The Sixth Sense เล่ห์บ่วงมนตรา (ซ่อนกลิ่น)

บทนำ

สุคนธรสก้าวลงจากรถทัวร์ที่มีป้ายชื่อคณะจิตรกรรมฯ ของ มหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นเกลียวคลื่นม้วนตัวเป็นฟองขาว พราวพร่างอยู่เต็มหาดทรายเบื้องหน้า

เธอเป็นหนึ่งในนักศึกษาน้องใหม่ของคณะจิตรกรรมฯ ที่ถูกรุ่นพี่เกณฑ์ มาร่วมในพิธีรับน้องที่หาดทุ่งวัวแล่น ชายทะเลในจังหวัดชุมพร

แม้สุคนธรสจะเป็นผู้หญิง แต่มีความแปลกแยกกับเหล่าสาวๆ ร่วมรุ่นไม่น้อย ทั้งนี้เพราะเธอมีรูปร่างสูงโย่ง ออกจะเก้งก้างเสียด้วยซ้ำ ตัดผมซอยสั้น เหมือนพวกทอมบอย และสะพายย่ามที่ถักทอด้วยด้ายหลากสี

แต่ถึงกระนั้นก็ตาม รูปลักษณ์ภายนอกเหล่านี้ก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกแตก ต่างจากคนอื่นๆ ได้มากเท่ากับความสามารถพิเศษของเธอซึ่งกำลังจะสร้างปัญหา ให้ และจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอไปจากเดิมนับตั้งแต่ที่เธอเหยียบย่างลงบน หาดทรายสีทองแห่งนี้

หญิงสาวล้วงมือลงไปหยิบขวดเซียงเพียวอิ๊วขึ้นมาจากย่าม มองดูมันแล้วยิ้ม ก่อนจะเปิดฝาแล้วหยดยาหม่องนํ้าลงบนนิ้วชี้ จากนั้นจึงป้ายที่จมูกหนึ่งครั้งแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกยาว

“อ้า...” เธออ้าปากกว้าง “กลิ่นทะเลนี่มันสดชื่นได้ใจจริงๆ”

“เซียงเพียวอิ๊วลงอาคมนี่มันก็ได้ผลดีพอๆ กับหน้ากากอนามัยลงยันต์ เหมือนกันนะ แถมยังไม่ต้องเป็นจุดเด่นให้คนมองอีก” สุคนธรสพึมพำอย่างมี ความสุขแล้วหย่อนขวดยาหม่องนํ้าลงในย่าม ก่อนจะหันไปสนใจรุ่นพี่ซึ้งกำลัง แบ่งแยกรุ่นน้องออกเป็นกลุ่มๆ โดยให้นักศึกษาหญิงน้องใหม่พักอยู่บนบ้าน หลังใหญ่ริมหาดสองหลัง ส่วนพวกผู้ชายก็ให้กางเต็นท์นอนกันในป่าสนจนลามมาถึงลานกว้างซึ่งจะใช้จัดกิจกรรม

แต่แล้วความสุขที่ได้ดื่มดํ่ากับกลิ่นอายทะเลเพียวๆ ก็มีอันต้องสะดุดกึก เมื่อมีกลิ่นฉุนประหลาดๆ ลอยมาเข้าจมูกของเธอขณะกำลังจะเดินไปทางบ้านพัก

“ปัดโธ่เว้ย ลืมท่องคาถาอะไรหรือเปล่าวะ” สุคนธรสงึมงำเมื่อพลังของ เซียงเพียวอิ๊วลงอาคมไม่สำแดงฤทธิ์อย่างที่หวัง

เธอกวาดตามองไปรอบๆ เพี่อหาที่มาของกลิ่นฉุนนั้น พื้นที่บริเวณนี้อยู่ สุดหาดและถูกแยกตัวออกมาค่อนข้างไกลจากบ้านหลังอี่นๆ ในหมู่บ้าน ถัดไป เป็นป่ารกครึ้มและสวนสนที่หนาตาดูแล้ววังเวงชอบกล ทว่าสิ่งที่สะดุดตาเธอ มากที่สุดกลับเป็นต้นไทรใหญ่ที่อยู่ข้างโขดหินตรงหัวมุม

ศาลเพียงตาที่ทำจากไม้ซึ่งตั้งอยู่ที่ด้านหน้าของต้นไทร ประกอบกับผ้าแพร เจ็ดสีที่โอบล้อมรอบลำต้นหนาของมันก็ทำให้เธอมาถึงบางอ้อ ที่แท้กลิ่นฉุน ประหลาดๆ นั่นก็เป็นกลิ่นของเจ้าที่นั่นเอง

สุคนธรสยกมือไหว้โดยพลัน และตั้งใจว่าหลังจากเก็บข้าวเก็บของแล้ว เธอจะออกมาจุดธูปจุดเทียนขอขมาลาโทษท่านสักหน่อย แต่เมื่อหันกลับไปเพี่อ จะเดินขึ้นไปบนบ้านพัก หญิงสาวก็พบว่าเพี่อนร่วมรุ่นของเธออีกสี่คนก็กำลังทำเช่นเดียวกันอยู่ คนหนึ่งที่อยู่ด้านหน้าสุดหันมายิ้มให้ เธอจึงยิ้มตอบกลับไปอย่างมีไมตรี

หญิงสาวทรุดตัวนั่งขัดสมาธิบนเบาะที่วางเรียงรายกันอยู่นับสิบภายใน ห้องพัก เธอโยนกระเป๋าเสื้อผ้าไปไว้ที่หัวนอน ก่อนจะเปิดย่ามเพี่อตรวจสอบว่า ไม่ได้หลงลืมธูปเทียนที่พกติดตัวเอาไว้เสมอ เพี่อจะนำออกไปขอขมาลาโทษ ต่อเจ้าที่

เมื่อทุกอย่างพร้อมเธอจึงเงยหน้าขึ้นแล้วก็พบกับเพี่อนร่วมรุ่นคนที่ยิ้มให้

เธอเมื่อสักครู่กำลังยืนเกาะขอบหน้าต่างมองออกไปข้างนอกด้วยสีหน้าเป็นกังวล ไม่น้อย สุคนธรสจำได้ดีว่าเธอชื่อญาณิน

หญิงสาวถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเดินตรงไปที่หน้าต่างบานนั้น “เธอเป็นอะไร เห็นถอนหายใจออกมาเฮือกๆ”

ญาณินหันมาหาเธอด้วยสีหน้าเครียด สุคนธรสหันไปมองตรงช่องหน้าต่าง ก็พบว่ามันเป็นจุดที่มองเห็นต้นไทรใหญ่กับศาลเพียงตาได้อย่างพอดิบพอดี จึงหันมาเอ่ยถามเพี่อนร่วมรุ่นอีก “ไม่สบายใจเรื่องเจ้าที่เหรอ เห็นเธอมองอยู่”

“อือ บอกไม่ถูกเหมือนกัน ไม่มีใครจุดธูปบอกกล่าวเลยสักคน”

“ฉันมีอุปกรณ์ เตรียมมาเพียบ” สุคนธรสตบที่ย่ามของตัวเอง “ไปบอก เจ้าที่ก่อน เอาข้าวกล่องของฉันไปไหว้เอง”

“ไปสิ” ญาณินตอบรับ

สุคนธรสจึงออกเดินนำลงจากบ้านพัก ไม่ลืมที่จะแวะหยิบข้าวกล่องที่พวกรุ่นพี่นำมาจัดวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะที่ใต้ถุนบ้านไปด้วย

เมื่อเดินมาถึงใต้ต้นไทร เธอก็นำข้าวกล่องซึ่งเป็นส่วนแบ่งของตัวเองวาง ไว้ที่หน้าศาลเพียงตาคร่ำคร่า ก่อนจะล้วงเอาธูปเทียนและไฟแช็กขึ้นมาจุดปักเอา ไว้ จากนั้นจึงยกมือขึ้นประนมและเอ่ยคำถวายเครื่องสังเวยพระภูมิเจ้าที่งึมงำ ‘นะโม เม พระภูมิเทวานัง ธูปะทีปะ จะ ปุปผัง สักการะ วันทานัง สูปะพะยัญ ชะนะสัมปันนัง โภชะนานัง สาสีนัง สะปะริวารัง อุทะกังวะรัง อาคัจฉันตุ ปะริภุญชันตุ สัพพะทา หิตายะ สุขายะ สันติเทวา มะหิทธิกา เตปิ อัมเห อะนุรัก ขันตุ อาโรคะเยนะ สุเขนะ จะ’

“เรียบร้อย” สุคนธรสผุดลุกขึ้นแล้วหันไปหาญาณิน แต่กลับพบว่าไม่ได้ มีแต่เพียงเพี่อนสาวที่ตามเธอลงมาจากบ้านพักเท่านั้น “อ้าว พวกเธอ...”

“ฉันอยากมาไหว้ด้วยน่ะ” เนตรสิตางศุ์ หญิงสาวตัวเล็กท่าทางนุ่มนิ่ม บอกแล้วส่งยิ้มให้เธอ

“ฉันก็เหมือนกัน” กรรัมภาล่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้อีกคน ทั้งคู่เป็นคุณหนู ไฮโชที่ค่อนข้างแตกต่างกันไม่น้อย เนตรสิตางศุ์เรียบร้อย เรียบง่าย ท่าทางน่า ทะนุถนอม ผิดกับกรรัมภาที่ประทินโฉมด้วยสินค้าแบรนด์เนมตั้งแต่ศีรษะ จดปลายเท้าเลยทีเดียว

เธอเมื่อสักครู่กำลังยืนเกาะขอบหน้าต่างมองออกไปข้างนอกด้วยสีหน้าเป็นกังวล ไม่น้อย สุคนธรสจำได้ดีว่าเธอชื่อญาณิน

หญิงสาวถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเดินตรงไปที่หน้าต่างบานนั้น “เธอเป็นอะไร เห็นถอนหายใจออกมาเฮือกๆ”

ญาณินหันมาหาเธอด้วยสีหน้าเครียด สุคนธรสหันไปมองตรงช่องหน้าต่าง ก็พบว่ามันเป็นจุดที่มองเห็นต้นไทรใหญ่กับศาลเพียงตาได้อย่างพอดิบพอดี จึงหันมาเอ่ยถามเพี่อนร่วมรุ่นอีก “ไม่สบายใจเรื่องเจ้าที่เหรอ เห็นเธอมองอยู่”

“อือ บอกไม่ถูกเหมือนกัน ไม่มีใครจุดธูปบอกกล่าวเลยสักคน”

“ฉันมีอุปกรณ์ เตรียมมาเพียบ” สุคนธรสตบที่ย่ามของตัวเอง “ไปบอก เจ้าที่ก่อน เอาข้าวกล่องของฉันไปไหว้เอง”

“ไปสิ” ญาณินตอบรับ

สุคนธรสจึงออกเดินนำลงจากบ้านพัก ไม่ลืมที่จะแวะหยิบข้าวกล่องที่พวกรุ่นพี่นำมาจัดวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะที่ใต้ถุนบ้านไปด้วย

เมื่อเดินมาถึงใต้ต้นไทร เธอก็นำข้าวกล่องซึ่งเป็นส่วนแบ่งของตัวเองวาง ไว้ที่หน้าศาลเพียงตาคร่ำคร่า ก่อนจะล้วงเอาธูปเทียนและไฟแช็กขึ้นมาจุดปักเอา ไว้ จากนั้นจึงยกมือขึ้นประนมและเอ่ยคำถวายเครื่องสังเวยพระภูมิเจ้าที่งึมงำ ‘นะโม เม พระภูมิเทวานัง ธูปะทีปะ จะ ปุปผัง สักการะ วันทานัง สูปะพะยัญ ชะนะสัมปันนัง โภชะนานัง สาสีนัง สะปะริวารัง อุทะกังวะรัง อาคัจฉันตุ ปะริภุญชันตุ สัพพะทา หิตายะ สุขายะ สันติเทวา มะหิทธิกา เตปิ อัมเห อะนุรัก ขันตุ อาโรคะเยนะ สุเขนะ จะ’

“เรียบร้อย” สุคนธรสผุดลุกขึ้นแล้วหันไปหาญาณิน แต่กลับพบว่าไม่ได้ มีแต่เพียงเพี่อนสาวที่ตามเธอลงมาจากบ้านพักเท่านั้น “อ้าว พวกเธอ...”

“ฉันอยากมาไหว้ด้วยน่ะ” เนตรสิตางศุ์ หญิงสาวตัวเล็กท่าทางนุ่มนิ่ม บอกแล้วส่งยิ้มให้เธอ

“ฉันก็เหมือนกัน” กรรัมภาล่งยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้อีกคน ทั้งคู่เป็นคุณหนู ไฮโชที่ค่อนข้างแตกต่างกันไม่น้อย เนตรสิตางศุ์เรียบร้อย เรียบง่าย ท่าทางน่า ทะนุถนอม ผิดกับกรรัมภาที่ประทินโฉมด้วยสินค้าแบรนด์เนมตั้งแต่ศีรษะ จดปลายเท้าเลยทีเดียว

อะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

การได้กลิ่นประหลาดๆ นั้นไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับสุคนธรสเสียทีเดียว เพราะเธอมักจะได้กลิ่นแปลกๆ ต่างๆ นานาอยู่เสมอ โดยเฉพาะในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง กลิ่นต่างๆ เหล่านั้นจะรุนแรงกว่าทุกๆ วัน เป็นเช่นนี้มานาน นับตั้งแต่เธอจำความได้...หรืออาจจะนานกว่านั้น

หลวงปู่บุญที่วัดพุทธาวนาราม จังหวัดอยุธยา หรือที่เธอเรียกจนติดปาก ว่าพระอาจารย์ปู่ ซึ่งเป็นปู่แท้ๆ ของเธอเคยเล่าให้เธอฟังว่า เมื่อสิบแปดปีที่แล้ว ท่านยังมิได้บวชเป็นพระ เป็นแต่เพียงมัคนายกอยู่ที่วัด สมัยนั้นหลวงปู่อินยัง เป็นเจ้าอาวาสอยู่ แต่ได้มรณภาพลงก่อนที่สุคนธรสจะเกิดได้ไม่นาน

ตอนที่สุคนธรสเกิดนั้นนับได้ว่าเป็นที่โจษจันของเหล่าพยาบาลในโรงพยาบาลมาก เพราะเธอเอาแต่ร้องไห้จ้าไม่ยอมหยุด ไม่ว่าจะทำวิธีไหนก็ไม่ สามารถทำให้เด็กน้อยหยุดร้องได้ แม้แต่หมอเองก็จนปัญญาเพราะหาสาเหตุไม่พบ

ปู่บุญเลยไปปรึกษากับท่านเจ้าอาวาสวัดพุทธาวนารามคนใหม่ ท่านลองดูดวงให้แล้วบอกว่าเด็กคนนี้มีบุญ และเล่าให้ปู่บุญฟังว่า ในคํ่าคืนหลังจากงาน พระราชทานเพลิงศพของหลวงปู่อินผ่านไปได้เจ็ดวัน หลวงปู่อินได้มาเข้าฝัน บอกว่าท่านได้มอบญาณของท่านให้แก่เด็กในครรภ์ของหญิงสาวห้าคนเอาไว้เนื่องจากเกรงว่าหากมอบญานทั้งหมดให้คนใดคนหนึ่งแล้วคนคนนั้นบุญบารมีไม่ถึง ก็จะทำให้เกิดเป็นภาระและเกิดทุกข์กับเด็กคนนั้นเสียเปล่าๆ บางทีอาจจะถึงแก่ชีวิตได้ เพราะท่านสั่งสมบุญบารมีเอาไว้เยอะมาก ประจวบกับมีหญิงสาวที่ตั้งครรภ์อ่อนๆ มาในงานพระราชทานเพลิงศพของท่านนับได้ห้าคนพอดิบพอดี จึงได้แบ่งญาณออกเป็นห้าส่วนตามที่ได้บอกเอาไว้

และแม่ของสุคนธรสก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอจึงได้รับญาณจากหลวงปู่อินที่ เรียกว่าฆานสัมผัสไป จึงทำให้จมูกของเธอมีประสาทสัมผัสพิเศษ ทำให้สามารถ ได้กลิ่นของเทพเทวดาหรือแม้กระทั่งภูตผีปีศาจได้

ท่านเจ้าอาวาสจึงมอบยันต์ให้ปู่บุญนำไปวางไว้ใต้หมอนของเธอ แต่มันก็มีผลทำให้สุคนธรสหยุดร้องไห้ได้แค่ไม่นาน เธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกคือร้องไห้ไม่หยุด ปู่บุญกับพ่อและแม่จึงเป็นทุกข์ใจมาก ปู่บุญจึงไปเรียนปรึกษา

กับท่านเจ้าอาวาสอีกครั้ง ท่านเจ้าอาวาสคิดว่าบารมีของหลวงปู่อินคงจะแรงมาก จึงแนะนำให้บุพการีบวชเพี่อเสริมบุญให้เด็กสาว ปู่บุญจึงอาสาบวชเสียเอง เพราะตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่เมื่อครั้งหลวงปู่อินมรณภาพแล้ว

หลังงานบวชของปู่บุญ อาการร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผลของสุคนธรสจึง หายเป็นปลิดทิ้ง ปู่บุญจึงตั้งใจศึกษาสรรพตำรับตำราที่หลวงปู่อินทิ้งเอาไว้ให้ท่านตั้งใจว่าเมื่อสุคนธรสโตพอที่จะร่ำเรียนวิชาพวกนี้แล้ว ท่านจะถ่ายทอดให้เพี่อที่ว่าเวลาที่ท่านมรณภาพลง เธอจะได้มีสิ่งหนึ่งเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจแทน

‘วันนี้คงได้ใช้อีกแล้ว’ สุคนธรสนึกอยู่ในใจก่อนจะเหลียวมองดูเหล่า เพื่อนใหม่ทั้งสี่คนจนพบว่าแต่ละคนมีท่าทางกระสับกระส่ายราวกับพวกเธอรับรู้ ถึงความรู้สึกนึกคิดของเธอได้

“พวกเธอเป็นอะไรกัน นั่งเหลียวหน้าเหลียวหลังมานานแล้วนะ” สุคนธรส ตัดสินใจเอ่ยถามเมื่อนั่งมองเพี่อนๆ อยู่อีกพักใหญ่ อาการลุกลี้ลุกลนแหงนหน้า มองฟ้าแล้วมองรอบๆ ตัวอย่างระแวดระวังก็ไม่หมดไปเสียที

“ฉันบอกไม่ถูก” เนตรลิตางศุ์บอกเสียงอ่อยก่อนจะค่อยๆ ขยับไปหลบ อยู่ข้างหลังญาณินแล้วซุกหน้ากับหัวไหล่ของเพื่อนสาวเหมือนกับจะไม่อยากมอง อะไรบางอย่าง

“หรือเธอกลัวผี” สุคนธรสเดาะนิ้วใส่อย่างคาดคั้น “ไม่ต้องกลัวหรอกฉันมียันต์ เอ้านี่...”

หญิงสาวล้วงมือลงไปในย่าม ก่อนจะดึงเอากระดาษสีเหลืองออกมา สามสี่แผ่นแล้วยกมือขึ้นประนมทำปากขมุบขมิบ ‘อะ สัง วิ สุโล ปุสะ พุระ’

“พ่วง” สุคนธรสเป่าลมใส่กระดาษแล้วยื่นให้เพี่อนๆ “อะไรเนี่ย’’ กรรณาโพล่งขึ้นมา “ยันต์เพาเวอร์พัพหรือไง”

“เออ...ศักดิ์สิทธินะโว้ย ของแบบนี้อยู่ที่เวทมนตร์และคาถาที่ใช้ หลวงปู่ ของฉันสอนมากับมือ รับรองผลร้อยเปอร์เซ็นต์ และมันไม่เกี่ยวกับกระดาษฉันชอบเพาเวอร์พัฟ บลอสซัม แล้วจะทำไม ยันต์ฉันเขียนด้วยหมึกล่องหน มันซุกออยู่ข้างในนั่นแหละ แต่ไม่อยากเขียนลบลายสวยๆ ของกระดาษ” เธอสวนกลับเป็นชุด “พับใส่ไว้ในกระเป๋าซะ รับรองคืนนี้ไม่มีใครกล้ามายุ่งแน่”

“โอ้...” กรรัมภาร้องขึ้นมา ก่อนจะดึงกิ๊บยี่ห้อกุชชีออกมาแล้วพับยันต์ของเธอเป็นชิ้นเล็กๆ หนีบกลับเข้าไปในศีรษะ “ไว้ตรงนี้แหละดี มันจะได้ไม่กล้า เข้ามายุ่งกับฉัน”

สุคนธรสพยักหน้าก่อนจะหันไปดูคนอื่นๆ ที่พร้อมใจกันเก็บยันต์ที่เธอ ให้ไปลงในกระเป๋าเสื้อ ทว่าหลังจากนั้นไม่นาน กรรณาก็ยกมือขึ้นมาปิดหูด้วย ท่าทางเหมือนกับเจ็บปวดอย่างรุนแรง

“เกิดอะไรขึ้น เธอเป็นอะไรไป” ญาณินร้องถามด้วยสีหน้าตื่น “ไม่สบาย หรือเปล่า จะกลับไปนอนพักไหม”

แล้วอยู่ๆ เนตรสิตางศุ์ก็ยกมือขึ้นมาปิดตาซบกับหัวเข่าด้วยร่างกายที่สั่น เทิ้มราวกับลูกนก กรรัมภาหันไปแตะมือลงบนหลังของคุณหนูผู้อ่อนบาง แต่แทนที่จะเป็นคนปลอบขวัญ เธอกลับสะดุ้งเฮือกแล้วชักมือกลับราวกับร่างกาย ของเนตรสิตางศุ์มีกระแสไฟไหลเวียนอยู่ลักหมื่นโวลต์

ไฮโซ สาวหันไปมองที่กลางลานกิจกรรมอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าตื่นตระหนก พาเอาสุคนธรสรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลที่เกิดขึ้น เธอหันไปมองที่จุดเดียว กับเพี่อนสาวและแน่ใจได้ทันทีว่าเรื่องเลวร้ายอะไรบางอย่างคงสถิตอยู่ที่นั่น เพราะกลิ่นฉุนแรงกล้านั้นลอยมาจากตรงนั้น ตรงที่พงษ์ศักดิ์ นักศึกษารุ่นพี่ของเธอกำลังร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนานอยู่

“ว้าย!” มีเสียงร้องดังมาจากเหล่าเพี่อนสาว แต่ละคนต่างมีท่าทางแปลก ขึ้นทุกที เนตรสิตางศุ์ครางฮือ ตัวสั่นงันงกอยู่ข้างหลังญาณินที่เพิ่งจะลืมตาขึ้นมา ด้วยสีหน้าซีดเผือด ส่วนกรรณาก็ปิดหูตัวเองแน่นและตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าไม่แพ้กัน

“ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอเห็นอะไร แต่เขาบอกฉันว่าพวกเราไปลบหลู่เขา”     ญาณินเป็นคนเอ่ยขึ้นเบาๆ ให้พอได้ยินกันเองในหมู่เพี่อนใหม่ที่ร่วมสาบานกัน อย่างไม่รู้ตัวด้วยข้าวผัดกล่องเดียว

“ลบหลู่ยังไงล่ะ” เนตรสิตางศุ์เอ่ยถามทั้งที่ยังปิดตาแอบอยู่หลังญาณิน

“ไม่รู้สิ เขายืนคํ้าหัวรุ่นพี่ที่กำลังเต้นอยู่กลางวงน่ะ” ญาณินโพล่งขึ้นมา

“ฉะ...ฉะ...ฉัน...กะ...ก็...เห็น” เนตรสิตางศุ์เสริมด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

“ฉันก็เห็นเหมือนกัน เขาสูงเท่าตึกสี่ชั้นแน่ะ แล้วชี้มาที่พวกเราด้วย”       กรรัมภาเสริมขึ้นอีกคนขณะที่แตะหลังของเนตรสิตางศุ์อย่างปลอบโยนอยู่

“ฉันได้ยิน เขาคำรามเสียงดังและกำลังโกรธมาก” กรรณาเอ่ยขึ้นด้วย

โปรดติดตามต่อในเล่ม...