เหลี่ยมเสน่หา

ร้านอาหารยามบ่ายวันอาทิตย์มีลูกค้าค่อนข้างหนาตา บ้างก็มากัน

เป็นคู่ บ้างก็มากันเป็นครอบครัว ภายในร้านมีบริเวณกว้างขวาง ตกแต่งสไตล์

สวนที่มีทั้งห้องกระจกและโต๊ะอาหารใต้ร่มไม้ ทำให้บรรยากาศไม่อึดอัดและ

ดูผ่อนคลายสำหรับรันพักผ่อน

หนุ่มสาวคู่หนึ่งจับจองที่นั่งริมกระจก เมื่อมองออกไปจะเห็นนํ้าพุ

จำลองเล็กๆ กับบ่อปลา

หญิงสาวมองฝูงปลาแหวกว่ายไปมาอยู่นาน กระทั่งชายหนุ่มผู้ไม่ได้รับ ความสนใจเอ่ยขึ้น

“ปลาในจานก็มี ยังจะไปมองในบ่ออึก”

อคินกระเซ้า แพรวารีบหันกลับมายิ้มเขินๆ

“แพรไม่ได้อยากกินปลาคาร์ปซะหน่อย”

“แต่ถ้าเป็นปลาอื่นก็ไม่แน่ใช่ไหม”

“พี่คิน...”

อคินยิ้ม แพรวาเหลือบมองเขาแล้วหันกลับมามองปลาในจาน

หากเธอเลือกได้ โดยไม่ต้องคำนึงถึงสิ่งใด เธอก็อยากทำตามใจตัวเองเหมือนกัน เหมือนการกินปลาสวยงามที่คนทั่วไปไม่กิน ถ้าเธอไม่แคร์ว่าใครจะพูดแบบไหน และถ้ามันเป็นปลาที่ไม่มีพิษ กินแล้วไม่ทำให้เธอตาย...เธอจะเลือก

เสียงโทรศัพท์มือถือของอคินดัง เขาหยิบมันขึ้นมา พอเห็นหน้าจอ

ก็กดตัดสาย แต่มันก็ด้งขึ้นอีก เขามองเธอแวบหนึ่ง เมื่อเห็นเธอไม่แสดงกิริยา

ก็กดรับ

แพรวามองจานข้าวตัวเอง เธอไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่หูกลับได้ยิน

เสียงชายหนุ่มพูดชัดเจน

“ผมกินข้าวอยู่ ใช่...อยู่กับคนที่ผมจะแต่งงานด้วย สำคัญไหมล่ะครับ”

 หัวใจแพรวาแกว่งวูบ ‘คนที่ผมจะแต่งงาน’ เขาพูดออกมาอย่างชัดเจน

ถึงปลายสายจะเป็นหญิงสาวที่เป็นคู่ควง เพราะเธอได้ยินเสียงเล็ดลอด

แต่อคินก็ยังปฏิเสธให้เหลือแค่ ‘เคยเป็น’ เธอที่นั่งอยู่ตรงนี้สมควรจะดีใจสินะ

อคินวางสายแล้วส่งยิ้มให้แพรวาอย่างเป็นธรรมชาติ ขณะที่แพรวา

ทำได้แค่พยายามฝืนยิ้มตอบ

หากเป็นผู้หญิงคนอื่นอาจหัวใจพองจนแทบลอย เพราะผู้ชายตรงหน้า เพียบพร้อม ไม่ว่าจะเป็นพื้นฐานครอบครัว การศึกษาจากต่างประเทศ หน้าที่

การงานกับความเป็นเจ้าของธุรกิจ แล้วยังรูปร่างหน้าตาคมคายนั่นอีก

แต่ไม่ใช่สำหรับแพรวา...

“พี่คินคะ”

อคินที่กำลังยกน้ำดื่มรีบลดแก้วลงขานรับ “ครับ”

“คือ...” แพรวายังไม่ทันได้พูดอะไรเสียงโทรศัพท์ก็ด้งขึ้นอีกหน

คราวนี้ชายหนุ่มแสดงอาการหงุดหงิด แต่พอเห็นเบอร์ที่โทร. มาก็มองแพรวา

อีกครั้งด้วยสายตาลุแก่โทษ

“พี่ต้องรับสายนี้’’

แพรวาพยักหน้า อคินจึงกดรับแล้วขยับลุกออกไป เธอได้ยิน

บทสนทนาเป็นภาษาอังกฤษ สิ่งเดียวที่ทำให้เขาละความสนใจจากทุกอย่างได้

คือเรื่องงาน ซึ่งสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด...แม้แต่เธอ

แพรวาเอนตัวพิงพนัก แต่แล้วก็ทะลึ่งขึ้นมานั่งตัวตรงเมื่อได้ยินเสียง เครื่องมือสื่อสารของเธอดังขึ้น เธอรีบลนลานหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋า เพราะรู้ดีว่าปลายสายเป็นใครจากเสียงเพลงเรียกเข้า

ครั้นพอหยิบขนมาแพรวากลับไม่รีบกดรับ เธอมองชื่อและภาพที

ปรากฏบนหน้าจอด้วยสายตาปวดร้าว

‘ที่รัก’

แพรวาไม่อยากรับสายซึ่งเป็นสิ่งที่เธอบังคับให้ตัวเองทำในระยะหลังมานี้ แต่เสียงนั้นจะดังต่อเนื่อง ไม่เช่นนั้นก็จะมีข้อความส่งมา เธอรู้ได้ว่าอีกฝ่าย

กำลังรู้สึกเช่นไร เพราะเธอก็รู้สึกไม่ต่างกัน

ทุกอย่างเป็นด้งที่เธอคาดไว้ หลังเสียงโทรศัพท์เงียบไปไม่นาน เสียง ข้อความเข้าก็ดังขึ้น

‘คิดถึงแพรนะ’

แพรวาแทบน้ำตาร่วง เธอกลั้นสะอื้น พลางจับสร้อยที่คออย่างเผลอไผล สร้อยที่ร้อยแหวนคู่ เครื่องประดับขึ้นเดียวที่เธอไม่เคยถอด เพราะมันเป็น ของขวัญจากเขา วงหนึ่งอยู่กับเธอ อีกหนึ่งวงอยู่ที่เขา

แพรวากำโทรศัพท์แน่น ใจหนึ่งอยากโทร. หา อยากได้ยินเสียง แต่อีกใจ ก็เกรงผู้ชายอีกคน ความลังเลต่อสู้กันจนใจแทบขาด ในที่สุดอคินก็เดินเข้ามา

เธอรีบยกน้ำขึ้นดื่มกลบเกลื่อน

“ขอ'โทษทีนะ เรื่องงาน'นะ”

อคินบอก พลางแสดงอาการขออภัยคู่หมั้นที่อายุน้อยกว่าเก้าปี

แต่แพรวาก็ใช่ว่าจะต้องการ เธอรู้ว่าเขาเป็นแบบนี้ และจะเป็นแบบนี้ไปตลอด หากต้องใช้ชีวิตร่วมกัน

“ปีใหม่สงสัยเราจะไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันแน่เลย เพื่อนพี่จะพาคน

มาดูงาน” เขาพูดพลางตัดขึ้นเนื้อสเต๊ก “อ้อ! เมื่อกี้แพรจะพูดอะไรเหรอ”

แพรวาขยับตัว

“เรื่องแต่งงานน่ะค่ะ” เธอสูดลมหายใจ “เราเลื่อนวันจดทะเบียนออกไป ได้ไหมคะ”

หญิงสาวกลั้นใจตอนเขาเอียงศีรษะแล้วถามกลับ “ทำไมเหรอ”

“พี่คินจะว่าอะไรไหมคะ แพร...คือแพรอยากจดทะเบียนวันที่ ๑๔

กุมภาฯ น่ะค่ะ”

แพรวาถามแล้วก็หลุบตามองแต่ของตรงหน้าเช่นเคย แม้เวลาผ่านไป เพียงแค่เสี้ยววินาทีแต่สำหรับเธอมันช่างเนิ่นนานนัก

อคินหัวเราะเบาๆ “พี่ก็^,นึก'ว¹าเรื่องอะไร ได้สิ แต่วันวาเลนไทน์คน

คงเยอะน่าดูเลยนะ เราไปจดทะเบียนกันที่ไหนดีล่ะ”

“ที่ไหนก็ได้ค่ะ ขอแค่เป็นวันนั้น” แพรวาไม่กล้าสบตาอคินตรงๆ

ด้วยเธอรู้สึกผิดต่อเขา แต่ชายหนุ่มกลับเข้าใจว่านั่นเป็นอาการเขินอายของ

หญิงสาว เขาจึงพยักหน้ายิ้มๆ

“มีอีกเรื่องค่ะ”

“ทีม”

‘พี่คิน...ช่วยขอให้คุณยายบอกให้พี่ก้ามาเป็นเพื่อนเจ้าสาวแพรได้ไหมคะ” “ก้า...กริการ์น่ะเหรอ”

เมื่อเห็นสายตาอคินมีแววฉงน แพรวาจึงรีบขยายความ “คือ...พี่คินคง

พอรู้ คุณยายไม่ค่อยชอบพี่ก้า เชิญมาก็จริง แต่ให้มาเป็นแค่แขก แต่ว่า

สำหรับแพรยังไงพี่ก้าก็ยังได้ชื่อว่าเป็นพี่ แพรอยากให้พี่ก้ามาเป็นเพื่อนเจ้าสาว มากกว่า”

อคินฟังเหตุผลที่แพรวาบอกแล้วคิดตาม เขาพอรู้เลาๆ มาบ้างเรื่อง

ความขัดแย้งระหว่างพรฟ้ากับกริการ์ หลานสาวคนโตที่ไม่ได้ผูกสายเลือด เดียวกับตระกูลหัตถเมธ เนื่อง'จากกรกฤต พ่อของเธอเป็นเด็กที่พรฟ้าริบมาเลี้ยง พอพ่อกับแม่ตายจากไปก็เท่ากับว่ากริการ์ถูกตัดขาดไปโดยปริยาย

อคินไปมาหาสู่กับครอบครัวนี้บ่อย แต่เจอหญิงสาวนับครั้งได้ และ

แทบจะไม่เคยได้พูดกัน ภาพที่เห็นไม่ต่างจากคำบอกเล่าของเพียงดาว

คือหญิงสาวเต็มเปี่ยมด้วยบุคลิกสมัยใหม่ มั่นใจ และที่สำคัญ...สวย

อคินขยับตัวให้ภาพผู้หญิงคนอื่นหายไปจากความคิด เพราะกำลัง

ถูกมองจากสายตาต้องการคำตอบจากผู้หญิงในความจริง

“ได้สิ เดี๋ยวพี่บอกให้”

“ขอบคุณค่ะ” แพรวายิ้มกระจ่าง กินอาหารต่อด้วยกิริยามีชีวิตชีวา

มากขึ้น พลอยทำให้อคินรู้สึกสดชื่นไปด้วย เขาแอบยิ้มที่อีกไม่กี่วันงานแต่งนี้

ก็จะสำเร็จตามที่เขาคิดไว้...

สถานที่จัดงานแต่งเป็นโรงแรมระดับห้าดาวใจกลางเมือง กริการ์

ต้องลางานครึ่งวันมาช่วยเจ้าสาวเตรียมตัวตั้งแต่บ่าย เธอเลือกขับรถตนเองมา ยอมผจญการจราจรที่หนาแน่น แม้ว่าการใช้บริการรถไฟฟ้าบีทีเอสจะเร็วกว่า

ก็ตาม เนื่องจากต้องการความสะดวกหลังงานเลี้ยงเลิก ซึ่งก็น่าจะเลยช่วงเวลา

รถเที่ยวสุดท้ายไปแล้ว

ระหว่างที่ชะลอรถเมื่อเลี้ยวเช้าบริเวณพื้นที่โรงแรม ใจกริการ์ลอย

ย้อนไปยังเวลาช่วงเช้าที่มีพิธีแห่ขันหมากและการสู่ขอ เธอปฏิเสธไปร่วม

เพราะมีนัดพบลูกค้าเพี่อคุยแบบบ้าน แต่ก็เดาได้ว่าบรรยากาศคงเข้มขรึม

ระคนหรูหราตามสไตล์คุณย่าของเธอ ภาพเรือนทรงขนมปังขิงสีครีมแวบ

เข้ามาในความคิด มันฝังแน่นในความทรงจ่า แต่มันคงไม่เหมือนบ้านที่เธอ

เคยอยู่เมื่อสมัยเด็กอีกแล้ว

เขาคนนั้น...ก็คงไม่มีอีกแล้วเช่นกัน

รถญี่ปุ่นคันเล็กสีเชียวสดแล่นเช้ามาจอดในบริเวณโรงแรม กริการ์

ที่สวมเดรสสีแดงเพลิงอวดหุ่นสวยก้าวออกมาจากรถ เธอส่งกุญแจให้

พนักงานหนุ่มวัยไม่เกินยี่สิบห้าที่ยืนต้อนรับแขกอยู่ด้านหน้า ดวงตาเขา

แวววาว และเมื่อเธอยิ้มให้เขาก็เขินจนต้องหลบตา

ได้มาแล้วหนึ่ง กริการ์หัวเราะกับตัวเอง

ชุดนี้กริการ์ขู่เข็ญตติย เพื่อนสถาปนิกให้ไปช่วยเลือก ในคราแรกนั้น

เธอเลือกสีขาว แต่ตติยแย้งว่าไม่เหมาะกับการใส่มางานแต่งและไม่วาย

แดกดันว่ามันไม่เหมาะกับคนหน้าอกเล็ก ด้วยอารมณ์อยากเอาชนะของเธอ

ผลก็คือเดรสสีแดงสั้นเหนือเข่าตัวนี้ เธอตัดสินใจก่อนที่เขาจะอ้าปากวิจารณ์ ได้ทันเสียอีก

แต่พอตติยรู้ว่าจะไม่ได้มาด้วยก็งอนใส่กริการ์ตั้งแต่เช้า จนเธอต้อง สัญญาว่าจะเลี้ยงหนังเรื่องหนึ่งจึงยอม กระนั้นเธอก็รู้ดีว่าความจริงตติยไม่ได้ อยากได้ของฟรีจากเธอเลย

ขณะเดินไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ กริการ์เห็นชายคนหนึ่ง

เขาเดินทอดน่องสบายๆ คุยโทรศัพท์ มือหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง จังหวะที่เธอ

นึ่งเขาก็หันมาพอดี เขาชะงักเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านไป หญิงสาวเม้มปาก

ได้กลิ่นหอมเจือจางจากกายเขา

สถานที่จัดเลี้ยงเป็นห้องโถงกว้าง เริ่มด้วยซุ้มดอกไม้ตรงทางเข้า

ส่งกลิ่นหอมรวยริน ทางเดินปูพรมแดงไปจนถึงเวที สองข้างประดับด้วย

เสาดอกไม้ที่มีรูปเจ้าสาวกับเจ้าบ่าวติดอยู่ บนผ้าม่านหลังจอโพรเจณตอร์

มีตัวอักษรระบุเจ้าของงาน

‘แพรวา & อคิน’

กริการ์เสหลบไปมองสิ่งอื่น ข้างเวทีมีเค้กสูงห้าชั้น โต๊ะรับรองแขก

หุ้มด้วยผ้าต่วนสีโอลด์โรส ทุกสิ่งอยู่ในโทนสีหวาน อบอวลด้วยบรรยากาศ

แห่งความรักและความชื่นมื่น ทุกอย่างดูเช้าที่เช้าทาง ถึงจะมีบางส่วนที่ยัง ตกแต่งดอกไม้กันอยู่ก็ตาม

“ชุดสวยนะ”

เสียงเรียบจากข้างหลังดึงกริการ์กสับสู่ความจริง เธอหันกลับไปเห็น

สีหน้าประชดประชันของอีกฝ่าย จึงยกมือไหว้และสบตา แตกได้สีหน้า

หยาบหยามเป็นการรับไหว้

“ขอบคุณค่ะ แต่คงไม่สวยเท่าคุณอา”

เพียงดาวหน้าตึง “เรื่องสวยน่ะไม่เท่าไร แต่สีแดงแบบนี้อยู่ตรงไหน

ก็เห็น มันจะเด่นเกินไปรึเปล่า”

อีกฝ่ายแสดงอาการไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่ต้องการ

ให้ใครดูดีกว่าแพร'วา ลูกสาวของเธอ

กริการ์ผุดยิ้ม

“คุณอาอย่าคิดมากสิคะ งานแต่งงานยังไงเจ้าสาวก็ต้องเป็นนางเอก อย่างก้านะ แค่เรียกสายตาได้นิดๆ หน่อยๆ ก็ปลื้มแล้วค่ะ”

“ก้า!” อีกฝ่ายตะคอกกลับและตั้งท่าจะด่า หากไม่ติดที่ว่ามีเสียงซึ่งดูมี อำนาจกว่าด้งแทรกขึ้นมา

“ยังยอกย้อนเก่งเหมือนเดิมนะ” หญิงวัยหกสิบอยู่ในชุดไทยผ้าไหม

สีมรกต สง่างามทั้งแบบและบุคลิก กล่าวชัดจังหวะการสนทนาที่กำลังระอุ

ขึ้นทุกที

กริการ์ยกมือไหว้พรฟ้า ซึ่งรับไหว้ด้วยดวงตาวาวโรจน์ เพียงดาวสงบลง แต่ยังสูดลมหายใจลึกอยู่หลายหน

“จะใส่ชุดอะไรก็ช่างเถอะ ขอแค่รักษาหน้าฉันไว้บ้างก็พอ” พรฟ้า

พูดเสียงเรียบ กิริยาสงบแต่หนักแน่น

             กริการ์ไม่ตอบอะไร

“น้องแพรรออยู่ข้างบน ห้อง...”

หญิงสาวพยักหน้า พยายามจำเลขห้องที่อีกฝ่ายบอกก่อนจะขอตัวไป

“พี่ก้า”

ทันทีที่ประตูเปิดออกแพรวาก็ถลาจากห้องนอนด้านในมาถึงตัว

กริการ์ทันที ขณะที่เพื่อนสาวอีกสองคนกำลังนั่งคุยเป็นเพื่อนอยู่ถึงกับงงไป เหมือนกัน

กริการ์มองน้องสาวนอกสายเลือดที่อายุห่างกันสามปี...ใบหน้าสะอาด เกลี้ยงเกลา เครื่องแต่งกายเป็นเสื้อลูกไม้กับกางเกงยีนห้าส่วนปักลาย คงจะ

รอเพื่อสวมชุดแต่งงานในงานเลี้ยงตอนคํ่า สีหน้าอีกฝ่ายกระจ่าง แต่เธอรู้สึก

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)