The Cupids บริษัทรักอุตลุด : กามเทพจำแลง (แพรณัฐ)

                                                        บทนำ

                          Page of Pentacles (เด็กถือเหรียญ)

                     คนที่รู้จักค่าของเงิน ใช้จ่ายเงินอย่างประหยัด

 ถ้าใครจับได้ไพ่ใบนี้ หมายถึง คุณกำลังเก็บออมเพื่ออนาคตวันข้างหน้า!

“สิบ...ยี่สิบ...สามสิบ...สี่สิบ”

มือเล็กกำลังนับเหรียญซึ่งวางกองเรียงกันเป็นตั้ง ข้างๆ กันคือ

กระดาษทดเลขแผ่นเล็กและกระปุกออมสินรูปหมูซึ่งถูกถอดจุกด้านล่าง

ออก เจ้าหมูอดออมตัวนี้ป้าอนงค์ซื้อให้มิลินตั้งแต่เธอเรียนอยู่มัธยมศึกษา

ปีที่สาม แม้สีของกระปุกจะซีดจางไปตามกาลเวลา แต่มันก็ยังเป็นของคู่ใจของสาวน้อยร่างเล็ก

ผมยุ่งติดจะฟูเล็กน้อยดัดหยิกเป็นลอนตามสไตล์เกาหลีซึ่งเจ้าตัว

ภูมิใจนักหนา เพราะได้ผมทรงนี้มาด้วยราคาถูกแสนถูกจากการออดอ้อน

ช่างผมหน้าปากซอยด้วยสนิทคุ้นเคยกัน วงหน้ารูปไข่ชื้นไปด้วยเหงื่อ

เพราะเจ้าตัวนั่งนับเหรียญมาเกือบชั่วโมงแล้ว รอยยิ้มบนริมฝีปากค่อยกว้างขึ้นทุกขณะ

เธอเลือกที่จะนับเหรียญเล็กก่อนตามด้วยเหรียญที่มีมูลค่ามากขึ้น

เพราะนั่นหมายถึงจำนวนเงินที่มากขึ้นตามไปด้วย เมื่อเหรียญสุดท้ายถูก

หย่อนลงในถุงพลาสติกใส มิลินก็ไม่ลืมจดจำนวนเงินลงบนถุงเพื่อเตรียมนำไปฝากธนาคารในวันรุ่งขึ้น

บ่อยครั้งที่ป้าอนางค์มักบอกว่า มิลินเค็มจนเกลือเรียกพี่ แต่หญิงสาวรู้ดีว่า เพราะเธอมีรายจ่ายในแต่ละเดือนมากกว่ารายรับต่างหาก

รายได้จากเงินเดือนที่บริษัทคิวปิดฮัตอยู่ที่หมื่นปลายๆ ในเดือน

หนึ่งมิลินต้องใช้จ่ายอย่างกระเหม็ดกระแหม่ ไหนจะถูกหักเข้าประกัน

สังคม กองทุนของบริษัท อีกทั้งยังค่ากินอยู่ ค่ารถไฟฟ้า ที่สำคัญคือค่า

ยาเบาหวาน ค่ายาความดันและยาลดไขมันของลุงกับป้าในแต่ละเดือนเป็นจำนวนไม่น้อย

“สองพันหนึ่งร้อยสิบห้าบาทเจ็ดสิบห้าสตางค์”

หญิงสาวยกมือปาดเหงื่อ พัดลมขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ปลายเตียงไม่ได้

ช่วยบรรเทาความร้อนให้ลดลงเลย มิลินเลือกที่จะใช้มันแทนเครื่องปรับ-

อากาศซึ่งกินไฟมากกว่า ตัวเลขที่ต้องจ่ายค่าไฟในแต่ละเดือนแทบจะทำให้

สาวน้อยร่างเล็กลืมเรื่องความร้อนไปสนิทใจ ผิดกับห้องของลุงและป้าซึ่ง

ติดแอร์เพื่อให้ท่านนอนสบาย ท่านทั้งสองเป็นผู้มีพระคุณ ป้ากับลุงเลี้ยง

มิลินมาด้วยความยากลำบาก

รอยยิ้มแต้มที่มุมปากจนเห็นฟันซี่เล็กขาวเรียงเป็นระเบียบเมื่อเห็น

ตัวเลขที่จดในกระดาษทด มิลินเรียกว่า ตัวเลขแห่งความภูมิใจ เพราะมัน

แสดงถึงความประหยัดและอดออม แต่เมื่อก้มมองก้นกระปุกสายตาก็

เหลือบไปเห็นกระดาษสีขาวย่นยับถูกซุกอยู่ใต้สุด มิลินล้วงมือไปหยิบและคลี่ออก

ตาเบิกกว้างราวกับพบสิ่งที่ถูกใจ ก่อนจะรีบหยิบใบเรียงเบอร์งวดนี้ออกมาดู

“กรี๊ด!!!”

เสียงกรีดร้องของเธอดังจนมันก้องสะท้อนอยู่ในความคิด เจ้าตัว

รีบเอามือปิดปากด้วยความดีใจ มือเล็กหยิกแก้มตัวเองราวกับจะทดสอบว่า ไม่ได้ฝันไป...

‘เธอถูกลอตเตอรี่’

มิลินรีบหยิบสมุดโน้ตคู่ใจลายหมีพูห์ออกมา ภายในนั้นคือรายรับ

รายจ่ายในแต่ละเดือน รวมถึงเงินที่เธอยังขาดในการเป็นเจ้าของกระเป๋า

สุดหรูในภาพที่ติดไว้ในสมุด

กระเป๋าถือหลุยส์วิตตอง รุ่น Tivoli GM ราคาเป็นเงินปอนด์

เท่ากับ ๙๔๕ ปอนด์ จากการนับครั้งล่าสุดเมื่อต้นอาทิตย์ ยังขาดเงินอีก

เป็นจำนวน สี่หมื่นสองพันสองร้อยสี่สิบห้าบาทห้าสิบสตางค์

‘เราฝันไปหรือเปล่า? กรี๊ดๆๆๆ’

มิลินหยิกตัวเองอีกครั้ง ผลก็คือเจ็บ...ใช่ เธอไม่ได้ฝัน...

เธอก็เหมือนกับผู้หญิงส่วนใหญ่ทั่วโลกที่ใฝ่ฝันจะเป็นเจ้าของกระเป๋า

ลายโมโนแกรมสุดหรู หลายคนว่ามันเกร่อ เพราะมีของปลอมขายกันให้

เกลื่อน แต่สำหรับมิลิน นี่คือรางวัลของชีวิต

ตลอดหลายปีที่ต้องใช้ชีวิตอย่างมัธยัสถ์ แต่วันนี้ในที่สุดเธอก็จะได้

เป็นเจ้าของกระเป๋า มิลินจ้องมองสลากกินแบ่งรัฐบาลสีซีดยับย่นใบเดิมซ้ำ

อีกครั้ง กะพริบตาเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะไม่หายไปในช่วงที่ลืมตา เธอรีบพับ

กระดาษใบนั้นอย่างเรียบร้อยก่อนเก็บเข้าไปในกระเป๋าสตางค์ เหลียวซ้าย

แลขวา อดใจไม่ได้ที่จะดึงกระดาษขึ้นมาจูบอีกครั้งราวกับจะซึมซับความ

หอมหวานแห่งชัยชนะ แต่แล้วซอกลึกที่สุดในใจกลับร่ำร้อง

‘ไม่...ต้องมีบางอย่างผิดพลาด...เป็นไปไม่ได้’

มิลินเพ่งมองกระดาษใบเดิมอีกครั้ง จ้องนิ่งที่ตัวเลขบ่งบอกวัน

เดือน และ...ปี ตาเบิกกว้างและร้องกรี๊ดออกมา

‘ลอตเตอรี่ของปีที่แล้ว!’

หญิงสาวได้ยินเสียงลมรั่วออกจากหัวใจที่พองโต ร่างเล็กสะดุ้งผุด

ลุกขึ้น เหงื่อแตกพลั่กด้วยความเสียดายสุดขีด ก่อนจ้องมองไปรอบๆ อย่างสับสน

เธอไม่ได้นั่งนับเงิน ไม่ได้พลาดรางวัลลอตเตอรี่ แถมยังไม่ได้อยู่ใน

ห้องนอนซึ่งผนังรอบด้านมีรูปกระเป๋าหลุยส์ติดอยู่เต็มเหมือนที่ควรจะเป็น

...ที่นี่ที่ไหน?...

สภาพแวดล้อมแปลกตาและความเย็นของเครื่องปรับอากาศทำให้รู้

ว่าไม่ใช่บ้าน ข้างกายคือเพื่อนสาวรุ่นพี่ที่นอนระเกะระกะ หลายคนลุกขึ้น

ในสภาพมึนงง ทบทวนเหตุการณ์เมื่อคืน เสียงหัวเราะของทุกคนซึ่งอยู่ใน

อาการเมามายเพราะเป็นปาร์ตี้สุดเหวี่ยงของสาวโสดแปดคนยังดังเลือนๆ อยู่ในสมอง

เมื่อคืนนี้เป็นวันวาเลนไทน์ วันที่หญิงสาวครึ่งค่อยประเทศพร้อมใจกันออกเดต ส่วนที่เหลือก็อาจไม่นิยมประเพณีปฏิบัติเช่นนี้

หรือไม่ก็อกหักรักคุด ไม่อีกทีก็ยังไม่มีแฟน ซึ่งก็รวมถึงพวกเธอแปดคนด้วยที่คงต้องจัดอยู่ในกลุ่มที่เหลือที่ไม่ได้ออกไปไหน

วราลีหรือเรียกกันว่า เจ๊ลีชวนสาวๆ มาทำอาหารกินกันที่บ้าน มิลินไม่ปฏิเสธ เพราะไม่มีที่ไป เธอก็เหมือนกับเพื่อนๆ ที่ยังไม่มีแฟน...

มือยกขึ้นกุมขมับที่ปวดเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ความรู้สึกเบา

โหวงตรงอกซ้ายทำให้มิลินยกมือขึ้นคลำ ตาเบิกกว้างเมื่อเห็นวัตถุสีชมพู

นอนเค้งอยู่บนใบหน้าของเพื่อนสาวคนหนึ่งในบริษัท มิลินรีบตะครุบและเก็บซิลิโคนยัด

กลับเข้าที่ด้วยความชำนาญ เธอเป็นสาวคัปเอ...อุปกรณ์ชิ้นนี้สำหรับเธอแล้วสำคัญมากกว่าเครื่องสำอางเสียอีก

ร่างเล็กลุกขึ้นโซเซ รู้สึกว่าตนเองไม่ต่างอะไรกับเด็กที่เริ่มหัดเดิน

พื้นโคลงเคลงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังค้างอยู่ กวาดสายตาไปรอบห้อง

ช้าๆ ก่อนจะจับจ้องไปยังกระดาษแผ่นหนึ่งที่ติดอยู่ตรงหน้า ปากอ้ากว้างอย่างตกใจ

“ไม่จริง”

มิลินบอกตัวเอง ตัวอักษรโย้เย้และรอยประทับริมฝีปากนั่นมันไม่มี

ทางเป็นของเธออย่างแน่นอน สัญญาที่เขียนด้วยความเมาว่าจะหาแฟนให้

ได้ในปีนี้ มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย...

...แต่มันก็เป็นไปแล้ว เธอจะทำยังไงกับสัญญากำจัดความโสดแผ่นนี้ดี...

“มิ้มจะได้เจอเนื้อคู่”

หญิงวัยกลางคนในชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าสีดำสนิท เล็บทั้งสิบ

ทาด้วยสีดำ ตรงจมูกเจาะรูร้อยด้วยห่วงเงินเล็กๆ มิลินเงยหน้าสบตาด้วย

ความประหลาดใจ ก่อนจะถามย้ำเพื่อให้แน่ใจว่า ไม่ได้ฟังผิด

“อะไรนะคะ...ป้าอำมิ้มเล่นใช่ไหม”

วงหน้ารูปไข่ที่ดูอารียังคงตรงไปตรงมาเหมือนเช่นเคย ผิดกับมิลิน

ที่ฟังอย่างไม่เชื่อหู ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่า ไพ่ยิปซีที่เธอโปรดปรานนักหนาจะ

ทำนายแบบที่อีกฝ่ายบอกจริงๆ

“ป้าจะอำหนูทำไม นี่มันเรื่องจริง ไม่เชื่อดูไพ่นี่สิ”

ไพ่ยิปซีที่วางเด่นอยู่กลางโต๊ะเป็นคำตอบ กิจวัตรประจำวันของมิลินที่ขาดไม่ได้คือ

การแวะมาหาอรดีเพื่อให้ดูไพ่ยิปซีเป็นการเอาฤกษ์เอาชัยก่อนไปทำงานทุกวัน

บ้านของทั้งคู่อยู่ติดกัน มิลินกำพร้า บิดามารดาเสียชีวิตไปหลายปี

แล้วด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ลุงธงชัยกับป้าอนงค์เป็นผู้เลี้ยงดูเธอมา

ฐานะครอบครัวมิลินไม่ค่อยดีนัก รายได้ส่วนใหญ่ของป้าอนงค์มา

จากการขายขนมหวานในตลาด นอกจากนั้นยังรับจ้างทำของว่างให้แก่

บรรดาพนักงานบริษัทอีกด้วย แต่พักหลังป้าอนงค์ป่วยเป็นความดันและ

เบาหวาน ส่วนธงชัยก็เป็นอัมพฤกษ์จึงต้องลาออกจากงาน เมื่อมิลินเรียน

จบภาระทั้งหมดจึงตกอยู่ที่เธอ

ทั้งสามอยู่กันอย่างมัธยัสถ์ รายได้ส่วนใหญ่มาจากเงินเดือนของมิลิน เธอทำงานอยู่

ในบริษัทคิวปิดฮัต ซึ่งเป็นบริษัทหาคู่

ในสมัยก่อนที่ประเทศไทยยังใหม่มากกับการหาคู่ผ่านทางเว็บไซต์

บริษัทคิวปิดฮัตเป็นบริษัทหาคู่รุ่นแรกๆ เพราะความตั้งใจทำงานและการ

มองการณ์ไกลของเจ้านายหนุ่มทำให้บริษัทคิวปิดฮัตสร้างชื่อได้ในเวลาอันรวดเร็ว

ตำแหน่งของสาวร่างเล็กก็คือพนักงานการเงิน ซึ่งตรงกับบุคลิก

แสนประหยัดของมิลินเป็นที่สุด

หญิงสาววางปิ่นโตใส่อาหารกลางวันลงบนโต๊ะ ขยับเข้าไปใกล้อรดีมากขึ้น

“แต่มันไม่น่าเป็นไปได้”

อรดีเป็นหมอดูไพ่ยิปซีที่แม่นมาก ทุกครั้งที่เธอทำนายไพ่ที่ให้มิลิน

หยิบ เหตุการณ์ดังกล่าวก็จะเกิดขึ้นจริงแทบทุกวัน แรกทีเดียวหญิงสาว

คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แต่หลังจากพิสูจน์ความจริงมาหลายครั้ง มิลินก็

ต้องยอมรับความจริงในที่สุด

อย่างครั้งแรกที่อรดีทักว่ามิลินกำลังมีเคราะห์ วันเดียวกันนั้นเอง

หญิงสาวก็เดินสะดุดพื้นถนนจนหกล้มเข่าถลอก และวันต่อมาที่บอกว่า

เธอจะต้องมีอุปสรรค ก็บังเอิญเหลือเกินที่ฝนตกหนักและมิลินลืมพกร่ม

ไป สาวน้อยจึงอยู่ในสภาพเปียกปอนไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำ วันต่อๆ มา

ที่อรดีทำนายว่าเธอจะต้องมีเรื่องกับผู้ใหญ่ ก็เป็นวันที่ถูกบอสจอมโหดดุด่าเรื่องงาน

ภีม เตชะดำรงกุล เจ้านายหนุ่มของเธอ เคยเป็นเจ้าชายในฝันของ

มิลินมาก่อน ด้วยภาพลักษณ์ของหนุ่มโสด หล่อ รวย แต่หลังจากสัปดาห์

แรกที่เข้าทำงานที่คิวปิดฮัต ภาพฝันนั้นก็แทบจะปลิวหายไปกับสายลมในทันที

จากชายหนุ่มหล่อล้ำกลายเป็นปีศาจร้ายที่มีเขี้ยวยาวโง้งน่าสะพรึง

กลัว บางวันมิลินเห็นภีมประหนึ่งยักษ์วัดแจ้งหน้าตาถมึงทึงไม่เคยมีรอย

ยิ้ม บางวันชายหนุ่มยามผรุสวาทก็ดูคล้ายกับยักษ์ตัวเขียวในภาพยนตร์

ผจญภัยของเด็กๆ

คำนิยามที่เหมาะกับภีมมากที่สุดก็คือ ‘โหด ปากจัด เผด็จการ’

สาวๆ ในบริษัทจึงพากันขนานนามบอสเสียใหม่ว่า ฮิตเลอร์ อันตรงกับ

ตัวตนของชายหนุ่มเป็นที่สุด แต่เพราะเป็นคนสปอร์ตในเรื่องค่าตอบแทน

ทำให้มิลินสู้อดทน เชื่อว่าพนักงานสาวทุกๆ คนในคิวปิดฮัตคงเห็นพ้อง

ต้องกัน และวันนี้จะเป็นวันที่พวกเธอได้รับเงินโบนัส

สมองของมิลินเต็มไปด้วยเครื่องหมายดอลลาร์ที่วิ่งกันให้พรึ่บ แต่

ก่อนที่จะได้รับสิ่งนั้นจะต้องผ่านการประชุมอันหฤโหดไปให้ได้เสียก่อน

เธอต้องทำหูทวนลม ฟังหูปล่อยออกหูอีกข้าง ไม่เช่นนั้นแล้วอาจเผลอตัว

เข้าประทุษร้ายเจ้านายก็เป็นได้

“มิ้ม...มิ้ม คิดอะไรอยู่ เหม่ออีกแล้ว”

อรดีเอียงหน้าเข้ามาใกล้ มิลินกะพริบตาดึงตัวเองกลับมาจากฝัน

เพ้อเจ้อ หญิงสาวเลิกตั้งความหวังเรื่องคู่มาหลายปีแล้ว ทุกอย่างคงเป็น

เรื่องโกหกเหมือนวันเอพริลฟูล เช่นเดียวกับไพ่ยิปซีใบนี้ของอรดีที่คงเชื่อ

ไม่ได้ ไม่มีทางที่ผู้หญิงอย่างเธอจะพบเนื้อคู่

“ไพ่ของป้าอรวันนี้ไม่แม่น มิ้มหยุดดูก่อนดีกว่า”

“อ้าวเป็นงั้นไป คนเขาบอกความจริงก็ไม่เชื่อ”

“ก็มันจริงนี่คะ อย่างมิ้มเนี่ยนะจะเจอเนื้อคู่ มิ้มเลิกหวังไปตั้งแต่จบ

ปีหนึ่งแล้วค่ะ”

“ป้าจะหลอกมิ้มทำไม เพราะป้ารักมิ้มเหมือนลูก”

ขอบตาของอรดีแดงก่ำ เหมือนทุกครั้งที่คนตรงหน้าเอ่ยถึง

ครอบครัว ไม่มีใครรู้ว่าอรดีเป็นใคร รู้เพียงแต่ว่าตัวคนเดียว อรดีมาเช่า

บ้านติดกับบ้านของมิลินมาหลายปีแล้ว จากเดิมแค่คนรู้จักกลายเป็นสนิท

ในช่วงที่อรดีลำบากที่สุด ไม่มีลูกค้าดูดวง มิลินกับอนงค์ก็แบ่งกับข้าว

เล็กๆ น้อยๆ มาให้ แต่หลังจากเปิดร้านไปได้สักระยะ มีลูกค้าบอกต่อ

อรดีก็เริ่มมีรายได้มากขึ้น สองบ้านเริ่มสนิทสนมกัน มิลินรู้สึกถูกชะตากับ

อรดีอย่างบอกไม่ถูก

“ป้าทำไมไม่ไปหาลูกบ้างล่ะจ๊ะ”

อรดีไม่เคยบอกว่าหนีใคร หรืออะไร แต่มิลินเดาจากอากัปกิริยา

ของคนตรงหน้าว่าอรดีมีเรื่องลำบากใจ อาจเป็นปัญหาที่สร้างรอยร้าวลึก

                         (ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)