นิทานจันทรา มนตรารัตติกาล (มุกเรียง)

ถ้าเปรียบพระองค์เป็นดวงตะวัน ส่วนตัวข้าเป็นจันทรา

ในยามที่ทรงหลับใหล ข้ากลับต้องลืมตาตื่น

ในยามที่ทรงแสงแห่งทิวากร แสงแห่งรัตติกาลกลับปลิดปลิวจากไป

แล้วเหตุไฉนถึงเปรียบเปรยเช่นนี้

ขอทรงเป็นดวงจันทรา ข้าขอเป็นดาราพร่างพราย

ไม่ว่าคืนไหน ราตรีไม่ขาดจันทร์ ข้านั้นไม่ขาดพระองค์

บทกวีแว่วหวานดังสอดประสานเสียงหรีดหริ่งเรไร เพลงเห่กล่อม

ของมวลมนุษยชาติในยามราตรีนั้นเหมือนจะยํ้าเตือนให้ฝันที่กำลังหวาน

หวานยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อถ้อยคำเหล่านี้พรั่งพรูออกมาจากปากสวยได้รูป ซึ่งลอย

อยู่เหนือกลีบปากหยักร้อนผะผ่าวของชายหนุ่ม ก่อนจะประทับลงมาช้าๆ

ละเลียดความนุ่มนวลและอ่อนโยนสลับกับการบดคลึงหนักหน่วงและผ่อนปรน

ลงเป็นดูดดื่มเนิ่นนาน จนเสียงครวญครางอย่างรัญจวนใจเล็ดลอดออกมา

จากเรียวปากคู่สวย

 

ปีก!

หนังสือเล่มหนาที่หน้าปกเขียนว่า นิทานจันทรา ตกลงข้างเตียง ส่งผล

ให้ภูวนสะดุ้งตื่นและรีบควานมือลงไปหยิบมันขึ้นมา จากนั้นก็โยนลงบน

ที่นอนข้างตัวอย่างไม่สนใจ ก่อนเอื้อมมือไปปิดสวิตช์ไฟหัวเตียงและหลับลง

อีกครั้ง

...แก้มสากของชายหนุ่มถูกลูบไล้อย่างแผ่วเบา ไล่ขึ้นไปจนถึงคิ้วเข้ม

วกกลับลงมาที่ลันจมูกโด่งสวย และอ้อยอิ่งอยู่ตรงริมฝีปากที่เผยอรับ

“อืม” เสียงครางเล็ดลอดออกมาจากปากหยักอีกครั้ง ก่อนคว้ามือ

ซนมากระซับไว้แน่นและหลับลงอย่างง่วงงุน

 

สาววัยทำงานร่างระหงในชุดลำลองสบายๆ นั่งไขว่ห้างจิบกาแฟ

หอมกรุ่นอยู่ตรงระเบียงห้องพักชั้นสี่สิบสอง วันนี้เป็นเข้าวันหยุด มนุษย์

เงินเดือนอย่างเธอจึงไม่ต้องฝ่าการจราจรอันแออัดไปทำงาน พิมราออกมานั่ง

รับแสงแดดอ่อนยามเข้าเพื่อเพิ่มวิตามินบำรุงให้ผิวสีน้ำผึ้งที่ดูสะอาดสะอ้าน

ของตนเอง

เสียงเปิดประตูดังจากห้องนอนที่ระเบียงต่อกัน จากนั้นเจ้าของห้อง

ก็เยี่ยมหน้าคมคายมาทักทายพร้อมรอยยิ้มที่เห็นจนชินตา

“สวัสดีตอนเข้าครับ คุณพิม”

หญิงสาวหันไปมองเขาตั้งแต่ศีรษะจดเท้าก่อนสะบัดหน้าพรืด ไม่รับ

ไมตรีทั้งวาจาและแววตา

“อ้าว งอนอะไรแต่เข้าเชียว คุณพิม” ภูวนร้องประท้วงอย่างแปลกใจ

ในท่าทีของสาวร่วมห้อง

พิมราตวัดสายตาและหันใบหน้าบึ้งตึงมาทางชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของ

ดวงตาสีอ่อน ผู้คอยล่งยิ้มให้ทุกวันจนชินตาอีกครั้ง ก่อนซักกลับอย่างรวดเร็ว

จนกลายเป็นกิริยาค้อนขวับ ภูวนไค้แต่ยกมือเกาศีรษะที่ผมยาวระต้นคอ

และดูยุ่งเหยิงรุงรังมากขึ้นไปอีกเมื่อตื่นมายังไม่พานพบหวี

“ถ้าไม่บอกว่าไม่พอใจผมเรื่องอะไร ผมปีนข้ามราวเหล็กนี่ไปนะ

คุณพิม” ภูวนไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มยกตัวขึ้นจากพื้นพร้อมเหวี่ยงตัวข้าม

ราวเหล็กที่กั้นแยกระเบียงกว้างออกเป็นสองส่วนทันที

“ทำบ้าๆ อีกแล้วนะ นายภู-วน” หญิงสาวขึ้นเสียงอย่างไม่สบอารมณ์

ก่อนจะเก็บถ้วยกาแฟเดินเข้าไปในห้อง เมื่อรับรู้ว่าชายหนุ่มเดินตามมาติดๆ

เธอก็ชะงักฝีเท้า และหันกลับไปตวาด

“อย่าเข้ามานะ!”

ภูวนหยุดกึก ยกมือทำท่ายอมศิโรราบเพราะรู้ดีว่าเพียงแค่ก้าวข้าม

ธรณีประตูไปก็กึงห้องนอนแล้ว

“ครับ ผมไม่เข้าก็ได้ แต่คุณต้องบอกก่อนว่างอนอะไรแต่เข้าเลย” เขา

ส่งสายตาหวานเชื่อมประกอบค่าพูด

“ไม่ได้งอน” คนปากแข็งสะบัดเสียงปฏิเสธแม้กิริยาท่าทางจะบ่งบอกชัด

เธอเลื่อนประตูกระจกเข้าชิดกัน ล็อกแน่นหนา และรูดม่านสีฉูดฉาดบาดตา

ปิดบังการมองเห็นจากภายนอกชองชายหนุ่มอีกชั้นหนึ่ง

“อ้าว! เปิดประตูมาคุยกันก่อนสิคุณ” ภูวนทั้งเคาะทั้งตะโกนอยู่หน้า

ระเบียง แต่ไม่มีทีท่าว่าหญิงสาวเจ้าชองห้องจะเปิดรับเขาแต่อย่างใด ชายหนุ่ม

ผ่อนลมหายใจยาวออกจากปากและจมูกโด่ง ก่อนหมุนกลับไปยังห้องชองตน

ด้วยวิธีเดิม

ห้องนอนขนาดพอดียังไม่ได้จัดเก็บ ผ้าห่มยังไม่ได้พับ ผ้าปูที่'นอน

รุ่ยร่ายยับย่นดุจผ่านศึกสงครามมามากกว่าการนอนหลับธรรมดา ภูวน

ดึงผ้าห่มหมายจะพับเก็บให้เรียบร้อย สายตาพลันสะดุดเข้ากับหนังสือเล่ม

หนาปกด่างด่าบ่งบอกถึงความเก่าคร่ำคร่า หนังสือเล่มที่เขาได้มาจากลัง

หนังสือเก่าๆ ในห้องเก็บชองบ้านเพื่อนสนิทซึ่งเขาอ่านค้างไร้เมื่อคืน ชายหนุ่ม

ล้มเลิกความตั้งใจที่จะพับผ้าห่มเปลี่ยนเป็นทั้งตัวลงกึ่งนั่งกึ่งนอน หลังพิง

หัวเตียงและหยิบหนังสือเล่มนั้นมาเปิดอ่านอีกครั้ง

...ดวงตาสีอ่อนหวี่ปรือลงรอรับสัมผัสแผ่วบนเปลือกตาบาง ก่อนความ

รู้สึกถึงรสสัมผัสนั้นจะเลื่อนลงมายังปลายจมูกโด่ง หยุดนิ่งที่ริมผี!ปากหยัก

ได้รูป และประทับนิ่งนานขณะที่ปลายนิ้วไล่ระไปทั่วสรรพางค์กายชายหนุ่ม

ภายใต้อาภรณ์เบาบาง จนเจ้าตัวล่งเสียงครางอย่างพึงพอใจ

กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!

ภูวนสะดุ้งสุดตัวเพราะเสียงแผดร้องของโทรศัพท์มือถือซึ่งวางอยู่

บนพื้นข้างเตียง เขาสะบัดศีรษะไล่ความง่วงงุนที่เผลอหลับไปอีกครั้ง และ

เอื้อมมือลงไปหยิบมันขึ้นมากดรับ

“ฮัลโหล ภูวนครับ”

“แกอยู่ที่ไหนวะ ฉันมาคอยเป็นชั่วโมงแล้ว วันอาทิตย์แบบนี้รถ

ไม่น่าติด อีกนานไหมกว่าแกจะมาถึง ฉันหิวจนไล้จะกลืนกันเองแล้วโว้ย”

เสียงปลายสายที่ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายออกตัวหรือตอบโต้ดังขึ้นกระทั่ง

จบประโยคที่ยืดยาว

ภูวนเริ่มสับสนงุนงง เขาไปนัดกับสิลา เพื่อนสนิทตั้งแต่เมื่อไหร่

และนัดกันที่ไหน ทำไมมันไม่อยู่ในสมองของเขาเลย ภูวนลำดับเหตุการณ์

อย่างครุ่นคิด แล้วปลายสายก็โวยวายขึ้นอีกรอบ

“ตกลงแกอยู่ที่ไหนวะ”

“คอนโดฯ”

“ไอ้ภู-วน จะบ้าเหรอ แกนัดฉันกินข้าวเที่ยง แล้วนี่บ่ายสองแกยังอยู่ที่

คอนโดฯ อีกเหรอ แกจะกินวันนี้หรืออาทิตย์หน้าวะ” เสียงกระฟัดกระเฟียด

ของหนุ่มปลายสายพรั่งพรูออกมา

“อาทิตย์หน้าก็ดี แคนนะฉันง่วง” ภูวนตัดสายพร้อมยกมือกุมขมับ

หลับตา ชายหนุ่มยังไม่หายงัวเงียและอ่อนเพลียกับกิจกรรมรัญจวนใจ

ในความฝัน ว่าแต่ฝันอะไรทำไมถึงเหมือนจริงนัก ทั้งสุขสม ซาบซ่าน และ

หลั่งริน ชายหนุ่มจับเป้ากางเกงของตนเอง รับรู้ถึงความเปียกขึ้น ก่อน

ตัดสินใจลุกไปเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกายและขับไล่ความง่วง

ใต้สายน้ำฝักบัวรูปทรงทันสมัยสมฐานะ สถาปนิกหนุ่มอนาคตไกล

ที่ตอนนี้มีชื่อเสียงโด่งดังพอๆ กับสถาปนิกแถวหน้าซึ่งรับงานออกแบบ

โครงการใหญ่ของรัฐบาลและภาคเอกชนยืนหลับตานิ่ง ปล่อยให้สายนํ้าขับไล่

ความง่วงงุนมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว นับว่านานกว่าปกติ และก่อนที่ใจของ

ชายหนุ่มจะล่องลอยไปไกลกว่านี้ ใบหน้าสวยเก๋ ทรงผมสั้นกุดรับกับใบหน้า

รูปไข่ชวนมองของเพื่อนร่วมห้องสาวสวยในคอนโดมิเนียมหรูกลางเมือง

ก็ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า

“อา...งอนเรื่องอะไรหว่า” ภูวนเอื้อมมือใหญ่ไปปิดฝักบัวพร้อมคว้า

ผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดมาพันรอบเอว จากนั้นก็ก้าวออกจากห้องน้ำ

เกือบบ่ายสามโมง ภูวนปรากฏกายในห้องโถงกว้างซึ่งจัดแบ่งเป็นห้อง

รับแขก นิ่งเล่น และทำงาน ชายหนุ่มมองเลยไปยังพื้นที่น้อยๆ สำหรับใช้

เป็นครัว เมื่อไม่พบร่างแบบบางของเพื่อนสาวร่วมห้อง เขาจึงเดินไปหยุดหน้า

ประตูไม้สลักลวดลาย ก่อนยกมือทำทำจะเคาะ บานประตูก็เปิดอ้าออก

เจ้าของห้องเยี่ยมหน้าออกมาและผลุบเช้าไปทันทีที่สบตากับเขา แต่ภูวนรีบใช้

ท่อนแขนและตัวยันประตูไวไม่ยอมให้เธอปิดมัน

“เดี๋ยว! คุณพิม”

“ออกไป นายภู-วน” หญิงสาวดันประตูไว้สุดแรงเช่นกันเพื่อไม่ให้เขา

เช้ามาในห้องนอนของเธอได้

ภูวนเป็นเจ้าของคอนโดฯ หรูแห่งนี้ ส่วนพิมราแค¹จับพลัดจับผลูมา

อยู่ร่วมห้องกับเขาเพราะเพื่อนสนิทหาที่อยู่ให้ไม่ทัน หลังจากเธอกลับจากเมือง

นอกแบบกะทันหันเมื่อเลิกรากับแฟน...หนุ่มที่วาดหวังจะไปเรียนต่อและสร้าง

อนาคตด้วยกันที่โน่นพอความสัมพันธ์สิ้นสุดลงพิมราก็ตัดสินใจกลับเมืองไทย

แต่ไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิด เธอจึงต้องหาที่พักและหางานทำในกรุงเทพฯ

เพื่อนสนิทของเธอซึ่งเป็นเพื่อนของภูวนเสนอให้เธอพักที่นี่ไปก่อนจนกว่า

จะหาที่อยู่ใหม่ได้ นับจากนั้นเป็นต้นมาเธอก็อาศัยอยู่ในคอนโดฯ แห่งนี้

มาเกือบสองปีแล้ว อีกทั้งยังไม่มีทีทำว่าจะหาที่อยู่ใหม่หรือย้ายออกไป ซึ่งหนุ่ม

เจ้าของห้องก็ยินดีให้เป็นเข่นนั้น

“คุยกันก่อน”

“ไม่!” พิมราปฏิเสธพร้อมออกแรงดัน จนในที่สุดทั้งเขาและเธอก็ล้ม

กลิ้งลงไปบนพื้นเมื่อประตูเปิดออกตามพละกำลังที่มีมากกว่าของชายหนุ่ม

โครม!

“เจ็บไหม! คุณ” ภูวนรีบลุกไปประคองพิมรา

“บ้าที่สุด ออกไปนะ!” พอทรงตัวได้เธอก็ผลักไสเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้

ภูวนไม่ยอมให้เธอแผลงฤทธิ้ ชายหนุ่มด้นร่างบางไปชิดผนัง สองมือยกขึ้น

ยันผนังกักตัวเธอไว้ระหว่างท่อนแขน ตาสีน้ำตาลอ่อน'ของเขาตรึงดวงตาสีเข้ม

เอาเรื่องของเธอไว้อย่างไม่ลดละ ครั้นพิมราจะขยับท่อนขา เขาก็ก้าวด้น

ตัวเธอจนชิดมิอาจเบี่ยงหลบได้

ใบหน้าหญิงสาวแดงกํ่าขึ้นเล็กน้อยเมื่อเขาอยู่ใกล้จนลมหายใจกระทบ

ใบหน้า ถึงเธอจะมองเมินไม่สบตา แต่หัวใจกลับเต้นผิดจังหวะอย่างช่วย

ไม่ได้ ใช่ว่าพิมราจะเป็นสาวพรหมจรรย์ที่ไม่เคยใกล้ชิดชายหนุ่ม เธอเคย

มีแฟนและใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในช่วงสั้นๆ แม้เรื่องเซ็กซ์ซึ่งเธอเห็นเป็นศิลปะ

อันงดงามที่มนุษย์ทุกผู้ทุกนามล้วนมีพรสวรรค์และแสวงหาจะขาดหายไป

ตั้งแต่เลิกรากับแฟนหนุ่ม และเธอก็ไม่ใช่หญิงสำส่อนใจง่ายที่จะไขว่คว้าใคร

ก็ได้มาบำเรอความสุขยามถวิลหารสสัมผัสเหล่านั้น แต่กับภูวน ยามอยู่แนบ

ชิดกัน กายหญิงสาวกสับร้อนรุ่มวูบวาบหวามไหวอย่างไม่อาจหักห้าม

“ตกลงคุณงอนผมเรื่องอะไรแน่” เสียงกระซิบนั้นแหบพร่า ชายหนุ่ม

อดไม่ได้ที่จะใช้ข้อนิ้วไล้พวงแก้มเรื่อสีที่เมินหนี

“คุณผิดสัญญา” พิมราเอ่ยออกมาในที่สุด ทั้งที่พยายามสะกดเสียง

ไม่ให้สั่นตามอารมณ์ มีอที่เป็นอิสระดันชายหนุ่มออกห่าง ซึ่งภูวนก็ยินยอม

แต่โดยดี

“ผิดสัญญาตรงไหน” เขายอมปล่อยเธอเป็นอิสระก็จริง แต่สายตา

ยังจ้องแทบไม่กะพริบ ยังแคลงใจในคำกล่าวหาของหญิงสาว

พิมราส่งค้อนให้เขาก่อนไขข้อช้องใจให้ชายหนุ่ม “คุณเคยบอกว่า

จะไม่พาผู้หญิงคนไหนมานอน ถ้าฉันยังอยู่ที่นี่ แล้วเมื่อคืน...”

“ผมพาผู้หญิงมานอน!” เสียงเขาแทบจะเป็นตะโกนเมื่อได้ฟังคำกล่าวหา

ของหญิงสาว ก่อนส่ายหน้าดิกและปฏิเสธลั่น

“ผมไม่เคยประพฤติแบบนั้นนะ คุณเอาอะไรมาพูด”

“ฉันได้ยินกับหูเลยนะ คุณ...เอ่อ...นั่นแหละ เสียงดัง ไม่คิดจะเกรงใจ

บ้างหรือไง” พิมรากระดากเกินกว่าจะพูดว่าเขาครางเสียงกระเล่าอย่างรัญจวนใจ

จนเธอได้ยิน

“หูฝาด หูฝาดแน่ๆ คุณพิม ผมไม่ได้พาผู้หญิงที่ไหนมานอนจริงๆ

ผมลูกผู้ชาย พูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว ล้าผม...เอ่อ...อยากทำอย่างว่า ผม

หาเอาข้างนอกได้ ไม่เอามาให้คุณรำคาญหูเล่นหรอกน่า” สีหน้าทำทางของเขา

ดูจริงจังพร้อมกับคว้าข้อมือหญิงสาวให้เดินตาม

“ไม่เชื่อไปดูที่ห้องผม”

พิมราขัดขืนด้วยการสะบัดมือออก แต่ภูวนกลับบีบรัดแน่นขึ้น ไม่ยอม

อ่อนข้อให้แม้เธอจะร้องค้าน

“ไม่ไป ถึงคุณพาผู้หญิงมา เธอก็คงไปแล้ว พาฉันไปดูตอนนี้จะพบ

ใครเล่า”

“แสดงว่าคุณไม่เชื่อ อย่างนี้ยิ่งต้องไปดู คุณก็เห็นว่าผมเพิ่งออกมาจาก

ห้อง ใครจะหนีไปไหนทัน มานี่เลย” ภูวนยังฉุดและโอบไหล่บังคับกลายๆ

ให้พิมราตามเขามา เมื่อเธอขัดขืนมากขึ้นเขาก็ล้มลงรวบร่างบางขึ้นบ่าเสียดื้อๆ

“บ้าจริง ปล่อยนะ นายภู-วน” พิมราทั้งดิ้นทั้งทุบ หวังให้พ้นจากบ่าเขา

ภูวน...หรือสมญานามที่เพื่อนสนิทรวมไปถึงพิมรามักจะเรียกคือภู-วน

รวมไปถึงพิมรา เวลาที่เธอไม่สบอารมณ์ก็จะเรียกเขาเช่นนี้เหมือนกัน...ยัง

ไม่ยอมปล่อย เขาพาร่างบางบนบ่าที่เบาดุจเด็กน้อยไปห้องนอนของตนซึ่งอยู่ ติดกัน

“ไม่ปล่อย” เขาบอกเสียงเข้ม

ห้องนอนขนาดกลางของชายหนุ่มเปิดกว้างออก ร่างที่อยู่บนบ่าถูกโยน

                              (ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)