เส้นทางรักป่าลึก (อัยย์)

ตั้งแต่แยกจากทางลาดยางอันเรียบรื่นของทางหลวงจังหวัดเข้าสู่

ถนนดินสายนั้น ยังไม่ปรากฏความยุ่งยากอย่างที่ใครๆ บอกกันแม้แต่

น้อย พิกอัปสองตอนกระบะติดหลังคาผ้าใบนำพาทีมถ่ายหนังสั้นของ เจน

ซาซากิ ที่มีอยู่สี่คนแล่นเลาะไปตามเนินเขาบ้าง ริมห้วยบ้าง หากจะขึ้นเนิน

ก็เป็นเพียงเนินเล็กๆ แล้วรถก็แล่นฉิวต่อไปเพื่อให้ทุกคนได้มองทิวทัศน์

ที่สวยงามสองข้างทาง รวมทั้งมองสภาพหมู่บ้านรายทางสองสามหมู่บ้าน

อย่างเพลิดเพลิน

“ไหน ใครนะที่บอกว่าทางลำบาก นี่มาตั้งนานแล้ว ยังสบายยังกะ

นั่งเครื่อง”

คนพูดเป็นหนุ่มตากล้องหุ่นยักษ์ ได้รับสิทธิพิเศษนั่งเบาะหน้า

เพราะตัวใหญ่ เขามีหนวดเคราหร็อมแหร็มอำพรางใบหน้าจริงที่ดูขาวใส

อ่อนเยาว์ การแต่งตัวออกแนวรุ่มร่ามแบบเดียวกับพวกศิลปินฮิปฮอป

ร่างใหญ่ทั่วๆ ไป

ทุกคนเรียกเขาว่า ‘ช้าง’ ตามลักษณะที่ปรากฏ

ใช่ น้องแพทอุตส่าห์เตรียมใจมาเลยนะ” นางเอกหนังสั้น เด็กสาว

ข้างบ้านที่เจนอุตส่าห์ไปขออนุญาตพ่อแม่ของเธอมาทำงานนี้ด้วยความ

ลำบากพูดขึ้นบ้าง “เตรียมยาลมยาหม่องมาครบ เตรียมถุงใส่อ้วกมาด้วย

สงสัยจะไม่ต้องใช้”

“อีกสี่ห้าโลก็จะถึงหมู่บ้านแล้ว น่าจะรอดนะ หรือคุณเจนว่าไงครับ”

คนถามคือ ออดี้ หนุ่มหน้าตาเกลี้ยงเกลาฉบับหนุ่มเกาหลี ท่าทาง

ดูหล่อสำอาง วัย ๒๙ ซึ่งมากกว่าเจนสามปี เขาเป็นทั้งหุ้นส่วนและฝ่ายผลิต

ของบริษัทโปรดักชันเฮาส์เล็กๆ แห่งหนึ่ง รู้จักกับหญิงสาวตอนเรียน

ปริญญาโทสาขาวิชาภาพยนตร์ด้วยกัน ออดี้ หรือในชื่อจริงว่า ‘อรรถชัย’

อาสามาเป็นผู้ช่วยผู้กำกับให้เจน เพราะสนใจจะสำรวจน้ำตกพันเมตร

ที่น่าทึ่งนี้รวมถึงเหตุผลทางใจ

“น่าจะ...โอ๊ย!”

หัวหน้าทีมพูดไม่ทันขาดคำรถก็ตกหล่มอย่างแรง ทำให้คนพูดรวมถึง

คนอื่นๆ ที่นั่งเมาท์กันแบบเพลินๆ เสียหลักไปตามๆ กัน และเมื่อคนขับ

เร่งเครื่องพามันขึ้นมาได้ สถานการณ์นับแต่นี้ก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

ในที่สุดคำบอกเล่าก็จริงอย่างไม่มีอะไรพลิกโผ ถนนที่ไร้วี่แววโหด

ได้ฉายแววอำมหิตออกมาให้เห็นในสี่กิโลหลังนี้เอง ทีมถ่ายหนังสี่คนต้องนั่ง

หัวสั่นหัวคลอน ลุ้นกับทางที่บีบแคบและชันจนหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะ

ด้านหลังคือหุบเหวที่หากพลาดเพียงนิดเดียวรถทั้งคันมีหวังร่วงลงไป ถึง

ตอนนี้คนในทีมได้ยินเสียงนางเอกหนังอ้วกแตกเข้าให้แล้ว ทำให้เจนต้อง

คอยลูบหน้าลูบหลังให้ทั้งๆ ที่เธอก็รู้สึกย่ำแย่ไม่แพ้กัน

วันนี้เจนแต่งตัวง่ายๆ กว่าทุกครั้งด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนขาสั้น

ตัวหนา ผมยาวตรงถูกรวบเป็นมวยสูง ปล่อยให้ลูกผมหลุดลุ่ยแบบตั้งใจ

หลายปอย ดวงตาสีน้ำตาลถูกปิดด้วยแว่นกันแดดสีชาที่เป็นแว่นสายตา

ไปในตัว

พ้นจากทางแคบถึงช่วงต้องข้ามลำห้วยและด้วยเหตุที่ช่วงก่อนหน้า

มีฝนตกหนักติดกันสองสามวันทำให้น้ำท่วมเกินครึ่งล้อรถ แม้คนขับจะ

ชำนาญเส้นทาง แต่พารถขึ้นจากน้ำลึกๆ ก็ไม่ง่าย จังหวะที่คนขับฉุดรถขึ้น

จากลำห้วยทำให้รถไถลเป๋ออกข้างทาง ทั้งหมดต้องลงจากรถส่วนคนขับ

ต้องใช้วินซ์ดึงกับต้นไม้อยู่พักใหญ่

“กรรม! นี่มันหนักกว่าที่คิดนะเนี่ย” เมื่อขึ้นรถกันมาได้อีกครั้ง ช้าง

ก็พูดเสียงหอบกับเจน เหงื่อเขาไหลท่วมตัว “ผมคงได้ผอมสมใจแน่ฮะ

พี่เจน”

“คุ้มมั้ยล่ะช้าง ยังไม่ทันทำอะไร พี่ว่าเธอลดไปแล้วครึ่งโล”

“ไม่รู้น้ำหนักลด หรือไส้หลุดกันแน่สิฮะ” ช้างพูดเสียงอ่อยๆ เอามือ

ตบพุงหนาๆ ของตัวเอง

“เห็นตะกี้นายบอกว่าสบายเหมือนนั่งเครื่อง”

ออดี้พูดขึ้นบ้าง ช้างเป็นรุ่นน้องเขาหลายปี เขาเห็นเจนหอบหิ้วหนุ่ม

ตากล้องร่างยักษ์ไปไหนมาไหนด้วยเสมอ เรียกว่าเป็นตากล้องคู่บุญของ

เจนก็ไม่ผิด เขาเองเคยพูดคุยกับช้างอยู่บ้าง แต่ไม่ถึงขั้นที่เรียกว่าสนิทสนม

“เครื่องตอนเจอหลุมอากาศไงฮะพี่ออดี้ หรือไม่ก็ตอนเจอพวก

ก่อการร้ายพาไปชนตึก” ช้างว่าพลางเอาผ้าเช็ดเหงื่อ เขาถามคนขับซึ่งเป็น คนในพื้นที่ที่ทีมถ่ายหนังเหมามาทั้งรถทั้งคน “อีกไกลมั้ยพี่”

“ไม่ไกลครับ”

“ไอ้ไม่ไกลของพี่นี่ขอซื้อได้มั้ย เห็นไม่ไกลๆ มาตั้งแต่ห้ากิโลแรก

แล้ว”

คนขับหัวเราะหึๆ “ไม่ไกลจริงๆ ครับ เดี๋ยวไต่สันเขาอีกสองลูกก็ถึง

แล้ว แต่...”

“แต่อะไรพี่”

“แต่มันไต่ยากนิดนึง”

“ไอ้นิดนึงของพี่นี่มันแปลว่ามากใช่มั้ย” ช้างต่อปากต่อคำ ทำเอา

คนขับหัวเราะก้ากใหญ่ บรรยากาศดูเหมือนจะดีขึ้นจนกระทั่งรถไปถึง

สันเขาลูกที่สอง หุบเหวอีกฟากทางลึกจนมองไม่เห็นก้นเหว คนในรถต่าง

นั่งลุ้นระทึกเมื่อล้อรถตะกุยตะกายเป๋ซ้ายเป๋ขวาเกือบตกขอบทาง

อ้วก!

แพทอาเจียนกองโตใส่รถเพราะถุงที่เตรียมมาใช้ไปหมดแล้ว เล่น

เอาทุกคนหลบหลีกกันแทบไม่ทัน

“ไม่เป็นไรครับ” คนขับว่า “เดี๋ยวผมค่อยจัดการเอง”

“ขอโทษด้วยนะคะพี่ ขับรถให้แล้วยังจะต้องมาเช็ดอ้วกอีก”

เจนเองก็ควานหายาแก้วิงเวียนพร้อมทั้งยื่นขวดน้ำเปล่าให้เด็กสาว

รู้สึกเครียดกับภาวะที่ต้องเผชิญ เธอเคยไปถ่ายหนังมาหลายที่แต่ยังไม่เคย

เจอเส้นทางที่หฤโหดขนาดนี้ นี่เพียงแค่เส้นทางเข้าหมู่บ้านเท่านั้นยังลำบาก

ถึงเพียงนี้ ไม่อยากคิดว่าในป่าลึกที่จะไปยังน้ำตก จะต้องเผชิญกับ

อุปสรรคยากเย็นสักเพียงใด

แต่เธอตัดสินใจแล้ว เมื่อเดินหน้า คนอย่างเธอไม่เคยถอยหลัง

แม้สักก้าว

“ผมว่าพวกคุณน่าจะล้มเลิกเรื่องที่จะเดินทางไปน้ำตกพันเมตร

นะครับ” คนขับพูดเมื่อรถเข้าเส้นทางที่ไม่อันตราย

“ทำไมล่ะพี่ หรือพี่คิดว่ามันไม่มีจริง” ช้างถาม

“มีน่ะมี แต่ไม่เห็นมีใครเคยไปได้ พรานเก่งๆ หลายคนก็ไปไม่ถึง

แล้วพวกคุณคนกรุงเทพฯ...” เขาละคำว่า “ท่าทางสำอาง” เอาไว้ “...ไม่คุ้น

กับป่า จะไปกันได้หรือครับ”

“เราไม่ได้ไปกันเองนี่คะ” เจนบอกคนขับ “เราจะไปกับทีมชาวบ้าน

ที่เขาจะไปสำรวจกัน ก่อนมานี่ฉันก็ติดตามเรื่องนี้อยู่”

คนฟังพยักหน้าหงึกๆ บิดปากยิ้มนิดๆ

“อ๋อ ทีมต้านเขื่อนของคุณกล้า”

“นั่นแหละ แต่ฉันยังไม่ได้พบหรือพูดคุยกับเขานะ พี่รู้จักเขาดีไหม

คุณคล้าหรือกล้าอะไรนี่”

                ถามไปแล้วก็อดนึกฉุนคนชื่อนี้ไม่ได้ ที่จริงเธอเคยส่งอีเมลไปขอ

ร่วมทีมกับเขามาก่อนแล้ว บอกเหตุผลไป เขาก็ตอบกลับมาสั้นๆ แบ่งรับ

แบ่งสู้ แต่เจนจับความนัยได้ว่าเขาไม่อยากให้คนนอกร่วมทางไปด้วย จน

เธอส่งเมลไปอ้อนวอนฉบับที่สองนั่นแหละ เขาถึงตอบกลับมาว่า “ก็ลองมา

คุยกันดูก่อน” เธอจึงถือเอาประโยคนั้นเป็นประโยคตอบรับ

เจนเชื่อว่าเมื่อทีมของเธอไปถึง อย่างไรเสียเขาก็ต้องยินยอมให้ร่วม

ทางไปด้วย และหากไม่ยอม เธอกับคณะก็จะติดตามไปแบบไม่ต้องร่วม

ทีม เพราะป่าในประเทศนี้มันเป็นของเขาเสียเมื่อไร ใครๆ ก็มีสิทธิ์ที่จะ

เดินป่าได้ทั้งนั้นมิใช่หรือ

“รู้จักครับ กล้าเขาเป็นประธานป่าชุมชน เป็นพวกอนุรักษ์อะไรแบบนี้

แหละครับ ผมไม่สนิทเท่าไหร่ อยู่คนละหมู่บ้านกัน ตอนนี้ไอ้ที่เขาทำอยู่

ทางหมู่บ้านผมไม่ค่อยเห็นด้วยหรอกครับ”

“อ้าว ทำไมล่ะ เขาไม่อยากให้สร้างเขื่อนก็ดีแล้วนี่ เอ๊ะ หรือยังไง

กัน”

“มันก็ทั้งดีและไม่ดีแหละครับ” คนขับหัวเราะฝืดๆ “แต่ที่ที่ผมอยู่

มันอยู่เหนือเขื่อน ถ้าสร้างเขื่อนมันก็ดีกับเรามากกว่า”

พูดแล้วคนขับก็เงียบ หันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ทุกคนในรถต่าง

ก็นั่งกันอย่างกะปลกกะเปลี้ยและเมื่อถึงทางอันตรายก็กลับมานั่งตัวแข็ง

เกร็ง สลับกันไปแบบนี้ตลอดทาง จนกระทั่งใกล้ค่ำรถก็หลุดพ้นสันเนิน

สุดวิบากไปได้ และเมื่อรถเคลื่อนลงแนวหุบเบื้องล่างไปไม่ไกลมากนัก ก็

เข้าเขตหมู่บ้านห้วยลึก หมู่บ้านที่เจนและทีมจะใช้มันเป็นประตูไปสู่น้ำตก

พันเมตร

 

หน้าตาหมู่บ้านยามพลบค่ำยังเห็นไม่ถนัดนัก เธอรู้แต่ว่าแม้มันจะมา

ยาก แต่มันก็ไม่ใช่หมู่บ้านกันดารอะไร ตรงกันข้าม ห้วยลึกกลับเป็น

หมู่บ้านพัฒนาเพราะชุมชนเข้มแข็ง น้ำไฟก็มีพร้อม ชาวบ้านดูทีวีดาวเทียม

กันทุกหลังคาเรือน มีโทรศัพท์สาธารณะผ่านดาวเทียมใช้ แต่โทรศัพท์

เคลื่อนที่ระบบเซลลูลาร์นั้นอย่าหวัง ไม่ว่าเครื่องจะมีราคาหลักพันจนถึง

หลักหมื่นหรือหลายหมื่น ก็เป็นสากกะเบือเหมือนกันทุกราคา

คนทำงานอย่าง เจน ซาซากิ ไม่เคยหวังน้ำบ่อหน้า ทุกอย่างที่เธอทำ

ต้องมีการเตรียมพร้อม กระทั่งที่พักในคืนนี้ เธอก็ได้ติดต่อผู้ใหญ่บ้าน

มาก่อนแล้ว และหวังว่าที่พักโฮมสเตย์ที่ทางผู้ใหญ่บอกว่าได้เตรียมไว้ให้

นั้นคงสุขสบายพอสำหรับทีมถ่ายหนังสั้นที่ชักชวนกันมาได้เพียงแค่สี่ชีวิต

เธอวางแผน คิดทุกอย่างไว้พร้อม ยกเว้นประธานคนที่ชื่อกล้า ที่

เธอจะขอร่วมทีมไปด้วย หญิงสาวยังไม่แน่ใจเต็มร้อยนัก ได้แต่หวังว่าเขา

คงไม่ปฏิเสธทีมเธอ เพราะเธอไม่ได้ไปยุ่มย่ามอะไรกับเขา เพียงแค่ขอ

ติดสอยห้อยตามเพื่อไปถ่ายหนังเท่านั้น

นายคนนี้ดูจากที่คุยในเว็บไซต์วันก่อนก็รู้ว่าเป็นคนมีการศึกษา ดูท่า

จะพูดจากันง่ายกว่าชาวบ้านทั่วๆ ไป

“พรุ่งนี้คงรู้เรื่อง”

เจนคิด ขณะที่รถแล่นเข้าสู่ที่พักซึ่งเป็นโฮมสเตย์หลังน้อย

         

๒

อากาศที่ค่อนข้างเย็นยามเช้าตรู่ ณ หมู่บ้านห้วยลึก ทำให้คนที่มี

โรคภูมิแพ้ประจำตัวอย่างเจนจามถี่ๆ หลายครั้ง แม้เมื่อวานจะเดินทาง

เหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลียมาทั้งวัน แต่เมื่อหัวถึงหมอนแทนที่จะได้หลับ

เป็นตายเหมือนเด็กสาวที่นอนอยู่ข้างๆ เธอกลับตาค้างด้วยสมองครุ่นคิด

เรื่องต่างๆ นานา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ตัดสินใจลาออกจากงานปุบปับ หรือ

เรื่องอนาคตที่ยังมาไม่ถึง

“นี่เราคิดถูกหรือเปล่านะ ไปหาน้ำตกพันเมตร บ้าชะมัด มันจะมี

จริงหรือเปล่ายังไม่รู้ แล้วถ้ามันไม่มีจริง ไม่เสียเวลาไปเปล่าๆ หรอกเหรอ

อีกอย่างถ้าป่าผืนนี้มันมีอันตรายอย่างที่เขาว่ากัน ฉันก็ไม่ควรจะพาคนอื่น

มาเสี่ยงด้วย เกิดมีใครเป็นอะไรไปล่ะ?”

ลุกขึ้นนั่งแล้วก็หันกลับไปมองนางเอกหนังสั้นของเธออีกที เธอไม่น่า

ชวนน้องแพทมาเลย เมื่อวานขนาดนั่งรถยังเมารถจนอ้วกหมดพุง แล้วจะ

ไปเดินป่าไหวหรือ น่าสงสารเด็กที่เคยอยู่สุขสบายจะต้องมาตรากตรำ

กับเธอ หนังเรื่องนี้ต้องมีนางเอกเป็นตัวเดินเรื่องเสียด้วย ในบทเขียนให้

 

                       (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)