รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน (ชุด Rising Sun) (ณารา)

รถบีเอ็มดับบลิวซีรีส์ห้าสีดำรุ่นใหม่ล่าสุดเลี้ยวออกจากถนนลาดยางแล่น ผ่านประตูรั้วไม่ไปบนถนนลูกรังของ ไร่พราวตะวัน’ ซึ่งเป็นไร่องุ่นขนาดสี่ร้อยไร่ กินเนื้อที่ของภูเขาเกือบทั้งลูก ในอำเภอแม่แตง ด้านหน้าของไร่ซึ่งอยู่ติดถนน

สายเล็ก ๆ ที่แยกออกมาจากตัวเมือง กั้นด้วยรั้วไม่ทาสีน้ำตาลเข้ม ด้านข้างไป ตลอดด้านหลังล้อมรอบด้วยลวดหนามแน่นหนา

ไร่แห่งนี้ตั้งอยู่ห่างจากตัวอำเภอไปหลายลิบกิโลเมตร หากถนนที่เข้าไป ถึงไร่นั้นลาดยางมะตอยเรียบกริบ แม่จะแยกเข้าไปในเขตไร่แล้วถนนลูกรังก็ยัง

ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีไปจนถึงบ้านไม่สองชั้นสไตล์ร่วมสมัย หรือที่เรียกกันว่า คอนเทมโพรารี (Contemporary) สำหรับผู้ที่ต้องการเน้นประโยชน์ใน

 การใช้สอยให้เต็มพื้นที่

ชั้นล่างของตัวบ้านเปิดโล่งเพี่อริบลมเย็นๆ จากภูเขา หากได้จัดมุมนั่ง

เล่นพักผ่อนหย่อนใจ ด้วยชุดริบแขกทำจากหวายสานลวดลายแปลกตาตั้งอยู่ ใกล้ๆ กับตู้หนังสืออ่านเล่นรวมไปถึงนิตยสารต่างๆ ไว้อย่างเป็นระเบียบ

บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้าของบ้านนั้นริกการอ่านมากแค่ไหน

ทันทีที่รถคันนั้นหยุดลงที่หน้าบ้าน ร่างบางในชุดสูทสีดำทันสมัยก็ก้าวลง จากรถเดินฉับ ๆ ตรงไปที่บันไดด้านหน้าซึ่งจะนำไปสู่ชั้นสองของบ้าน พอเห็น

เด็กสาวคนหนึ่งเดินสวนลงมาเธอก็ถามขึ้น

“แม่อยู่ไหน”

“อยู่ในสวนเจ้าคุณพราว” เด็กสาวชื่อคำหล้าก้มหน้าตอบพราวตะวัน บุตรสาวคนเดียวของเจ้าของไร่อย่างนอบน้อม

“อ้อ...” เท้าในรองเท้าล้นสูงปรี๊ดหยุดลง ก่อนที่หญิงสาวจะหมุนตัวไปยัง สวนดอกไม้ของมารดาที่ตั้งอยู่ติดกับเรือนกระจก ซึ่งท่านมักจะมาขลุกอยู่ที่นี่ ทดลองปลูกดอกไม้หลากหลายชนิด

ยามว่าง ท่านก็จะมานั้นอ่านหนังสีอที่ใต้ร่มไม้ใหญ่ในสวน เป็นที่ทราบ กันทั้งบ้านว่าหากไม่พบเจ้าของบ้านที่เรือนใหญ่ ก็จะต้องมาตามหาที่นี่

“แม่ขา แม่” หญิงสาวตะโกน เมื่อเห็นหลังของมารดาที่กำลังง่วนอยู่กับ การตกแต่งดอกไม้บนโต๊ะ เธอเดินอ้อมพุ่มไม้ตัดไปยังด้านหน้าของมุมพักผ่อน ของมารดาก่อนปล่อยน้ำตาไหลพรั่งพรู

“แม่ขา...” สิ้นคำ ร่างบางก็โผเข้ากอดเอวมารดา และคุกเข่าลงบนพื้น ปล่อยโฮออกมาจนผู้เป็นแม่ถึงกับตกใจ

“เกิดอะไรขึ้นหรือลูก ร้องไห้ท่าไมรึ” หญิงวัยหกสิบวางดอกไม้ในมือ ลูบ หลังลูบไหล่บุตรสาวด้วยความตกใจ “ใครท่าอะไรลูกกันล่ะคราวนี้” น้ำเสียงนั้น อดแฝงด้วยความขบขันไม่ได้ เพราะธิดาคนเล็กนี้เป็นลูกหลงท้องมาตอนที่

หล่อนอายุสามสิบห้าปี ด้วยความที่เป็นเด็กหญิงคนเดียวในบ้าน ทุกคนจึงคอย โอ่เอาใจกันจนกลายเป็นเด็กที่ชอบร้องไห้โยเยเวลาไม่ได้สิ่งที่ตั้งใจทุกที

ถึงแม้ว่าบุตรสาวจะอายุเข้าสู่วัยเบญจเพสแล้วในปีนี้ และเรียนจบ ปริญญาโทจากญี่ปุ่นเมื่อปีกลายด้วยคะแนนสูงสิ่ว จนผ่านการคัดเสือกจาก บริษัทเครื่องสำอางชื่อด้งของประเทศญี่ปุ่น ให้เป็นผู้จัดการเขตในภาคเหนือ มาได้เกือบปีแล้วก็ตาม แต่เวลามีสิ่งใดไม่พอใจขึ้นมา เธอก็มักจะโทรมาฟ้องเป็น ประจำ ทั้งที่รู้ว่ามารดาก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี

“อีตาม่าคุงค่ะ เขาบอกพราวว่าเราคงจะไปคันไม่ได้ เขาโทรมาหาพราว เมื่อบ่ายนี้เอง” พูดจบเธอก็ปล่อยโฮ จนผู้เป็นมารดาต้องส่ายหน้าด้วยความอ่อน-

อกอ่อนใจ ม่าคุงหรือมาชากิที่ว่า คือแฟนหนุ่มของพราวตะวัน ที่ทะเลาะกันแล้ว เลิก แล้วก็ดีกันไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไร และส่วนใหญ่ที่ทะเลาะกันปัญหามักจะเกิด จากความเอาแต่ใจตัวเองของพราวตะวันจนแฟนหนุ่มทนไม่ได้ จึงทะเลาะกัน บ่อยครั้ง

“คราวนี้เขาบอกว่าขอให้เราห่างกันสักระยะหนึ่งค่ะ” หญิงสาวบอก แฟน หนุ่มซึ่งเป็นเจ้าของกิจการขายเครื่องจักรและรถยนต์มือสองมายังประเทศ ในแถบเอเชียอาคเนย์โกรธจัดถึงกับขอให้เธอกลับมานึ่งทบทวนเรื่องที่ทะเลาะกัน “เขาบอกให้พราวกลับมาคิดให้ดีว่าใครผิด เขาบอกว่าจะไม่ขอโทษพราวแล้ว คราวนี้”

“โถ ใจเย็นๆ นะลูก” แพรวดาวลูบหลังบุตรสาวเบาๆ ก่อนจะดึงเธอลุก ขึ้นมานึ่งบนเก้าอี้ข้างตัว “ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จา แล้วเล่าให้แม่ฟังชิว่าคราวนี้ ทะเลาะกันเรื่องอะไร”

“ก็เขาน่ะลิคะ ไม่ยอมบินมาหาพราวเดือนหน้า เขาบอกว่าจะต้องไป อินโดนีเซีย แต่ไม่ยอมบินมาหาพราวที่นี่ แม่คิดดูลิคะ จะไม่ให้พราวโกรธได้ยังไง ปีหนึ่งเจอกันไม่กี่ครั้งเอง”

“แล้วเขาบอกว่าจะมาได้เมื่อไหร่ล่ะ” แพรวดาวถามอีกครั้ง

“เขาว่าต้นเดือนกัดไปเลยค่ะ บอกว่าจะอยู่นานหน่อย แต่พราวไม่ยอม พราวยื่นค่าขาดว่าถ้าไม่มา ก็ไม่ต้องมาอีก” หญิงสาวสะบัดเสียงงอนๆ

“อ้าว...ทำไมพราวไปพูดแบบนั้นล่ะลูก” ผู้เป็นแม่อ่อนใจ ไม่นึกว่าลูกสาว จะยื่นค่าขาดเหมือนเด็ก ๆ แบบนี้ เพราะเท่าที่หล่อนรู้จักแฟนหนุ่มของพราว- ตะวัน หล่อนก็เห็นเขาจริงจังกับบุตรสาวยิ่งนัก ยังเคยเกริ่นๆ ว่าอยากจะ แต่งงานภายในเร็ววันเพราะไม่อยากอยู่ห่างจากแฟนสาวอีกต่อไปแล้ว และเขา กำลังเร่งสร้างฐานะให้เป็นปีกแผ่นก่อนแต่งงาน ซึ่งนั่นคงเป็นสาเหตุที่ท่าให้เขา แวะมาหาพราวตะวันไม่ได้ในเดือนหน้า

“ทุกทีเขาไม่เคยเซย์โนสักครั้งนี่คะ พราวพูดอะไร เขาก็ตามใจทุกที”

หญิงสาวท่าปากยื่นไม่พอใจ

“พราวโตแล้วนะลูก ท่าไมถึงไม่ฟังเหตุผลของเขาบ้างล่ะ” แพรวดาวเตือน... แล้วหล่อนรู้สึกเห็นใจแฟนหนุ่มของบุตรสาวจริงๆ

หนุ่มสาวทั้งสองพบรักกันเมื่อพราวตะวันเดินทางไปเรียนซัมเมอร์ที่

เมืองโตเกียว ขณะเรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีหนึ่ง เธอ'พบมา¹ซากิ หนุ่มรุ่นพี่ปีสี่

ที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันมาตามจีบ ทั้งสองคบกันจนพราวตะวันเรียนจบ มหาวิทยาลัยที่เมืองไทย จึงบินไปเรียนต่อปริญญาโทที่โน่น และคบกันจนเธอ เรียนจบ มาชากิขอเวลาทำงานสร้างเนื้อสร้างตัวลักสองปีก่อนจะแต่งงาน ระหว่าง นี้พราวตะวันก็มักจะอารมณ์เสียประจำเมื่อแฟนหนุ่มไม่ยอมบินมาหาทุกเดือน อย่างที่เคยสัญญากันไร้

“เขาบอกพราวว่าจะมาทุกเดือน แต่นี่ เขาเอาสองเดือนมาทบกันเป็น เดือนเดียว เขา'ทำ'ไม่ถูกนี่คะ” พราวตะวันเกียงคอเป็นเอ็น

“แต่เขาก็บอกว่าจะอยู่นานขึ้นไม่ใช่หรือ” ผู้เป็นแม่หัวเราะเบา ๆ “เขาคง ติดธุระจริง ๆ นั่นแหละ” หล่อนลูบศีรษะบุตรสาวเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู “ดูสิ ผู้จัดการเขตคนเก่ง มานึ่งร้องไห้ขึ้มูกโปง ไม่อายลูกน้องแย่หรือนี่” หล่อนกระเช้า

“แหม ต่อหน้าเด็ก ๆ พราวไม่ร้องไห้หรอกค่ะ” เธอค้อนมารดาน้อย ๆ “พราวเจ็บใจอีตาม่าคุง ไม่รู้จะไประบายให้ใครฟัง”

แพรวดาวตบลงบนมือของบุตรสาวเบา ๆ

“เอาเถอะจ้ะ ทำใจให้สบายนะลูก แม่รู้ว่ามาซากิคุงรักพราวมาก เขาพูด ก็ถูกของเขา พราวลองสงบสติอารมณ์แล้วมาคิดทบทวนดูอีกครั้ง ถ้าหายโกรธ แล้วก็โทรไปหาเขาเสีย เขาคงดีใจ”

“แม่...เข้าข้างเขานี่นา” เธอทำเสียงกระเง้ากระงอด “แม่ไม่ได้เข้าข้างใคร แต่แม่พูดด้วยเหตุและผล” หล่อนยิ้มให้บุตรสาว ก่อนจะหันมาจัดดอกไม้บนโต๊ะอีกครั้ง แล้วชวนหญิงสาว “เช็ดน้ำตาแล้วมาช่วย แม่จัดดอกไม้ดีกว่า”

พราวตะวันหยิบกระดาษทิชชูบนโต๊ะซับน้ำตาแบบไม่ให้กระทบเครื่อง- สำอางที่ตกแต่งไร้อย่างประณีต ไม่ว่าจะอยู่ในเวลาไหนเธอจะต้องสวยอยู่เสมอ เมื่อมองถาดดอกไม้ที่จัดแบบญี่ปุ่นก็อดกระเซ้าขึ้นไม่ได้

“แม่ชอบอะไรที่เป็นญี่ปุ่นจังเลยนะคะ ทั้งดอกไม้ บอนไช บนห้องก็จัด แบบญี่ปุ่นประยุกต์ ตรงโน้นก็มีสวนญี่ปุ่นอีก ม่าคุงยังถาม ทั้งที่บ้านของเราไม่มี ใครเป็นญี่ปุ่นแท้สักคน”

มือที่กำลังจัดดอกไม้อยู่ชะงักไปนิด ดวงหน้าอูมหวานละมุนที่ร่วงโรยไป ตามวัยยิ้มบางๆ แล้วถามบุตรสาว

“ลูกจำไม่ได้หรือจ๊ะว่าแม่เคยไป เรียนที่โน่นเหมือนกัน”

“จำได้สิคะ พราวเคยเห็นรูปของแม่ตอนสาว ๆ สวยจะตาย สวยกว่า พราวเสียอีก ยังแปลกใจว่าทำไมถึงไม่มีใครมาจีบ ตอนพราวไปถึงที่โน่น หนุ่ม ๆ รุมจีบเพียบ”

แพรวดาวหัวเราะเบา ๆ หล่อนไม่ตอบคำถามของบุตรสาว ยังตั้งหน้า

ตั้งตาแต่งดอกไม้ต่อไป พราวตะวันจึงช่วยลิดใบไม้ และยื่นให้มารดาอย่างที่เธอ เคยทำประจำในวัยเด็ก ก่อนถาม

“วันนี้พ่อไปไหนล่ะคะ” เธอถามถึงตะวัน เจ้าของไร่องุ่นพราวตะวันแห่งนี้ “พ่อไปตรวจโรงบ่มน่ะ อาทิตย์หน้าจะต้องบรรจุและล่งญี่ปุ่น”

“อ๋อค่ะ” พราวตะวันพยักหน้ารับรู้ ก่อนเดา “พี่นุกับพี่กานต์ก็คงอยู่ที่นั่น เหมือนกัน” เธอหมายถึง ภาณุกับภาสกานต์พี่ชายทั้งสองที่เป็นมือซ้ายและขวา ของบิดา

“สามคนนั่นไม่เคยแยกจากกันอยู่แล้ว” แพรวดาวหัวเราะเบา ๆ บุตรสาว เริ่มอารมณ์ดีขึ้นมานิดหนึ่งหลังจากได้ระบายกับมารดา แต่ไหนแต่ไรเธอก็เป็น

คนโกรธง่ายหายเร็วอยู่แล้ว เธอต้องการให้มีคนช่วยสนับสนุนว่าเธอไม่ได้เป็น

คนผิดเท่านั้น แต่ครั้งนี้เมื่อมารดาก็ไม่เข้าข้าง เธอก็เริ่มคิดได้ว่าตนคงจะบีบคั้น มาชากิจนเกินไป ด้งนั้นพรุ่งนี้เธอค่อยโทรไปง้อเขา วันนี้ปล่อยให้เขารอไปก่อน

ก็แล้วกัน จะง้อ แต่ขอเล่นตัวอีกหน่อย อีกทั้งเธอยังมีเวลาตลอดสุดสัปดาห์

วันนี้ให้เวลากับครอบครัวก่อนก็แล้วกัน

เธอช่วยมารดาจัดดอกไม้ไปเงียบ ๆ หากด้วยความเป็นคนช่างพูดช่าง สงสัย จู่ ๆ เธอก็ถามขึ้น

“ตอนที่แม่ไปญี่ปุ่นไม่มีหนุ่มๆ มาสนใจแม่จริงๆ หรือคะ”

แพรวดาวเงยหน้ามองบุตรสาว ก่อนถามไปตรง ๆ “พราวอยากจะรู้อะไรหรือจ๊ะ”

“ก็แหม...” เธอทำหน้าสงสัย “พราวก็อยากรู้มั่งสิคะว่าชีวิตนักเรียนญี่ปุ่น สมัยแม่เป็นยังไงบ้าง แล้วสวยๆ อย่างแม่หลุดรอดมาถึงมือพ่อที่นี่ได้ยังไง”

“ฟังพูดเข้าสิ” แพรวดาวหัวเราะกับคำพูดของบุตรสาว

“เล่าให้พราวฟังหน่อยนะคะ พราวอยากรู้ว่าสมัยก่อนที่โน่นเป็นยังไงบ้าง” พราวตะวันนั่งเท้าคาง ตั้งใจมองมารดาจริงจัง “เพราะพราวไม่เชื่อหรอกว่า

สาวสวยอย่างแม่จะไม่มีหนุ่มญี่ปุ่นมาสนใจเลย นะคะแม่ขา” เธอออดอ้อน

แพรวดาววางดอกไม!นมีอ แล้วถอนใจออกมาเบา ๆ

“นึกยังไงถึงได้ถาม ร้อยวันพันปีไม่เห็นเคยสนใจ”

“ก็แหม...” หญิงสาวทำปากยื่น...สายตาบอกความไม่แน่ใจ...ก่อนสารภาพ ความจริงกับมารดา “พราวกำลังลังเลค่ะแม่...ถึงมาชากิกับพราวจะคบกันมา หลายปีแล้วก็ตาม แต่เราก็ทะเลาะกันบ่อยเหลือเกินจนพราวไม่รู้ว่าเราจะไปกัน รอดไหม อยู่ที่นี่พราวก็มีผู้ชายหลายคนมาจีบ พราวไม่แน่ใจจริง ๆ ว่าควรจะ ตัดสินใจยังไง ถ้าคบกับคนไทยด้วยกันที่นี่จะได้หมดห่วงเรื่องระยะทาง อีก อย่างพราวไม่มีทางรู้ว่าอีตามาชากิจะชุกซ่อนสาวไว้ที่บ้านหรือเปล่าตอนที่พราว ไม่อยู่

“บางที...บางทีแม่อาจจะช่วยสอนพราวได้ว่าพราวควรจะ วางตัวยังไง ทำ ยังไงถึงจะประคับประคองชีวิตรักให้ยืนยาวเหมือนพ่อกับแม่ได้...พราวกลัว เหลือเกินว่า แต่งงานกับเขาไปไม่ถึงเดือน พราวอาจจะหอบเสื้อผ้าบินกลับ เมืองไทยแล้วก็ได้”

“อืม...” แพรวดาวถอนใจเบาๆ “อะไรที่ได้มาง่ายๆ เราอาจจะมองไม่เห็น คุณค่า...จนกว่าเราสูญเสียมันไป...ถึงตอนนั้น ต่อให้ร่ำไห้แค่ไหน เราก็จะไม่มีวัน ได้มันกลับคืนมาอีก” ดวงตาของแพรวดาวหลุบตํ่าลง ปิดบังความรู้สึกภายในใจ

“แม่...แม่หมายถึงอะไรคะ...” บุตรสาวถามด้วยความสงสัย “หมายถึง ความรักของมาชากิหรือคะที่เรียกว่าได้มาง่ายๆ”

แพรวดาวส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนนั่งไปนิด พยายามคิดว่าหล่อนจะช่วย พราวตะวันได้อย่างไร...หรือบางที การแบ่งปันประสบการณ์จะช่วยให้เธอเข้าใจ ความรักมากยิ่งขึ้น...บางทีอาจถึงเวลาแล้วที่หล่อนจะเล่าเรื่องราวความรัก ครั้งแรกให้บุตรสาวฟัง...และพราวตะวันก็โตพอที่จะรับรู้แล้ว...

ผู้เป็นมารดายิ้มบาง ๆ ให้บุตรสาวและเอ่ยขึ้น

“แม่หมายถึงความรักน่ะลูก ไม่ได้จำเพาะเจาะจงว่าเป็นความรักของมาซากิหรือของใคร...เวลาและประสบการณ์จะช่วยสอนลูก เมื่อพราวโตขึ้นจน เป็นแม่คนแล้ว พราวก็จะค่อยๆ เข้าใจชีวิตได้ลึกซึ้งกว่านี้” หญิงสาวยังตั้งใจฟัง ดวงตายาวรีดำขลับเปล่งประกายใสแจ๋วด้วยความสนใจ หากก็ถอนใจออกมา เมื่อบอกสิ่งที่กังวลอยู่ในใจ

“พราวไม่เคยรักใครเท่าม่าคุง พราวรักเขาที่สุดในโลก แต่พราวไม่แน่ใจ เลยว่านิสัยของเราสองคนจะไปกันได้”

แพรวดาวจึงถอนใจเบา ๆ ...ทำไมหล่อนจะไม่เข้าใจ เมื่อในอดีตหล่อน

ก็เคยรู้สึกไม่มั่นใจแบบนี้เช่นกัน และอีกครั้งที่หล่อนหวนคิดถึงตัวเองในวัย

ยี่สิบสอง เพิ่งสำเร็จการศึกษาคณะเศรษฐศาสตร์จากมหาวิทยาลัยของรัฐบาล ทันทีที่เรียนจบ หล่อนก็ได้ทุนเรียนต่อปริญญาโทที่ประเทศญี่ปุ่นซึ่งเป็น

โครงการของมหาวิทยาลัยที่นั่น นางสาวแพรวดาวตื่นเต้นเป็นที่สุด กระตือรือร้น

ที่จะได้เรียนรู้สิ่งใหม่ในโลกกว้าง หากเวลานั้น ชีวิตอันใสซื่อบริสุทธิ์ของเธอ ไม่มี วันรู้เลยว่ามีสิ่งใดทอดรออยู่เบื้องหน้า...

“เราไม่มีวันรู้อนาคตหรอกลูก...สิ่งเดียวที่พราวจะท่าได้ก็คือ มั่นใจใน ผู้ชายที่เรารัก...”

“แม่จ๋า...พราวกลัวค่ะ...บางที...พราวอาจจะลองกลับมาตัดสินใจอีกที... บางทีมาชากิอาจไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก...เขาอาจจะไม่เหมาะกับพราวเลยก็ได้ เพราะพราวรู้สึกว่าเรามีความเห็นไม่ตรงกันหลายอย่าง เราสองคนคิดว่ารักกัน มาก และทนไม่ได้หากต้องเลิกรากันไป แต่ความรักอย่างเดียว มันจะท่าให้ ครอบครัวอยู่รอดไปได้หรือคะ” พราวตะวันให้เหตุผล

“ความรัก จะท่าให้คนสองคนรู้จักปรับตัวเข้าหากัน รู้จักให้อภัยซึ่งกัน และกัน...และยังช่วยประสานรอยร้าว...หากทะเลาะเบาะแว้งกันขึ้นมา แม่คิดว่า พราวน่าจะรู้ดี”

“พราวเข้าใจค่ะ...” เธอท่าหน้าหมองลงไป “พราวคบกับม่าคุงคนเดียว ตั้งแต่โตเป็นสาวขึ้นมา เหมือนพราวประสบการณ์ยังน้อย จึงไม่แน่ใจว่าตัวเอง ตัดสินใจถูกต้องหรือเปล่า หลายครั้งพราวก็มานอนกลุ้มเวลาทะเลาะกันและต้อง อยู่ไกลกันแบบนี้”

แพรวดาวมองใบหน้าเศร้าสร้อยของบุตรสาว...ก่อนจะหันมองไปยังสวน

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)