สุภาพบุรุษจุฑาเทพ : คุณชายรัชชานนท์ (ซ่อนกลิ่น)

บทนำ

สมบุญนั่งหลับโงกอยู่ริมรั้วตั้งแต่เวลาใกล้สองยาม บางครั้งสะดุ้งรู้สึกตัวขึ้นมาด้วยคมปากของเจ้ายุงตัวร้ายก็ตบเข้าให้จนตายคามือ ก่อนจะชะเง้อมองไปนอกรั้ว แต่เมื่อความมืดและความเงียบเชียบยังคงปกคลุมถนนหน้าบริเวณคฤหาสน์หลังใหญ่ก็กลับหลับครอกไปอีก ราวกับไม่เคยได้ตื่นขึ้นมาเลย

ทว่าเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังแว่วมาเท่านั้น เขาก็ผลุนผลันลุกขึ้นแล้วรีบเปิดประตูรั้วออกไปยืนคอยจนรถยนต์รับจ้างคันหนึ่งแล่นมาจอดตรงหน้า

หม่อมราชวงศ์รัชชานนท์เปิดประตูรถลงมายืนโงนเงน จากนั้นจึงยื่น ธนบัตรสีน้ำเงินใหม่เอี่ยมใบละหนึ่งบาทให้เป็นค่าจ้าง เมื่อคนขับรับไปก็ทำทีจะหยิบเงินทอน แต่ผู้โดยสารของเขาก็ออกปากอ้อแอ้เสียก่อนว่า...

“เก็บไว้เถอะ”

ดวงตาของคนขับรถรับจ้างเป็นประกายระยิบระยับ ราวกับได้พบกรุสมบัติอันมีค่ามหาศาล สมบุญรู้ดีว่านั่นคงพอสำหรับการวิ่งรถสักสองสามเที่ยวทีเดียว เขาได้แต่ส่ายศีรษะกับความสุรุ่ยสุร่ายของคุณชายที่สี่แห่งราชสกุลจุฑาเทพคนนี้ เพราะค่ารถรับจ้างจากสโมสรคงไม่มากขนาดนั้นเป็นแน่ แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากออกไป เพราะตนเองเป็นเพียงคนสวนของวัง และรู้พื้นฐานของชายหนุ่มที่ยืนโงนไปเงนมาอยู่ตรงหน้าดีที่สุด

หม่อมราชวงศ์รัชชานนท์ จุฑาเทพ นั้น เป็นคนที่มีรูปร่างสูงเพรียว ผิวขาวอย่างคนจีน ใบหน้าหล่อเหลาแบบเลือดผสม คางเหลี่ยมบึกบึนมีรอยบุ๋ม ประดับอยู่ตรงปลายคาง บ่งบอกถึงความเป็นคนดื้อดึงและมั่นใจตัวเองสูง

ดวงตาดำยาวรีของเขานั้นได้รับมาจากมารดาซึ่งมีสายเลือดจีนเข้มข้น ทั้งนี้เพราะคุณตาของเขานั้นเป็นชาวจีนซัวเถาที่หอบเสื่อผืนหมอนใบมาจาก แผ่นดินใหญ่เมื่อหลายสิบปีก่อน แต่เดี๋ยวนี้กลายเป็นเจ้าของห้างหยกฟ้า ห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่มีอาคารอยู่ในที่ดินของสำนักงานพระคลังข้างที่ ตรงหัวมุมถนนราชดำเนินกลาง เชิงสะพานผ่านพิภพลีลาไปแล้ว

และความที่ห้างสรรพสินค้าหยกฟ้าได้ดำเนินกิจการเกี่ยวกับเครื่องแต่งกาย เครื่องใช้สุภาพบุรุษ สุภาพสตรี เครื่องม้า และเครื่องเรือนอันเป็นผีมือของช่างชาวจีนเซี่ยงไฮ้ รวมไปถึงสินค้าโก้หรูต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นนาฬิกา ข้อมือ เครื่องเพชร เครื่องเงินลงยามากมาย ก็ทำให้เจ้าสัวซ้ง บิดาชองคุณหยก มีฐานะเป็นที่นับหน้าถือตาในวงสังคมไม่น้อย

แต่แม้จะมีเงินทองมากมายเพียงไร เจ้าสัวซ้งก็ยังขาดความเคารพนับถือจากวงสังคมชั้นสูงอย่างแท้จริงอยู่ดี เพราะยังคงถูกมองว่าเป็นเพียงเจ๊กจีนที่หอบเสื่อผืนหมอนใบมาพึ่งพระบรมโพธิสมภารชองพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเท่านั้น

ท่านจึงยกลูกสาวคนเดียวให้แก่หม่อมเจ้าวิชชากร ซึ่งในขณะนั้นมีตำแหน่งหน้าที่การงานใหญ่โตอยู่ในกรมที่ดิน หลังจากได้ร่วมลงทุนในธุรกิจ อสังหาริมทรัพย์ด้วยกันกับท่านมาหลายปี เพื่อที่ลูกหลานของเขาจะได้มีหน้ามีตาในวงสังคมขึ้นมาบ้าง จนกระทั่งมาสมใจ ได้หลานตาถึงสองคนเป็นถึงหม่อมราชวงศ์ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ หม่อมราชวงศ์รัชชานนท์คนนี้นี่เอง

ราชสกุลหนุ่มคนนี้เป็นบุตรชายคนที่สี่ในจำนวนห้าคนของหม่อมเจ้าวิชชากร จุฑาเทพ ผู้สิ้นชีพิตักษัยจากอุบัติเหตุรถยนต์ตกเขา ขณะที่เดินทางไปทำบุญทอดกฐินทางภาคเหนือเมื่อสิบแปดปีก่อน พร้อมกับหม่อมเอกและหม่อมอีกสองคนของท่าน

หม่อมเอกของท่านนั้นคือ หม่อมราชวงศ์อุบลวรรณ ผู้เป็นมารดาของ หม่อมราชวงศ์ธราธร หรือคุณชายใหญ่ บุตรคนโตแห่งราชสกุลจุฑาเทพ และ หม่อมราชวงศ์รณพีร์ หรือคุณชายพีร์ น้องคนสุดท้องในจำนวนห้าคน ซึ่งจะถือได้ว่าเป็นลูกหลงก็ไม่ปาน เพราะมีอายุห่างจากพี่ชายร่วมมารดาถึงเจ็ดปีทีเดียว

ส่วนหม่อมอีกสองคนของหม่อมเจ้าวิชชากรคนหนึ่งนั้นคือช้องนาง ซึ่งเคยเป็นนางต้นห้องของหม่อมราชวงศ์อุบลวรรณมาก่อน ก่อนที่จะมาเป็นหม่อมแล้วมีบุตรชายหนึ่งคนให้ท่าน นั่นคือ หม่อมราชวงศ์ปวรรุจ หรือ คุณชายรุจ บุตรชายคนรองของราชสกุลจุฑาเทพ

หม่อมอีกคนนั้นคือหม่อมหยกนั่นเอง เธอมีบุตรชายให้แก่ท่านสองคน นั่นคือ หม่อมราชวงศ์พุฒิภัทร หรือคุณชายภัทร อายุอานามเท่ากับคุณชายรุจ หากอ่อนเดือนกว่า ส่วนคนที่สองก็คือ หม่อมราชวงศ์รัชชานนท์ หรือคุณชายเล็ก...

คนที่ยืนอยู่ต่อหน้าสมบุญในเวลานี้นี่เอง

หม่อมราชวงศ์รัชชานนท์นั้นถึงจะถูกเรียกว่าคุณชายเล็ก แต่ก็ไม่ใช่ บุตรชายคนสุดท้องชองราชสกุลจุฑาเทพอย่างชื่อ เพราะยังมีคุณชายพีร์ อีกคนที่อายุน้อยกว่าเขา แต่เป็นเพราะเมื่อหม่อมหยกคลอดเขาออกมาแล้ว หม่อมเจ้าท่านคิดว่าคงจะไม่มีลูกอีก จึงได้ตั้งชื่อเล่นให้เขาว่า ‘เล็ก’ ทว่า หลังจากนั้นไม่นาน หม่อมราชวงศ์อุบลวรรณก็เกิดตั้งครรภ์คุณชายพีร์ขึ้นมา ทั้งๆ ที่ก็แท้งไปเสียหลายครั้งจนท้อ

เมื่อคุณชายพีร์คลอดออกมา หม่อมเจ้าท่านจึงทรงตั้งชื่อเล่นบุตรคน สุดท้องว่า ‘พีร์’ พาให้คนที่ไม่สนิทชิดเชื้อสับสนไม่น้อย แต่คนใกล้ชิดและบุคคลในวงการสังคมชั้นสูงต่างก็รู้กันดีในเรื่องนี้

“รถอยู่ไหนขอรับ คุณชาย” สมบุญเอ่ยถามเมื่อรถรับจ้างคันนั้นแล่น ออกไปแล้ว

“ขับม่ายหวาย” หนุ่มสูงคักดิ์เอ่ยเสียงดะงและยานคางตามฤทธิ์ของ แอลกอฮอล์ “จอดอยู่ที่โลลิต้าโน่น”

“เบาๆ สิขอรับ เดี๋ยวหม่อมก็ตื่นหรอก” สมบุญจุปากพร้อมโบกมือปราม ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัยออกไปอีก “ไหนว่าไปสมาคม ไหงไปโผล่ที่ราชดำเนินได้เล่าขอรับ”

“แวะไปดูเครื่องม้าที่ห้างของอากงมาเสียก่อนน่ะสิ ท่านว่ามีของใหม่มา จากอังกฤษ ดั้น...”คนเมาลากเสียงสูง ยกไม้ยกมือเปะปะ “ไปเจอกับเพื่อนเก่าก็เลยพาไปรำลึกความหลังกันหน่อย”

สมบุญส่ายศีรษะ เหตุผลหนึ่งที่ทำให้คุณชายคนนี้ค่อนข้างจะไม่เห็นค่า ของเงินเท่าไร เพราะมีคุณตาที่มีฐานะดี เป็นถึงเจ้าของห้างดะงในพระนคร จึงทำให้มีเงินใช้มากกว่าพี่น้องคนอื่น ขาดเหลืออะไรก็มักจะวิ่งไปที่ห้างของคุณตา หรือที่เขาเรียกว่าอากง คอยหยิบโน่นหยิบนี่เอาตามใจชอบเสมอๆ และที่สำคัญ หากเขาเข้าไปอ้อนเจ้าสัวซ้งนิดหน่อย ก็จะได้เงินติดปลายนวมมา ใช้จ่ายอย่างไม่ขาดมือเลยทีเดียว ทำให้เขามีเงินมีทองใช้จ่ายมากกว่าพี่น้องคนอื่นๆ ซึ่งรับเบี้ยหวัดจากมรดกตามสมควรเท่านั้น

แต่คำว่า ‘ตามสมควร’ นั้นก็มิใช่เงินน้อยเสียทีเดียว ทั้งนี้เพราะเมื่อหม่อมเจ้าวิชชากรยังมีพระชนม์ชีพอยู่นั้น ทรงเป็นผู้ที่มีความคิดกว้าง'ไกล ท่านหนึ่ง ในขณะที่รับราชการอยู่ที่กรมที่ดิน ก็ดำเนินกิจการอื่นควบคู่ไปหลายประการ ทั้งการร่วมหุ้นซื้อที่ดินรกร้างแถบสาทร สีลม และที่ทางแถวชายทะเลชะอำ เลยไปจนถึงหัวหินเอาไว้หลายผืน ก่อนจะพัฒนาที่ดินเหล่านั้นให้มีมูลค่าขึ้นมาด้วยการสร้างตึกแถวและโรงแรมมากมาย กลายมาเป็นมรดกตกทอดให้แก่หนุ่มๆ ทั้งห้า ได้มีกินมีใช้อย่างเหลือเฟือ

หลังจากที่หม่อมเจ้าวิชชากรสิ้นชีพิตักษัยไปเมื่อตอนที่รัชชานนท์อายุได้เพียงสิบปี หม่อมเอียดซึ่งเป็นมารดาของท่านจึงเข้ามาช่วยดูแลคุณชายกำพร้าทั้งห้า และได้เข้าควบคุมดูแลการใช้จ่ายของทุกคนให้แค่เพียงพอจับจ่ายใช้สอยได้อย่างไม่สุรุ่ยสุร่ายเท่านั้น เรื่องนี้ทุกคนก็ดูเหมือนจะยอมรับกันเป็นอย่างดี เพราะที่ได้รับอยู่ทุกเดือนก็เป็นเงินมากโขอยู่สำหรับเด็ก...

จะยกเว้นก็แต่หม่อมราชวงศ์รัชชานนท์คนเดียวเท่านั้น

“อื้อฮือ นี่คุณชายไปอาบน้ำเหล้าที่บางยี่ขันมาหรือขอรับ” สมบุญเอ่ย เสียงบี้ ขณะที่ตรงเข้าไปประคองร่างโงนเงนของคุณชายเล็กเพราะบีบจมูกตัวเองไว้

“จาบ้าเรอะ คนอาไร้จาอาบน้ำเหล้า” คนกลิ่นเหล้าหึ่งโวยเสียงอ้อแอ้

“นี่แสดงว่ายังไม่เมา เพราะรู้ว่าเขาไม่อาบน้ำเหล้ากัน” คนสวนหนุ่มย้อน

“เปล่า...เอิ๊ก” กะบังลมของคุณชายเล็กเกิดการหดตัวจนส่งเสียงดัง ออกมา ก่อนจะหันมายิ้มละไมกับเขา “มันเสียดายต่างหาก ขนาดอาบได้เนี่ย คงกินไปได้หลายวันเทียว”

คนพูดยักคิ้ว ก่อนจะเบิกตาโพลง หุบปากจนแก้มปองราวกับลูกโป่งที่กำลังจะแตก สมบุญถึงกับเบิกตากว้าง เพราะรู้ว่านั้นเป็นอาการของคนกำลังจะอาเจียน

“ดะ...เดี๋ยวครับคุณชาย” สมบุญร้องเสียงหลง ประคองร่างหนักอึ้ง หมายจะพาไปคายของเก่าออกที่โคนต้นมะขาม หากไม่ทันเสียแล้ว เมื่อคุณชายหนุ่มอ้าปากระบายกับแกล้มผสมแอลกอฮอล์ในกระเพาะออกมาเต็มเสื้อยืดสีขาวสะอาดของคนห้าม

“ฮือ โป๊ะแตก” สมบุญหรี่ตาแล้วถอนหายใจเฮือกอย่างนึกเสียดายเสื้อยืดตัวใหม่เป็นกำลัง เพราะยังไม่ทันได้เลอะดินเลอะโคลนตามหน้าที่ ก็ดันมาเลอะอ้วกเสียก่อนแล้ว

ชายหนุ่มกลํ้ากลืนฝืนทนกลิ่นอ้วกของเจ้านาย แล้วประคองเข้าไปใน บริเวณบ้าน แต่ก็ไม่ได้พาคุณชายเล็กเข้าทางประตูใหญ่ของตัวบ้าน กลับอ้อมไปด้านหลัง มุ่งตรงเข้าไปในเรือนคนใช้ซึ่งปลูกเป็นห้องแถวยาวเหยียด

“ผมขอผลัดเสื้อก่อนนะขอรับ กลัวจะขึ้นไปทำเลอะบนเรือน แม่จะบ่นเอาอีก” คนพูดผลักประตูห้องตัวเองเข้าไป แล้ววางเจ้านายลงบนที่นอนเป็นการ ชั่วคราว

“เออ” ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนจะปล่อยกับแกล้มส่วนที่เหลือออกมาจนเต็มเตียง

“เวรแล้วกู” สมบุญยกมือกุมขมับ ถึงกับส่ายหน้าก่อนจะถอดเสื้อที่เลอะเทอะโยนทิ้งไว้ที่มุมห้อง เดี๋ยวตอนเช้าสมศรี แม่ของเขาซึ่งเป็นแม่บ้านของเรือนใหญ่ก็คงจะมาเก็บไปซัก

ส่วนที่นอนคงต้องรีบกลับมาจัดการเอง เสร็จแล้วก็หันไปหยิบเสื้อยืดตัวใหม่มาสวม ได้แต่อ่อนใจที่คนไม่เมาอย่างเขานั้นทั้งเสื้อเลอะ ทั้งที่นอนเลอะ แต่คนเมากลับสะอาดเรี่ยมเร้

จากนั้นจึงค่อยพาคุณชายรัชชานนท์ออกจากห้อง แล้วประคองเข้าทาง ประตูห้องครัวหลังบ้านเพื่อไม่ให้เอิกเกริก ทว่ายังไม่ทันจะหับประตูปิดสนิท ไฟในห้องครัวก็สว่างวาบขึ้นเสียก่อน

“กลับมาได้แล้วรึ ชายเล็ก”

เสียงนั้นราวกับเจือลมที่พัดผ่านภูเขาน้ำแข็งวูบมา ทำเอาสมบุญถึงกับ ตัวสั่น แข้งขาแข็งเสียจนขยับตัวไม่ได้

และก็เป็นที่น่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก ที่เสียงนั้นทำให้คนเมามายไม่ได้สติอย่าง คุณชายรัชชานนท์สร่างเมาได้อย่างชะงัดนัก ชายหนุ่มผละจากสมบุญแล้วยืนตัวตรงราวกับไม้บรรทัดในทันที ท่าทางเหมือนกับคนไม่เคยแตะต้องสุรามาเลยสักหยด

“หม่อมย่ายังไม่นอนหรือครับ”

หญิงสูงวัยยกมือขึ้นปิดจมูก แววตาดุนั้นแสดงออกถึงความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด “จะให้ย่านอนหลับลงได้อย่างไรกัน ในเมื่อชายเล็กยังทำตัวเละเทะเหมือนพวกกุ๊ยข้างถนนแบบนี้”

คุณชายรัชชานนท์ได้แต่ก้มหน้า ไม่มีใครกล้าเถียงหม่อมเอียด สิ่งที่หลุดจากปากของท่านคือประกาศิต และเป็นประกาศิตที่ทุกคนจะต้องทำตาม คุณชายเล็กเองก็เหมือนจะรู้ตัวเองดีว่า เป็นอย่างที่หม่อมย่าพูดทุกประการ ด้วยความที่เป็นคนไม่รู้จักค่าของเงิน เขาเป็นคนชอบเข้าสังคม ชอบสังสรรค์ ไม่ว่าจะเป็นในระดับสังคมชั้นสูงอย่างงานราตรีสโมสร หรือแม้กระทั่งวงเหล้าเล็กๆ ของคนงานก่อสร้างที่เขาควบคุมงานอยู่ คุณชายรัชชานนท์เอาทุกอย่างเงินทุกสตางค์นั้นหมดไปกับการสโมสร เหล้า บิลเลียด และโป๊กเกอร์แทบทั้งนั้น

“ถึงเวลาจะต้องเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างเสียแล้ว” หม่อมเอียดเอ่ย คล้ายออกค่าสั่งเสียมากกว่า “สัปดาห์หน้า ลูกสาวคนเล็กของท่านนายพล อนุพันธ์จะกลับมาจากปีนัง ย่าต้องการให้ชายเล็กแต่งงานกับเธอ”

คนเมาถึงกับสะอึก เพราะหญิงสาวที่พูดถึงนั้นเป็นหลานลุงของหม่อมราชวงศ์เทวพันธ์ เทวพรหม พระสหายสนิทชองบิดาของเขา ซึ่งหม่อมเอียด พยายามจะจับหลานชายคนใดคนหนึ่งแต่งงานกับราชสกุลนี้ให้ได้ หล่อนเป็นลูกของพลตรี หม่อมราชวงศ์อนุพันธ์ เทวพรหม นายทหารแห่งกองทัพบกไทย และยังเป็นน้องสาวของเรืออากาศโท หม่อมหลวงชัชวีร์ เพื่อนสนิทของเรืออากาศโท หม่อมราชวงศ์รณพีร์น้องชายของเขานั่นเอง

“แต่งงานหรือครับ” ชายหนุ่มย้อนถาม “แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานนะครับ”

สายตาของหม่อมเอียดแผ่รังสีอำมหิตออกมาจนสมบุญถึงกับหนาวสะท้าน แม้จะไม่ได้เป็นคนที่ถูกรังสีนั้นพุ่งเข้าใส่โดยตรงก็ตาม

“อายุยี่สิบแปดแล้ว งานการก็มั่นคง เป็นถึงข้าราชการกรมโยธาเทศบาล ชายเล็กจะรอถึงเมื่อไหร่กัน”

รัชชานนท์ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ นอกจากจะโดนบังคับเรื่องแต่งงานแล้ว เรื่องการงานก็เป็นอีกเรื่องที่หม่อมเอียดกำหนดกฎเกณฑ์ให้ เพราะหลังจากจบคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาวิศวกรรมโยธากลับมาจากประเทศอังกฤษ หม่อมย่าก็ยัดเยียดให้เขาเข้าไปทำงานอยู่ในกรมโยธาเทศบาล

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)