วิหคหลงลม (สุริยาทิศ)

ผู้หญิง...หน้าเหมือน

‘ตายๆ กูตายแน่!’

หญิงวัยกลางคนรูปร่างอวบอัดไปทุกส่วนสัดเดินหอบสังขารกระย่อง

กระแย่งมาตามบาทวิถีรอบนอกขององค์พระ

‘องค์พระ’ เป็นคำเรียกสั้นๆ ที่คนในท้องถิ่นเรียกจนติดปาก นามเต็ม

ของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ซึ่งตั้งตระหง่านเป็นศรีแห่งเมืองนครปฐม คือ ‘องค์

พระปฐมเจดีย์ แห่งวัดพระปฐมเจดีย์ราชวรมหาวิหาร’ นั่นเอง

หล่อนเดินรำพึงรำพันถึงชะตากรรมในกาลหน้าของตนในใจ...มันยํ่าแย่ เพียงไหนที่หล่อนเผลอปล่อยให้คุณหนู ทายาทตระกูล ‘พรรณภิรมย์’ คลาด หายไปจากสายตา

‘โอ๊ย ทำไมนางเฟือมันถึงได้โง่เง่าถึงเพียงนี้ ทำไม! แค่คุณหนูผึ้งคน

เดียวยังปล่อยให้คลาดสายตาไปได้!

ระหว่างเดินสบถด่าตัวเองในใจ สายตาของนางเฟือก็กวาดมองไปโดย รอบ พลางถามแม่ค้าพ่อค้าที่นั่งแผ่กระจาดผักหญ้าอยู่รีมทางด้วยสีหน้า

ไม่สู้ดีนัก

“แม่อาบ เห็นคุณผึ้งบ้างไหม!” หล่อนถามแม่ค้าขายผัก ด้วยหมด

หนทางหาตัวช่วย

“เอ๊ะ แม่เฟือนี่...เมื่อกี้ฉันยังเห็นแกเดินตามคุณหนูผึ้งต้อยๆ แล้ว

ทำไมถึงได้ปล่อยให้เธอคลาดสายตาไปได้เล่า”

นางเฟือหงุดหงิดกับถ้อยคำตอกยํ้าฃองแม่ค้าขายผัก

“แล้วตกลงว่าแกเห็นคุณหนูเดินผ่านมาตรงนี้อีกไหมเล่า! ตอบมาสั้นๆพอ เห็น...หรือไม่เห็น”

“สาวสวยอย่างคุณหนูผึ้งน่ะรึจะมาเดินเฉิดฉายอยู่ในย่านของสดอย่างนี้ แกลองไปดูทางแผงหินแผงพลอยทางโน้นนู่น” แม่อาบชี้มือไปทางทิศตะวันออก กัดไปจากองค์พระ “พวก'หนุ่ม'ๆ สาวๆ ชอบไปรวมตัวกันอยู่แถวนั้น คุณหนู

ผึ้งเธอใส่ชุดเสียแดงแสบลูกตา หาไม่ยากหรอกแม่เฟือ”

“เออๆ ขอบใจ ฉันไปละ”

“ไม่ซื้อผักอีกสักกำรึ” แม่อาบยกชะอมกำหนึ่งขึ้น บอกให้รู้ว่าแกเหลือ

ผักกำสุดท้ายในกระจาด

“โห! ยัดเยียดจริงเชียว ซื้อมาจนจะทอดไข่ได้สามสี่กระทะแล้ว...

คนยิ่งร้อนใจอยู่ ไปละแม่อาบ!”

ในรถยุโรปยี่ห้อมอริสสีครีมอ่อนคันหนึ่ง หลังจากสองหนุ่มสาว

ได้พูดคุยตามประสาคนรักไม่นาน อาภรณ์ของสตรีวัยกำดัดก็ค่อยๆ ถูกฝ่ามือ อ่อนนุ่มของบุรุษผู้มีอายุมากกว่าห้าปีปลดเปลื้องลงจนเผยให้เห็นหัวไหล่และ

เนินอกอวบอิ่ม ดูสวยสะพรั่งสมวัยสิบเก้าปีของสาวสวยทายาทตระกูลอัน

มั่นคงและมั่งคั่ง หนึ่งในชาติสกุลระดับสังคมชั้นสูง...

‘ภุมวารี พรรณภิรมย์’ ...นี่คือนามอันไพเราะต้องจิตบุรุษเพศทุกคน

ที่ได้ยลยิน และจะยิ่งกว่านั้นหากใครได้มีโอกาสพิศความงามของหล่อนด้วย สายตาของตัวเอง

“พอเถอะค่ะ ประเดี๋ยวมีใครผ่านมาเห็นเข้า ผึ้งจะเดือดร้อนนะคะคุณภาส”

เสียงลมหายใจฟิดฟาดแผ่วเบารินรดอยู่บริเวณลำคอระหงชองหญิงสาว ...หล่อนยกมือขึ้นปัดป้องร่างหนาที่ถาโถมเข้ามาอย่างกระหาย แต่เป็นเพียง ท่วงท่ากระมิดกระเมี้ยนเท่านั้น...หาได้ต้องการให้ชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า

ผละออกไปจากตัวเสียเมื่อไหร่

“อีกนิดน่า...นะครับคุณผึ้ง” สายตาเล้าโลมวาวรับเป็นประกายของ ชายหนุ่มพาหญิงรัยกำดัดอ่อนระทวยได้ทุกวินาที “คุณสวยถึงเพียงนี้ ใครได้

ไปเชยชม ผมคงตรมจนทนมิได้เป็นแน่”

“ปากหวานอย่างกับพระเอกลิเก” หญิงสาวแกล้งยกฝ่ามือผลักแผงอก กว้างชองชายหนุ่มให้ถอยห่าง “คุณภาสครับ คุณภาส!”

เสียงที่ชัดอารมณ์สิเน่หาท่าให้หม่อมหลวงภาสกรต้องผินหน้ามองผ่าน กระจกรถไปยังผู้ติดตามคนสนิทด้วยความขุ่นเคือง ประหนึ่งถูกใครมาดึงชอง หวานไปจากสำรับชองตัวเอง

มิใช่เพียงชายหนุ่มผู้กระสันในความต้องการลิ้มรสสิเน่หา...หญิงสาว

เจ้าชองริมฝีปากแดงแสบลูกตาก็พลันหันใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยแห่ง

ความไม่พอใจไปยังนายยศ คนสนิทชองชายใหญ่คนรักในเวลาเดียวกัน

“มึงมีอะไรวะ!” หม่อมหลวงภาสกร อภัยรัตน์ ถามคนสนิทด้วยสีหน้า

ขุ่นเคือง “กูบอกให้มึงยืนดูต้นทางอยู่เงียบๆ มิใช่รึ แหกปากหาสวรรค์วิมาน อะไร!”

“คุณภาสครับ กระผมเห็นน้าเฟือเดินผ่านมาทางต้นซอยนั่นครับ”

คำกล่าวชองคนสนิทล่งผลให้ภุมวารีมีสีหน้าตื่นตระหนก หล่อนรีบ

ผลักร่างชองภาสกรออกห่างจากตัว

“คะ...คุณภาสครับ! กะ...แกท่าท่าเหมือนจะเดินมาทางนี้ด้วยนะครับ” หม่อมหลวงภาสกรผละตัวมานั่งนั่งๆ ตรงข้ามกับภุมวารีที่เอี้ยวตัวไป

มองทางหลังรถ...และเห็นนางเฟือ แม่บ้านอาวุโสในบ้านหล่อนกำลังเดินตรง

มาทางนี้จริงๆ เบื้องหน้านั้นถึงแม้จะมีฝูงชนที่เปรียบได้ดั่งม่านพรางทางเดิน แต่ก็มีเพียงบางตาเท่านั้น!

“ไอ้ยศ! ไอ้หมาตาบอด!” ภุมวารีสบถด่าคนขับรถของคนรัก “ฉันบอก แล้วไงว่าให้ดูต้นทางให้ดี หืม!”

นายยศยืนท่าท่าสำนึกผิดพร้อมก้มหน้าก้มตาคล้ายกับจะขอโทษ แต่ เมื่อสายตาปราดไปเบื้องหน้า เห็นนางเฟือกำลังเดินหน้ามุ่ยราวจะตรงมาทางนี้

จริงๆ เขาก็ยิ่งยืนเถ่อ ท่าอะไรไม่ถูก

หม่อมหลวงภาสกรยกฝามือขึ้นลูบหน้า เรื่อยลงมาตามจมูกโด่งเป็น

สันและกลีบปากบาง ก่อนจะผินหน้ามาทางหญิงคนรัก แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้ม

“คุณผึ้งกลับไปก่อนก็ได้ครับ ผมไม่อยากให้คุณเดือดร้อน” เขาพูด

สร้างภาพไปเช่นนั้น หากความจริงแล้ว เขาต่างหากที่ไม่อยากเดือดร้อน

เพราะทุกวันนี้ก็แทบจะต้องเดินเอาปีบคลุมหัวอยู่แล้ว เรื่องที่บิดาหมกมุ่นอยู่

กับการพนัน จนท่าให้บ้านแทบไม่เหลือทรัพย์สินมีค่าเก็บไว้ดูต่างหน้ากันเสีย แล้ว

ภุมวารียังคงถลึงตาคมใส่นายยศไม่เลิก ก่อนที่หล่อนจะถอนฉุนแล้ว ทำกระ^,ฟัดกระเฟียด ยังไม่ทันเพียงพอในความสุนทรีย์ นางเฟือก็สะแหล็น

เดินตามมาถึงที่นี่เลียแล้ว

หญิงสาวเปิดประตูพรวด ชนโครมเข้ากับนายยศ จนคนสนิทของ ภาสกรถอยหลีกออกมาจากวิถีของหล่อนแทบไม่ทัน

“คุณผึ้งครับ!” ภาสกรชะโงกหน้าออกมาทางหน้าต่างรถ “คราวหน้าไว้

พบกันอีกนะครับ ผมจะให้ไอ้ยศนำจดหมายไปล่งที่เอื้อยนะครับ คุณต้องมาพบผมให้ได้นะ”

ชายหนุ่มมีความสามารถในการส่งสายตาวิงวอน ให้หญิงสาวอ่อนยวบ ลงในพริบตา อารมณ์ขุ่นข้องของภุมวารีบัดนี้หลงเหลือเพียงรอยยิ้มหวาน

เมื่อรู้ว่าอีกไม่ช้านาน ภาสกรจะต้องร่อนจดหมายฝานบ่าวมาถึงหล่อนอีกเป็นแน่

“ค่ะ คุณภาส...ผึ้งไปก่อนนะคะ”

ภุมวารีรับจุมพิตทางอากาศจากหม่อมหลวงภาสกรมา แล้วหล่อนก็รีบ เดินฉับๆ เข้าสู่ทางเดินคับแคบซึ่งพาไปยังทางออก สู่ถนนรอบองค์พระปฐมเจดีย์ แล้วรีบสาวเท้าเดินไปรอนางเฟือยังตลาดองค์พระ เพื่อลวงให้บ่าวอาวุโส

ประจำบ้านเชื่อว่าหล่อนไมได้ขยับเขยื้อนเคลื่อนทิศไปไหนเลยนางเฟือต่างหาก

...ที่ประสาทตาเลื่อม มองไม่เห็นหล่อนซึ่งยืนรออยู่นานแล้ว

หญิงสาวเร่งฝีเท้าไปพลาง ริมฝีปากก็สบถด่าบ่าวไปพลาง หล่อนนึก

แค้นที่นางเฟือบังอาจมาขัดขวางความสุขของหล่อนอยู่รํ่าไป รันดีคืนดีก็เสนอ หน้าไปฟ้องคุณเกรียงไกร เจ้าของคฤหาสน์และผู้สืบทอดมรดกจากบรรพ- บุรุษสกุลพรรณภิรมย์ จนถูกเรียกว่า ‘มหาเศรษฐี’ แห่งนครชัยศรี

สิ่งที่สำคัญไปกว่าการที่เขาได้เป็นมหาเศรษฐีเกรียงไกร พรรณภิรมย์

ก็คือการที่เขาได้เป็นบิดาของภุมวารี บุตรสาวเพียงคนเดียวที่เขาทั้งรักทั้งหวงยิ่งกว่าไข่ในหิน

ภุมวารีแลเห็นโรงตลาดตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ภายในใจยังนึกด่า นางเฟือไม่เลิกรา หล่อนเร่งฝีเท้าก้าวเดินฉับๆ จนนับไม่เป็นจังหวะ แต่ยิ่งรีบ

ก็ยิ่งเหนื่อย ยิ่งเหนื่อยก็ยิ่งหงุดหงิด

พลั่ก!

“โอะ...โอ๊ย!”

ด้วยความรีบร้อนประหนึ่งไฟลนก้น จึงทำให้ภุมวารีชนเข้ากับรถเข็น

ขนผักของสตรีผู้หนึ่งซึ่งเข็นอย่างทุลักทุเสมาจากอีกฟาก ทั้งสองหงายเงิบ

ล้มลงไปคนละทาง ผักหญ้าในม่านตาข่ายและเข่งสานกระเด็นกระดอนลงมาบนพื้น

ภุมวารีมองเรียวขาขาวผ่องของตน บัดนี้มันเปื้อนนํ้าที่ชังอยู่บนพื้นและ

มีกลิ่นเหม็นคลุ้ง หญิงสาวแทบจะหวีดร้องออกมา แต่ก็ทำเพียงปราดมือชี้ไป

ที่สตรีในชุดสีน้ำเงินตัวเก่ามอซอ ตะเบ็งเสียงด่าแว้ดๆ พานให้แม่ค้าพ่อค้า

ในโรงตลาดหันมามองเป็นตาเดียว

“อีบ้า เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ! แกดูซิ เสื้อผ้าขาแข้งฉันเลอะเทอะหมดแล้ว!”

สตรีอีกฝ่ายผู้มีผ้าขาวม้าโพกศีรษะบดบังใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่งยังนั่งกอง

อยู่กับพื้น ก่อนจะค่อยๆ ยืดกายขึ้น ยกมือไหว้ปลกๆ ด้วยความตกใจ

“อะ...ฉันขอโทษค่ะ ฉันไหว้ละค่ะคุณผู้หญิง” เสียงของหล่อนบ่งบอก

ให้รู้ว่ากำลังหวาดผวา ชั่วหนึ่งวินาทีที่ภุมวารีสัมผัสได้ว่าหญิงผู้นี้ยังสาว อายุ น่าจะไล่เสี่ยกับตัวเองด้วยซํ้า น้ำเสียงของหล่อนอ่อนหวาน แต่สั่นพร่าไปด้วย ความตระหนก “ยะ...อย่าเอาเรื่องฉันเลยนะคะคุณผู้หญิง ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ”

ภุมวารีเม้มริมผีปากแน่น เรียวนิ้วยาวเลื่อนลงมาชี้รองเท้าสีขาวของ ตัวเองซึ่งขัดจนขึ้นเงาวาววับ

“แกดูนี่...ดู!” หล่อนกลึงตาใส่สตรีที่ทำเพียงนึ่งก้มหน้าหลบโทสะร้าย

“ดูผลของความซุ่มซ่ามของแกซะ ดูสิ!”

หล่อนยังคงนึ่งก้มหน้าด้วยความย่าเกรง...ภาพนั้นทำให้ภุมวารีนึกเดือด

“ฉันบอกให้แกดูไง มีตาหรือเปล่านังเซ่อ!”

ภุมวารียื่นมือไปดึงผ้าขาวม้าออกจากศีรษะหล่อน จนกระทั่งใบหน้า

ของหญิงผู้น่าสงสารปราศจากสิ่งปกป้อง จากนั้นฝ่ามือของคุณผู้หญิงแห่ง

สกุลพรรณภิรมย์ก็ปราดไปจับคางของหล่อนเชิดขึ้น หมายจะมองหน้าของผู้หญิงคนนี้ให้ชัดๆ

แต่ในวินาทีที่วงหน้าขาวของหญิงสาวเข็นรถขนผักแหงนขึ้นด้วยเรี่ยวแรงของภุมวารี

“คะ...คุณผู้หญิงขา อย่าเอาเรื่องฉันเลยค่ะ...คะ คุณผู้...!”

ทุกเสียงเงียบลงในฉับพลันทั้งด้วยความตกใจระคนกับความไม่คาดฝัน หญิงทั้งสองที่กำลังประจันหน้ากันต่างตกอยู่ในภวังค์ ราวกับอยู่ในความฝัน ที่ไม่มีวันเป็นจริงไปได้!

“ละ...หล่อน!”

ริมผีปากของภุมวารีอ้ากว้าง...หล่อนดึงมือกลับจากวงหน้าของอีกฝ่าย ด้วยความตกใจ!

“ทะ...ทำไมหล่อน!” หญิงสาวส่ายหน้า เอามือขยี้ตาแล้วลืมขึ้นอยู่หลาย ครั้ง แต่ถึงกระนั้นหญิงผู้มีสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริดก็ยังมีใบหน้าละม้าย

คล้ายคลึงกับตัวหล่อน ชนิดที่เรียกได้ว่า...ประหนึ่งแฝดพี่แฝดน้องก็ไม่ปาน

ในความตกใจผสมกับความไม่คาดฝัน หญิงสาวเข็นรถขนผักก็รีบคว้า ผ้าขาวม้ามาโพกศีรษะคลุมหน้าตามเดิม แล้วรีบลงมือเก็บผักหญ้าที่กระจาย อยู่รอบๆ ใส่เข่งสานอย่างร้อนรน จากนั้นก็เข็นรถหนีไป

ครั้นภุมวารีหลุดจากภวังค์แห่งความไม่คาดฝัน หล่อนก็ตะเบ็งเสียง

เรียกผู้หญิงคนนั้นซึ่งกำลังหนีไปให้พ้น แต่ขณะที่คุณหนูแห่งสกุลพรรณ-

ภิรมย์กำลังจะวิ่งตาม...สายตาคมกริบของหล่อนก็เหลือบไปเห็นนางเฟือกำลัง เดินตรงเข้ามาทางท้ายตลาดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หล่อนจึงจำเป็นต้องชะงัก ฝีเท้าไว้ แม้ในใจจะนึกตระหนกถึงผู้หญิงหน้าเหมือน ที่ใบหน้าและสรรพางค์

กายแทบทุกส่วนคล้ายคลึงกับหล่อนดั่งคนในกระจก!

หญิงสาวในชุดม่อฮ่อมตัวเก่าเลี่ยงออกมาจากเหตุการณ์ที่หล่อนไม่เคย

คาดคิดว่าจะได้ประสบ...หล่อนยืนหอบหายใจพักเหนื่อยที่ตึกด้านหลังตลาดสด ครู่เดียวเท่านั้นหล่อนก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งด้งขึ้น หญิงสาวหันไปมองด้วย

ความตกใจอีกครั้ง

“นวล มาทำอะไรอยู่ตรงนี้จ๊ะ”

เป็นเสียงนุ่มนวลอ่อนโยนของชายหนุ่มวัยยี่สิบสอง ผิวคลํ้าแดด แต่ ใบหน้าหล่อเหลาด้วยจมูกที่โด่งเป็นลันโดดเด่นมาแต่ไกล คิ้วเข้มขมวดเข้าหา กันด้วยความสงสัยว่าคนรักของตนกำลังยืนทำอะไรอยู่ ณ ที่แห่งนี้

“พี่จักร...” หญิงสาวผู้มีชื่อเสียงเรียงนามเพียงหนึ่งพยางค์ แต่มีความ หมายที่งดงามเอ่ยเรียกคนรักที่พากันหอบผ้าหอบผ่อนมาจากอยุธยา น้ำเสียง

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)