บ้านไร่ปลายฝัน : ธาราหิมาลัย (ณารา)

“พระองค์หล่อจริงๆ ดูสิ” เสียงผู้หญิงข้างตัวแหลมปรี๊ด พูดราชาศัพท์ผิดๆ ถูกๆ ด้วยไม่เคยใช้ในชีวิตประจำวัน หากยังอยากพูดต่อ

“วุ้ย พระเนตรคมกริบอย่างกับมีดโกน ถ้าไปอยู่ใกล้ ๆ รับรองถูกบาดเป็นริ้ว ๆ แต่แป๋มยอมตายยยย...”

แป๋ม หรือปรียานุช พยาบาลสาวที่กำลังชมโฉมชองชายผู้หนึ่งในหนังสือ- พิมพ์ทำหน้าเคลิ้มฝัน แพทย์หญิงทิพย์ธาราซึ่งสนิทสนมกับพยาบาลสาวผู้นี้ เนื่องจากเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกันมาตั้งแต่อนุบาล ได้ยินก็อดหัวเราะไม่ได้ “จมูกโด๊งโด่ง ปากเป็นรูปกระจับ ผิวก็ค้าวชาว ไม่เห็นด่าเหมือนแขก อื่นๆ หล่อเนอะนํ้าเนอะ” ปรียานุชตื่นเต้นจนใช้ราชาศัพท์บ้างไม่ใช้บ้าง แล้วก็ริบ ยื่นภาพบนหนังสือพิมพ์ให้เธอดู ด้วยเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน จึงเรียกเพียง ชื่อเล่นชองอีกฝ่ายเมื่ออยู่กันตามลำพัง หากปรียานุชจะให้เกียรติเพื่อนด้วย การเรียกเธอว่าคุณหมอเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่นทุกครั้ง

ทิพย์ธาราชะโงกหน้ามอง อดยอมรับไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้หล่อเหลา จริง ๆ ผมชองเขาเป็นคลื่นดกหนา ตัดเป็นระเบียบ ใบหน้ามีไรหนวดเคราครึ้ม ในชุดสูทสง่างาม ร่างชองเขาสูงกว่านายกรัฐมนตรีชองไทยหลายนิ้วจนต้องก้ม ตัวลงมายามจับมือ

ณ เวลานี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนในประเทศที่ไม่รู้จักเจ้าชายที่อ่านชื่อเป็น ภาษาไทยว่า ภูวเนศ (Bhuvanesh) มกุฎราชกุมารแห่งประเทศปารวัตร ที่เสด็จ มาเจริญสัมพันธไมตรีกับไทย รวมถึงทิพย์ธาราที่ได้เห็นพระบรมฉายาลักษณ์ ชองพระองค์ทางหน้าจอโทรทัศน์ตั้งแต่วันที่เสด็จมาถึงประเทศไทยเมื่อหลาย วันก่อน รวมไปถึงภาพบนหนังสือพิมพ์ที่นายกรัฐมนตรีกำลังทำหน้าที่เจ้าภาพ ในการจัดงานเลี้ยงรับรองเมื่อคืนก่อน

“อืม ก็หล่อดี” ทิพย์ธาราพยักพเยิดเอาใจเพื่อน หากไม่ใช่คนชอบเพ้อฝัน จึงไม่เก็บภาพความหล่อเหลามาให้รกสมอง แต่ถ้าไม่ดูเดี๋ยวคนอื่นจะหาว่า ตกข่าว ด้งนั้นเธอจำต้องอัพเดตข่าวใหม่ๆ เสมอ

“ใครว่าหล่อดี หล่อจนแทบจะชาดใจตายมากกว่า เฮ้อ...เสียดาย ท่าน ไม่เสด็จมาสระบุรีไม่อย่างนั้นฉันจะไปคอยต้อนริบ”

ทิพย์ธาราหัวเราะเบา ๆ ชำเพื่อนที่ไม่ตัดสินใจว่าจะใช้ราชาศัพท์หรือจะ ไม่ใช้ดี ทำคนฟังงงไปเหมือนกัน

“พระองค์เสด็จชอนแก่น เธอจะไปเฝ้ารับเสด็จก็ได้นี่ แค่ชอนแก่น

นี่เอง”

“นั่นสินะ” ปรียานุชตาโต ก่อนทำหน้าเซ็งๆ “ว้าเสียดาย...น้ำไปด้วยไม่ได้ เพราะต้องไปสัมมนาที่เชียงใหม่”

“เธอต้องหาคนอื่นแล้วละ คงมีสาว ๆ อีกหลายคนแหละที่อยากเฝ้า รับเสด็จเหมือนกัน” ทิพย์ธาราหัวเราะเบา ๆ ก่อนรีบกระซิบบอก เปลี่ยนเรื่อง เมื่อมองนาฬิกาบนฝาผนัง ซึ่งใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว “อย่าลืมที่บอก’ไว้ล่ะ ถ้า เจอไฟมารับ ก็บอกว่าฉันกลับบ้านไปแล้ว ไม่งั้นไม่ใครสักคนจะได้ตะลุยไปเฝ้า ฉันที่เชียงใหม่แน่ๆ”

ปรียานุชพยักหน้าอย่างกริ่งเกรง...ไม่แน่ใจว่าจะโกหกได้แนบเนียนแค่ ไหน โดยเฉพาะคนหล่อ ๆ เธอมักจะไร้แรงต้านทาน...ด้วยพี่ชายชองทิพย์ธารา ทั้งสามคนนั้นหล่อเหลาแทบชาดใจเข่นกัน สามหนุ่มสามมุม คนละบุคลิก แต่ ไม่ว่าคนไหน เธอก็หัวใจละลายทุกครั้งที่เห็น

อัคนีหรือไฟ เป็นผู้ชายห่าม ๆ สมกับเป็นโคบาลเลี้ยงรัว ผิวชองเขาคล้ำ

กว่าทุกคนเพราะต้องอยู่กลางแดดทั้งวัน และชอบมัดผมที่ยาวประบ่าลวกๆ ดู แล้วหล่อแบบเถื่อนๆ ไดใจ ขณะที่ปฐพีหรือดิน เป็นคนเงียบขรึม มักพูดด้วย สายตาเสียเป็นส่วนใหญ่ ผิวของเขาค่อนข้างขาวกว่าพี่น้องคนอื่นเพราะดูแลงาน ในรีสอร์ต คนนี้หล่อแบบเนี้ยบ สง่างาม

ส่วนวายุภัคหรือลม หล่อที่สุดในบรรดาหนุ่มทั้งสาม เป็นคนที่มีชีวิตชีวา ที่สุดเพราะเขามักจะมีรอยยิ้มหวานๆ โปรยหว่านเสน่ห์มาให้เสมอ หากปรียานุช ไม่เคยหลงไปกับรอยยิ้มนั้น เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ และรู้ว่าเขาเป็น เพลย์บอยตัวจริง มีแฟนจนแทบนับไม่ถ้วน ช่างลมเพลมพัดลมชื่อจริงๆ ไม่เคย แวะที่ไหนได้นาน...ปรียานุชส่ายหน้า คนนี้หล่อราวกับเทพบุตร แต่เธอขอบาย กระนั้น ทั้งสามก็มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือ ความหวงน้องสาวราวกับ จงอางหวงไข่ เธอไม่เคยเห็นใครที่จะทั้งรักและหวงน้องสาวมากจนแทบกระดิก กระเดี้ยตัวไปไหนไม่ได้ แม้แต่บิดาและมารดาของทิพย์ธารายังไม่หวงลูกสาวถึง เพียงนี้เลย

“แล้วถ้าเขากลับบ้านไม่เจอเธอล่ะ จะทำยังไง” ปรียานุชถาม “เธอก็ไม่ต้องทำยังไง กลับบ้านไปตามปกติ ถ้าเขาตามไปถามก็บอกไม่รู้ เรื่อง” ทิพย์ธาราเตรียมพร้อมไว้เสร็จสรรพ

“ก็หวังว่าพี่ชายของเธอจะยอมง่าย ๆ อย่างที่พูดก็แล้วกัน” ปริยานุชทำ เสียงขึ้นจมูก เห็นทีเธอจะต้องริบชิ่งกลับบ้านทันทีที่ทิพย์ธาราออกเดินทางไป สนามบิน จะได้ไม่ต้องมารับหน้าอัคนีจอมเลือดร้อนคนนั้น

“เอาละ ใกล้ถึงเวลาแล้ว ฉันจะติดรถหมอณัฐไปกรุงเทพฯ ไฟตามหาฉัน ไม่เจอแน่” ทิพย์ธารากระหยิ่มยิ้มย่อง เรียกชื่อเล่นของณภัทรหลังจากได้พูดคุย กันมาแล้วหลายครั้ง

“ตกลง คนนี้เหรอที่เธอเล็ง ๆ ไว้”

ปรียานุชกระซิบถามเบา ๆ เรื่องความ กังวลเกี่ยวกับการแต่งงานของทิพย์ธารา มีเพียงเธอคนเดียวที่พอจะเดาออก เพราะหลายครั้งที่ได้ยินคุณหมอเปรย ๆ ออกมาว่าอายุมากแล้ว เธอก็เห็น'ทิพย์- ธาราลองเปิดโอกาสให้หนุ่มๆ ที่เข้ามาจีบหลายคนหากไม่มีใครทนพี่ชายทั้งสาม ของหญิงสาวได้เกินเดือนต้องล่าถอยกันหมด และดูเหมือนนายแพทย์คนใหม่ ของโรงพยาบาลจะเป็นคนหนึ่งที่ทิพย์ธาราคิดว่าเหมาะสม และคิดจะเปิดไฟ

เขียวให้เขาเป็นรายต่อไป

“อย่าพูดไปสิ” ทิพย์ธาราค้อนเพื่อนสาวน้อย ๆ “ใครได้ยินเข้าจะเสียหายหมด”

“จ้า ๆ ๆ ไม่พูดไม่พูด เอาเป็นว่าฉันช่วยเชียร์ขาดใจ คนนี้ก็ดี น่ารัก เหมือนโนบิตะ ดูเรียบร้อยดี” ปรียานุชวิจารณ์

“เธอนี่” ทิพย์ธาราอดหัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อได้ยินคำเปรียบเทียบในซีรีส์เกาหลีมากกว่า”

“ก็จริง ว่าแต่พระเอกซีรีส์เกาหลีมีสักกี่คนที่หล่อ ไม่รู้ว่าอีตาคนสร้าง เสือกมาได้ยังไง ยกเว้นเบยองจุนของฉัน” อีกครั้งที่ปรียานุชทำหน้าตกอยู่ใน ความฝันอีกครั้ง “ส่วนคุณหมอ ก็พอเข้าข่ายเหมือนพระเอกที่หล่อพอใช้ได้”

“เอาเถอะ ๆ” ทิพย์ธารารีบตัดบท เพราะใกล้เวลาเต็มทีแล้ว อีกทั้งเพื่อน สาวชองเธอสามารถคุยได้ทุกเรื่อง ยิ่งชีรีส์เกาหลีที่ชี่นชอบ สามารถคุยข้ามรัน ไม่จบ เพื่อนสาวชองเธอก็ตกที่นิ่งเดียวกัน อายุใกล้จะสามสิบแล้วแต่ยังไม่ได้ แต่งงาน เรียกว่าเป็นเพียงสองสาวในห้องเรียนที่ยังโสด ขณะที่เพื่อนคนอื่นๆ ทยอยแต่งงาน มาคลอดที่โรงพยาบาล หรืออุ้มลูกๆ มาหาหมอแล้ว

และทุกครั้งที่เจอเพื่อนๆ คำถามแรกที่ได้ยินคือ ‘มีแฟนหรือยัง’ หรือ ‘เมื่อไหร่จะมีแฟน มันช่างเป็นคำพดแสลงและทิ่มแทงใจดำเหลือเกินรอบๆ ตัวเลย

ส่วนเธอนั้นไม่หลงรูปหรือละเมอเพ้อพกกับพวกดารา เพราะรู้ว่ามันเป็น เพียงความฝันที่เป็นไปไม่ได้ จึงต้องการเพียงแค่คนที่คิดว่าจะเข้าใจกันได้ดี มี ฐานะและหน้าตาทางสังคมทัดเทียมกันเท่านั้นก็พอ และที่สำคัญ เขาผู้นั้นจะต้อง มีความสามารถพิเศษ ด้วยการอดทนต่อการกลั่นแกล้งชองพี่ชายทั้งสามชอง เธอไปได้ตลอดรอดฝั่ง หรืออย่างน้อยก็น่าจะทำลายสถิติเก่าที่อดีตหมอคนหนึ่งเคยมาจีบ ที่ทำไว้สามอาทิตย์