สุภาพบุรุษจุฑาเทพ : คุณชายปวรรุจ (ร่มแก้ว)

๑

หญิงสาวผู้นั้นโกรธเกลียดเขามาแต่ปางไหน ก็สุดจะคาดเดา...

เพราะหล่อนนั่งคอแข็งคล้ายไม่อยากสนทนากับเขานับตั้งแต่เครื่องบิน ทะยานขึ้นจากสนามบินดอนเมือง เขาเดาว่าหล่อนคงหวังจะได้ย้ายไปนั่งที่อื่น หลังแวะเปลี่ยนเครื่องที่เตหะราน แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่เข้าข้าง หล่อนยังคงต้องนั่งติดกับเขาเช่นเดิม ครั้นจะย้ายที่นั่งเองก็ไม่ได้เพราะทุกที่บนเที่ยวบินนี้เต็มหมด และอีกอย่างจะแสดงอาการโจ่งแจ้งว่าต้องการย้ายที่นั่งก็คงจะเสียมารยาทเกินไป

หม่อมราชวงศ์ปวรรุจ จุฑาเทพ นึกขันในใจเมื่อคิดว่าหญิงสาวที่นั่งคั่นอยู่ระหว่างเขากับหน้าต่างคนนี้จะต้องบินหน้านิ่วคิ้วขมวดคอแข็งไปอีกหลายชั่วโมงจนกว่าจะถึงจุดหมายที่เมืองซูริก ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ กว่าจะถึงตอนนั้นลำคอระหงก็คงจะเคล็ดเป็นแน่

สาบานได้ว่าเขาอยากจะช่วยหล่อนไม่ให้ต้องประสบเคราะห์กรรมเช่นนั้นจริงๆ จึงพยายามชวนคุยอยู่สองสามครั้ง เป็นการแสดงน้ำใจด้วยเห็นว่านี่เป็นครั้งแรกของหล่อนในการเดินทางด้วยเครื่องบิน

ทว่าดูหล่อนจะไม่แยแสนํ้าใจของเขา จึงเพียงแค่ตอบคำ แล้วเมินไป มองนอกหน้าต่าง เหมือนไม่อยากสนทนาด้วย

ท่าทางไม่อยากผูกมิตรเช่นนั้น คงไม่ทำให้เขาแปลกใจนัก หากว่าทั้งสองจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน มิใช่รู้จักกันแล้ว แม้ว่าจะเพิ่งไม่กี่นาทีก่อนที่จะขึ้นเครื่องก็ตาม

ความคิดของปวรรุจต้องถูกขัดจังหวะ เมื่อเครื่องบินทั้งลำเกิดสั่นสะเทือน เหมือนถูกอะไรบางอย่างวิ่งชน เสียงหวีดร้องดังขึ้น บรรดาแอร์โฮสเตสที่กำลัง เสิร์ฟเครื่องดื่มต่างเสียหลักเซไปคนละทิศละทาง ทั้งเหยือกกาแฟ ทั้งแก้ว กระเด็นกระดอนไม่รู้ว่าหกลวกใครบ้าง

พลันเสียงประกาศจากห้องนักบินดังขึ้นพร้อมสัญญาณแจ้งรัดเข็มขัด บอกว่าขณะนี้เครื่องบินกำลังผ่านช่วงที่มีหลุมอากาศ

ในชีวิตเขาเคยต้องขึ้นเครื่องบินหลายครั้ง โดยเฉพาะช่วงที่ไปศึกษาต่อยังประเทศอังกฤษกับพี่ๆ น้องๆ เคยประสบเหตุเครื่องบินตกหลุมอากาศมาแล้วก็หลายหน แต่ก็ยังไม่ยักชินกับอาการกระแทกเหมือนรถวิ่งอยู่บนถนนลูกรังขรุขระนี้เสียที

เขาคงชินกับมันได้ง่าย หากพาหนะที่โดยสารอยู่จะเป็นรถยนต์ มิใช่เครื่องอากาศยานลำใหญ่ที่ลอยคว้างอยู่กลางอากาศว่างเปล่า สูงเหนือพื้นดินนับหมื่นฟุต

หม่อมราชวงศ์หนุ่มนึกสะกิดใจ เหลียวไปมองหญิงสาวข้างตัว...ก็ขนาด เขายังไม่ชิน แล้วคนที่เพิ่งขึ้นเครื่องบินครั้งแรกในชีวิตจะเป็นอย่างไร

แรงกระแทกครั้งล่าสุดท่าให้เจ้าหล่อนหวิดร้องออกมาสุดเสียง มือข้าง ซ้ายจิกพนักวางแขนเกร็งแน่น ส่วนข้างขวาก็จิกลงมาบนท่อนแขนของเขาซึ่งวางอยู่บนพนักที่ใช้ร่วมกัน

ว่ากันตามแรงจิกนั้น เขาควรจะเป็นฝ่ายร้องมากกว่า...แต่เห็นแก่หญิงสาวที่กำลังกลัวจนตัวสั่น หน้าซีด เขาก็พลอยนึกเวทนาจนต้องยอมอุทิศท่อนแขนให้ยึดเป็นที่พิ่งโดยไม่อุทธรณ์

แถมยังเอียงตัวไปกระซิบเหนือศีรษะทุยปกคลุมด้วยผมดำขลับเบาๆ

“ไม่ต้องตกใจหรอกนะ เครื่องบินแค่ตกหลุมอากาศ...เกิดขึ้นได้บ่อยๆ เวลาเครื่องบินผ่านอากาศที่มีความหนาแน่นตํ่ากว่าบริเวณรอบๆ ก็เหมือนรถวิ่งบนถนนที่มืหลุมนั่นแหละ นึกเสียว่าเรากำลังนั่งรถที่วิ่งอยู่บนถนนลูกรังก็แล้วกัน จะได้ไม่กลัว”

ดวงตากลมโตเหลือบขึ้นมามองคนพูดเต็มตาเป็นครั้งแรกก็ว่าได้ ในเมื่อแรกเจอที่สนามบินดอนเมืองเขาก็แอบคิดอยู่แล้วว่าหญิงสาวผู้นี้มีดวงตาคู่โตที่สวยเด่นหาดูได้ยาก ยิ่งเมื่อมองในมุมที่สูงกว่าในระยะใกล้ มันก็ยิ่งกลมโตอย่างน่าอัศจรรย์ใจ แถมยังล้อมกรอบด้วยขนตาดกดำหนาเป็นแพ

แต่คงจะน่ามองกว่านี้มากหากว่ามันจะฉายแววแห่งไมตรีสักนิด

แรงสั่นสะเทือนเหมือนรถวิ่งผ่านถนนเป็นหลุมเป็นบ่อมาระยะหนึ่งอันตรธานไป เครื่องบินกลับมาตั้งลำเป็นปกติ ประกอบกับสัญญาณบอกรัดเข็มขัดดับลง เป็นข้อยืนยันว่าเครื่องบินได้ผ่านพ้นบริเวณหลุมอากาศไปเป็นที่เรียบร้อย

“ปลอดภัยแล้ว...” เขาหันไปบอกหล่อน และคงเป็นเพราะสีหน้าอันน่าขันนั่นกระมังที่ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะกระเซ้า “...ทีนี้ฉันเป็นประกันให้ว่าเธอได้รอดไปเหยียบพื้นดินที่ซูริก และได้ไปเจอคนรักที่รออยู่ที่เบิร์นแน่”

คำพูดนั้นก่อปฏิกิริยาในทันที ดวงตาคู่สวยตวัดมองมาเขียวปัด จมูกเชิดรั้น อันที่จริงเขาก็พอจะเห็นท่าทาง ‘เอาเรื่อง’ นั้นตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ที่หน้า ‘เกต’ หรือประตูทางออกขึ้นเครื่อง หล่อนเดินทางมากับคนอีกสอง ‘คู่’

คู่แรกคือ ‘คู่แฝด’ หญิงสาวสองคน รุ่นราวคราวเดียว ท่าทางสนิทสนมจนเห็นได้ชัดว่าเป็นเพื่อนสนิทกัน ส่วนอีกคู่ศือ ‘คู่รัก’ ที่เขาได้รู้ต่อมาว่าเป็นน้าสาวและน้าเขยของคู่แฝด และน้าเขยซึ่งเป็นชายคนเดียวในกลุ่มนามว่า ‘วิพุธ’ ผู้นี้เป็นอดีตรุ่นน้องของปวรรุจที่โรงเรียนสมัยมัธยม พอเห็นเขาวิพุธ จึงเดินตรงมายกมือไหว้ทักทาย และแนะนำให้ ‘ภารดี’ หญิงคนรักและหญิงสาวอีกสามคนที่เดินตามหลังมาได้รู้จักเขา...

‘ทุกคนครับ...นี่คือหม่อมราชวงศ์ปวรรุจ จุฑาเทพ รุ่นพี่ของผมที่โรงเรียน แต่ตอนนี้คุณชายรุจเป็นข้าราชการประจำอยู่ที่กระทรวงการต่างประเทศ’

ชายหนุ่มคิดว่าเขาสัมผัสได้ถึงความ ‘ไม่เป็นมิตร’ ฉายจากดวงตาคู่สวยชองหญิงสาวผู้ไม่มีคู่ทันทีที่ได้ยินชื่อเขาจบ แทนที่จะทักทาย หล่อนกลับเมินหน้าหนีไปทำทีชมนกชมไม้ ตรงข้ามกับภารดีที่ทำตาโต ยกมือทาบอก เผยความตื่นเต้นอย่างไม่เก็บอาการ

‘ตายจริง! คุณชายรุจ หนึ่งในห้าสิงห์แห่งจุฑาเทพที่เขาเรียกกันน่ะหรือคะ ดิฉันได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วค่ะ เพิ่งได้เจอตัวจริงก็วันนี้เอง’

เขาเพียงยิ้ม มิได้สนใจอาการกรีดกราดของภารดีที่เริ่มเรียกความสนใจจากผู้คนที่เดินผ่านไปมา หากแต่หันไปถามถึงคนที่เหลือด้วยหมายจะเบนความสนใจของภารดีออกไปให้พ้นเสียจากตน

‘แล้วอีกสามคนล่ะ ชื่ออะไรกันบ้าง’

‘คู่แฝดนี่...หนูเอื้อยกับหนูอ้าย หลานสาวของภารดีเองค่ะ’

ผู้ถูกแนะนำยิ้มแย้มยกมือไหว้ เขารับไหว้ ขณะที่ดวงตาคมสังเกตความแตกต่างของฝาแฝดที่ดูเผินๆ อาจเหมือนกันราวกับแกะ ไม่ว่าจะเป็นทรงผม หน้าตา และการแต่งกาย ทว่าด้วยความเคยชินในการสังเกตคนทำให้เขาพอมองเห็นความแตกต่างของคู่แฝดผู้มีแววตาสดใสทั้งคู่

ในแววตาของหนูเอื้อยซ่อนรอยเหนียมอาย ขณะที่ของหนูอ้ายปรากฏแววซุกซนชี้เล่นเด่นชัด เป็นความแตกต่างที่ถ้าไม่สังเกตดีๆ คงไม่เห็น แต่สำหรับเขามันก็ถือว่ามากพอที่เชื่อว่าจะไม่ทำให้เรียกชื่อทั้งสองสลับกันเป็นแน่

‘ส่วนอีกคนนี่คือ...’

ภารดีทำท่าจะแนะนำหญิงสาวคนที่เหลือ แต่เจ้าตัวรีบหันมาคว้าแขน ภารดีเป็นการห้าม น่าตลกไม่น้อยที่หล่อนคิดว่าอาการโจ่งแจ้งนั้นจะพ้นสายตา ชองปวรรุจที่ยืนอยู่ต่อหน้าไปได้

หม่อมราชวงศ์หนุ่มบอกกับตัวเองว่า เห็นทีหญิงสาวผู้นี้คงจะมีสิ่งใด ปิดบัง ไม่อยากให้คนนอกรับรู้เป็นแน่ แต่ด้วยไม่เห็นว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตน เขาจึงไม่ได้สงสัยใคร่รู้ความนัยนั้น

หารู้ไม่เลยว่า ความไม่ใคร่รู้นั่นเองที่จะนำมาซึ่งความเดือดร้อนให้แก่ตัว และหัวใจของตนในอนาคต...

‘นี่... ‘รสา’ ค่ะ เพื่อนสนิทของเรา’

เมื่อภารดีชะงักคำไว้ไม่ได้ต่อให้จบประโยค หนูอ้ายจึงเป็นคนชิงแนะนำ เสียเองเพียงสั้นๆ...ทว่าใบหน้าบึ้งตึงคล้ายไม่อยากผูกมิตรกับคนแปลกหน้าของ ‘รสา’ ก็ทำให้ปวรรุจไม่นึกใคร่รู้สิ่งใดเกี่ยวกับเจ้าหล่อนมากไปอีก

‘สามคนนี้เขาเพิ่งจบการศึกษาค่ะ อยากจะไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาดูโลกกัน พอดีภากับวิพุธจะไปฮันนีมูน สามคนนี้จึงขอติดสอยห้อยตามมาด้วย แต่จะเดินทางด้วยกันไปจนถึงเบิร์นเท่านั้นละค่ะ แล้วก็จะแยกไปกันเอง’ ภารดีสาธยายตามประสาคนช่างเล่า

‘ไปเที่ยวกันเองหรือ?’

‘เปล่าค่ะ แต่เราจะแวะไปหาคนรักของรสาที่อยู่ที่นั่น คนรักของรสาเป็น...’ ‘หนูเอื้อย!’

คนหน้าบึ้งหันมาร้องห้ามหนูเอื้อยอีก ทำเอาฝาแฝดรีบยกมือปิดปาก รู้ตัวว่าพูดมากเกินไป ปวรรุจไม่ได้ว่ากระไร เพราะเขาเองก็มิได้สนใจสักหน่อยว่าคนรักของหล่อนจะเป็นใคร

‘ว่าแต่คุณชายจะเดินทางไปประเทศอะไรหรือครับ’ วิพุธเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

‘ฉัน'จะไปสวิตฯ เหมือนกัน’

‘ตายจริง บังเอิญจังเลยค่ะ แบบนี้เราก็นั่งลำเดียวกันใช่ไหมคะ ไหนคะ คุณชายได้ที่นั่งตำแหน่งไหน ติดกับพวกเราหรือเปล่า’

ไม่ถามเปล่า ภารดียังทำทำชะเง้อชะแง้เข้ามาดูตั๋วเครื่องบินที่อยู่ในมือเขา ปวรรุจเกรงคอหล่อนจะเคล็ด จึงพลิกให้ดูโดยง่าย

‘ยี่สิบห้าบี...ว้า...ของภากับวิพุธยี่สิบสองเอกับบี’

เขาไม่ได้สนใจนักว่าจะได้นั่งใกล้กับทั้งคู่หรือเปล่า แต่ได้ยินหนูอ้ายแววตาซุกซนร้องขึ้น

‘ของรสายี่สิบห้าเอ ได้นั่งติดกับคุณชายเลยนี่นา’

ปวรรุจหันไปมองตามเสียงอย่างแปลกใจ ได้เห็นดวงตากลมโตของหญิงสาวชื่อรสามองตอบกลับมาราวไม่ไวใจ อย่างกับว่าเขาเป็นผู้จงใจเลือกที่นั่งติดกันด้วยประสงค์ไม่ดีอย่างไรอย่างนั้น คนที่ยินดีกลับเป็นหนูอ้ายเพื่อนของหล่อน

‘ฝากดูแลรสาด้วยนะคะ รายนี้ยังไม่เคยขึ้นเครื่องบินไป...อูย!’

หนูอ้ายยังไม่ทันจบประโยคก็ต้องอุทานเมื่อโดนรสาหยิกให้เห็นต่อหน้าต่อตา

ปวรรุจขมวดคิ้ว แต่หญิงสาวกลับเมินไปเสียอีกทาง หน้าเชิดจมูกรั้น ดูน่าเมื่อย เหมือนดังเช่นที่หล่อนยังคงทำอยู่จนกระทั่งในยามนี้

“เป็นอะไรหรือเปล่ารสา?”

หม่อมราชวงศ์หนุ่มถามพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เมื่อเห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายชื้นหน้าผากของคนที่ยังนั่งนั่งตัวแข็ง หลังเพิ่งพ้นเหตุระทึก

“ไม่...ไม่เป็นไร ดิฉันไม่...”

คำปฏิเสธช่างขัดกับผิวหน้าซีดเผือดและริมฝีปากขาวจัดของเจ้าตัวยิ่งนัก...ยังไม่ทันจบประโยค หล่อนก็รีบยกมือขึ้นปิดปาก ปวรรุจรู้ทันทีว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น เขารีบดึงเอาถุงกระดาษสำหรับอาเจียนออกมาจาก กระเป๋าหน้าที่นั่ง กางออกรองใต้คางให้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่หล่อนจะทำเสื้อผ้าเลอะเทอะไปอย่างฉิวเฉียด

มือหนาเลื่อนขึ้นลูบหลังหญิงสาวย้อนขึ้นแรงๆ และรอจนอาเจียนออกมาหมดไส้หมดพุง สักพักหล่อนจึงค่อยเงยหน้าแดงกํ่าขึ้นมาในสภาพน้ำหูน้ำตาไหลดูไม่ได้ เขาส่ายหน้าแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อีกครั้ง ดวงตาแดงรื้นน้ำตาเหลือบมอง คราวนี้ไม่ปฏิเสธ รับเอาผ้าไปเช็ดหน้าโดยเร็วก่อนจะทิ้งศีรษะพิงพนักเก้าอี้หลับตาอย่างหมดแรง...

พนักงานต้อนรับบนเครื่องเดินผ่านมาไถ่ถามอาการของผู้โดยสาร ปวรรุจจึงเอ่ยปากขอนํ้าดื่มมายื่นส่งให้หล่อน

“ดื่มนํ้าเสียสิ”

เขายื่นแก้วนํ้าให้ หล่อนลืมตาขึ้นมอง รอยฉงนเล็กน้อยปรากฏในดวงตานั้น ก่อนที่จะรับแก้วน้ำไปดื่มแล้วส่งแก้วเปล่าคืนให้เขา

“ผ้าเช็ดหน้าคุณ...”

“ไม่เป็นไรหรอก เก็บไว้เถอะ”

“ไม่ ค่ะ เรื่องอะไรดิฉันถึงจะต้องเก็บของคนอื่นไว้กับตัว...” หล่อนเอ่ยด้วยลักษณะหญิงสาวผู้เย่อหยิ่ง ไม่ยอมรับของจากคนแปลกหน้า แต่เมื่อก้มมองสภาพยับยู่ยี่ของผ้าเช็ดหน้าในมืออีกข้างก็กลับทำให้ลังเล “แต่ว่ามัน...”

“ฉันรู้ว่าเธออาจรังเกียจที่จะรับของของคนแปลกหน้า...แต่ฉันว่าเธอควรจะเก็บไว้ก่อน เผื่อว่าต้องการใช้มันอีก ผืนนี้ฉันยังไม่ได้ใช้ รับรองได้ว่าสะอาด”

หญิงสาวทำหน้าไม่ถูก คงเพราะรู้ว่าเขาพูดไปตามมารยาท ความจริง แล้วหากจะมีใครรังเกียจผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นที่ถูกใช้เช็ดน้ำหูน้ำตาเสียยับยู่ยี่ ก็น่าจะเป็นเขาเสียมากกว่า

กระนั้นเขายังคงตั้งใจที่จะรักษาความสุภาพกับหญิงสาว แม้ว่ากิริยาของหล่อนจะดูไม่ค่อยน่ารักนัก หากเป็นสมัยเด็กวัยคะนองเขาคงจะแกล้งยั่วแหย่ให้คนคางเชิดจมูกรั้นได้โกรธหน้าดำหน้าแดงกันบ้างแล้ว

แต่ยามนี้เขาไม่เหมือนก่อน วิชาที่รํ่าเรียนและการงานที่ทำในกระทรวงการต่างประเทศคล้ายจะทำให้ซึมซับความเคยชินใหม่ๆ ที่กลายมาเป็นนิสัย เช่นเดียวกับเจ้าหน้าที่การทูตทุกคน ซึ่งถูกสอนให้ถือคติว่า ‘น้ำขุ่นอยู่ใน น้ำใสอยู่นอก’ จนขึ้นใจ นั่นกระมังที่ทำให้เขายังทนกับกิริยาไม่ผูกมิตรของหล่อน และยังคงพยายามให้ความช่วยเหลือ โดยตั้งใจจะทำอย่างนั้นไป จนกระทั่งลงจากเครื่อง เหยียบแผ่นดินประเทศสวิตเซอร์แลนด์อันเป็นจุดหมายปลายทาง

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)