เพียงเส้นขอบฟ้า (น้ำเพชร)

เมรินจ้องมองใบหน้าเปียกปอนของตนเองที่สะท้อนอยู่บน

กระจกเงาด้วยดวงตาสีเข้มระริกไหว หากสิ่งที่ติดตากลับเป็นสีแดงของ

โลหิตที่หยาดหยดลงมาพร้อมกับสายฝน ...ทว่ามันไม่ใช่เลือดของเธอ

ผิวเนื้อขาวนวลเนียนนี้ยังไม่ทันได้เกิดริ้วรอย เพราะ ‘เขา’ เข้ามาช่วยเอาไว้ได้ทัน

แม้จะหลับตาพยายามปัดภาพความรุนแรงออกไปสักเพียงไหน

แต่ช่วงเวลาที่คมมีดเฉือนผ่านต้นแขนแข็งแกร่งนั้นก็ยังไม่ยอมลบเลือน

ถึงจะเพียงแค่ถากๆ แต่ก็ทำให้เกิดแผล หญิงสาวสั่นศีรษะรัวเร็วด้วย

ไม่อยากนึกถึงมันอีก ก่อนจะรีบเดินไปยังห้องน้ำ เปิดฝักบัวให้น้ำไหลผ่าน

เพื่อช่วยให้ศีรษะเย็นลง อีกอย่างถ้าไม่รีบอาบน้ำอาจจะไม่สบายเอาได้

เกือบหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้าเห็นจะได้ที่เธอต้องฝ่าสายฝนกลับมาบ้าน

ท่ามกลางบรรยากาศเต็มไปด้วยสายฝนที่ตกกระหน่ำชนิดไม่ลืมหูลืมตา

ร่มคันน้อยที่พกติดตัวมาด้วยยามเจอฟ้าพิโรธก็ไม่ได้ช่วยอะไร

หลังจากก้าวลงจากรถประจำทาง หญิงสาวก็เร่งฝีเท้าตลอดการเดิน

ทุกอย่างรอบกายแม้แต่บ้านเรือนแทบจะกลืนหายไปในความมืด เพราะขาด

แสงสว่างจากเสาไฟริมทาง บนท้องถนนแทบไม่มีผู้คนหลงเหลือ ยวดยาน

พาหนะก็มีให้เห็นเป็นครั้งคราวเท่านั้น เธอจึงยิ่งต้องเร่งความเร็ว รู้สึกหวั่น

ใจแต่ก็พยายามไม่คิดอะไรให้ตัวเองต้องฟุ้งซ่าน เพราะถึงอย่างไรถนน

สายนี้คือเส้นทางเดียวที่ทอดยาวไปสู่บ้าน

เธอพยายามบอกตัวเองไม่ให้คิดเรื่องที่ทำให้ต้องประสาทเสีย ทว่า

ยังไม่ทันเดินพ้นจากถนนสายนั้น จู่ๆ ก็มีรถจักรยานยนต์ห้าคันแล่นมา

ด้วยความเร็วและหยุดกะทันหันขวางทางไว้ คนขับร่างใหญ่ดูคล้ายหมี

ในความมืด เจ้าของความวุ่นวายทั้งหมดถอดหมวกกันน็อกออกเผย

ให้เห็นรอยยิ้มชวนขนลุก และเมื่อพวกเขาเบี่ยงตัวลงจากหลังรถและ

เดินตรงเข้ามาใกล้ หญิงสาวก็รับรู้โดยสัญชาตญาณทันทีว่าคนพวกนี้

ต้องไม่ได้มาดีแน่นอน

หญิงสาวตกใจผงะ ก้าวถอยหลังช้าๆ ในขณะเดียวกันก็พยายาม

ข่มกดความกลัวเอาไว้และมองหน้าพวกเขาตรงๆ ชั่ววินาทีก่อนที่คนพวกนั้น

จะได้แตะต้องตัวเธอ ทันใดนั้นบุคคลที่ไม่คาดคิดก็กระโจนเข้ามาขวางเอาไว้

หญิงสาวยืนนิ่ง เธอจำไม่ค่อยได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แม้แต่ตอนนั้น

ตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ก็ลืมไปเสียแล้ว เธอกำลังมองอะไรอยู่... คำตอบคือ

ไม่รู้ มันค่อนข้างมืด ในหูได้ยินแต่เสียงโวยวาย เสียงคำรามที่น่ากลัวของ

กลุ่มคนตรงหน้า สิ่งเดียวที่ตรึงสายตาในวินาทีต่อมาก็คือมีดคมกริบที่

ปาดผ่านต้นแขนของชายใจดีที่เข้ามาช่วยไปอย่างรวดเร็วจนร่างสูงเซ

เล็กน้อย แล้วในความมืดก็ปรากฏแสงที่เจิดจ้ากว่าตามเสาไฟริมทางอยู่

ทางด้านหลัง แสงนั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้ทุกทีๆ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียง

แตรรถ เมื่อเมรินหันกลับไปเธอมองเห็นแม่และตัวเธออีกคน...น้องสาว

ฝาแฝด ‘ไอริน’ ก้าวออกมาจากรถอย่างเร่งรีบโดยไม่สนว่าจะเปียกฝนหรือไม่

ไอรินกอดเธอนิ่งไว้แน่น ส่วนแม่ดูเหมือนว่ากำลังจะทำอะไร

สักอย่างที่เธอไม่ทันได้ตั้งสติดูว่าเป็นอะไร แต่เพียงอึดใจเดียวกลุ่มชายผู้

ไม่ประสงค์ดีก็โวยวายและแตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง เมรินไม่รู้ว่า

ช่วงเวลานั้นเกิดอะไรขึ้น เธอรู้แต่เมื่อหันกลับไปอีกที ไฟหน้ารถที่ฉายมา

ทำให้เห็นชัดว่าร่างสูงที่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้ได้รับบาดเจ็บตรงต้นแขน

และมีเลือดไหลออกมา...

 

ครั้นเมื่ออาบน้ำเสร็จ มือเรียวก็เอื้อมไปยังที่จับสีเงินวาวของ

ฝักบัว หมุนช้าๆ เพื่อปิดมัน เสียงน้ำที่หยดลงมาสะท้อนก้องห้องสี่เหลี่ยม

ที่ปูด้วยกระเบื้องสีขาวอย่างดี เมรินหยิบผ้าขนหนูมาซับใบหน้า พยายาม

ควบคุมมือไม่ให้สั่น เธอไม่แน่ใจว่านั่นเพราะความหนาวหรือเพราะความ

กลัวที่ยังไม่จางหายกันแน่

เมรินหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ที่น้องสาวนำมาวางไว้ให้ทั้งแห้งและอุ่น

สบายขึ้นมาสวม ชุดนอนสีเข้มเนื้อบางมีกลิ่นหอมของแดดอย่างที่เธอชอบ

หญิงสาวรีบซับน้ำจากผมจนแน่ใจว่าแห้งหมาด จึงโยนผ้าขนหนูลงใน

ตะกร้า แล้วออกจากห้องก้าวไปตามทางเดิน

บันไดไม้ผิวเรียบเคลือบมันส่งเสียงน้อยๆ ยามเจ้าของฝีเท้าทิ้งน้ำหนัก

ตัวลงมา แต่มันก็แสนเบาเสียจนแทบจะกลืนหายไปในอากาศ คนที่กำลังนั่ง

คุยกันอยู่ในห้องรับแขกจึงไม่ได้รับรู้ถึงการมาของเธอ เมรินหยุดอยู่ตรง

หน้าห้อง ชะโงกหน้าเข้าไปมองเล็กน้อย เธอรู้สึกว่ายังไม่พร้อมที่จะเข้าไป

ผนังสีขาวรอบห้องช่วยทำให้ข้าวของเครื่องประดับทั้งหลายดูเด่น

สะดุดตา โดยเฉพาะผ้าม่านที่สั่งทำพิเศษและชุดเก้าอี้รับแขกสีกลีบบัว

แต่ไม่หรอก...สิ่งเหล่านั้นไม่ได้รับอนุญาตให้ฉายชัดอยู่ในแววตา เพราะมี

เพียงคนเดียวเท่านั้นที่เธอสนใจ ชายหนุ่มร่างสูงที่กล้าเสี่ยงชีวิตเข้ามาช่วย

เธอเอาไว้ผู้นั้นต่างหาก

ใบหน้าคมคายสีน้ำผึ้งนั้นหล่อเหลา เพียงแต่ตอนนี้เต็มไปด้วย

ความเคร่งเครียด คิ้วเข้มขมวดชิด กระนั้นก็ยังไม่สามารถลดทอน

ความดูดีนั้นลงไปได้ ผมสีดำเข้มซอยไล่ระลำคอลู่ลงตามน้ำหนักของน้ำที่

อุ้มไว้ ริมฝีปากได้รูปเม้มแน่น ดวงตาสีเข้มมองต่ำเหมือนจะจ้องเพียง

ฝ่ามือที่ประกบเข้าหากัน เมรินถอนหายใจ สีหน้ายิ่งดูแย่ลงเมื่อมองเห็น

ต้นแขนแข็งแกร่งดูเซ็กซี่และร้อนแรงเปิดเปลือยอวดผ้าพันแผลสีขาว

ให้ทิ่มแทงสายตาของทุกคน หญิงสาวสูดลมหายใจลึกยาวก่อนตัดสินใจ

ก้าวช้าๆ เข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย

“เม...” เจ้าของเสียงทุ้มนุ่มหูร้องทักทันที สีหน้าของเขาดูดีขึ้นมากเมื่อเห็นเธอ

คนถูกเรียกยิ้มน้อยๆ พลางย่อตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม เธอเลือกที่จะ

ปิดปากตัวเองให้สนิท และเป็นฝ่ายรอฟัง

“คุณคามินรู้สึกเสียใจที่ทำให้ลูกต้องเจอเรื่องน่าตกใจแบบนี้น่ะ”

ผู้เป็นมารดาฝาแฝดเป็นฝ่ายเริ่ม

หญิงสาวหันหน้ามองมารดา สีหน้าของหล่อนเรียบเฉยขณะยกแก้ว

กาแฟส่งกลิ่นหอมกรุ่นขึ้นจิบ ตรงกันข้ามกับชายหนุ่มเจ้าของชื่อที่กลับนั่ง

หน้าเครียดอีกครั้ง

“ผมเสียใจ” เขาย้ำ แต่เธอก็ยังคงเงียบ

“ผมขอร้องให้เธอมาเป็นนางแบบเพื่อถ่ายรูป แต่กลับขาดความ

รับผิดชอบ รั้งเธอไว้จนดึกดื่น ไม่ได้นึกถึงความปลอดภัยของเธอเลย

ต้องขอโทษจริงๆ ครับ”

ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้และก้มศีรษะลงต่ำ ทั่วทั้งห้องเงียบกริบ และ

คงจะเงียบไปอีกนานหากหญิงสาวอีกคนไม่ปรากฏตัวขึ้นทำลายความเงียบเสียก่อน

“เสื้อเรียบร้อย...อ้าว เม”

ไอรินส่งยิ้มให้พี่สาวทันทีที่เห็น เจ้าของใบหน้าสวยหวานพิมพ์เดียว

กันแย้มยิ้ม ก่อนจะเดินอ้อมมาส่งเสื้อเชิ้ตที่แห้งและรีดเรียบร้อยดีแล้วคืน

ให้แก่เจ้าของ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปรับเสื้อมาด้วยท่าทางสุภาพ ก่อนสวม

ทับเสื้อกล้ามสีขาวพอดีตัวเน้นแผ่นอกกว้างหนาแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ

“กำลังคุยเรื่องสำคัญกันอยู่หรือคะ หน้าตาเคร่งเครียดกันทุกคน

เลย” คนมาใหม่เจื้อยแจ้วถามขณะนั่งลงตรงกลางระหว่างมารดากับแฝดผู้พี่

“ไม่นี่จ๊ะ” ผู้เป็นแม่โอบไหล่เล็กๆ นั้นเข้ามาใกล้ พร้อมย้ำข้อความเดิม

ถึงจุดประสงค์ของชายหนุ่มตรงหน้า

“ผมเห็นแก่ตัวเองครับ ผมเสียใจ” คามินพูดซ้ำ

“ก็อาจเป็นแบบนั้นนะคะ” คนสูงวัยกว่าตอบกลับ “คุณอาจจะไม่

รอบคอบ นึกถึงแต่เรื่องส่วนตัวมากเกินไป แต่ว่า...คุณก็อุตส่าห์ตามมา

ช่วยลูกสาวของฉันไว้ได้ทัน ฉันคงจะตำหนิคุณมากไปกว่านี้ไม่ได้หรอก

ค่ะ ถึงจะอย่างนั้นวันหน้าฉันก็ยังอยากให้คุณรอบคอบกว่านี้อีกสักนิด

คงไม่ได้ขอมากไปใช่ไหมคะ”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของถ้อยประโยค ดวงหน้าที่ควรจะ

ร่วงโรยไปตามกาลเวลายังคงดูอ่อนวัยกว่าอายุจริงอยู่มาก หญิงสูงวัย

มองสบตาเขานิ่งๆ แต่นัยน์ตาและริมฝีปากมีรอยยิ้มแห่งความเมตตาแฝงไว้

“ครับ ขอบคุณ ผมจะไม่ลืม” เสียงที่เปล่งออกมาดูเหมือนจะปลอด

โปร่งขึ้น แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงมีแววลังเลให้เห็น จนไอรินที่มองอยู่อดใจ

ไม่ไหวต้องเอ่ยถามออกมา

“คุณคามินเป็นอะไรหรือ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ”

คนถูกถามเม้มริมฝีปาก สูดหายใจเข้าลึกยาว ก่อนจะพยักหน้ารับ

เสียงที่เปล่งตามมาเหมือนคนพูดต้องอาศัยและรวบรวมความกล้าเป็นอย่างมาก

“ครับ ผมยังมีเรื่องคาใจ” เขาเริ่ม “ผมกังวล จากเหตุการณ์วันนี้

ผมไม่แน่ใจว่าคุณ...”

เขามองไปทางผู้เป็นแม่ ชั่งใจครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อ “ไม่มั่นใจ

ว่าคุณจะยอมให้ลูกสาวเป็นนางแบบให้ผมต่ออีกไหม คือ...ถ้าจะกรุณา

ผมอยากขอร้องให้คุณอนุญาต ผมสัญญา ไม่ว่างานจะเสร็จกี่โมง จะเร็ว

จะช้าแค่ไหน ผมจะมาส่งเธอให้ถึงหน้าประตูบ้านทุกครั้ง จะไม่ยอมให้เกิด

เรื่องร้ายๆ แบบนี้ซ้ำอีก ได้โปรดกรุณาด้วยเถอะครับ”

พูดจบเขาก็ก้มศีรษะลงต่ำเป็นเชิงขอร้องอย่างนอบน้อมที่สุด

มารดาของฝาแฝดดูเหมือนจะสับสนจนพูดไม่ออกมากกว่าจะคิดหา

ถ้อยคำปฏิเสธ ร้อนถึงลูกสาวคนเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องออกโรงออดอ้อนช่วยพูดให้

“นะคะคุณแม่” ไอรินทำเสียงหวาน เกาะแขนมารดาเช่นทุกครั้งยาม

ต้องการอะไร “คุณคามินน่ะฝีมือถ่ายรูปอย่างนี้เลยนะคะ” หญิงสาวไม่พูด

เปล่ายังยกนิ้วโป้งสองนิ้วประกอบเพื่อยืนยันคำพูด

“ถ้าคุณแม่ไม่ยอมให้เมไปเป็นแบบให้เขา น่าเสียดายนะคะ คนหนึ่ง

ก็สวย อีกคนหนึ่งก็ถ่ายรูปเก่ง ดีไม่ดีเมอาจจะได้เป็นนางแบบชื่อดังไป

เลยก็ได้ นะคะคุณแม่ ให้พวกเราไปช่วยงานคุณคามินนะคะ”

คำว่า ‘พวกเรา’ ดูจะทำให้คิ้วบางของคนฟังต้องเลิกขึ้นเล็กน้อย

“พวกเรา...หมายถึงไอของเเม่ก็จะไปด้วยหรือจ๊ะ”

“ค่ะ หนูจะไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเม แล้วหนูก็ชอบดูทั้งเวลาเม

ได้แต่งตัวสวยๆ และตอนเวลาคุณคามินถ่ายรูปด้วยค่ะ”

เจ้าของคำพูดยิ้มหวาน ผู้เป็นมารดาถอนหายใจพร้อมส่ายหน้า

อย่างเอ็นดู “ลูกคนนี้นี่ เอาเถอะจ้ะ”

ผู้สูงวัยหันกลับมาทางคนที่แทบจะกลั้นใจรอฟังคำตอบ “คุณคง

จะขออนุญาตฉันไม่ได้หรอกนะคะ ต้องลองถามเจ้าตัวเอาเองก็แล้วกัน ถ้า

ลูกสาวของฉันยอม ฉันจะไปขัดอะไรคุณได้ จริงไหม”

ได้ยินอย่างนั้นริมฝีปากได้รูปก็คลี่ยิ้มกว้าง ชายหนุ่มยกมือขึ้นไหว้

อีกครั้ง เขากล่าวคำขอบคุณซ้ำๆ ไปมาอย่างยินดี ไอรินหัวเราะคิกคักที่เขา

ทำสำเร็จและทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี ก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มมารดา

ฟอดใหญ่ แขนเรียวโอบร่างลูกสาวช่างอ้อนคนนี้เข้ามาแนบอก พลางลูบ

เบาๆ อย่างรักใคร่

“ทีนี้ก็หายห่วงได้แล้วนะ ถึงจะกลับดึก แต่ถ้ามีคนมาส่งมีคนดูแล

แม่ก็เบาใจว่าลูกสาวของแม่จะปลอดภัย” ผู้เป็นมารดาพูดและหันมาทาง

ลูกสาวคนโตที่เอาแต่นั่งเงียบและมองตรงมา “เม แม่ฝากดูน้องด้วยนะลูก”

“ค่ะ” เจ้าของชื่อรับคำอย่างว่าง่าย ดวงตากลมใสยังคงจับจ้องอยู่ที่

ใบหน้าของมารดา ถึงแม้ว่านางจะเลิกสนใจเธอแล้วหันกลับไปสนใจ

น้องสาวตามเดิม ทั้งสีหน้า แววตา และวงแขนที่โอบกอดตัวเธออีก

คนนั้น ทุกอย่างกำลังถูกบันทึกลงในความทรงจำอันแสนขมขื่น ไม่เพียง

แค่ตอนนี้ หากมันกลับเนิ่นนานก่อนที่เธอจะพูดได้ชัดเสียอีก เมรินมอง

คนในครอบครัวสองคนที่หยอกล้อกันอย่างสนิทสนมรักใคร่ ถ้อยคำ

อันแสนหวานที่แม่มอบให้ไอรินนั้นเธอสงสัยเหลือเกินว่าใครกันแน่ที่

สมควรได้รับ น้อง...หรือเธอ ที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวและ

เกือบจะถูกประทุษร้ายมาหมาดๆ โดยที่เวลายังไม่ครบหนึ่งชั่วโมงเลย

ด้วยซ้ำ เมรินลอบถอนหายใจพร้อมกับเบนสายตาไปทางอื่น และรู้สึกว่า

มือกลับสั่นขึ้นมาอีกครั้ง...

 

“เมคงไม่เลิกเป็นนางแบบให้ผมใช่ไหม”

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น สายตาของเขาจับจ้องแต่เพียงคนที่กำลังไขกุญแจ

เปิดประตูรั้วเหล็กดัดให้ตน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน จึงยังมีแต่ความเงียบ

“เม”

“คะ...” เจ้าของชื่อสะดุ้งจนกุญแจในมือร่วง เธอมองหน้าเขาอย่าง

เหม่อๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้เขาพูดอะไรไปบ้าง

คนตัวสูงกว่าก้มลงหยิบกุญแจมาถือไว้ ก่อนจะเอ่ยซ้ำอีกครั้ง

                  (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)