หมุนเวลาตามหารัก

เสียงหัวกรอฟันที่เหมือนจะดังแข่งกันทำให้สมาธิของเต็มฟ้า

ยิ่งแย่เข้าไปอีก ทั้งที่ปกติเธอแทบไม่รู้สึกอะไร ด้วยความเคยชินกับห้อง

ทำฟันรวมซึ่งเป็นเสมือนห้องเรียนของนักศึกษาทันตแพทย์ จำเป็นต้อง

มีเก้าอี้ทำฟันเป็นสิบตัวตั้งอยู่ไม่ไกลกันนัก เพื่อความสะดวกของอาจารย์

ที่มาตรวจงาน และเพื่อประหยัดพื้นที่ด้วย

แต่วันนี้ เป็นเพราะเสียงของลุงตวงสิทธิ์ทางโทรศัพท์ที่โทร.มาหา

เมื่อเช้า ขณะเดินออกมาจากหอพัก ทำเอาเต็มฟ้าเสียศูนย์ เพิ่งรู้ตัวว่า

ที่ทำเป็นเข้มแข็งมาตลอดนั้น...ไม่ใช่เลย

‘ลุงโทร.มาบอกข่าว’

แม้จะไม่ได้เห็นหน้า แต่น้ำเสียงลุงตวงสิทธิ์นั้นฟังดูก็รู้ว่ามีแววกังวล

‘ข่าวอะไรจ๊ะลุง มีอะไรก็บอกหนูมาได้เลย’ เธอเร่ง เริ่มใจคอไม่ดี

ปกติถ้าไม่จำเป็นลุงจะไม่โทรศัพท์มา

‘เรื่องพ่อของฟ้า’

แค่ได้ยินคำว่า ‘พ่อ’ ที่ไม่เคยได้ยินมานาน เต็มฟ้าก็ชะงักเท้า

โบกมือทำสัญญาณบอกให้กรกฎ เพื่อนสาวซึ่งเดินมาด้วยกันล่วงหน้า

ไปที่คณะฯ ก่อน ตัวเธอหยุดอยู่ตรงโต๊ะม้าหินหน้าหอพัก มือเรียวที่ถือ

โทรศัพท์อยู่เริ่มสั่นน้อยๆ แทบกลั้นใจเมื่อได้ยินเสียงเล่ามาตามสาย

‘ทางเรือนจำโทร.มาแจ้งว่าพ่อฟ้ามีเรื่องทะเลาะกับนักโทษด้วยกัน

เอ้อ...พ่อของฟ้าถูกแทง...เสียแล้วนะ’

เต็มฟ้าเหมือนจะหน้ามืด ร่างบอบบางเซไปเล็กน้อย ทิ้งตัวลงบนโต๊ะ

ม้าหินช้าๆ รู้สึกเย็นเยียบไปทั้งร่าง ถึงเธอจะถูกลุงตวงสิทธิ์ห้ามไม่ให้ไป

ยุ่งเกี่ยวกับพ่อเด็ดขาด แต่หญิงสาวก็ยังฝืนคำสั่ง แอบเอาของไปเยี่ยมพ่อ

ที่เรือนจำทุกวันเกิดของเธอ ความผูกพันกับพ่อไม่เคยจางหายไป

‘ฟ้า ได้ยินที่ลุงพูดมั้ย’

‘ได้ยินจ้ะลุง หนู...หนูต้องทำอะไรบ้าง’ เสียงสั่น ขาดหายไปใน

ลำคอ เพิ่งรู้ว่าความผูกพันทางสายเลือด ตัดอย่างไรก็ไม่ขาด

‘ไม่ต้อง ญาติทางพ่อของหนูเอาศพไปจัดการแล้ว เอ้อ...อันที่จริง

เรื่องมันผ่านมาสามวันแล้วนะ ลุงไม่อยากบอกให้หนูต้องไม่สบายใจ

แต่ใครๆ ก็ติว่าลุงทำไม่ถูก ยังไงก็ยังเป็นพ่อลูกกัน หนูต้องรู้’

‘ศพพ่ออยู่ที่ไหนคะ หนูจะไปกราบพ่อ’

คำว่า ‘ศพ’ ที่หลุดออกจากปากบีบหัวใจจนน้ำตาอุ่นๆ ออกมาคลอ

หน่วย เต็มฟ้ารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อกาวน์มาซับลงตรงหัวตา

‘ได้ข่าวว่าเผาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทำไปตามมีตามเกิด ไอ้ฆาตกร

นั่นมันยากจนขนาดนั้น ญาติแต่ละคนคงอยากจะนับญาติกับมันนักหรอก...’

เสียงพูดขาดหายไป เหมือนลุงตวงสิทธิ์กำลังพยายามสะกดกลั้น

ไม่ให้พูดอะไรรุนแรงไปกว่านี้ ปกติแล้วถ้าไม่จำเป็นลุงจะไม่เอ่ยถึงพ่อ

เลย ท่านเตือนเต็มฟ้ามาตั้งแต่เด็ก ให้คิดเสียว่าพ่อตายไปแล้ว พ่อตาย

ไปตั้งแต่วันที่มือเหนี่ยวไกปืน ส่งกระสุนเข้าไปยังหน้าผากของแม่ พราก

แม่ไปจากเธอตลอดกาล เพียงเพราะทะเลาะกันเรื่องที่พ่อไปมีผู้หญิงอื่น

มีไปเรื่อยๆ ไม่รู้กี่คนต่อกี่คนจนแม่ทนไม่ไหว โชคร้ายที่วันนั้นพ่อเมามาก

ขาดสติ คำต่อว่าของแม่ที่ยังไม่สาสมกับการกระทำของชายเจ้าชู้ กลับทำให้

พ่อโมโหรุนแรง ตัดสินปัญหาด้วยอารมณ์ จบชีวิตแม่ด้วยลูกปืนนัดเดียว

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นต่อหน้าเด็กหญิงเต็มฟ้า ประทับรอยแผลในใจซึ่งยากจะลบเลือน

‘ลุงน่าจะโทร.มาบอกหนูตั้งแต่แรก จะได้ไปกราบศพพ่อ’

‘กราบมันทำไม ขอบคุณที่มันทำให้แม่แกตายงั้นเหรอ อย่าลืมนะ

ว่ามันฆ่าน้องสาวลุง ที่ยังยอมให้เรียกมันว่าพ่อนี่ก็มากเกินพอแล้ว ขอร้อง

ละฟ้า ลุงแค่แจ้งข่าวให้รู้เอาไว้ หมดเวรหมดกรรมแค่นี้ อย่าไปทุกข์ร้อน

จนเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องนะ อนาคตของหนูกำลังจะดี จบออกมาเป็น

หมอฟันจะได้สบายไงลูก’

เสียงทุ้ม อ่อนโยนตรงท้ายประโยคของลุงตวงสิทธิ์ ทำให้เต็มฟ้า

ได้คิด อย่างไรเสียเธอก็ต้องห่วงใยความรู้สึกของผู้มีพระคุณท่านนี้ไว้ก่อน

‘ไม่ต้องห่วงจ้ะลุงสิทธิ์ หนูจะไม่คิดอะไรมาก จะตั้งใจเรียน อีก

ปีเดียวก็จบแล้ว หนูจะดูแลลุงเอง’

เต็มฟ้าบอกไปด้วยน้ำเสียงที่ถูกปรับให้ดูเข้มแข็ง เธอเป็นอย่างนี้

มาตลอดตั้งแต่แม่ตายไปและต้องอยู่ในความดูแลของลุง เด็กหญิงค่อยๆ

เติบโตขึ้นโดยมีบุคลิกติดตัวที่ออกจะห้าวหาญ ผมซอยสั้นตลอดเวลา

เป็นส่วนหนึ่งที่เต็มฟ้าคิดว่าจะช่วยให้เธอดูไม่อ่อนแอบอบบางเกินไป

นั่นกลายเป็นสิ่งที่ติดตัวเธอมาจนถึงบัดนี้

‘ดีแล้วลูก งั้นเราคุยกันแค่นี้ก่อนนะ ถ้าอยากทำบุญอุทิศส่วนกุศล

ให้พ่อก็ค่อยไปทำทีหลังก็ได้ ไปทำตามวัด ที่ไหนสักแห่ง ทุกอย่างอยู่ที่ใจ’

ใช่! เต็มฟ้าเชื่อว่าทุกอย่างอยู่ที่ ‘ใจ’ จริงๆ ดูอย่างเช้านี้ หลังทราบ

ข่าวพ่อ เธอเริ่มต้นการฝึกทำฟันในห้องทันตกรรมบูรณะได้แย่มากๆ

...เมื่อใจของเธอแกว่ง สมาธิก็ไม่มีเหลือ การอุดฟันหน้าง่ายๆ กลับกลาย

เป็นเรื่องยากเย็นแสนเข็ญ คนไข้ชายหนุ่มอ้าปากมาเป็นชั่วโมง ผลงาน

ที่ออกมาก็ยังไม่น่าพอใจ เธอโดนอาจารย์ฉินโฉมสุดโหดตำหนิตั้งแต่

ขั้นตอนกรอฟัน มาจนถึงตอนนี้ อุดเสร็จ เตรียมจะเรียกอาจารย์มาเช็ก

ไม่ต้องเดาก็รู้อนาคตตัวเอง ว่าต้องเจออะไร

“ต้องขอโทษด้วยค่ะ ฟันซี่นี้อุดยากมาก โดนกระแทกแตกค่อนข้าง

กว้าง ใช้เวลานานหน่อยนะคะ พอดีวันนี้โดนเช็กกับอาจารย์ที่เข้มงวดที่สุด

ในคณะฯ ด้วย แต่เหลืออีกขั้นตอนเดียวก็เสร็จแล้วละ” ว่าที่คุณหมอบอก

กับคนไข้ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเก้าอี้ทำฟันอย่างเกรงใจ

“ไม่เป็นไรครับคุณหมอ วันนี้ผมมีเวลาทั้งวัน”

คนไข้บนเก้าอี้ตอบติดตลกด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง เขาส่งยิ้มมาให้

ต่อด้วยการขยับกรามซ้ายขวา บรรเทาความเมื่อยที่ต้องอ้าปากมานาน

เต็มฟ้าเพิ่งสังเกตว่าเขาเป็นชายหนุ่มท่าทางใจดี ใบหน้าคมสัน ดวงตายาวรี

บ่งบอกว่าอาจมีเชื้อจีนปะปนอยู่ด้วย แต่ทำไมผิวออกจะคล้ำเล็กน้อย

ผมหยักศกของเขาเป็นสีดำมีประกายน้ำตาลเมื่อต้องแสงจากโคมไฟของ

เก้าอี้ทำฟัน ผมยาวระต้นคอนั้นทำให้เขาดูเซอร์ๆ ออกแนวศิลปิน

“ถ้างั้น เดี๋ยวหมอขอไปเรียกอาจารย์มาเช็กเลยละกัน คุณจะได้

กลับบ้าน” หญิงสาวบอกไปด้วย มองหาร่างผอมสูงของอาจารย์สาวใหญ่ไปด้วย

“ได้ครับ...เอ้อ...ขั้นตอนนี้ขอให้โชคดี ไม่โดนดุนะครับ”

ถ้าเป็นวันอื่น เต็มฟ้าคงส่งค้อนให้พร้อมกับชูคอบอกคนไข้ด้วย

ความมั่นใจว่า เธอไม่มีทางโดนดุ แต่ในเมื่อวันนี้ตั้งแต่เริ่มอุดฟันมา เธอ

โดนอาจารย์ฉินโฉมอัดมาหลายดอกแล้ว ความมั่นใจจึงเหือดหายไปหมดสิ้น

การโดนดุต่อหน้าคนไข้เป็นเรื่องที่เต็มฟ้าไม่ชอบที่สุด นอกจากเรื่อง

เสียหน้าเพราะคนไข้อาจเข้าใจว่าหมอฟันในอนาคตคนนี้แย่เหลือเกินแล้ว

มันยังแปลว่าคะแนนที่ได้ก็ต้องน้อยนิดตามไปด้วย ว่าที่คุณหมออย่างเธอ

จึงเอาตัวรอด หลีกเลี่ยงสถานการณ์นั้นไปได้ทุกครั้ง ด้วยความตั้งใจ

เต็มเปี่ยมกับการทำฟันทุกราย แต่วันนี้มีเรื่องรบกวนจิตใจมากจนเธอ

เสียสมาธิ ทำงานได้ไม่ดีอย่างที่ใจหวังเอาเสียเลย คำพูดที่เพิ่งจบลงของ

คนไข้จึงมีค่าต่อความรู้สึกของเธอมาก

“ขอบคุณสำหรับคำอวยพรค่ะ”

เต็มฟ้ารอจนคนไข้บ้วนน้ำเสร็จจึงปรับเก้าอี้ทำฟันให้เอนนอนลง

ลุกเดินไปเชิญอาจารย์ฉินโฉมมาเช็กงานด้วยใจคอที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ยิ่งเมื่ออาจารย์ยกริมฝีปากคนไข้เพื่อตรวจดูการอุดฟันหน้าว่าเรียบร้อยดี

หรือยัง หัวใจของนักศึกษาทันตแพทย์สาวก็แทบหยุดเต้น

“วันนี้เธอเป็นอะไรของเธอนะ ยายเต็มฟ้า เห็นรึเปล่าว่า Margin

of restoration ยังไม่เรียบ ฉันให้โอกาสขัดใหม่อีกครั้งนะ เดี๋ยวมาเช็ก

อีกที ได้แค่ไหนก็แค่นั้นละคราวนี้ ฉันถือว่าสิ้นสุด ไม่มาเดินตรวจให้

บ่อยๆ หรอกนะ หัดเช็กเองซะบ้าง มีตามั้ยเนี่ย เฮ้อ! วันนี้มันเป็นอะไร

กัน แต่ละคนทำงานห่วยแตก คนที่เคยเก่งอย่างเธอก็เกิดบ้าอะไรขึ้นมา

ไม่รู้ พาให้อาจารย์ปวดหัวไปหมดแล้วเนี่ย” อาจารย์สาวใหญ่บ่นเป็นชุด

ขณะลุกขึ้น มองลอดแว่นพร้อมส่งค้อนให้ลูกศิษย์ซึ่งยืนตัวลีบอยู่ข้างเก้าอี้ทำฟัน

“ขอโทษค่ะอาจารย์ หนูขอโอกาสอีกทีนะคะ เดี๋ยวแก้ไขเสร็จจะไป

เชิญมาใหม่ค่ะ ขอบพระคุณค่ะ”

อาจารย์ฉินโฉมเดินจากไปแล้ว เต็มฟ้านั่งลงบนเก้าอี้กลมอีกครั้ง

ส่งยิ้มแหยๆ ไปให้คนไข้ชายหนุ่มที่นอนทำหน้าเห็นใจอยู่บนเก้าอี้ทำฟัน

กับคนไข้คนนี้เธอไม่เหลือความภาคภูมิใจอะไรแล้ว แค่จะใช้คำเรียกขาน

ตัวเองว่า ‘หมอ’ ก็อายเสียแล้ว

“ฉันขอโทษที่ทำให้คุณเสียเวลา ขอขัดวัสดุให้สวยอีกนิดนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับคุณหมอ ผมไม่รีบ”

รอยยิ้มซื่อๆ และแววตาเห็นอกเห็นใจที่ส่งมาทำให้เต็มฟ้าสบายใจ

ขึ้นอย่างประหลาด หญิงสาวค่อยๆ รวบรวมสมาธิ ย้ำกับตัวเองให้ลืม

เรื่องพ่อไปเสียที สิ้นเวรสิ้นกรรมกันแล้ว ที่เหลือก็แค่ไปทำบุญแผ่

ส่วนกุศลให้ท่านที่วัด เธอจะคิดมากไปทำไม...การอยู่หรือไม่อยู่ของพ่อ

ไม่ได้ให้ความแตกต่างอันใดแก่ชีวิตเธอเลย

ในที่สุดการอุดฟันอันแสนทรมานก็ผ่านพ้นไปได้ แม้คะแนนจะ

ไม่ดีนักแต่เต็มฟ้าก็รู้สึกโล่งอกและต้องยอมรับความจริงว่าวันนี้เธอทำได้

ไม่ดีเลย หญิงสาวกดสวิตช์ให้เก้าอี้ทำฟันพับขึ้น บอกให้คนไข้บ้วนน้ำแล้ว

ตัวเองก็ไปล้างมืออยู่ตรงอ่างไม่ไกลนัก ก่อนจะกลับมาคุยกับเขา

“สารภาพเลยว่ายังไม่สวยเท่าที่ใจอยากให้เป็น” นักศึกษาทันต-

แพทย์สาวส่งกระจกบานเล็กให้คนไข้ส่องดู ชายหนุ่มรับไปส่องอย่างลวกๆ

เหมือนไม่ใส่ใจอะไรนัก ครู่เดียวก็ส่งกระจกคืนมา

“ก็สวยดีนี่ครับคุณหมอ สีก็เหมือน แค่นี้ผมพอใจมากแล้ว ดีกว่า

มีฟันบิ่นๆ ไปตลอด” คนไข้หนุ่มยิ้มกว้าง รอยยิ้มของเขาสะกิดใจเต็มฟ้า

เหลือเกิน...เธอเคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้มาแล้ว

“เวลาใช้งานก็ระวังนิดนึงนะคะ ส่วนที่อุดมันกว้างมาก เพราะฟันแตกเยอะ”

“กระแทกกับด้ามจอบน่ะครับ ต่อไปต้องระวังกว่านี้”

เต็มฟ้าไม่ได้มองชื่อคนไข้ในชาร์ตประวัติ เธอมีเวลาไม่มากจึงแค่

ไล่สายตาดูที่อยู่ พอเห็นว่าเป็นศูนย์วิจัยพันธุ์พืชบนม่อนฝ้ายคำก็ถึงกับขมวดคิ้ว

“ทีแรกตั้งใจจะนัดคุณมาอุดให้ใหม่ในวันที่ฉันสมาธิดีกว่านี้ แต่ดู

ที่อยู่แล้วคงไม่เหมาะ เอาเป็นว่าที่อุดไปเนี่ย ก็ไม่ได้เลวร้ายนะคะ แต่ถ้ามี

โอกาสเจอกันอีก ฉันจะขออุดให้ใหม่ เพื่อแก้มือ”

“ไม่เป็นไรครับคุณหมอ แค่นี้ในสายตาผมก็ว่ามันสวยแล้วนะ

อย่าเครียดไปเลย ผมเห็นการทำงานของหมอฟันแล้วเหนื่อยแทนน่ะ

นี่ขนาดเป็นนักศึกษานะ จบแล้วจะไม่ยิ่งหนักกว่านี้เหรอเนี่ย ยังไงก็...สู้ๆนะครับ ผมลาละ”

คนไข้ชายหนุ่มเดินออกไปจากห้องทำฟันแล้ว เมื่อได้มองเขาอย่าง

เต็มตา รอยยิ้มและแววตาที่เขาส่งมาก็สะดุดใจเต็มฟ้าเข้าอย่างแรงอีกครั้ง

เธอเคยรู้จักเขาหรือเปล่านะ ทำไมถึงได้คุ้นกับสิ่งที่เพิ่งเห็นนัก

ตอนเขานอนอยู่บนเก้าอี้ทำฟันก็ไม่รู้สึกมากเท่านี้ แต่พอเขายืนขึ้น เผชิญ

หน้ากันตรงๆ จึงค่อยนึกได้

เธอเคยเห็น เคยพูดคุยกับผู้ชายคนนี้แล้ว... แต่มันที่ไหน และเมื่อไรกัน

เต็มฟ้าหมดเวลาที่จะคิดสนใจเรื่องคนไข้ชายหนุ่ม เมื่อเห็นว่ากรกฎ

เพื่อนรักมายืนรออยู่ตรงประตูหน้าห้อง โบกมือไหวๆ เร่งให้เธอเดินออกไป

หาเสียที เจ้าหล่อนชี้ไปที่นาฬิกาบนข้อมือเพื่อเตือนเต็มฟ้า หญิงสาวก้มมอง

นาฬิกาตัวเองบ้างก็พบว่านี่มันเที่ยงครึ่งเข้าไปแล้ว มีเรียนเล็กเชอร์ตอน

บ่ายโมงต่ออีก ต้องรีบทำเวลา

“ฉันหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย แกทำอะไรอยู่ยะยายฟ้า” กรกฎบ่น

ขณะเดินเคียงข้างกันไปตามทางเดิน เพื่อตรงสู่โรงอาหารคณะฯ ใบหน้า

กลมๆ นั้นบูดบึ้ง ส่ออารมณ์ว่าคงเริ่มโมโหหิว

“วันนี้ฉันโดนซะอ่วมเลยแก ฟันที่อุดมันกว้างมาก แล้วยังมาเจอ

อาจารย์โฉมอีก ซวยซ้ำซ้อน กว่าจะผ่านมาได้ เสียความมั่นใจแล้วยัง

เสียหน้าด้วย โดนดุต่อหน้าคนไข้ทุกสเตปที่เช็กเลย จนจะไม่กล้ามองหน้า

คนไข้แล้วเนี่ย” คนบ่นเดินมาหยุดยืนหน้าร้านข้าวราดแกงเจ้าอร่อยที่สุด

ในโรงอาหาร มองเห็นไส้อั่วในถาดแล้วก็เพิ่งรู้ตัวว่าหิวมากอยู่เหมือนกัน

“แบบนั้นเค้าเรียกไม่กล้ามองหน้าเหรอยะ เห็นยืนคุยกันต่ออีก

                         (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)