เงื่อนวิปลาส (เรณี)

สิบห้าปีต่อมา...

ผู้หญิงที่ยืนต้อนรับเธอช่างเหมือนแม่บ้านเฝ้าปราสาทผีดิบในตำนาน

และดูเข้ากันกับอาคารสีขาวหม่นๆ แตกลายงาไปทั่วที่ตั้งตระหง่านอยู่

ตรงหน้าพิมราเสียเหลือเกิน

“ฉันชื่อเปี่ยมสุข เป็นหัวหน้าพยาบาลที่นี่ ยินดีต้อนรับคุณพิมรา

ประเดี๋ยวจะพาไปพบคุณหมออาธรค่ะ”

พิมราแอบขำในใจ ใครหนอช่างตั้งชื่อราวกับแกล้งประชด เธอยัง

ไม่เห็นรอยยิ้มของเจ้าของชื่อเปี่ยมสุขเลยตั้งแต่พบกันเมื่อประมาณสิบห้านาทีที่แล้ว

หรือที่เธอได้ยินมาจะเป็นเรื่องจริง คนที่ทำงานกับคนไข้โรคจิตเป็น

เวลานานๆ อาจจะสิบหรือยี่สิบปีจะเปลี่ยนไป แต่เท่าที่ดูผู้คนในเครื่องแบบ

สีขาวไม่ว่าจะเป็นหมอหรือพยาบาลต่างก็ส่งยิ้มให้เธอ ทำให้บรรยากาศดู

อบอุ่นเป็นกันเองขึ้น แต่รอยยิ้มเหล่านั้นเจื่อนไปเมื่อเปี่ยมสุขหันขวับมามอง

เปรียบพิมราเป็นความสว่าง เปี่ยมสุขก็น่าจะเป็นความมืด ยิ่งมายืน

เทียบกันแล้วผิวขาวผ่องราวกับน้ำนมของเธอตัดกับผิวสีน้ำผึ้งไหม้ของ

อีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าสดใสอิ่มเอิบยิ่งดูสวยงามน่ามอง เมื่อ

คนข้างกายมีใบหน้าหมองคล้ำ และริ้วรอยเล็กๆ อยู่ตามหางตาและร่องแก้ม

ร่างกายก็ใหญ่โตเทอะทะ เธอมองเปี่ยมสุขด้วยสายตาทึ่งจัด ตัวใหญ่เช่นนี้

ไปวัดมวยกับผู้ชายได้สบายๆ

เปี่ยมสุขอายุเท่าไรกันนะ

ผู้ช่วยพยาบาลสาวๆ ในชุดสีฟ้าอ่อนเดินผ่านแล้วก็อมยิ้ม บางคนจ้อง

หน้าพิมราอย่างชื่นชมแต่ก็ต้องรีบค้อมตัวเดินผ่านหัวหน้าพยาบาลไปอย่างนอบน้อม

“อ้าว มองคุณเขาแบบนี้ ไม่เกรงใจเลยนะ ทำไม นักจิตบำบัดคนใหม่

มีเขางอกออกมาบนหัวหรือไงพวกเธอ” เปี่ยมสุขคงรำคาญลูกตาเต็มที

“แหมคุณหัวหน้าพยาบาลขา ก็คุณคนนี้สวยอย่างกับดารา หน้าก็

ว้านหวาน ขนาดพวกหนูเป็นผู้หญิงยังอดมองไม่ได้เลย”

ผู้ช่วยพยาบาลอายุน้อยนางหนึ่งกล้าต่อปากต่อคำ แล้วหันไปพยักพเยิดกับเพื่อน

“พวกเธอก็อย่ามัวแต่อิจฉาเขา เร่งทำบุญถือศีลเข้าสิ จะได้เกิดมาสวยแบบเขา”

ผู้ช่วยพยาบาลสาวสองคนหัวเราะคิกคักให้กัน “จริงหรือคะ แล้ว

ทำไมคุณเปี่ยมสุขทำบุญทุกวัน ถือศีลกินเจ สร้างโบสถ์สร้างวิหารเป็นว่าเล่น แต่...”

“นี่ไม่ต้องพูดมากเลย เธอสองคนเพิ่งเข้ามาทำงานใช่ไหม ถึงไม่

เกรงใจฉัน มาพูดจากระแนะกระแหนแบบนี้ อยากโดนฉันรายงานความ

ประพฤติ แล้วไม่ผ่านทดลองงานหรือไง”

เจอเปี่ยมสุขดุจริงจังอย่างนี้ ผู้ช่วยพยาบาลสาวทั้งสองคนถึงกับ

หน้าเสีย เริ่มก้มหน้า ไม่กล้าต่อปากต่อคำอีก

“ของแบบนี้เขาต้องทำมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว อย่างคุณพิมราบุญเก่าเธอ

มหาศาล ชาตินี้ถึงได้เกิดมาสวยน่ามองไร้ที่ติ”

พิมรายิ้มเจื่อนๆ เธอไม่แน่ใจนักว่าการทำบุญทำทานรักษาศีลจะช่วย

ให้เกิดมาสะสวยได้มากแค่ไหน รู้แต่ว่าแม่ของเธอก็สวยระดับนางงาม ส่วน

พ่อก็หล่อสมกัน จนป่านนี้อายุเกือบห้าสิบปีแล้ว เพื่อนๆ ยังมาทาบทามให้

ไปถ่ายโฆษณาสินค้าสำหรับผู้ชายสูงวัยอยู่เลย

ส่วนเรื่องเข้าวัด หลังจากเรียนจบจากมหาวิทยาลัยพิมรายอมรับว่า

ห่างไกลมาก นอกจากจะมีโอกาสพิเศษเช่นวันเกิด หรือวันหยุดทางศาสนา

ทว่าหญิงสาวมั่นใจว่าตนเองเป็นคนดีพอ และไม่เคยละเมิดศีลห้า

“ไม่ต้องมาตีหน้าล้อฉัน อย่าลืมไปลงชื่อเข้าโครงการปฏิบัติธรรม

สามวันที่ฉันจัดละ พวกเธอต้องไปนั่งสมาธิเสียบ้าง ไม่อย่างนั้นก็ฟุ้งซ่าน

ไม่รู้จบอย่างนี้ ถ้าไม่ลงละก็ฉันจะตัดคะแนนพวกเธอ”

“ค่ะ” ผู้ช่วยพยาบาลสาวๆ รับคำเสียงอ่อยพร้อมกัน

พิมราเดินตามร่างสูงใหญ่ผิดผู้หญิงทั่วไปเข้าไปในลิฟต์ เคลื่อนขึ้น

ไปสู่ชั้นห้า ชั้นบนสุดของอาคารกลางเก่ากลางใหม่หลังนี้เป็นห้องทำงาน

เจ้าของคลินิกสุขจิต ผู้ซึ่งจะกลายเป็นเจ้านายของเธอในอีกไม่กี่อึดใจ

 

แม้ภายนอกอาคารจะดูเก่าไปบ้างแต่ภายในนั้นสะอาดสะอ้านเรียบร้อย

ทาสีออกโทนสว่าง จึงช่วยลดความตึงเครียดของทั้งคนไข้และเจ้าหน้าที่

ลงได้ โดยเฉพาะห้องทำงานของหมออาธร พิมราสำรวจรอบๆ แล้วกลั้นยิ้ม

เมื่อเห็นตุ๊กตาขนฟูสารพัดสัตว์วางเรียงรายอยู่บนโซฟารับแขกด้านหนึ่งของห้อง

ห้องทำงานเจ้านายคนใหม่ของเธอกว้างขวาง มีฉากกั้นสำหรับการ

บำบัดคนไข้อยู่อีกมุม และมีประตูด้านหลังไว้เป็นทางหนีทีไล่ เป็นการรักษา

ความปลอดภัยอย่างหนึ่งให้แก่ตัวจิตแพทย์หรือนักจิตบำบัด เผื่อว่าคนไข้

เกิดอาการคลุ้มคลั่งอาละวาด จิตแพทย์จะได้ลุกหนีและหลบหลีกได้ทัน

ตู้กระจกใสแทนที่จะวางบรรดารางวัลหรือเกียรติบัตรเพื่อแสดง

ประวัติการทำงานและการศึกษาของเจ้าของห้อง กลับอัดแน่นไปด้วยโมเดลรถเต็มไปหมด

บนฝาผนังข้างหลังเก้าอี้มีภาพเขียนสีสันฉูดฉาด เป็นรูปผู้หญิงเปลือย

แนวแอ็บสแตรกต์ ทำให้ไม่ดูอนาจาร

พิมราใช้เวลาตัดสินใจทำงานที่นี่เพียงไม่กี่วัน เนื่องจากมีรุ่นพี่นัก-

จิตบำบัดจากที่ทำงานเก่าแนะนำ โฆษณาคุณสมบัติของหมออาธรกับคลินิกสุขจิตไว้มากมาย

หมออาธรเป็นจิตแพทย์ที่เก่งอันดับต้นๆ ของเมืองไทย สุขจิตคือ

คลินิกจิตบำบัดเอกชนแห่งเดียวที่ทำการกุศลควบคู่ไปกับการหากำไร และ

เหตุผลสำคัญจิตแพทย์และนักจิตบำบัดที่นี่ล้วนมีฝีมือและประสบการณ์

เนื่องจากเป็นคลินิกที่เน้นด้านจิตบำบัดเพียงอย่างเดียว หากพิมราต้องการ

พัฒนาทักษะและเรียนรู้เพิ่มเติมก็สมควรมาทำงานที่นี่เท่านั้น

แม้จะเป็นเพียงคลินิกและมีอาคารทำการเพียงหลังเดียว เนื่องจาก

ไม่ได้รับผู้ป่วยใน แต่สุขจิตก็กว้างขวางใหญ่โตพอๆ กับโรงพยาบาลขนาด

ย่อม เธอได้อ่านบทสัมภาษณ์ของหมออาธรในนิตยสารถึงวิสัยทัศน์และ

นโยบายในอนาคต คาดว่าอีกไม่นานจะถูกปรับขยายเป็นโรงพยาบาลด้านจิตเวช

ชายหนุ่มเงยหน้าจากกองเอกสารแล้วยิ้มร่า ดวงตาฉายแววอบอุ่น

เป็นมิตร เขาน่าจะแก่กว่าพิมราประมาณสิบปี เขาพาร่างอวบเดินเข้ามาคว้า

มือเธอไปเขย่าแรงๆ

“ยินดีต้อนรับสู่คลินิกสุขจิตอย่างเป็นทางการนะครับ”

พิมราต้องรีบชักมือกลับเพื่อประนมมือไหว้ ไม่ใช่เพราะคิดว่าหมอ

อาธรมีเจตนาแต๊ะอั๋งเธอ แต่เพราะเขาเขย่ามือเธอแรงเสียจนสั่นไปทั้งแขนต่างหาก

“ค่ะ ดิฉัน พิมรา มหาสกุล นักจิตบำบัดคนใหม่ ขอฝากเนื้อฝากตัว

และช่วยแนะนำดิฉันด้วยนะคะ”

“ฮ่าๆ” หมออาธรท่าทางเป็นคนอารมณ์ดีสมกับเป็นจิตแพทย์ชื่อดัง

ที่บรรดาคุณหญิงคุณนายไฮโซต้องมาต่อคิวขอเข้ารับการบำบัดเมื่อต้อง

เผชิญปัญหาเครียดนอกเหนือจากเรื่องกินเรื่องใช้ ซึ่งน่าจะมีจนล้นเหลืออยู่

แล้ว “คลินิกผมเก่าไปหน่อย พอดีว่าผมกำลังจะมีโครงการสร้างโรงพยาบาล

เลยไม่อยากซ่อมบำรุงอะไรมาก ปีหน้าก็จะเริ่มดำเนินการแล้ว”

พิมรารู้วิสัยทัศน์ของหมออาธรมาก่อนแล้วจึงตกลงใจได้ง่าย หลังจาก

ฝ่ายบุคคลของสุขจิตติดต่อทาบทามไปยังโรงพยาบาลเอกชนที่ทำงานเก่า

ซึ่งมีแผนกจิตเวชเป็นเพียงแผนกเล็กๆ และไม่ได้รับความสำคัญมากนัก

หญิงสาวรู้ว่าที่นี่เป็นคลินิกเฉพาะทาง ซ้ำมีเป้าหมายจะขยายเป็นโรงพยาบาล

จิตเวชด้วย เธอจึงไม่ลังเลที่จะลองเข้ามาสัมภาษณ์ดู

“ไม่ต้องห่วง ผมจะให้คุณเป็นผู้ช่วยหมอจิณณะไปก่อน คอยเรียนรู้

งานจากเขาก็แล้วกัน จิณณะเป็นเพื่อนผมที่คณะแพทย์ เขาเก่งและเชี่ยวชาญ

พอตัว ประสบการณ์ก็เกือบสิบปีแล้ว นี่ก็เพิ่งกลับมาจากอเมริกาเมื่อปีที่แล้ว”

หมออาธรเขยิบเข้ามาใกล้พิมรา แล้วกระซิบข้างหู “ไปเรียนสะกดจิต

บำบัดมา ที่เมืองนอกกำลังฮิต ผมเองยังทำไม่เป็นเลยคุณ นี่ก็ขอเรียนกับ

เขาอยู่ อย่าบอกใครนะ” เขาขยิบตาให้ หญิงสาวจึงพลอยคลี่ยิ้มเล็กๆ ตาม

ไปด้วย “ส่วนเรื่องกฎระเบียบธรรมเนียมปฏิบัติขององค์กร คุณก็เรียนรู้

จากคุณเปี่ยมสุขได้ เธอเป็นพยาบาลรุ่นแรกๆ ที่เริ่มก่อตั้งคลินิกกับผม”

“ค่ะ” พิมราหันไปยกมือไหว้เปี่ยมสุขอีกครั้ง “พี่สุขช่วยแนะนำด้วยนะคะ”

เปี่ยมสุขพยักหน้าน้อยๆ “ยินดีค่ะ ไหว้พระเถอะค่ะ บุญรักษา”

“ไม่มีอะไรแล้ว เปี่ยมสุขพาคุณพิมราไปแนะนำตัวกับทุกๆ แผนก

ด้วยนะ พาไปชมรอบๆ คลินิกด้วย เพิ่งมาใหม่เดี๋ยวเดินหลงไปเข้ารกเข้าพง

จะยุ่ง ที่นี่มันชานเมืองน่ะครับ คลินิกติดกับที่ร้าง เจ้าของไม่ค่อยมาใส่ใจ

ดูแล แถมยังเคยทำเป็นบ่อขยะ อยู่ห่างจากรั้วไปหน่อย แต่เขาบอกผมว่า

ยินดีจะขายให้ถ้าผมจะขยายคลินิกเป็นโรงพยาบาล พอดีรั้วเก่าทรุดโทรม

ไปตามเวลา ผมกำลังจะจัดงบประมาณสร้างใหม่ให้สูงกว่าเดิม แต่ไม่ต้อง

กลัวคนจะปีนเข้ามาหรอกนะคุณ...”

“เรียกพริมก็ได้ค่ะ”

“คุณพริม เพราะหญ้ามันสูงท่วมหัว จะน่ากลัวก็แต่งูเงี้ยวเขี้ยวขอ

กับพวกตัวเงินตัวทอง อย่าไปเดินแถวรั้วก็แล้วกัน”

“ค่ะ” พิมรารับคำสั้นๆ

หญิงสาวร่างระหงไม่ซักอะไรอีก เดินตามหลังหัวหน้าพยาบาลไปยัง

ประตู และระหว่างที่คนตรงหน้าดึงบานประตูเข้าหาตัว พิมราก็ต้องร้อง

อุทานด้วยความตกใจ เมื่อมีร่างในชุดยูนิฟอร์มสีขาวเสียหลักล้มมากระแทก

เปี่ยมสุขเข้าอย่างจัง

“ตติยา!”

เมื่อทั้งคนถูกกระแทกและคนที่เข้ามากระแทกตั้งหลักได้ ผู้อาวุโสกว่าจึงตวาด

“มาแอบฟังอีกแล้ว เสียมารยาท เกรงใจคุณหมออาธรบ้าง ไม่ใช่เห็น

ท่านใจดีก็เอาใหญ่”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” หมออาธรโบกไม้โบกมือ

ขนาดพิมราเป็นผู้หญิงยังอดมองร่างอวบที่เพิ่งเซถลาเข้ามาไม่ได้ ชุด

เครื่องแบบพยาบาลสีขาวยิ่งเน้นอะไรต่อมิอะไรที่ตติยามีให้ดูใหญ่โตมากขึ้น

ไปอีก ไม่ว่าจะเป็นหน้าอกหรือสะโพก หญิงสาวรีบเงยหน้ามายิ้มให้ เธอ

ละอายใจที่ดันไปสนใจรูปร่างเย้ายวนตาของพยาบาลสาวมากกว่าใบหน้าสะสวย

“แหม ก็แตนอยากรู้อยากเจอคุณนักจิตบำบัดคนใหม่นี่คะ เลยมารอ

หน้าห้องคุณหมอ เห็นพวกหมอกับบุรุษพยาบาล ไหนจะเจ้าหน้าที่ผู้ชาย

พร่ำเพ้อกันใหญ่ว่าเหมือนนางฟ้ามาโปรดคลินิก”

พิมราไม่รู้ว่าจะปลื้มใจหรือกระดากกับคำชมดี ฟังดูแล้วออกจะใส่สี

ตีไข่มากไปนิด หญิงสาวมักได้รับแต่คำชมเสมอ จนพักหลังออกจะเฉยๆ

มากกว่าปลื้ม สำหรับเธอถ้าไม่ได้รับคำชมสิแปลก

“สวัสดีค่ะคุณตติยา ดิฉันพิมราค่ะ เรียกพริมเฉยๆ ก็ได้”

“ค่ะ คุณพริม เรียกดิฉันว่าแตนก็ได้นะคะ มีอะไรให้รับใช้ก็เรียกหาแตนได้เลย”

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ เรียกว่าขอคำแนะนำและความช่วยเหลือจะดีกว่า” พิมรารีบพูด

“ทำไม งานมันน้อยมากหรือ เธอถึงมีเวลามารับใช้ใครต่อใครน่ะ”

เปี่ยมสุขดุขึ้นอีกเป็นคำรบสอง “คุณพิมรามีหมอจิณณะคอยสอนงานให้

อยู่แล้ว เธอไปทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเถอะ อย่าให้หัวหน้าห้องแล็บมาบ่น

กับฉันอีก ว่าเธอเอาแต่ลอยชายไปมา งานตัวเองไม่ทำ ฉันเบื่อจะปากเปียก

ปากแฉะกับเธอแล้ว”

เปี่ยมสุขก้าวฉับๆ ออกจากห้องหมออาธร พิมราเลยรีบสาวเท้า

ตามออกไปด้วย เธอชำเลืองมองไปทางตติยาด้วยหางตา เห็นพยาบาลสาว

หุ่นสะบึมทำหน้าบูดแวบหนึ่งก่อนจะโปรยยิ้มให้ แล้วชม้ายชายตาให้หมอ

อาธรที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)