ฟาร์มเอ๋ย . . . ฟาร์มรัก (วราลี)

‘นะมิน...ช่วยฉันอีกครั้งเถอะนะ ถือว่าสงสารเพื่อนตาดำๆ นะ...น้า...’

เสียงอ้อนทางโทรศัพท์จากวุ้นเมื่อสิบนาทีที่แล้ว ทำให้มินตราต้อง

บึ่งรถออกจากฟาร์มหมื่นไร่ในช่วงเวลาเย็นยํ่าซึ่งเป็นชั่วโมงยุ่งขิงของฟาร์ม

โชคดีที่มีลุงพูนคนงานเก่าแก่ช่วยดูแลงานบางอย่างได้ นี่ล้าไม่ใช่งานถ่ายแบบ

ครั้งสำคัญที่จะช่วยชี้ชะตาดีไซเนอร์เพื่อนรักว่าจะได้ร่วมงานกับห้องเสื้อ

ชื่อด้งชองประเทศหรือไม่ ยายวุ้นคงต้องรอคิวนางแบบกิตติมคักดิ์คนนี้ไปก่อนแน่นอน

เห็นว่าธีมของเสื้อผ้าคือ ‘หญิงสาวในชุดฤดูร้อน

หล่อนคิดพลางโคลงศีรษะไปด้วย...หน้าหนาวเนี่ยนะ กับธีมชุดฤดูร้อน แล้วเขาจะรับเข้าทำงานไหมเนี่ยยายวุ้น

เพื่อนคนนี้อารมณ์ศิลปินสูง หรือภาษาวัยรุ่นเรียกว่า ‘ติสต์’ นั่นเอง

เจ้าตัวจึงเลือกเรียนทางออกแบบเสื้อผ้าและสิ่งทอ

หญิงสาว'ขับกระบะคันเก่งปุเลงๆ มาเรื่อย เครื่องยนต์กระตุกบ้างเป็น

บางจังหวะ พลันคิดว่าคงถึงเวลาต้องเอา ‘คุณนายแก่’ ไปยกเครื่องที่อู่เสียที

หลังจากผัดผ่อนมานาน...ก็ค่าใช้จ่ายมันเยอะน่ะสิ ดูเหมือนตัวเลขในบัญชี

ของฟาร์มจะกลายเป็นกิ้งก่าเปลี่ยนสีจากดำเป็นแดงได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ

ข้าวของเครื่องใช้ที่ยังทู่ชี้ใช้ไปก่อนได้ก็คงต้องทนใช้กันไป ว่าแล้วก็นึกถึงข่าว เศรษฐีอินเดียจัดงานแต่งเป็นมหากาพย์เรื่องยาวหนึ่งเดือนเต็ม

เงินค่าเลี้ยง แขกเหรื่อสำหรับใครก็ได้ที่บังเอิญเดินผ่านมา หากคิดเป็นเงินไทยก็ตกประมาณ แปดร้อยกว่าล้านบาทเท่านั้นเอง...

หญิงสาวถอนใจเบาๆ ...

รถราเริ่มหนาตามากขึ้นเมื่อหล่อนขับผ่านป้ายบอกทางเข้าสู่เขตตัวเมือง กระบะคันเก่าค่อยๆ ชะลอความเร็วลงแบบกระตุกๆ ก่อนหยุดสนิทหน้า

สัญญาณไฟแดงในช่องเตรียมเลี้ยวขวา หล่อนเงี่ยหูฟังเสียงเครื่องยนต์อย่าง

ออกจะลุ้นอยู่ในที แล้วก็โล่งใจที่คุณนายแก่ยังไม¹ทรยศดับคาลี่แยกให้ได้อาย เหมือนเมื่อสัปดาห์ก่อน

รออยู่ชั่วครู่สัญญาณไฟก็เปลี่ยนเป็นสีเชียว หล่อนใส่เกียร์ตํ่าประคอง คุณนายแก่เคลื่อนตัวช้าๆ อย่างใจจดใจจ่อ แต่แล้วก็ต้องกระทืบเท้าลงบน เบรกอย่างสุดแรงจนหัวทิ่ม เสียงรถคันหลังบีบแตรไล่กันระงม

ก็จะไม่ให้หล่อนเหยียบเบรกกะทันหันได้อย่างไรกัน ในเมื่อรถสปอร์ต

สีขาวปราดเปรียวตีคู่ขึ้นมาจากเลนซ้าย แล้วปาดหน้าเข้ามาเลนของหล่อนอย่างน่าเกลียดที่สุด

หล่อนมองหารถสปอร์ตคันต้นเหตุ เห็นท้ายรถเลี้ยวขวาอยู่ไวๆ แล้ว หายไปจากสายตาหลังจากผ่านพุ่มไม้ของเกาะกลางถนน บรรดารถด้านหลัง

ยังคงสรรเสริญกระบะเก่าๆ ด้วยการบีบแตรไล่ หล่อนบิดกุญแจรถพร้อมกับ ภาวนาให้เครื่องยนต์สตาร์ตติดอีกครั้ง...คุณนายแก่จ่า รักษาหน้ากันหน่อยเถอะนะ

ในที่สุดสวรรค์ก็เห็นใจ เมื่อเครื่องยนต์เริ่มดังกระหึ่มระคนเสียงกึกกัก

ราวกับคนแก่กำลังไอก่อนจะเคลื่อนตัวช้าๆ เลี้ยวขวาไปตามทาง เสียงแตรไล่หลังจึงค่อยๆ เบาลง

ดวงตากลมโตยามนี้ดูเหมือน ‘เหยี่ยว’ พร้อมตะครุบเหยื่อ หล่อน

หรี่ตาลงเล็กน้อยจ้องเขม็งมองหา ‘เหยื่อ’ ที่อยู่เบื้องหน้า

งานนี้ไม่มีการปล่อย'ไปเฉยๆ แน่นอน...

ถนนหนทางตามต่างจังหวัดรถรายังไม¹มากนัก สายหลักก็มือยู่ไม่กี่สาย หากตามไปเรื่อยๆ อาจได้เจอคู่กรณีในอีกสองหรือสามแยกข้างหน้า

แล้วหล่อนก็คาดไม่ผิด หลังจาผ่านแยกไฟแดงแรก หล่อนก็เห็นรถ

สีขาวอยู่ไกลๆ เมื่อเพ่งมองจึงแน่ใจว่าเป็นคันเดียวกัน เพราะนานๆ ทีจะมีรถ สปอร์ตหรูมาแล่นอวดโฉมอยู่บนถนนต่างจังหวัดเช่นนี้

ริมฝีปากอวบอิ่มค่อยๆ เชิดขึ้นเล็กน้อย...

หล่อนเคลื่อนเข้ามาจอดข้างๆ เหลือบมองเข้าไปในรถ โชคดีที่ฟิล์ม

กรองแสงสีไม่เข้มนักจึงพอจะมองเห็นคนที่นั่งอยู่ด้านใน

ผู้ชายสวมแว่นดำอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกำลังมองตรงไปเบื้องหน้า ท่าทางโต๊ะจุ๊ยดูน่าหมั่นไล้...เหมือนจะยังไม่รู้ตัวว่าโจทก์มารอคิดบัญชีอยู่ข้างๆ แล้ว

ช่วยกันอีกลักครั้งนะคุณนายแก่ แล้วเดี๋ยวจะพาไปยกเครื่องใหม่ให้

พริ้งเลย...หญิงสาวลูบพวงมาลัยเก่าคร่ำ นึกติดสินบนรถคันเก่งของฟาร์มไปด้วย

สัญญาณไพ่ยังเป็นสีแดงอยู่ แต่หญิงสาวเข้าเกียร์หนึ่งรอท่าไว้ พอเห็น สัญญาณไพ่สีเขียวปุ๊บ หล่อนกะจังหวะให้รถหรูออกตัวก่อน แล้วจึงปล่อย

คลัตช์พร้อมทั้งเหยียบคันเร่งทันที

มือเรียวหักพวงมาลัยไปทางขวาอย่างคล่องแคล่วรวดเร็ว กะจังหวะให้ สามารถตัดหน้าคืนได้ทันด้วยฝีมือการขับรถระดับเซียน จึงไม่ใช่เรื่องยาก

ที่จะพาเจ้ากระบะมาอยู่ข้างหน้ารถคู่กรณีได้อย่างที่ใจคิด

หล่อนได้ยินเสียงล้อรถบดกับถนนดังเอี๊ยด ตามด้วยเสียงบีบแตรดัง

ระงมอย่างที่หล่อนได้รับเมื่อครู่จึงชำเลืองมองกระจกล่องหลัง เห็นรถสีขาว

จอดนั่งสนิทคร่อมเส้นกั้นถนนหลังจากเพิ่งออกตัวไปได้เพียงครึ่งคัน...

ด้านท้ายมีรถจอดตามหลังต่อกันเป็นพรวน

สมนํ้าหน้า! กรรมตามสนอง

เพียงไม่นานมินตราก็มาถึงยังที่นัดหมายซึ่งเป็นย่านการค้าในตัวเมือง

อาคารพาณิชย์เรียงรายกันเป็นแถว สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านค้าและ

แผงลอย ในยามตะวันโพล้เพล้ย่านนี้จะคลาคลํ่าไปด้วยผู้คนที่ออกมาจับจ่าย

ซื้อสินค้า บรรยากาศแลดูพลุกพล่านชวนให้คึกคักอยู่ในที

หล่อนเมียงมองหาช่องว่างจอดรถบริเวณลานกลางแจ้งซึ่งจัดไว้เป็น สัดส่วนให้แก่ลูกค้า ช่วงเวลาเย็นในย่านค้าชายแบบนี้มักจะหาที่จอดรถยาก

เสมอ หญิงสาวขับวนหาช่องจอดอยู่หลายรอบจนเริ่มหงุดหงิด พลันโชค

ก็เข้าข้าง เมื่อเห็นรถค้นหนึ่งกำลังถอยหลังออกจากช่องหัวมุมพอดี หญิงสาว

จึงชะลอรถเตรียมเข้าแทรกแทน

หล่อนประคองพวงมาลัยเคลื่อนตัวรถเข้าสู่ช่องจอดที่แบ่งไว้ด้วย

เส้นชาวบนพื้นคอนกรีต เครื่องยนต์ดับลงหลังจากตรวจดูระยะห่างระหว่างรถ ตัวเองกับค้นข้างๆ เป็นที่เรียบร้อย แต่ยังไม่ท้นจะเปิดประตูก้าวลงมาก็มีรถ

เข้ามาจอดปิดท้ายเสียแล้ว

รถสปอร์ตสีชาวไร้มารยาทค้นเดิมนั่นเอง...

หญิงสาวโกรธจนลมออกหูจึงผลักประตูรถออกไปค่อนข้างแรง

“นี่คุณ! จอดรถภาษาอะไรเนี่ย” หล่อนถามเสียงด้ง คิ้วเรียวขมวดจน

แทบชนกันผนวกกับน้ำเสียงเชียวเอาเรื่อง

ชายหนุ่มร่างสูงซึ่งเพิ่งก้าวออกมาจากรถเลิกคิ้วมองมายังหล่อน

“อ๋อ...พอดีไม่เคยถามรถเสียด้วยสิครับว่าพูดภาษาอะไร แต่ขอผม

จอดซื้อชองแค่แป๊บเดียวน่า เดี๋ยวก็ไปแล้ว” ชายหนุ่มบุ้ยปากไปทางร้าน

สะดวกซื้อที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่แล้วก็ยิ้มกว้าง

คำตอบกวนๆ บวกกับรอยยิ้มกว้างท่าให้หญิงสาวรู้สึกไม่ชอบหน้า

ผู้ชายคนนี้ขึ้นมาตงิดๆ

“เมื่อกี้นายขับปาดหน้ารถฉันที่สี่แยกจนเบรกแทบไม่ทัน ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา^,นายจะทำยังไง”

“คุณก็ตามมาเอาคืนแล้วไม่ใช่เหรอครับ น่าจะหายกันแล้วนี่นา” ชายหนุ่มพูดพลางส่งยิ้มแบบเดิม แต่หญิงสาวกลับรู้สึกว่ากวนโมโหที่สุด

ดูซิ...เพิ่งจะปิดคดีไปเมื่อครู่ ผู้ต้องหาก็ย้อนรอยมาก่อคดีใหม่อีกแล้ว

มิหนำซํ้า...กับโจทก์คนเดิมเสียด้วย

“คุณนั่นแหละไร้มารยาท เล่นมาปาดหน้ารถชาวบ้านแบบนี้ ความจริง

คุณน่าจะเตรียมใจไว้บ้างนะถ้ามีใครตามมาเอาคืนน่ะ” หล่อนยังไม่ลดราวาศอก

“ขอโทษทีครับ ผมขับเพลินไปหน่อย ลืมไปว่าต้องเลี้ยวชวาตรงสี่แยก

แต่ดันอยู่เลนกลาง พอดีผมเพิ่งมาจังหวัดนี้ครั้งแรกน่ะ เลยไม่ชินถนนหนทาง”

“นึกจะเลี้ยวก็เลี้ยว รถก็ออกจะแพง แต่เล่นขับซะ ‘แล้ง’ ขนาดนี้”

หญิงสาวจงใจเน้นเสียงท้ายประโยคเป็นพิเศษ หากไม¹เกรงใจอยู่บ้าง หล่อนคงพูดคำว่า ‘แล้งน้ำใจ’ ออกไปเต็มปากแล้ว

“มันเคยชินไปหน่อยน่ะครับ”

ชายหนุ่มด้อมศีรษะลงเป็นเชิงยอมรับผิด ทว่ายังคงยิ้มกว้างเช่นเดิม

จนหญิงสาวชักสงสัยว่าตกลงเขาขอโทษจากใจจริงหรือไม่

จังหวะที่ชายหนุ่มค้อมศีรษะลงนี่เอง นัยน์ตาชองเขาก็เริ่มฉายแวว

แปลกๆ ดูคล้ายกำลังสงสัยแกมขบขัน

“คุณกำลังจะไปถ่ายแบบเหรอครับ” เขาถามพลางกลั้นยิ้ม

“ใครบอกคุณว่าฉันมาถ่ายแบบ” สุ้มเสียงสะบัดพร้อมจ้องเขม็งไปยัง

ชายร่างสูงเบื้องหน้า นึกสงสัยว่าอีตาคนนี้ไปรู้มาจากไหนว่าหล่อนกำลังจะมาทำอะไร

“ผมเดาเอาน่ะ พอดีเห็นคุณใส่บูตหนังเลยคิดว่ากำลังจะไปเดินแบบ

ที่ไหน เพราะท่าทางของคุณถ้าบอกว่าใส่รองเท้าบูตทำฟาร์มทำไร่คงไม่¹มี

ใครเชื่อ แต่ถ้าบอกว่าเป็นนางแบบสไตล์คาวเกิร์ลละก็ไม่¹แน่”

คำตอบของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้หญิงสาวต้องก้มหน้ามองบูตหนังครึ่งแข้งของตัวเอง

จะให้คนอย่างมินตราใส่รองเท้าบูตยางทำงานน่ะรึ...ไม่มีทาง

ปกติเวลาออกนอกฟาร์มหล่อนจะเปลี่ยนรองเท้าบูตหนังที่ใส่ทำงานมา เป็นรองเท้าคัตชูหรือรองเท้าแตะแฟชั่นแล้วแต่โอกาส ทว่าวันนี้หล่อนรีบมาก

จนลืมเปลี่ยนรองเท้าเสียก่อน

ก่อนที่หญิงสาวจะท้นพูดแก้ตัว พลันนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้มีนัดสำคัญกับวุ้น

“ฉันจะเดินแบบหรือทำอะไรก็เรื่องของฉันเถอะ ตอนที่ฉันกลับมา

หวังว่าคงไม่เห็นรถของคุณจอดขวางรถของฉันอยู่นะ” หญิงสาวเดินออกมา

ทางด้านหลังรถผ่านหน้าเก่งคันงามของชายหนุ่ม แล้วเดินย้อนทางรถยนต์ไป

ยังกลุ่มอาคารพาณิชย์ที่มองเห็นอยู่ไม่ไกล

“ด้วยเกียรติของลูกเสือเลยครับ...คุณหนูคาวเกิร์ล”

“คุณเรียกฉันว่าอะไรนะ” หญิงสาวหันขวับกลับมาถามเสียงเขียวทันที

ชายหนุ่มตีหน้าตายกลบเกลื่อน

“เปล่าครับ ไม¹มีอะไร เดี๋ยวผมซื้อของเสร็จแล้วจะเลื่อนรถออกให้นะครับ”

‘คุณหนูคาวเกิร์ล’ เดินไปไกลแล้ว ชายหนุ่มคลี่ยิ้มมองตามเหมือน

จะใช้สายตาล่งก่อนจะก้าวจากจุดเดิมไปยังร้านค้า พลันมีบางอย่างสะดุดตา

จนเขาต้องเหลียวกลับไปมองรถกระบะของคนที่เพิ่งปะทะคารมเล็กๆ เมื่อครู่

แล้วรอยยิ้มก็จางหายไป

ความฉงนฉายออกมาจากดวงตาของเขา

หญิงสาวผลักบานประตูกระจกเข้ามายังด้านในของอาคารซึ่งนัดหมาย

ไว้กับเพื่อน ขาเรียวก้าวฉับไปตามขั้นบันได เมื่อโผล่ขึ้นมาบนขั้นสองก็เห็น

วุ้นกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมฉากหลังที่จะใช้ถ่ายแบบ

“มาแล้วเหรอจ๊ะ แม่นางแบบใหญ่ ช้าไปตั้งสิบนาทีแน่ะ”

“ขอโทษนะวุ้น พอดีฉันวนหาที่จอดรถอยู่” มินตรารีบขอโทษเพื่อนสาวทันที

“ไม่เป็นไรหรอก อีตาช่างภาพยังไม่โผล่มาเลย ฉันเสียอีกที่ต้องขอโทษ เธอ คราวนี้ก็ต้องพึ่งเธออีกแล้วละยายมิน”

วุ้นเงยหน้าขึ้นจากกองฟางที่ใช้ตกแต่งฉาก สีหน้าของมินตรายังคง

ฟ้องถึงอารมณ์ไม่ปกติจนเพื่อนสังเกตได้

“เป็นไรน่ะมิน ไปโดนใครเหยียบตาปลามาเหรอถึงได้ทำหน้านิ่วแบบนี้” วุ้นถามสัพยอกเป็นเชิงหยั่ง

“บ้า! ฉันไม่¹มีตาปลาหรอกย่ะ ถึงจะทำงานในฟาร์มแต่ฉันก็ดูแลตัวเอง เหมือนกันนะ แล้วอีกอย่าง ฉันไม¹ได้โดนใครเหยียบเท้ามาหรอก แค¹ไปเจอ คนกวนประสาทมาก็เท่านั้นเอง”

“ใครกันนะบังอาจมาท่าให้นางแบบกิตติมคักดิ์ของฉันอารมณ์บูด

เดี๋ยวเสื้อผ้าฉันก็พลอยหมองตามนางแบบกันพอดี”

“ไม่ต้องมาโทษฉันเลยยายวุ้น เสื้อจะหมองไม่หมองมันเกี่ยวกับความ

รู้สึกของคนใส่ที่ไหนล่ะ” มินตราส่งค้อนวงย่อมๆ ให้เพื่อนก่อนจะทิ้งตัวลงนิ่ง

บนเก้าอี้พลาสติกไม่มีพนัก ค่อยๆ ถอดบูตหนังออกทีละช้าง “วันนี้กิมจูไม่ได้

มาด้วยเหรอวุ้น” หล่อนถามเมื่อไม่เห็นเพื่อนสนิทอีกคน

“เห็นอาป๊าเรียกเข้ากรุงเทพฯ ดูท่าจะไปหลายวันอยู่...เสื้อแขวนอยู่บน

ราวนะมิน เธอเริ่มใส่จากตัวรีมขวามือก็แล้วกัน ฉันจะโทร.ไปตามตากล้อง

ก่อน ปานนี้แล้วยังไม่มาอีก เดี๋ยวก็หักค่าแรงซะเลย”

มินตรานึกขำเพื่อนที่กำลังบ่นงึมงำถึงช่างภาพ ก่อนจะเดินไปยังราว

แขวนเสื้อที่มุมห้อง