A MOMENT IN TIME ณ เวลารัก : จุมพิตอัศวิน (เก้าแต้ม)

บทนำ

เมษายน ค.ศ. ๒๐๔๒

“ฉันว่า เธอต้องการผู้ชายสักคนนะอันยา”

มาร์ธาหนึ่งในผู้ร่วมงานของหญิงสาวเอ่ย ส่วนเจ้าตัวได้แต่อมยิ้ม ก้มหน้ามองเอกสารในมืออย่างไม่ใส่ใจ

“นี่อันยาไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง”

อันยาเป็นนักฟิสิกส์เพิ่งบรรจุในหน่วยงานนี้ได้เพียงสองปี แม้อายุ เพียงยี่สิบสี่แต่ความเก่งกาจไม่เป็นรองใคร หล่อนจบการศึกษาจาก มหาวิทยาลัยชั้นนำของอังกฤษด้วยคะแนนสูงลิบ

“ได้ยิน แต่ฉันไม่เห็นด้วย เธอก็เห็นว่าฉันสบายดี ยังกินได้นอน หลับ ไม่ได้เป็นอะไรเลยด้วย”

“ไม่มีใครที่สูญเสียครอบครัวทั้งหมดในวันเดียวแล้วบอกว่า ไม่เป็น อะไร ได้หรอก”

ใครจะนึกว่าวันหนึ่งการเดินทางข้ามดาวกลับกลายเป็นเรื่องง่ายแค่พลิกฝ่ามือ แถมปัจจุบันมนุษย์ส่วนหนึ่งได้อพยพไปตั้งถิ่นฐานบนดาวอังคารซึ่งมีโครงสร้างใกล้เคียงกับโลกมากที่สุด

อุบัติเหตุเกิดขึ้นน้อยครั้งมากเพราะเรดาร์ขนส่งทำให้ยานพาหนะ เคลื่อนที่ด้วยพิกัดตามเส้นทางของตน และในกรณีฉุกเฉินจะถูกดีดออก จากพลังแม่เหล็กซึ่งซุกซ่อนอยู่ในตัวถัง แต่ระบบสมบูรณ์แบบเพียงใดก็ ย่อมมีความผิดพลาด เมื่อหนึ่งเดือนก่อน ยานขนส่งอวกาศ ๒๓๔๗ ซึ่ง เดินทางจากโลกมนุษย์ไปดาวอังคารได้เกิดอุบัติเหตุพุ่งชนอุกกาบาต ส่งผล ให้ผู้โดยสารทั้งหมดเสียชีวิต อันยาต้องสูญเสียพ่อ แม่ และน้องชายไป ในวันเดียวกัน

แม้หญิงสาวจะโชคดีที่ได้รับสิทธิพิเศษในการพักอาศัยอยู่ในแคปซูล หลังเดิม แต่ความอ้างว้างต่างหากที่ทำร้ายหล่อน ภาพครอบครัวที่ผุดขึ้น ทำให้อันยารู้สึก เหงาจับใจ

“แต่ฉันไม่เป็นไร ขอบใจนะที่ห่วง”

“อย่าโกหกฉันเลย เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อนุบาล ทำไม ฉันจะไม่รู้ และไอ้การที่เธอทำงานงกๆ โดยไม่ยอมพูดยอมจาก็เพราะเรื่อง นี้ใช่ไหม”

“ฉันบอกแล้วไงแมท ว่าฉันไม่เป็นอะไร...ดูสิ ฉันสบายดี ทั้งกินอิ่ม นอนหลับ เผลอๆ จะอ้วนกว่าเดิมเสียด้วยซํ้า”

มาร์ธาวางมือลงบนสองบ่าหันเพื่อนรักให้มาเผชิญหน้ากัน

“ไม่ต้องมาโกหกหน่อยเลย ตาของเธอมันฟ้อง”

มาร์ธาพูดถูก ภาพที่สะท้อนในกระจกทุกวี่วันคือ หญิงสาวซึ่งมี วงหน้าหม่นเศร้า แม้หล่อนจะบอกตัวเองว่าไม่เป็นอะไร แต่หน้าต่างดวงใจ ก็ไม่อาจปิดบังความรวดร้าวในใจได้มิด

มนุษย์คนอื่นๆ อาจหลงใหลเทคโนโลยีจนละเลยความอบอุ่นใน ครอบครัว แต่อันยาเป็นหญิงสาวคนเดียวในหน่วยที¹อาศัยอยู่กับ ครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาจนกระทั่งอุบัติเหตุอันเป็นฝันร้ายพราก ทุกอย่างไป

“ฉันไม่ได้โกหก” อันยาโต้

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้เธอควรจะรับนัดเดวิดเสียที”

อันยาเป็นคนสวย หล่อนมีเครื่องหน้าสมบูรณ์แบบ ทั้งดวงตากลม โตสุกสกาวราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า คิ้วโก่งโดยไม่ต้องพึ่งเทคโนโลยีทันสมัย จมูกโด่ง ปลายเชิด ริมฝีปากอิ่มซึ่งเพื่อนสาวอย่างมาร์ธาแอบ อิจฉาอยู่บ่อยๆ เพราะช่างเซ็กซี่เหลือร้าย อีกทั้งเรือนร่างสมส่วน ทรวงอก อิ่ม เอวคอดเล็ก สะโพกผายกลมกลึงน่ามอง เพราะอย่างนี้เองนักฟิสิกส์ สาวถึงกลายเป็นขวัญใจบรรดาเหล่าตำรวจกาลเวลาทุกคนในหน่วยงานนี้ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเดวิดด้วย”

“เกี่ยวสิ เพราะเขาคือตำรวจกาลเวลาที่เพอร์เฟกต์ที่สุด ใจคอเธอจะ ปล่อยให้เขาคอยเก้อหรือ”

'เดวิด แบล็ก’ เป็นตำรวจกาลเวลาซึ่งหล่อเหลาที่สุดในทีม ถ้าจะ บอกว่า เขาคือชายในฝืนของผู้หญิงทุกคนในหน่วย ก็คงจะไม่ผิด

ในอดีตเขาเป็นทหารสังกัดหน่วยเอสเอเอส (SAS: Special Air Service) หรือหน่วยรบพิเศษของกองทัพอังกฤษ ซึ่งผ่านการฝึกหนักแทบ ทุกอย่างคล้ายกับหน่วยซีลของอเมริกา แต่หน่วยเอสเอเอสจะได้รับการฝึก จากหน่วยลืบราชการสับ MI 5 และ MI 6 ด้วย ดังนั้นสมาชิกของหน่วย- งานนี้จึงเป็นทั้งทหารและสายสับในคราวเดียว

หลังจากนักวิทยาศาสตร์ประดิษฐ์เครื่องไทม์แมชีนสำเร็จ หน่วย- งานความมั่นคงเล็งเห็นผลที่จะเกิดขึ้นต่อประวัติศาสตร์โลกหากการ เดินทางข้ามเวลาไม่ถูกควบคุม จึงปรึกษากับ MI 5 และ MI 6 ประกาศ หาอาสาสมัครมาเป็นตำรวจกาลเวลา คุณสมบัติผู้สมัครต้องเพียบพร้อม ทั้งไหวพริบและเชี่ยวชาญการรบเพื่อต่อกรกับผู้ก่อการร้ายทุกรูปแบบ ทันทีที่ทราบเรื่องเดวิดจึงขอย้ายมาบรรจุในหน่วยงานแห่งนี้

“ฉันไม่คิดว่ามันจะเกี่ยวอะไรกันนะ ถามจริงๆ เถอะ เธอได้ค่านาย- หน้าจากเดวิดเท่าไหร่”

“โธ่ อันยา เขาไม่ได้ให้อะไรฉันเลยนะ สาบานได้” มาร์ธาแหวเสียง สูง หลุบตาอย่างมีพิรุธทันควัน “แน่ใจนะ”

“แน่สิ... ฉันต่างหากที่ยุเขาไหรีบจีบเธอ ขืนปล่อยไว้ อีกไม่นานเธอ คงกลายเป็นหุ่นยนต์สาวรุ่นอนุรักษนิยมคู่กับดอกเตอร์กฤติกาแน่ๆ”

ดอกเตอร์กฤติกา สมิธ เป็นอาจารย์ของอันยา ท่านเป็นนักฟิสิกส์ ลูกครึ่งอังกฤษไทยซึ่งสนใจทฤษฎีย้อนเวลา แถมยังเป็นหนึ่งในทีมคิดด้น สร้างเครื่องไทม์แมชีนเป็นผลสำเร็จเมื่อสองปีก่อน

ดอกเตอร์สาวใหญ่ทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อโครงการนี้อย่างมาก หล่อนท่าแต่งานจนถูกผู้ร่วมงานล้อว่า เป็นหุ่นยนต์ ภาพที่ชินตาคือ นักฟิสิกส์สาวผู้ครํ่าเคร่ง บ่อยครั้งที่ท่านทำงานจนเพลินและไม่ได้พักผ่อน ไอเดียของการเดินทางข้ามเวลานั้นเริ่มต้นตั้งแต่ร้อยกว่าปีมาแล้ว จากนักวิทยาศาสตร์คนสำคัญของโลกคือ ไอน์สไตน์ ซึ่งกล่าวถึงทฤษฎีที่ เรียกกันว่า ทฤษฎีสัมพัทธภาพ (Theory of Relativity) ๒ ทฤษฎี คือ ทฤษฎีสัมพัทธภาพพิเศษและสัมพัทธภาพทั่วไป เพื่ออธิบายข้อเท็จจริงว่า คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าไม่ได้ประพฤติตนตามกฎการเคลื่อนที่ของนิวตัน แต่จะ เคลื่อนที่ด้วยความเร็วคงที่โดยไม่ขึ้นกับการเคลื่อนไหวของผู้สังเกต ต่อมา มีนักวิทยาศาสตร์จากมหาวิทยาลัยออกซฟอร์ดเสนอความคิดเรื่องหลุมดำ ทฤษฎีนี้เคยถูกวิพากษ์วิจารณ์ว่า ไม่มีทางเป็นไปได้ หรือเป็นการ ฝืนกฎธรรมชาติ แต่หลังจากนั้นร้อยกว่าปีก็มีผู้มาพัฒนาต่อยอดจาก ทฤษฎีลัมพัทธภาพ การเร่งอนุภาคให้เคลื่อนที่เร็วกว่าแสง ผสมผสานกับ ทฤษฎีเรื่องหลุมดำทำให้เกิดประตูกาลเวลาขึ้น หลังระดมสมองนักฟิสิกส์ ทั่วโลกจนมาถึงยุคของอันยาจึงประดิษฐ์ไทม์แมชีนได้สำเร็จ โดยอาศัย พลังงานแม่เหล็กไฟฟ้าท่าให้เกิดหลุมดำเชื่อมระหว่างมิติเวลา

เดิมหลุมดำมักท่าให้เกิดแรงดึงดูดมหาศาลตามด้วยแรงบดขยี้เป็น อันตรายต่อวัตถุที่อยู่ภายใน ต่อมาดอกเตอร์กฤติกาพัฒนาเครื่องมือสร้างหลุมดำจนเสถียรมากขึ้น เนื่องจากเป็นการทดลองเบื้องต้น เครื่องมือยัง ไม่สมบูรณ์แบบ จึงอนุญาตให้เฉพาะสัตว์ทดลองเท่านั้น

“เธอไม่ควรว่าดอกเตอร์แบบนั้นนะ ถึงยังไงท่านก็เป็นอาจารย์ของ เรา”

“ก็มันจริงนี่นา วันๆ ดอกเตอร์เอาแต่นั่งอยู่หน้าจอภาพ ขมวดคิ้ว ทั้งวันทั้งคืน ส่วนเธออีกไม่นานก็คงเหมือนกัน”

“แต่ฉันมีความสุขที่ได้ทำงานกับดอกเตอร์ มันเป็นประสบการณ์อัน น่าทึ่งมาก เธอไม่คิดบ้างหรือว่า ชั่วชีวิตคนเราหากได้ท่าสิ่งที่เป็นประโยชน์ ต่อมวลมนุษย์จะดีสักแค่ไหน” อันยาแย้ง

อันยาเป็นนักศึกษาปริญญาโทสาขาวิชาฟิสิกส์ในประเทศอังกฤษ ดอกเตอร์กฤติกา อาจารย์ของหล่อนเห็นแววความเป็นอัจฉริยะ หลังเรียน จบท่านจึงชวนอันยาเข้าร่วมหน่วยงานนี้ ส่วนมาร์ธานักประวัติศาสตร์ก็ถูก ดึงเข้าร่วมทีมด้วย เนื่องจากเป็นโครงการริเริ่ม ในทีมจึงประกอบไปด้วย สมาชิกแค่สี่คน ได้แก่  นักวิทยาศาสตร์ นักสถิติ นักฟิสิกส์ และ นักประวัติศาสตร์

หน่วยงานของอันยามีชื่อว่า หน่วยพิทักษ์โลก หรือรู้จักกันในนาม World protection Unit (WPU) อันยาไม่รู้ว่าหล่อนพิทักษ์โลกได้จริง ไหม รู้เพียงว่า การได้เป็นส่วนหนึ่งของทีมค้นคว้าทำให้ชีวิตที่เงียบเหงา ดีขึ้น หญิงสาวไม่ต้องนั่งจับเจ่าอยู่กับบ้าน แต่กลับวุ่นวายกับการทดลอง หาค่าตอบจากสมการที่ไม่มีวันสิ้นสุดแทน

“แต่เดวิดเขาชอบเธอนะอันยา ความจริงเธอน่าจะ...”

“บอกมาตรงๆ เถอะว่า เดวิดเสนออะไรให้...เธอถึงได้โฆษณาเสีย ขนาดนี้” อันยาจี้ตรงประเด็น

“เปล่า”

“ไม่จริง ฉันรู้นะ ถ้าเธอไม่บอก ฉันจะไปถามเขาเอง แล้วฉันก็จะไม่ พูดกับเธออีกแล้ว” อันยาคาดคั้นท่าหน้าจริงจัง

มาร์ธาหน้าเจื่อนลงเมื่อโดนจับผิด อันยาคลี่ยิ้ม “ก็ได้ๆ ...เขาแค่เสนอของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้”

“ต้องเป็นตั๋วไปเที่ยวดวงจันทร์แน่ๆ เลยใช่ไหม เธอนี่มันงกจริงๆ” เพื่อนสาวอยากไปทัวร์ดวงจันทร์มานานแล้ว แต่ติดที่ว่าค่าเดินทาง แพงหูฉี่ ลำพังเงินเดือนมาร์ธานั้นน้อยกว่าหล่อนเกือบสองเท่าตัว

“มิน่าเธอถึงได้คะยั้นคะยอนัก เพราะอยากไปปาร์ตี้คนโสดนี่เอง”

ในยุคปัจจุบันสถานที่ท่องเที่ยวของมนุษย์ไม่ใช่ชายทะเลหรือภูเขา อีกต่อไป แต่เป็นดาวอังคาร ดาวพฤหัสบดี หรือแม้แต่ดวงจันทร์บริวาร ของดาวเคราะห์เหล่านั้น ทั้งที่สมัยก่อนปัญหาหลักของดาวอังคารคือ อุณหภูมิที่สูงทะลุจุดเดือด แต่หลังจากนักวิทยาศาสตร์คิดด้นเครื่องกำเนิด ความเย็นและเครื่องกำเนิดออกซิเจนสำเร็จเมื่อสิบปีก่อน มนุษย์จึงใช้ ดาวเคราะห์ดวงนั้นเป็นบ้านแทนโลกซึ่งมีมลภาวะเพิ่มขึ้นทุกขณะ

ที่สำคัญทุกวันศุกร์จะมีปาร์ตี้คนโสดจัดขึ้นบนดวงจันทร์สำหรับคน ที่ต้องการหาคู่ มาร์ธาฝืนว่าอยากจะพบใครลักคนซึ่งเป็นคู่ชีวิตอยู่ด้วยกัน จนแก่เฒ่า

“ฉันหวังดีกับเธอจริงๆ นะอันยา...ความจริงเธอน่าจะ...”

อันยายกมือห้ามไม่ให้อีกฝ่ายพูดต่อ

“เอาเป็นว่า ฉันจะพูดเรื่องนี้กับเดวิดเองตกลงไหม ต่อไปเขาจะได้ เลิกใช้เธอเป็นแม่สื่ออีก”

“นี่เธอตัดสินใจจะออกเดตกับเขาแล้วหรือ”

“เปล่า...ฉันจะบอกเขาให้ล้มเลิกความตั้งใจต่างหาก ฉันยังไม่มี โครงการจะแต่งงาน อย่างน้อยๆ ก็ในห้าปีนี้”

“โธ่ อันยาก็...อย่างนี้เรื่องตั๋วฉันก็อดนะสิ ฉันอุตส่าห์จองคอร์ส อบผิวสีแทน ไหนจะชุดจากร้านมาชูอีก” มาร์ธาพ้อ ร้านมาชูคือร้านตัดเสื้อ ชื่อดังของเมืองนี้ ขึ้นชื่อเรื่องเสื้อผ้านำสมัยไอเดียไม่เหมือนใคร

“เห็นแก่ความดีของเธอ ฉันจะซื้อตั๋วจากเดวิดให้เองดีไหม ฉันเองก็

ไม่มีภาระ เงินที่ได้มาก็แทบไม่ได้ใช้”

“นี่เธอจะซื้อตั๋วให้ฉันจริงๆ หรือ”

“ก็ใช่น่ะสิ ถือเสียว่าเป็นของขวัญล่วงหน้า เดือนหน้าก็ครบรอบ วันเกิดเธอแล้วไม่ใช่หรือ”

มาร์ธาดึงมือเพื่อนรักมากุมไว้ ยิ้มตาเป็นประกาย “ขอบคุณมากนะอันยา เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันจริงๆ”

“งั้นก็เลิกจับคู่ฉันกับเดวิดเสียที เพราะมันไม่ได้ผลหรอก ตอนนี้ฉัน ขอไปหาดอกเตอร์กฤติกาก่อน อยากรู้ว่าอาจารย์เตรียมการทดลองไปถึง ไหนแล้ว”

อันยา เดินผ่านทาง เดินในสำนักงานไป ยังห้องปฏิบัติการซึ่งอยู่ชั้นใต้ดิน อาคารแห่งนี้เป็นอุโมงค์สร้างขึ้นจากโลหะที่มีความแข็งแกร่งเป็น เยี่ยม ไม่มีใครรู้ว่าด้านล่างของห้างสรรพสินค้าเป็นที่ตั้งองค์กรลับสุดยอด

หลังจากทีมค้นคว้าประสบผลสำเร็จ หน่วย MI 5 และ MI 6 ก็เริ่มก่อสร้างอุโมงค์ลับนี้ขึ้น ภายในมีพื้นที่ใช้สอยเท่ากับตึกยี่สิบชั้น แต่ ทั้งหมดซ่อนอยู่ใต้ดิน สภาพพื้นที่เป็นอุโมงค์สลับซับซ้อนไม¹ต่างจาก เขาวงกต การเข้าสู่ตัวอาคารต้องได้รับอนุญาตเป็นกรณีพิเศษ

เธอกวาดตามองผ่านแผ่นกระจกใสด้านนอก มองเห็นตึกใหญ่น้อย สูงตระหง่าน มีแคปซูลขนส่งวิ่งฉวัดเฉวียนอยู่ด้านนอกซึ่งถูกควบคุมด้วย ระบบคอมพิวเตอร์จากกระทรวงขนล่ง ผู้คนเดินขวักไขว่บนลานกว้าง ครอบครัวต่างพากันมาเดินเล่นในห้างสรรพสินค้า แต่ภายในอุโมงค์กลับ เงียบเหงา สมาชิกต่างแยกย้ายกันกลับบ้านก่อนจะมารวมตัวกันในอีก ห้าชั่วโมง

เมื่ออันยาก้าวถึงหน้าประตู เธอก็ทาบนิ้วตรงตำแหน่งสแกนลาย นิ้วมือก่อนยื่นหน้าชิดเพื่อให้แสงสีแดงกวาดจอม่านตา เมื่อภาพตรงกับที่ บันทึกไว้ หน้าจอจึงปรากฏชื่อ รหัสเจ้าหน้าที่และรูป ทุกอย่างตรงกัน

ประตูจึงเปิดออก หญิงสาวก้าวยาวๆ เข้าไปในห้องทดลองซึ่งอยู่ชั้นในสุด ภายในนั่นกระจกใสเผยให้เห็นเครืองไทม์แมชีนซึ่งลักษณะเป็น คอมพิวเตอร์ขนาดเท่ากับผนังห้องสองห้องติดกัน กัดเข้าไปอีกชั้นคือ แคปซูลแก้วทรงกลม ภายในมีเก้าอี้พร้อมหน้าปัดจอมอนิเตอร์ ทันทีที่เห็น ลูกศิษย์สาว ดอกเตอร์กฤติกาก็เงยหน้าขึ้นมอง

“มาแล้วหรืออันยา อาจารย์กำลังคิดถึงอยู่พอดี”

ดอกเตอร์กฤติกาตบเบาะข้างตัวให้นั่ง อันยาคลี่ยิ้ม โค้งทักทาย อย่างนอบน้อม

“อาจารย์มีอะไรให้หนูช่วยหรือเปล่าคะ”

“ไม่มีหรอก ที่หนูเตรียมไว้ทุกอย่างก็พร้อมหมดแล้ว ขาดแค่รอเวลาเท่านั้น”

ดอกเตอร์สาวใหญ่พูดขึ้น สายตาเหลือบมองตัวเลขจำนวนมากที่วิ่ง เรียงกันบนจอมอนิเตอร์ เครื่องไทม์แมชีนนี้ถูกพัฒนาจากเครื่องรุ่นแรกๆ โดยสามารถตั้งพิกัดการเดินทางได้ละเอียดมากขึ้น อีกทั้งมีกล้องวงจรปิด ภายในแคปซูลแก้วท่าให้เห็นใบหน้าผู้เดินทาง นอกจากนั้นยังมีใยแก้ว นำแสงสำหรับติดต่อสื่อสารในกรณีฉุกเฉินและขอความช่วยเหลือ ภายใน มีอุปกรณ์ช่วยชีวิตครบชุดบรรจุอยู่ในกระเป๋าข้างที่นั่ง มีอุปกรณ์สำหรับ เก็บตัวอย่างจากสภาพแวดล้อมที่เดินทางไป ทั้งดิน นั้า และอากาศ

“แต่อาจารย์ดูเหมือนไม่ค่อยสบายใจ”

“เครียดมากกว่า ฉันกลัวว่าจะมีสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้นอีก ถ้าคราวนี้ มีอะไรผิดพลาด ท่านนายกฯ คงสั่งยุติโครงการแน่ๆ เราอุตส่าห์ลงทุน ลงแรงไปมาก ฉันไม่อยากให้มันสูญเปล่า”

“คงไม่มั้งคะอาจารย์ เราคำนวณทุกอย่างซํ้าแล้วซํ้าอีก จะมีผิด พลาดได้ยังไง”

ดอกเตอร์กฤติกาเป็นคนเอาจริงเอาจังกับงาน ท่านทุ่มเทแรงกาย แรงใจพัฒนาเครื่องไทม์แมชีนมาตลอดหลายปี เพราะหวังว่าหากพัฒนา

ติดตามต่อในเล่ม..