รักในเงาร้าย (น้ำว้า)

ร่างผอมบางนอนนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาปิดสนิท ดวงหน้าเรียวซูบ

ไร้สีเลือด ตัดกับเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่แผ่สยายอยู่บนหมอน ริมฝีปาก

ซีดเซียว สายน้ำเกลือโยงติดอยู่ที่มือ

“พี่สาวคุณปลอดภัยแล้ว แต่ยังต้องนอนโรงพยาบาลอีกสักระยะ

เพราะเดิมทีร่างกายเธอก็อ่อนแออยู่แล้ว ยังมากินยานอนหลับเกินขนาด

ซ้ำเข้าไป...โชคดีที่ล้างท้องได้ทัน...ระหว่างนี้คุณคงต้องดูแลคุณนีรชาอย่าง

ใกล้ชิด พยายามปลอบใจไม่ให้เธอคิดสั้นอีก”

เสียงบอกของหมอเมื่อครู่ก่อนยังดังก้องอยู่ในหู นิรินธน์น้ำตาคลอ

ยกมือผอมๆ ของพี่สาวขึ้นมาแนบแก้ม

“พี่นี...”

สัมผัสนั้นดูเหมือนจะเรียกความรู้สึกของอีกฝ่ายให้ฟื้นคืน เปลือกตา

ที่ปิดสนิทแต่แรกเริ่มขยับ ก่อนที่จะค่อยๆ เผยอขึ้นมาทีละน้อย

“พี่นีคะ!” หญิงสาวร้องเรียกอย่างยินดี “รู้สึกตัวแล้วใช่ไหม”

นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นั้นจ้องมองอยู่เป็นครู่คล้ายยังงุนงงสับสนอยู่มาก

หญิงสาวจึงรีบบอก

“รินเองค่ะ พี่นี...พี่นีปลอดภัยแล้วนะคะ”

คำบอกของหล่อนกลับเรียกน้ำตานีรชาให้รื้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เสียง

ครางแผ่วโหยหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากที่แห้งผาก

“นี่พี่ยังไม่ตายอีกหรือ?”

คนฟังรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอหอย

“ยังค่ะ และพี่นีต้องไม่ตายด้วย พี่นีต้องทำตัวให้เข้มแข็ง ดูแลตัวเองให้แข็งแรง”

“เพื่ออะไร?” คำถามอ่อนล้า น้ำตาคนถามหลั่งรินอาบสองข้างแก้มที่ขาวซีด

“เพื่อรอวันที่พี่มาริตกลับมาไงคะ”

นีรชาส่ายหน้าไปมา นัยน์ตาแดงช้ำทั้งคู่ฉายแววเจ็บปวด

“แต่เขาหายสาบสูญไปเป็นปีแล้ว แม้แต่ตำรวจก็ยังหาไม่พบ...ป่านนี้คง...”

“พี่นีอย่าเพิ่งหมดหวังสิคะ” นิรินธน์กุมมือพี่สาวเอาไว้ทั้งสองข้าง “ริน

สัญญาว่าจะตามหาพี่มาริตให้เจอ”

“ไม่ต้องพูดปลอบใจพี่หรอก...”

“ตอนนี้รินสมัครเข้าไปทำงานในคณาสรรค์กรุ๊ปได้แล้ว รออีกไม่นาน

ต้องได้เงื่อนงำการหายตัวไปของพี่มาริตแน่”

ความหวังฉาบฉายขึ้นมาในดวงตาอมโศกของผู้เป็นพี่ชั่ววูบ ก่อนจางหาย

“มันอันตราย พี่ไม่อยากให้รินเอาตัวเข้าไปเสี่ยงเพราะเรื่องนี้...พี่เสีย

มาริตไปคนหนึ่งแล้ว พี่ไม่อยากเสียน้องสาวที่พี่รักไปอีก” นิรินธน์ส่ายหน้า

“พี่นีจะไม่เสียรินไปหรอกค่ะ” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“รินเอาตัวรอดเก่งอยู่แล้ว เชื่อมือรินเถอะ!”

 

เลขาฯ หน้าห้องที่กำลังจะกลายเป็นอดีตเลขาฯ ขยับตัว เมื่อชายหนุ่ม

ร่างสูงโปร่ง หน้าตาคมคาย ในชุดสูทเรียบร้อยเดินมาที่หน้าห้อง

“เอ่อ...คุณวิษุวัตคะ”

คนถูกเรียกเห็นกิริยาอึกอักของหล่อนก็ให้นึกสงสัย

“มีอะไรหรือ”

“คุณวรรณิดากับคุณวิชิตามาเมื่อครู่ ตอนนี้อยู่ในห้องค่ะ”

คำบอกนั้นทำให้เขาต้องชะงักไปชั่วขณะ

“รู้ไหมว่าคุณแม่กับยายตามีธุระอะไร”

“คงเป็นเรื่องเลขาฯ คนใหม่มั้งคะ...ดิฉันได้ยินแว่วๆ”

วิษุวัตพยายามไม่ถอนใจออกมาเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของ

เขา ผู้ที่นั่งอยู่ในห้องขยับตัวทันที

ชายหนุ่มปิดประตูเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยถาม

“คุณแม่...ยายตา...ทำไมถึงได้ทำหน้าซีเรียสกันนัก”

“ก็เพราะเรื่องเลขาฯ ของแกน่ะสิ!” มารดาเข้าเรื่องทันทีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ยายตารู้มาจากฝ่ายบุคคลว่าแกรับคนอื่นเข้ามา แทนที่จะเป็นหนู

อลิวัลย์...ทำไมแกถึงทำแบบนี้ฮึ...รู้ทั้งๆ รู้ว่าแม่ย้ายเลขาฯ แกไปทำหน้าที่อื่น

เพื่อเปิดทางให้คู่หมั้นของแกได้เข้ามาทำงานกับแก แต่แกกลับมาทำแบบนี้ มันเรื่องอะไรกัน!”

“ถ้าจะให้พูดตรงๆ ละก็ ผมไม่อยากให้คุณวัลย์มาทำงานที่นี่...

เรื่องงานก็เรื่องงาน เรื่องส่วนตัวก็เรื่องส่วนตัว ผมไม่ชอบเอามาปะปนกัน”

“ไม่ใช่เพราะพี่อยากได้เลขาฯ ที่ชื่อนิรินธน์หรือคะ” วิชิตาทะลุกลาง

ปล้อง “มีข่าวลือหนาหูว่าพี่ไปติดใจยายนี่ตอนไปประชุมที่หัวหิน นิรินธน์

เป็นพนักงานต้อนรับของโรงแรมที่จัดประชุม...ยายนั่นคงต้อนรับถึงอกถึงใจ

พี่ถึงได้ชวนมาเป็นเลขาฯ!”

วิษุวัตหน้าแดงวูบกับนัยแห่งคำพูดที่ไม่น่าฟัง

“จะพูดจะจาอะไรก็ให้เกียรติพี่บ้างนะ ยายตา!” เขาลงเสียงหนัก

“พี่เป็นพี่ชาย และมีตำแหน่งเป็นถึงผู้บริหารระดับสูงของคณาสรรค์กรุ๊ป

ถ้าแม้แต่น้องสาวตัวเองยังพูดพล่อยๆ แล้วใครมันจะมานับถือ!”

น้องสาวหน้าเสียกับนัยน์ตาเคร่งของผู้เป็นพี่ หล่อนเอื้อมมือไปจับ

แขนมารดาเหมือนจะให้ออกโรงปกป้อง และก็ได้ผล...

“แกไม่ต้องมาทำเป็นเสียงดังใส่น้องนะ วัต...ยายตาคงพูดแทงใจดำ

แกละสิ แกถึงได้โกรธ!”

“คุณแม่...” ชายหนุ่มอ่อนใจ “ผมไม่ได้เป็นอย่างที่ยายตาพูดนะครับ”

“ถ้าไม่ได้เป็นจริงๆ แกก็ต้องไม่รับยายนิรินธน์นั่นเข้ามา แล้วให้หนู

อลิวัลย์มาเป็นเลขาฯ ของแกแทน”

“ผมทำไม่ได้”

“ว่าไงนะ!” ผู้เป็นมารดาแทบไม่เชื่อหู

“ในเมื่อผมรับคุณรินเข้ามาแล้ว จะยกเลิกเอาดื้อๆ ได้ยังไง ใครๆ เขา

จะคิดอย่างไร ถ้าคนอย่างนายวิษุวัตทำอะไรโดยไม่มีเหตุผลแบบนั้น”

“ใครว่าไม่มี!” วรรณิดาโต้ “ก็หนูอลิวัลย์นั่นไงคือเหตุผล...คู่หมั้นแก

จะทำให้ฐานะแกมั่นคงกว่าเดิม มันมีผลโดยตรงที่จะทำให้แกมีภาษีดีกว่า

ภาสูร...หนูอลิวัลย์จะมีส่วนช่วยให้คณะกรรมการเลือกแกเป็นประธาน

คนต่อไปของบริษัทมากกว่าไอ้มนุษย์ที่ชอบกวนประสาทนั่น!” วิษุวัตส่ายหน้า

“ถ้าจะชนะ ผมก็ต้องชนะด้วยความสามารถของผม ไม่ใช่ด้วยบารมี

ของคนอื่น...เรื่องนี้ผมตัดสินใจแล้ว และหวังว่าคุณแม่จะเคารพการตัดสินใจของผม!”

คำพูดนั้นบ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ยอมโอนอ่อน วรรณิดาจึงต้องถอย

กลับออกมาจากห้องนั้นพร้อมบุตรสาว

“คุณแม่ยอมพี่วัตได้ยังไงคะ” วิชิตาข้องใจ “พี่วัลย์จะคิดยังไง ในเมื่อ

คุณแม่ไปพูดกับพี่วัลย์และคุณพ่อคุณแม่ของพี่วัลย์เอาไว้แล้ว”

“ใครว่าแม่จะยอมล่ะ”

“แต่คุณแม่ออกจากห้องพี่วัตมาง่ายๆ พี่วัตต้องคิดว่าคุณแม่เคารพ

การตัดสินใจของเขา”

“แกก็เห็นท่าทางของพี่ชายแกแล้วไม่ใช่หรือ...ถ้ายิ่งขัดขวาง เขาก็

จะยิ่งต่อต้านดึงดัน...แม่มีวิธีของแม่ก็แล้วกัน แกคอยดูไปเถอะ ยายตา!”

สีหน้าผู้เป็นมารดาบ่งว่ามีแผนรองรับเอาไว้แล้ว นั่นทำให้วิชิตาสงสัย

มิวาย ว่ามารดาจะมีวิธีไหนจัดการกับเรื่องนี้...

 

นิรินธน์ไปทำงานในเช้าวันจันทร์ หลังจากเฝ้าดูแลและปลอบโยนพี่สาว

ตลอดเสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมา

อาการของนีรชากระเตื้องขึ้นเล็กน้อย ผู้เป็นพี่สัญญาว่าจะไม่ฆ่าตัวตาย

อีก แต่หญิงสาวก็ยังไม่วางใจเสียทีเดียว จึงจ้างพยาบาลพิเศษให้คอยเฝ้า

อย่างใกล้ชิดเวลาที่หล่อนไม่อยู่

วันนี้เป็นวันเริ่มงานวันแรกที่คณาสรรค์กรุ๊ป...

นิรินธน์ไม่รู้ว่ามันจะคุ้มหรือไม่ ในการที่หล่อนลงทุนตีสนิทกับวิษุวัต

จนเขาชักชวนให้มาทำงานกับเขา

หญิงสาวไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขามองหล่อนในแง่ไหน ที่หล่อนยอมเปลี่ยนงานง่ายๆ

หลายคนอาจคิดว่าหล่อนกำลังจ้องจะจับเขา นั่นเป็นสิ่งที่ช่วยไม่ได้

อย่างไรเสียหล่อนก็จะลองดูสักตั้ง เพื่อคลายปมปริศนาการหายสาบสูญไป

อย่างไร้ร่องรอยของมาริต!

นีรชาฆ่าตัวตายในวันครบรอบหนึ่งปีของการหายตัวไปของคนรัก

นั่นคือแรงผลักดันมหาศาลที่ทำให้หล่อนเดินหน้าค้นหาความจริงในเรื่องนี้

โดยปราศจากการลังเลใดๆ อีก

หญิงสาวจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง แล้วก้าวลงจากรถคันเล็กกะทัดรัด

ของหล่อน พยายามเดินเลี่ยงน้ำฝนที่ยังเจิ่งนองอยู่บนลานจอดรถ

ฝนเพิ่งเทลงมาเมื่อครู่ก่อน น้ำไม่ถึงกับท่วม แต่กำลังไหลลงทาง

ระบายน้ำ หล่อนสวมรองเท้าส้นสูง หากเดินไม่ดีมีสิทธิ์ลื่นเอาได้ง่ายๆ จึงต้องระมัดระวัง

ทว่ารถคันหนึ่งแล่นปราดเข้ามาอย่างรวดเร็ว ความแรงทำให้น้ำกระเซ็น

สาดเข้าใส่นิรินธน์เต็มที่

“ว้าย!”

น้ำที่เจิ่งนองอยู่นั้นไม่ถึงกับขุ่นคลั่ก เพราะพื้นของลานจอดรถปูลาด

ด้วยวัสดุชนิดเดียวกับที่ทำถนน และถูกสายฝนชะมาพักใหญ่ เพิ่งจะขาดเม็ด

ไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา แต่ก็ทำให้ชุดทำงานของหล่อนเป็นด่างดวงกว่าครึ่ง

ไม่เว้นแม้แต่ผมเผ้าที่พลอยเปียกลู่

“นี่...”

นิรินธน์ตั้งท่าจะสวดใส่ไม่ยั้งด้วยความโมโหเอากับผู้ที่ขับรถโดยไม่มี

มารยาท แต่พอเห็นคนขับที่ก้าวลงมาจากรถหรูล้ำสมัยสีดำคันนั้นทั้งสูง

ทั้งสง่า นัยน์ตาดำเข้มเฉียบคม ท่าทางไม่ธรรมดา หญิงสาวจึงชะงักคำที่จะ

พรั่งพรูเอาไว้แค่ในลำคอ

“ขอโทษ...ผมรีบ!” เขาพูดง่ายๆ แล้วหันไปกล่าวกับใครคนหนึ่งที่วิ่ง

เข้ามารับหน้า “ฝากจอดรถให้เรียบร้อยด้วยนะ สัมพันธ์!”

“ครับ คุณภาสูร”

ร่างสูงๆ นั้นเดินลับหายเข้าไปในตัวอาคารอย่างรวดเร็ว

ภาสูร...

นิรินธน์ทบทวนข้อมูลที่เสาะหามา แล้วก็ระลึกได้ว่าคนคนนี้เป็นตัวเก็ง

คนหนึ่งที่จะได้ขึ้นเป็นประธานคนต่อไปของคณาสรรค์กรุ๊ป ซึ่งเป็นยักษ์ใหญ่

ในธุรกิจสื่อและโฆษณา นอกจากนี้ยังกำลังขยายธุรกิจออกไปให้หลากหลาย

มีบริษัทในเครือเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ภาสูรจัดได้ว่าเป็นคู่แข่งของวิษุวัต เมื่อคราวที่วิษุวัตไปประชุมที่หัวหิน

ภาสูรไม่ได้ไปด้วย หล่อนได้ยินผู้ร่วมประชุมพูดกันว่า เขาบินไปติดต่องานที่ต่างประเทศ

หน้าตาแบบนี้เองหรือภาสูร ญาติหนุ่มวัยเดียวกันของวิษุวัต ท่าทาง

จะกินกันไม่ลงจริงๆ เสียด้วย ไม่ว่าจะเป็นบุคลิกหรือรูปร่างหน้าตา...

นายสัมพันธ์ที่หญิงสาวยังไม่รู้แน่ว่าเป็นใคร มองหล่อนด้วยสายตา

แปลกๆ แล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูก้าวขึ้นรถ ก่อนจะขับยานยนต์หรูมีระดับ

คันนั้นเข้าไปจอดอย่างสง่าผ่าเผยในที่จอดรถของผู้บริหาร

นิรินธน์เป่าลมออกมาทางปาก

ยังไม่ทันเริ่มงานผู้บริหารท่านก็ประพรมน้ำมนต์เป็นการต้อนรับ

เสียแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นลางดีหรือลางร้ายกันแน่...

หญิงสาวเดินเข้าไปในตัวอาคาร แล้วก็ถูกมองเหมือนตัวประหลาด

ตั้งแต่หน้าลิฟต์ชั้นล่างจนถึงชั้นสุดท้ายที่วิษุวัตทำงานอยู่

พนักงานหญิงหลายคนซุบซิบและหัวเราะกันคิกคัก

“นี่หรือเด็กใหม่ของคุณวิษุวัต ที่เขาว่าเส้นใหญ่...ลือว่าสวยนัก

สวยหนา แต่ดูสารรูปสิ ดูไม่ได้เลย”

เสียงนินทาดังมาเข้าหู ทำให้หล่อนต้องนับหนึ่งถึงสิบ และพร่ำบอกตัวเอง

ใจเย็นเอาไว้ริน อย่าไปสนใจเสียงนกเสียงกา!

วิษุวัตเปิดประตูออกมาจากห้องทำงานพอดี เขาชะงักไปเมื่อเห็นหล่อน ก่อนจะอุทาน

“คุณริน...นี่คุณไปทำอะไรมา!”

หญิงสาวยิ้มจืดๆ

“อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ ขอโทษด้วยที่ดูไม่เรียบร้อยในวันแรกของการทำงาน”

“ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ แค่เห็นก็รู้แล้วว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ” ชายหนุ่ม

ล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาส่งให้ พลางบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เช็ดเสียหน่อย

...หน้าคุณเปียกไปทั้งซีกเลย”

หล่อนมองผ้าเช็ดหน้าไหมอย่างดีของเขา ยังไม่ทันจะได้ตอบรับหรือ

ปฏิเสธก็มีมือมือหนึ่งมาฉวยเอาไปเสียก่อน

“เลอะเทอะขนาดนี้ ฉันว่าเธอไปล้างในห้องน้ำดีกว่ามั้ง...ที่นั่นมี

กระดาษทิชชู น่าจะซับได้ดีกว่าผ้าผืนนี้!”

นิรินธน์รู้จากข้อมูลที่หล่อนเก็บรวบรวมไว้ก่อนหน้านี้ว่าคนที่พูดและ

มองหล่อนอย่างสมเพชคือวิชิตา น้องสาวของวิษุวัต

“ไปกันเถอะค่ะ พี่วัต...ได้เวลาประชุมแล้ว คุณลุงไม่ชอบคนที่ไม่ตรง

ต่อเวลา” ว่าแล้วคนพูดก็ดึงตัวพี่ชายผละไป

นิรินธน์เป่าลมออกมาจากปากอีกครั้งเป็นการระบายอารมณ์ แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ

พอได้เห็นสารรูปที่ดูไม่ได้ของตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ที่ติดอยู่

ตลอดแนวด้านหน้า นัยน์ตาสีน้ำตาลไหม้คู่ใหญ่ก็เบิกกว้าง นึกเข่นเขี้ยว

                             (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)