื่อได้ยากเหลือเกิน “แต่เป็นไปได้ยังไงในเมื่อที่นี่เป็นอพาร์ตเมนต์ที่รับแต่ผู้หญิง ไม่มีทางที่พี่เอกจะดูไม่ออกว่าคุณเป็น...”

รูมเมตสาวสวยยกนิ้วขึ้นจุปากพลางบอก “เอกภพดูออกว่าฉันเป็น ‘อะไร’ เพราะฉะนั้นเธอน่ะอย่าคิดว่าจะนำเรื่องนี้ไปบอกให้เปลืองแรงเลย”

“ไม่จริง ก็คุณออกจะสวย... แล้วยังเสียงนั้นอีก คุณต้องล้อเล่นแน่ๆ”

 

พัสรียังคงไม่อยากเชื่อ ผู้ชายที่กลายมาเป็นผู้หญิง อย่างไรเสียเสียงก็ยัง

คงต้องทุ้มเหมือนเดิม แล้วเมื่อครู่นี้เขาก็พูดกับหล่อนด้วยเสียงของผู้ชาย จะ เป็นไปได้ยังไงที่จะกลายเป็นเสียงของผู้หญิงได้อีก

หนุ่มหน้าสวยหัวเราะในล่าคอพลางทำกิริยาขบขันน้อยๆ เหมือนที่ผู้หญิง ชอบทำ มันยิ่งทำให้หล่อนรู้สึกสับสนมากขึ้นไปอีก แต่แล้วเขาก็ยกมือขึ้นแตะ แก้มด้านหนึ่งของตัวเอง ทำทีเหมือนกำลังเคี้ยวหรือมีเศษอะไรติดอยู่ในปาก ก่อนจะใช้ลิ้นดุนมันออกมาจนอยู่ระหว่างฟัน จากนั้นก็ใช้นิ้วหยิบออกมาพร้อม

กับน้ำเสียงทุ้มอย่างผู้ชายที่เริ่มอธิบายให้หล่อนได้กระจ่างมากขึ้น

“นี่คือต้นตอเรื่องเสียงที่เธอสงสัยไงล่ะมันเป็นเครื่องแปลงเสียงขนาดเล็ก มันติดอยู่กับที่ครอบฟันที่ทำขึ้นโดยเฉพาะ แรกๆ ฉันก็รู้สึกรำคาญหรอกนะ เหมือนคนดัดฟันแล้วมีอะไรมาติดอยู่ในปาก ต้องฝึกใส่มัน ปรับตัวกับมันอยู่ พักใหญ่เลยกว่าจะชิน”

เขาบอกแล้วก็ยกมืออีกช้างขึ้นเพี่อใช้ป้องปากในการเก็บอุปกรณ์พิเศษ เช้าที่ของมันก่อนจะเงยหน้าขึ้นบอกหล่อนอีกครั้ง

“ส่วนตัวควบคุมเสียงของมันก็อยู่บนหัวแหวนนี่”

เขายกมือให้หล่อนดูแหวนรูปทรงประหลาดที่สวมอยู่บนนิ้วกลางช้างขวา “ถ้าฉันอยากให้เครื่องแปลงเสียงหยุดหรือทำงานก็แค่หมุนมันเท่านั้น แบบนี้ ไงล่ะ”

ท้ายเสียงของเขากลับมาเป็นเสียงของผู้หญิงเหมือนเดิม ซึ่งมันก็มาก พอที่จะทำให้รูมเมตสาวดวงตกได้ค่าตอบแล้วว่าเหตุใดหล่อนถึงรู้สึกว่าเสียงของ ผู้หญิงสาวสวยคนนี้แปร่งๆ ฟังดูเหมือนคนเป็นหวัด

เพราะจริงๆ แล้วเขาไม่ได้เป็นหวัด แต่มันเป็นมากกว่าหวัดเสียอีก!

พัสรีรู้สึกเหมือนถูกชกน็อกเอาต้อย่างไรอย่างนั้น ความฝันและความคิด ที่ว่าจะได้รูมเมตสาวสวยเป็นเพื่อนพังทลายลงไปในพริบตา

หญิงสาวไม่คิดว่าเขาจะเป็นผู้ชาย แล้วก็คงไม่มีผู้ชายคนไหนสติดีลุกขึ้น มาแต่งตัวเป็นผู้หญิงชะสวยเช้งอย่างนี้ นอกเสียจากว่าเขาชอบแบบนี้หรือไม่เขา ก็เป็น...กะเทย!

หญิงสาวสั่นหน้าอย่างไม่อยากเชื่อว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง แตก

ยังถือว่าหล่อนยังมีสติพอที่จะไม่ร้องตีโพยตีพายออกไป ถึงตอนนี้ความสงสัย ทั้งหลายก็แล่นเข้าจู่โจมหล่อน

ทำไมผู้ชายคนหนึ่งที่อาจจะชอบแต่งตัวเป็นผู้หญิงจะต้องมาเช่าห้องที่นี่

ด้วย...

“คุณรู้อยู่แล้วว่าที่นี่เป็นอพาร์ตเมนต์สำหรับผู้หญิง แล้วทำไมคุณถึงเข้า มาอยู่ที่นี่ คุณมีเจตนาอะไรกันแน่หรือว่าจริงๆ แล้วคุณเป็นพวกโรคจิตชอบ

ถํ้ามองผู้หญิง ก็เลยปลอมตัวเป็นผู้หญิงเข้ามาอยู่ที่นี่ชะเลย”

หล่อนตั้งข้อสงสัย แล้วเริ่มฉุกใจคิดขึ้นมาได้

ผู้หญิง เอ๊ย ผู้ชายคนนี้เป็นเพี่อนของพี่เอกนี่นา ไม่มีทางที่พี่เอกจะไม่รู้ว่า เพื่อนเป็นอะไร แต่ทำไมยังกล้าให้ผู้ชายเข้ามาอยู่ในอพาร์ตเมนต์ที่ตั้งกฎไว้เสีย ดิบดี หรือว่าพี่เอกเองรู้เห็นเป็นใจกับการปลอมตัวชองเขา

ไม่นะ! ไม่น่าเป็นไปได้ คนอย่างพี่เอกไม่น่าทำอย่างนั้น

แต่ถ้ามันไม่ใช่ทั้งหมดอย่างที่หล่อนคิด แล้วเขามีเหตุผลอะไรที่ต้อง ปลอมตัวด้วยเล่า และที่สำคัญที่สุดทำไมถึงต้องเป็นหล่อนด้วยที่กลายมาเป็น

รูมเมตของเขา มันไม่ตลกเลยนะ!

คำถามต่างๆ ผุดขึ้นมาในใจ หญิงสาวถามกับตัวเองไปร้อยแปดพันเถ้า แต่ทุกอย่างกลับไม่มีคำตอบใดมารองรับได้เลย ว่าทำไม

หรือเพราะอะไร

ทว่าตอนนี้นี่เองผู้ชายหน้าสวยที่หล่อนเผลอหลงเสน่ห์ก็ตอบต่อข้อสงสัย ที่หล่อนถามค้างเอาไร้

“ฉันมีเจตนาอะไรหรือไม่ ไม่จำเป็นต้องบอกเธอหรอก เพราะเธอไม่มี สิทธิ์รับรู้ แล้วมันก็เป็นเรื่องบังเอิญกึ่งช่วยไม่ได้ด้วยที่เธอดันมาเห็นความสับ ชองฉันเข้า ด้งนั้นถ้าเธอคิดจะเอาเรื่องนี้ไปบอกใครละก็ รับรองได้ว่าชีวิตชองเธอ ไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่!”

พัสรีอ้าปากค้างคับทำทีที่เปลี่ยนไปราวแผ่นฟ้ากับก้นเหว หญิงสาวไม่คิด เลยว่าสาวสวยที่หล่อนแอบปลื้มจะกลายเป็นผู้ชายที่คาดว่าจะพาความซวย ย่อมๆ มาให้ และไม่คิดด้วยว่าตัวเองจะต้องมารับชะตากรรมกับเรื่องนี้

มันไม่ตลกร้ายไปหน่อยเหรอที่ต้องมาเป็นรูมเมตของนายหน้าสวยคนนี้!

“งั้นก่อนที่ฉันจะไม่ได้มีชีวิตสงบสุข ฉันขอออกจากห้องนี้ก่อนก็แล้วกัน

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)