มารีมายา (ณารา)

คริสต์ศักราช ๑๕๙๐

หมู่บ้านสโตนเฮเวน ชายทะเลทางเหนือของประเทศสกอตแลนด์

ภายในกระท่อมเล็กๆ ท้ายหมู่บ้าน มารี แม็กอัลฟี่ กำลังก้มๆ เงยๆ

อยู่ตรงหน้าหม้อขนาดใหญ่ ที่เธอเพิ่งจะเติมฟืนลงไป ก่อนปลายนิ้วเรียวสวย

จะชี้ไปที่พัดซึ่งวางอยู่บนโต๊ะริมหน้าต่างและออกคำสั่ง

“สรูดาห์-ครูห์-เชแจ็ก!”

สิ้นคำ พัดไม้ก็ค่อยๆ ลอยขึ้น แล้วพัดเบาๆ ไปที่เตาเพื่อเร่งให้

ไฟแรงขึ้น น้ำร้อนในเตาก็เดือดปุดๆ พร้อมให้เธอโยนใบซีดาร์ลงไปในหม้อ

ตามด้วยสมุนไพรอีกหลากหลายชนิดที่เตรียมไว้สำหรับคนไข้ของเธอ

เด็กๆ ที่นี่มักเป็นไข้หวัดและท้องเสียกันประจำ เธอจึงต้องมียา

เตรียมเอาไว้ไม่ให้ขาด และตำรายาของเธอได้รับสืบทอดมาจากตระกูล

เป็นตำราที่มอบต่อๆ มาให้แก่สมาชิกของครอบครัวเท่านั้น เป็นสูตรลับเฉพาะ

ที่สามารถรักษาโรคได้ชะงัดนัก

“เมี้ยว” แมวดำร่างอ้วนขนสั้นเพศผู้ มีเอกลักษณ์โดดเด่นตรงที่

มีหูขนาดเล็ก ม้วนพับ อันเป็นแมวพิเศษที่มีเฉพาะในหมู่บ้านแม่มด เดิน

เข้ามาคลอเคลียขาใต้กระโปรงทรงสุ่มสีตุ่นๆ ของเธอ มารีใช้เท้าเขี่ยมัน

ออกไปให้พ้นทาง แล้วบอก

“อย่ามาอ้อนตอนนี้แม็กคลีน ฉันกำลังยุ่ง”

“เมี้ยว เมี้ยว” เจ้าแมวดำยังไม่ยอมจากไป แต่กระโดดขึ้นไปบนโต๊ะ

ที่เธอวางกระปุกเครื่องปรุงยาเอาไว้มากมาย ก่อนจะส่งกระแสจิตให้เธอ

‘นี่มารี วันนี้เธอไม่ได้ฟังที่ยายซูซานพูด เรื่องเผาแม่มดแอกเนส

ที่นอร์ทเบอร์วิกเลยเหรอ ฉันว่าเธอควรจะหยุดรักษาชาวบ้านได้แล้ว

ไม่อย่างนั้น เธอก็คงไม่พ้นที่จะถูกกล่าวหาว่าเป็นแม่มดอีกคนนะ’

มารีถอนใจเฮือก แล้วหันมาจ้องหน้าเจ้าแมวดำที่เป็นเพื่อนรักกับ

เธอมาตั้งแต่เกิด นับรวมอายุทั้งสิ้นก็สี่สิบห้าปี แต่ด้วยเวทมนตร์และยาอายุ-

วัฒนะที่ทั้งสองกินเข้าไป จึงทำให้เจ้าแม็กคลีนยังหนุ่มแน่น อายุเหมือน

เจ็ดแปดปีเท่านั้น ส่วนเธอแม้จะอายุมากถึงสี่สิบห้าปีแล้ว แต่รูปลักษณ์ยังคง

สาวสะพรั่งราวกับหญิงสาวอายุสิบเจ็ด ทั้งนี้เป็นเพราะสมาชิกในตระกูลของ

เธอทุกคนจะได้กินยาที่ปรุงขึ้นมาพิเศษทันทีที่เกิดมา จึงทำให้แข็งแรง มีอายุ

ยืนยาวนานถึงห้าร้อยปี หากไม่ถูกฆ่าหรือจับไปทรมานและเผาทั้งเป็นไปเสียก่อน

ส่วนซูซานที่แม็กคลีนเอ่ยถึง เป็นคนไข้ขาประจำของเธอ เพราะ

มีลูกเล็กๆ หกคน ไล่เรียงกันไปตั้งแต่สิบขวบลงไปถึงยังไม่เริ่มเดิน และ

เรียกว่าเป็นผู้ประกาศข่าวประจำหมู่บ้าน ทั้งข่าวจริงหรือไม่จริง ก็หาได้จากหล่อนทั้งสิ้น

“แล้วเธอจะให้ฉันไปอยู่ที่ไหน ฉันอยู่ที่นี่ ช่วยเหลือชาวบ้านมาหลายปี

ชาวบ้านก็รักและเอ็นดูฉันทุกคน พวกเขาคงไม่คิดว่าฉันเป็นแม่มดหรอก”

เจ้าแมวดำพ่นเสียงออกจมูก หันไปมองพัดไม้ที่กำลังขยับไหวๆ โดย

ไม่มีคนโบก แล้วมองไปรอบๆ ห้อง คนปกติที่ไหนจะเชื่อว่ามารีไม่ใช่แม่มด

‘จริงอยู่ที่แอกเนสไม่ใช่แม่มด แต่เธอเป็น!’

แม็กคลีนช่วยเตือนความทรงจำ ‘และเพราะเธออยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว

ฉันถึงเป็นห่วง พวกชาวบ้านน่ะ ถูกปั่นหัวให้เชื่อง่ายจะตาย แค่ชี้ว่าใครคนไหน

เป็นแม่มด ก็ถูกจับไปทรมานจนต้องสารภาพออกมาแล้ว’

“แล้วไง” มารียังง่วนอยู่กับการปรุงยา คนส่วนผสมให้เข้ากัน ไม่ค่อย

สนใจฟังแม็กคลีนนัก

‘โธ่ มารี ดูสิ ที่ยายซูซี่มันพูดน่ะ เธอเข้าข่ายแม่มดที่พวกเขาค้นหา

ทั้งนั้นเลยนะ ตั้งแต่สวยผิดมนุษย์มนา มีแมวดำเป็นสัตว์เลี้ยง ผมสีแดง

และมีไฝที่ริมฝีปาก พวกมันจะต้องใส่ความว่านั่นเป็นเครื่องหมายปิศาจ

ของเธอแน่ๆ อย่าคิดว่าเรากินยาอายุวัฒนะแล้วจะฆ่าไม่ตายนะ ถูกเผาก็ตาย

เหมือนกัน แล้วแมวอย่างฉัน ในฐานะสัตว์เลี้ยงของแม่มดก็จะต้องถูกเผาด้วย’

มารีหันมามองเจ้าแมวขี้บ่นแล้วถอนใจอีกครั้ง

“โอเค แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไง”

‘ฉันว่าเรารีบย้ายไปอยู่ที่อื่นเถอะ ไปในที่ที่ไม่มีคนรู้จัก แล้วเลิกรักษาคนเสีย’

“แล้วเธอจะให้ฉันทำมาหากินอะไร ฉันเป็นแม่มด ก็ต้องหากินด้วย

การปรุงยารักษาโรค รักษาคนไข้ คนพวกนั้นยังต้องการหมออีกเยอะ และ

อย่าลืมนะว่าฉันยังจะต้องหากินเลี้ยงตัวเองไปอีกสี่ร้อยกว่าปี ถ้าไม่ทำงาน

แล้วจะหาเงินที่ไหนมาเลี้ยงตัวเอง แถมยังต้องเลี้ยงแมวอ้วนจอมตะกละอีก”

แม็กคลีนกลอกตา แต่ก็เถียงได้ไม่เต็มปากเพราะเขาก็กินจุจริงๆ

นั่นแหละ จึงต้องข้ามเรื่องกินไป

‘แต่นี่เกี่ยวกับความเป็นความตายของพวกเรานะ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น’

“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเป็นเรื่องล้อเล่น แต่ฉันยังคิดไม่ออกว่าจะหนีไป

อยู่ที่ไหน เอาเป็นว่าฉันจะเก็บไปคิดดูก่อน แล้วอาจจะลองถามแม่ดูว่า

ท่านมีไอเดียยังไง”

‘ก็ได้ แต่รีบๆ หน่อยล่ะ ของแบบนี้ ยิ่งนานผู้คนก็จะยิ่งแปลกใจ

ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมแก่เสียที หลายปีแล้วที่อยู่หมู่บ้านแห่งนี้ แต่ก็ยังสวย

ไม่เปลี่ยนแปลง ดูไม่แก่ลงไปเลยสักนิด’

มารีกัดริมฝีปากล่างที่อิ่มกว่าหญิงสาวคนอื่น เพราะเธอเป็นคน

ริมฝีปากกว้าง เวลายิ้มที มารดาชอบกระเซ้าว่ามองเห็นฟันเกือบครบทุกซี่

ก็ทำยังไงได้ล่ะ เธอเป็นคนจริงใจนี่นา เวลายิ้ม ก็จะต้องยิ้มให้เต็มที่ ในอดีต

ปากกว้างแถมยังมีไฝเม็ดเล็กๆ เหนือริมฝีปากข้างซ้าย หลายครั้งที่มีผู้ชาย

ชมว่าเธอมีเสน่ห์ตรงที่ปากกว้างๆ นี่แหละ ไม่เห็นจะน่าเกลียดตรงไหน

“ฉันรู้แล้ว” เธอถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันกลับไปคนยา

ในหม้ออีกครั้ง แต่แม็กคลีนก็ยังส่งกระแสจิตมาไม่หยุด

‘ที่จริง เธอน่าจะเลือกผู้ชายดีๆ สักคนมาแต่งงาน เพื่อจะได้คอย

ปกป้องเธอได้แล้วนะ อยู่ตัวคนเดียวมันอันตราย อย่างลอร์ดคีท เอิร์ล-

ออฟคินทอร์ ที่เมื่อก่อนมาชอบเธอนั่นล่ะ ทั้งฐานะและตำแหน่งก็จะช่วย

ปกป้องเธอไม่ให้ถูกกล่าวหาว่าเป็นแม่มดได้นะ’

“ลอร์ดคีทน่ะเหรอ” เธอหันขวับมา ทำหน้าปูเลี่ยน ก่อนจะห่อไหล่

“โอ๊ย ไม่เอาหรอก แก่จะตายชัก”

‘เขาแก่กว่าเธอแค่ห้าปีเท่านั้น’ แม็กคลีนทำหน้าเหนื่อยหน่ายอีกรอบ

‘ถ้าเธอไม่ได้กินยาวิเศษละก็ เธอก็หน้าย่นไม่ได้ต่างไปจากเขาหรอก หรือ

จะลอร์ดเมอร์เรย์ก็ได้ รายนั้นหนุ่มหน่อย เขาก็สนใจเธออยู่เหมือนกันนะ’

มารียักไหล่ ไม่สนใจ

“ไม่รู้ละ ฉันไม่ชอบเขาทั้งคู่ คนหนึ่งก็แก่อ้วนตัณหากลับ อีกคน

หน้าดุอย่างกับมหาโจร ยังไงก็ไม่เลือกหรอก ฉันยังมีเวลาอีกตั้งหลายร้อยปี

จะรีบแต่งงานไปทำไม จริงไหม อีกสักห้าสิบปีค่อยแต่งก็ยังไม่สาย”

‘แล้วเธอจะอยู่รอดถึงวันนั้นหรือเปล่า’ แมวอ้วนค่อน ก่อนจะกระโดด

ลงจากโต๊ะ สะบัดก้นเดินจากไป ‘ระวังให้ดีเถอะ ภัยมันอยู่ใกล้ตัวจนเธอ

คิดไม่ถึง วันหนึ่งจะมาเสียใจ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนล่ะ’

มารีเห็นเจ้าแมวจอมกวนงอน เธอก็สะบัดหน้าตอบเหมือนกัน ก็แหม

ทำไมเธอจะไม่คิดเรื่องหาคู่ครองดีๆ มาเป็นเพื่อนคู่ชีวิต แต่ผู้ชายแต่ละคน

ที่เธอพบ ไม่มีใครน่าสนใจสักคน เหล่าขุนนางฐานะดีๆ ก็เจ้าชู้เหลือเกิน

มีเมียมีคู่นอนไปทั่วหมู่บ้าน หรือแม้แต่ในเอดินเบอระ๑ ก็ไม่เว้น จะหา

ชาวบ้านแถวนี้ก็มีแต่พวกขี้เมา ไม่เห็นคนไข้ผู้หญิงที่มาหาบอกว่าสามีของ

พวกตนดีสักคน ทำให้เธอขยาดการแต่งงาน ไม่อยากหาใครมาปกป้อง

เมื่อเธอก็ยังไม่เดือดร้อนอะไร จึงไม่เร่งรีบตัดสินใจที่จะหาสามี เพราะจะต้อง

อยู่กันไปอีกหลายร้อยปี ถ้าตัดสินใจผิด คงต้องนั่งเบื่อไปอีกนานจนลืม

แม่มดสาวปัดเรื่องสามีออกจากสมอง และทุ่มเทความสนใจทั้งหมด

แก่ยาตรงหน้า เมื่อเคี่ยวได้ที่แล้ว พัดก็หยุดทำงาน เธอจึงจัดการทำความ

สะอาดภายในห้องปรุงยา และเตรียมตัวเข้านอนเพื่อจะได้รับคนไข้ในวันรุ่งขึ้น

แมวดำตัวเขื่องเห็นเจ้านายเดินเข้าห้องโดยไม่ชวน เขายิ่งงอนหนักกว่า

เดิม ไม่ยอมตามเข้าห้องไปด้วย แต่พอเห็นว่าเธอคงลืมเขาแน่แล้ว จึงรีบ

วิ่งตามไป ก่อนที่ประตูห้องนอนจะปิดลง แม็กคลีนสะบัดก้นขึ้นไปนอนบน

เตียงแต่ยังพลิกตัวหันหลังให้ เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่พอใจ

มารีเห็น ก็ได้แต่ขำ เธอเปลี่ยนชุดนอนเป็นกระโปรงยาวสีขาว ซึ่ง

สีหมองลงไปหลังจากใช้มานานจนนิ่ม แล้วคลานขึ้นเตียง ก่อนสะบัดมือเบาๆ

“ลาสเสดช์--คึชเย่”

สิ้นคำสั่ง เปลวไฟในตะเกียงก็ดับลงราวกับมีลมพัดเป่าให้มันดับลง

เธอขยับหมอนให้พอดี แล้วเอื้อมมือออกไปกอดเจ้าแมวอ้วนตัวดำ เอาใจมัน

สักหน่อย ก่อนจะหลับไปกันทั้งสองชีวิตอย่างเป็นสุข

 

หากห่างจากกระท่อมหลังเล็กของมารีไปไม่กี่ไมล์ ภายในปราสาท

ของ ชาร์ลส์ เมอร์เรย์ เอิร์ลแห่งเลนน็อกซ์ เจ้าของปราสาทกำลังนั่งอ่าน

กองตำราเก่าแก่ตรงหน้าอย่างเคร่งเครียด คิ้วดกหนาที่เรียงกันไม่เป็น

ระเบียบค่อยๆ คลายออก เมื่อเปิดอ่านบันทึกโบราณของปู่เกี่ยวกับเผ่าเนเมด

ซึ่งชื่อว่าเป็นเชื้อสายของเทพเคลต์ที่ลงมาอยู่ในโลกมนุษย์ คนในเผ่านี้จะมี

อายุยืนถึงห้าร้อยปี ทั้งมีพลังเวทมนตร์อันแข็งกล้าและมีความสามารถทาง

ด้านการปรุงยารักษาโรคต่างๆ ที่สำคัญ สามารถปรุงยาอายุวัฒนะ ผู้ใดกิน

แล้วจะมีอายุยืนถึงห้าร้อยปี...และพวกนี้จะมีสัญลักษณ์ของเผ่าพันธุ์ติดตัว...

ภาพวาดเลือนรางปรากฏต่อสายตาบนกระดาษหน้าถัดไป และเขา

พยายามรำลึกว่าเคยเห็นสัญลักษณ์ที่เป็นภาษาเกลิคโบราณนี้มาก่อนหรือไม่...

แล้วแผ่นหลังผอมเกร็งเอนลงพิงเก้าอี้นุ่มสบาย ใบหน้าค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา

“อา...มารี...เธอจะเป็นหนึ่งในเผ่าเนเมดหรือเปล่านะ...ถ้าสิ่งที่ปู่เขียน

ไว้ในตำนานนี้เป็นความจริง...เธอก็จะต้องมียาอายุวัฒนะอยู่กับตัวอีกหนึ่งเม็ดสินะ...”

เสียงหัวเราะหลุดรอดจากริมฝีปากบางเฉียบ เริ่มจากแผ่วเบา ก่อนจะ

ค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งก้องไปทั่วทั้งห้อง...

คนไข้คนแรกของวันกลับไม่ใช่ชาวบ้านอย่างที่มารีคิด เมื่อเจ้าแม็กคลีน

ลนลานวิ่งจนพุงพลุ้ยส่ายไปมา กลับมารายงานอย่างเร่งด่วนในตอนเช้า

หลังจากเธอปล่อยให้มันออกไปทำธุระส่วนตัวด้านนอก

มารีขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ว่าเพราะเหตุใดลอร์ดเมอร์เรย์จึงแวะ

มาหาแต่เช้า แต่ด้วยความเป็นลูกบ้านที่ดี เธอจึงปัดกระโปรงทรงสุ่มและ

ผ้ากันเปื้อนตรงหน้าให้เรียบร้อย เตรียมพร้อมต้อนรับขุนนางเจ้าของที่ดิน

ที่กำลังจะเดินมาเคาะประตูในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า

“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านลอร์ด” เธอส่งยิ้มไปพร้อมกับทักทายหลังสิ้นเสียง

เคาะประตู ใบหน้ายาวแสดงความสงสัยออกมา ก่อนที่คิ้วรกของเขาจะเลิกขึ้น

“เจ้าทำเหมือนกับรู้ว่าข้าจะมาอย่างงั้นแหละ”

“โอ้ เจ้าค่ะ...คือ...ข้าได้ยินเสียงม้าดังมาแต่ไกล พวกชาวบ้านแถวนี้

ไม่มีใครขี่ม้ามาหาข้าหรอกเจ้าค่ะ” เธอรีบแก้ตัว จะบอกได้ไงว่าแมวมารายงาน

แล้วรีบก้าวถอยหลังเพื่อให้เขาเดินเข้ามาในกระท่อม

เท้าในรองเท้าบูตสูงถึงหัวเข่า ย่างเข้าไปในกระท่อมอย่างช้าๆ ก่อนจะ

กวาดสายตาไปรอบๆ กระท่อมเล็กๆ ด้วยความสนใจ ภายในห้องโถงตกแต่ง

ด้วยเฟอร์นิเจอร์แบบง่ายๆ สำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว ด้านหนึ่งของกระท่อม

เป็นชั้นยา และเตาไฟขนาดใหญ่ ซึ่งมีหม้อใบเขื่องแขวนอยู่บนเหล็กพาด

เหนือเตาที่บัดนี้ไฟดับสนิทไปแล้ว

เขาพยายามมองหาสัญลักษณ์ของเผ่าเนเมดภายในกระท่อม แต่ก็

ไม่เห็นสิ่งใดอีกเลยนอกจาก...

“ไม่ทราบว่าลอร์ดเมอร์เรย์มีธุระอะไรกับข้าหรือคะ ถ้าต้องการยา

ให้คนมารับข้าไปที่ปราสาทก็ได้ ท่านลอร์ดไม่จำเป็นต้องเดินทางมาให้เสียเวลา”

แทนที่ชาร์ลส์จะสนใจ สายตาของเขากลับจ้องไปยังลำคอสวย

ปราศจากกระของมารี ทั้งที่ผู้หญิงผมแดงมักจะต้องมีกระเต็มใบหน้าและ

ลำคอ แต่ผิวของมารีกลับเนียนละเอียดลออ มีเพียงกระจางๆ บนดั้งจมูก

และโหนกแก้มเท่านั้น ไม่มีแต้มจุดสีแดงๆ ให้เห็นเป็นที่ระคายตา ที่สำคัญ

บนผิวเนียนนั้นมีล็อกเกตสีทองวางอยู่ เธอสวมสร้อยคอทองคำซึ่งสอดเข้า

กับห่วงของล็อกเกต ที่มองผาดๆ เป็นเครื่องหมายกากบาท ไม่ใช่รูปไม้กางเขน

แต่อย่างใด เพราะมีความยาวทั้งสองด้านเท่ากันราวสองนิ้ว แต่บนกากบาทนั้น

มีลวดลายแกะสลักอย่างอ่อนช้อยจนเต็มหน้าล็อกเกตและยังประดับด้วย

พลอยหลายสี...และมันคือสัญลักษณ์ของเผ่าเนเมดที่เขาเห็นในสมุดบันทึกโบราณเล่มนั้น

มารีรู้สึกถึงสายตาของชาร์ลส์ เธอรีบยกมือขึ้นกุมล็อกเกตอย่างรวดเร็ว

“เอ่อ ตกลงท่านลอร์ดมีธุระอะไรกับข้าหรือเปล่า ถ้าไม่ ข้าจะได้กลับไปทำงานของข้า”

“มารี...” เขาละสายตาจากล็อกเกตขึ้นมองเธอ ริมฝีปากของเขายิ้ม

หากดวงตาของเขากลับฉายแววพึงพอใจ หรืออาจจะเรียกได้ว่าวาววับไปด้วย

ความกระหายที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย

“คะท่าน” เธอขยับถอยห่างอย่างช่วยไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัด อยากหนีไปให้ไกล

“เจ้าอยู่ที่หมู่บ้านแห่งนี้มากี่ปีแล้วนะ”

“เอ่อ ก็ราวๆ ห้าหกปีได้แล้วละค่ะท่าน”

“นั่นสินะ...ข้าจำวันแรกที่เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ดี นับแต่วันนั้นจนถึงวันนี้

ใบหน้าของเจ้าไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย แต่ข้ากับคนในหมู่บ้านสิ

ที่แก่ตัวลงไปอย่างรวดเร็ว ราวกับถูกเวทมนตร์ดูดเอาความเป็นหนุ่มเป็นสาวไปจนหมด”

“ท่านหมายความว่ายังไง ข้าไม่เข้าใจ” เธอพยายามรักษาน้ำเสียงให้

เป็นปกติ ทั้งที่ภายในใจนั้นกำลังเต้นโครมคราม

“ข้าก็หมายความตามที่ว่านั่นแหละมารี หรือเจ้ามีเวทมนตร์เก็บความ

หนุ่มความสาวไว้เพียงลำพัง ไม่คิดจะแบ่งปันให้ข้าบ้างรึ”

“ท่านเข้าใจผิดไปแล้ว ข้าไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ท่านว่าเลย”

ดวงตาเล็กของชาร์ลส์หรี่ลง และยังยิ้มอย่างมีเลศนัย

“มารี...มารี เจ้ากำความลับอะไรเอาไว้นะ ข้าอยากรู้จริง”

                     (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)