รักท่วมทุ่ง (สุริยาทิศ)

ในที่สุดหล่อนก็ถูกมารดาพรากอิสรภาพไปจากชีวิต

สายสมร สวยเสมอ กลับคืนสู่รวงรังอีกครั้งในรอบหลายปี คราวนี้

เห็นทีจะได้กลับมาอยู่ที่นี่ถาวรเสียแล้วกระมัง

แม่บ้าน สาวใช้ คนงาน และคนสวนผู้มาต้อนรับพากันจับตามอง

คุณหนูเจ้าของเรือนผมสีมะฮอกกานีเพราะถูกย้อม ผมหล่อนยาวสลวย

แต่ดัดปลายเป็นช่อแบบสากลนิยม ไล่มองจากรูปหน้าสวยคม ดวงตากลม

ที่วาดขอบสีดำอันชวนสะกดไม่น้อย จมูกเล็กจิ้มลิ้มยังคงไว้ซึ่งเค้าหน้า

แบบเด็กสาวผู้น่ารักอย่างแต่ก่อน ส่วนริมฝีปากนั้นเป็นสีแดงจัดจ้าน เป็น

จุดที่เรียกความสนใจอีกแห่งบนหน้า

องคาพยพภายใต้ชุดกระโปรงแดงเคลื่อนเข้ามาสู่กลางโถง สายสมร

รู้สึกตัวว่าหล่อนคือเป้าสายตาของทุกคน

“กรี๊ด...!”

จู่ๆ หล่อนก็หวีดเสียงกัมปนาท

“ทำไมถึงร้อนแบบนี้

ในห้องสีเลือดนกอันเป็นห้องทำงานของมารดา สายสมรถูกเรียกตัว

มาสอบสวนถึงเหตุการณ์ทั้งหมด ก่อนจะถูกเท้าความเรื่องประวัติการศึกษา

อันดีงามนับตั้งแต่ปีแรกจนถึงปัจจุบัน

“ในหล้านี้ใครจะเรียนเก่งเท่าเธอเห็นจะไม่มีแล้วยายสวย” คุณพิสมัย

ใช้คำพูดประชดหลังสำรวจหนังสือแสดงผลการศึกษาในแต่ละภาคเรียน

ของผู้เป็นบุตรสาว“เรียนจะครบสี่ปีเข้าไปแล้วแต่ยังไม่จบไม่สิ้นกับรายวิชา

ปีแรก นี่หรือเปล่าคือความภาคภูมิใจที่เธอเอากลับมาให้ฉัน!”

สายสมรนั่งบนเบาะฝั่งตรงข้าม ตามองเล็บสีแดงเงาวับที่หล่อน

เพิ่งบรรจงทามาไม่กี่วันนี้

“ก็มันยากนี่คะคุณแม่” หล่อนอ้าง “ปวดหัวไปหมด ที่ปรึกษาก็

ไม่เห็นจะช่วยได้”

“ก็เธอทำตัวน่ารักนักนี่ ฉันได้ข่าวมาจากบรรดาลูกสาวของพวก

คุณนายทั้งหลายว่าเธอชอบไปหาเรื่องวิวาทกับใครไม่เว้นแต่ละวัน”

“แหม มันคงจะพูดแต่เรื่องทุเรศของสวยให้ฟังกัน ทีพวกมันทำเลว

บ้างมันเคยคุยให้ฟังหรือเปล่า”

“ก็เพื่อนพ้องเธอไม่มีสักคน ถามจริงเถอะยายสวย สมาคมเนี่ย เธอ

ไม่เป็นกับเขาบ้างเลยเหรอ” คุณพิสมัยโยนผลการเรียนใส่หน้าสายสมร

ขณะที่บุตรสาวเบี่ยงหลบแทบไม่ทัน “กลับมาคราวนี้ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอ

ทำตัวทุเรศทุรังแบบนั้นอีกแล้ว!”

สายสมรแบะปาก ไหวไหล่รับสนองผู้เป็นแม่ด้วยท่าทางที่ยวนนัก

“คุณแม่จะให้สวยกลับมาทำอะไรล่ะคะ” แล้วหล่อนก็อ้างสรรพคุณ

ของตัวเองอีกว่า “สวยทำอะไรไม่ค่อยเป็นหรอกค่ะ ตอนนี้วุฒิที่มีก็แค่ชั้น

มัธยม อ้อ...เรื่องกิจการหนังสือของคุณแม่น่ะ สวยขอปฏิเสธไว้ก่อนเลยนะคะ”

“ย่ะ” คุณพิสมัยถอนใจหน่ายเหนื่อย “ฉันคงไม่หยิบเธอมาทำให้

กิจการของฉันต้องพังพินาศหรอกแม่คุณ”

“ถ้างั้นสวยขอไปนอนคิดก่อนแล้วกันค่ะว่าสวยจะทำอะไรดี”

“ไม่ต้อง เรื่องนั้นฉันต้องเป็นฝ่ายคิด”

สายสมรชะงัก หล่อนกลัวใจมารดาว่าจะมาไม้ไหน ไม่เชื่อหรอกว่า

การที่คุณพิสมัยเรียกหล่อนกลับมาเมืองไทยในคราวนี้ มารดาจะยอมให้

หล่อนได้ใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายเช่นที่เป็นมาก่อน

“ฉันต้องหาทางกู้หน้าเธอกับฉันให้ได้ เธอรู้มั้ยยายสวย ตอนนี้เธอ

กลายเป็นขี้ปากคนในแวดวงของฉัน เธอไม่รู้หรอกว่าฉันต้องอับอายแค่ไหน

เวลานักข่าวถามถึงเธอ”

“สวยไม่ใช่นักแสดงเสียหน่อย พวกมันมายุ่งอะไรกับสวย”

“ชื่อของฉันมันใหญ่คับวงการนี้ และทุกคนต้องการจะเห็นฉันล้ม

แล้วเธอก็เป็นส่วนหนึ่งที่กำลังจะทำให้ฉันต้องเป็นไปตามนั้น”

“โธ่คุณแม่ ก็เลิกทำเสียสิคะ” สายสมรพูดเอาง่ายๆ “คุณแม่เปลี่ยน

มาสร้างห้างใหญ่ๆ หรูๆ แบบเมืองนอกยังดีกว่า สวยละช้อบชอบ”

“อย่ามัวแต่พูดไร้สาระ เธอกลับมาคราวนี้ ถ้าเธอไม่ทำตามคำสั่ง

ของฉันไม่ว่าจะเรื่องใด อย่าหวังเลยว่าเงินในกระเป๋าฉันแม้แค่สลึงเดียวจะกระเด็นใส่มือ!”

น้ำเสียงของมารดาพาบุตรสาวลอบกลืนน้ำลายอย่างไม่สะดวกคอนัก

“แต่คุณแม่...”

เสียงพูดของหล่อนเป็นอันหยุดชะงัก เมื่อเกิดเสียงที่สามดังเข้ามา

ในห้อง แม่บ้านใหญ่ชื่อมะลินั่นเองที่ก้าวเข้ามาพร้อมสีหน้าเปี่ยมกังวล

“คุณผู้หญิง แย่แล้วละค่ะ”

คุณพิสมัยลุกจากเบาะนั่ง สีหน้าวิตกตามกันแม้เธอจะยังไม่รู้เรื่อง

“คุณพิศวาสเรียนสายมาแจ้งให้ทราบค่ะคุณ ตอนนี้คุณนาถเข้า

โรงพยาบาลกะทันหันค่ะ”

คุณนาถ สามีของคุณพิศวาส หรือผู้มีศักดิ์เป็นน้าเขยของสายสมร

ยังไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา และสายสมรก็ไม่ได้รีบร้อนออกไปจากห้องพร้อมกับมารดา

หล่อนกลับเข้ามาอยู่ในห้องพักผ่อนส่วนตัว ลุกๆ นั่งๆ กวาดตามอง

โลกที่แคบลงกว่าเดิมในคฤหาสน์สวยเสมอ

ไม่ว่าหล่อนจะอยู่ที่ไหนในโลก ทุกที่ก็คงจะน่าเบื่อเช่นนี้หากมีมารดาอยู่ร่วม

มะลิเข้ามาในห้องเมื่อชั่วโมงผ่านไป นำอาหารว่างมาให้หล่อน แต่

สีหน้าแม่บ้านหญิงก็ยังไม่สู้จะดีนัก

“เกิดอะไรขึ้นกับสามีคุณน้าเหรอป้ามะลิ”

แม่บ้านวัยกลางคนเผยความกังวลให้เห็นผ่านสีหน้าขณะทำหน้าที่เล่า

“คุณหนูพอจะทราบเรื่องกิจการของคุณนาถใช่ไหมคะ”

“อ๋อ...ที่ว่าเขาทำหนังน่ะเหรอ”

“ค่ะ คุณนาถเธอก่อตั้งค่ายหนังของเธอเอง แต่ก็รุ่งเรืองไม่นานเท่านั้น

แหละค่ะ เห็นว่าหนังเรื่องล่าสุดมีอันขาดทุนเป็นล้าน เธอก็คงเครียดหนัก

เห็นว่ากินยานอนหลับเกินขนาด นี่จงใจจะปลิดวิญญาณตัวเองหรือเปล่าก็ไม่รู้”

“ก๊อด...” สายสมรอุทาน ทำหน้ายุ่ง “อายุจะครึ่งคนไปแล้ว ทำไม

ถึงคิดได้แค่นั้น ครอบครัวเขาก็มี ทั้งคุณน้าพิศวาสกับลูกชายทั้งคน คิด

จะทิ้งกันได้ลง เห็นแก่ตัวดีแท้”

“โถ คุณสวยคะ” มะลิทำหน้าที่อธิบาย คงหวังให้หล่อนเวทนาน้าเขย

“คนเราลองได้เจอกับเรื่องมืดแปดด้าน คงยากนะคะที่จะประคองสติ”

“แล้วนี่อาการเขาเป็นยังไงบ้าง คุณแม่แจ้งกลับมาหรือยัง”

“ยังหรอกค่ะ แต่อีกประเดี๋ยวก็คงกลับ โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากที่นี่”

แล้วประเดี๋ยวของมะลิก็เป็นความจริง ไม่ถึงชั่วโมงรถของคุณพิสมัยก็แล่นกลับเข้ามา

สายสมรเยี่ยมหน้ามองลงไปด้านล่างจากระเบียงห้องนอน หล่อน

เห็นคุณพิสมัยก้าวลงมาจากรถ ทว่าผู้เป็นแม่มิได้กลับมาเพียงลำพัง

คุณพิศวาส น้าสาวของหล่อนก็กลับมาด้วย

คุณพิสมัยนำความคืบหน้าเกี่ยวกับเรื่องอาการของผู้เป็นน้องเขย

มาแจ้งให้คนในบ้านสวยเสมอฟังและโล่งใจว่า คุณนาถได้รับการช่วยชีวิต

โดยแพทย์ ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้ว

ทว่าเมื่อมนุษย์ผู้หญิงวัยยี่สิบสองปีได้ฟังความเห็นจากมารดา

ก็คล้ายจะตกอยู่ในสภาพคนป่วยแทนผู้เป็นน้าเขยของหล่อน

“ยายสวย ฉันลองมาคิดดูแล้ว คิดอย่างรอบคอบอยู่หลายหน ถึง

อย่างไรหนังเรื่องใหม่ของคุณนาถก็ยังค้างคาอยู่ ฉันจะให้เธอแสดงหนัง

เรื่องนี้ของคุณนาถ แล้วเรื่องนี้แหละ เธอจะต้องกอบกู้ชื่อเสียงของเธอกับฉัน

กลับคืนมาให้ได้ ฉันจะเป็นคนควักกระเป๋าจ่ายทุนให้เอง”

ไม่รู้ว่ามารดาคิดแผนการพิลึกพิกลนี้ได้อย่างไร แต่แน่นอนว่าสายสมรจำเป็นต้องลุกโต้

“ไม่นะคะคุณแม่ สวยไม่เคยเล่นหนัง หนังไทยสักเรื่องสวยก็ไม่เคยดู แล้วก็ไม่คิดจะดูด้วย”

“ไม่สลักสำคัญเลย” คุณพิสมัยปรารภแล้วเหยียดยิ้ม “ประสบการณ์

ทุเรศๆ ที่ผ่านมาของเธอ ฉันจำเป็นต้องลบล้างมันด้วยวิธีนี้ ฉันจะทำ

ทุกอย่างให้เธอกลายเป็นที่สนใจอีกครั้ง นั่นหมายถึงภาพลักษณ์ที่ดีของ

วงศ์ตระกูลจะกลับคืนมา ซึ่งตัวเธอก็มีส่วนที่จะต้องแบกรับภาระนี้ด้วย”

ไม่เพียงเท่านั้น คุณพิศวาสยังเป็นอีกเสียงที่ให้การสนับสนุน

“หนูสวยจ๊ะ น้าเชื่อว่าหลานต้องทำได้ ทั้งหน้าตารูปร่างก็งามพร้อม

นางเอกคนไหนเวลานี้ก็สู้หนูไม่ได้ หนูสวย ค่ายหนังของสามีน้ากำลังย่ำแย่

ไม่แคล้วเจ๊ง ได้คุณแม่ของหนูเป็นนายทุนให้ ถือว่าเป็นพระคุณเหลือเกิน

แล้ว แต่ถ้าได้หนูมาช่วยอีกแรง ก็เท่ากับต่อลมหายใจน้ากับสามีนะจ๊ะหนูสวย”

สายสมรหย่อนสะโพกลงนั่งกับเบาะอีกครั้ง หมดแรงที่จะยืน

“แล้วทำไมต้องเป็นสวยด้วย” หล่อนถามอย่างหงุดหงิดมากกว่า

จะกังวล “นางเอกหนังในเมืองไทยก็เห็นมีตั้งมากมาย ทำไมต้องเป็นสวยคะ”

คุณพิสมัยเป็นฝ่ายตอบในข้อนี้

“เพราะตอนนี้ไม่มีนางเอกหน้าไหนยอมเสี่ยงกับคุณนาถอีกแล้วไงล่ะ”

คุณพิสมัยแจงเหตุผลไม่อ้อมค้อม “เมื่อนักแสดงถอนตัว จะหานางเอก

ใจกว้างสักคนตอนนี้ก็ยากยิ่งกว่างมเข็ม และที่ฉันเลือกเธอ ก็เพราะว่าเธอ

ติดค้างกับฉันอยู่ นี่คือภาระรับผิดชอบที่เธอจะต้องชดใช้!”

สายสมรเอียงหน้าพิงมือสวยที่เคลื่อนขึ้นกุมขมับ

“แล้วถ้าสวยปฏิเสธล่ะคะ”

“ฉันเชื่อว่าเธอจะไม่มีทางปฏิเสธ” คุณพิสมัยหัวเราะครึ้มผิดบรรยากาศ

“เพราะถ้าเธอไม่ทำตามคำสั่งของฉัน และไม่คิดจะกอบกู้หน้าตาและชื่อเสียง

วงศ์ตระกูลให้ฉันละก็...”

สายสมรกลืนน้ำลายดังอึ้กเมื่อมองเห็นอนาคตผ่านดวงตาคมกริบของผู้เป็นแม่

“ก็เชิญกลับไปอยู่อังกฤษ ไปใช้ชีวิตแบบลูกคุณหนูตกยากตามลำพัง

แล้วก็อย่าหวังจะได้สตางค์จากฉันแม้แต่บาทเดียว!”

เสียงหวีดร้องไม่พอใจหรือแม้แต่การบีบน้ำตาเพื่อขอความเห็นใจ

ของสายสมรไม่ส่งผลให้หล่อนรอดพ้นจากคำสั่งได้ ทว่ากลับได้ผลตรงข้าม

เป็นคำชื่นชมจากคนเป็นแม่เสียอีก

“ลูกของแม่ร้องไห้สวยมาก ดูสิ ดูหน้าเธอสิ แหม นางฟ้ามาเกิด

ชัดๆ ทีเดียว นี่แหละนางเอกหนังของแม่”

สายสมรนั่งกลุ้มนอนกลุ้มอยู่สามวันสองคืน แต่ก็ไม่ได้อยู่เฉยเพื่อ

ให้เวลาอันน่ากลัวผ่านเลยไปหรอก หล่อนทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองดูทุเรศ

ที่สุด ด้วยความคิดง่ายๆ ว่ามารดาจะถีบหล่อนออกจากแผน

แต่เปล่าเลย แม้หล่อนจะยัดเยียดของหวานลงท้องเพื่อเนรมิตน้ำหนัก

แต่ท้ายที่สุดคุณพิสมัยผู้รู้เท่าทันก็ออกคำสั่งให้หล่อนลงไปวิ่งรอบสนาม

หลังตึกทุกเช้าวันละหลายสิบรอบ

หรือแม้แต่การพยายามตัดผมตัวเองให้เว้าแหว่ง สุดท้ายผู้เป็นแม่

ก็เชิญช่างทำผมมือหนึ่งของวงการมาดัดย้อมเสียใหม่ สายสมรจึงได้ทรงผม

สั้นเสมอคอในแบบที่หล่อนแสนเกลียด! ไม่พอเท่านั้น คุณพิสมัยสั่งให้

เก็บของมีคมจำพวกกรรไกรและมีดให้พ้นมือหล่อน เพื่อหยุดความสัปดน

ที่หล่อนอาจจะคิดทำกับทรงผมตัวเองอีก

จนล่วงเข้าวันที่สี่...

สายสมรจึงรู้ว่าการพยายามที่ผ่านมานับไม่พ้นศูนย์...

“ยายสวย! คุณนาถให้คนมารับแล้ว เธอจะออกมาจากห้องเองหรือ

จะให้ฉันไขกุญแจเข้าไปลากเธอออกมา!”

เสียงกำหนดแอกติงจากคุณผู้กำกับหนังดังออกจากความรู้สึกอัน

แสนหน่ายของเขา ก็ว่าที่นางเอกหน้าใหม่ผู้มาจาก ‘เส้นสาย’ นั่นละ หล่อน

สำแดงเดชนับแต่นาทีแรกเมื่อเดินเข้าสู่ฉากจำลองในโรงถ่าย

“สามชั่วโมงเข้าไปแล้ว”

บุรุษวัยสามสิบห้า ผู้นั่งอยู่เบื้องหลังกลุ่มกล้องและทีมงานฝ่ายฉาก

ปรารภกับหนุ่มอ้อนแอ้นอีกคนพลางถอนใจอย่างหนัก

“ฉันไม่คิดว่าเธอคนนี้จะเป็นนางเอกของฉันได้”

เขามั่นใจในแบบที่คิด และถือเอาประสบการณ์การทำงานที่ผ่านมา

ตัดสินอนาคตนางเอกหนังคนใหม่อย่างอิดหนาระอานัก

หนุ่มอ้อนแอ้นซึ่งได้ยิน ‘ผู้กำกับหนังมือฉกาจ’ ของบิดาบ่นเปรย

เป็นทำนองปฏิเสธ ใบหน้าของหนุ่มก้นเด้งก็แทบจะหาเฉดสีไม่เจอเสียแล้ว

“ถะ...โถคุณชัชละก็ พูดเป็นเล่นไปได้นะฮะ” ปัญญา หนุ่มวัยสิบแปด

ผู้เป็นทายาทคนเดียวของคุณนาถรีบร้อนแก้ต่างให้สายสมรโดยพลัน “พี่สวย

เธอออกจะดูดี๊ดูดี สวยสมนางเอกทีเดียว ดูซิฮะคุณชัช”

                               (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)