Memory & Soulmate ความทรงจำของหัวใจ...โอบรักไว้ชั่วนิรันดร์

‘ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

ผมยังอยู่ในนี้เสมอ...

ผมจะอยู่กับคุณตลอดไป’

 

บ้านไม้สองชั้นเก่าๆ ตรงหน้าทำให้ปณาลีหวนรำลึกถึงความหลังที่ยังคงเหลือติดอยู่ในสมองของเธอ หญิงสาวหันไปปิดประตูรถเช่าก่อนจะเดินไปที่ประตูบ้าน

แม่กุญแจสนิมเขรอะทำให้ต้องใช้เวลานานกว่าจะปลดล็อกได้ เธอเปิดประตูออก กลิ่นอับและฝุ่นคลุ้งโชยออกมาจากด้านใน ทำให้ต้องโบกมือไปมาเพื่อไล่กลิ่นและฝุ่นเหล่านั้น ก่อนจะก้าวเข้าไปภายใน

โถงกลางบ้านว่างเปล่า พื้นเลอะไปด้วยฝุ่นจับหนาเตอะ บางส่วนผุจนเป็นรูโบ๋ เครื่องเรือนถูกดันไปชิดผนังและคลุมผ้าขาวเอาไว้ เธอวางกระเป๋าสะพายเอาไว้บนหลังตู้เตี้ย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพดานซึ่งมีหยากไย่เกาะเต็มไปหมด ดูเหมือนเธอต้องทำอะไรอีกมากทีเดียว กว่าจะกลับเข้ามาอยู่ที่นี่ได้

หญิงสาวถอนใจก่อนจะเดินตัดโถงไปทางผนังอีกฟาก ตรงนั้นมีประตูไม้อยู่อีกบานหนึ่ง เธอหาลูกกุญแจอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะได้ดอกที่สามารถไขแม่กุญแจที่คล้องอยู่ได้ จากนั้นก็เปิดมันออกไป

ลมจากด้านนอกพัดพรูเข้ามา ฝุ่นปลิวออกไปทางประตูหน้า หยากไย่โยนตัวไปมา แมลงแปดขาวิ่งวนอยู่รอบๆ บ้านของมัน ลมที่หอบกลิ่นอายของแม่น้ำแควเข้ามาช่วยลดความอึดอัดและกลิ่นอับได้มากโข ปณาลีก้าวออกไป

ยังระเบียงกว้างที่สามารถเห็นแม่น้ำได้ เธอยิ้มแล้วเดินไปเท้าแขนกับราวระเบียงไม้ที่ถักเป็นรูปกากบาทวางต่อกันเป็นแผงยาว สายตาเหม่อมองไปไกลอย่างรู้สึกหงอยเหงา

ชีวิตช่างเปรียบเสมือนสายน้ำที่ไหลไปเสียจริง บางครั้งสายน้ำไหลเอื่อย

แต่บางครั้งมันก็เชี่ยวกราก พรากเอาหลายสิ่งหลายอย่างไปจากที่ที่มันเคยอยู่ บางทีเมื่อมองจากจุดหนึ่งก็ไม่สามารถเห็นต้นน้ำได้ แต่เมื่อหันไปในทางตรงกันข้าม ก็กลับไม่รู้ว่าปลายน้ำอยู่ที่ใด ชีวิตของเธอก็เช่นกัน เธอไม่รู้เลยว่าอนาคตของตัวเองจะไปจบลงตรงไหน แม้เมื่อนึกย้อนไปสองสามเดือนที่แล้ว เธอเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่า ตัวเองจะได้กลับมายืนอยู่ตรงนี้

ตรงที่เคยมีอดีตอันมากมายกระจายเกลื่อนอยู่รอบตัว

ช่วงสองสามเดือนมานี้ เป็นช่วงเวลาที่เปรียบประดุจน้ำไหลเชี่ยว ทุกอย่าง

ดูรวดเร็วและวุ่นวายมากจนน่าปวดหัว หลังจากเธอพบว่า รัฐภูมิ สามีของเธอ

มีผู้หญิงอื่นซุกเอาไว้ที่คอนโดมิเนียมแห่งหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นอายุสิบเก้า สาวสดกว่าเธอถึงเท่าตัว

ปณาลีขอหย่าขาดจากเขาในทันที ซึ่งเขาก็ดูเหมือนจะยินดีมากที่จะได้

ไปอยู่กับเด็กสาวคนนั้น ชีวิตแต่งงานสิบสามปีของเธอจึงจบลงด้วยความ

เจ็บปวด

สิบสามปี ตัวเลขปีศาจชัดๆ

เมื่อนึกถึงความหลังแล้วหัวตาของเธอก็ร้อนผ่าว ในที่สุดน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เธอซบหน้าลงกับท่อนแขนตัวเอง ร้องไห้และคิดถึงวันเก่าๆ ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในสมอง

เธอเคยคิดว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้พบรัฐภูมิ เขาเป็นหนุ่มนักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย ทั้งคู่พบกันในงานเปิดตัวคอนโดมิเนียมหรูหรา หนึ่งในโครงการของเขาบนถนนรัชดาภิเษก

ที่เธอเป็นออร์แกไนเซอร์จัดงานให้ เขาบอกว่าความแคล่วคล่องและรูปร่าง

หน้าตาของเธอเข้าตาเขาอย่างจัง หลังจากนั้นเขาก็ส่งดอกไม้ช่อใหญ่มาวาง

บนโต๊ะของเธอทุกเช้าเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์โดยไม่ทิ้งข้อความอะไรให้เลย

ก่อนจะถือช่อดอกไม้แบบเดียวกับที่เขาส่งมาให้อย่างลับๆ มาแสดงตัวกับเธอ

และขอนัดเธอดินเนอร์บนตึกระฟ้าอันแสนโรแมนติก

ปณาลีตกหลุมรักเขาแทบจะทันที ไม่ใช่เพราะเขาร่ำรวย หน้าตาดี แต่เธอชอบเขาเพราะเขาดูเป็นคนจริงจัง มุ่งมั่นกับทุกสิ่งที่ทำ และเธอไม่สงสัยเลยว่าทำไมเขาถึงประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย

สองปีต่อมาทั้งคู่ก็แต่งงานกัน งานแต่งงานเต็มไปด้วยแขกเหรื่อมากมาย

ที่มาร่วมแสดงความยินดี งานยิ่งใหญ่อลังการมากเสียจนเธอและใครๆ ก็

เชื่อว่า เธอกับเขาจะได้ครองคู่กันจนกระทั่งถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรแน่ๆ

แต่ใครจะรู้ล่ะว่า จุดจบของชีวิตคู่จะสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็วเช่นนี้ มันไปไม่ถึงครึ่งทางที่เธอหวังไว้ด้วยซ้ำ ไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรดูจะไกลเกินเอื้อมสำหรับเธอกับเขาเสียแล้วในตอนนี้

เธอจำได้ว่าช่วงสองปีแรกของชีวิตแต่งงาน มันเต็มไปด้วยความสุขสันต์หาใดเปรียบ นอกเวลางานทั้งคู่ตัวติดกันราวปาท่องโก๋ กลางคืนมีเซ็กซ์ด้วยกันแทบจะทุกวัน ชุดนอนแทบจะไม่จำเป็นสำหรับทั้งคู่ เขากับเธอนอนกอดก่ายกันโดยไร้อาภรณ์คลุมกายทุกคืน รัฐภูมิมักจะหาเวลาว่างพาเธอไปเที่ยว เปลี่ยนบรรยากาศการร่วมรักเสมอ เธอมารู้ภายหลังว่าเขาขาดอ้อมกอดจากเธอไม่ได้ เขาขาดความอบอุ่นมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ของเขาเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ ทว่าไม่มีเวลาให้เขา ทุกคืนเขาต้องนอนกอดหมอนข้าง

และร้องไห้คิดถึงพวกท่าน

แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเมื่อเธอตั้งครรภ์ ปณาลีไม่อาจตอบสนองความต้องการของรัฐภูมิได้เหมือนเคย เธอเพียงแต่ทำเท่าที่ร่างกายอุ้ยอ้ายของเธอจะเอื้ออำนวย หลังคลอดเธอก็ต้องพักอยู่สัปดาห์กว่าเครื่องเคราจะเข้าที่ แต่ทุกอย่างมันก็ไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว เธอเหนื่อยกับงานบ้านและการเลี้ยงลูกเกินกว่าจะมอบความอบอุ่นให้แก่เขาทุกวันทุกคืนเหมือนเมื่อก่อน

หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เริ่มรู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไป แต่เพราะต้องดูแลลูกน้อยที่กำลังแบเบาะ ทำให้เธอไม่ได้เอาเรื่องความรู้สึกของรัฐภูมิมาคิดมากสักเท่าไร ประกอบกับความรักที่เขามอบให้เธอตลอดสองปีที่แต่งงานกันก็ทำให้เธอวางใจ และประมาทหัวใจที่เต็มไปด้วยความโหยหาความอบอุ่นของเขา

ทั้งคู่มีเซ็กซ์กันบ้าง แต่ไม่ถี่และไม่สุดเหวี่ยงเหมือนเดิม บางครั้งลูกร้องขัดขัดจังหวะ เธอก็ต้องปลีกตัวออกไปกลางคัน นานวันเข้ารัฐภูมิก็เริ่มมีท่าที

เปลี่ยนไปอย่างชัดเจนขึ้น เขาพูดน้อย กลับบ้านดึก บางทีก็ไม่กลับเลย อ้างว่าต้องไปดูงานต่างจังหวัด บางครั้งก็หายไปเกือบครึ่งเดือน

ปณาลีพยายามคิดว่ามันไม่มีอะไร แค่เธอกับเขาต้องปรับตัวเข้าสู่การเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ แต่เธอกลับคิดมันอยู่คนเดียว รัฐภูมิไม่พยายามปรับตัวอะไรทั้งนั้น พอลูกได้สามขวบ เขาก็เริ่มหนักข้อขึ้นทุกที เริ่มไม่กลับ

บ้านถี่ขึ้น บางครั้งหายไปเป็นเดือนๆ ทำให้ทั้งคู่เริ่มมีปากเสียงกัน หนักขึ้น

หนักขึ้น และหนักขึ้นทุกที จนกระทั่งเขาเริ่มลงไม้ลงมือกับเธอ

รัฐภูมิเหมือนสัตว์ป่าที่ถูกนำมาเลี้ยงโดยมนุษย์ เมื่อเขาได้กลิ่นคาวเลือด

จากการทำร้ายเธอ มันก็ปลุกสัญชาตญาณดิบที่มีในตัวเขาออกมา เขาเริ่ม

ตบตีเธอบ่อยขึ้นเวลาที่เธอขึ้นเสียง ยังดีอยู่หน่อยที่เขาไม่ทำมันต่อหน้าลูก

และไม่ถึงขั้นซ้อม อย่างมากก็ตบเธอจนเลือดกบปาก ก่อนจะข่มขืนเธอ

ใช่...ข่มขืน เธอใช้คำนี้เพราะแม้เขาจะเป็นสามี แต่หากเธอไม่ยินยอม

เขาก็ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรอย่างนั้นถ้าเธอไม่ต้องการ

ปณาลีต้องทนอยู่ในสภาพนั้นถึงหกปี สิ่งหนึ่งที่รั้งเธอเอาไว้ให้ประคองแก้วที่แตกร้าวใบนี้ไม่ให้พังครืนลงไปก็คือลูก เธอไม่อยากให้เขาต้องตกอยู่ในสภาพเด็กบ้านแตก เธอไม่อยากจะคิดว่า ถ้าพ่ออยู่ทาง แม่อยู่ทาง แล้วอนาคตของลูกจะเป็นอย่างไร แม้ตอนนั้นมันจะอยู่ในสภาพครึ่งๆ กลางๆ แล้วก็ตาม

แต่แล้วในที่สุด ขีดจำกัดของความอดทนก็มาถึง คืนนั้นเป็นคืนแรกที่รัฐภูมิซ้อมเธออย่างหนักหน่วง เหตุเพียงเพราะเขาเมา และเธอต่อว่าเขาเรื่องไม่มางานวันเกิดครบรอบเก้าปีของลูก เขาข่มขืนเธอในสภาพที่บอบช้ำ เธอเจ็บปวดทั้งกายและใจ ก่อนที่เขาจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

เธอใช้เวลาว่างหลังจากไปส่งลูกที่โรงเรียนแล้วออกตามหาเขา จนกระทั่งมีผู้หวังดีคนหนึ่งส่งภาพถ่ายเขากับผู้หญิงคนหนึ่งมาให้ เธอจำฉากหลังได้ว่าเป็นคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่งในโครงการของเขา ปณาลีบึ่งรถไปทันที แล้วก็พบเขาอยู่กับเด็กสาวหน้าใสอายุเพียงสิบเก้าปีคนหนึ่งจริงๆ

ไม่เพียงเขาจะไม่สำนึกผิด แต่รัฐภูมิกลับกราดเกรี้ยว ลุกขึ้นทำร้ายเธออย่างรุนแรง ต่อหน้าผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นที่คอยส่งยิ้มเยาะเธอตลอดเวลา

หลังจากรอดเงื้อมมือซาตานมาได้วันนั้น เธอก็ขอหย่าจากเขาแล้วขนข้าวของออกจากบ้านไปพักอยู่ที่บ้านเพื่อนซึ่งเป็นทนาย และตั้งต้นฟ้องร้องขอเลี้ยงดูลูก เพราะแม้เขาจะเป็นสามีที่แย่มาก แต่เขาเป็นพ่อที่ดีเลิศประเสริฐศรีทีเดียว รัฐภูมิรักลูก และเธอเชื่อว่าเขาจะไม่ยอมให้ลูกแก่เธอแน่ เขาทั้ง

มีเงิน และรู้จักผู้หลักผู้ใหญ่หลายคน เธออาจแพ้คดีหากประมาท แม้เธอจะ

มีความได้เปรียบตรงความเป็นแม่ก็ตาม

 

เสียงเอี๊ยดอ๊าดของแผ่นพื้นไม้ในบ้านทำให้ปณาลีสะดุ้ง เมื่อหันไปมองเห็นเงาใครบางคนตะคุ่มๆ อยู่ก็รู้สึกตกใจ แต่ก็พยายามควบคุมสติเอาไว้

“ใครคะ”

“ผมเอง”

ปณาลีเบิกตากว้าง เสียงนั้นคุ้นหูเหลือเกิน ทำให้ความหวาดกลัวในจิตใจลดฮวบฮาบลง แต่ก็ยังคงประคองสติเอาไว้ไม่ให้วางใจโดยง่าย เพราะไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะใช่คนที่เธอคิดหรือเปล่า จนกระทั่งเขาปรากฏกายขึ้นที่กรอบประตู

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)