The Sixth Sense มายาร้อยใจ (เก้าแต้ม)

บทนำ

กรรัมภาก้าวลงจากรถทัวร์ด้วยฝีเท้าที่ไม่ค่อยมั่นคงนัก ร่างอวบอยู่ใน ชุดเสื้อยืดกางเกงยีนสีชมพูของลาคอสต์เข้าชุดกัน ด้านหลังคือเป้สะพายกุชชี่ รุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งถอยมาหมาดๆ จากห้างสรรพสินค้าเมื่อเย็นวานนี้เอง ใบหน้ารูปไข่ชื้นไปด้วยเหงื่อและมีร่องรอยแห่งความกังวล

หนึ่งเดือนหลังจากสอบเข้าคณะจิตรกรรมฯ ของมหาวิทยาลัยชื่อดังได้ สำเร็จ ทางรุ่นพี่ก็จัดให้มีการรับน้องขึ้นที่หาดทุ่งวัวแล่น ชายทะเลในจังหวัด ชุมพร หญิงสาวทอดสายตามองชายหาดซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยนักศึกษามากมาย ที่มาร่วมงานรับน้อง สำหรับทุกคนแล้วคงจะตื่นเต้นไปกับบรรยากาศตรงหน้า มีเพียงหญิงสาวเท่านั้นที่รู้สึกต่างออกไป โดยเฉพาะเมื่อรู้ตัวดีว่าเธอนั้นแตกต่าง จากทุกคนในที่นี้

ความสามารถนี้เริ่มขึ้นเมื่อไรเธอก็ไม่รู้ แต่ครั้งที่ทำให้ทุกคนตกใจมากที่สุดก็คือ ตอนกรรัมภาอายุได้ ๕ ขวบ ถ้าวันนั้นเธอไม่ตัดสินใจบอกบิดา ก็คงไม่รู้ว่าตัวเองมีสัมผัสพิเศษ แต่เพราะเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้บรรดาผู้ปกครองในโรงเรียนต่างรุมรังเกียจเธอ มารดาจึงย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง อย่างเด็ดขาด

แต่วันนี้ทันทีที่ก้าวเข้ามาในเขตบ้านพักริมทะเล ลางสังหรณ์บางอย่างก็ พุ่งเข้าจู่โจมเธออย่างจัง เธอรีบดึงถุงมือสีชมพูที่เก็บอยู่ในเป้ขึ้นมาสวมทันที โดย หวังว่าความขลังของมันจะป้องกันไม่ให้เธอต้องเจอกับเรื่องราวอันเลวร้ายเหมือน ในอดีตอีก

ภาพบ้านหลังใหญ่สองหลังตั้งอยู่ติดทะเลซึ่งจะเป็นที่พักของเธอและ เพื่อนๆ ในคํ่าคืนนี้ ข้างๆ กันนั้นมีป่ารกครึ้มและสวนสนที่ขึ้นจนหนาทึบสร้าง ความรู้สึกวังเวงอย่างประหลาดทั้งที่เป็นตอนบ่าย แต่สิ่งที่ทำให้กรรัมภาขนลุกซู่ กลับเป็นต้นไทรขนาดใหญ่สูงตระหง่าน รวมถึงศาลเพียงตาที่ทำด้วยไม้เก่าๆ ซึ่ง ตั้งอยู่ด้านหน้า ลำต้นไทรถูกพันด้วยผ้าแพรเจ็ดสีราวกับจะบอกว่าที่นี่มีสิ่ง นอกเหนือธรรมชาติสิงสถิตอยู่เพี่อปกปักรักษา หญิงสาวยกมือไหว้โดยอัตโนมัติ เมื่อเธอเหลือบไปมองก็เห็นว่าเพื่อนสาวอีกสี่คนก็ทำเช่นเดียวกับเธอ

เหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงการรับน้องก็จะเริ่มต้นขึ้น นักศึกษาส่วนมาก ต่างก็เอาสัมภาระไปเก็บ บ้างก็ล้อมวงรับประทานข้าวกล่อง หรือไม่ก็จัดการธุระ ส่วนตัวในห้องน้ำ ต่างจากกรรัมภาซึ่งไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย ทันทีที่ได้ยิน ว่าหญิงสาวร่างโย่งกับญาณินสาวโบฮีเมียนจะไปไหว้เจ้าที่ เธอก็หันไปชวนเพี่อนสาวอีกสองคนให้ไปด้วยกัน

“เราไปไหว้เจ้าที่กับพวกเขาดีไหม”

“ดีเหมือนกัน ไปสิ” สาวน้อยเรือนร่างบอบบางราวกับตุ๊กตากระเบื้อง เคลือบที่ชี่อว่าเนตรสิตางศุ์พยักหน้า หันไปชวนกรรณาหญิงสาวซึ่งชอบใส่หูฟัง เอาไว้ตลอดเวลาให้ตามมา ทั้งหมดพร้อมใจกันเดินตามสุคนธรสไป สาวร่างโย่ง ถือข้าวกล่องที่รุ่นพี่แจกไปที่ศาลไม้ ก่อนจะหยิบธูปและไฟแช็กขึ้นมาจุดพร้อม ยกมือไหว้ กรรัมภาและหญิงสาวอีกสองคนก็ไหว้ตาม

เมื่อสุคนธรสไหว้เจ้าที่เสร็จก็ลุกขึ้นจากพื้นแล้วหันมา

“อ้าว พวกเธอ...” เธอเอ่ยทัก กรรัมภาจึงได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ เหมือนเด็กถูก ผู้ใหญ่จับได้ว่าแอบตามมา

“ฉันอยากมาไหว้ด้วยน่ะ” เนตรสิตางศุ์พูดขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานเป็น ใบเบิกทาง

“ฉันก็เหมือนกัน” กรรัมภาตัดสินใจตอบบ้าง ในใจได้แต่หวังว่าหญิงสาว

ที่อยู่ตรงหน้าคงจะไม่รังเกียจการขอแจมไหว้เจ้าที่ของเธอในครั้งนี้ ทั้งที่จริงแล้ว มันน่าจะเป็นธรรมเนียมที่ควรยึดถือปฏิบัติเสียด้วยซ้ำ ทุกครั้งเมื่อมีการจัดงาน รับน้อง รุ่นพี่ที่เป็นโต้โผจัดงานน่าจะมีการเตรียมดอกไม้ธูปเทียนเพี่อขอขมา ลาโทษกับเจ้าที่เจ้าทางตั้งแต่แรก เพราะอย่างน้อยท่านก็จะได้ให้ความเอ็นดูและ ทำให้การรับน้องในวันนี้ผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น แต่ก็ไม่มีใครคิดถึงจุดนี้ เธอกับเพี่อนทั้งสี่คนจึงขอเป็นตัวแทนเสียเอง สาวร่างเพรียวคนสุดท้ายในกลุ่มที่ตลอดมาเอาแต่เงียบพยักหน้าราวกับจะบอกว่าเห็นด้วย

“ฉันจะแบ่งข้าวให้เธอนะ” เนตรสิตางศุ์ยี่นกล่องข้าวให้สุคนธรสเพี่อชดเชย ข้าวกล่องที่ถูกใช้ไปเมื่อครู่

“โอ๊ย ไม่ต้องหรอก แค่นี้จิ๊บจ๊อย” ผู้หญิงซึ่งรูปร่างสูงที่สุดในกลุ่มโบกมือ ปฏิเสธ หากพอเพี่อนๆ แบ่งส่วนของตนเองให้ เธอก็ยี่นมือออกมารับฝากล่อง ที่มีข้าวผัดพูนพร้อมกับยิ้มหวาน

“เรามานั่งคุยกันดีกว่า ฉันชื่อเล่นว่ารส พวกเธอชื่ออะไรล่ะ”

สาวห้าวเริ่มแนะนำตัวเอง กรรัมภาจึงนั่งล้อมวงคุยกับทุกคนและแนะนำ ตัวเองบ้าง ตอนนี้เธอก็ได้รู้แล้วว่าแต่ละคนชื่ออะไรกันบ้าง ส่วนลึกนั้นรู้สึกดีใจ ที่ได้เจอเพื่อนใหม่ โดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้เพี่อนสาวทั้งสี่จะเป็น ผู้ร่วมชะตากรรมและกลายมาเป็นเพี่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเลยทีเดียว

หัวคํ่าวันเดียวกันนักศึกษาทั้งหมดก็นั่งล้อมวงกันรอบกองไฟ รุ่นพี่ประกาศเรียกให้นักศึกษาทุกคนมารวมตัวกันรอบกองไฟก่อนการแสดงจะเริ่มขึ้น เสียงกีตาร์และกลองที่บรรเลงในจังหวะสนุกสนานสร้างบรรยากาศของการรับน้องให้เริ่มต้นขึ้น รุ่นพี่ส่วนหนึ่งเริ่มแจกจ่ายอาหารและเครื่องดื่มให้แก่รุ่นน้อง ส่วนพิธีกรกลางวงก็ประกาศเกี่ยวกับการแสดงและเกมที่จะมีขึ้น กรรัมภาเลือกนั่งติดกับเพี่อนสาวทั้งสี่คนที่ได้รู้จักกันในตอนบ่าย แม้จะต้องนั่งเบียดเสียดกันบนผ้าทอผืนใหญ่แต่หญิงสาวกลับรู้สึกมีความสุข มิตรภาพกำลังก่อตัวขึ้น และเธอก็ไม่ลังเลเลยที่จะแบ่งของใช้ให้เพื่อนใหม่อย่างเต็มอกเต็มใจ เสียงร้องเพลงและเล่นเกมดังขึ้นจากกลางวง กรรัมภาจ้องมองไปที่กองไฟ กองใหญ่ที่กำลังลุกโชติช่วงอยู่ตรงกลาง ทั้งเกมและกิจกรรมต่างๆ ที่คัดสรรมาเพี่อสร้างความบันเทิงและความสมานฉันท์ระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้องกำลังเริ่มต้น ขึ้น หลังจากการเล่นเกมผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง เครื่องดื่มน้ำเมาก็ทยอยออกมา ทำให้รุ่นพี่และรุ่นน้องที่เป็นผู้ชายต่างแปรสภาพเป็นกวนอูหน้าแดงกันไปหมด ผู้ขับขานเสียงเพลงเริ่มอ้อแอ้มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด บรรยากาศควรจะเต็มไป ด้วยความสนุก แต่ยิ่งดึกความรู้สึกไม่สบายใจของกรรัมภากลับยิ่งเพิ่มพูนขึ้น

เธอหันไปสบตากับกรรณาซึ่งนั่งติดกัน และอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือใน ถุงมือสีชมพูไปแตะหลังมือเพี่อนใหม่อย่างขอกำลังใจ สาวร่างเพรียวซึ่งพูดน้อย ที่สุดและมักจะเสียบหูฟังชาวนด์อะเบาต์ตลอดเวลา สบตากรรัมภาอย่างอบอุ่น ราวกับจะปลอบใจว่าคงไม่มีอะไร...แต่ลึกๆ แล้วคุณหนูไฮโชก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีหลายครั้งที่ถามตัวเองว่ากลัวผีหรีอเปล่า คำตอบก็คือ ไม่ แต่ทุกครั้งพรสวรรค์ซึ่งติดตัวมากลับทำให้ต้องพบกับภาพอันน่าสะพรึงกลัว จึงอดรู้สึกขยาดไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในคืนนี้

หลายปีที่ผ่านมาหญิงสาวได้เรียนรู้เกี่ยวกับความสามารถพิเศษของตัวเอง ทุกครั้งที่พระจันทร์เต็มดวง ความสามารถนั้นจะเพิ่มพูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สุดท้าย เธอจึงตัดสินใจสวมถุงมือไว้ตลอดเวลาในคืนวันเพ็ญ คงไม่ใช่เรื่องดีแน่หาก เผลอไปสัมผัสใครแล้วเห็นภาพวิ่งเข้าสู่สมองพร้อมๆ กันเกือบสี่สิบภาพรัว ราวกับคลิปที่ดาวน์โหลดมาจากอินเทอร์เน็ตความเร็วสูง โดยเฉพาะถ้ามันเต็มไป ด้ว ยภาพอันน่าสะพรึงกลัวนับสิบ

อากาศโดยรอบเริ่มเย็นลง เช่นเดียวกับมือของเธอที่แม้จะอยู่ในถุงมือ สีชมพูตลอดเวลาแต่ก็อดที่จะสั่นและเย็นยะเยือกไม่ได้ มันคงเป็นความรู้สึก เหมือนคนเสียวสันหลังเมื่อมีลางสังหรณ์...มีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น แต่กรรัมภา ไม่รู้ว่าคืออะไร เธอสังเกตว่าอีกสามสาวก็มีอาการแบบเดียวกัน จนกระทั่งสาวห้าว ที่สุดในกลุ่มโพล่งขึ้น

“พวกเธอเป็นอะไรกัน นั่งเหลียวหน้าเหลียวหลังมานานแล้วนะ”

“ฉันบอกไม่ถูก” สาวน้อยหน้าหวานเหมือนตุ๊กตาตอบเสียงอ่อย สุดท้าย แล้วก็กระเถิบไปนั่งข้างหลังญาณินเหมือนหวาดกลัว

“หรือเธอกลัวผี” สุคนธรสซัก “ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันมียันต์ เอ้านี่” เธอ ล้วงเข้าไปในย่ามสีเจ็บลวดลายแปลกตา แล้วหยิบกระดาษสีเหลืองออกมาสามสี่ใบก่อนจะทำปากขมุบขมิบเหมือนลงอาคมแล้วส่งให้เพี่อปลอบใจทุกคนในกลุ่ม

                “อะไรเนี่ย” กรรณาโพล่งถาม “ยันต์เพาเวอร์พัฟหรือไง”

“เออ ศักดิ์สิทธินะโว้ย ของแบบนี้อยู่ที่เวทมนตร์และคาถาที่ใช้ พระอาจารย์ ปู่ของฉันสอนมากับมือ รับรองผลร้อยเปอร์เซ็นต์ และมันไม่เกี่ยวกับกระดาษ ฉันชอบเพาเวอร์พัฟ บลอสซัม แล้วจะทำไม ยันต์ฉันเขียนด้วยหมึกล่องหน มันซุกอยู่ข้างในนั่นแหละ แต่ไม่อยากเขียนลบลายสวยๆ ของกระดาษ...” เธอ คุย “พับใส่ไว้ในกระเป๋าซะ รับรองคืนนี้ไม่มีใครกล้ามายุ่งแน่”

“โอ้...” กรรัมภาอุทานแล้วรีบยื่นมือไปรับมาทันที เวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน แบบนี้ ขอแค่อะไรสักอย่างที่จะเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจก็พอแล้ว และเพราะเสื้อที่ใส่มาวันนี้ไม่มีกระเป๋า เธอจึงรีบดึงกิ๊บติดผมออกมาก่อนจะพับกระดาษจนเล็กสอดไว้ด้านในและติดกลับเข้าที่ดังเดิม “ไว้ตรงนี้แหละดี มันจะได้ไม่กล้าเข้า มายุ่งกับฉัน” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง

สี่สาวต่างเก็บยันต์ที่ได้รับจากแม่หมอจำเป็นลงกระเป๋าเสื้อ แต่สุดท้าย แล้วต่างก็นั่งเงียบตัวเกร็งไม่ผิดกับตอนแรกสักเท่าไร เมื่อไม่มีใครเอ่ยปากอะไร บรรยากาศรอบตัวก็เริ่มดำดิ่งสู่ความเงียบอีกครั้ง กรรัมภาหันไปมองรอบๆ เมื่อเห็น ว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอดูแปลกไป เริ่มจากกรรณาที่เอามือปิดหู ตามด้วย เนตรสิตางศุ์ที่ยกมือปิดตา

“เกิดอะไรขึ้น เธอเป็นอะไรไป” ญาณินถาม “ไม่สบายหรือเปล่า จะกลับ ไปนอนพักไหม”

ความสงสัยที่มีอยู่มากมายทำให้กรรัมภาตัดสินใจถอดถุงมือออกและ แตะที่หลังของเนตรสิตางคุ์บ้าง เธออยากรู้เหลือเกินว่าเพราะอะไรเพี่อนของเธอ ถึงได้พากันทำหน้าซีดปิดหูปิดตากันอย่างนี้ แต่ทันทีที่มือสัมผัส ภาพมากมาย ก็หลั่งไหลเข้าสู่สมองโดยไม่ทันตั้งตัว หญิงสาวสะดุ้งเฮือกราวกับโดนไฟช็อร์ต พร้อมหันไปมองกลางกองไฟด้วยใบหน้าซีดเผือด

ในความมืด สิ่งที่เธอเห็นก็คือร่างสูงใหญ่เกือบเท่าต้นตาลของชาย หน้าตาดุดันในชุดโบราณ เขานุ่งโจงกระเบนสีแดงสดและกำลังยืนคร่อมร่างของ พงษ์ศักดิ์เอาไว้ อมนุษย์ตนนั้นหันหน้ามาทางเธอและเพื่อนพร้อมกับยกนิ้วชี้หน้า

“ว๊าย!” กรรัมภาอุทานอย่างตกใจพร้อมกับยกมือปิดตาด้วยความกลัว

เมื่อเธอถอนมือออกจากเนตรสิตางศุ์ ภาพอันน่ากลัวก็หายวับไป แต่สุดท้ายความ อยากรู้ก็ทำให้เธอตัดสินใจวางมือลงบนแขนของเนตรสิตางศุ์อีกครั้ง

“ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอเห็นอะไร แต่เขาบอกฉันว่าพวกเราไปลบหลู่เขา” ญาณิน กระซิบบอกเพี่อนทั้งสี่

“ลบหลู่ยังไงล่ะ” เนตรสิตางศุ์ปิดตาอยู่แต่ยังถามขึ้น “ไม่รู้สิ เขายืนคํ้าหัวรุ่นพี่ที่กำลังเต้นอยู่กลางวงน่ะ”

คำพูดนั้นทำให้กรรัมภาถึงกับอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ญาณินคงเห็น เหมือนกับที่เธอเห็นเมื่อครู่ และบางทีอาจจะรวมถึงเพี่อนสาวอีกสามคนนี้ด้วย มิน่าทุกคนถึงได้มีสีหน้าหวาดกลัวและตัวสั่นงันงกอย่างนั้น

“ฉะ...ฉะ...ฉัน...กะ...ก็...เห็น” เนตรสิตางศุ์บอกด้วยเสียงสั่นเครือ

“ฉันก็เห็นเหมือนกัน เขาสูงเท่าตึกสี่ชั้นแน่ะ แล้วชี้มาที่พวกเราด้วย”

กรรัมภาพูดบ้างเมื่อมั่นใจแล้วว่าเพี่อนใหม่ทั้งสี่ประสบชะตากรรมเช่นเดียวกับเธอ

“ฉันได้ยินเขาคำรามเสียงดังและกำลังโกรธมาก” กรรณาพูดขึ้นบ้าง หลัง จากที่นั่งเงียบเอามือปิดหูตลอดเวลา

“อีตานั่นไปทำอะไรไว้ล่ะเนี่ย เขาถึงได้โกรธขนาดนั้น” สุคนธรสทำจมูก ฟุดฟิด ก่อนจะทอดถอนใจด้วยความเบื่อหน่าย

“ไม่รู้สิ เขาเมามากด้วย” ญาณินกระซิบตอบ

ตอนนี้สายตาของเพี่อนหลายคนในคณะต่างมองมาที่ห้าสาวราวกับตัว ประหลาด กรรัมภาจึงยิ้มเจี่อนๆ ตอบ จะให้ทำเฉยอยู่ได้อย่างไรในเมื่อตอนนี้ สิ่งที่ทุกคนเห็นก็คือ วิญญาณเจ้าที่ซึ่งมีใบหน้าแสนจะเหี้ยมเกรียมยืนถมึงทึง อยู่กลางวง

“เอาไงดี ไปบอกเขาไหม” กรรัมภาเสนอ “เขาทำอะไรไว้ก็ให้ไปขอขมา” สำหรับเธอแล้วอยากให้เรื่องทั้งหมดจบลงเสียที หลายปีที่ผ่านมาเธอไม่เคยเจอ วิญญาณที่น่ากลัวมากเท่านี้มาก่อน

“เขาไม่เชื่อหรอก” สุคนธรสยักไหล่ “ของแบบนี้ไม่เจอกับตัวไม่มีวันรู้สึก”

“ถ้างั้นจะทำยังไงดีล่ะ เขาโกรธมากนะ” เนตรสิตางศุ์เงยหน้าขึ้น แอบมอง ผ่านรอยแยกของนิ้ว แล้วก็ก้มหน้าลงไปอีก

“เธอเห็น...” ญาณินกระซิบ

กรรัมภาและสามสาวในวงต่างพยักหน้ารับพร้อมกัน ตามด้วยกรรณา ที่พูดขึ้นอีกครั้ง

“ฉันได้ยินเสียงเขา มันรุนแรงน่ากลัว” กรรณาเอ่ยเสียงสั่น

“เขาพูดว่าอะไร” ญาณินถาม

“เขาพูดว่า ‘พวกเอ็งลบหลู่กู’” กรรณาตอบ “มันเป็นคำพูดซํ้าๆ เหมือน สะท้อนไปมาในห้องแคบๆ ฉันไม่เข้าใจที่เขาพูดทั้งหมดหรอก”

“แล้วเมื่อกี้ที่เธอบอกว่าเขาพูดว่าเราลบหลู่เขา ก็แสดงว่าเธอได้ยินเหมือน กันน่ะสิ” สุคนธรสทักขึ้น

“เอ่อ...ถ้าอยู่ในสมาธิละก็ใช่ แต่ถ้าไม่ ก็ไม่ได้ยิน อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ยิน ทุกอย่างหรอกนะ เพราะคลื่นเสียงของมนุษย์กับภูตมันคนละความถี่กัน จะรู้ก็ต่อเมื่อจูนกันติดบ้าง”

“งั้นจูนใหม่สิ...” กรรัมภาสั่ง เพราะอยากรู้ว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นยังไง ที่แน่ๆ เธอมั่นใจว่าอมนุษย์ตนนั้นต้องการทำร้ายรุ่นพี่หนุ่มอย่างแน่นอน “ถาม ว่าเขาต้องการอะไร”

“ไม่เอา!” ญาณินส่ายหน้าดิก “ฉันกลัว”

เพี่อนๆ ทุกคนต่างหน้าเสียเมื่อตัวกลางไม่ยอมเป็นสื่อโต้ตอบกับอมนุษย์ ตนนั้น แล้วอย่างนี้จะช่วยรุ่นพี่ได้ยังไง

“โธ่เว้ย แล้วจะรู้เรื่องกันไหมนี่”

สุคนธรสสบถพร้อมกับเกาหัวยิกอย่างขัดใจ เธอหยิบกระดาษเพาเวอร­์พัฟขึ้นมาอีกแผ่น หลับตาทำปากขมุบขมับเหมือนเดิม แล้วเป่าพรวดอีกสามครั้ง

“ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกลละวะ”

กรรัมภามองตามสาวร่างโย่งที่เดินอาดๆ ไปหารุ่นพี่หนุ่มผู้เคราะห์ร้ายอย่าง ไม่เข้าใจ เธออยากรู้เหลือเกินว่าสุคนธรสจะทำอะไร หลังจากพูดคุยกับชายหนุ่ม ไม่นานแม่หมอสาวก็เดินกลับมาเฉลยคำตอบของคำถามทั้งหมด

“เขาไปฉี่ตรงข้างศาลเพียงตา เจ้าของถึงได้โกรธขนาดนี้”

“แล้วจะทำยังไงดี บอกเขาไปขอขมาไหม” เนตรสิตางศุ์ถามทั้งที่ยังคง ปิดตาไว้ตลอด

“ตอนนี้เมา พูดไม่รู้เรี่องหรอก ต้องรอพรุ่งนี้แล้วละ ได้ยันต์ไปคงพอจะยื้อเวลาไว้ได้.. โปรดติดตามต่อในเล่ม....