หวานรักปาท่องโก๋ (ลัลลบาย)

                                   แรกพบสบทา

 

“จากปาก...ช่องมา...เจ้าลืมสัญญา...สอง...เราเมื่อสายัณห์...ก่อน เคยรักใจภักดิ์ไม่เปลี่ยนผัน...ทำไร่ใกล้กันจนตะวันตกดิน...กลับบ้านเดิน เคียง...สำเนียงได้ยิน...ไม่เล่นลิ้น...รักลิ้นดินบ้า... *

เสียงทุ้มนุ่มจากเรือนฝังตรงข้ามดังลอยมาตามลมอย่างอารมณ์ดี

แถมยังมีเสียงเคาะไม้เข้าจังหวะดังเป็นระยะๆ...อันที่จริงมันก็ไม่เป็นอะไร

หรอกนะ ถ้าคนร้องจะไม่มาแหกปากร้องเพลงตอนที่ฟ้ายังไม่สางเช่นนี้

มือเรียวคว้านาฬิกาปลุกที่หัวเตียงขึ้นมาส่องดูจนชิดลูกตา...ตีห้าครึ่ง ...ไม่สิ...อีกห้านาทีจะตีห้าครึ่งต่างหาก

ใบหน้ากลมเกลี้ยงแก้มอิ่มราวกับเด็กน้อยที่ยังงัวเงียบูดบึ้ง ดวงตา

คู่โตซึ่งยังมีร่องรอยของความง่วงงุนกะพริบปริบๆ ก่อนจะหลับพริ้มลงอีกครั้ง เรือนร่างขาวเนียนซุกตัวลงไปในผ้าห่มอุ่นแสนสบาย แต่เมื่อกำลังจะเคลิ้ม

สู่ภวังค์ เสียงทุ้มเสียงเดิมก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เปลี่ยนเพลงใหม่

 

“บ้านพี่ขาดคนหุงข้าว...อยากได้เจ้าเป็นคนช่วยหุง...พ่อแม่ท่านแก่ท่าน เฒ่า...ขาดคนหุงข้าวที่บ้านเลยยุ่ง”*

น่าน...คราวนี้ลงลูกคอหลายชั้นเสียด้วย

นิสิตาสะบัดผ้าห่มออก จากนั้นก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง เธอตื่น

เต็มตาแล้ว ร่างบางเดินลิ่วไปยังหน้าต่างไม้ก่อนจะดึงสลักที่ขัดเอาไว้ออกเพื่อ

เปิดไปดูหน้า ‘ต้นเสียง’ ยามเช้าคนนั้นเสียหน่อย ลมเย็นๆ โชยมาทันทีที่เธอ

เปิดหน้าต่างออกไป แม้จะยังมืดอยู่แต่เงาตะคุ่มๆ จากเรือนไม้ฝังตรงข้าม

ก็ทำให้หญิงสาวรู้ได้ทันทีว่าคนร้องเพลงที่ปลุกเธอขึ้นมาแต่เช้าตรู่เช่นนี้คือใคร

ชายหนุ่มร่างสูงสมส่วนกำลังนวดแป้งอยู่ที่ลานบ้านอย่างขะมักเขม้น ปากก็ร้องเพลง หัวก็ส่ายยึกยักไปตาม'จังหวะ ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยว่ามีใคร กำลังยืนเช่นเขี้ยวเคี้ยวฟันที่โดนชัดจังหวะการนอนอันแสนสุข

“นี่คุณ” นิสิตาตะโกนเรียก เมื่ออีกฝ่ายเหมือนจะไม่ได้ยินเพราะหูชอง เขาถูกอุดเอาไว้ด้วยหูฟังทั้งสองข้าง...ก็คงเป็นเพลงที่กำลังแหกปากร้องอยู่นั่นแหละ

“คุณ...คุณ...คู้นนนนน” หญิงสาวอดรนทนไม่ไหว มือคว้ากระป๋อง

เบียร์ที่ดื่มหมดเมื่อคืนขว้างออกไปเต็มแรง เป้าหมายคือหัวกลมๆ ที่กำลัง

ก้มลงทบก้อนแป้งสีนวลให้เป็นทรงกลม

ได้ผล...คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมองตามวิถีของกระป๋องทันที แม้จุดตก

ของกระป๋องจะเฉียดเป้าหมายไปลงที่ไหล่กว้าง แตกถือว่าไม่เสียเปล่า

แทนที่จะโกรธที่โดนปาด้วยกระป๋องเบียร์ ชายหนุ่มหน้าขาวกลับยิ้ม

กว้างเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนขว้างอาวุธลับนั้นมาที่เขา ดวงตาเรียวเล็กแต่

เปลือกตาสองชั้นจ้องมองมาที่เธอ เขาเช็ดมือที่เปื้อนแป้งลวกๆ กับเสื้อกล้าม

สีขาวมอๆ แล้วยกมือขึ้นไหว้หญิงสาวอย่างนอบน้อมทำเอานิสิตาตั้งรับแทบไม่ทัน

 

 “สวัสดีครับคุณหนูมิ้ม ตื่นเช้าจังนะครับ” มือใหญ่ถอดหูฟังออกแล้ว

ยัดเช้าไปในกระเป๋ากางเกงสามส่วน ซึ่งมองแทบไม่ออกว่าเคยเป็นสีอะไร

มาก่อน รอยยิ้มกว้างไม่เป็นพิษเป็นภัยกระจายเต็มใบหน้า แม้แต่ไม้นวดแป้ง

ในมือของเขาก็ดูเหมือนจะยิ้มให้เธอ

“จะไม่ให้ตื่นได้ยังไงล่ะ ก็นายเล่นตะโกนร้องเพลงซะด้งขนาดนั้น”

นิสิตาใส่ไม่ยั้ง...อย่าคิดนะว่าแค่รอยยิ้มบ้านๆ ของนายจะลบล้างความผิดได้

แต่เดี๋ยว...เมื่อกี้นายนั่นเรียกเธอว่าอะไรนะ...หนูมิ้ม...หนูมิ้มอย่างนั้นหรือ

 “ผมขอโทษนะครับคุณหนูมิ้ม” เสียงทุ้มมีแววสำนึกผิด “เสียงของผม

คงทำให้คุณหนูมิ้มตื่น”

“นะ...นายรู้จักฉันด้วยเหรอ”

“แหม...คุณหนูมิ้มออกจะด้งแล้วก็สวยอย่างกับนางฟ้า ใครเห็นก็ต้อง

จำได้ทั้งนั้นแหละครับ” ใบหน้าขาวดูเขินๆ แตกยังไม่หยุดยิ้ม

จบกัน...นิสิตากลอกตาขึ้นฟ้าพลางถอนใจเฮือก

นึกว่าจะหลบมาพักใจให้หายเจ็บปวดในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเสียหน่อย แต่

ก็ยังไม่วายมีคนจำเธอได้อยู่ดี ขนาดอีตา ‘ยิ้มบ้านๆ’ ที่ดูไม่น่าจะสนใจข่าวคราว ดาราคนนี้ยังจำเธอได้ แล้วนับประสาอะไรกับชาวบ้านร้านตลาดที่เอาแต่จับ

กลุ่มซุบซิบคุยเรื่องดารากันทั้งวันแถวนี้

นิสิตาอุตส่าห์ขับรถจากกรุงเทพฯ ตั้งหลายชั่วโมงเพื่อมาหลบพักใจ

ที่บ้านสวนของคุณยายซึ่งเธอไม่ได้มาร่วมสิบปี ไม่นับที่ต้องลุยมาตามทาง

ลูกรังสีแดงจนหัวสั่นหัวคลอน บีบแตรไล่หมาแมวที่คงจะไม่เคยเห็นรถชนิด

อื่นนอกจากรถมอเตอร์ไซด์พ่วงช้างล่าหรับบรรทุกผลไม้ แถมยังต้องเดินข้าม สะพานไม้แผ่นเดียวซึ่งทอดข้ามคลองที่น้ำแห้งขอดกับขี้โคลนเขรอะๆ เพื่อมา พบว่ายังมีคนแถวนี้รู้จัก ‘นิสิตา’ หรือที่ใครๆ มักเรียกกันว่า ‘หนูมิ้ม’ ดารา

นักร้องที่กำลังตกเป็นข่าวฉาวว่าขึ้นคอนโดฯ ของวีรพัทธ์ แพ่นหนุ่มนอก วงการซึ่งทำงานเป็นเซฟอาหารเช้าอยู่ที่โรงแรมชื่อด้งแห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ

ภาพชายร่างสูงที่กำลังประคองแพ่นสาวคนหนึ่งเข้าไปในคอนโดฯ

หรูของเขาถูกตีพิมพ์ในหนังสือซุบซิบดาราแทบจะทุกฉบับ แต่ภาพหญิงสาว นั้นยังคงเป็นที่ถกเถียงกันเพราะก่ายได้แต่เพียงด้านหลังและมีเสื้อแจ็กเกต

ของวีรพัทธ์คลุมไว้

แต่การที่นิสิตาไม่ออกมายอมรับหรือปฏิเสธข่าวนี้ทำให้ทุกคนต่างคิด

ไปว่าผู้หญิงคนด้งกล่าวเป็นเธออย่างไม่ต้องสงสัย ซึ่งทำลายภาพพจน์ของ

ดาราที่ไม่เคยมีข่าวเรื่องชู้สาวให้ด่างพร้อยในทันที

แต่จะให้ปฏิเสธออกมาว่าหญิงสาวในภาพไม่ใช่เธอ...นักข่าวก็คงจะ เขียนอีกนั่นแหละว่า นิสิตาโดนแฟนหนุ่มที่รักกันมานานสวมเขา...ไม่ว่าจะ ออกมาในรูปไหน... เธอก็โดนทั้งขึ้นทั้งส่อง

การหลบมา ‘พักผ่อนลักระยะ’ อย่างที่ผู้ใหญ่ของค่ายสั่งน่าจะเป็น การดีต่อเธอในยามที่กระแสข่าวยังโหมกระหนํ่าเข่นนี้

‘รอให้ข่าวซาก่อนนะหนูมิ้ม ค่อยกลับมา น่าจะไม่นานหรอก เดี๋ยวก็มี ข่าวอื่นให้พวกนักข่าวไปตามเองนั่นแหละ’ คริส ผู้จัดการส่วนตัวของนิสิตา บีบมือเธอเบาๆ เพื่อให้กำลังใจตอนมาส่งขึ้นรถ ‘ถือว่าเป็นการพักผ่อนไป ในตัวด้วย นานแล้วนะที่หนูมิ้มไม่ได้หยุดพักยาวๆ อย่างใครเขา’

นิสิตาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลขณะขนของขึ้นรถ แต่เมื่อร่างอวบ ของคริสที่แม้ตัวจะเป็นชายแต่ใจเป็นหญิงเต็มร้อยดึงเธอเข้าไปกอด หญิง

สาวก็ร้องไห้กับอกกว้างของคริสทันที

เจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้น...เจ็บทั้งเรื่องรัก...เจ็บทั้งเรื่องข่าว

หญิงสาวก้มหน้าเพื่อซ่อนหยดน้ำตาก่อนจะปิดหน้าต่างเบาๆ โดย

ไม่เอ่ยค่าลาชายหนุ่มที่เอาแต่แหงนหน้ายิ้มคนนั่น

 

อาร์นิสมองหน้าต่างไม้ที่ถูกปิดด้วยมือเรียวพลางเกาหัวอย่างเสียดาย แหม...ยังไม่ทันได้ขอลายเซ็นเสย

เอาน่า...อยู่ห่างกันแค่ตะโกนถึง...คงมีโอกาสได้ขอลายเซ็นเก็บไว้เป็น ที่ระลึกบ้างละน่า...แต่ถ้าจะให้ดีต้องขอก่ายรูปเก็บเอาไว้ด้วย...เผื่อใครไม่เชื่อ ว่าดารามาพักข้างๆ บ้านเขาจริงๆ จะได้มีรูปเป็นหลักฐาน

คุณยายน้อยบ้านข้างๆ ไม่เคยปริปากบอกกันสักคำว่ามีหลานสาวเป็น ดาราดังขนาดนี้ อุตส่าห์พายเรือไปรับไปส่งที่วัดทุกวันพระแท้ๆ

ชายหนุ่มยืนยิ้มให้หน้าต่างบานนั้นอยู่นานสองนานก่อนจะลงมือนวด แป้งต่อ แต่คราวนี้เสียงเพลงลูกทุ่งที่ชื่นชอบดังอยู่แค่ภายในลำคอเท่านั้น

 

ฟ้าเริ่มสว่างแล้วตอนที่อาร์นัสพายเรือไปตามลำคลองสายเล็กๆ อย่าง

ชำนาญ ขณะผ่านบ้านไม้หลังแล้วหลังเล่าเขาก็ตะโกนทักทายกันบ้างตาม

ประสาคนรู้จัก ไม่นานก็ถึงท่าเทียบเรือในตลาดของชุมชน แขนแข็งแรงค่อยๆ ลำเลียงอุปกรณ์ต่างๆ ลำหรับทอดปาท่องโก๋ขึ้นจากเรืออย่างคล่องแคล่ว จาก

นั้นก็แวะไปเอารถเข็นที่ฝากเอาไว้หน้าร้านโซห้วยของน้องแอนหญิงสาวที่วิ่ง เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ก่อนจะเตรียมเทน้ำมันลงในกระทะใบใหญ่

ชายหนุ่มหยิบแป้งที่นวดได้ที่แล้วออกจากกล่องพลาสติกใบใส คลึง

เป็นแผ่นยาวๆ แล้วลงมือตัดเป็นขึ้น

“ยังไม่เสร็จอีกเหรอพ่ออาร์ม” ลุงร่างท้วมเดินเข้ามาทักอย่างคุ้นเคย “น้ำมันยังไม่ร้อนเลยครับลุง พอดีวันนี้ผมมาสาย”

“ลุงเอาเหมือนเดิมนะ เดี๋ยวไปซื้อผักข้างในก่อนแล้วจะแวะกลับมาเอา” สั่งเสร็จก็เดินจากไป

ลูกค้าส่วนใหญ่ของอาร์นัสเป็นลูกค้าขาประจำ ถึงเขาเพิ่งจะมาขาย ปาท่องโก๋ได้ไม่นาน แต่ชาวบ้านแถวนี้ก็พากันติดใจรสมือพ่อค้าหนุ่ม ‘เจ้าใหม่’

กันทั้งนั้น อาจเป็นเพราะแป้งที่นวดสดใหม่และน้ำมันที่เปลี่ยนทุกวันก็ได้

จึงท่าให้ลูกค้าหลายคนติดใจ หากวันไหนเขาขายหมดเร็วแล้วใครตื่นมาซื้อ

ไม่ทัน คนคนนั้นก็จะต้องเดินเข้าไปซื้อกับ ‘เจ้าเก่า’ ที่ขายมาตั้งแต่รุ่นแม่แทน

“เมื่อไหร่จะขายน้ำเต้าหู้บ้างล่ะอาร์ม” ครูสาวคนสวยที่มาอุดหนุนเป็น

ประจำถามขณะรอปาท่องโก๋สุกได้ที่

“ผมท่าไม่อร่อยครับ ทานเองยังไม่ชอบ เลยไม่ท่าขายดิกว่า”

“เลยกลายเป็นว่าต้องซื้อปาท่องโก๋กับอาร์มแล้วก็ต้องเดินเข้าไปซื้อ

นํ้าเต้าหู้กับเจ้านั้นอีก แทนที่จะซื้อเจ้าเดียวไปเลย” ครูสาวบ่นอย่างไม่ถือสา

“น้ำเต้าหู้เจ้านั้นทำอร่อยครับ ผมทานมาตั้งแต่เด็ก” อาร์มบอกยิ้มๆ

พลางใช้ตะเกียบยาวพลิกปาท่องโก๋สีเหลืองทองในกระทะ

ทำไมชายหนุ่มจะไม่รู้ล่ะว่าลูกค้าชอบซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ร้านเดียวกัน แต่หากเขาทำชายทั้งสองอย่างแล้วร้านช้างในจะชายได้อย่างไร เขาไม่อยาก

ให้ร้านเก๋าแก่ที่ชายมาตั้งแต่รุ่นแม่ต้องปิดตัวลง แบ่งๆ กันทำมาหากินจะดีกว่า

“อาร์มน่าจะหาแฟนสักคนนะ จะได้ช่วยๆ กัน ทุกวันนี้ก็ชายไม่ทันอยู่

แล้ว ทำมาเท่าไหร่ก็หมด ล้ามีคนมาช่วยน่าจะได้กำไรมากขึ้น”

อาร์นัสหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่แล้วดูกระจ่างมาก

ขึ้นไปอีกหลายเท่า

“โธ่. ..ครูครับ...ผู้หญิงคนไหนเขาจะมาสนใจคนชายปาท่องโก๋อย่างผม ล่ะครับครู...เอาเขามาให้เหนื่อยเปล่าๆ...ผมอยู่ชองผมคนเดียวอย่างนี้ก็ดี อยู่แล้ว”

ครูสาวรับถุงปาท่องโก๋ที่สุกใหม่ๆ และยังร้อนมาจากชายหนุ่ม พลาง

ทอดมองใบหน้าคมคาย ผิวชาวเนียนละเอียดกับดวงตาเล็กเรียวและริมฝีปาก บางเฉียบอย่างชาวจีนชองพ่อค้าหนุ่มแล้วลอบถอนใจ

แม้อาร์นัสจะมีหน้าตาหล่อเหลา อัธยาศัยดี มีรอยยิ้มอบอุ่นจริงใจและ มองโลกในแง¹ดีอยู่เสมอ...แต่หากจะให้รักให้ชอบคนชายปาท่องโก๋ที่หาเช้า

กินคํ่าอย่างนี้...เธอก็คงปฏิเสธเหมือนกัน...นึกแล้วก็เสียดายความหล่อ

 

 “พรุ่งนี้จะมาอุดหนุนใหม่นะอาร์ม”

“ครับครู” อาร์มยิ้ม มันเป็นยิ้มที่ท่าให้สาวๆ หลายคนในตลาดแถวนี้

หัวใจเต้นแรง แต่เมื่อนึกถึงภาพตนเองต้องยืนทอดปาท่องโก๋หน้ามันอยู่

หน้าเตา รอยยิ้มนั้นก็ดูเหมือนจะไม่หวานซึ้งอย่างที่ควรจะเป็น

อาร์นัสเก็บข้าวชองเสร็จเมื่อเริ่มสาย เขาเอารถเข็นไปจอดไว้หน้าร้าน

ของน้องแอนเหมือนทุกวันพร้อมกับถุงปาท่องโก๋ที่แบ่งเอาไว้ให้เธอ รอไม่นาน