บัลลังก์ริษยา (ไปรยา)

พระตำหนักอันเก่าแก่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวบริเวณด้านหลังพระราชวังแห่ง นครเมมซิส ในอดีตเคยเป็นที่ประทับขององค์ฟาโรห์ทาร์คัสและราชินีเซญ่า พระ ราชบิดาพระราชมารดาของฟาโรห์ฮัสมีน หากแต่ปัจจุบัน กลายเป็นที่ประทับของ เจ้าหญิงเรนุส พระขนิษฐาฃองอดีตราชินีเรติ เจ้าชายคามินและเจ้าหญิงฮันน่า สองรัชทายาทผู้ถือกำเนิดจากฟาโรห์ฮัสมีนและราชินีเรติผู้ล่วงลับ

ทั้งฟาโรห์ฮัสมีนกับราชินีเรติ ถูกพระญาติวางแผนปลงพระชนม์เมื่อสิบปี ที่แล้ว ในงานเฉลิมฉลองรันคล้ายวันประสูติครบรอบปีที่เก้าของพระราชธิดาฮันน่า

ไม่มีลางบอกเหตุใดที่บ่งบอกให้รู้ว่าจะเกิดเหตุเลวร้ายในบ้านเมืองอัน สงบสุขอย่างเมมซิส เพราะหลังจากผ่านพ้นรัชสมัยของฟาโรห์ทาร์คัสกับราชินี เซญิา องค์ฮัสมีนทรงปกครองนครต่อจากพระราชบิดาด้วยพระเมตตา ประชาชน ต่างใช้ชีวิตอย่างผาสุก ท่ามกลางความเจริญทางด้านวัตถุและวัฒนธรรม ครานั้น เมมซิสถือว่าเจริญรุ่งเรืองกว่าเมืองใดในผืนแผ่นดินอียิปต์ บรรดาพลเมือง เมมซิสต่างจงรักภักดีต่อองค์ฟาโรห์ฮัสมีนและราชินีเรติ ในขณะที่พระราชโอรส คามีนและพระราชธิดาอันน่าทรงได้รับความรักจากผู้คนอย่างท่วมท้น

แต่พระญาติผู้ใกล้ชิดพระองศ์หาได้มีความรู้สึกเช่นเดียวกับคนส่วนใหญ่ เจ้าชายฮัสซาร์กับมเหสีลาเนียทรงร่วมกันวางแผนโค่นล้มราชวงศ์ของฟาโรห์ ฮัสมีนอย่างแยบยล เวลานั้นชุนนางส่วนใหญ่ต่างหลงอยู่กับอำนาจ ทรัพย์สมบัติ จึงยอมชายวิญญาณให้แก¹เจ้าชายฮัสซาร์ มีเพียงส่วนน้อยที่ไม่เห็นด้วยกับ แผนการนี้ แต่ไม่มีผู้ใดสามารถทัดทานแผนการชั่วร้ายนั้นได้ ต่างจำต้องก้มหน้า ยอมรับการสถาปนาราชวงศ์ใหม่ชองเจ้าชายฮัสซาร์ พร้อมกับการเปลี่ยนแปลง การปกครอบ้านเมือง

พระวรกายบอบบางในฉลองพระองค์สีดำของเจ้าหญิงอันน่าสั่นสะท้าน ด้วยแรงสะอื้น ดวงพระเนตรสีน้ำตาลเข้มที่เผยพ้นจากผ้าคลุมพระพักตร์คลอ ด้วยน้ำพระเนตร ดวงพระทัยอ่อนล้าจนไม่อาจก้าวพระบาทต่อไปได้ นางทรุด พระวรกายลงกับผืนทราย ยกพระหัตถ์ทั้งสองขึ้นปิดพระพักตร์ ปล่อยน้ำ พระเนตรไหลรินให้สา แก่พระทัย

เวลาสิบปีที่ผ่าน'โป ไม่อาจลบเลือนความทรงจำและความสูญเสียที่เกิด ขึ้นได้ ภาพเหตุการณ์ร้ายในคืนวิปโยคยังคงแจ่มชัดทุกลมหายใจเข้าออก

เมื่อครบรอบรันคล้ายวันประสูติชองทุกปี เจ้าหญิงจะเสด็จมายังหลุมฝัง พระศพตรงบริเวณที่ราบเชิงเขา สถานที่อันปราศจากสิ่งปลูกสร้างหรือสัญลักษณ์ ใดบ่งบอกว่าที่แห่งนี้ คือสุสานฝังพระศพชองอดีตผู้ครองนครเมมซิส นอกจาก แผ่นหินที่จารึกพระนามไร้เท่านั้น ‘ฮัสมีน & เรติ’

สุสานแห่งนี้ไม่ต่างอะไรกับสถานที่ฝังศพชองสามัญชนชาวนครเมมซิส อีกทั้งถูกแยกให้ห่างไกลจากพระราชรัง ราวกับต้องการเนรเทศร่างอันไร้ วิญญาณชองทั้งสองพระองค์ให้พันผืนแผ่นดินเมมซิส

เสียงฝีเท้าม้ากระทบกับพื้นทรายด้งใกล้เข้ามายังบริเวณที่เจ้าหญิงอันน่า ประทับอยู่ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สวมเสื้อผ้าแบบสามัญชนพลิกตัวลงจากหลัง พาหนะมีชีวิต ก้าวเท้ายาว ๆ มาหยุดตรงหน้าแผ่นหินจารึกหน้าสุสาน

“พี่คิดแล้วว่าเจ้าต้องมาที่นี่”

พระสูรเสียงชอง ‘เจ้าชายคามิน’ พระเชษฐาร่วมสายพระโลหิต เรียกพระสติของเจ้าหญิงกลับคืนนางรีบยกพระหัตถ์ขึ้นปาดนํ้าพระเนตร

“เจ้ามารํ่าไห้ต่อหน้าหลุมฝังพระศพของท่านพ่อท่านแม่แบบนี้ทุกปี เจ้าไม่ คิดบ้างหรือว่า หากวิญญาณสองพระองค์ยังประทับอยู่ ณ ที่แห่งนี้ จะทรงรู้สึก เช่นไร”

“หม่อมฉันประสงค์ให้สองพระองค์ทรงรับรู้ว่า หม่อมฉันทุกข์ทรมาน เพียงใดเพคะ”

“แล้วเจ้าไม่คิดหรือว่า ท่านพ่อท่านแม่ต้องทรงทุกข์ทรมานมากเพียงใด ที่ ต้องมาประทับอย่างไร้พระเกียรติเช่นนี้” พระเชษฐารับสั่งพร้อมกับทรุดพระ วรกายลงประทับเคียงข้างพระขนิษฐา ดวงพระเนตรสีดำสนิทฉายแววเจ็บปวด เพียงชั่วครู่กลับแปรเปลี่ยนเป็นเฉยชา

“ด้วยเหตุนี้ หม่อมฉันถึงต้องมาที่นี่ เมื่อถึงวันคล้ายวันเกิดชองหม่อมฉัน เพื่อยํ้าว่าวันนี้เป็นวันสิ้นพระชนม์ของสองพระองค์ ถ้าหากหม่อมฉันไม่สามารถ นำพระศพของทั้งสองพระองค์กลับไปเมมซิสได้หม่อมฉันก็จะมาที่นี่ทุกปีเพคะ” เจ้าชายคามินทอดถอนพระทัย พระพักตร์ไร้สีฝาดพระโลหิต ดวง พระเนตรทั้งสองเหม่อมองไปยังฟากฟ้า

“ข้าแต่องค์สุริยเทพ โปรดจงบันดาลให้ข้ามีร่างกายแข็งแรง มีพละกำลัง ช่วยน้องสาวของข้าได้สมปรารถนาในสิ่งที่หวังด้วยเถิด...”

“พอเถอะเพคะ” เจ้าหญิงรับสั่งห้าม

“เหตุใดพี่จึงอ่อนแอถึงเพียงนี้” พระพักตร์คมคายเจือด้วยความหมองหม่น

“ท่านพี่อย่าทรงคิดมากไปเลยเพคะ ท่าพระทัยให้ทรงพระสำราญ พระ วรกายจะได้แข็งแรง ท่านพี่อย่าทรงลืมว่า นอกเหนือจากท่านน้าเรนุสแล้ว เวลานี้ เรามีกันเพียงแค่สองคนพี่น้องเท่านั้นนะเพคะ”

“หากพี่ไม่มีเจ้า พี่คงตามไปเข้าเฝ้าท่านพ่อท่านแม่นานแล้ว”

“อย่าได้รับสั่งเช่นนั้น ท่านพี่ต้องอยู่เคียงข้างหม่อมฉัน ทรงเป็นกำลังใจ ให้หม่อมฉันชำระแค้นผู้ที่ท่ากับท่านพ่อท่านแม่ของเราให้สำเร็จนะเพคะ”

“เวลานี้เราไม่สามารถที่จะท่าอะไรได้ นอกจากยอมรับชะตากรรมที่เกิดขึ้น”

“ชะตากรรมหรือเพคะ” นางผู้เป็นพระขนิษฐาตรัสถามด้วยพระสุรเสียง แข็ง “ไม่มีรันที่หม่อมฉันจะยอมรับชะตากรรมที่ศัตรูหยิบยื่นให้ หากจะยอมรับ หม่อมฉันต้องเป็นผู้ลิขิตชะตาชีวิตชองหม่อมฉันเองเพคะ”

สายลมพัดพลิ้วทั่วบริเวณราวกับรับรู้ถ้อยคำที่ออกจากพระโอษฐ์ชอง เจ้าหญิงไร้บัลลังก์ หมู่เมฆสีชาวบนฟากฟ้ากระจัดกระจายเคลื่อนไหวดั่งมีชีวิต เจ้าหญิงทรงยืน ปลดผ้าคลุมพระพักตร์ น้อมพระเศียรถวายความเคารพต่อหน้า หลุมฝังพระศพ

“หม่อมฉันขอสัญญาต่อพระพักตร์ท่านพ่อท่านแม่ หม่อมฉันจะท่าทุกวิถี- ทางเพื่อตอบแทนผู้ที่ท่าร้ายพระองค์ หม่อมฉันจะแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยเป็น ชองเรากลับคืนมาให้ได้เพคะ” เจ้าหญิงแย้มพระโอษฐ์ด้วยรู้สึกสุขพระทัยเหมือน เช่นทุกครั้งที่ได้เติมเชื้อไฟแห่งความแค้น

ต่างกับผู้เป็นเชษฐา พระองค์ทรงตั้งมั่นอยู่ในความดี ให้อภัยแก่ทุก สรรพสิ่ง ทุกความชั่วร้ายที่ผ่านเช้ามา เหตุเพราะเจ้าชายคามีนไม่มีพระประสงค์ สร้างเวรสร้างกรรมให้เป็นบาปติดพระองค์ไปยังภพหน้า ลำพังโรคภัยที่พระองค์ ต้องทรงเผชิญอยู่เวลานี้ ถือเป็นเคราะห์กรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ พระองค์จึง ทรงเลือกที่จะมีพระชนม์อยู่อย่างยอมรับและอดทนด้วยน้ำพระทัยดีงาม ไม่ทรง ยึดติดหรือเคืองแค้นต่อสิ่งใดที่ผ่านไปแล้ว

‘ภพที่แล้วท่านพ่ออาจทรงเคยท่าร้ายท่านลุงมาก่อน พระองค์จึงต้องทรง มาชดใช้กรรมในภพนี้’ เจ้าชายรับสั่งเสมอ เพื่อยับยั้งไม่ให้พระมาตุจฉาเรนุสทรง เติมเชื้อเพลิงลงในกองเพลิงแห่งความแค้นที่โหมกระหน่ำในพระทัยของ พระ'ขนิษฐา

‘จะมีประโยชน์อันใดในการรื้อฟืนเรื่องราวที่ผ่านไปแล้ว’ หรือ ‘ต่างคน ต่างอยู่ไม่เบียดเบียนกันและกัน แค่นี้ถือว่าเพียงพอแล้ว’ หลายเหตุผลเพื่อยุติ ความชัดแย้ง แต่ก็หาได้มีผลในการตัดสินพระทัยเลือกเส้นทางชองเจ้าหญิงผู้ น้อง เพราะภาพที่องค์ฟาโรห์ฮัสมีนและราชินีเรติกระอักพระโลหิต ทรงทุรนทุราย ก่อนจะลิ้นพระทัยเกือบพร้อมกัน ยังคงตราตรึงอยู่ในพระทัย ยากจะลบเลือนไป เพียงเพราะเหตุผลที่พระเชษฐาทรงนำมาเตือน

เจ้าหญิงอันน่ากับเจ้าชายคามีนกลายเป็นองค์รัชทายาทไร้บัลลังก์ ถูก เนรเทศให้ไปประทับยังพระตำหนักท้ายวังและอยู่ในความดูแลของพระมาตุจฉา เจ้าหญิงเรนุสทรงโกรธแค้นฮัสซาร์กับลาเนีย แทบจะกระอักพระโลหิตสิ้นพระ- ชนม์ตามพระเชษฐภคินี หากยังเป็นห่วงพระภาคิไนยทั้งสองพระองค์ นางจำต้อง กล้ำกลืนความแค้นเพื่อรอวันชำระไว้ภายในพระอุระ

สามน้าหลานถูกจำกัดบริเวณให้ประทับภายในพระตำหนักท้ายวัง ปราศ- จากทหารราชองครักษ์และนางกำนัลคอยดูแลรับใช้ มีเพียงทาสรับใช้นำเครื่อง อุปโภคบริโภคเท่าที่จำเป็นมาถวายเป็นครั้งคราวเท่านั้น

‘ทำไมคนพวกนั้นไม่ฆ่าพวกเราให้หมดเรื่องหมดราวไปเสีย จะมาทรมาน ให้เราอยู่อย่างตายทั้งเป็นเช่นนี้ทำไมกัน’ เจ้าหญิงอันน่าทรงตั้งข้อสังเกต หลัง จากสูญเสียพระราชบิดาพระราชมารดาไปไค้ไม่นาน ซึ่งเวลานั้น พระองค์มีพระ- ชันษาเพียงเก้าปีเศษ

‘คนพวกนั้น’ ปฏิบัติต่อพระองค์เหมือนเป็นคนอื่น เจ้าหญิงจึงไม่อาจทำ

พระทัยให้ยอมรับว่า ผู้ครองนครเมมซิสในปัจจุบันคือพระญาติแท้ ๆ ของพระองค์

‘หากเขาไม่เคยเห็นพวกเราเป็นญาติพี่น้อง เหตุใดเราต้องคิดว่าเขาเป็น ญาติกับเรา’

ไม่เพียงแต่ไม่นับญาติกันเท่านั้น ราชวงศ์ของฮัสซาร์ยังถือเป็นศัตรูของ เจ้าหญิงอันน่าและเจ้าหญิงเรนุส ทั้งสองพระองค์ต่างรอจังหวะเวลา เพื่อทวง บัลลังก์กลับคืนด้วยพระทัยจดจ่อ

“เย็นมากแล้ว พี่ว่าเรารีบกลับตำหนักกันเถอะนะ อันน่า”

เจ้าหญิงเงยพระพักตร์ขึ้นทอดพระเนตรท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทา ยื่น พระหัตถ์ช้างหนึ่งทาบลงกับแผ่นจารึกพระนามชองผู้ให้กำเนิดทั้งสอง

“หม่อมฉันทูลลาเพคะ”

เมื่อเจ้าชายคามินกับเจ้าหญิงอันน่าเสด็จกลับถึงพระตำหนัก ทั้งสองต้อง

แปลกพระทัยเมื่อทรงเห็นราชินีลาเนียประทับรออยู่ก่อนแล้ว

“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าชายคามินถวายความเคารพต่อผู้ที่อยู่เบื้อง พระพักตร์อย่างนอบน้อม

เจ้าหญิงอันน่าทรงท่าตามพระเชษฐาอย่างเสียมิได้ นางผู้เป็นราชินีเชิดพระพักตร์ ดวงพระเนตรวาวจับจ้องพระพักตร์เจ้าหญิงผู้มีศักดิ์เป็นพระราชนัดดา คล้ายมีพระประสงค์ให้พระวรกายของนางมอดไหม้ไป