ซากุระผลิที่กลางใจ

บทนำ

ความฝันผลิใบ

รถเอสยูวีสีขาวเลี้ยวจากถนนใหญ่เข้าไปในซอยแคบๆ ก่อนจะจอดลงเมื่อเข้ามาถึงสุดซอย ชายรูปร่างสันทัดผิวขาวตารีเล็กหยี จมูกโด่งอย่างลูกครึ่งญี่ปุ่นลงจากรถด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง เปิดประตูรั้วไม้ที่สูงเพียงแค่ไหล่ออกกว้าง ก่อนจะกลับเข้าประจำที่คนขับแล้วขับรถเข้าไปจอดด้านในบริเวณบ้าน

หญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ในรถทอดสายตามองรั้วปูนที่ตกแต่งคล้ายหินก้อนใหญ่เรียงซ้อนกันจนเป็นกำแพงหนาปกป้องสายตาจากคนภายนอก ต้นสนขนาดใหญ่ที่ครั้งหนึ่งน่าจะเคยได้รับการตกแต่งไว้เป็นอย่างดี บัดนี้แตกกิ่งก้านออกจนไม่เป็นทรงโผล่พ้นกำแพงหิน

“อ้าว สาวๆ ลงมากันได้แล้ว”

หญิงสาวสามคนในรถพากันขนกระเป๋าเสื้อผ้าขนาดใหญ่หลายใบลงจากหลังรถ ทว่าบุตรสาวคนเล็กกลับวางกระเป๋าลงแล้วเดินสำรวจสวนสวยด้วยความตื่นตาตื่นใจ หญ้าเขียวขึ้นหนาราวกับผืนพรม มีหินสีขาวเป็นแผ่นสี่เหลี่ยมวางเรียงรายทอดยาวเข้าสู่ตัวบ้าน

“หลิวจะไปไหน มาช่วยแม่ยกของก่อนสิลูก” หญิงวัยกลางคนตะโกนเรียกเมื่อเห็นบุตรสาวเดินหายเข้าไปในสวนเสียแล้ว

“เดี๋ยวไปค่ะแม่” เด็กสาวตะโกนกลับมา ทว่าเธอกลับเดินลึกเข้าไปใน สวนเรื่อยๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะกลับออกมาช่วยยกของอย่างที่พูด

“เรามาช่วยกันยกเข้าไปเองเถอะ ยายหลิวเป็นแบบนี้ประจำ พอถูกใจ อะไรเข้าหน่อยแทบจะไม่สนใจอย่างอื่นเลย” บิดาซึ่งมีเชื้อชาติไทยญี่ปุ่นส่ายหน้ากับความซุกซนของบุตรสาวคนเล็ก

“คุณก็เป็นซะแบบนี้ ตามใจยายหลิวเสียจนเคยตัว” หญิงวัยกลางคนหันมาค้อนขวับให้สามีทันที

“เข้าบ้านเถอะค่ะคุณแม่ ตาก็อยากเข้าไปในบ้านจะแย่แล้ว ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าบ้านคุณปู่จะสวยงามร่มรื่นน่าอยู่ขนาดนี้ ถ้ารู้แบบนี้ตาแอบมาพักตั้งนานแล้วละค่ะ” บุตรสาวคนโตสูดอากาศสดชื่นเข้าปอดแรงๆ มองไปรอบๆ บริเวณบ้านกว้างซึ่งแวดล้อมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม บ้านชั้นเดียวดูเล็กไปถนัดตาเมื่อถูกปกคลุมไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์

“ก็ดีเหมือนกัน แม่อยากอาบน้ำจะแย่แล้ว เดินทางมาทั้งวัน”

หลิวเยี่ยมหน้าลงไปใกล้บ่อปลาคาร์ปสีสวย เอื้อมมือลงวักน้ำเย็นชื่นใจ ปรายยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นฝูงปลาพากันแหวกว่ายหนีหายเมื่อมีผู้บุกรุกเข้ามาทำลายความสงบของมัน เธอเดินไปหยุดยืนอยู่บนสะพานไม้ น้ำใสแจ๋วมองเห็นตัวปลาแหวกว่ายอย่างมีความสุข ยามเมื่อยืนอยู่บนมุมสูงเธอจึงเห็นว่าสวนญี่ปุ่นของคุณปู่เป็นสวนหินที่นิยมปลูกต้นบอนไซน้อยใหญ่ไว้มากมาย ถัดไปไม่ไกลเป็นตะเกียงหินซึ่งสูงเกือบเท่าหัวเข่าวางเรียงโดยทิ้งระยะห่าง ขนานไปกับทางเดินที่ปูด้วยหินแผ่นและกรวดหินสีขาวโรยรอบๆ ไปตลอดทาง

น่าแปลกที่เธออาศัยอยู่ในเมืองกรุงเสียเป็นส่วนใหญ่จนแทบไม่มีความ ทรงจำเกี่ยวกับบ้านของคุณปู่หลังนี้เลย จำได้รางๆ ว่าเคยมาเยี่ยมคุณปู่ตอนยังเด็กก่อนที่คุณย่าจะสิ้น ทว่าช่วงบั้นปลายชีวิตของคุณปู่ส่วนใหญ่รักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯ บ้านหลังนี้จึงต้องจ้างแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดและตัดแต่งต้นไม้เดือนละครั้ง เมื่อคุณปู่สิ้นใจลงครอบครัวของเธอจึงกลับมาที่บ้านหลังนี้เพื่อนำเถ้ากระดูกมาเก็บไว้ยังบ้านที่ท่านรักมากที่สุด

หญิงสาวก้าวเท้าช้าๆ ไปตามทางเดิน ก่อนจะหยุดมองสายน้ำจากกระบอกไม้ไผ่ไหลรินลงไปยังอ่างน้ำที่เต็มจนล้นปรี่ น้ำจึงไหลซึมลงไปบน กรวดหินที่โรยเอาไว้รอบอ่าง เสียงสายน้ำสลับกับเสียงใบไม้พัดหวีดหวิวเช่นนี้ให้ความรู้สึกสงบและสบายใจได้อย่างน่าประหลาด หลิวเดินอ้อมไปยังหลังบ้าน และก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นซากุระต้นใหญ่ผลิดอกสวยเต็มต้นจนแทบ มองไม่เห็นกิ่งก้าน

“ว้าว สวยจังเลย” ร่างบางกำลังจะก้าวเข้าไปหาต้นซากุระ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงร้องเรียกของมารดา

“หลิว เข้ามาจัดของก่อนลูก แล้วค่อยออกไปเดินเล่น”

“ค่ะคุณแม่” หญิงสาวขานรับแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปในบ้าน เพราะหากยัง ชักช้าจนมารดาต้องเอ่ยเรียกเป็นครั้งที่สาม เห็นทีคราวนี้คงโดนดุจนหูชาเป็นแน่ ประตูบ้านเป็นประตูบานเลื่อนแบบญี่ปุ่น พื้นห้องปูด้วยเสื่อตาตามิ* ผนังห้องตกแต่งด้วยภาพเขียนสีน้ำมันหลายภาพซึ่งเธอเดาว่าเป็นฝีมือของคุณปู่อย่างไม่ต้องสงสัย เพราะทุกครั้งที่เธอไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลก็มักเห็นท่านขีดเขียนหรือจดอะไรลงบนสมุดวาดภาพอยู่เสมอๆ

“ห้องของหลิวอยู่ทางซ้ายมือ นอนกับพี่ตา รีบไปจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ให้เรียบร้อย เดี๋ยวเราจะได้ขับรถเข้าเมืองไปหาอะไรกินกัน”

“ค่ะคุณแม่” หลิวรีบยกกระเป๋าของตัวเองเดินตามพี่สาวไปอย่างไม่ เกี่ยงงอน

 

*เสื่อตาตามิ (tatami) คือวัสดุที่ใช้ปูพื้นแบบดั้งเดิมของญี่ปุ่น ที่ขอบมักเย็บติดด้วยผ้า

เรือนร่างบอบบางเอนพิงต้นไม้ใหญ่ไร้ใบ ทว่ากลับผลิดอกสีชมพู กะทัดรัดแยกออกเป็นห้ากลีบชวนมอง หญิงสาวบิดตัวไปมาจนชุดกิโมโนโบราณยับยู่ไม่เป็นทรงก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างขี้เกียจ แล้วก็ต้องพบว่าตนเองกำลังลืมตาตื่นขึ้นมาในความฝัน ทั้งยังเป็นสถานที่แห่งเดิมเหมือนกับในความฝันคราวก่อน หญิงสาวลุกขึ้นยืนก่อนจะก้มลงมองกิโมโนจูนิฮิโตเอะ* ด้วยความงุนงง เบื้องหน้าของเธอมีต้นซากุระหลายสิบต้นพร้อมใจกันอวดโฉมผลิดอกสีชมพูหวานตัดกับท้องฟ้าสดใส เธอลุกขึ้นออกเดินไปรอบๆ เพลิดเพลินกับบรรยากาศสวยงาม อากาศเย็นสบายพัดมากระทบผิวกายเป็นระลอก

'ในที่สุดเจ้าก็มาหาข้า’

เสียงทุ้มดังขึ้นในห้วงฝันทำให้เธอตกใจตื่น เปลือกตาคู่สวยค่อยๆ กะพริบถี่ ‘ฝันแบบนี้อีกแล้วเรา’ หญิงสาวแทบไม่อยากลืมตาตื่นจากความฝัน อันแสนหวานที่ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงจิต เธอฝันซ้ำๆ เช่นนี้ติดต่อกันถึงสามคืนแล้วนับตั้งแต่มาพักที่บ้านหลังนี้

น่าแปลก...เสียงเมื่อครู่นี้เป็นเสียงของใครกันนะ เกิดคำถามที่ไม่สามารถค้นหาคำตอบได้ขึ้นในใจ เธอแนบหน้านวลลงกับลำต้นซากุระแผ่วเบา เหม่อมองออกไปไกลแสนไกล

“ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีต้นซากุระที่สวยขนาดนี้อยู่ในเมืองไทย” หญิงสาว แหงนหน้าขึ้นมองต้นซากุระที่แผ่กิ่งก้านสาขาจนแทบปกคลุมหลังคาบ้าน คุณพ่อเล่าว่าคุณปู่ทาบกิ่งซากุระต้นนี้มาจากเกียวโต เมืองหลวงในอดีตของญี่ปุ่น

[1]กิโมโนจูนิฮิโตเอะ เป็นกิโมโนชนิดที่มีความยาวหลายเมตร ทำจากผ้าไหมด้วยการตัดเย็บที่ประณีต ยิ่งมีความยาวและความสวยงามมาก ก็ยิ่งแสดงถึงความมั่งคั่งของผู้สวมใส่มากขึ้นเท่านั้น หากเป็นชุดของนางสนมหรือนางกำนัลในวัง กิโมโนจะมีจำนวนชั้นที่ช้อนทับกันมากถึง ๑๒ ชั้น หนักถึงชั้นละ ๑ กิโลกรัม ต่อมาเมื่อกิโมโนเริ่มแพร่หลายมากขึ้น หญิงสาวในชนชั้นสูงจึงลดจำนวนชั้นของกิโมโน ลง โดยจะสวมใส่กิโมโน ๖ ชั้นซึ่งก็ถือว่าหนามากแล้ว

ท่านตัดสินใจนำมันมาปลูกที่เชียงใหม่เพราะอากาศค่อนข้างเย็นกว่าจังหวัดอื่นๆ

                ช่วงสายๆ ของวันหลิวชอบมานอนใต้ตันซากุระหลังบ้าน ด้านหลังเป็น

พื้นหญ้าโล่งกว้างมีต้นซากุระตั้งตระหง่านอยู่กลางสนามหญ้าสีเขียว ซึ่งบัดนี้แซมไปด้วยสีชมพูจากกลีบดอกซากุระที่ร่วงโรย เธอลุกขึ้นยืนมองกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดตัวโคร่ง น่าแปลกทำไมเธอจึงรู้สึกราวกับว่าได้ใส่กิโมโนโบราณ

นั่นจริงๆ ทั้งที่มันเป็นเพียงแค่ความฝัน หญิงสาวเดินกลับเข้าไปในบ้าน บิดาออกไปในตัวเมือง เห็นว่าไปพบเพื่อนเก่าสมัยเด็ก ส่วนมารดากับพี่สาวไปจ่ายตลาดไม่ไกลนัก หญิงสาวจึงถือโอกาสเดินสำรวจห้องหับต่างๆ ภายในบ้าน

หลิวเปิดเข้าไปทุกห้อง เยี่ยมหน้าสำรวจตรวจตราจนมาหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่ง ยื่นมือไปหมุนลูกบิดประตู ปรากฏว่าห้องไม่ได้ล็อกเธอจึงเปิดเข้าไป

ภายในห้องมืดทึบและค่อนข้างมีกลิ่นอับ มีเพียงแสงแดดอ่อนๆ ลอดผ่านรอยแยกของหน้าต่าง เธอจึงเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟที่ข้างประตู ของเก่าเก็บ

ของคุณปู่มากมายเรียงรายอยู่ในตู้โชว์ไม้ค่อนข้างเก่า แต่ที่สะดุดตาที่สุดคงเป็นตู้กระจกใส ที่ถึงแม้จะมีฝุ่นจับหนาแต่เธอก็เห็นชัดว่าข้างในเป็นชุดกิโมโน

โบราณ ครั้นเมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ๆ มือเท้าก็พลันอ่อนแรงจนแทบพยุงตัวเอาไว้ไม่อยู่

“นี่มันชุดกิโมโนในความฝันนี่” มือเร็วกว่าความคิด เธอเปิดตู้กระจก แล้วถอดชุดจูนิฮิโตเอะออกมา เนื้อผ้าไหมปักลายดอกไม้ด้วยงานฝีมือละเอียดลออเสียจนหญิงสาวแทบลืมหายใจ แม้ว่ากิโมโนโบราณชุดนี้จะเก่าจนสีซีด รอยปักบางจุดเริ่มเปื่อยยุ่ย แต่ก็ยังดูงดงามเสียจนไม่อาจละลายตา

ช่างเป็นความบังเอิญที่น่าประหลาดเสียเหลือเกิน...

ว่าแล้วหญิงสาวก็นึกสนุกอยากลองใส่ชุดกิโมโนโบราณแล้วไปนอนใต้ ต้นซากุระอย่างในความฝันบ้าง หลิวจึงสวมกิโมโนทับลงบนเสื้อยืดอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องตรงไปยังต้นซากุระหลังบ้าน เธอเอนหลังพิงต้นซากุระ หงายฝ่ามือขึ้นรับกลีบดอกสีชมพูที่กำลังร่วงหล่นสู่พื้น แล้วนำกลีบ ซากุระวางลงระหว่างหน้ากระดาษในหนังสือนิยายที่เธอหยิบติดมือออกมาอ่านก่อนหน้านี้ เพียงไม่นานลมก็พัดแผ่วเบาชั่วครู่ เปลือกตาคู่สวยค่อยๆ ปรือต่ำลงจนปิดสนิทในที่สุด

ใต้ต้นซากุระ

กลิ่นหอมอบอวลของหมู่มวลดอกไม้ทำให้หญิงสาวต้องลืมตาขึ้นพยายามสลัดความง่วงงุนให้จางหาย เธอหยัดกายลุกขึ้นนั่ง สะบัดหน้าไปมาหลายครั้งก่อนจะเหลียวมองรอบกาย ความง่วงหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อพบว่าหลังบ้านของคุณปู่ไม่ใช่พื้นที่โล่งอีกต่อไป แต่กลับแทนที่ด้วยต้นซากุระหลายสิบต้น เห็นหลังคาวัดคล้ายวัดจีนหรือวัดญี่ปุ่นเธอก็ไม่ใคร่แน่ใจนักโผล่พ้นเลย ยอดต้นซากุระอยู่ไกลๆ

เธอฝันเหมือนเช่นทุกครั้งอย่างนั้นหรือ แต่ทำไมครั้งนี้ทุกอย่างจึงดู เหมือนจริงนัก...

“เกิดอะไรขึ้น” เธอรำพึงออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกระคนงุนงง

สงสัย

“เป็นแม่หญิง แต่เหตุไฉนเจ้าจึงมานอนเหยียดยาวอยู่ในอารามหลวง เช่นนี้ มิกลัวว่าจักมีผู้ใดมาทำรุ่มร่ามหรอกรึ”

หลิวหันไปตามทิศทางของเสียงทุ้มนุ่ม ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนเมื่อพบว่าตนไม่ได้อยู่เพียงลำพังโปรดติดตามต่อในเล่ม