บ่วงนิมิตใจ (วิวา)

     บางครั้ง…ความรักของ ‘คนที่จาก’

               ก็สัมผัสได้มากกว่าความรักของ ‘คนที่อยู่’

 

รถเบนซ์สีดำป้ายทะเบียนเลขตองจอดเทียบหน้าบ้านสองชั้น

หลังหนึ่งย่านบางพลี หญิงสาวค่อยๆ ก้าวลงจากรถ ขณะในหัวยังครุ่นคิด

ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงแรม จู่ๆ นักข่าวก็มารุมถามแม่ของเธอ ทั้งที่แม่และ

เธอไม่เคยอยากเป็นข่าวเลย

“เป็นอะไรไปอีกล่ะลูกแม่”

“พี่แพรวเขาจะโกรธเราหรือเปล่า”

วิมาลัยส่ายหัวเบาๆ แล้วไขกุญแจประตู พอรถรับส่งจากบ้านรัตน-

ทรัพย์ไพศาลแล่นจากไป คนเป็นแม่จึงหันมาตอบลูก

“มันเป็นความต้องการของพ่อเขานี่นา ลูกอย่าคิดมากเลย หนูแพรว

น่ะแกโตแล้ว คงไม่รังเกียจเราหรอกลูก”

“พลอยก็ขอให้เป็นแบบนั้น แต่ว่าทำไมนักข่าวถึงรู้เรื่องของพลอย

ล่ะจ๊ะแม่”

วิมาลัยไม่ทันได้ผลักประตูรั้วเหล็กก็ชะงักนิ่ง หันมายิ้มให้ลูกสาว

ผู้ใสซื่อ

“สงสัยพ่อจักรเขาอยากเปิดตัวลูกสักทีละมั้ง”

พลอยตาลอบถอนหายใจเบาๆ พ่อจักร หรือธรรมจักร รัตนทรัพย์-

ไพศาล เศรษฐีอันดับต้นของเมืองไทย เจ้าของกิจการห้างสรรพสินค้าดัง

ใจกลางกรุง ผู้ชายใจดีที่มักมาเยี่ยมแม่บ่อยครั้ง ทั้งยังดำรงสถานะพ่อของ

เธอด้วย แต่ว่าแม่ของเธอไม่ใช่ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเหมือนแม่ของ

แพรวเพชร พลอยตาไม่เคยนึกน้อยเนื้อต่ำใจที่เกิดมาเป็นลูกของแม่วิมาลัย

เลย เพราะแม่เลี้ยงเธอมาด้วยความรักความอบอุ่น พ่อจักรก็จุนเจือเงินทอง

ให้บ้าง เพียงแต่ไม่บอกให้แพรวเพชรรู้เท่านั้น จนกระทั่งวันนี้คือวันที่

พ่อจักรต้องการเปิดตัวลูกสาวอีกคนให้สังคมได้รับรู้ เพื่อให้พวกเขาแม่ลูก

ได้มีสิทธิ์ที่จะเป็นรัตนทรัพย์ไพศาล

“พวกนักข่าวจะตามพลอยไปถึงมหาวิทยาลัยไหมคะแม่”

“ไม่หรอกลูก เขาต้องเคารพสิทธิส่วนบุคคลเราสิ เข้าบ้านเถอะ”

วิมาลัยล็อกรั้วจากด้านใน ก่อนหันมาจับไหล่พลอยตาแล้วอมยิ้ม

“น่าเสียดาย วันนี้ลูกไม่ได้แต่งตัวสวยๆ เหมือนคนอื่นเขา”

พลอยตาส่ายหน้า

“ไม่เอาหรอกค่ะแม่ หนูไม่อยากสวยหรอก”

“ไม่ได้จ้า แม่สวยลูกสาวก็ต้องสวยสิ”

ลูกสาวหน้าแดงเรื่อเพราะเขิน

“ไม่เอาไม่คุยเรื่องนี้แล้ว ตอนนี้พลอยหิวจังเลย”

“งั้นเดี๋ยวแม่ทำข้าวต้มให้ทาน”

พลอยตากอดแขนแม่แล้วแนบแก้มกับไหล่ท่าน

“ดีใจจริงเล้ย”

“พลอย…แม่มีข่าวดีจะบอก”

“ข่าวดีอะไรคะ” พลอยตาผละจากแขนของแม่ คิ้วสวยขมวดอย่าง

สงสัย ขณะที่คนจะแจ้งข่าวดีเธอกลับยิ้มกริ่ม

“พ่อจักรจะมารับเราไปอยู่ด้วย”

หญิงสาวทำตาโตอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง

“จริงหรือจ๊ะแม่”

“ก็ใช่น่ะสิ”

แต่พลอยตาก็เม้มปาก ถอนหายใจหนักหน่วง

“พวกคนอื่นเขาจะว่าแม่ได้นะจ๊ะ พวกคุณหญิงที่นั่งข้างเราก็ทำหน้า

ไม่ชอบพลอยเลย พลอยกลัวเราจะไม่มีที่ยืนในสังคมแบบนั้น”

วิมาลัยยิ้มกว้าง

“ไม่ต้องกลัวหรอกลูก แม่ไม่แคร์ใครหรอก ขอให้เราพ่อแม่ลูกได้อยู่

ด้วยกันก็พอ”

“แล้วพี่แพรวล่ะแม่”

“พ่อเขาจะคุยให้แน่นอน พลอยไม่ต้องห่วงหรอก”

“หนูเกรงใจพี่เขา”

“เอาเป็นว่าจะไม่เกิดปัญหาแน่นอน เข้าบ้านเถอะจ้ะ แม่จะได้ทำ

ข้าวต้มให้หนูกิน เดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเสียหรอก”

หลังจากเข้าบ้านวิมาลัยก็จัดแจงทำข้าวต้มร้อนๆ ให้ลูกสาวกิน แล้ว

ขอตัวขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอนั่งลงบนเก้าอี้หน้ากระจกก่อนจะถอนหายใจ

ยาวเมื่อนึกถึงคำพูดของธรรมจักร

‘ผมอยากให้หนูพลอยไปแสดงความยินดีกับแพรวเพชรสักหน่อย’

‘อะไรนะคะ’ เธอตกใจจนแทบพูดไม่ออก ‘เกรงว่าหนูแพรวแกจะรับไม่ได้’

‘เชื่อผม เดี๋ยวผมเคลียร์เอง ผมอยากให้เราสองคนกับหนูพลอยได้

เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเสียที’

วิมาลัยตัดสินใจอยู่นานกว่าจะยอมรับปาก เพราะคิดว่าถึงเวลาที่

เหมาะสม และเพื่ออนาคตของพลอยตา เธอจึงยอมรับคำขอร้องของสามี

วิมาลัยกลับสู่ความจริงตรงหน้า เธอค่อยๆ ถอดสร้อยมุกใส่ไว้ใน

กล่องกำมะหยี่ ปลดผมที่รวบเกล้าไว้ให้ยาวสยาย แม้อายุสี่สิบแล้ว แต่ด้วย

โครงหน้าที่ยังเรียวสวย ถึงจะเช็ดเครื่องสำอางออกและเผยให้เห็นริ้วรอย

แห่งวัยบ้าง ก็ยังดูสาวกว่าวัยอยู่หลายปีเมื่อเทียบกับเพื่อนสาววัยเดียวกัน

หลายๆ คน เวลาเดินคู่กับลูก คนแถวบ้านก็มักแซวว่าดูเป็นพี่น้องมากกว่าแม่ลูก

พอจะได้ย้ายบ้านก็ทำให้วิมาลัยนึกถึงสมัยยังสาว เธอต้องทำงานเป็น

พนักงานออฟฟิศและลำบากมาหลายต่อหลายปี เพื่อส่งเสียพลอยตาให้เรียน

ถึงชั้นปีสี่ พักหลังๆ ธรรมจักรก็ยื่นมือเข้ามาช่วยมากขึ้นกว่าแต่ก่อน โชคดี

ที่พลอยตาเป็นเด็กเรียนเก่ง สามารถสอบชิงทุนเข้ามหาวิทยาลัยได้โดย

ไม่ต้องพึ่งพาแม่มากนัก

วิมาลัยมองกระจกเงา บอกตัวเองว่าวันนี้เธอไม่ต้องการอะไรมากไป

กว่าความคาดหวังว่าลูกสาวอีกคนของธรรมจักรจะยอมรับในตัวเธอกับพลอยตาบ้าง

แพรวเพชรลุกพรวดเมื่อได้ยินเสียงรถเบรกหน้าประตูบ้าน เธอรีบก้าว ยาวๆ

ในชุดราตรีออกไปรับคนที่ต้องการพบราวกับไม่ได้เจอมาสิบชาติ ชาย

วัยกลางคนร่างสูงเท้ายังไม่ทันแตะพื้น แพรวเพชรก็ไปยืนรอที่บันไดขั้นแรก

พร้อมกับร้องเรียก

“ป๊า”

นักธุรกิจใหญ่ทำหน้าเหลอหลาเมื่อเห็นลูกสาว เขารีบส่งกระเป๋ากับ

เสื้อสูทให้คนรับใช้เอาไปเก็บ แล้วสั่งให้บอดีการ์ดกลับไปพัก ก่อนจะหันมา

ทักลูกสาวด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“อ้าว มาได้ไงเนี่ย”

“ทำไมแพรวติดต่อป๊าไม่ได้ แพรวนั่งรอตั้งชั่วโมงกว่าแล้วนะคะ”

“ขอโทษทีลูก พอดีมือถือแบตหมดน่ะลูก”

แพรวเพชรถอนหายใจหน่ายๆ

“แพรวมีเรื่องจะคุยด้วย”

“เรื่อง มีเรื่องอะไร ดูทำหน้าเข้าสิ” ผู้เป็นพ่อเข้ามาโอบกอดลูกสาว

“เอ...หรือว่าเป็นเรื่องที่พ่อไม่ได้ไปงานของลูก”

คนหน้าบึ้งมองพ่อด้วยสายตาเขม็ง

“ไม่ใช่เรื่องนั้น”

“งั้นเรื่องไหนอีกล่ะ”

“เรื่องของวิมาลัย”

คนเป็นพ่อหยุดชะงักกับคำพูดนี้ เขามองหน้าแพรวเพชรอย่างอึ้งๆ

ธรรมจักรไม่ตอบทันที เขาพาเธอไปนั่งบนโซฟา ส่วนลูกสาวยอมคล้อยตาม

ไปก่อนเพื่อรอฟังความจริงจากอีกฝ่าย แต่ยังส่งสายตาเค้นความจริงให้พ่อ

ชายวัยกลางคนถอนหายใจครู่หนึ่งแล้วปริปาก

“ป๊ากำลังคิดอยู่ว่าจะบอกแพรวเรื่องนี้ วิมาลัยเขาเป็นผู้หญิงที่ดีนะ

ป๊าอยากได้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ มีป๊า มีม้า แล้วก็มีลูกๆ…”

“แพรวไม่ได้ต้องการรู้เรื่องนั้น” หญิงสาวจ้องหน้าพ่อบังคับทางอ้อม

ไม่ให้อีกฝ่ายหลบสายตา “พลอยตาเป็นใคร”

แพรวเพชรเอาการ์ดวางไว้บนตักพ่อ และยิ่งเจ็บปวดใจเมื่อเห็นพ่อ

อ้ำอึ้งตอนมองมัน แต่ธรรมจักรก็ยอมตอบตามจริง

“ป๊าเป็นคนวานให้พลอยตาเอาช่อดอกไม้ไปให้แพรวเอง”

“เธอเป็นใคร” รู้ทั้งรู้คำตอบที่เป็นไปได้ แต่หญิงสาวก็ต้องการความแน่ใจ

“เป็นลูกของวิมาลัยกับป๊าเอง”

“นี่ป๊า…” แพรวเพชรถึงกับพูดไม่ออก เธอจะกลั้นน้ำตาไว้อย่างไรดี

เธอถูกพ่อตัวเองหักหลัง!

พ่อไม่เคยบอกเธอเลยว่ามีลูกสาวอีกคนกับเมียน้อย แพรวเพชร

ไม่เคยคิดเลยว่าความสัมพันธ์ของพ่อกับวิมาลัยจะกำเนิดบุคคลที่สามขึ้นมา

ได้ ความลับนี้ถูกเก็บไว้นับตั้งแต่เธอเกิด ตั้งแต่ตอนที่แม่ยังอยู่และจากไป

ด้วยโรคมะเร็งลำไส้เมื่อปีก่อน แพรวเพชรไม่ได้ว่าหากพ่อจะมีวิมาลัยเป็น

เมียน้อยแก้ขัด แต่พ่อไม่ควรปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้

ดวงตาคมสั่นระริกจ้องเอาความจริงต่อ

“นี่แม่รู้ไหม”

พ่อพยักหน้าเบาๆ “ทำไมป๊าไม่เคยบอกแพรว ป๊าทำแบบนี้ได้ยังไง”

“ป๊าขอโทษแพรว” คนเป็นพ่อเงยหน้าขึ้นมาน้ำตาคลอ

หญิงสาวลุกพรวดเพราะระงับอารมณ์ไม่อยู่ อยากจะเดินหนีให้ไกล

“ขณะที่สองแม่ลูกนั่นรู้เรื่องแพรว แต่แพรวไม่รู้เรื่องพวกเขา ป๊าเห็น

แพรวเป็นตัวอะไร”

ธรรมจักรรีบจับแขนลูกแล้วอธิบาย

“แพรว ฟังป๊านะ ป๊าคิดว่าตอนนั้นลูกยังเด็ก และอาจรับเรื่องพวกนี้ไม่ได้”

“ตอนโตแพรวก็รับไม่ได้” แพรวเพชรโต้กลับทันที

“โธ่ แพรว ป๊าก็อยากให้ครอบครัวเรามีความสุข”

“โอเคค่ะ” แพรวพยักหน้าน้อยๆ เธอพยายามข่มความรู้สึกเจ็บปวดในใจ

“เข้าใจป๊าใช่ไหมลูก”

“ค่ะ แพรวจะพยายามเข้าใจ” เธอประชด ยิ่งเห็นสายตาอ้อนวอน

ของพ่อยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่ขึ้นเท่าตัว พ่ออยากให้เธอเข้าใจ แต่พ่อไม่เข้าใจ

เธอเลย “แล้วทำไมป๊าถึงให้ข่าวเรื่องนี้ด้วย”

“ป๊าคิดว่ามันถึงเวลาที่คุณวิกับพลอยตาจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของ

ครอบครัวเรา”

แพรวเพชรเหยียดยิ้มสมเพช นี่น่ะหรือความคิดของคนเป็นพ่อ ฃ

พ่อเธอคงใจดีเกินไป ไม่มีทางตามมารยาของวิมาลัยกับลูกสาวมันได้หรอก

แต่ก็ไม่เป็นไร จะเปิดตัวก็เปิดไป คนอย่างเธอไม่มีทางยอมรับวิมาลัยกับ

พลอยตาให้มาเหยียบพื้นบ้านเดียวกันแน่

“พรุ่งนี้คงเป็นข่าวหน้าหนึ่งสมใจป๊าแหละค่ะ”

ธรรมจักรถอนหายใจ แพรวเพชรก็รู้ว่าการประชดของเธอทำให้พ่อ

ไม่สบายใจ แต่ก็สาสมแล้วกับการที่พ่อแอบทำร้ายเธอมายี่สิบหกปี และ

ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมให้ใครมาเหยียบหัวได้ง่ายๆ

“แพรวจะย้ายมาอยู่ที่นี่”

“อะไรนะ”

“แพรวบอกว่าแพรวจะย้ายมาอยู่ที่นี่ถาวร” เธอย้ำคำหนักแน่น

“ป๊าหูฝาดไปหรือเปล่า ปกติแพรวจะขลุกอยู่แต่คอนโดฯ นี่นา”

“ครอบครัวเราจะได้อบอุ่นไงคะ”

เธอกอดพ่อ ลับหลังก็เหยียดยิ้มเย็นๆ ก่อนจะกล่าวราตรีสวัสดิ์แล้ว

เดินขึ้นห้อง

หลายปีแล้วที่ห้องนอนโอ่อ่านี้ไม่มีคนมานอน แต่มันยังคงสะอาด

สะอ้านไม่เปลี่ยน หลังจากจบจากมหาวิทยาลัย แพรวเพชรก็อ้อนให้พ่อเปิด

ธุรกิจแบรนด์อัญมณีให้ ผ่านมาเกือบปีแบรนด์เดอะแพรวของเธอก็เป็น

ที่รู้จักในแวดวงไฮโซ ทำให้นักธุรกิจสาวหน้าใหม่ไฟแรงเป็นที่จับตามองของ

วงการ แต่เรื่องลูกสาวกับเมียน้อยคงมาแรงแซงทางโค้งกว่า

แพรวเพชรพยายามเลิกคิดเรื่องหนักหัวก่อนหันมาสนใจห้องนอน

ตัวเอง หญิงสาวทิ้งตัวบนเตียงแล้วลูบผ้าปูที่นอนซาตินอย่างอ่อนโยน เมื่อ

เธอท้อและกลับมาห้องนี้ทีไร ยิ่งทำให้เธอคิดถึงผู้หญิงที่สำคัญที่สุดในชีวิต

แม่ของเธอเป็นผู้หญิงเก่งและเข้มแข็ง แต่ความอ่อนโยนก็ไม่เคยลด

น้อยลงเลย ท่านคือผู้หญิงที่เพียบพร้อม แม้แม่จากไปแล้วแต่แพรวเพชร

ก็ได้รับการอบรมสั่งสอนให้เป็นหญิงแกร่งไม่แพ้ท่าน

คิดแล้วชักแค้นใจ แม่เสียไปได้แค่ปีกว่า พ่อก็เปิดตัววิมาลัยกับสื่อ

จนออกนอกหน้าโดยไม่นึกถึงความรู้สึกของเธอเลย คงเห็นว่าเธอเป็นเด็ก

เข้มแข็ง และโตพอจะรับเรื่องพวกนี้ได้ แต่พ่อไม่เคยรู้ว่าเธอเป็นคนอ่อนไหว

กว่าที่คิด เธอไม่มีทางยอมรับเรื่องหักมุมที่ไม่มีการเตรียมใจไว้ก่อนได้

ที่สำคัญวิมาลัยคือศัตรูที่เข้ามาเหยียบย่ำหัวใจแม่ตั้งแต่ตอนที่ท่านยังมีชีวิต

แถมยังแอบปิดเรื่องพลอยตาอีก เป็นใครก็คงยอมไม่ได้

คิดถึงแม่ทีไร แพรวเพชรต้องลุกขึ้นไปเปิดลิ้นชักตู้ เอาอัลบัมภาพ

ของแม่กับเธอขึ้นมาดู แม่มีใบหน้าคมสวยคล้ายกับแพรวเพชรไม่ผิดเพี้ยน

ต่างกันตรงจมูกโด่งปากบางที่หญิงสาวได้พ่อมา ทันทีที่เธอสอดอัลบัมกลับ

ที่เดิมสายตาก็เหลือบเห็นกระดาษสีขาวที่ถูกหนีบอยู่ตรงช่องระหว่างลิ้นชัก

ดึงออกมาจึงเห็นว่าเป็นซองจดหมายยับๆ เพราะถูกพับหลายตลบ

แพรวเพชรขมวดคิ้วแปลกใจ มันอาจถูกซ่อนไว้จนเธอไม่ทันสังเกต

เห็น หญิงสาวฉีกซองจดหมายที่ไม่ได้จ่าหน้าซองเพื่อดึงกระดาษสีเหลือง

นวลอ่อนออกมา

ทันทีที่เธอเห็นหัวจดหมายก็แทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ใบหน้าร้อนผ่าว

หัวใจเต้นแรง เพราะมันเป็นจดหมายของแม่!

 

ถึงแพรวลูกรัก

เมื่อลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แม่อาจจะไม่ได้อยู่กับแพรวแล้ว

ลูกคงเรียนจบและทำงานอย่างที่หวังไว้แล้วสินะ แม่ดีใจด้วย…

 

แพรวเพชรต้องหยุดอ่านเพราะตาเริ่มพร่ามัว เธอใช้หลังมือเช็ดน้ำตา

โดยไม่สนอายไลเนอร์เปื้อนหางตา และตั้งใจอ่านจดหมายต่อ

แม่ซ่อนจดหมายฉบับนี้ไว้ในลิ้นชัก รอวันที่ลูกจะมาเห็น แม่มีเรื่อง

จะสารภาพ เป็นเรื่องที่เจ็บปวดสำหรับแม่มากที่สุด แม่แอบรู้ว่าป๊ามีลูกกับ

ผู้หญิงอีกคนหนึ่ง เธอชื่อวิมาลัย เป็นอดีตคนรักของป๊า ลูกสาวเธอชื่อพลอย-

ตา แม่ก็เพิ่งรู้หลังจากรู้ว่าตัวเองคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน แม่ขอโทษที่ไม่ได้

                           (ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)