เพลิงแค้นซ่อนรัก (ปกใหม่) (ซ่อนกลิ่น)

ยาบริล บิน ฮาเหม็ด ทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้นวมอย่างดีด้วยความ

เหนื่อยล้า เขาเริ่มรู้สึกว่าการเป็นทายาทผู้สืบทอดอาณาจักรโมฮัมหมัด

ออร์แกไนเซชัน ที่มีมูลค่านับหมื่นล้านดอลลาร์นั้นมันช่างหนักหนาสาหัส

เสียเหลือเกิน

ด้วยโมฮัมหมัด ออร์แกไนเซชัน เปรียบประดุจกระดูกสันหลังของ

เศรษฐกิจในประเทศอัล อิลยาส เลยก็ว่าได้ ประกอบไปด้วยบริษัทในเครือ

หลายร้อยหลายพันบริษัท ได้แก่ บริษัทก่อสร้าง บริษัทผลิตและจำหน่าย

เหล็ก อะลูมิเนียม บริษัทผลิตและจำหน่ายน้ำมัน บริษัทเดินเรือ บริษัท

ขนส่ง และอื่นๆ อีกมากมายเท่าที่จะนึกได้ว่าประเทศอันมั่งคั่งประเทศหนึ่ง

จะมีกิจการใหญ่โตอะไรสักอย่าง

ยาบริลคิดเล่นๆ ว่า ถ้าพ่อของเขามีทายาทสักร้อยคนก็คงดี จะได้

ยกกิจการทั้งหมดให้พวกนั้นไป ส่วนเขาก็ใช้เงินปันผลอันมหาศาลออก

เดินทางท่องเที่ยว ใช้ชีวิตสมบุกสมบันอย่างที่ชื่นชอบและเคยทำ ก่อนจะ

โดนบังคับให้มานั่งเคร่งเครียดอยู่บนเก้าอี้พนักพิงสูงราคาแพงแต่ไม่สะดวกสบายตัวนี้

เหตุผลที่เขาต้องทำเช่นนี้น่ะหรือ ก็เพื่อเตรียมพร้อมในการรับผิดชอบ

อาณาจักรอันยิ่งใหญ่แห่งนี้ซึ่งจะตกถึงมือในอนาคตนั่นเอง

แต่เรื่องมีพี่น้องมากล้นเป็นเพียงความคิดที่เป็นไปไม่ได้ เพราะถ้า

ไม่นับพี่ชายซึ่งกลายเป็นหัวหน้าผู้ก่อการร้ายตัวยงที่ประเทศมหาอำนาจ

ต้องการตัวมากที่สุดแล้ว เขาก็คือทายาทคนเดียวของ โมฮัมหมัด บิน ฮาเหม็ด

เจ้าของโมฮัมหมัด ออร์แกไนเซชัน ผู้ที่สร้างอาณาจักรบิน ฮาเหม็ดขึ้นมา

จากการเป็นพระสหายของพระราชาธิบดีไฟซาล ผู้ครองประเทศอัล อิลยาสพระองค์ปัจจุบัน

ชั่ววินาทีนั้นเอง ยาบริลนึกไปถึงหญิงสาวคนหนึ่งผู้มีดวงหน้าแจ่มใส

ราวกับตุ๊กตาแล้วดีดนิ้ว

ใช่แล้ว เขาไม่ได้เป็นบิน ฮาเหม็ด คนเดียวที่หลงเหลืออยู่ เขายังมี

ฉัตรดาว สิกราช น้องสาวต่างมารดาเหลืออยู่อีกหนึ่งคน

และถึงแม้จะอยู่กันคนละซีกโลก แต่ยาบริลยังติดต่อน้องสาวผู้น่ารัก

เสมอ เพราะผูกพันกับหล่อนมาตั้งแต่เด็ก

ทั้งเขา พี่ชาย และน้องสาวตัวเล็กๆ ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างรักใคร่

ภายใต้ร่มเงาของตระกูลบิน ฮาเหม็ด หลายครั้งที่พี่ชายสองคนแย่งกัน

เอาใจน้องสาวจนเกิดการทะเลาะเบาะแว้งกัน แต่ในที่สุดความรักก็ทำให้

ทุกอย่างคลี่คลายลงไปได้

แต่แล้วในวันหนึ่งกลางฤดูร้อน ด้วยเหตุผลบางประการซึ่งเขาก็

ไม่รู้แน่ชัด พ่อของเขาโกรธมารดาของฉัตรดาวเป็นฟืนเป็นไฟจนถึงกับ

ไล่ตะเพิดออกจากบ้าน ตั้งแต่นั้นมายาบริลจึงถูกสั่งห้ามมิให้ยุ่งเกี่ยวกับ

น้องสาวและมารดาของหล่อนอีกเลย

เขามาสืบรู้ภายหลังว่ามารดาของฉัตรดาวไม่สามารถทนกับกฎระเบียบ

ทางศาสนาที่เข้มงวดของพ่อได้ หล่อนฝ่าฝืนกฎของครอบครัว และบทบัญญัติ

ของอัลลอฮ์ ทำให้มีปากมีเสียงกับชีคโมฮัมหมัด๑ ซึ่งเป็นผู้เคร่งศาสนา

อย่างหาที่เปรียบมิได้

แต่ถึงจะถูกห้ามจากบิดาผู้เป็นใหญ่ ยาบริลก็ยังแอบติดต่อและให้

ความช่วยเหลือน้องสาวอยู่เป็นประจำ ทำให้สายใยแห่งความเป็นพี่น้อง

ยังคงแนบแน่นอย่างไม่เสื่อมคลาย รอยยิ้มผุดพรายขึ้นบนใบหน้าคมสัน

เมื่อนึกถึงน้องสาวผู้น่ารักคนนั้น

กริ๊ง...

เสียงโทรศัพท์ดึงความคิดของยาบริลให้กลับสู่ห้องทำงานใหญ่โต

แต่น่าอึดอัด รอยยิ้มหุบลง เขาสูดลมหายใจก่อนจะปล่อยมันออกมาจน

หมดเพื่อเตรียมรับสถานการณ์อะไรก็ตามของบริษัทที่กำลังจะเกิดขึ้น

หลังจากรับสาย

“ฮัลโหล” เสียงของเขาบ่งบอกถึงอำนาจอันมากล้นจนปลายสาย

ยังรู้สึกยำเกรง

“ท่านรองครับ ทางไกลจากประเทศไทยครับ” เสียงเลขานุการหนุ่ม

ดังออกมาจากโทรศัพท์

“ฉัตร” ยาบริลพึมพำถึงน้องสาว ไม่มีใครอีกแล้วในประเทศไทย

ที่จะโทร.หาเขานอกจากหล่อน เขารีบกรอกเสียงตอบกลับอย่างเร่งร้อน

“ต่อสายเข้ามาเลย”

เสียงเลขานุการของเขาเงียบหายไปพร้อมๆ กับเสียงดนตรีรอสาย

ดังขึ้นมา ยาบริลยกนาฬิกาโรเล็กซ์ขึ้นดู ตอนนี้ที่ประเทศไทยคงเป็นเวลา

เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว

“พี่...” เสียงสะอื้นไห้ของฉัตรดาวทำให้ชายหนุ่มตกใจ

“ฉัตร เป็นอะไรหรือเปล่า น้ำเสียงไม่ค่อยดีเลย”

หญิงสาวยังคงร่ำไห้และเอ่ยอะไรต่อมิอะไรออกมามากมาย แต่เป็น

ประโยคที่เขาแทบจะจับใจความไม่ได้เลยสักนิด

“ฉัตรทำใจดีๆ ไว้นะ สงบสติอารมณ์สักครู่ แล้วค่อยๆ บอกพี่มาว่า

เกิดอะไรขึ้น” เขาพยายามปลอบประโลม เพื่อดึงต้นตอแห่งความทุกข์ใจ

ของน้องสาวออกมา

“มัน...ชายโฉด...หญิงชั่ว...” เสียงของหล่อนยังคงอู้อี้และติดขัดจาก

การสะอึกสะอื้น แต่ถึงกระนั้นคำบางคำก็หลุดออกมาอย่างชัดเจนด้วย

น้ำหนักเสียงที่บ่งบอกถึงความเกลียดชัง

“อะไร ใครชั่ว”

“อเนก...นังริษา...มันทรยศน้อง” ฉัตรดาวตอบด้วยน้ำเสียงที่ขาดห้วง

ไม่ปะติดปะต่อเช่นเคย ก่อนจะปล่อยโฮอย่างไม่อาจสะกดกลั้นเอาไว้ได้อีก

เมื่อเอ่ยชื่อคนทั้งสอง

“อเนก” เขาทวนชื่ออย่างใช้ความคิด “แฟนฉัตรน่ะเหรอ มันทำอะไร

ฉัตร บอกพี่มา เดี๋ยวพี่จะไปจัดการมันเอง”

“มันกับนังริษาแอบมีอะไรกันลับหลังน้อง พวกมันทรยศน้อง...ฮือๆ”

“มาริษา” เขาทวนอีกชื่อหนึ่ง ภาพใบหน้างามราวเทพธิดาลอยอยู่ใน

ห้วงความคิด ความงามของหล่อนสามารถตรึงจิตใจอันเย็นชาของเขาได้

แม้จะเคยเห็นรูปที่ถ่ายคู่กับน้องสาวเพียงครั้งเดียว แต่นั่นก็เกินพอแล้ว

สำหรับการจดจำหล่อนอย่างไม่อาจลืมเลือน

“อาจจะมีการเข้าใจผิดก็ได้นะฉัตร”

“ไม่เข้าใจผิดค่ะ น้องเห็นเต็มสองตาว่าพวกมันกำลังทรยศน้อง มัน

สองคนจูบกัน ไม่รู้ว่าพวกมันทำอย่างนี้มาแล้วกี่ครั้ง ถ้าน้องไม่เปิดประตู

เข้าไปตอนนั้น พวกมันจะไปกันถึงขั้นไหนก็ไม่รู้”

คำบอกเล่าของน้องสาวทำเอายาบริลจินตนาการเลยเถิดไปไกล ภาพ

เปล่าเปลือยของหญิงสาวที่เขาแอบหลงรักกำลังเริงสวาทอยู่กับคนรักของ

น้องสาวผุดขึ้นมาในสมองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ถ้ามันทำถึงขนาดนี้ละก็ เลิกกับมันเสีย ยังมีผู้ชายดีๆ อีกถมไปที่

พร้อมจะให้ความรักแก่น้องของพี่” เขาปลอบ

“ไม่ได้ค่ะ” เสียงของฉัตรดาวอ่อนลง ทั้งสั่นเครือและสะอื้นไห้

“ทำไม”

“น้องรักเขา” ฉัตรดาวปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง คราวนี้ดูเหมือนจะ

หนักกว่าครั้งก่อน “น้องขาดเขาไม่ได้ค่ะพี่”

“ทำใจดีๆ เอาไว้ฉัตร” เขาได้แต่พูดปลอบ อยากจะโอบกอดแต่ก็ทำ

ไม่ได้ ด้วยระยะทางที่ห่างไกลคนละซีกโลกทำให้เขาใช้เพียงคำพูดอ่อนโยน

โอบกอดหล่อนแทน

แต่ในความเป็นจริงแล้ว มันจะแทนกันได้หรือ...

“น้องเจ็บเหลือเกิน...ฮือ...” หญิงสาวยังคงร้องไห้ไม่หยุด “ทำไมมัน

ถึงได้ทรมานอย่างนี้คะพี่”

“ฉัตร...”

คำกล่าวของน้องสาวทำเอาเขาอึ้งจนเอ่ยอะไรไม่ออก ความทรงจำ

เกี่ยวกับคนรักเก่าผุดขึ้นมา แต่เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดกับหล่อนจะสาหัสกว่าสิ่ง

ที่เคยเกิดกับตัวเองหรือเปล่า

ไม่มีคำพูดอะไรออกจากปากฉัตรดาวอีกแล้ว ยาบริลได้ยินแต่เสียง

สะอื้นไห้ เสียงคร่ำครวญโหยหา มันทำให้เขาอดนึกไม่ได้ว่าหล่อนอาจทำ

เรื่องที่เขาจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต

“ฉัตรทำใจดีๆ นะ พี่จะรีบเคลียร์งานทางนี้แล้วจะบินไปหา” ยาบริลเอ่ย

นี่คงเป็นทางเดียวที่จะยื้อชีวิตน้องสาวได้ หากหล่อนคิดสั้นแบบที่เขาคิด

ชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดใจ ด้วยตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย

การใช้โทรศัพท์ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเหมือนทุกครั้งที่เขาประชุมเรื่องธุรกิจเลยสักนิด

“ฉัตรรอพี่ได้ไหม”

ยังคงไม่มีเสียงตอบ เขาได้ยินเพียงเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นลอดผ่าน

โทรศัพท์ออกมาเท่านั้น

“ฉัตรรอพี่นะ” ยาบริลถามย้ำออกไปด้วยความหวาดหวั่น

“ค่ะ” ฉัตรดาวตอบกลับมาสั้นๆ ปนเสียงสะอื้นไห้

“สัญญากับพี่สิ ว่าฉัตรจะรอพี่” เขาย้ำอีกครั้ง

“น้องไม่รู้ว่าทนได้แค่ไหนนะคะ แต่น้องจะรอ รอจนกว่าพี่ชายจะมา”

เสียงหญิงสาวเต็มไปด้วยความเศร้า ความเจ็บปวดทรมานอันแสนสาหัสจนเขารู้สึกได้

น้ำเสียงของฉัตรดาวดูเหมือนจะไม่ช่วยให้ยาบริลมั่นใจสักเท่าไรว่า

หล่อนจะไม่คิดสั้น แต่อย่างน้อยเขาก็ถือมันเป็นคำสัญญามั่นเหมาะเพื่อ

ปลอบใจตัวเองว่าน้องสาวคงไม่ทำอะไรผิดๆ ก่อนจะได้พบเขา คำตอบรับจาก

น้องสาวเป็นเสมือนคำมั่นที่ทำให้เขาแน่ใจว่า จะได้เห็นหน้าหล่อนอีกครั้ง

ชายหนุ่มมองกองเอกสารบนโต๊ะหลังจากวางสายแล้ว เขาจะต้องทำ

โครงการทั้งหมดให้เสร็จภายในสัปดาห์นี้ และส่งให้ที่ประชุมคณะกรรมการ

บริษัทซึ่งมีบิดาของเขาเป็นประธานพิจารณาในปลายสัปดาห์ถัดไป นั่น

หมายความว่าต้องใช้เวลาถึงสองสัปดาห์จึงจะเสร็จสิ้นกระบวนการทั้งหมด

ถ้ารอให้ถึงเวลานั้น ฉัตรดาวจะยังรอคอยเขาอยู่อีกหรือ...

ยาบริลถอนหายใจ ก่อนจะยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง “มาซูด...นาย

ช่วยเตรียมเครื่องบินให้ฉันที”

“ท่านรองจะไปไหนหรือครับ”

“ฉันจะไปกรุงเทพฯ” ยาบริลบอกจุดหมายกับเลขานุการหนุ่ม

“เมื่อไรครับ” มาซูดถามกลับมาขณะหยิบสมุดบันทึกขึ้นมาจด

เขาขมวดคิ้วกับคำถามนั้นอย่างขัดใจ ก่อนจะตอบสั้นๆ ว่า “เดี๋ยวนี้”

ด้วยอำนาจเงินที่เป็นรองเพียงแค่กษัตริย์แห่งอัล อิลยาส ทำให้ทุกคน

ที่เป็นลูกจ้างของตระกูลบิน ฮาเหม็ด สามารถสรรหาทุกสิ่งทุกอย่างที่นายจ้าง

ของพวกเขาต้องการมาประเคนให้ได้ในเวลาอันรวดเร็ว และครั้งนี้ก็เช่นกัน

เมื่อยาบริลต้องการจะบิน เขาก็ได้บิน

มาซูดใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็ทำให้เจ้านายน้อยของเขาขึ้นมานั่งอยู่บน

เก้าอี้น่าสบายบนเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวที่ติดสัญลักษณ์เอ็ม-โอ อันเป็นอักษร

ย่อของโมฮัมหมัด ออร์แกไนเซชัน

เขามองบุรุษหนุ่มผู้มีฐานะไม่ต่างอะไรกับเจ้าชายน้อยๆ ของอัล อิลยาส

ด้วยความเลื่อมใส เจ้านายของเขาแม้จะมีอายุเพียงแค่สามสิบปี แต่ได้พิสูจน์

ให้ทุกคนในบริษัทเห็นแล้วว่ามีความสามารถที่จะสืบทอดกิจการหมื่นล้าน

ดอลลาร์ต่อจากบิดาได้อย่างสบาย

“ออกจากอัล อิลยาส ไปกรุงเทพฯ กะทันหันอย่างนี้ ไม่กลัวท่าน

ประธานว่าเอาหรือครับ” มาซูดถามเพื่อทำลายความเงียบที่บีบคั้นจิตใจ

“นายพูดเหมือนไม่รู้จักพ่อของฉัน” ยาบริลเงยหน้ามองผู้ช่วยของ

ตัวเอง “พ่อไม่มีวันรู้หรอกว่าฉันไม่ได้อยู่ในอัล อิลยาส จนกว่าจะไม่เห็น

ฉันในที่ประชุมในอีกสองสัปดาห์โน่นแหละ”

คงจะจริงอย่างที่ยาบริลเอ่ย เพราะมาซูดคิดว่าท่านประธานโมฮัมหมัด

ต้องดูแลกิจการมากมายเลยไม่มีเวลาว่างพอจะสนใจว่า ใครจะไปใครจะอยู่

ในคฤหาสน์อันใหญ่โต

“ท่านรองจะไปกรุงเทพฯ ทำไมหรือครับ”

ผู้เปรียบเสมือนเจ้าชายมองหน้าคนสนิทด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก่อน

จะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ฉันจะไปหาฉัตรดาว”

ชื่อนั้นทำเอามาซูดถึงกับสะดุ้ง “แต่...”

ยาบริลยกมือห้าม “ฉันรู้ พ่อไม่อยากให้ใครติดต่อกับคุณน้าและ

ฉัตรดาว แต่นี่มันจำเป็นจริงๆ ฉันอดห่วงน้องสาวไม่ได้เมื่อรู้ว่าเธอกำลังเป็นทุกข์”

“เป็นทุกข์หรือครับ” มาซูดทวนคำ และเริ่มเป็นห่วงหญิงสาวหน้าตา

งดงามคนนั้นขึ้นมา ฉัตรดาวไม่เพียงแต่เป็นน้องสาวที่รักของยาบริล แต่

ความน่ารักของหล่อนยังทำให้หัวใจเขาเต้นไม่เป็นส่ำอีกด้วย เมื่อคราวที

                        (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)