สุภาพบุรุษจุฑาเทพ : คุณชายรณพีร์ (แพรณัฐ)

บทนำ

“นางฟ้า... สะใภ้คนสุดท้ายแห่งจุฑาเทพต้องเป็นนางฟ้าเท่านั้น!”

นํ้าเสียงมุ่งมั่นของหญิงชราที่นั่งพับเพียบอยู่บนพื้นกระดานตรงชานเรือนไทยเก่าแก่ทำให้ชายหนุ่มสวมเครื่องแบบทหารอากาศกะพริบตาปริบๆ ด้วยความงงก่อนจะหัวเราะอย่างอดไม่ได้

“ย่าอ่อนครับ...” เขากอดน้องสาวของย่าแท้ๆ ซึ่งเลี้ยงดูตนมาแต่แบเบาะอย่างออดอ้อน “แค่ความฝัน ย่าอ่อนอย่าคิดจริงจังไปเลยนะครับ”

“อย่ามาหัวเราะเยาะย่านะชายพีร์” นางตวัดค้อนด้วยทำทางราวกับสาวรุ่น “ถึงจะเป็นแค่ความฝัน แต่โบราณว่าไว้ว่าฝันใกล้รุ่งจะเป็นความจริง ในเมื่อย่าฝันเห็นนางฟ้าติดปีกสีทองอร่ามบินเข้ามาในอ้อมกอดของชายพีร์ หลานเองก็ไม่ปล่อยมือแม้กระทั่งตอนย่าตกใจตื่น เท่านี้ย่าก็รู้แล้วว่าเบื้องบนจะต้องประทานนางฟ้าให้มาเป็นหลานสะใภ้ของย่าอย่างแน่นอน”

ท่าทางขึงขังของคนพูดทำให้รณพีร์ยิ้มกว้าง เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น จ้องมองผู้มีพระคุณซึ่งดูแลเขาใกล้ชิดยิ่งกว่ามารดาที่ล่วงลับไปตั้งแต่อายุเพียงแปดขวบ

หม่อมราชวงศ์หนุ่มรู้ดีว่าย่าอ่อนทั้งรักทั้งหลงตนยิ่งกว่าพี่ชายทั้งสี่ น้อยครั้งที่ท่านจะขัดใจเขา อาจเป็นเพราะรณพีร์เกิดในเวลาเดียวกับที่ย่าอ่อนออกจากวังของเสด็จฯ มาพึ่งใบบุญผู้เป็นพี่ สาวแก่ไม่มีครอบครัวเช่นนางจึงทุ่มเทความรักให้หลานคนเล็ก โดยเฉพาะเมื่อมารดาของเขาเป็นถึงหม่อมราชวงศ์และเป็นหม่อมเอก ย่าอ่อนผู้ปลาบปลื้มฐานันดรสูงคักดิ์จึงดูแลเขาอย่างถวายชีวิต ถึงกับขอมานอนเป็นเพื่อนในห้องที่รณพีร์พำนักอยู่กับพี่ชายร่วมมารดา จนกระทั่งคุณชายใหญ่โตเป็นหนุ่มและยืนกรานจะดูแลน้องด้วยตัวเอง ย่าอ่อนจึงยอมย้ายออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก

รณพีร์ซาบซึ้งในพระคุณของย่าอ่อนอย่างยิ่ง แต่หลายครั้งความรักของท่านอบอุ่นจนร้อนระอุชวนให้อยากหลีกหนี ถึงกระนั้นเขาก็ไม่เคยหลบเลี่ยงย่าอ่อนได้นาน และยังสนุกทุกครั้งเมื่อได้เย้าแหย่ท่านให้หัวใจคนแก่กระชุ่มกระชวย

“ผมจะไปหานางฟ้านางสวรรค์มาอีกทำไมเล่าครับ นางฟ้าของผมมีแค่ย่าอ่อนคนเดียวก็พอแล้ว”

“วุ้ย! ปากหวานอย่างนี้เอง สาวๆ ถึงติดกันเกรียว” หญิงสูงวัยตีแขนเขาดังเผียะพลางค้อนปะหลับปะเหลือก ขัดกับนัยน์ตาระยิบระยับดังที่หลานชายเห็นก็รู้ว่าท่านถูกใจ “เห็นเขาว่าลัดดาซุบซิบเพิ่งลงเรื่องชายพีร์ว่าเป็นคุณชายหนุ่มโสดที่ผู้หญิงในพระนครหมายปองมากที่สุดไม่ใช่หรือจ๊ะ”

“เขาพูดไปอย่างนั้นเองครับ อย่าไปสนใจเลย ย่าอ่อนทราบแต่เพียงว่าผมรักย่าอ่อนมากกว่าใครก็พอแล้วนะครับ”

รณพีร์ซบแก้มลงบนตักของผู้เป็นย่าไม่ต่างจากที่เคยทำในวัยเด็ก ก่อนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสบตาหญิงชราอีกนางซึ่งนั่งพับเพียบเจียนหมากอยู่เบื้องหน้าเข้าพอดี เขาจึงรีบยืดตัวขึ้นอีกครั้งพร้อมเปลี่ยนคำพูด

“ผมรักหม่อมย่าด้วยนะครับ หม่อมย่ากับย่าอ่อนเป็นผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุดในชีวิตเลยทีเดียว”

“อย่ามาประจบย่าเลย ถ้ารักย่าจริงก็ต้องมาให้ย่าเห็นหน้าบ่อยๆ สิจ๊ะ ไม่ใช่ทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัย กลับบ้านดึกดื่น ถ้าย่าอ่อนไม่โทรศัพท์ไปสั่งไว้ที่กองบิน วันนี้พวกย่าคงไม่เจอตัวชายพีร์แน่” ย่าแท้ๆ ของเขาตำหนิเสียงเรียบ ทว่านัยน์ตาเจือความเอ็นดูจนคนเป็นหลานสัมผัสได้ หากกระนั้นหม่อมราชวงศ์หนุ่มยังครั่นคร้าม

ใครจะเชื่อว่าบุคคลซึ่งพยัคฆ์หนุ่มแห่งฝูงบินขับไล่อันเกรียงไกรของกองทัพอากาศเกรงกลัวมากที่สุดในชีวิตจะเป็นเพียงหญิงชราร่างเล็กซึ่งนั่งสง่าอยู่ตรงหน้า แต่เป็นความกลัวผสมความรักและเคารพ

หม่อมย่าเอียดของเขาต้องรับภาระเลี้ยงดูหลานชายต่างมารดาถึงห้าคน หลังจากที่หม่อมเจ้าวิชชากร บิดาของรณพีร์สิ้นชีพีตักษัยพร้อมหม่อมทั้งสาม จากอุบัติเหตุทางรถยนต์ขณะเสด็จไปทรงบำเพ็ญกุศลทางภาคเหนือ ความเข้มงวดของหม่อมเอียดนั้นเลื่องชื่อ ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถทำให้ห้าสิงห์แห่งจุฑาเทพรักใคร่กลมเกลียวประหนึ่งพี่น้องท้องเดียวกันและเติบใหญ่ได้ดีมาถึง บัดนี้ โดยเฉพาะหลานชายคนเล็กอย่างรณพีร์ซึ่งซุกซนและเล่นแผลงๆ เป็นประจำ เพราะมีย่าอ่อนคอยให้ท้าย เขาจึงถูกหม่อมย่าลงโทษมากกว่าทุกคน ทว่าคราวนี้ย่าอ่อนกลับไม่เข้าข้างดังเคยท่านพยักหน้าเห็นด้วยกับพี่สาว จับจ้องหลานคนโปรดอย่างจริงจัง

“จริงของคุณพี่ ชายพีร์อายุไม่น้อยแล้วนะ น่าจะเลิกเที่ยวเตร่เสียที ดูอย่างชายเล็กสิ ตั้งแต่มีเมียก็อยู่ติดบ้าน ไม่เมาหัวราน้ำเหมือนเมื่อก่อน เหลือชายพีร์นี่แหละที่ยังเป็นพ่อพวงมาลัย เห็นทีคงต้องหาเมียสักคน จะได้อยู่บ้านอยู่ช่องให้ย่าเห็นหน้าบ้าง”

รณพีร์ลอบยิ้มเมื่อในที่สุดย่าอ่อนก็วกเข้าเรื่องเดิม... ใช่ว่าเขาไม่อยากมีภรรยา ตั้งแต่พี่ชายทยอยแต่งงานไปทีละคน รวมถึงหม่อมราชวงศ์ธราธร พี่ชายใหญ่ ซึ่งหมั้นหมายกับคนรักมาหลายปี และเพิ่งแต่งงานไปเมื่อเดือนก่อน หนุ่มโสดที่เหลือเพียงคนเดียวของบ้านจึงหวนนึกถึงตัวเอง

การแต่งงานของพี่ชายสั่นคลอนความรู้สึกของรณพีร์อย่างยิ่ง เขาไม่เคยคิดเปรียบเทียบตัวเองกับพี่ๆ มาก่อน ทว่าตอนนี้ชายหนุ่มกลับรู้สึกแปลกแยกราวกับอยู่เพียงผู้เดียวในบ้าน ความรู้สึกเปลี่ยวเหงาซึ่งไม่เคยมีกำลังรุมเร้าจิตใจเขา

จริงอยู่ที่นายทหารหนุ่มยินดีเมื่อเห็นพี่ชายมีความสุข แต่เป็นความเปรมปรีดิ์ผสมอิจฉา

พี่ชายทุกคนโชคดี ผู้หญิงที่พวกเขาเลือกแม้มาจากหลายฐานันดร แต่ก็เพียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัติและคุณสมบัติ ความดีงามของพวกเธอชนะใจย่าทั้งสองรวมถึงรณพีร์ เหนืออื่นใดคือความรักซึ่งพวกเธอมีต่อบรรดาพี่ชายของเขาเช่นเดียวกับที่พวกเขาเองก็รักเธอ การแต่งงานของพี่ๆ จึงตั้งอยู่บนพื้นฐานของความรักอย่างน่าอิจฉา

รณพีร์ใฝ่ฝันให้การแต่งงานของตนเกิดจากความรักเช่นเดียวกับพี่ชาย

ไม่ใช่ครั้งแรกที่ย่าอ่อนยกเรื่องแต่งงานขึ้นมาพูด แต่ผู้หญิงที่ท่านอยากให้เขาแต่งงานด้วยนี่สิทำให้เขาไม่ยอมตกกระไดพลอยโจนทั้งที่อยากมีคู่ครองอยู่เหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมตกหลุมพรางของท่านเป็นอันขาด

ชายหนุ่มรัดอ้อมแขนรอบตัวผู้เป็นย่าแท้ๆ เอียงศีรษะซบบ่าท่าน แล้วยิ้มพรายอย่างขี้เล่น

“ผมคงหาเมียไม่ได้หรอกครับ ย่าอ่อนเพิ่งบอกผมเองนี่ครับว่าหลานสะใภ้คนเล็กของจุฑาเทพต้องเป็นนางฟ้าเท่านั้น แล้วผมจะไปหานางฟ้านางสวรรค์มาจากไหนกันเล่า”

อ่อนหัวเราะแผ่วเบาในลำคอคล้ายกับเสียงหัวเราะของคนที่เพิ่งกำชัยชนะมาหมาดๆ รณพีร์จึงเงยหน้าขึ้นอย่างเอะใจจนเห็นว่านัยน์ตาที่สบตอบมามีทั้งแววสมใจและมาดหมายระคนกัน

“ไม่เห็นยากนี่จ๊ะ คุณวิไลรัมภาไงเล่า ชื่อของเธอหมายถึงนางฟ้าผู้งดงาม เธอจะต้องเป็นนางฟ้าที่เบื้องบนประทานมาให้หลานย่าอย่างแน่นอน”

“ปู้โธ่! ย่าอ่อนโยงเข้าไปหาน้องรัมภาได้อย่างไรกันครับ ไม่เกี่ยวกันสักนิด” รณพีร์พูดเสียงกลั้วหัวเราะ ทั้งขันทั้งฉิวที่สุดท้ายท่านก็วกเข้าเรื่องหม่อมหลวงคนงามแห่งเทวพรหมจนได้

จริงอยู่ที่รณพีร์ชื่นชอบผู้หญิงสวย แต่จากที่ได้รู้จักวิไลรัมภา เธอมีดีแค่รูปลักษณ์ภายนอก... อย่างอื่นนอกจากนั้น... นายทหารหนุ่มอยากกุมขมับ เมื่อนึกภาพตัวเองต้องใช้ชีวิตร่วมกับเธอ

วิไลรัมภาเป็นบุตรคนสุดท้องของหม่อมราชวงศ์เทวพันธ์ สหายรักของหม่อมเจ้าวิชชากร เป็นที่รู้กันในหมู่ผู้ใหญ่สองตระกูลว่า หม่อมเจ้าวิชชากรหมายมาดให้บุตรชายดองกับธิดาของพระสหาย แม้ท่านจะสิ้นชีพิตักษัยไปนานแล้ว แต่หม่อมเอียดก็ยังคงพยายามจะสานต่อพระประสงค์

พี่ชายทั้งสี่ของรณพีร์ล้วนถูกจับคู่กับลูกหลานของหม่อมราชวงศ์เทวพันธ์ แต่พวกเขาหลุดรอดบ่วงแร้วนั้นได้อย่างหวุดหวิด และได้ครองรักกับผู้หญิงที่พวกเขาเลือกด้วยตัวเอง พระประสงค์ของหม่อมเจ้าวิชชากรจึงไม่สัมฤทธิผลเสียที ยิ่งหม่อมราชวงศ์เทวพันธ์ยิ่งทวีความไม่พอใจ

โชคร้ายตกแก่รณพีร์ ผู้เป็นคุณชายหนุ่มโสดที่เหลือเพียงคนเดียว ซํ้ายังมีเลือดสีน้ำเงินแท้ เนื่องจากบิดาเป็นถึงหม่อมเจ้า และมารดาคือหม่อมราชวงศ์ วิไลรัมภาเองก็เป็นธิดาคนสุดท้องของหม่อมราชวงศ์เทวพันธ์ซึ่งยังไม่มีคู่ ผู้ใหญ่สองฝ่ายจึงหมายมั่นปั้นมือให้ทั้งสองครองคู่กันเพี่อกู้ความสัมพันธ์ชองสองราชสกุลซึ่งคลอนแคลนลงทุกที โดยเฉพาะอ่อนที่เจ้ากี้เจ้าการ จับคู่ให้หลานชายคนโปรดยิ่งกว่าหม่อมเอียดเสียอีก

“ไม่เกี่ยวได้อย่างไรล่ะ ถึงย่าจะไม่เห็นหน้านางฟ้าในฝันชัดๆ ย่าก็รู้ว่าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากคุณวิไลรัมภา” นางยืนยัน สายตาขึงขังชนิดที่หลานชายรู้ดีว่ายากจะเปลี่ยนใจ รณพีร์จึงส่งสายตาออดอ้อนไปทางหม่อมย่า ผู้เปี่ยมไปด้วยเหตุผลอย่างขอความช่วยเหลือ

“หม่อมย่าครับ ย่าอ่อนเอาความฝันกับความจริงมาปนกันเสียแล้วครับ” หม่อมเอียดชะงักมือจากงานที่ทำ นางสบตาเขานิ่ง วางใบพลูที่เจียนอย่างสวยงามลงในเชี่ยนหมากเงินด้วยท่วงท่าคล่องแคล่วแต่แช่มช้อยสมเป็นอดีตสาวชาววัง ก่อนจะกล่าว

“แม่อ่อนงมงายกับความฝันไปจริงๆ นั่นแหละ” รณพีร์กำลังจะฉีกยิ้มด้วยความใจชื้นอยู่แล้ว หากไม่ได้ยินถ้อยคำถัดมา “แต่ย่าเห็นด้วยที่ว่าชายพีร์ควรหาเมียสักคน จะได้เลิกเป็นพ่อพวงมาลัยเสียที หลานก็รู้ว่าท่านพ่อของหลานประสงค์สิ่งใด หลานอายุไม่น้อยแล้ว หน้าที่การงานก็ดี เป็นถึงเรืออากาศโท อีกไม่ช้าคงได้เลื่อนเป็นเรืออากาศเอก คุณวิไลรัมภาก็เรียนจบมหาวิทยาลัยมาเป็นปีแล้ว สมควรแก่เวลาที่จุฑาเทพกับเทวพรหมจะรวมเป็นทองแผ่นเดียวกันเสียที คุณชายเทวพันธ์เพิ่งเลียบๆ เคียงๆ ถามย่ามาเหมือนกัน ให้ฝ่ายหญิงรอนานนักจะไม่งาม”

“แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับน้องรัมภามากไปกว่าน้องสาวนะครับ” รณ^,พีร์แย้ง หน้าเจื่อนลงทุกที

“แต่ชายพีร์ก็ไม่ได้ผูกสมัครรักใคร่ผู้หญิงคนไหนไว้เหมือนกันไม่ใช่รึ” หม่อมเอียดย้อนเข้าให้ ครั้นเขาไม่ตอบ นางจึงยิ้มมุมปาก “ถ้าอย่างนั้นชายพีร์ก็น่าจะลองให้โอกาสคุณวิไลรัมภาบ้าง ย่าไม่เห็นใครเหมาะสมกับหลานมากไปกว่าเธอ ไม่แน่นะชายพีร์อาจจะรักเธอมากกว่ารักแบบน้องสาวเข้าสักวัน”

รณพีร์ลอบกลืนนํ้าลายอันเหนียวหนืดเพราะรู้ดีว่าไม่มีวันนั้นแน่

“แล้วถ้าผมผูกสมัครรักใคร่ใครไว้เสียแล้วเล่าครับ”

“อะไรกัน ไม่เคยได้ยินสักทีว่าชายพีร์มีใครที่ไหน หรือว่าแอบมีใครไว้แล้วไม่บอกย่า” อ่อนต่อว่าอย่างงอนๆ ก่อนดักคอด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ถ้าเป็นพวกสาวๆ ที่ชายพีร์ควงไปเที่ยวที่โลลิต้งโลลิต้าอะไรนั่น ย่าไม่ยอมรับหรอกนะ ผู้หญิงเที่ยวเตร่ ย่าไม่ชอบ”

“ใครๆ เขาก็ไปเที่ยวกันทั้งนั้นแหละครับ แค่ฟังเพลง เต้นรำ แล้วก็สังสรรค์กันธรรมดา ไม่มีอะไรเสียหายสักนิด” เขาบีบนวดแขนของผู้เป็นย่าอย่างประจบเหมือนที่ได้ผลแทบทุกครั้งเมื่อท่านอารมณ์เสีย แต่อ่อนยังคงหน้าบูด

“เสียหายหรือไม่ย่าไม่รู้ แต่กุลสตรีที่ดีควรอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนถึงจะถูก อย่าลืมนะว่าชายพีร์เป็นถึงคุณชายแห่งจุฑาเทพ ย่าไม่ยอมหรอก ถ้าชายพีร์จะคว้าผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาเป็นเมีย หลานมีเชื้อสายราชสกุลแท้ ทั้งทางท่านชายวิชชากรและคุณหญิงอุบลวรรณ คนที่เหมาะสมกับหลานก็ต้องมีเชื้อสายราชสกุลเหมือนกันถึงจะถูก ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากคุณวิไลรัมภาเพียงคนเดียว”

ชายหนุ่มกำลังจะอ้าปากค้านแต่ไม่ทันหม่อมเอียด

“แม่อ่อนพูดถูก การแต่งงานระหว่างชายพีร์กับคุณวิไลรัมภา นอกจากจะรักษาเชื้อสายราชสกุลแท้ไว้แล้ว ยังช่วยสานความสัมพันธ์ระหว่างจุฑาเทพกับเทวพรหมให้กลับมาแน่นแฟ้นอีกครั้ง ที่สำคัญพระประสงค์ของท่านพ่อ หลานก็จะได้รับการตอบสนองเสียที”

สายตาข่มขู่แกมบังคับของย่าทั้งสองทำให้รณพีร์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก สีหน้าของเขาคงฝืดเฝื่อนมากจนหม่อมเอียดต้องเอ่ยปากถาม

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นเล่าจ๊ะ ย่าให้ชายพีร์แต่งงานนะ ไม่ใช่เอาไปฆ่าไปแกงที่ไหน”

“การแต่งงานกับคนที่เราไม่รัก ก็เหมือนกับถูกจับไปฆ่าไปแกงนั่นแหละ ครับ” รณพีร์สารภาพด้วยความหนักใจ

“ย่าไม่เห็นว่าคุณวิไลรัมภาจะมีอะไรไม่ดี จริงอยู่ที่เธออาจมีนิสัยเป็นเด็กไปสักหน่อย แต่เธอก็ร่าเริงสดใส คล่องแคล่ว และเข้าสังคมเก่งสมเป็นสาวสมัยใหม่ ต่อไปเมื่อชายพีร์เป็นใหญ่เป็นโต คุณวิไลรัมภาจะยืนเคียงบ่าเคียงไหล่ออกงานสมาคมกับชายพีร์ได้อย่างไม่อายใคร ลองให้โอกาสเธอสักหน่อยเถอะ เริ่มจากวันเสาร์นี้ ย่ากับย่าอ่อนจะไปดูละครกรมศิลป์ฯ ย่าชวนคุณวิไลรัมภาไว้แล้ว ชายพีร์ช่วยไปรับเธอที”

“แต่...” ชายหนุ่มอึกอัก

“วันเสาร์ชายพีร์ไม่ต้องไปกองบินไม่ใช่หรือ” หม่อมเอียดดักคอ

“เอ้อ...ครับ...” เขาตอบรับอย่างจำใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นอันตกลง” คนเป็นย่าพยักหน้าและยิ้มกับน้องสาว แล้วจัดการมัดมือชกหลานชายโดยไม่ให้โอกาสปฏิเสธอีก “หากชายพีร์กับคุณวิไลรัมภาชอบพอกัน ย่าจะจัดงานหมั้นและงานแต่งหลังวันเกิดย่าเสียเลย

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)