กาลเวลา (จุฑารัตน์)

มณฑล...ชายหนุ่มวัย ๒๒ ปี ร่างอ้วนกลม นํ้าหนักเกินร้อยกิโลกรัม นั่งหน้าเศร้าอยู่เพียงลำพังคนเดียวที่ชุดโต๊ะและม้าหินขัดสำหรับนั่งเล่นบริเวณ ลานหลังบ้าน ซึ่งมีคลองสายเล็ก ๆ นํ้าขุ่นดำสกปรกไหลผ่าน ส่งกลิ่นฉุนน้ำเน่า โชยมาอ่อน ๆ แสงแดดยามเย็นยังจัดจ้า หากแต่ถูกตัวบ้านไม้สองชั้นและต้น มะม่วงต้นใหญ่บังไว้ ทำให้บริเวณลานหลังบ้านอยู่ในร่มเงาดูร่มรื่น ชายหนุ่มเหม่อมองถุงพลาสติกบรรจุทุเรียนหมอนทองที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า พลางทอดถอนใจอย่างแสนเซ็ง

“เฮ้อ...” ก่อนจะเอื้อมมือหยิบทุเรียนเนื้อหนาสีเหลืองสวยพูใหญ่ออกจาก ถุงพลาสติก แกะกระดาษออกแล้วส่งเข้าปากกัดกินด้วยความเศร้า

ก็จะไม่เศร้าได้อย่างไร ในเมื่อเวลานี้...เขาเหลือตัวคนเดียวในโลก !

นับแต่สูญเสียคุณพ่อคุณแม่ผู้ให้กำเนิดทั้งสองท่านไปพร้อม ๆ กันเมื่อ คราวโรงแรมถล่ม ความเศร้าโศกเสียใจยังไม่หายดี ก็ต้องเสียพี่ชายและพี่สะใภ้ ที่เป็นญาติสนิทคู่สุดท้ายไปอีก ด้วยอุบัติภัยทางรถยนต์เมื่อปลายปีที่แล้ว เขาจึง ต้องอยู่ลำพังโดดเดี่ยวเดียวดาย แม้จะไม่ถึงกับไร้ญาติขาดมิตรเสียทีเดียว เนื่องจากว่าอาจจะยังมีญาติห่าง ๆ เหลืออยู่บ้างตามที่คุณแม่เคยเล่าให้ฟังว่าคุณก๋งมีลูกพี่ลูกน้องอยู่คนหนึ่งที่เมืองจีน แต่ก็ขาดการติดต่อกันมานาน จนต่างฝ่ายต่างลืม หรือไม่ก็นับญาติกันไม่ถูกแล้วละ

ส่วนมิตรนี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขามีเพี่อนฝูงเป็นโขยง ทั้งรุ่นพี่ที่จบไปแล้ว รุ่นน้องที่กำลังกระดี๊กระด๊ากับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย และรุ่นเดียวกันที่จวนจะจบออกไปวิจัยฝุ่นอยู่รอมร่อ หรืออาจจะโชคดีในการได้งานทำกันไป และก็เพราะเจ้าเพี่อนตัวดีนี่แหละ ที่มีส่วนทำให้เขาต้องมาเศร้าอยู่แบบนี้ ! ชายหนุ่มคิดพลางหยิบทุเรียนพูที่สองออกจากถุงพลาสติก แกะกระดาษห่อออก แล้วส่งเข้าปาก...เขาเคยบอกกับกลุ่มเพี่อนสนิทอย่างมุ่งหวังว่า

“ต่อไปนี้ ข้าจะเปลี่ยนชื่อเล่นเป็น ‘เจ’ พวกเอ็งว่าดีมั้ย?”

แล้วก็ต้องผิดหวัง

“เอ็งเหมือนเจก็แค่ชื่อมณฑลเหมือนกันเท่านั้น” สมชายหรือไอ้แย้ ตอกกลับ

“ส่วนหุ่นน่ะเหมือนโบ๊ต ปฏิญญา ลูกเสี่ย บู๊ วิบูลย์นันท์ มากกว่า”

“เออว่ะ...เอ็งเปลี่ยนเป็นชื่อโบ๊ตเหอะ เวิร์กกว่าแน่” ก่อเกียรติผู้มีร่างสันทัด ไม่ได้สมบูรณ์เหมือนเขา และก็ไม่ได้ผอมแห้งเหมือนไอ้แย้ เอ่ยสนับสนุน

“งั้นไม่ต้อง...เรียกข้าว่ามนเหมือนเดิมแล้วกัน” น้ำเสียงของเขาบอกความ ไม่พอใจแจ่มชัด แต่...สองเพื่อนซี้ตอบรับเป็นเสียงเดียวอย่างโล่งใจ

“เออ...ดีแล้ว ชื่อมนยังฟังกลมๆ มนๆ สมตัวเอ็งหน่อย”

“ไม่ต้องยํ้านักหรอกวะ...แล้วข้าจะลดน้ำหนักให้ได้ แล้วพวกเอ็งคอยดู” เขาบอกอย่างอึดอัด

“แล้วจะคอยดู” เจ้าเพี่อนตัวดียังอุตส่าห์ทิ้งท้ายให้แค้นใจเล่น แต่ที่น่าแค้นใจยิ่งกว่าคือ...ไม่ว่าเขาจะพยายามลดน้ำหนักอย่างไร ใช้วิธีการต่างๆ ไปร้อยแปดประการ ก็ไม่ได้ผล เขายังอ้วนท้วนสมบูรณ์คงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง !

มณฑลคิดถึงความหลังที่ยังไม่เก่า พลางถอนหายใจอีกเฮือก ก่อนจะทิ้ง เม็ดทุเรียนลงบนกระดาษห่อที่ถูกแกะวางทิ้งไว้ข้างๆ ถุงพลาสติก แล้วหยิบทุเรียน พูที่สาม...พร้อมกับหวนนึกถึงเรื่องที่สร้างบาดแผลให้หัวใจของเขาบอบช้ำมากที่สุด เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ เมื่อวานนี้เอง

บ่ายวันวาน...เขาถือช่อกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่ไปยืนดักรออยู่ริมเส้นทางที่ ‘เลอลักษณ์’ สาวรุ่นน้องหน้าหวานเลิกเรียนแล้วเดินผ่านเป็นประจำ ด้วยจิตใจ ที่ทั้งตื่นเต้นและกระวนกระวาย บวกความลังเลไม่แน่ใจอีกไม่น้อย

“กล้าๆ หน่อยสิเว้ย อย่าสั่น!” สมชาย ผู้ถูกลากให้มายืนดักรอเป็นเพื่อน เอ่ยกึ่งให้กำลังใจกึ่งสั่งสอน

“ก็ข้าอดตื่นเต้นไม่ได้นี่หว่า” แม้แต่เสียงตอบยังพลอยสั่นไปด้วย ก่อนจะ เอ่ยถามต่ออย่างไม่ค่อยแน่ใจ

“เออ...ถ้า...ถ้าเกิดน้องเค้า...ไม่รับ...ข้าจะทำยังไงดีวะ?”

“อ้าว...” คู่หูร่างผอมเก้งค้างอุทานเสียงหลง

“ไหนเอ็งว่าเขายิ้มให้ตั้งหลายที ?”

“ก็ไม่เชิงยิ้มให้ข้าหรอก แต่จะว่ายิ้มให้ก็ได้นะ” คนตอบแบ่งรับแบ่งสู้

“แล้วตกลงมันยังไงกันแน่?” สมชายหรือไอ้แย้ เกาหัวแกรก

“คือ...ข้าสังเกตดูนะเวลาข้าเดินผ่านเธอก็จะยิ้มแล้วหันไปหัวเราะกับเพี่อน” อธิบายอย่างไม่ค่อยมั่นใจ

“เออๆ...”ไอ้แย้ทำเสียงรำคาญก่อนจะต่อท้ายว่า “นั่นไงมากันแล้ว !” เมื่อ นักศึกษาสาวสองคนเดินลงมาจากตึกคณะ...และเดินใกล้เข้ามา มณฑลชะเง้อมอง เห็นเลอลักษณ์เดินมาพร้อมกับเพื่อนสาวที่หน้าตาออกหมวยคนหนึ่ง

“เข้าไปเลยสิ โอกาสดีแล้ว” ไอ้แย้ไม่เชียร์เปล่า ผลักไหล่คู่หูร่างสมบูรณ์ เต็มแรง แม้จะมีขนาดหุ่นที่ผิดกันลิบลับ แต่เป็นเพราะผ่ายหนึ่งออกแรงเต็มที่ และ อีกฝ่ายหนึ่งไม่ทันระวังตัว ร่างที่อ้วนท้วนสมบูรณ์ของมณฑลจึงถลาออกไปหยุด ยืนอยู่ตรงหน้าของเลอลักษณ์พอดี

“อุ๊ย...!” หญิงสาวทั้งสองอุทานเพราะไม่คาดฝัน

“ขอ...ขอโทษ” การสารภาพรักครั้งแรก ทำให้ชายหนุ่มร่างสมบูรณ์กลายเป็น คนติดอ่างไปโดยไม่รู้ตัว

“ผม...ผมไม่ตั้งใจที่จะ...จะทำให้คุณตะ...ตกใจ”

“ไม่เป็นไรค่ะ...คุณอ่าง” สาวหน้าหมวยเป็นคนตอบ ในขณะที่เลอลักษณ์ มีสีหน้าเหมือนกำลังกลั้นยิ้ม และเพราะสีหน้านี้ของสาวในดวงใจ ทำให้มณฑล ใจชื้นขึ้นพร้อมกับพยายามรวบรวมความกล้าหาญสุดชีวิต ยื่นช่อกุหลาบไปที่ เบื้องหน้าเธอ“ผมให้คุณครับ”      กว่าคำพูดเพียงสี่คำนี้จะหลุดออกจากปากไปได้

ชายหนุ่มรู้สึกว่าเหน็ดเหนื่อยเหมือนวิ่งทางไกลร่วมสิบกิโลเมตรจนต้องหอบ หายใจถี่ๆ

“ให้ฉัน...?” เลอลักษณ์ย้อน พลางเลิกเรียวคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่ยังไม่ยอม เอื้อมมือรับ

“ใช่ครับ” พร้อมกับคำตอบนี้ ความอึดอัดความหวาดหวั่นว่าอีกฝ่ายจะไม่ ยอมรับมิตรภาพ ยิ่งทวีขึ้นในใจของชายหนุ่ม

“ให้ทำไมคะ ?”

“คือ...ผมอยากจะเป็นเพี่อนกับคุณ” สีหน้าของชายหนุ่มแดงกํ่าไปหมด แถมเหงื่อซึมเต็มหน้าผากและมือที่กำช่อดอกไม้

“โปรดรับผมไว้เป็นเพี่อนสักคนนะครับ”

“ค่ะ” เสียงรับคำเบา ๆ ของเลอลักษณ์ราวกับเป็นเสียงที่ส่งตรงลงมาจาก สวรรค์...ในความรู้สึกของหนุ่มผู้กำลังมีความรักเต็มอก หญิงสาวรับช่อกุหลาบ นั้นแล้วเดินผละจากไปพร้อมกับเพี่อน

“เธอรับดอกไม้ของข้าแล้ว.. .รับแล้ว...เห็นมั้ยไอ้แย้” ชายหนุ่มร้องบอก เพื่อนคู่หูอย่างยินดี พอดีมือป่ายไปถูกกระเป๋าเสื้อของตนเองเข้า จึงอุทานอย่างเพิ่งนึกได้

“เอ้ย...แย่แล้ว !”

“อะไรแย่?” ไอ้แย้ถามสีหน้างงงัน ที่เพื่อนคู่หูเดี๋ยวดีใจเดี๋ยวตีหน้ายุ่ง

“ข้าลืมเอานามบัตรให้น้องเค้า” นามบัตรที่ว่า...เขาอุตส่าห์เขียนด้วยลายมือบรรจงบอกชี่อที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์พร้อมกับฉีดน้ำหอมลงบนการ์ดสีสวยเตรียมจะมอบให้เลอลักษณ์พร้อมกับช่อดอกไม้ แต่เวลานี้มันยังนอนสงบอยู่ในกระเป๋าเสื้อของเขา

“เอ็งรออยู่นี่เดี๋ยว ข้าจะวิ่งเอาไปให้น้องเค้าก่อน” ว่าแล้วเขาก็ออกวิ่งไขมันกระเพี่อมโดยมีเสียงไอ้แย้ห้ามปรามไล่หลังมาว่า

“ไว้วันหลังไม่ดีกว่าเหรอ”

ชายหนุ่มวิ่งมาทันได้เห็นเลอลักษณ์กำลังโยนช่อกุหลาบลงถังขยะข้างทาง โดยที่ฝ่ายหญิงไม่ได้สังเกตเห็นเขา“อ้าว...โยนทิ้งทำไมล่ะ?” สาวหน้าหมวยที่เดินมาด้วยกันทัก

“ขืนใครรู้ว่าตานั่นให้มา ฉันก็ขายหน้าเขาแย่สิ เห็นทีไรฉันเป็นต้องนึกถึง เบ๊บหมูน้อยหัวใจเทวดา ตลกจะตาย...” เลอลักษณ์หัวเราะ ดวงหน้าสวยเหมือน นางฟ้า แต่...ในความรู้สึกขณะนั้นของชายหนุ่มร่างสมบูรณ์

เหมือนนางมารจำแลงมามากกว่า !

ปิ๊น...! รถเก๋งป้ายแดงกดแตรเรียกแล้วชะลอเข้ามาจอดใกล้หญิงสาว

“ไปก่อนนะ” เลอลักษณ์บอกเพี่อนสาวพลางเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งเคียง ชายหนุ่มหน้าตาคมคายเจ้าของรถเก๋งป้ายแดง รถยนต์คันนั้นแล่นจากไป ชายหนุ่มร่างสมบูรณ์รู้สึกเหมือนหัวใจพลอยถูกกระชากไปด้วย !

“มีแฟนแล้วก็น่าจะบอกกันดีๆ ...ทำไมต้องเอาเราไปล้อเลียนด้วย...หึ ที แรกนึกว่านางฟ้า ที่แท้ก็นางมารร้าย...นางปีศาจ...” มณฑลบ่นงึมงำ พร้อมกับกัดกินทุเรียนพูที่สี่อย่างแค้นเคืองและน้อยเนื้อตํ่าใจ...

ในชีวิตของเขามีแต่ความโดดเดี่ยว ผิดหวัง

เวลานี้เขาอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีญาติสนิทเหลือสักคน

ลดความอ้วนก็ไม่สำเร็จ ดูเหมือน...ยิ่งลดก็ยิ่งอ้วน มีความรักครั้งแรก ...ก็พบกับความผิดหวังอีก

โชคร้ายที่กระหน่ำซ้ำเติม ซ้ำแล้วซ้ำเล่านี้ ทำให้เขาทนไม่ได้ เลยตัดสินใจ ว่าจะยุติทุกสิ่งทุกอย่างเสีย ด้วยการฆ่าตัวตายซะให้รู้แล้วรู้รอด และวิธีการที่เขา เลือกก็คือ...กินทุเรียนให้อิ่มที่สุด แล้วดื่มเหล้าตาม

เพราะเขาเคยได้ยินมาว่า วิธีนี้ทำให้คนตายมานักต่อนักแล้ว คอยเดี๋ยว ก่อนเถอะ...รอให้เขากินทุเรียนพูที่ห้า ซึ่งเป็นพูสุดท้ายให้หมดก่อน แล้วเขาจะ หยิบเหล้าที่วางอยู่บนพื้นข้างโต๊ะหินขึ้นมาเปิดกินให้หมดขวด ถึงมันจะไม่ใช่ เหล้านอก แต่ก็เป็นเหล้าไทยที่ทำอย่างวิสกี้ ก็คงจะได้ตายสมใจเหมือนกันแหละ น่า !

มณฑลคิด...พลางหยิบทุเรียนพูสุดท้ายส่งเข้าปาก ทันใดนั้น...

บึ้ม...! เสียงระเบิดดังขึ้นบริเวณกลางอากาศเหนือศีรษะของเขาอย่าง กะทันหัน พร้อมกับเกิดแสงสว่างแวบเจิดจ้าจนแสบตา ก่อนที่หมอกควันสีฟ้าจาง ๆ จะฟุ้งไปทั่วบริเวณลานหลังบ้าน

ตูม...! เสียงนํ้าแตกกระจายดังขึ้นเกือบจะพร้อมกันเหมือนมีของหนัก อะไรสักอย่างตกลงไปในคลอง เหตุการณ์ประหลาดทุกอย่างเกิดขึ้นกินระยะ เวลาเพียงเสี้ยววินาที โดยที่มณฑลซึ่งติดอยู่ในรัศมีหมอกควันไม่รู้ถึงต้นสาย ปลายเหตุ ทำให้เขาเกิดความรู้สึกหวาดกลัววูบขึ้นมาทันทีอย่างระงับไม่อยู่ ! ทุเรียนที่ยังไม่ทันกลืน จุกอยู่ที่ลำคอเกือบจะติดคอตาย !

ติดตามต่อในเล่ม.....