เงาทรราช (มุกเรียง)

กลางงานราตรีการกุศลที่จัดขึ้นอย่างอลังการ ศูนย์รวมเหล่า

มหาเศรษฐีทั้งใหม่และเก่าของฟากฟ้าเมืองไทยซึ่งต่างเข้าร่วมงานเพื่อหวัง ประกวดประชันแย่งชิงความเป็นดาวเด่น ในสังคมวัตถุนิยมแห่งนี้ย่อมไม่มี

ใครยอมน้อยหน้ากว่ากัน ต่างประโคมเครื่องประดับลํ้าค่า ทั้งเพชรนิลจินดา และอัญมณีหลากหลายอันทรงคุณค่าและราคาแพงลิ่วมาข่มกัน โดยไม่เกรง

กลัวภัยอันตรายมาแผ้วพาน เพราะมั่นใจและเชื่อใจในศักยภาพของผู้จัดงาน

และระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีเลิศ

จุดเด่นของงานในคืนนี้คือการประมูลมหามงกุฎโบราณอายุนับพันปี

ซึ่งเคยเป็นของเจ้าผู้ครองนครอินทรา อาณาจักรที่เคยยิ่งใหญ่ในอดีต แต่ถึง

กาลต้องล่มสลายเพราะผู้คนเสื่อมศรัทธาในเจ้าผู้ครองนคร ที่ปกครองด้วย

พระเดชไม่มีพระคุณเข้ามาเจือปน บ้านเมืองระสํ่าระสาย อาณาจักรใกล้เคียง

เข้ามารุกรานและกลืนกิน จนบัดนี้เป็นแค่นครในประวัติศาสตร์ที่โลกต้อง

จารึกและจดจำในความโหดเหี้ยมของทรราชอันเรืองนาม

มหามงกุฎที่ตกทอดจากมือสู่มือมาจนปัจจุบันกำลังได้รับความสนใจ

ผู้จัดงานนำมาประมูลเพื่อนำเงินรายไดไปทำการกุศลต่อไป มงกุฎลํ้าค่าถูก

เก็บไวในตู้หกเหลี่ยมที่วางตระหง่านอยู่กลางโถง คลุมไว้ด้วยผ้ากำมะหยี่

สีแดงเลือดนกรอเวลาเปิดให้ทุกคนได้ยลในอีกไม่นานเมื่อพิธีการประมูลเริ่มขึ้น

ณ มุมหนึ่งหน้างาน หญิงสาวรูปร่างสมส่วนสูงระหงทำทางประเปรียว

ในชุดหนังพอดีตัวสีดำสนิท และยิ่งดูทะมัดทะแมงมากขึ้นกับบูตยาวครึ่งแข้ง ใบหน้าภายใต้แว่นกันแดดสีดำ นึ่งเรียบดุจทะเลยามคลื่นลมสงบ แต่ในใจ

หญิงสาวกลับร้อนรุ่มเต้นโครมคราม ไม่ใช่เพราะเป็นงานแรกที่เธอมารับหน้าที่ อารักขาบุคคล แต่เพราะต้องการมองหาใครลักคนมาทำหน้าที่ตรงจุดนี้แทน

เธอ ที่มีความจำเป็นทางร่างกายจนแทบจะอั้นไม่ไหวอยู่แล้ว

บราลี หญิงสาวผิวขาวเหลือง ผมสีน้ำตาลเข้มดวงตาที่ซ่อนไว้ใต้สีดำ

ของแว่นกันแดดเป็นสีน้ำตาลอ่อน เธอเป็นหนึ่งในทีมงานรักษาความปลอดภัย

ในงานคืนนี้ เดินกระมิดกระเมี้ยน มือที่กำสูจิบัตรมาอ่านเรื่องราวคร่าวๆ ของ

อินทรานครกับสมบัติชิ้นสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่ บิดไปมาจนแผ่นกระดาษ

มันวาวย่นยู่หาความเรียบไม่เจอ สายตาก็สอดส่ายหาเพื่อนร่วมงานในบริษัท รับจ้างรักษาความปลอดภัยทุกระดับ ทั้งตัวบุคคล อาคารสถานที่หรือแม้กระทั่ง บ้านพักอาศัย จะเรียกง่ายๆ ว่าเป็นบริษัทยามก็คงไม่ผิด ด้วยสภาพเศรษฐกิจ ที่กำลังจมดิ่ง มีงานอะไรเข้ามาต่างก็คว้าเอาไว้ก่อนทั้งนั้น ไม่หวังจะรอน้ำบ่อหน้า ซึ่งไม่รู้ว่าจะต้องรอไปถึงชาติไหนถึงจะพานพบ

บราสีที่เรียนจบสังคมศาสตร์มา แต่กลับมาทำหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยส่วนบุคคลให้เศรษฐีนีคนหนึ่งซึ่งกำลังกรีดกรายอยู่ในงาน ส่วนตัว

เธอได้แต่ยืนและเดินรอบๆ งาน เพราะผู้จัดงานมีหน่วยคุ้มกันแน่นหนา

ทั้งจากบริษัทรักษาความปลอดภัยต่างๆ รวมถึงกำลังตำรวจนอกเครื่องแบบ

อีกจำนวนหนึ่งที่มาทำหน้าที่ในงานนี้โดยเฉพาะ

“ปวดอี่อิ๊บอ๋าย”

หญิงสาวพึมพำลอดไรฟัน ท่วงทำการเดินที่สง่างามในทีแรกกลับกลาย เป็นเดินหนีบแข้งหนีบขากระมิดกระเมี้ยน เก็บความรู้สึกอึดอัดคัดแน่นไว้จน ท้องแบนราบเขม็งเกร็ง พลางกวาดสายตาไปทั่วแต่ไม่พบใครเลย เมื่อความ อดทนอดกลั้นถึงขีดจำกัดหญิงสาวจำต้องพาตนเองไปเข้าห้องนํ้าให้เร็วที่สุด พลางนึกเข้าข้างตัวเอง

‘คงไม่มีอะไรหรอก เล่นเหมาบริษัทรักษาความปลอดภัยมาสามสี่บริษัทแบบนี้ ต่อให้พวกยกมาปล้นเป็นโขยงก็ปลอดภัยล้านเปอร์เซ็นต์’

ขณะที่บราลีนั่งปลดทุกข์เสียงปีนที่เปรียบเสมือนเสียงจากนรกสำหรับ อาชีพอย่างพวกเธอก็ดังขึ้น คละเคล้าเสียงหวีดร้องอย่างตกใจและเจ็บปวด

“ตายห่า!” บราลีอุทานอย่างตกใจ

“ตายแล้ว! มันยกพวกกันมาปล้นเลยหรือ”

เสียงตระหนกดังอยู่หน้าประตู ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องเซ็งแซ่และ

เสียงสาดกระสุนใส่กันดังอึงอล บราลีพยายามเร่งทำธุระให้เสร็จโดยเร็ว

พร้อมบ่นกระปอดกระแปดด้วยความกระวนกระวายใจไปด้วย

“ตายแน่ๆ! คุณนายของฉันจะเป็นยังไงบ้างนะ รอแป๊บนะคุณนาย

ตอนนี้หลบกระสุนให้ดีล่ะ”

ทันทีที่เสร็จสิ้นการขับน้ำหมดกระเพาะปัสสาวะ หญิงสาวรีบสุกพรวด

ขึ้นพร้อมดึงกางเกงเข้าที่ ใช้เท้ากดชักโครก มือขวากระชับปีนคู่กาย ก่อน

เอื้อมมือซ้ายไปหมุนลูกบิดเปิดประตูพร้อมโผล่หน้าออกไปทันที เห็นเหล่าคุณ หญิงคุณนายที่เดินวางทำดุจนางพญาในงานเมื่อครู่ ต่างซุกตัวอยู่ตามหลืบ

ตามมุมห้องด้วยอาการกลัวจนลนลาน

บราลีกระชับปีนในมือยามเคลื่อนตัวออกไปจากห้องน้ำอย่างช้าๆ ด้วย ความระแวดระวัง ที่หมายคือโถงใหญ่ซึ่งใช้จัดงาน เสียงการต่อสู้ด้วยอาวุธปืน ยังคงดำเนินต่อไป สลับกับเสียงกรีดร้องอย่างตกใจและเสียงโอดครวญอย่าง เจ็บปวด

บราลีพยายามกวาดสายตามองหาบุคคลที่ตนเองมาอารักขาในโถงใหญ่ ซึ่งเวลานี้ข้าวของล้มระเนระนาด ศพเกลื่อนกลาดทั้งเจ้าหน้าที่รักษาความ

ปลอดภัยและคนชุดโม่งดำ ซึ่งเธอคาดว่าคงเป็นพวกที่บุกเข้ามาหวังปล้นชิง เครื่องเพชรเครื่องประดับราคาแพงที่บรรดาเศรษฐีทั้งหลายประโคมใส่

มาประชันกัน และเป้าหมายสำคัญคงเป็นมงกุฎลํ้าค่าที่ยังอยู่ในตู้โชว์กระจก กลางห้อง

“คุณนาย!”

บราลีทั้งดีใจและตกใจเมื่อหาบุคคลสำคัญของตนเองพบ เศรษฐีนี

ผู้ว่าจ้างกำลังคุดคู้อยู่ใต้โต๊ะ ตัวสั่นเทายิ่งกว่าลูกนกยักษ์ตกลงไปในบึงนํ้า

และทันทีที่หันมาเห็นบราลี คุณนายร่างยักษ์ทำหน้าดุจเห็นพระมาโปรด ก่อน ตัดสินใจทำในสิ่งที่โง่เหลือหลายในความคิดของบราลี นั่นคือการออกมาจาก

ที่กำบังแล้ววิ่งมาหาเธอ บราลีรีบโบกมือห้ามแต่ไม่ทันเลียแล้ว กระสุนปีน

ไม่ทราบทิศทางพุ่งเช้าใส่จนร่างอ้วนสะดุ้งสุดตัวแล้วล้มลงฟาดกับพื้น ท่ามกลาง สายตามองอย่างตกตะลึงของผู้ห้ามปราม

“อย่ามา!”

‘บราลี คุณนายจิตราเลือกคุณให้ทำหน้าที่บอดี้การ์ดส่วนตัวเธอ และ

นี่งานแรกของคุณ’ ชายหนุ่มใหญ่หน้าตาธรรมดาๆ ยื่นแฟ้มเอกสารในมือให้บราลี

‘คืองานประมูลมงกุฎทองคำของกษัตริย์องค์สุดท้ายแห่งอินทรานคร เตรียมตัวไว้ให้พร้อมนะ’

‘อินทรานครล่มสลายไปกว่าพันปีแล้ว ยังเหลือของไร้ให้แย่งกันอีก

หรือคะหัวหน้า’ บราลีทำหน้างนงงยามเงยหน้าละลายตาจากรายละเอียดของ งานที่ต้องทำ และรายละเอียดบางส่วนของงานราตรีการกุศล ซึ่งให้ความสำคัญ

ที่การประมูลมงกุฎชิ้นเอก

‘เขาเรียกประมูล ใครเรียกแย่งล่ะ คุณก็’ หัวหน้าแย้งนํ้าเสียงระอา

‘มงกุฎของเจ้าครองเมืองพระองค์สุดท้าย วิรุฬหิตจอมทรราช...

จอมทรราช? พิมพ์ผิดหรือเปล่าหัวหน้า เขาจะบอกว่าเป็นจอมราชัน จอมคน

หรือจอมกษัตริย์ หรือเปล่าคะนี่’ บ'ราลีเต'รงคำ'ว่า ‘จอมทรราช’ ให้หัวหน้าดู หนุ่ม

ใหญ่หน้าตาธรรมดาซึ่งวางสีหน้าราบเรียบเริ่มคลี่ยิ้ม ส่ายหน้าช้าๆ

‘ถูกทุกอย่าง คุณอย่าบอกนะว่าไม่เคยทราบประวัติของเมืองนี้’

บราลีเอามือป้องปากพูดเสียงเบาหวิว ทั้งๆ ที่อยู่ตามลำพังกับหัวหน้า งานในห้องของเขา ‘คุ้นๆ ว่ามีเรียนในวิชาประวัติศาสตร์ แต่...หนูลืม’

หัวหน้างานส่ายหน้าระอากับท่าทีของบราลีแล้วขยายความ ‘วิรุฬหิต

ได้ชื่อว่าเป็นกษัตริย์หนุ่มที่ปกครองอินทรานครองค์สุดท้าย ก่อนล่มสลาย

เพราะผู้คนทนความเหี้ยมโหดของพระองค์ไม่ไหว’

‘ทรราชของจริง! แล้วไอ้มงกุฎที่จะไปประมูลนั่นก็ของทรราช ของ

คนชั่ว คนโหด เอ๊ะ! แล้วจะไปแย่งกันทำไม? เจ้าของชั่วของมันก็เป็นอัปมงคล

สิหัวหน้า’ บราลีคิดแล้วสยดสยองจนท่าหน้ายุ่งออกมา

‘ถึงประวัติเจ้าของจะไม่ดี แต่ทองโบราณของโบราณแบบนี้ ใครๆ ก็ อยากได้ไปประดับบารมี’ หัวหน้าของเธอแย้ง แต่เธอก็ยังบ่นพึมพำไม่เห็นด้วย

‘เอาไปก็เป็นกาลกิณีเปล่าๆ’

แล้วคำที่เธอเคยว่าก็เป็นจริง งานประมูลมงกุฎทองคำนี้เปลี่ยนจาก

งานราตรีการกุศลกลายเป็นงานอัปมงคล มีคนตายมากมายตั้งแต่ยังไม่ได้

เปิดประมูล หรือจะเป็นอาถรรพณ์ของมงกุฎจอมทรราช ที่ว่ากันว่ากระหายเลือด อยู่ตลอดเวลา?

บราลีพาร่างกายอ่อนล้าและดวงตาที่แดงกํ่าออกมาจากบริษัทหลัง เหตุการณ์วันวิปโยคผ่านไปหนึ่งวัน บุคคลที่เธออารักขาตายสนิทหลังถูก กระสุนเจาะเช้าเต็มกลางหลังเมื่อวิ่งมาหาหวังให้เธอช่วยคุ้มครองตามหน้าที่

เพื่อนในบริษัทตายไปสองคน บาดเจ็บห้าคน ส่วนคนอื่นๆ บราลีไม่รับทราบ

เพราะเป็นคนละส่วน แต่รู้ว่าทั้งคนในงานและพวกเช้าปล้นตายมากกว่ายี่สิบชีวิต

นับว่าเป็นการปล้นกลางกรุงที่อุกอาจร้ายแรงที่สุดเท่าที่เคยมีมา แต่ มงกุฎเจ้ากรรมยังคงอยู่รอดปลอดภัย คณะกรรมการจัดงานอัญเชิญไปเก็บไว้

ในตู้เซฟที่ธนาคารเช่นเดิม รอวันที่จะนำออกมาประมูลอีกครั้ง ส่วนตัวเธอ

ถูกไล่ออก อีกทั้งอาจถูกดำเนินคดีเมื่อญาติของคุณนายจิตราผู้ตายกล่าวหา

ว่าเธอบกพร่องในหน้าที่ อาจจะต้องติดคุกและเสียค่าปรับจำนวนมหาศาล

หญิงสาวนั่งแท็กซี่กลับบ้านด้วยหัวใจแห้งเหี่ยว เหมือนต้นไม้ขาดนํ้า

หล่อเลี้ยงรอวันเหี่ยวเฉา เมื่อคิดถึงปัญหาที่จะตามมามากมาย

“ทำไมวันนี้ซอยนี้คนพลุกพล่านจัง” โชเฟอร์แท็กซี่เปรย เมื่อเห็นผู้คน

สองข้างทางทั้งจับกลุ่มพูดคุย ทั้งเดินขวักไขว่

บราลีนั่งนิ่งปลดปล่อยใจโดยไม่ได้ยินเสียงอันใด แต่ครั้นรถมาหยุด

ตรงที่เธอบอกไว้ หญิงสาวแทบกระโดดทะลุกระจกออกไปในทันที เมื่อ

สถานที่ที่เคยมีบ้านสองชั้นของครอบครัววันนี้ว่างเปล่าเหลือเพียงตอตะโก

กับซากปรักหักพังที่มีควันสีเทาจางพวยพุงอยู่เป็นสาย

“ไฟไหม้บ้าน!” บราลีทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง ก่อนเริ่มตั้งสติมอง

หาสมาชิกในครอบครัวที่อาจรอเธออยู่แถวนี้ ปะปนกับผู้คนมากมายที่ยังยืน

มองผลของความพิโรธแห่งเปลวเพลิง

“น้าๆ เห็นพ่อกับแม่หนูไหม” บราลีตรงเข้าจับแขนเพื่อนบ้าน เขย่า

แรงๆ เพื่อซักถาม

“อยู่โรงพยาบาล รีบตามไปลิ”

เพียงยี่สิบนาทีบราลีก็มาถึงโรงพยาบาลตามที่เพื่อนบ้านบอกว่าบิดา

ซึ่งโรคหัวใจกำเริบเพราะตกใจสุดขีดกับมารดาที่ถูกไฟลวกผิวหนังบางส่วน

มาพักรักษาตัวอยู่ หญิงสาวเข้าไปพบแพทย์เจ้าของไข้ทันทีเพราะตอนนี้พ่อ

ของเธออยู่ในห้องไอซียู ส่วนมารดาอยู่ในห้องปลอดเชื้อ

“หมอแนะนำให้ฝาตัดเปลี่ยนหัวใจครับ”

ค่าของหมอด้งก้องในใจ วิธีการรักษาพ่อมีเพียงฝาตัดเปลี่ยนหัวใจ

เท่านั้น แล้วจะเอาเงินจำนวนนั้นมาจากไหน ทรัพย์สินทุกอย่างมอดไหม้ไป

ในกองเพลิง ตัวเธอก็อยู่ในสภาพตกงานและอาจถูกฟ้องเรียกค่าเสียหายจาก นายจ้างอีกต่างหาก ส่วนมารดาหมอก็บอกว่าต้องพักรักษาในห้องปลอดเชื้อ

อีกนาน อาจนานเป็นเดือนเลยทีเดียว แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาเป็นค่ารักษาบุพการีทั้งสอง

ยามสับสนจนมุมในความคิด แสงหนึ่งก็ฉายวาบทำให้เธอเกิดความ

หวังชื้นมาทันที หญิงสาวรีบมุ่งหน้าไปหาคนที่คิดว่าต้องช่วยเธอได้แน่ๆ คนที่

พรํ่าบอกว่ารักและห่วงหาเธอตลอดเวลา ชายหนุ่มที่วนเวียนชิดใกล้ออดอ้อนด้วยค่าแสนหวาน

บราลีพารอยยิ้มแห่งความหวังมาหยุดยืนหน้าห้องพักของแฟนหนุ่ม

พร้อมไขกุญแจเข้าไปเอง เพราะเขาเคยมอบไว้และเอ่ยอนุญาตให้เธอมานั่งเล่น นอนเล่น หรือจะนอนค้างด้วยกัน'ที่นี่'ขาก็ยินดี ทว่าเธอไม่เคยที่จะประพฤติ

ตัวเช่นนั้นเลยสักครั้ง ทันทีที่บานประตูเปิดออก สภาพข้างในบ่งบอกว่า

เจ้าของห้องไม่ได้ไปไหน เพราะรองเท้าถอดวางไว้เป็นระเบียบและอยู่ครบ เครื่องปรับอากาศหรือก็เปิดเสียเย็นฉํ่า โทรทัศน์ยังเปิดทิ้งไว้กลางห้องรับแขก

ส่งเสียงแช่งกับเสียงหึ่งๆ ของเครื่องปรับอากาศ แต่บราลีไม่เห็นเจ้าของห้อง

บราสียิ้มน้อยๆ แล้วย่องไปที่ห้องนอน ตั้งใจจะทำให้เขาตกใจเล่น ก่อนผลักประตูเข้าไป

“จ๊ะเอ้...”

ภาพที่เห็นทำให้เธอตกใจเสียเอง เมื่อแฟนหนุ่มรีบผละออกจากร่าง

ชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนที่กำลังนอนควํ่าอยู่บนเตียงทั้งคู่อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ผิวหนังประดับไปด้วยประกายเหงื่อมันวาว ลมหายใจของทั้งคู่ยังกระชั้นถี่

แม้มีสีหน้าตระหนกตกใจยามมีบุคคลที่สามเข้ามาในช่วงที่กำลังเสพสุขกัน

แต่ทั้งสองก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ทำเพียงดึงผ้ามาพันกายกันอุจาดเท่านั้นเอง

“ขอโทษค่ะ” มีเพียงถ้อยค่าสั้นๆ ที่ลอดออกมาจากปากอวบอิ่มที่เม้ม

เข้าหากันของบราสี ก่อนดึงบานประตูปิดลงให้ทั้งคู่อีกครั้ง พร้อมเดินอย่าง

                        (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)