เล่ห์วารี (สลิลา)

๑

 

ซีรีส์เกาหลีสร้างความหวังครั้งยิ่งใหญ่ให้สลิลอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

นางเอกไม่จำเป็นต้องสวยหรือร่ำรวย ขอแค่มีความติงต๊อง โก๊ะๆ ชอบทำตัววุ่นวาย และมีจิตใจที่ดีงาม เพียงเท่านั้นพวกหล่อนก็จะได้ครอบครองผู้ชายที่แสนสมบูรณ์แบบแล้ว ซึ่งสลิลแทบไม่ขาดคุณสมบัติแม้แต่ข้อเดียว โดยเฉพาะเรื่องหน้าตา หล่อน (ขี้เหร่) ชนะนางเอกเกาหลีแบบขาดลอย!

ตอนนี้หล่อนได้พบผู้ชายหัวใจเย็นชาคนนั้นแล้วด้วย ผู้ชายซึ่งมองข้ามรูปร่างอวบอ้วนเกินมาตรฐานที่ผู้เชี่ยวชาญด้านแฟชั่นกำหนด ผู้ชายที่บอกว่าชอบผิวคล้ำเนียนมากกว่าผิวขาวอมชมพูซึ่งหลายคนย้ำว่ามันคือความสมบูรณ์แบบของผู้หญิง ผู้ชายคนนี้บอกว่าตาชั้นเดียวของหล่อนมีชีวิตชีวาเหลือเกิน

ผู้ชายคนนี้เป็นหนุ่มหล่อสุดฮอตคนหนึ่งของมหาวิทยาลัย หล่อ รวย เรียนดี กีฬาเด่น กิจกรรมเยี่ยม!

ที่สำคัญ เขารักหล่อนอย่างที่หล่อนเป็น แถมไม่เจ้าชู้แม้แต่นิดเดียว มีผู้หญิงสวยๆ หลายคนพยายามเข้าหาเขา แต่อย่าหวังว่าเขาจะชายตาแล เพราะเขาบอกว่ามีเพชรล้ำค่าอยู่แล้ว

เลิศที่สุด!

ดังนั้นงานเลี้ยงวันเกิดของเขาปีนี้ สลิลจึงได้เลื่อนตำแหน่งจาก ‘ตัวประกอบไร้ค่า’ กับ ‘ตัวตลกประจำรุ่น’ ขึ้นเป็น ‘นางเอก’ ที่คาดว่าจะต้องสร้างความฮือฮาเมื่อหล่อนปรากฏกายเคียงข้างเขาในงาน เพราะเพื่อนหลายคนยังไม่รู้ถึงความสัมพันธ์ที่โลกตะลึงนี้ เนื่องจากปีสี่เทอมสองนั้นเป็นช่วงฝึกงาน เพื่อนๆ ต่างแยกย้ายกันไปฝึกงานตามที่ต่างๆ นานๆ ถึงจะพบกัน

“เดี๋ยวหลินรอนนต์ในห้องนี้ก่อนนะ พอถึงเวลานนต์จะมารับออกไปเซอร์ไพรส์ที่งาน” ปรานนต์...ผู้ชายหัวใจเย็นชาของสลิลกล่าวเสียงนุ่มพร้อมรอยยิ้มชวนใจละลาย

‘ห้องนี้’ ที่เขาว่าคือห้องนั่งเล่นในบ้านของเขา ส่วน ‘งาน’ นั้นจัดที่สนามหญ้าทางด้านหน้า

“นนต์ออกไปดูแลเพื่อนๆ ข้างนอกก่อนนะ ระหว่างนี้นนต์จะให้คนยกของว่างมาให้รองท้อง” ตอนพูดประโยคนี้เขายิ้มแบบหยอกล้อ เพราะรู้ดีว่าเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น สลิลพยายามรักษาภาพพจน์เพื่อเขาด้วยการไม่กินเยอะ หล่อนไม่อยากให้ใครมองว่าเขามีคนรักเป็นพวกท้องยุ้งพุง-กระสอบ “ว่าแต่หลินจะรองท้องด้วยอะไรดี ข้าวมันไก่หรือข้าวขาหมูดีจ๊ะ” ปรานนต์ยังไม่หยุดยั่วแหย่

สลิลได้แต่ส่งค้อนแบบที่คิดว่าสวยที่สุดไปให้

“นนต์...ทำไมชอบล้อเค้านัก ว่าแต่...ตัวเองมีข้าวมันไก่ให้รองท้องจริงปะ เอ่อ...เค้าขอเป็นข้าวมันไก่ทอดได้มั้ย” สลิลพูดจบก็เบิกตากว้าง กลืนน้ำลายดังเอื๊อก หมายความว่าหล่อนกำลังอยากกินมากถึงมากที่สุด และคราวนี้ปรานนต์ก็ห้ามตัวเองไม่ให้หัวเราะไม่ไหว

“มีทั้งข้าวมันไก่และข้าวขาหมูเลยละ ข้าวขาหมูจากตรอกซุงเชียวนะ อร่อยอย่าบอกใคร”

“โอ๊ย ไม่เอา ข้าวขาหมูมีแต่มัน เค้ากำลังไดเอตอยู่นะ ขอเป็นข้าวมันไก่ทอดก็แล้วกัน”

ปรานนต์ส่ายหน้าขำๆ ก่อนจะหันไปหยิบกระดิ่งเล็กๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาสั่นสองสามครั้ง ไม่นานคนรับใช้วัยสี่สิบตอนปลายคนหนึ่งก็เดินเข้ามา พอสลิลมองหน้าคนรับใช้คนนั้นก็ถึงกับสะดุ้ง เพราะเห็นรอยแผลเป็นน่าเกลียดขนาดเท่าฝ่ามือบนใบหน้าซีกซ้าย แม้เจ้าตัวจะพยายามปกปิดด้วยผมยาวๆ แต่ยามเคลื่อนไหวแผลนั้นก็ปรากฏชัด

“คนอื่นไปไหนกันหมดสายธาร ทำไมปล่อยให้แกเข้ามา” ปรานนต์ที่อ่านอาการของสาวคนรักออกรีบหันไปดุสาวใช้หน้าผีทันที “คุณหลินตกใจหมดเลยเห็นมั้ย”

“เอ่อ...คนอื่นๆ ไปช่วยงานที่สนามหมดน่ะค่ะ ในครัวเหลือดิฉันกับป้านกเท่านั้น...ดิฉันต้องขอโทษคุณหนูด้วยนะคะ” สายธารเงยหน้าขึ้นยิ้มให้สลิล แต่เพราะแผลเป็นนั้นทำให้เหมือนแสยะยิ้มมากกว่า คราวนี้ทั้งน่าเกลียดน่ากลัวเลยทีเดียว

สลิลสะดุ้งอีกครั้ง อยากให้ฝ่ายนั้นออกไปโดยเร็ว แต่ก็นึกได้ว่านางเอกซีรีส์เกาหลีต้องจิตใจงาม

“เอ่อ...ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ...นนต์รีบออกไปดูความเรียบร้อยข้างนอกเถอะ ไม่ต้องห่วงเค้าหรอก”

“โอเค ถ้าอย่างนั้นสายธารดูแลคุณสลิลด้วยนะ เธออยากทานอะไรก็หามาให้ได้ เข้าใจมั้ย แต่ตอนนี้ไปยกข้าวมันไก่มาก่อน”

“ค่ะ” สายธารรับคำก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป

สลิลรีบหันไปมองคนรักอย่างซาบซึ้งใจ เมื่อเห็นว่าเขาช่างเป็นห่วงความรู้สึกของหล่อนนัก

“หลิน ถ้ารู้สึกกลัวหรือขยะแขยงยายสายธารก็โทร. บอกนนต์นะ นนต์จะเรียกคนจากบ้านนั้นมาอยู่กับหลินแทน เฮ้อ...ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคุณแม่จะจ้างยายคนนี้ทำไม บอกให้ไล่ออกกี่รอบแล้วก็ไม่เคยฟัง”

‘บ้านนั้น’ ที่เขาว่าคือบ้านของญาติเขา ซึ่งตั้งอยู่ในรั้วเดียวกัน และใหญ่โตหรูหราไม่แพ้กัน ผิดก็แต่ลูกชายบ้านนั้นไม่หล่อเหมือนลูกชายบ้านนี้

งานนี้ปรานนต์ของหล่อนชนะเลิศ!

“อุ๊ย เค้าจะขยะแขยงพี่เขาทำไมล่ะ คนมีแผลเป็นไม่ใช่คนเลวนี่จ๊ะ ก็เหมือนคนอ้วนยังไงล่ะ ความอ้วนไม่ได้เกิดจากนิสัยที่จะให้ใครมาทำท่าขยะแขยง ไม่อย่างนั้นตัวเองก็คงไม่รักเค้า จริงมั้ย”

หล่อนขอตบเข้าข้างตัวเองสักฉาดเถอะ

ข้าวมันไก่ทอดราดด้วยน้ำจิ้มข้าวมันไก่ต้มที่สายธารยกมาให้ บวกกับการดูอย่างดี ทำให้ความกลัวแผลบนใบหน้านั้นลดลง สลิลซึ่งเข้ากับคนง่ายอยู่แล้วจึงชวนสาวใช้หน้าผีคุยโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ ที่สำคัญ แม้หน้าตาและฐานะทางสังคมระหว่างหล่อนกับสายธารจะต่างกันลิบลับ แต่สลิลแน่ใจว่าหล่อนกับสายธารคงได้เจอสถานการณ์ที่ไม่ต่างกันนัก

เพื่อนล้อเลียนเกี่ยวกับรูปร่าง เป็นตัวตลกประจำกลุ่ม โดนดูถูกสารพัด หรือหนักกว่านั้น บางคนอาจถึงขั้นไม่อยากเข้าใกล้ ซึ่งข้อหลังนี้สายธารคงเจอมากกว่าหล่อน

เมื่อสักครู่นี้ปรานนต์ก็แสดงท่าทางรังเกียจคนหน้าผีอย่างชัดเจน

สลิลอดตั้งคำถามกับตัวเองไม่ได้ แล้วหล่อนล่ะ ปรานนต์ชอบจริงๆ หรือ ในเมื่อที่ผ่านมาเขายังแสดงอาการดูถูกคนอ้วน คนผิวคล้ำ หรือใครก็ตามที่ไม่ใช่คนแบบที่เขาชอบอยู่เลย แล้วหล่อนจะเป็นข้อยกเว้นได้อย่างไร

‘ผู้ชายเราเมื่อถึงเวลาต้องเลือกผู้หญิงสักคนมาอยู่ข้างๆ เขาไม่สนใจเรื่องรูปร่างหน้าตาอีกต่อไปแล้วละหลิน และนนต์ก็เลือกหลินเพราะหลินเป็นคนดี นนต์ชอบคนดีมากกว่าคนสวยนะ’

นั่นคือประโยคอธิบายแสนอ่อนหวานยามที่หล่อนถามตามตรงว่าทำไมเขาถึงเลือกช้างน้ำเช่นหล่อน แทนที่จะเป็นสาวสวยมากหน้าหลายตาที่ห้อมล้อมเขาอยู่

‘หลินไม่จำเป็นต้องแคร์ใครนะ แคร์นนต์คนเดียวก็พอ’

และนี่ก็เป็นประโยคที่เขาพร่ำบอกยามไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วถูกคนรอบข้างมองด้วยสายตาแปลกๆ ซึ่งที่ผ่านมาสลิลเชื่อเขาจริงๆ

แต่ตอนนี้หล่อนกลับหวั่นไหวและไม่เชื่อใจเขาขึ้นมา น่าประหลาดนัก...หล่อนรู้สึกถึงความเจ็บปวดและการจากลาในช่วงเวลาดีๆ แบบนี้

“คุณหลินคะ” สายธารเรียกเมื่อเห็นหล่อนเอาแต่นั่งเงียบ “จะรับอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ”

“ไม่ค่ะ ไม่กินอะไรแล้ว เดี๋ยวซิปแตก” หญิงสาวหัวเราะเพื่อไม่ให้ตัวเองจดจ่ออยู่กับสังหรณ์ประหลาด

สายธารไม่กล่าวอะไร และเก็บของบนโต๊ะอาหาร

“เอ่อ...น้าสายธารมีครอบครัวหรือเปล่าคะ” จู่ๆ สลิลก็โพล่งถามด้วยคำถามที่ทำให้สายธารชะงัก

“ทำไมถามในสิ่งที่คุณเองก็รู้ดีอยู่แล้วล่ะคะ” น้ำเสียงนั้นบ่งบอกความเจ็บปวดจนสลิลรู้สึกแย่

“หลินไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกน้าสายธารนะคะ หลินแค่อยากรู้ว่า จะมีผู้ชายที่มองข้ามหน้าตาไปได้จริงๆ หรือเปล่าน่ะค่ะ”

“มี แต่ไม่ใช่นายนนต์แน่นอน” คำตอบนั้นไม่ได้ออกจากปากของสายธาร แต่มาจากชายหนุ่มร่างอ้วนซึ่งแต่งกายเตรียมพร้อมเข้างานเลี้ยง ผิวของเขาขาวจนเกือบซีด ใบหน้ากลม ดวงตาสองชั้นชัดเจนและคมกริบทีเดียว

ศรา...ลูกชายคนเดียวของ ‘บ้านนั้น’ เป็นญาติวัยเดียวกับปรานนต์ และเป็นเพื่อนของหล่อน บิดาของหล่อนกับบิดาของเขาเปิดร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างและตกแต่งบ้านครบวงจรด้วยกัน หล่อนกับศราจึงสนิทกันมาตั้งแต่อยู่มัธยมศึกษาปีที่ ๔ แถมสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกันแต่อยู่คนละคณะ

ศราเป็นคนเดียวที่ออกตัวแรงในการคัดค้านเรื่องหล่อนกับปรานนต์ โดยอ้างว่าเขารู้จักปรานนต์ดีกว่าหล่อน

‘ความรักแบบนั้นมีแต่ในซีรีส์เกาหลีหรือนิยายเท่านั้นแหละหลิน เพราะคนแต่งเขาจะทำให้ตัวละครของเขาคิดอะไร ทำอย่างไรก็ได้ แต่นี่มันชีวิตจริง โดยเฉพาะชีวิตจริงของนนต์ เขาไม่ชอบผู้หญิงแบบหลินหรอก’

พอได้ฟังเขาพูด หล่อนก็คล้อยตาม และพยายามถอยห่างปรานนต์ แต่ปรานนต์ไม่ยอม แถมยังไปอาละวาดกับศรา และทำให้หล่อนมั่นใจมากขึ้นด้วยการขอเป็นแฟนเสียเลย

แต่ศราก็ยังไม่ยอมหยุดคัดค้านจวบจนวินาทีนี้

“หลินว่าอ้อมองโลกในแง่ร้ายไปหน่อยมั้ง”

สายธารยืนมองหนุ่มสาวทั้งสองอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเดินออกไป ก่อนจะเดินพ้นประตูยังหันมามองศราด้วยแววตาเป็นกังวลและเป็นห่วง

“อ้อมองโลกตามความจริงต่างหาก มีแต่หลินนั่นแหละ ที่อยู่แต่ในโลกของความฝัน” ศรายังคงทำหน้าที่ที่ไม่มีใครมอบหมายให้

“นนต์เป็นความจริงของหลิน ไม่ใช่ความฝัน อ้อดูสิ เขาพาหลินมาบ้าน เขาให้หลินเดินข้างๆ เขาในงานวันเกิด และที่ผ่านมาเขาก็ดูแล คอยตามรับตามส่งหลินเป็นอย่างดี อ้อต่างหากที่ยังคงอคติกับเขา”

ศราเหนื่อยใจและขัดใจเมื่อเห็นความดื้อดึงของหล่อน “อ้อไม่...”

“พอเถอะอ้อ หลินฟังอ้อมามากพอแล้ว และทุกครั้งก็ทำให้หลินมีปัญหากับนนต์ตลอด ต่อไปนี้หลินจะฟังแต่หัวใจตัวเองและหัวใจของนนต์เท่านั้น” สลิลชิงพูดก่อนที่เขาจะพูดจบ “อ้อหยุดอคติกับนนต์ แล้วก็เลิกยุ่งกับเราได้แล้ว!”

“หลิน...” ศราพูดด้วยความผิดหวัง

สลิลอึ้งหลังจากตัวเองหลุดปากออกไป แต่ก็คิดว่าถ้าไม่เด็ดขาดหล่อนก็ต้องปวดหัว และต้องเครียดไม่มีวันจบสิ้น

ทันใดนั้นปรานนต์ก็กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ครั้นเห็นว่าศราอยู่ด้วย เขาก็หรี่ตามองทั้งคู่ด้วยความไม่ไว้ใจ

“อ้าว...อ้อ มาทำอะไรตรงนี้วะ อย่าบอกนะว่าแกมาใส่ไฟให้หลินเลิกกับฉันอีก” ปรานนต์หยั่งเชิงด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ และรีบเดินไปยืนข้างๆ สลิล ตายังจ้องญาติของตนอย่างไม่พอใจ

“เออ และฉันจะไม่ยอมหยุดจนกว่าหลินจะตาสว่าง” ศราตอบรับ

สลิลรู้สึกตกใจ เพราะปรานนต์รู้อย่างนี้แล้ว สิ่งที่ตามมาก็คือการต่อว่าศราด้วยถ้อยคำหยาบคาย ราวกับเป็นศัตรูคู่แค้นมาแต่ชาติปางก่อน เขาทำเหมือนศราไม่ใช่ญาติ แต่เป็นสิ่งที่ต่ำต้อยกว่าเขามาก สลิลเคยเห็น เคยได้ยินมาหลายครั้งแล้ว

“ไอ้หมูบ้า ไอ้หน้าเหียก นี่ใจคอแกจะไม่เลิกยุ่งกับเราจริงๆ ใช่มั้ย ทำไมวะ เท่าที่เกิดมาตัวใหญ่ยังกับตึก ไม่มีสาวที่ไหนสนใจ ยังอาภัพไม่พอใช่มั้ย เลยสร้างกรรมเพิ่มด้วยการทำให้คนรักเขาเลิกกัน”

“นี่นนต์มารับหลินใช่มั้ย รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวเพื่อนๆ รอนะ” สลิลรีบเอ่ยแทรกก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลายมากไปกว่านี้ อ้อ...ต้องบอกว่าก่อนที่ปรานนต์จะพ่นคำหยาบคายออกมามากกว่านี้ เพราะศราไม่เคยตอบโต้ด้วยคำเผ็ดร้อน เขาจะใช้ความนิ่งและน้ำเสียงราบเรียบมากกว่า

“ยังไม่พอ” ปรานนต์หันไปตะคอกพลางสะบัดมือหล่อนออกด้วยความรำคาญทำให้สลิลตกใจ แต่เขานึกได้ จึงรีบยื่นมือไปแตะแขนอวบๆ ของหล่อนอย่างทะนุถนอม “เอ่อ...ขอโทษจ้ะหลิน นนต์โมโหมากไปหน่อยน่ะ...จำไว้นะเว้ย ไอ้หมูอ้วน อย่ามายุ่งเรื่องของฉันอีก เพราะมันเสียเวลาเปล่า น้ำหน้าอย่างแก พูดอะไรไปหลินก็ไม่เชื่อหรอก ฮ่าๆ” ปรานนต์หัวเราะทิ้งท้ายด้วยความลำพองใจและเย้ยหยัน แล้วจูงมือสลิลเดินจากมา

ก่อนออกจากห้องนั้น สลิลหันกลับไปมองเพื่อนด้วยความรู้สึก

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)