ปลาไหลป้ายแดง ( พิมพ์ซ้ำเปลี่ยนปก ) (ณารา)

พริษฐ์จิบกาแฟไล่พายลงคอ ก่อนจะบอกหญิงสาว

“อย่าเรียกผมดอกเตอร์เลยครับ เรียกฤทธิ์เฉยๆ ดีกว่า อีกอย่าง เราจะ

ต้องทำงานด้วยกันอีกหลายเดือน จะได้เป็นกันเองครับ” เขาอดส่งยิ้มหวานให้เธอ

อีกครั้งไม่ได้...วันนี้เธออยู่ในชุดสูทสีฟ้าสดใส กระโปรงสั้นกว่าวันก่อนเล็กน้อย

ใบหน้านวลที่ไปปรากฏในความฝืนของเขาบ่อย ๆ ยังสวยสด หรืออาจจะสวยกว่า

เดิมด้วยซํ้าเมื่อได้มองใกล้ๆ เช่นนี้

“ยินดีค่ะคุณฤทธิ์ ฉันเพ่ยเพ่ยค่ะ ที่บริษัทเรียกกันว่าเพ่ยเฉยๆ เป็นชื่อเล่น

ที่อากงตั้งให้น่ะค่ะ”

“ครับคุณเพ่ย” เขารับค่าเสียงหวานฉํ่า รู้สึกได้กระเถิบใกล้ชิดเธออีกขั้น ที่

ได้รับอนุญาตให้เรียกชื่อเล่นเช่นนี้

เขายกมือแตะคางอีกครั้งเพื่อเซ็กดูให้มั่นใจว่าน้ำลายไม่ไหลออกจากมุมปาก

“ที่บ้านของเรา ส่วนใหญ่จะมีชื่อจีนกันหมด อากงหรือเจ้าสัว เป็นชาวจีน แผ่นดินใหญ่ ชื่อผิงเทียน หรือเจ้าสัวปิติ ท่านดำรงตำแหน่งเป็นประธานกรรมการ

ผู้จัดการ คุณท่อของดีฉันซึ่งเป็นลูกชายคนโตชื่อปิยะวัฒน์ หรือคุณปิง ซึ่งเป็น

ประธานกรรมการฝายบริหาร คุณอาปิยะพงษ์หรือคุณปอ ลูกชายคนรอง เป็น

กรรมการผู้จัดการใหญ่ และคุณอาปิยะมาศ หรือคุณไป่หนิง” เธอผายมือไปข้างๆ

อันที่จริงครอบครัวของเธอเป็นชาวจีนแต้จิ๋ว หากเจ้าสัวปิตินิยมตั้งชื่อลูก

หลานเป็นภาษาจีนกลางซึ่งฟังเพราะและมีความเป็นสากลมากกว่า จุดประสงค์ก็ เพื่อเมื่อลูกหลานไปเรียนต่อที่จีนแผ่นดินใหญ่จะมีชื่อจีนที่ถูกต้องกันทุกคน

“ครับ” พริษฐ์พยายามจดจำชื่อญาติของเธอทั้งหมด ราวกับมันเป็นชื่อญาติ ของตัวเอง และเพื่อป้องกันการลืม มือยังจดยิกลงในสมุดบันทึกประจำตัว

“ฉันมีพี่ชายชื่อ ปุริม หรือเป้าเป่า เราเรียกแกว่า คุณเปา เป็นผู้อำนวยการ

ฝ่ายการตลาด ส่วนสกของคุณอาปอชื่อ คุณเปียวและคุณปั้น สองคนนั้นเป็น

ผู้อำนวยการฝ่ายจัดซื้อและโรงงานค่ะ”                             

โอ้...ตระกูล ป. ยกเว้นหญิงสาวที่อยู่ข้างตัวที่เพี้ยนเสียงไปเป็น พ. ที่แสน

จะน่ารักสมตัว... พริษฐ์คิดในใจและอมยิ้มแก้มตุ่ย มือทั้งจดไปหน้าก็ยิ้มไปจน

รุ่งนภาทำหน้าปูเลี่ยน ๆ มองเจ้านายตัวเองด้วยความประหลาดใจราวกับเห็นเขา

งอกออกมาจากหัวของพริษฐ์

หล่อนทำงานกับ ดร. พริษฐ์มาห้าปี นับตั้งแต่เขาถูกซื้อตัวมาจากบริษัท

ใหญ่ด้วยเงินเดือนและสวัสดีการสูงลิบลิ่ว ดอกเตอร์แสนเชยในสายตาของสาวๆ ใน บริษัท ซึ่งในชีวิตของเขาไม่มีอะไรน่าสนใจมากไปกว่าการมาทำงาน ไปกลับตรง

เวลาเสียยิ่งกว่านาฬิกาปลุก และผลงานของเขาก็แสนจะยอดเยี่ยม เมื่อฉีกบริษัท

ลูกค้าออกชิ้นเล็กชิ้นน้อยเพื่อมองหาจุดบกพร่องและเริ่มแกไขอย่างเอาจริงเอาจัง

จากนั้นก็วางกลยุทธ์ให้กับบริษัทภายใต้การดูแลอย่างมีประสิทธิภาพให้เหมาะสม

กับสภาพการเงินและสถานการณ์ของบริษัทนั้น ๆ ทำให้ผลงานในทีมที่เขาเป็น

หัวหน้าโดดเด่นกว่าทีมงานอื่น หากสาว ๆ ทุกคนรู้ว่าเขาไม่เคยมีสายตามองเห็น

สิ่งใดสวยงาม นอกจากบริษัทที่เขาต้องดูแล พวกสาวๆ ถึงพูดกันเป็นเสียงเดียวว่า

ดร. พริษฐ์นั่นสมควรที่จะแต่งกับงานจริงๆ

แต่มาวันนี้...หล่อนคิดว่าสาว ๆ ในบริษัททุกคนอาจจะคิดผิด...นับตั้งแต่

เขาเห็นรองผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดของที่นี่ เขาก็มี'ทำทีเงอะๆ งะๆ ทำอะไร

ผิดๆ ถูกๆ จนเสียภาพพจน์ที่ปรึกษาผู้ทรงคุณวุฒิไปหมด กลายเป็นอีตาดอก-

เตอร์หน้าหม้อไปทันที มีหนำซํ้ายังบ้าจี้เช็ดน้ำลายตามที่หล่อนเหน็บเสียอีกแน่ะ...

อากัปกิริยาที่กระดี๊กระด๊า มือก็เขียน'ไป แก้มก็อมยิ้มจนน่าหมั่นไส้ ไม่มี

สิ่งใดหลุดรอดไปจากสายตาอันคมกริบของรุ่งนภาได้...หล่อนแทบจะมองเห็น

เปลวไฟในกายของพริษฐ์ลุกโชน สายตาของเขายามมองหญิงสาวข้างตัวช่าง

แพรวพราวระยิบระยับคล้ายกับมีแสงเลเซอร์อ่อนๆ ทุ่งออกไป หล่อนห่อไหล่ ตะครั่นตะครอตัวแทนผู้บริหารสาว หากหล่อนเป็นฝ่ายถูก ดร. พริษฐ์มองด้วย

สายตาเช่นนี้ คืนนี้คง'จะกลับไปนอนหลับฝืนร้ายอย่างแน่นอน

ใกล้ถึงเวลาประชุม ดอกเตอร์หนุ่มก็ได้รายละเอียดของผู้บริหารและ ประวัติการทำงานของทีมงานอย่างคร่าว ๆ เมื่อประตูห้องประชุมเปิดขึ้นอีกครั้ง

ชายผมขาวโพลนร่างเล็กท่าทางภูมิฐาน ใบหน้าสดใส แก้มอูมแดงอย่างมีสุขภาพดี

เดินน่าหน้าชายห้าคนที่มีรอยยิ้มประดับใบหน้ากันทุกคนเดินเข้ามาด้านใน พร้อม

กับหญิงสูงวัย อายุคงรุ่นราวคราวเดียวกับเจ้าสัวเดินตามเข้ามา จากนั้นหญิง

วัยกลางคนในมาดคุณนายสองคน และหญิงสาวในวัยกลางสามสิบอีกสองคนก็

เดินเข้ามาประจำที่

“นั่นอากง คุณพ่อ คุณอาปอ คุณเปา คุณเปียว คุณปัน อาม่า คุณแม่

คุณอาอรวรรณ คุณบุษกร ภรรยาของเฮียเป่า และคุณพิสินี ภรรยาของเฮียเปียว

ทั้งสองดูแลฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทค่ะ”

พริษฐ์ทำความเคารพครอบครัวผู้บริหารด้วยความมีนงง คณะกรรมการ ทุกคนนามสกุลเดียวกัน หากแบ่งหน้าที่กันดูแลรับผิดชอบแตกต่างกันไป แต่

กระนั้นเขาก็ยังจดชื่อบุคคลที่ดูแลงานด้านต่างๆลงไปในชาร์ตผู้บริหารอย่างเรียบร้อย จากนั้นการประชุมก็ได้เริ่มต้นชื้นโดยปิยะวัฒน์ บิดาชองปัณฑาริย์เป็นผู้เปิดการ ประชุม

“ขอโทษค่ะ” เสียงแหบห้าวด้งชื้นช้างตัว

แล้วพริษฐ์ก็ต้องเอียงตัวหลบวูบเมื่อเห็นแขนซึ่งเต็มไปด้วยมัดกล้ามยื่น

แทรกเข้ามาระหว่างเขากับรุ่งนภา เขากับเลขาฯ สาวใหญ่หันขวับไปมองผู้เป็น

เจ้าของแขนทันที แล้วก็เห็นหญิงร่างใหญ่ในชุดแส็กแขนกุด ทันทีที่เห็นกราม

แข็งแรงของหล่อน พริษฐ์ก็ตัองรีบหุบปากฉับ เมื่อรู้ว่าเป็นสาวประ๓ทสองหน้าตา

น่าเกรงขาม มีหน้าที่ดูแลเอกสารที่แจกภายในห้อง สาวใหญ่อีกคนหนึ่งซึ่งดูอ้วน

กว่ารุ่งนภาเป็นผู้บันทึกการประชุม และหญิงสาวอีกคนที่มีสิวเขรอะเต็มแก้มเป็นผู้ ควบคุมสไลด์แผนภูมิต่าง ๆ บนหน้าจอ

ดอกเตอร์หนุ่มอดเหลียวมองรอบกายไม่ได้ เขาสังเกตเห็นว่าหญิงสาวที่

ทำงานเป็นเลขาฯ ของผู้บริหารที่นี่ ดูแล้วเรียกว่างามน้อยกว่ามาตรฐานหญิงไทย

ทั่วไป...ขนาดอ้วนกลมปุ๊กลุกอย่างรุ่งนภา เขายังคิดว่าดูสวยกว่าหญิงทั้งสาม ยกเว้น

ปานวาด เลขาฯ ของปัณฑารีย์ที่ดูหน้าตาน่ารัก บุคลิกดีต่างจากคนอื่น

และระหว่างประชุมพริษฐ์ก็ลอบมองผู้บริหารแต่ละคนนับตั้งแต่เจ้าสัวใหญ่

ซึ่งดูแล้วคงจะดำรงตำแหน่งประธานกรรมการผู้จัดการเพียงในนามเท่านั้น เพราะ

นั่งฟังเฉยๆโดยมีบุตรชายคนโตและคนรองเป็นผู้อธิบายงานเสียเป็นส่วนใหญ่ หนุ่ม

ใหญ่ทั้งสอง. ..พริษฐ์เดาว่าคงจะอายุราวกลางห้าสิบ ทั้งสองแต่งตัวภูมิฐาน ท้วม

และลงพุงดั่งเช่นผู้มีอ้นเกินจะกินทั้งหลาย ใบหน้าเชื้อสายจีนของทั้งคู่คล้ายคลึง

กันและยังคงความหล่อเหลาแบบตี๋หน้าหยกเอาไว้ เขาเดาว่าในอดีตทั้งสองคงจะ

เป็นที่หมายปองของสาวๆ พอดู เมื่อทั้งหล่อและร่ำรวยปานนี้

กัดมาถึงรุ่นหลานของเจ้าสัวปุริม พี่ชายของปัณฑารีย์ ปัญจพล และ

ปิยพัทธ์บุตรชายของปิยะพงษ์ ก็นับว่าถ่ายทอดความหล่อมาจากบิดามาได้ไม่ผิด

เพี้ยน ทั้งสามแต่งตัวโก้หรู และทันสมัยอย่างยิ่ง นิ้วใหญ่สวมแหวนพลอยล้อม

เพชรเม็ดเป้งจนเกือบเท่าไข่นกกระทา และสวมนาฬิกาโรเล็กซ์เหมือนกัน เป็น

เรือนทองค่าขาวล้อมเพชรสองชั้นบ้าง เรือนทองที่หน้าปัดเต็มไปด้วยเพชรบ้าง ดู

รสนิยมเลิศหรูยิ่งนัก

ทรงผมของหนุ่มใหญ่ทั้งสามตัดตามสมัยนิยม สวมเสื้อเชิ้ตแบบพอดีตัว หรือ

ที่ เรียกกันว่ารุ่นมัสเซิล และกางเกงสแล็กส์ไม่มีจีบหน้า ทั้งการแต่งตัวและทรงผม กระชากวัยจนดู เหมือนเป็นเด็กหนุ่มอายุราวปลายยี่สิบ โชคดีที่ทั้งสาม ยังไม่ลง

พุงพลุ้ยเหมือนคุณพ่อ จึงดูไม่น่าเกลียดที่แต่งตัวราวกับวัยรุ่นเช่นนี้ หากเพียงแต่

เป็นวัยรุ่นที่มีรอยตีนกายับย่นตรงหางตามากเกินไปสักหน่อยเท่านั้นเอง

หันมามองฝังฝ่ายหญิงชองครอบครัว แน่นอนทั้งหญิงสูงวัยและสาวใหญ่

ต่างสวมใส่ประดับประดาเพชรพลอยกันทุกคน พริษฐ์ลองนั่งคิด เล่นๆ ว่าหากมี

โจรบุก เช้ามาในเวลานี้ พวกเขาจะได้ทองคำ และเพชรพลอยกลับไปเต็มกระเป๋า

อย่างแน่นอน นี่ขนาดเช้าประชุมในครอบครัว ยังชนมาใส่อวดกันขนาดนี้ และหาก

ไปงานปาร์ตี้สุดหรูเลิศ พวกหล่อนจะชนมาใส่กันอีกสักเท่าไร

แล้วเขาก็หันมองหญิงสาวช้างตัวที่กำลังนั่งฟังโครงการปีหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ หญิงสาว ผู้นี้ไม่สวม เพชรพลอยวูบวาบราวร้านเพชรเคลื่อนที่ เหมือนคนอื่น หาก

สวมนาฬิกาแทกฮอยเออร์ล้อมเพชรซึ่งดูแข็งแรง กระฉับกระเฉงและทันสมัย มือ

ชาว ยาว เรียวว่างเปล่า หากมีจี้เพชรที่วางทาบบนเนินอกสล้าง

เนินอกสล้าง !

พริษฐ์บอกตัวเองด้วยความตกใจ เสื้อสูทตัวนี้คอแบะออกกว้างเมื่อเจ้าตัว

ก้มลงจดในสมุดบันทึก เสื้อกล้ามตัวจิ๋วสิชาวช้างในถ่วงลงมาแทบจะปิดบังเนินอก

ไม่มิด ท่าให้คนนั่งช้างกายมองเห็นลึกเช้าไปถึงไหนต่อไหน โอ๊ย...สร้อยเพชร

แสนสวยไม่อยู่ในสายตาอีกต่อไป เมื่อเขาพยายามยืดตัวจนสุดเพื่อจะได้ล้วงลูก

อย่างเต็มที่

“โอ๊ย !” พริษฐ์อุทานเสียงด้ง แล้วปิยะวัฒน์ก็หยุดพูด ทุกสายตาหันมองเขา

เป็นตาเดียว รวมถึงหญิงสาวช้างกายก็เงยหน้าขึ้น เขาหน้าเหวอสุดขีด หันไปมอง

รุ่งนภาที่มองเขาด้วยดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ ทั้งที่หล่อนนั่นแหละที่เป็นคนจิกเล็บ

แหลมๆ ลงบนต้นชาชองเขา

“เอ้อ...” เขาหัวเราะแหะๆ เหงื่อกาฬแตกพลั่กเมื่อตกเป็นเป้าสายตา

“ตะคริวกำเริบหรือคะคุณฤทธิ์” รุ่งนภาถามเสียงหวาน “รุ่งบอกแล้วว่าให้

ทานวิตามินก่อนมา ขอโทษนะคะทุกท่าน ดอกเตอร์พริษฐ์เขามีโรคประจำตัวค่ะ เวลา เครียดมากๆ ก็มักจะเป็นตะคริวที่ขาบ่อยๆ” หล่อนหันไปขอโทษขอโพยทุกคน

“ไม่เป็นไรครับ จะพักก่อนก็ได้นะครับ” ปิยะวัฒน์เอ่ยอย่างมีน้ำใจ

“มะ มะ ไม่เป็นไรครับ” พริษฐ์รีบบอก ก่อนบ่นอุบอิบ “จู่ ๆ มันก็กำเริบขึ้นมา”

“เหน็กชาเหรอ ม่ายเปงราย อาม่ามียาสมุงไพ รอเหลียวน้า จะไปชงมาห้าย”

โสภา ภรรยาเจ้าสัวปิติ ลุกชื้นอย่างกระฉับกระเฉง ร่างเล็กๆ ชองหล่อนก้าวผ่าน

ประตูไปอย่างคล่องแคล่วโดยพริษฐ์ท้วงไว้ไม่ทัน จึงได้แต่หันมาส่งสายตาราวกับ

จะกินเลือดกินเนื้อให้เลขาฯ สาวใหญ่ซึ่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ไม่กี่นาทีต่อมา หญิงชรา

ก็เดินกลับมาพร้อมถ้วยกระเบื้องสีชาวเนื้อดี มายื่นให้ เขารีบลุกชื้นรับ และกล่าว

ชอบคุณ หล่อนจึงสาธยายสรรพคุณ

“โสมตังกุย หยิ่นเซียมขัก ฉ่งย้ง ตังเชียม ปาเก็ก ฮกเหล็ง บดพาสงกัง

กิงเลี้ยวหายเหน็กชา”

พริษฐ์ทำหน้าเหยเก ฟังชื่อแล้วไม่น่าดื่มเลยลักนิด แต่ด้วยน้ำใจชองหญิง

ชราจึงปฏิเสธไม่ลง เขายกถ้วยชื้นจิบ หากหล่อนยังบรรยายสรรพคุณยังไม่หมด...

“ไม่เพียงแต่หายเหน็กชาน้า คืงนี้คุงดอกเตอร์จาคึกคัก คึกคัก โด่ม่ายรู้ล้ง

จนเมียต้องแปลกจายเลย”

“อึก...แค็ก ๆ ๆ” เสียงไอปะปนไปกับเลียงน้ำที่ยังตกค้างในล่าคอและจมูก

ของพริษฐ์ เขายกผ้าเช็ดหน้าชื้นปิดปากอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันน้ำไหลออกจมูก

ชารสจืด ๆ ที่กลืนเช้าไปแทบจะไหลย้อนออกจากกระเพาะ เขาพยายามกลืนคำ

สุดท้ายลงคอ และกลั้นอาการสำลักหน้าด่าหน้าแดง อาการของเขาถึงกับทำให้

ทุกคนภายในห้องประชุมปล่อยเสียงหัวเราะออกมาครืนใหญ่...รวมถึงตัวต้นเหตุที่

ทำให้เขาต้องมากินยาชื่อประหลาดแก้วนี้ด้วย

การประชุมในช่วงที่สองผ่านไปอย่างราบรื่น พริษฐ์พยายามดึงสติกลับ

มาจากสร้อยเพชรเจ้าปัญหาเมื่อครู่ใหญ่ แล้วเขาก็เริ่มทำงานอย่างจริงจัง และ

ค่อย ๆ มองเห็นปัญหาของบริษัทหลายจุดที่เขาจะต้องเช้าไปวิเคราะห์ ก่อนจะ

ลงมือแก้ไข

หลังการประชุม ดอกเตอร์หนุ่มก็ขับรถกลับบริษัท โดยมีเลขาฯ สาวใหญ่

นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถเหมือนเช่นเคย ทันทีที่ประตูสเตนเลสของโรงงานปิดตามหลัง

เขาก็หันขวับมาทางรุ่งนภาทันที

“คุณหยิกผมทำไม มีอะไรบอกกันดีๆ ก็ได้นี่ หยิกเอา หยิกเอา กลับไปถึง

บริษัทจะจับถอดเล็บให้กุด” พริษฐ์โพล่งอย่างหงุดหงิดเต็มที่...อารมณ์เสียที่เขา

เกือบจะมองเห็น...โนตม...อยู่รอมร่อ

“นี่คุณดอกเตอร์” รุ่ง'นภา'ไม่สนใจคำขู่ และแหวอย่างเหลืออด “วันนี้คุณ

                             (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)